ตอนที่ 21 : Scene 17 [100%]
Scene 17
we have to be careful we can not fall in love
เมื่อครั้งยังเยาว์ คยองซูเคยฟังนิทานเรื่องกระต่ายกับเต่า และยังจดจำจุดจบอันน่าเยาะเย้ยของเจ้ากระต่ายได้ราวกับเพิ่งฟังนิทานเรื่องนี้ผ่านหูเมื่อคืนก่อนนอน มันเตือนสติเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าความประมาทเป็นบ่อเกิดแห่งหายนะ เขารู้ แต่ยังเผลอพลาดให้เจ้าเต่าที่มาทีหลังเดินแซงหน้าไปจนได้
แต่คยองซูไม่ใช่กระต่ายในนิทาน เขาจะไม่ยอมแพ้ให้ใครเด็ดขาด
เขากดสัญญาณประตูแล้วถอยออกมารอ ชานยอลเปิดประตูต้อนรับ เขายิ้มให้ สั่งตัวเองว่าอย่างไรก็ต้องปั้นยิ้มแบบเดียวกันให้อีกคนในห้องให้แนบเนียนที่สุด
" สวัสดีครับรุ่นพี่ " คยองซูเตรียมใจไว้แล้ว การเจอคนที่ไม่ชอบหน้าในที่ของชานยอลไม่สามารถเลี่ยงได้ แบคฮยอนเป็นฝ่ายทักก่อน เรื่องอะไรที่รุ่นพี่อย่างคยองซูจะต้องทักก่อนกัน
" สวัสดี ฉันซื้อต๊อกโบกกีมาฝากนายด้วยนะ รับไปสิ "
แบคฮยอนรับสินน้ำใจก่อนจะเอามันไปวางในครัว ระหว่างจัดของฝากลงจาน แบคฮยอนก็ลอบสังเกตความเป็นไประหว่างสองคนในโซฟารับแขก มือบางเผลอกำส้อมเมื่อชานยอลดูมีความสุขกับบทสนทนาที่คยองซูนำเสนอ สองคนนั้นหยุดเสียงหัวเราะเมื่อแบคฮยอนยกจานต๊อกโบกกีไปวางส่งให้แขกและเจ้าของห้อง ทำอย่างกับเขาเป็นคนพรากความสนุกสนานที่เคยห้อมล้อมทั้งคู่ไป
" พวกคุณคุยกันไปเถอะ ผมขอตัวไปอาบน้ำ "
แบคฮยอนพูดจบก็สะบัดก้นเข้าห้องนอน ถอดผ้าผ่อนอย่างงุ่นง่าน ไม่ทันไร คอร์กี้เด็กก็เลียเข้าที่ปลายข้อขา มันคงมีจิตสัมผัสได้ว่าเจ้าของกำลังอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติ
" คยองซูมา อย่าออกไปซนนอกห้องนอนนะบี๋ เดี๋ยวพ่อดุเอาอีกแบคไม่ช่วยแล้วนะ "
มันครางรับและล้มตัวลงนอนที่พื้นข้างเตียง แบคฮยอนก้มลงจุมพิตที่กระหม่อมนุ่ม เดินเข้าห้องน้ำ ให้ความเย็นจากกระแสน้ำชำระความสกปรกทางร่างกาย และความขุ่นมัวในจิตใจ
" ว่าแต่... แบคฮยอนหาที่อยู่ใหม่ได้หรือยัง "
คยองซูเลียบเคียง เตือนความจำให้ชานยอลว่าคนอื่นคนไกล อย่างไรก็ไม่อาจอยู่ที่นี่ได้ตลอดไป
" อีกสองอาทิตย์ก็สอบไฟนอลแล้ว คงเริ่มขยับขยายทำอะไรหลังจากนั้น "
ชานยอลตอบ หลบสายตาคู่สนทนาไม่ใช่มารยาทที่ดี แต่หากให้ชานยอลตอบอะไรที่ไม่อยากตอบ เขาก็ทำได้ดีที่สุดแค่นี้ เขารู้ว่าคยองซูต้องการย้ำอะไร แต่นั่นไม่ได้อยู่ในแผนสิ่งที่ชานยอลต้องการทำ
