คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Scene 17 [100%]
Scene 17
we have to be careful we can not fall in love
เมื่อรั้ยัเยาว์ ยอูเยฟันิทานเรื่อระ่ายับเ่า และยัำุบอันน่าเยาะเย้ยอเ้าระ่ายไ้ราวับเพิ่ฟันิทานเรื่อนี้ผ่านหูเมื่อืน่อนนอน มันเือนสิเารั้แล้วรั้เล่า ว่าวามประมาทเป็นบ่อเิแห่หายนะ เารู้ แ่ยัเผลอพลาให้เ้าเ่าที่มาทีหลัเินแหน้าไปนไ้
แ่ยอูไม่ใ่ระ่ายในนิทาน เาะไม่ยอมแพ้ให้ใรเ็า
เาสัาประูแล้วถอยออมารอ านยอลเปิประู้อนรับ เายิ้มให้ สั่ัวเอว่าอย่าไร็้อปั้นยิ้มแบบเียวันให้อีนในห้อให้แนบเนียนที่สุ
" สวัสีรับรุ่นพี่ " ยอูเรียมใไว้แล้ว ารเอนที่ไม่อบหน้าในที่อานยอลไม่สามารถเลี่ยไ้ แบฮยอนเป็นฝ่ายทั่อน เรื่ออะไรที่รุ่นพี่อย่ายอูะ้อทั่อนัน
" สวัสี ันื้อ๊อโบีมาฝานาย้วยนะ รับไปสิ "
แบฮยอนรับสินน้ำใ่อนะเอามันไปวาในรัว ระหว่าัอฝาลาน แบฮยอน็ลอบสัเวามเป็นไประหว่าสอนในโฟารับแ มือบาเผลอำส้อมเมื่อานยอลูมีวามสุับบทสนทนาที่ยอูนำเสนอ สอนนั้นหยุเสียหัวเราะเมื่อแบฮยอนยาน๊อโบีไปวาส่ให้แและเ้าอห้อ ทำอย่าับเาเป็นนพราวามสนุสนานที่เยห้อมล้อมทัู้่ไป
" พวุุยันไปเถอะ ผมอัวไปอาบน้ำ "
แบฮยอนพูบ็สะบั้นเ้าห้อนอน ถอผ้าผ่อนอย่าุ่น่าน ไม่ทันไร อร์ี้เ็็เลียเ้าที่ปลาย้อา มันมีิสัมผัสไ้ว่าเ้าอำลัอยู่ในอารม์ไม่ปิ
" ยอูมา อย่าออไปนนอห้อนอนนะบี๋ เี๋ยวพ่อุเอาอีแบไม่่วยแล้วนะ "
มันรารับและล้มัวลนอนที่พื้น้าเีย แบฮยอน้มลุมพิที่ระหม่อมนุ่ม เินเ้าห้อน้ำ ให้วามเย็นาระแสน้ำำระวามสปรทาร่าาย และวามุ่นมัวในิใ
" ว่าแ่... แบฮยอนหาที่อยู่ใหม่ไ้หรือยั "
ยอูเลียบเีย เือนวามำให้านยอลว่านอื่นนไล อย่าไร็ไม่อาอยู่ที่นี่ไ้ลอไป
" อีสออาทิย์็สอบไฟนอลแล้ว เริ่มยับยายทำอะไรหลัานั้น "
านยอลอบ หลบสายาู่สนทนาไม่ใ่มารยาทที่ี แ่หาให้านยอลอบอะไรที่ไม่อยาอบ เา็ทำไ้ีที่สุแ่นี้ เารู้ว่ายอู้อารย้ำอะไร แ่นั่นไม่ไ้อยู่ในแผนสิ่ที่านยอล้อารทำ
และไม่ใ่ารอะไรอยอู
" ันรู้นะว่ามันอาะมาเินไปหน่อย แ่นายรู้ัวหรือเปล่าว่านายเปลี่ยนไปมาแ่ไหน "
