Lost Angeles 21+ [ CHANBAEK ft. EXO ] จบแล้ว

ตอนที่ 22 : Scene 18 [100%]

Scene 18

i'm not drunk, i'm sedated for my pain.

" ค่อยๆลืมตานะครับ อาจจะระคายเคืองตานิดหน่อยเพราะแสงไฟแต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ดวงตาของคุณจะค่อยๆปรับสภาพสู้แสงได้เอง "

มินซอกค่อยๆกระพริบตาถี่ๆ กระทั่งแน่ใจว่าพอลืมตามองโลกใบใหม่ตรงหน้าไหว จึงค่อยกลอกกลิ้งลูกตามองรอบตัว คุณหมอที่มินซอกเพิ่งเคยเห็นหน้าค่าตาเป็นครั้งส่งยิ้มให้เขา ข้างหลังเป็นชายลักษณะภูมิฐานนั่งอยู่บนโซฟา

มินซอกไม่สนใจว่าที่นี่มีใครต้อนรับการลืมตาของเขาบ้าง สิ่งเดียวที่เขาต้องการให้เด่นชัดอยู่ในทัศนะวิสัยแรก คือคนที่สัญญากันแล้วว่าจะอยู่เป็นกำลังใจให้กัน

" คุณมินซอกมองเห็นหมอไหมครับ "

เขาไม่อยากหันไป เพื่อรับรู้ว่าลู่หานผิดสัญญา

" นี่คุณ ตาบอดหรือหูหนวกกันแน่เนี่ย "

เพราะประโยคนั้นของเสียงหนึ่ง มินซอกจึงหันไปพบชายแปลกหน้าท่าทางเป็นมิตรทว่าแฝงยียวน ข้างกันชายมีอายุสวมแว่นสายตาแขวนหูฟังชีพจรทางการแพทย์ ชายผู้นี้คงเป็นผู้เยียวยาดวงตาให้เหมือนใหม่ ส่วนชายอีกคนซึ่งเขาแน่ใจว่าไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเขาทางคณาญาติ บุรุษพยาบาลก็อาจเป็นได้

" หูก็ไม่ได้หนวก ตาก็ไม่ได้บอด แบบนี้คงหายดีแล้วล่ะครับคุณหมอ " ชายคนนั้นจ้องเขา ก่อนจะผละออกไปยืนล้วงกระเป๋า กล่าวกับแพทย์ด้วยรอยยิ้ม

นายแพทย์เจ้าของไข้ตรวจอาการมินซอกพร้อมให้คำแนะนำพอสังเขปก่อนจะขอตัวหลบฉาก หากแต่บุรุษพยาบาลยังคงอยู่ในห้อง เขานั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างเตียง

" คุณหมอให้คุณอยู่เฝ้าผมเหรอครับ คุณมีอะไรก็ไปทำเถอะ ผมดูแลตัวเองได้ ขอบคุณมากครับ "

" ฮึ ! ผมดูเหมือนบุรุษพยาบาลนักเหรอ " ชายคนนั้นเลิกคิ้วพลางก้มมองสารร่างตัวเอง แต่จงแดคิดว่าเขาออกจะไกลจากคนเหล่านั้นไปมาก

" ไม่ใช่หรอกเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นคุณเข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้อย่างไร "

มินซอกหวาดระแวงขึ้นทันใด จงแดไม่รอให้คนน่ารักตกใจมากกว่านี้ เขาควักนามบัตรออกมา มั่นใจว่าคนเพิ่งหายไข้คงจำวิธีการอ่านหนังสือได้อยู่

" คิม จงแด ผู้บริหารบริษัทลอสท์เอนเจลลิส ? " มินซอกอ่าน ยังไม่เห็นถึงความเกี่ยวพันใดระหว่างเขากับผู้บริหารบริษัทที่เขาไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน

" ผมเป็นเจ้านายของลู่หานเพื่อนของคุณ ช่วงนี้คุณได้ติดต่อเขาบ้างหรือเปล่า เขาไม่ได้มาที่สตูดิโอหลายวันแล้ว ผมไปหาที่หอพัก เจ้าของหอก็บอกว่าเขาพาคุณมาที่นี่ "

" ถ้าอย่างนั้นคุณคงผิดหวังแล้วล่ะ เพราะตั้งแต่ผมผ่าตัด แม้แต่เสียงของเขา... ผมก็ยังไม่ได้ยินเลย "

เสียงหวานทอดเศร้าทำให้จงแดรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูคนไข้เข้าให้แล้ว

" เอาแบบนี้ ถ้ามัน... ผมหมายถึงถ้าคุณเจอลู่หาน ฝากบอกให้มันติดต่อผมด้วย แล้วถ้าผมเจอลู่หานก่อน ผมจะบอกให้มันติดต่อหาคุณ โอเคไหมครับ " มินซอกพยักหน้าว่าตาม ในเวลานี้ ไม่มีอะไรที่เขาทำได้คอยให้ลู่หานติดต่อมาเอง

" ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะ พักผ่อนเยอะๆล่ะ หายไวๆครับ "

" ลอสท์เอนเจลลิส... ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อนี้จากลู่หานมาก่อนเลยแฮะ "

มินซอกพินิจนามบัตรในมือ ชื่อที่ไม่เคยหลุดจากปากลู่หานเด่นหราอยู่บนกระดาษแข็ง สันนิฐานเอาเองว่าอาจเป็นงานเสริมนอกเหนือจากการเป็นบริกรโรงแรม เมื่อพลิกด้านหลังก็ปรากฎที่อยู่เว็บไซต์ชื่อเดียวกันกับองค์กร

" ลู่หานทำงานอะไรกันแน่ "

เมื่อเจ้าตัวไม่บอก มินซอกก็เห็นหนทางแล้วที่จะค้นความจริงด้วยตาคู่ใหม่ของตัวเอง

เสียงกุกกักแต่ที่ไกลกระดอนเข้าหู ลู่หานพลิกหน้ามุดเข้ากองผ้าห่มหนีการรบกวน เขาเหนื่อยเกินกว่าจะตื่นขึ้นเพื่อยิ้มส่งแขกอย่างผู้ขายบริการทางเพศ เพราะเขาไม่ใช่ แม้ว่าสถานภาพจะใกล้เคียง

" ไปอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวจะไปส่ง "

โอ เซฮุนตบเข้าที่ก้นกลม เมื่อไร้การตอบโต้จากร่างบอบบาง เขาจึงบีบคลึงส่วนนั้นเพื่อก่อกวนอีกแรง

" อย่ามาจับน่า ! คุณจะไปไหนก็เรื่องของคุณเถอะผมกลับเองได้ "

ลู่หานตะหวาดไล่ ช่วยไม่ได้ที่หางตาดันไปเตะเข้ากับความวาววับบนนิ้วนางข้างซ้าย เพชรน้ำดีส่องสะท้อน เตือนให้ลู่หานจำว่าเขากับทายาทตระกูลโอกำลังทำผิดลับหลังคนอื่น

" ได้อย่างไรกัน ให้เมียเดินขาโก่งกลับบ้านเองมันใช้ได้ที่ไหน "

ลู่หานไม่เคยดูโทรทัศน์ ไม่ใช่พวกนั่งส่องชีวิตคนดัง เขาจึงเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอปีนต้นงิ้วก็เมื่อพวกเขามีครั้งที่สองของกันและกัน โอ เซฮุนลูกผู้บริหารเจ้าของโรงแรมใจกลางมืองหลวงประกาศหมั้นหมายกับคุณหนูที่ลู่หานไม่เคยสนใจชื่อแซ่ จำได้แต่เพียงว่าพ่อของฝ่ายหญิงเป็นเจ้าของอุตสาหกรรมอาหารสำเร็จรูปที่ลู่หานอุดหนุนทุกสิ้นเดือน