และไม่ใช่กงการอะไรของคยองซู
" ฉันรู้นะว่ามันอาจจะมากเกินไปหน่อย แต่นายรู้ตัวหรือเปล่าว่านายเปลี่ยนไปมากแค่ไหน "
คยองซูค่อยๆเดินเกมต่ออย่างเฉียบขาด เขาฉลาดพอที่จะเลือกใบ้ทางแทนการพูดออกไปด้วยถ้อยเถร หากชานยอลรู้ว่ากำลังสูญเสียความเป็นตัวเอง คนมีโลกส่วนตัวและความมั่นใจสูงต้องหาทางกลับมาเป็นตัวของตัวเองแน่
แล้วอะไรที่เป็นสาเหตุของความเปลี่ยนแปลงนั้นก็จำต้องถูกเขี่ยออกไป
" ฉันยังเป็นคนเดิม คยองซู " ทั้งที่ไม่แน่ใจในสิ่งที่พูด แต่คนปากแข็งก็ยังดื้อดึง พยายามหลอกตัวเอง หลอกคยองซู ทำเหมือนทุกอย่างยังคงเดิม รวมทั้งหัวใจของเขาก็ยังคงเป็นของเขา
แม้ไม่รู้ว่าทำไมเพื่ออะไร
" นายหลอกฉันไม่ได้หรอกชานยอล นายไม่เคยเอาใครมาอยู่ในห้องนี้ นายไม่เคยรักสัตว์ แล้วนายก็ไม่เคยปฏิเสธฉันอย่างวันที่นายออกไปตามหาแบคฮยอน... " มีความคาดคั้นเจือปนในน้ำเสียง คยองซูจำเป็นต้องทำให้เรื่องดูใหญ่จริงจัง และเขาเสียใจต่อการจากไปของชานยอลคนเดิม " นายรักแบคฮยอนหรือเปล่า ชานยอล "
ใครจะคิดว่าคยองซูบ้าที่ไปชี้โพรงให้กระรอกคงตัดสินกันเร็วไป ที่ถามออกไปไม่ใช่อยากช่วยให้ชานยอลรู้ตัวไวขึ้น แต่เพราะคยองซูแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ ไม่ว่าชานยอลจะนึกคิดอย่างไรกับแบคฮยอน ชานยอลก็ไม่มีทางยอมรับกับตัวเองหรือกับใคร ว่าตัวเองเปลี่ยนไปเพราะคนคนเดียว
รวมทั้งคนที่แอบฟังอยู่หลังประตูห้องนอนนั่นด้วย
คยองซูไม่เคยลืมอะไรง่ายๆ วันที่เขาได้ยินเสียงแบคฮยอนในห้องนอนของชานยอลครั้งแรก เขาก็จำได้ดีว่ากำแพงห้องนี้โปร่งเสียง
ฝักบัวในห้องน้ำเงียบเสียงไปเมื่อครู่ แน่นอนว่าแบคฮยอนก็ต้องได้ยินอะไรดีๆต่อจากนี้
" ฉันไม่ได้รักแบคฮยอน "
หากนี่เป็นเกมการพนัน หากคยองซูเลือกเทหมดหน้าตักคงได้กำไรกลับคืนมาจนรวยเละ
และอีกคนก็ล้มละลายลง
แบคฮยอนแต่งตัวพร้อมสำหรับการนอนด้วยเสื้อยืดหลวมสบาย เท้าเปลือยเปล่าก้าวออกมาจากห้องน้ำ สุนัขแสนรู้ของเขาหลับสนิทอยู่ที่เดิม แบคฮยอนยิ้มบาง ความฉ่ำเย็นของน้ำช่วยขจัดความไม่รื่นในอารมณ์ได้จริง แต่ไม่สู้ความน่ารักเพื่อนผู้ซื่อสัตย์ของเขา
" นายหลอกฉันไม่ได้หรอกชานยอล นายไม่เคยเอาใครมาอยู่ในห้องนี้ นายไม่ได้รักสัตว์ แล้วนายก็ไม่เคยปฏิเสธฉันอย่างวันที่นายออกไปตามหาแบคฮยอน... "