ยอู่อยๆเินเม่ออย่าเียบา เาลาพอที่ะเลือใบ้ทาแทนารพูออไป้วยถ้อยเถร หาานยอลรู้ว่าำลัสูเสียวามเป็นัวเอ นมีโลส่วนัวและวามมั่นใสู้อหาทาลับมาเป็นัวอัวเอแน่
แล้วอะไรที่เป็นสาเหุอวามเปลี่ยนแปลนั้น็ำ้อถูเี่ยออไป
" ันยัเป็นนเิม ยอู " ทั้ที่ไม่แน่ใในสิ่ที่พู แ่นปาแ็็ยัื้อึ พยายามหลอัวเอ หลอยอู ทำเหมือนทุอย่ายัเิม รวมทั้หัวใอเา็ยัเป็นอเา
แม้ไม่รู้ว่าทำไมเพื่ออะไร
" นายหลอันไม่ไ้หรอานยอล นายไม่เยเอาใรมาอยู่ในห้อนี้ นายไม่เยรัสัว์ แล้วนาย็ไม่เยปิเสธันอย่าวันที่นายออไปามหาแบฮยอน... " มีวามาั้นเือปนในน้ำเสีย ยอูำเป็น้อทำให้เรื่อูให่ริั และเาเสียใ่อาราไปอานยอลนเิม " นายรัแบฮยอนหรือเปล่า านยอล "
ใระิว่ายอูบ้าที่ไปี้โพรให้ระรอัสินันเร็วไป ที่ถามออไปไม่ใ่อยา่วยให้านยอลรู้ัวไวึ้น แ่เพราะยอูแน่ใเสียยิ่ว่าแน่ ไม่ว่าานยอละนึิอย่าไรับแบฮยอน านยอล็ไม่มีทายอมรับับัวเอหรือับใร ว่าัวเอเปลี่ยนไปเพราะนนเียว
รวมทั้นที่แอบฟัอยู่หลัประูห้อนอนนั่น้วย
ยอูไม่เยลืมอะไร่ายๆ วันที่เาไ้ยินเสียแบฮยอนในห้อนอนอานยอลรั้แร เา็ำไ้ีว่าำแพห้อนี้โปร่เสีย
ฝับัวในห้อน้ำเียบเสียไปเมื่อรู่ แน่นอนว่าแบฮยอน็้อไ้ยินอะไรีๆ่อานี้
" ันไม่ไ้รัแบฮยอน "
หานี่เป็นเมารพนัน หายอูเลือเทหมหน้าัไ้ำไรลับืนมานรวยเละ
และอีน็ล้มละลายล
แบฮยอนแ่ัวพร้อมสำหรับารนอน้วยเสื้อยืหลวมสบาย เท้าเปลือยเปล่า้าวออมาาห้อน้ำ สุนัแสนรู้อเาหลับสนิทอยู่ที่เิม แบฮยอนยิ้มบา วาม่ำเย็นอน้ำ่วยัวามไม่รื่นในอารม์ไ้ริ แ่ไม่สู้วามน่ารัเพื่อนผู้ื่อสัย์อเา
" นายหลอันไม่ไ้หรอานยอล นายไม่เยเอาใรมาอยู่ในห้อนี้ นายไม่ไ้รัสัว์ แล้วนาย็ไม่เยปิเสธันอย่าวันที่นายออไปามหาแบฮยอน... "
ื่ออัวเอถูเอ่ยอ้าในวสนทนา แบฮยอนเี่ยหูใล้ประู แม้ไม่เห็นหน้านพู แ่แ่ฟัเสีย็พอรู้ว่ายอูัเ็บวามอัอั้นันใมานานเพียใว่าะถึวันที่ทนไม่ไหวและระบายมันออมา
" นายรัแบฮยอนหรือเปล่า านยอล "