" โอ๊ย ! เลิกพูดจาแบบนี้เสียทีเถอะ เมียคุณคือคุณหนูลูกเจ้าของสายการบินที่ออกข่าวสังคมวันเว้นวันนั่นต่างหาก "

เขาเกลียดคำพูดคำจาของเซฮุนที่ทำราวกับเขาเป็นอีกคนของร่างสูง เป็นอนุที่ต้องแอบลักกินขโมยกินยามฝ่ายนั้นเผลอ ซึ่งดูท่าจะผิดจากความจริงไปมาก เขาไม่ได้รู้สึกรู้สากับสถานภาพของชายหนุ่ม หน้าที่ของลู่หานคือการทำให้เซฮุนพอใจ แลกกับการรักษาพยาบาลอย่างดีที่สุดของมินซอก

" หึงก็สารภาพมาดีๆ "

เซฮุนกระหยิ่มยิ้มย่อง เขามีความสุขที่ได้เห็นแหย่ลู่หานไปพลางแต่งตัวไปพลาง นอกจากความสัมพันธ์ทางกายที่ช่วยให้เขาผ่อนคลายจากการทำงานแล้ว ความยุ่งเหยิงบนดวงหน้าสวยก็ดับทุกความเครียดขึง ทำให้เซฮุนรู้สึกว่าโลกนี้ไม่ได้น่าเบื่อเสียจนต้องฆ่าตัวตายหนีไป

การเรียน การทำงาน หรือกระทั่งชีวิตคู่ ล้วนแต่เกิดจากการกะเกณฑ์ของผู้ให้กำเนิด ลู่หานคือสิ่งเดียวในชีวิตที่เขามีสิทธิ์เลือกเอง

กระนั้นแล้ว สิ่งที่เขาเลือกก็กลับกลายเป็นการบีบบังคับอีกฝ่ายอยู่ดี

" เพ้อเจ้อ ลูกจ้างที่ไหนจะหึงเจ้านายกันเล่า "

ลู่หานปัดป่ายมือแกร่งที่พยายามขุดเขาขึ้นจากเตียง จนแล้วจนรอดเซฮุนก็สามารถทำตามใจตัวเองได้เสมอ ลู่หานอาบน้ำแต่งตัวตามคำสั่งของอีกคน ระหว่างสำรวจความเรียบร้อยหน้ากระจก ภาพชายหนุ่มมาดดีก็ปรากฎกายบนกระจกหน้าเตียง พวกเขาสบตากันผ่านกระเบื้องสะท้อน เซฮุนยิ้ม ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ลู่หานหันกลับมาสบตาเขาตรงๆ

" ผมต้องไปดูที่เปิดสาขาใหม่ที่ปักกิ่งอาทิตย์หน้า สนใจกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดไหมล่ะ "

" คุณพูดจริงเหรอ "

ลู่หานลอยมานั่งแหมะที่ปลายเตียง ตั้งแต่เกิดเรื่อง ลู่หานก็ไม่เคยได้กลับไปเยียบถิ่นจากอีกเลย เขาอุทิศทั้งชีวิตเพื่อชดเชยให้มินซอก เงินทุกแดงที่หามาด้วยทุกสายอาชีพก็เพื่อล้างบาปให้ตัวเอง

" ทำไงก่อน "

เซฮุนอมลมพองแก้มรอรางวัล ลู่หานยึกยักอยู่พักใหญ่ เซฮุนจึงเร่งเร้าอีกครั้ง เขาขยับเข้าใกล้ลู่หานกระทั่งแก้มแตะแก้ม ลู่หานจำใจใช้ปากฉกสันกรามคมแล้วถอยห่างอย่างว่องไว

ยิ่งเห็นเซฮุนหัวเราะลู่หานก็ยิ่งเพิ่มแรงขบริมฝีปากล่าง ภายนอกเข่นขี้ยว ภายในข่มใจ บอกตัวเองไม่ให้ลืมว่าอะไรเป็นอะไร เซฮุนเพียงแต่เจียดเงินในกระเป๋าเพื่อเอาใจหลอกล่อลู่หาน เราต่างผูกกันไว้เพียงร่างกาย ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเอาหัวใจไปแถมให้เขาย่ำเหยียบเล่น