ชื่อของตัวเองถูกเอ่ยอ้างในวงสนทนา แบคฮยอนเงี่ยหูใกล้ประตู แม้ไม่เห็นหน้าคนพูด แต่แค่ฟังเสียงก็พอรู้ว่าคยองซูกักเก็บความอัดอั้นตันใจมานานเพียงใดกว่าจะถึงวันที่ทนไม่ไหวและระบายมันออกมา
" นายรักแบคฮยอนหรือเปล่า ชานยอล "
คนแอบฟังใจระทึกยิ่งกว่ายามฟังผลสอบ ความจริงจากปากชานยอลที่ติดอยู่ในใจแบคฮยอนตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างไม่มีสถานะ หากแต่ชานยอลจะเชื่อหรือไม่ว่าโมงยามที่ผ่านพ้นไป แบคฮยอนคนนี้มีความสุขมากเหลือเกิน เหมือนคนเจ็บได้รับการเยียวยาด้วยไออุ่นในทุกค่ำ ราวกับดอกไม้รอวันเฉาที่ได้น้ำฝนหล่นบนกลางใจและเบ่งบานตามกาลเวลา แต่ที่ไม่อาจเดาได้นั้น คือช่วงแห่งความสุขที่แบคฮยอนเสพจนขาดไม่ได้นี้จะมีให้กันไปถึงเมื่อไร ชานยอลมอบมันให้เขาด้วยความรู้สึกแบบเดียวกันบ้างหรือเปล่า
บยอน แบคฮยอนคนนี้เป็นอะไรสำหรับปาร์ค ชานยอล
" ฉันไม่ได้รักแบคฮยอน "
ก้อนเนื้อในอกบีบตัวเจ็บปวดรุนแรงจนเผลอยกมือทาบหมายยับยั้งให้มันนิ่งหรือไม่ก็หยุดทำงานไปเสีย ไม่เช่นนั้นมันคงทรมานคนฟังให้แหลกสลายไปพร้อมความจริงที่ว่าชานยอลไม่ได้รักกัน
ทุกอย่างเป็นไปด้วยความใจง่าย และฝันใฝ่ของเขาแต่เพียงผู้เดียว
" ฮือ ฮึก... "
ร่างเล็กลู่ลง หลังติดกำแพง เมื่อหัวใจทนไม่ไหว ร่างกายจึงระบายออกเป็นน้ำตา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังต้องกลั้นเก็บมันเอาไว้ สองมือยกขึ้นปิดปากกลั้นสะอื้นตัวโยน จะไม่ยอมให้คนใจร้ายข้างนอกได้ยินเสียงเขาร้องไห้ ไม่มีทางให้ชานยอลเห็นน้ำตาของเขาเด็ดขาด
ความรู้สึกที่มีต่อร่างสูงผู้เนรมิตรชีวิตของแบคฮยอนให้เปี่ยมไปด้วยชีวา ความรู้สึกที่ซึ่งแบคฮยอนตั้งคำถามกับตัวเองมาตลอด บัดดี้ชัดเจนแล้วว่าต้องเรียกมันว่าอะไร ในวันที่ได้ยินอีกคนสารภาพบางคำที่ตรงข้ามกัน
เขารักชานยอล
รักที่เริ่มต้นและมีอันต้องจบลงภายในเสี้ยวนาทีเดียวกัน
แต่ลึกๆแล้วแบคฮยอนก็ยังไม่เลิกหวัง
หากชานยอลรู้ว่าพูดออกไปแล้วเขาต้องร้องไห้ ชานยอลจะกลับคำรุนแรงนั้นหรือเปล่า... หากชานยอลคิดผิด หรือเผลอพลั้งปากออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แบคฮยอนก็พร้อมจะรอฟังคำแก้ตัว
หากไม่รัก แล้วที่ผ่านมาคืออะไรหรือ ที่ทำดีด้วย เอาใจใส่ ให้ความหวัง
เพื่ออะไรหรือชานยอล