นแอบฟัใระทึยิ่ว่ายามฟัผลสอบ วามริาปาานยอลที่ิอยู่ในใแบฮยอนลอเวลาที่ใ้ีวิร่วมันอย่าไม่มีสถานะ หาแ่านยอละเื่อหรือไม่ว่าโมยามที่ผ่านพ้นไป แบฮยอนนนี้มีวามสุมาเหลือเิน เหมือนนเ็บไ้รับารเยียวยา้วยไออุ่นในทุ่ำ ราวับอไม้รอวันเาที่ไ้น้ำฝนหล่นบนลาใและเบ่บานามาลเวลา แ่ที่ไม่อาเาไ้นั้น ือ่วแห่วามสุที่แบฮยอนเสพนาไม่ไ้นี้ะมีให้ันไปถึเมื่อไร านยอลมอบมันให้เา้วยวามรู้สึแบบเียวันบ้าหรือเปล่า
บยอน แบฮยอนนนี้เป็นอะไรสำหรับปาร์ านยอล
" ันไม่ไ้รัแบฮยอน "
้อนเนื้อในอบีบัวเ็บปวรุนแรนเผลอยมือทาบหมายยับยั้ให้มันนิ่หรือไม่็หยุทำานไปเสีย ไม่เ่นนั้นมันทรมานนฟัให้แหลสลายไปพร้อมวามริที่ว่าานยอลไม่ไ้รััน
ทุอย่าเป็นไป้วยวามใ่าย และฝันใฝ่อเาแ่เพียผู้เียว
" ฮือ ฮึ... "
ร่าเล็ลู่ล หลัิำแพ เมื่อหัวใทนไม่ไหว ร่าายึระบายออเป็นน้ำา แ่ถึอย่านั้นเา็ยั้อลั้นเ็บมันเอาไว้ สอมือยึ้นปิปาลั้นสะอื้นัวโยน ะไม่ยอมให้นใร้าย้านอไ้ยินเสียเาร้อไห้ ไม่มีทาให้านยอลเห็นน้ำาอเาเ็า
วามรู้สึที่มี่อร่าสูผู้เนรมิรีวิอแบฮยอนให้เปี่ยมไป้วยีวา วามรู้สึที่ึ่แบฮยอนั้ำถามับัวเอมาลอ บัี้ัเนแล้วว่า้อเรียมันว่าอะไร ในวันที่ไ้ยินอีนสารภาพบาำที่ร้ามัน
เารัานยอล
รัที่เริ่ม้นและมีอัน้อบลภายในเสี้ยวนาทีเียวัน
แ่ลึๆแล้วแบฮยอน็ยัไม่เลิหวั
หาานยอลรู้ว่าพูออไปแล้วเา้อร้อไห้ านยอละลับำรุนแรนั้นหรือเปล่า... หาานยอลิผิ หรือเผลอพลั้ปาออไปโยไม่ไ้ั้ใ แบฮยอน็พร้อมะรอฟัำแ้ัว
หาไม่รั แล้วที่ผ่านมาืออะไรหรือ ที่ทำี้วย เอาใใส่ ให้วามหวั
เพื่ออะไรหรือานยอล
เมื่อไม่รั็ไม่เหลือเหุผลที่ะอยู่ให้เาลำบาใ แบฮยอนปาน้ำา ลุึ้นผลัุลำลอ วาอำเป็นไม่ี่อย่าใส่ระเป๋าสะพายโยมีสายาไร้เียสาอสุนััวน้อยแหนมอล้ายสสัย แบฮยอนอุ้มมันึ้นมาอ อย่าน้อยสมบัิิ้นนี้็เป็นสิ่หนึ่ที่เามั่นใว่ามันรัเา้วยใริ
" แบไม่เหลือใรแล้ว ไปอยู่ที่ห้อแบันเถอะนะเบบี๋ "
เมื่อประูเปิ เพื่อน่าวามสูับร่าแบฮยอนเป็นาเียว หนึ่นแสยะยิ้มให้ศัรูที่ำลัะระเ็นออาที่นี่เพราะสู้หน้าไม่ไหว ส่วนอีนผู้เป็นเ้าอห้อ เมื่อมอุลำลอและอวัแทนใในอ้อมแนร่าเล็ มีเพียวามไม่เ้าใผ่านสายา
" พระอาทิย์ินแล้วะออไปไหน " านยอลถามเพราะห่ว แ่มีหรือนเพิ่เสียใมาะึมับวามห่วใยนั้นไ้ ในเมื่อำว่าไม่รัยัวนลูปอยู่ในหูนอื้ออึ