สิ่งแรกที่มินซอกทำหลังจากเท้าเหยียบพื้นห้องเช่า คือการสละสัมภาระที่ติดมือมาจากโรงพยาบาล ฝ่าฝืนคำสั่งแพทย์ เปิดคอมพิวเตอร์ให้แสงไฟฟ้ากระแทกกระจกตาคู่ใหม่เอี่ยม ควักนามบัตรที่คิม จงแดมองให้ด้วยใจร้อน กรอกที่อยู่เว็บไซต์ที่เด่นหรากลางนามบัตรลงไปในช่องการค้นหา

เป็นความผิดของลู่หานที่ไม่อยู่อธิบายให้มินซอกคลายสงสัย หรือเป็นความผิดของมินซอกเองที่อยากรู้เรื่องของคนที่รักไปเสียทุกเรื่อง ?

" ไม่จริง... "

มินซอกแทบไม่เชื่อสายตา เขาไม่คิดว่าจะต้องลืมตาขึ้นมาเพื่อพบว่าความจริงนั้นโหดร้ายกว่ายามหลับตานึก เพื่อนยามยากของเขาถูกถ่ายภาพในลักษณะวาบหวิวอย่างสมยอมพร้อมชื่อระบุตัวตนอยู่ในเว็บไซต์ที่ชื่อลอสท์เอนเจลลิส เมื่อกดที่รูป ผลงานการแสดงของลู่หานก็ปรากฎหราจำนวนนับไม่ถ้วน เขาทำใจแข็งกดเข้าดูภาพยนต์เรื่องหนึ่ง ทว่ามันกลับเปลี่ยนเข้าสู่ระบบสมาชิกที่ต้องใช้เงินจำนวนมหาศาลในการเสพสื่อ

นี่หรือคือคำตอบของความลับของลู่หาน สิ่งที่ลู่หานไม่เคยเล่าให้เขาฟัง

ลู่หานใช้ร่างกายของตัวเองแลกกับดวงตาของเขา

น้ำตาใสไหลรินออกจากตาคู่ใหม่เป็นครั้งแรก สิ่งที่ผุดโผล่ในใจมินซอกไม่ใช่ความผิดหวัง หากแต่เป็นความรู้สึกผิดอย่างมหาศาลที่กดทับหัวใจของเขาจนหายใจไม่ออก

พยายามตรึกตรองย้อนหลัง มีครั้งใดบ้างที่เขาเผลอแสดงอาการกระตือรือร้นต้องการรับการผ่าตัดจนออกนอกหน้า หรือครั้งใดบ้างที่เผลอตัดพ้อต่อความพิการจนลู่หานรู้สึกผิดและกดดัน มีสักครั้งหรือ ที่เขาเผลอทำให้ลู่หานเป็นทุกข์และไม่สบายใจจนต้องลดตัวลงไปทำเรื่องแบบนั้น

มินซอกไม่เคยร้องขอ เพราะเขาใช้หัวใจมากกว่าดวงตาในการสัมผัสคุณงามความดีของลู่หาน

" ฮึก...ฉัน...ขอโทษ ลู่หาน ฉันขอโทษ "

Lost Angeles

ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา จงอินพูดได้เลยว่าไม่มีครั้งใดที่ชานยอลจะทำตัวน่ารำคาญมากเท่าครั้งนี้

ถ้าจงอินรู้สักนิดว่าชานยอลจะเรียกเขามาเพื่อนั่งดูเพื่อนสนิทนั่งซดเหล้าอย่างกับซดน้ำเปล่าแบบนี้ เขาไม่มีทางตกปากรับคำ ทอดทิ้งค่ำคืนอันแสนสุขกับการบริหารนิ้วมือไปพลางจ้องจอคอมพิวเตอร์ไปพลาง เพื่อมาหาไอ้เพื่อนขี้เมานี่เด็ดขาด