เมื่อไม่รักก็ไม่เหลือเหตุผลที่จะอยู่ให้เขาลำบากใจ แบคฮยอนปาดน้ำตา ลุกขึ้นผลัดชุดลำลอง กวาดของจำเป็นไม่กี่อย่างใส่กระเป๋าสะพายโดยมีสายตาไร้เดียงสาของสุนัขตัวน้อยแหงนมองคล้ายสงสัย แบคฮยอนอุ้มมันขึ้นมากอด อย่างน้อยสมบัติชิ้นนี้ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจว่ามันรักเขาด้วยใจจริง
" แบคไม่เหลือใครแล้ว ไปอยู่ที่ห้องแบคกันเถอะนะเบบี๋ "
เมื่อประตูเปิด เพื่อนต่างความสูงจับร่างแบคฮยอนเป็นตาเดียว หนึ่งคนแสยะยิ้มให้ศัตรูที่กำลังจะกระเด็นออกจากที่นี่เพราะคงสู้หน้าไม่ไหว ส่วนอีกคนผู้เป็นเจ้าของห้อง เมื่อมองชุดลำลองและของขวัญแทนใจในอ้อมแขนร่างเล็ก มีเพียงความไม่เข้าใจผ่านสายตา
" พระอาทิตย์ตกดินแล้วจะออกไปไหน " ชานยอลถามเพราะห่วง แต่มีหรือคนเพิ่งเสียใจมาจะซึมซับความห่วงใยนั้นได้ ในเมื่อคำว่าไม่รักยังวนลูปอยู่ในหูจนอื้ออึง
" ไปทำธุระที่คอนโด " ชานยอลจะจับสังเกตได้หรือเปล่าว่าแบคฮยอนพยายามเพียงไรในการบังคับเสียงไม่ให้สั่น ร่างเล็กก้มหน้าต่ำ ไม่อยากพบหน้า ไม่อยากสบตาให้เผลอแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขา
จะไม่เอาน้ำตามาต่อรองเยื่อใยจากชานยอลอีก
" แล้วทำไมต้องเอาบี๋ไปด้วย "
" ทำไมผมจะเอาไปไม่ได้ เบบี๋เป็นสิ่งเดียวที่ผมเหลืออยู่ไม่ใช่เหรอ "
ชานยอลใจหายพิกล สัมผัสชัดเจนว่าแววตาหม่นเศร้านั้นแปลกไป แม้ความบาดหมางระหว่างพวกเขายังคงไม่ได้รับการสะสางชัดเจนนัก แต่ไม่เคยมีความตัดพ้อเจือในเสียงแหบหวานที่เหมือนผ่านการร้งไห้เช่นนี้ ชานยอลอยากรู้และอยากถาม หากโอกาสเอื้ออำนวย หากไม่มีคนอื่นอยู่ตรงนี้
เขาไม่อยากแสดงความรู้สึกส่วนตัวให้คนนอกจับได้ ไม่อยากทำอะไรที่คยองซูกล่าวหาว่าต่างจากปาร์ค ชานยอลคนเดิม
" พูดอะไรของนาย "
" ช่างผมเถอะ ลานะครับรุ่นพี่คยองซู "
คยองซูไม่ตอบกลับและปล่อยให้แบคฮยอนคอตกจากไป ในใจแทบอยากระเบิดเสียงหัวเราะไล่หลัง หากรู้ว่ากมจะพลิกง่ายดายเพียงแค่ล่อหลอกลมปาก คยองซูคงตัดไปแต่ต้นลมนานแล้ว
ในขณะที่ชานยอลทอดอาลัยคนจาก คยองซูลอบส่งข้อความหาผู้สมรู้ร่วมคิด เพื่อดำเนินแผนการต่อไป
' แบคฮยอนกำลังกลับไปที่ห้องเดิม ตามไปแล้วจัดการเสียล่ะ '
Lost Angeles