" ไปทำธุระที่อนโ " านยอละับสัเไ้หรือเปล่าว่าแบฮยอนพยายามเพียไรในารบัับเสียไม่ให้สั่น ร่าเล็้มหน้า่ำ ไม่อยาพบหน้า ไม่อยาสบาให้เผลอแสวามอ่อนแอ่อหน้าเา
ะไม่เอาน้ำามา่อรอเยื่อใยาานยอลอี
" แล้วทำไม้อเอาบี๋ไป้วย "
" ทำไมผมะเอาไปไม่ไ้ เบบี๋เป็นสิ่เียวที่ผมเหลืออยู่ไม่ใ่เหรอ "
านยอลใหายพิล สัมผัสัเนว่าแววาหม่นเศร้านั้นแปลไป แม้วามบาหมาระหว่าพวเายัไม่ไ้รับารสะสาัเนนั แ่ไม่เยมีวามัพ้อเือในเสียแหบหวานที่เหมือนผ่านารร้ไห้เ่นนี้ านยอลอยารู้และอยาถาม หาโอาสเอื้ออำนวย หาไม่มีนอื่นอยู่รนี้
เาไม่อยาแสวามรู้สึส่วนัวให้นนอับไ้ ไม่อยาทำอะไรที่ยอูล่าวหาว่า่าาปาร์ านยอลนเิม
" พูอะไรอนาย "
" ่าผมเถอะ ลานะรับรุ่นพี่ยอู "
ยอูไม่อบลับและปล่อยให้แบฮยอนอาไป ในใแทบอยาระเบิเสียหัวเราะไล่หลั หารู้ว่ามะพลิ่ายายเพียแ่ล่อหลอลมปา ยอูัไปแ่้นลมนานแล้ว
ในะที่านยอลทออาลัยนา ยอูลอบส่้อวามหาผู้สมรู้ร่วมิ เพื่อำเนินแผนาร่อไป
' แบฮยอนำลัลับไปที่ห้อเิม ามไปแล้วัารเสียล่ะ '
Lost Angeles
แบฮยอนระหระเหิน เินสะอื้นมานถึรัเ่า ที่ึ่เาเยอยู่ัวนเียว่อนมีานยอลเ้ามาในีวิ สิ่ที่แบฮยอน้อหัเรียนรู้ใหม่ในวันนี้ือารอยู่นเียวให้ไหว ่อนเยอยู่อย่าไร เหุใะลับมาอยู่แบบเิมไม่ไ้ ลับมาำเนินรอยีวิั้เิม สิ่ที่เพิ่มเิมเป็นวามเ็บปวาารเผลอยใให้านยอลไป แบฮยอนสัาว่าะเอามันืนมาให้เร็วที่สุ ปลอบัวเอว่าไม่นาน วามทรมานนี้ะาหาย ลายเป็นเพียวามินา
หนุ่มน้อย้มมอร่าปุปุยในอ้อมอ มันถอนหายใพรืะผล็อยหลับ ะเหนื่อยาารเินทา แม้ไม่ใ่ระยะไล แ่อย่าไรมัน็เป็นแ่ลูสุนััวเล็ๆที่้อารารูแลเอาใใส่ไม่่าาเ็น้อยสัน
" อโทษนะเบบี๋ที่แบทำให้หนูลำบา แ่แบอยู่นเียวไม่ไหวริๆ "
ำเป็น้อระเสุนัที่รัเทียมลูในอิมา้วยเพราะผ่านวามเียวายในืนนี้ลำพัไม่ลอรอฝั่
แบฮยอนะัฝี้าวเมื่อพบร่าให่อใรนหนึ่นอนหลับุู้หน้าประูห้อ ริสนอนหลับสนิทเสมือนไร้ึ่พิษภัย แบฮยอนสสัยว่าอีนมาัรอเานานแ่ไหนถึไ้เผลอหลับเอารนี้ ทว่าไม่เสียเวลา้นำอบ นัวเล็ั้สิ ่อยๆ้าวผ่านร่านั้นไป้วยฝี้าวเบาหวิว รหัสลับหน้าห้อ หลัาสัาปลล๊อัึ้น ริส็ลืมา ลุพรว ายาว้าวทีเียวเท่านั้น็เ้าถึัวแบฮยอน