กิจกรรมอันแสนสุขที่ว่านั้น จงอินหมายถึงการเล่นเกมออนไลน์ หาใช่การผ่อนคลายทางกามอารมณ์ผ่านสายตาและอุ้งมือไม่

ไม่มีใครอยากดูหนังโป๊ที่ตัวเองเป็นผู้แสดงหรอก

จงอินคิดว่าเขารู้จักชานยอลดีพอประมาณ เพื่อนของเขาอาการสาหัสและต้องการหาที่ระบาย แต่ที่ไม่พูด ชานยอลคงกำลังสุมไฟให้เต็มอก เมื่อร้อนได้ที่ถึงค่อยระเบิดออกมา

" ตกลงว่าเป็นบ้าอะไร ถ้าไม่บอกกูจะกลับแล้วนะ "

บางครั้งก็ต้องอาศัยตัวจงอินเอง ช่วยพัดกระพือให้มันเดือดเร็วขึ้น

เพราะชานยอลน่ะฟอร์มเยอะเกินไป แถมปากเพื่อนของเขากับตู้เย็นซัมซอง จงอินยังไม่กล้าตัดสินว่าอะไรหนักกว่ากัน

" คนใจร้าย "

" หา ! ใครวะ " จงอินแกล้งสงสัย ทั้งที่ในใจมีใบหน้าหวานและชื่อของคนๆเดียวเท่านั้นที่เขานึกออก

" ไอ้จงอิน เขาทำแบบนี้กับกูได้อย่างไรวะ " ชานยอลค่อยๆลำเลียงความนัยออกมาโดยมีแอลกอฮอล์เป็นตัวล่อลื่น

" กูว่ามึงเมาแล้วนะ กลับบ้านเหอะเดี๋ยวแบคฮยอนจะเป็นห่วง "

" อย่าพูดชื่อเขาให้กูได้ยินอีก "

ชานยอลสั่งขาดพร้อมกระแทกแก้วบรั่นดีกับโต๊ะจนก้นแก้วร้าว หนุ่มผิวคร้ามแดดแย่งแก้วจากมือเพื่อนคืนบริกร แต่เขาจะไม่ทำตามคำสั่งชานยอลเด็ดขาด

" ทำไมวะ หรือที่เมาเป็นหมาแบบนี้เพราะทะเลาะกับแบคฮยอน "

" เขากลับไปหาแฟนเก่าแล้ว แบคฮยอนไปแล้ว " เสียงแหบพร่าคล้ายย้ำกับตัวเองมากกว่าจะบอกกับจงอิน ชานยอลนวดหว่างคิ้ว จากนั้นจึงคว้าขวดบรั่นดีขึ้นกระดกลงคอ จงอินร้องห้ามเป็นพัลวัน

" ไอ้ห่า เดี๋ยวก็ตับแข็งตายพอดี สภาพมึงเหมือนคนอกหักมากเลยรู้ตัวไหมวะ "

" กูไม่ได้อกหัก กูไม่ได้เป็นอะไรเพราะแบคฮยอน ไม่มีทาง "

ผู้ร้ายปากแข็งเผลอหลุดชื่อต้องห้ามออกมาอีกครั้ง

" กูก็ยังไม่ได้พูดเสียหน่อยว่าอกหักเพราะแบคฮยอน มึงพูดเองนะ ไอ้ห่า... ชอบเขารักเขาก็บอกเขาไปสิวะ นั่งเมาเหล้าแบบนี้มันได้อะไร "

จงอินไม่เข้าใจว่าทำไมความรักสำหรับชานยอลจึงเป็นเรื่องยากนัก เพราะความรักมันเข้าใจยาก หรือเพราะเพื่อนของเขามันใจตายด้านกันแน่ หน้าตาก็หล่อไม่แพ้ดาราวัยรุ่น หุ่นหรือก็เทียบขั้นนายแบบยังโดนทิ้งได้