แบคฮยอนระหกระเหิน เดินสะอื้นมาจนถึงรังเก่า ที่ซึ่งเขาเคยอยู่ตัวคนเดียวก่อนมีชานยอลเข้ามาในชีวิต สิ่งที่แบคฮยอนต้องหัดเรียนรู้ใหม่ในวันนี้คือการอยู่คนเดียวให้ไหว ก่อนเคยอยู่อย่างไร เหตุใดจะกลับมาอยู่แบบเดิมไม่ได้ กลับมาดำเนินรอยชีวิตดั้งเดิม สิ่งที่เพิ่มเติมคงเป็นความเจ็บปวดจากการเผลอยกใจให้ชานยอลไป แบคฮยอนสัญญาว่าจะเอามันคืนมาให้เร็วที่สุด ปลอบตัวเองว่าไม่นาน ความทรมานนี้จะจางหาย กลายเป็นเพียงความชินชา
หนุ่มน้อยก้มมองร่างปุกปุยในอ้อมกอด มันถอนหายใจพรืดขณะผล็อยหลับ คงจะเหนื่อยจากการเดินทาง แม้ไม่ใช่ระยะไกล แต่อย่างไรมันก็เป็นแค่ลูกสุนัขตัวเล็กๆที่ต้องการการดูแลเอาใจใส่ไม่ต่างจากเด็กน้อยสักคน
" ขอโทษนะเบบี๋ที่แบคทำให้หนูลำบาก แต่แบคอยู่คนเดียวไม่ไหวจริงๆ "
จำเป็นต้องกระเตงสุนัขที่รักเทียมลูกในอกติดมาด้วยเพราะคงผ่านความเดียวดายในคืนนี้ลำพังไม่ตลอดรอดฝั่ง
แบคฮยอนชะงักฝีก้าวเมื่อพบร่างใหญ่ของใครคนหนึ่งนอนหลับคุดคู้หน้าประตูห้อง คริสนอนหลับสนิทเสมือนไร้ซึ่งพิษภัย แบคฮยอนสงสัยว่าอีกคนมาดักรอเขานานแค่ไหนถึงได้เผลอหลับเอาตรงนี้ ทว่าไม่เสียเวลาค้นคำตอบ คนตัวเล็กตั้งสติ ค่อยๆก้าวผ่านร่างนั้นไปด้วยฝีก้าวเบาหวิว กดรหัสลับหน้าห้อง หลังจากสัญญาณปลดล๊อคดังขึ้น คริสก็ลืมตา ลุกพรวด ขายาวก้าวทีเดียวเท่านั้นก็เข้าถึงตัวแบคฮยอน
" มาทำไม เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ "
แบคฮยอนแทรกตัวลอดเข้าประตู ปล่อยเบบี๋ลงพื้น คริสไม่ยอมให้คลาดกันอีกหน คนแข็งแรงกว่าดันประตูเข้ามาได้สำเร็จ แบคฮยอนถอนหายใจ ในวันนี้อ่อนแอเกินกว่าจะต่อสู้กับอะไรไหว
" ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรนาย บอกฉัน แบคฮยอน "
" ฮึ ! ไม่มีใครทำร้ายฉันเหมือนตายทั้งเป็นได้เท่านายหรอกคริส นายยังเป็นที่หนึ่งเรื่องความชั่วเสมอ อย่าห่วงเลย "
คริสมองเลยวาจาเหน็บแหนมจากคนรักเก่า เอื้อมมือเช็ดความชื้นที่เพิ่งไหลออกจากตาได้ไม่นาน แบคฮยอนผินหน้าหนีอย่างรังเกียจ สิ้นแล้วทุกสัมผัสจากผู้ชายคนนี้ที่เคยปรารถนา
" มันใช่ไหมแบคฮยอน ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันทิ้งนายแล้วใช่ไหม "
คำของคริสเรียกบ่อน้ำตารื้นขึ้นอีกระลอก แบคฮยอนสะบัดตัวหันหลัง ปล่อยน้ำตาออกมาโดยไม่สนว่าตรงนี้มีใครที่พร้อมจะใช้ความอ่อนแอของแบคฮยอนเป็นบันไดปีนกลับไปยืนที่เก่า