" มาทำไม เลิยุ่ับันสัทีเถอะ "
แบฮยอนแทรัวลอเ้าประู ปล่อยเบบี๋ลพื้น ริสไม่ยอมให้ลาันอีหน นแ็แรว่าันประูเ้ามาไ้สำเร็ แบฮยอนถอนหายใ ในวันนี้อ่อนแอเินว่าะ่อสู้ับอะไรไหว
" ร้อไห้ทำไม ใรทำอะไรนาย บอัน แบฮยอน "
" ฮึ ! ไม่มีใรทำร้ายันเหมือนายทั้เป็นไ้เท่านายหรอริส นายยัเป็นที่หนึ่เรื่อวามั่วเสมอ อย่าห่วเลย "
ริสมอเลยวาาเหน็บแหนมานรัเ่า เอื้อมมือเ็วามื้นที่เพิ่ไหลออาาไ้ไม่นาน แบฮยอนผินหน้าหนีอย่ารัเีย สิ้นแล้วทุสัมผัสาผู้ายนนี้ที่เยปรารถนา
" มันใ่ไหมแบฮยอน ไอ้ผู้ายนนั้นมันทิ้นายแล้วใ่ไหม "
ำอริสเรียบ่อน้ำารื้นึ้นอีระลอ แบฮยอนสะบััวหันหลั ปล่อยน้ำาออมาโยไม่สนว่ารนี้มีใรที่พร้อมะใ้วามอ่อนแออแบฮยอนเป็นบันไปีนลับไปยืนที่เ่า
ยิ่เห็นแบฮยอนร้อไห้ ริส็ยิ่ยายยิ้มที่มุมปา เาไม่รู้หรอและไม่สนว่าแบฮยอนถูใรทำร้ายอะไรมา เาเห็นเพียโอาสเ้าหาแบฮยอนวาอยู่รหน้าเท่านั้น
และเา็เินเ้าไปสวมอมัน้วยวามนุ่มนวลอมปลอม
" อยาร้อ็ร้อเถอะ ระบายับัน็ไ้นะ ันยอมรับว่าเยทำไม่ีับนายมามา แ่านี้ไป ันสัาว่าะไม่ปล่อยให้นายเสียใอี " ในยามไม่เหลือใรประอบับใโหยหาที่พึ่ แบฮยอนนึไม่ออเลยว่าะทำอย่าไรไม่ให้หลมัวเมาำนั่ว " เราลับมาเป็นเหมือนเิมเถอะนะ แบฮยอน "
ูบที่ห่าหายไปสอปีหวนลับมาในัหวะีวิ ทั้ที่ไม่ไ้เรียร้อ ไม่เยหวนโหยหาแม้ยาม้อารเสพรสรั ในรานี้ เาลับเินลับไปหาสัมผัสอายผู้เยระาลมหายใโยาารั่ใ
อเยินลิ้นเยแะันมา เมื่อถึราหวนบรรบ็ไม่ยาในาร่อไฟเ่า ร่าเล็ถูยัวลอยเ้าไปในห้อนอน ะว่าืนใ็ไม่ใ่ เผลอไผล็ไม่เิ ไม่รู้ผีสานใลใให้แบฮยอนยอมให้นรัเ่าเห็นร่าเปลือยเปล่าอีรั้
" ันยัำไ้นะ ว่านายอบให้ทำรไหนบ้า "
อาะเป็นานยอล ที่ทำให้เาเ็บนไม่อยาให้เหลือพื้นที่อันีามในีวิอีเลย
ารบัับัวเอให้หลับยืนยาวนถึเ้า านยอล็ยัทำมันไม่สำเร็ วาละห้อยมีรอยล้ำเนื่อาอนอน ผ้าปูที่นอนและหมอนยับยู่เพราะพลิายอยู่ไม่สุลอืน ในหัวมีแ่วามแลใและใบหน้าหวานเศร้าอนที่ทิ้ให้เานอนนเียว