แบคฮยอนไม่ธรรมดาจริงๆ

" ก็กูบอกแล้วไง ว่าเขากลับไปคบกับไอ้เหี้ยนั่นแล้ว " ชานยอลบันดาลโทสะ ยิ่งตอกย้ำใจก็ยิ่งเจ็บ เขาปิดตาแน่น ทว่าหลับตาครั้งใดก็เห็นแต่ภาพใครคนนั้นกับวันเวลาที่เคยมความสุขร่วมกันเกาะกินใจเขา รวมถึงภาพบาดใจที่บังเอิญไปเห็นในเช้าวันนั้น นั่นเป็นอาวุธร้ายในการทำลายคนอ่างปาร์ค ชานยอลได้ตายสนิท

" แล้วมึงรักเขาจริงๆใช่ไหม ชานยอล ถ้ามึงเป็นลูกผู้ชาย มึงต้องกล้าพูดความจริง "

อีกครั้งแล้วที่มีคนถามคำถามนี้ มันเรื่องอะไรที่เขาจะต้องบอกความรู้สึกของเขากับคนอื่น ที่ไม่ใช่เจ้าของความรู้สึกนั้น

" กูขอโทษนะจงอิน แต่กูจะไม่พูด จนกว่าแบคฮยอนจะได้ยินคำนั้นจากปากกูเป็นคนแรก "

แต่บอกตอนนี้ ชานยอลรู้ดีว่ามันสายเกินไป

" มึงๆ นั่นใช่เอ่อ ... แฟนแบคฮยอนหรือเปล่าวะ "

ร่างสูงของผู้ชายผมเกรียนศีรษะยืนโดดกลางแสงหลอดไฟหลากสี คงเป็นภาพปกติดีหากไม่มีร่างโปร่งของผู้ชายผมดำตัวขาวอีกคนยืนกอดกระหวัดกันอย่างไม่เกรงสายตา

ชานยอลคิดว่าเขาจำคนไม่ผิด

แต่ที่จะผิดหูผิดตาเห็นจะเป็นคนข้างกายร่างสูง ไม่ใช่แบคฮยอนอย่างที่ชานยอลคาดควร

กว่าลู่หานจะรู้ตัวว่าชักศึกเข้าบ้านก็เมื่อต้านทัพไม่ไหว

" ลูกแม่ ! นั่นเสี่ยวลู่หาน ลูกฉันจริงๆใช่ไหมน่ะ "

คุณผู้หญิงตระกูลลู่ตะโกนลั่นเมื่อเห็นเงาตะคุ่มของเด็กหนุ่มที่หล่อนฟูมฟักตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลกยืนโบกไม้โบกมืออยู่หน้าบ้าน ประจวบเหมาะกับที่ใจหล่อนกำลังเฝ้าคิดถึง อารามใจดี หล่อนกระวีกระวาด ไม่สนรองเท้าที่ใส่สลับสับข้างผิดถูก ขอแค่ให้มันพาหล่อนไปถึงตัวลูกชายได้เท่านั้นเป็นพอ

" คุณนายลู่ ดูซีใครมาหา ฮ่าๆ "

ลู่หานรับร่างมารดาเต็มกอด ผลัดกันหอมแก้มซ้ายขวา กลิ่นกรุ่นอันคุ้นเคยเรียกน้ำใสๆไหลปริ่มริมขอบตา

" จะมาทำไมไม่บอก ขืนแม่ตกใจตายไปจะทำอย่างไรเด็กคนนี้นี่ "

" ผมอยากเห็นหน้าแม่ตอนตกใจนั่นล่ะ น่ารักจะตายไป "

" สวัสดีครับคุณนายลู่ "

เสียงแหบต่ำขัดวงสนทนาระหว่างสายเลือด เซฮุนลงจากรถลีมูซีนตามเขามาตั้งแต่เมื่อใด ลู่หานไม่ทันรู้ตัว แปลกดี ครั้งนี้เซฮุนโค้งคำนับเจ้าของบ้าน และครั้งแรกที่ลู่หานเห็นรอยยิ้มปราศจากแผนการของอีกคน