ยิ่งเห็นแบคฮยอนร้องไห้ คริสก็ยิ่งขยายยิ้มที่มุมปาก เขาไม่รู้หรอกและไม่สนว่าแบคฮยอนถูกใครทำร้ายอะไรมา เขาเห็นเพียงโอกาสเข้าหาแบคฮยอนวางอยู่ตรงหน้าเท่านั้น
และเขาก็เดินเข้าไปสวมกอดมันด้วยความนุ่มนวลจอมปลอม
" อยากร้องก็ร้องเถอะ ระบายกับฉันก็ได้นะ ฉันยอมรับว่าเคยทำไม่ดีกับนายมามาก แต่จากนี้ไป ฉันสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้นายเสียใจอีก " ในยามไม่เหลือใครประกอบกับใจโหยหาที่พึ่ง แบคฮยอนนึกไม่ออกเลยว่าจะทำอย่างไรไม่ให้หลงมัวเมาคำคนชั่ว " เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ แบคฮยอน "
จูบที่ห่างหายไปสองปีหวนกลับมาในจังหวะชีวิต ทั้งที่ไม่ได้เรียกร้อง ไม่เคยหวนโหยหาแม้ยามต้องการเสพรสรัก ในครานี้ เขากลับเดินกลับไปหาสัมผัสของชายผู้เคยกระชากลมหายใจโดยขาดการชั่งใจ
ของเคยกินลิ้นเคยแตะกันมา เมื่อถึงคราหวนบรรจบก็ไม่ยากในการก่อไฟเก่า ร่างเล็กถูกยกตัวลอยเข้าไปในห้องนอน จะว่าขืนใจก็ไม่ใช่ เผลอไผลก็ไม่เชิง ไม่รู้ผีสางตนใดดลใจให้แบคฮยอนยอมให้คนรักเก่าเห็นร่างเปลือยเปล่าอีกครั้ง
" ฉันยังจำได้นะ ว่านายชอบให้ทำตรงไหนบ้าง "
อาจจะเป็นชานยอล ที่ทำให้เขาเจ็บจนไม่อยากให้เหลือพื้นที่อันดีงามในชีวิตอีกเลย
การบังคับตัวเองให้หลับยืนยาวจนถึงเช้า ชานยอลก็ยังทำมันไม่สำเร็จ ดวงตาละห้อยมีรอยคล้ำเนื่องจากอดนอน ผ้าปูที่นอนและหมอนยับยู่เพราะพลิกกายอยู่ไม่สุขตลอดคืน ในหัวมีแต่ความแคลงใจและใบหน้าหวานเศร้าของคนที่ทิ้งให้เขานอนคนเดียว
หากแบคฮยอนบอกเขาสักนิดว่าเมื่อคืนจะไม่กลับมา ชานยอลคงไม่เสียเวลาโทรหาและส่งข้อความเป็นสิบๆครั้ง และผลที่ได้คือสูญเปล่า แบคฮยอนไม่รับสายเขา แม้แต่ข้อความตอบกลับให้ใจชื้นก็ไม่มี
หรือนี่จะเป็นเรื่องเดียวกับอาการปั้นปึงที่แบคฮยอนมีให้ก่อนจะออกไป แบคฮยอนเป็นอะไรกันแน่
ชานยอลจะไม่ยอมนอนเดาอยู่อย่างนี้อีกต่อไป
คล้ายทุกสิ่งเป็นใจ ชานยอลไม่ต้องเปลืองแรงเรียกเจ้าของห้องเพราะประตูหน้าห้องเปิดอ้าซ่าราวกับเชื้อเชิญให้ใครก็ตามที่ผ่านมาเดินเข้าไป เมื่อชายหนุ่มย่างกราย ลูกสาวสี่ขาก็โผเข้าหาอย่างรอคอย
" ไงตัวเล็ก คิดถึงพ่อไหม " มันแสดงท่าทางลุกลี้ลุกลน เดินอุ้ยอ้ายไปที่หน้าห้องนอน สองขาสั้นตะกุยตะกายประตูครืดคราด " แบคฮยอนยังไม่ตื่นเหรอ "
ชานยอลช้อนตัวลูกสุนัขขึ้น เปิดประตูห้องนอนเพื่อรับรู้ความเป็นไปของคนที่ห่วงหา