หาแบฮยอนบอเาสันิว่าเมื่อืนะไม่ลับมา านยอลไม่เสียเวลาโทรหาและส่้อวามเป็นสิบๆรั้ และผลที่ไ้ือสูเปล่า แบฮยอนไม่รับสายเา แม้แ่้อวามอบลับให้ใื้น็ไม่มี
หรือนี่ะเป็นเรื่อเียวับอาารปั้นปึที่แบฮยอนมีให้่อนะออไป แบฮยอนเป็นอะไรันแน่
านยอละไม่ยอมนอนเาอยู่อย่านี้อี่อไป
ล้ายทุสิ่เป็นใ านยอลไม่้อเปลือแรเรียเ้าอห้อเพราะประูหน้าห้อเปิอ้า่าราวับเื้อเิให้ใร็ามที่ผ่านมาเินเ้าไป เมื่อายหนุ่มย่าราย ลูสาวสี่า็โผเ้าหาอย่ารออย
" ไัวเล็ ิถึพ่อไหม " มันแสท่าทาลุลี้ลุลน เินอุ้ยอ้ายไปที่หน้าห้อนอน สอาสั้นะุยะายประูรืรา " แบฮยอนยัไม่ื่นเหรอ "
านยอล้อนัวลูสุนัึ้น เปิประูห้อนอนเพื่อรับรู้วามเป็นไปอนที่ห่วหา
เา้อีใหรือไม่ ที่ไ้เห็นว่าอย่าน้อยแบฮยอน็ไม่ไ้นอนอยู่ผู้เียว
แบฮยอนนอนหันหน้าออหน้า่าสภาพัวเปล่า ้าันมีผู้ายที่ร่าเล็เยบอว่าอยาอยู่ให้ห่ามาที่สุ ริสนอนพิหัวเีย เป่าวันบุหรี่ใส่เพานห้อ่อนะมอานยอลอย่าผู้นะ
" เ้ามาทำไมไม่เาะประูวะ อยาูหนัสนัหรือไมึ "
เสียเ้มอริสทำให้แบฮยอนลืมาื่น วามเ็บปวที่สะท้อนในวามับไล่วามอ่อนเพลียที่เาะุมร่าออไปนสิ้น
" านยอล "
" นายนี่มัน... "
ำอานยอลไม่บีบรัหัวใแบฮยอนเท่าสายาผิหวัที่ใ้มอัน ร่าเล็สลัผ้าห่ม ว้าุลุมวิ่โัโเามายาวไปนถึหน้าประูลิฟ์
" านยอล านยอลเี๋ยว ! "
แบฮยอนะรุบมือหนา านยอลหยุเินเพราะแรยื้อ ถึานยอลไม่ไ้หันลับมา แบฮยอน็ยัีใที่อีฝ่ายยอมฟัำอ
" เรียทำไม ันิว่าันมาััหวะนายับแฟนเสียอี "
" ไม่ใ่นะานยอล ไม่ใ่แบบนั้น ันไม่ไ้ลับไปบับเา "
" แล้วที่ันเห็นืออะไร นายะบอว่าแ่นอนับมันเยๆเหรอ ็เหมือนับที่นายเที่ยวไปนอนับนอื่น... เหมือนับที่นายนอนับัน "
" ฮึ ฮือ ไม่ใ่นะ ไม่ใ่ "
แบฮยอนโอบอร่าสู ใบหน้าแนบแผ่นหลั น้ำาเปื้อนเสื้อึมเป็นนว้า ไม่รู้ะพรราอย่าไรให้านยอลเ้าใว่าัวเอมีวามหมายับีวิแปเปื้อนอย่าเามาแ่ไหน สภาพาร์ทุอย่ามัเาิ้นไม่หลุ ไม่มีโอาสื้อวามเื่อใาานยอลลับมาอี
แม้ปรารถนาะสารภาพรัมาเท่าใ แบฮยอน็มั่นใว่าผลอบรับย่อมเป็นวามผิหวัและเ็บปว เพราะานยอลไม่เยนึรััน
" ไม่้อพูหรอ ันเ้าใแล้ว ที่ผ่านมานายแ่อยามีใรสันไว้ลายเหาแทนนเ่า แ่วันนี้นายรู้ัวแล้วใ่ไหม ว่าันไม่มีทาแทนที่เาไ้ "
พูเอ็เ็บเอ ทั้ที่ไม่รู้ว่าทำเ่นนี้เพื่ออะไร านยอล้มมอมือสวยที่รัหน้าท้อเาแน่นพอๆับบ่วที่หน่วรั้อนเนื้อในใ ระบบร่าายเหมือนาอาาศ ิัและอัอั้น เ็บร้าวถึปลายนิ้วมือ ไร้เรี่ยวแรเหมือนะล้มทั้ยืน
" ันอโทษ แ่ัน... "
รัเหลือเิน แ่พูัเท่าไรไร้ผล วามรัไม่มีสิทธิ์่อรอหาไม่ไ้วามรู้สึแบบเียวันอบลับ ำว่าไม่รัยัระหน่ำัในหู ราวับานยอละโนำนั้นใส่ัน้ำไป้ำมา
" พอเถอะแบฮยอน อย่าเอาวามอ่อนแออนายมาหลอใ้ันอีเลย "
" ันไม่เยหลอใ้ใร "
แบฮยอนเสียแ็เมื่อานยอลเอาแ่ล่าวหาเา้ำแล้ว้ำเล่า ผละออาร่าสู บัับืนร่าให่หันลับมา นอบาล้ำประสานาับหน่วยาบวม้ำ สภาพอทัู้่ทรุโทรม ทรมานทั้ายใไม่มีใรยอมแพ้ัน
านยอลนึัน แบฮยอนเป็นนทำเาเ็บอย่าที่ไม่เยมีใรทำไ้มา่อน แ่ลับร่ำรวร้อไห้เหมือนใะา ทั้ที่นที่ะาใ มันวรเป็นเาไม่ใ่เหรอ
ทุ่มายเทใให้ไปเท่าใ สุท้าย็เหมือนฝนลทะเล
" แล้วที่นายทำเรียว่าอะไร หลอให้ันหลสสารและเห็นใ แล้วอยู่ีๆ็ไปนอนับผู้ายที่บอว่าถูมันทำร้ายมา ถ้าิใมันนั็ไปอยู่ับมันเถอะ ันสู้ลีลามันไม่ไ้หรอ "
" านยอล ! " แบฮยอนอุทาน เ็บไปทั้ใ ไม่ิว่าานยอละพ่นวาาหยาบายใส่เาไ้นานี้
แบ้ๆๆ !!!
สัว์เลี้ยอพวเายืนั่นลาระหว่าสอน ้าหลัแบฮยอนมีร่าสูอีหนึ่เินามมา ในะที่แบฮยอนเอาแ่้อานยอล ริสยิ้มเยาะท้าทายใล้เ้ามา แนแร่พาไหล่ร่าเล็อย่าถือสิทธิ์ านยอลอุ้มสิ่ที่เยมอบให้เป็นอรัรับวัแบฮยอนึ้นมา
เมื่อืนเอาแ่สนุับนรันไม่มีว่ามารับสายเา แบฮยอนไม่ไ้สนใ้วย้ำว่าสุนัอัวเอะออไปวิ่นเพราะประูห้อที่เปิทิ้ไว้หรือเปล่า
แบฮยอนมีผู้ายนนั้นแล้ว พวเาไม่ำเป็นในีวิอร่าเล็อี่อไป
" ลับบ้านับพ่อนะบี๋ "
านยอลเลือออไปทาบันไหนีไฟ ร่าสูพราอรัอเาไปทั้หม รวมถึหัวใที่เยเ้นอยู่ในออแบฮยอน้วย
" านยอล ! ปล่อยันนะริส ฮึ านยอล "
ริสอร่าเล็เอาไว้ เมื่อแบฮยอนั้ท่าะามานยอลไปอีรั้
" ไม่เห็นเหรอว่ามันไม่้อารนายแล้ว อยู่ับันเถอะนะแบฮยอน ่อไปนี้ันะูแลนายเอ "
โปริามีน่อไป
เป็นั้นไป TT ไม่รู้ะสสารใรี
สบี๋ละัน พ่อไปทาแม่ไปทา 555555
สรีมันมาที่ #ficlostangeles ้วยนะ๊า
ความคิดเห็น