เขาต้องดีใจหรือไม่ ที่ได้เห็นว่าอย่างน้อยแบคฮยอนก็ไม่ได้นอนอยู่ผู้เดียว
แบคฮยอนนอนหันหน้าออกหน้าต่างสภาพตัวเปล่า ข้างกันมีผู้ชายที่ร่างเล็กเคยบอกว่าอยากอยู่ให้ห่างมากที่สุด คริสนอนพิงหัวเตียง เป่าควันบุหรี่ใส่เพดานห้องก่อนจะมองชานยอลอย่างผู้ชนะ
" เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูวะ อยากดูหนังสดนักหรือไงมึง "
เสียงเข้มของคริสทำให้แบคฮยอนลืมตาตื่น ความเจ็บปวดที่สะท้อนในดวงตาคมขับไล่ความอ่อนเพลียที่เกาะกุมร่างออกไปจนสิ้น
" ชานยอล "
" นายนี่มัน... "
คำของชานยอลไม่บีบรัดหัวใจแบคฮยอนเท่าสายตาผิดหวังที่ใช้มองกัน ร่างเล็กสลัดผ้าห่ม คว้าชุดคลุมวิ่งโซซัดโซเซตามขายาวไปจนถึงหน้าประตูลิฟต์
" ชานยอล ชานยอลเดี๋ยว ! "
แบคฮยอนตะครุบมือหนา ชานยอลหยุดเดินเพราะแรงยื้อ ถึงชานยอลไม่ได้หันกลับมา แบคฮยอนก็ยังดีใจที่อีกฝ่ายยอมฟังคำขอ
" เรียกทำไม ฉันคิดว่าฉันมาขัดจังหวะนายกับแฟนเสียอีก "
" ไม่ใช่นะชานยอล ไม่ใช่แบบนั้น ฉันไม่ได้กลับไปคบกับเขา "
" แล้วที่ฉันเห็นคืออะไร นายจะบอกว่าแค่นอนกับมันเฉยๆเหรอ ก็เหมือนกับที่นายเที่ยวไปนอนกับคนอื่น... เหมือนกับที่นายนอนกับฉัน "
" ฮึก ฮือ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ "
แบคฮยอนโอบกอดร่างสูง ใบหน้าแนบแผ่นหลัง น้ำตาเปื้อนเสื้อซึมเป็นคนกว้าง ไม่รู้จะพรรณาอย่างไรให้ชานยอลเข้าใจว่าตัวเองมีความหมายกับชีวิตแปดเปื้อนอย่างเขามากแค่ไหน สภาพการณ์ทุกอย่างมัดเขาดิ้นไม่หลุด คงไม่มีโอกาสซื้อความเชื่อใจจากชานยอลกลับมาอีก
แม้ปรารถนาจะสารภาพรักมากเท่าใด แบคฮยอนก็มั่นใจว่าผลตอบรับย่อมเป็นความผิดหวังและเจ็บปวด เพราะชานยอลไม่เคยนึกรักกัน
" ไม่ต้องพูดหรอก ฉันเข้าใจแล้ว ที่ผ่านมานายแค่อยากมีใครสักคนไว้คลายเหงาแทนคนเก่า แต่วันนี้นายคงรู้ตัวแล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่มีทางแทนที่เขาได้ "
พูดเองก็เจ็บเอง ทั้งที่ไม่รู้ว่าทำเช่นนี้เพื่ออะไร ชานยอลก้มมองมือสวยที่รัดหน้าท้องเขาแน่นพอๆกับบ่วงที่หน่วงรัดก้อนเนื้อในใจ ระบบร่างกายเหมือนขาดอากาศ ติดขัดและอัดอั้น เจ็บร้าวถึงปลายนิ้วมือ ไร้เรี่ยวแรงเหมือนจะล้มทั้งยืน
" ฉันขอโทษ แต่ฉัน... "
รักเหลือเกิน แต่พูดดังเท่าไรคงไร้ผล ความรักไม่มีสิทธิ์ต่อรองหากไม่ได้ความรู้สึกแบบเดียวกันตอบกลับ คำว่าไม่รักยังกระหน่ำชัดในหู ราวกับชานยอลตะโกนคำนั้นใส่กันซ้ำไปซ้ำมา
" พอเถอะแบคฮยอน อย่าเอาความอ่อนแอของนายมาหลอกใช้ฉันอีกเลย "
" ฉันไม่เคยหลอกใช้ใคร "
แบคฮยอนเสียงแข็งเมื่อชานยอลเอาแต่กล่าวหาเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผละออกจากร่างสูง บังคับขืนร่างใหญ่หันกลับมา คนขอบตาคล้ำประสานตากับหน่วยตาบวมช้ำ สภาพของทั้งคู่ทรุดโทรม ทรมานทั้งกายใจไม่มีใครยอมแพ้กัน
ชานยอลนึกขัน แบคฮยอนเป็นคนทำเขาเจ็บอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน แต่กลับคร่ำครวญร้องไห้เหมือนใจจะขาด ทั้งที่คนที่จะขาดใจ มันควรเป็นเขาไม่ใช่เหรอ
ทุ่มกายเทใจให้ไปเท่าใด สุดท้ายก็เหมือนฝนตกลงทะเล
" แล้วที่นายทำเรียกว่าอะไร หลอกให้ฉันหลงสงสารและเห็นใจ แล้วอยู่ดีๆก็ไปนอนกับผู้ชายที่บอกว่าถูกมันทำร้ายมา ถ้าติดใจมันนักก็ไปอยู่กับมันเถอะ ฉันสู้ลีลามันไม่ได้หรอก "
" ชานยอล ! " แบคฮยอนอุทาน เจ็บไปทั้งใจ ไม่คิดว่าชานยอลจะพ่นวาจาหยาบคายใส่เขาได้ขนาดนี้
แบ้กๆๆ !!!
สัตว์เลี้ยงของพวกเขายืนคั่นกลางระหว่างสองคน ข้างหลังแบคฮยอนมีร่างสูงอีกหนึ่งเดินตามมา ในขณะที่แบคฮยอนเอาแต่จ้องชานยอล คริสยิ้มเยาะท้าทายใกล้เข้ามา แขนแกร่งพาดไหล่ร่างเล็กอย่างถือสิทธิ์ ชานยอลอุ้มสิ่งที่เคยมอบให้เป็นของรักรับขวัญแบคฮยอนขึ้นมา
เมื่อคืนคงเอาแต่สนุกกับคนรักจนไม่มีว่างมารับสายเขา แบคฮยอนไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าสุนัขของตัวเองจะออกไปวิ่งซนเพราะประตูห้องที่เปิดทิ้งไว้หรือเปล่า
แบคฮยอนมีผู้ชายคนนั้นแล้ว พวกเขาคงไม่จำเป็นในชีวิตของร่างเล็กอีกต่อไป
" กลับบ้านกับพ่อนะบี๋ "
ชานยอลเลือกออกไปทางบันไดหนีไฟ ร่างสูงพรากของรักของเขาไปทั้งหมด รวมถึงหัวใจที่เคยเต้นอยู่ในอกของแบคฮยอนด้วย
" ชานยอล ! ปล่อยฉันนะคริส ฮึก ชานยอล "
คริสกกกอดร่างเล็กเอาไว้ เมื่อแบคฮยอนตั้งท่าจะตามชานยอลไปอีกครั้ง
" ไม่เห็นเหรอว่ามันไม่ต้องการนายแล้ว อยู่กับฉันเถอะนะแบคฮยอน ต่อไปนี้ฉันจะดูแลนายเอง "
โปรดติดตามซีนต่อไป
เป็นงั้นไป TT ไม่รู้จะสงสารใครดี
สงบี๋ละกัน พ่อไปทางแม่ไปทาง 555555
สกรีมกันมาที่ #ficlostangeles ด้วยนะค๊า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คนนึงก็ซึน ปากแข็ง อีกคนก็นะ น้อนแบคคคคเอ้ยยย
งือออออออออ