คุณนายลู่ยิ้ม มองเลยไปที่กระเป๋าเดินทางข้างชายหนุ่ม เซฮุนจึงชิงแนะนำตัว

" ผมโอ เซฮุน เพื่อนของลู่หานที่เกาหลี จะมาขอรบกวนสักสองสามวันครับ "

บ้านลู่ต้อนรับการกลับมาของลูกชายด้วยอาหารมื้อใหญ่ที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยมีมา เซฮุนผู้แอบอ้างสิทธิ์ความเป็นเพื่อนร่วมงานลูกชายเจ้าของบ้านก็พลอยอิ่มหมีพลีมันไปกับเขาด้วย ตลอดวงสนทนาบนโต๊ะอาหาร มีเสียงพูดคุยบรรเทาความคิดถึงระหว่างผู้เป็นมารดาและบุตรชาย ส่วนผู้เป็นบิดาซักถามความเป็นไปในต่างประเทศของลูกชายเป็นครั้งคราว สลับกับการมองแขกที่นั่งอยู่เก้าอี้ถัดจากลู่หาน

" เราน่ะ รู้จักกับเสี่ยวลู่มานานแค่ไหนแล้ว " หัวหน้าครอบครัวยิงคำถามตรงไปที่เพื่อนลูกชาย เซฮุนดื่มน้ำอึกใหญ่ ตอบกลับไปฉะฉานด้วยคำตอบที่ตระเตรียมไว้ตั้งแต่ล้อเครื่องบินแตะแผ่นดินใหญ่

" ประมานครึ่งปีครับ ความจริงผมเป็นหัวหน้างานลู่หานที่โรงแรมที่เราทำอยู่น่ะครับ " เซฮุนโกหกขาวอย่างขาดสำนึกผิด เซฮุนนึกสีหน้าพลทหารลู่ผู้เกษียรอายุราชการออกเลยว่าเป็นอย่างไร หากเขาเลือกตอบตามความจริง

" อย่างนั้นเหรอ คุณแต่งงานแล้วสินะ " ชายสูงอายุสังเกตุเครื่องประดับแสดงสถานะบนนิ้วนางฝั่งซ้ายที่เพื่อนลูกชายมีเหมือนกันกับเขา สถานภาพที่บ่งบอกว่าผู้ชายสักหนึ่งคนพร้อมแล้วที่จะเป็นผู้นำของคนรักและสร้างครอบครัวไปด้วยกัน

" ยังหรอกครับ แค่หมั้นเอาไว้แต่ยังไม่ได้ฤกษ์แต่งตามที่ผู้ใหญ่เห็นสมควรครับ " เซฮุนปฏิเสธ เหลือบมองร่างเล็กข้างกายตวัดหางตาใส่เขา ก่อนจะทำทีเป็นคุยกับคนในบ้านอย่างออกรส

" ถ้าได้ฤกษ์แล้ว ก็อย่าลืมชวนเสี่ยวลู่ไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว แล้วถ่ายรูปส่งมาให้แม่ดูด้วยนะจ๊ะคุณเซฮุน "

" พูดเรื่องอะไรกันอยู่ล่ะเนี่ย ถึงผมไม่ไปเขาก็แต่งกันได้หรอกน่า รีบๆกินข้าวกันเถอะครับ "

บุตรชายตระกูลลู่ปันไก่ตุ๋นน้ำแดงใส่ถ้วยของบิดามารดาอย่างละชิ้นเพื่อให้แต่ละคนไม่มีเวลาถามไถ่เรื่องส่วนตัวของเซฮุนอีก จากนั้นก็ไม่มีเสียงสนทนาจากผู้ใดให้ระคายหูลู่หาน

สุดท้ายก็กลายเป็นเขาเองที่ฝืนกระเดือกอาหารรสมือแม่ที่ไม่ได้แตะลิ้นมานานไม่ไหว ต่างจากเซฮุนที่เจริญอาหาร ทำอย่างกับว่ามื้อนี้แสนพิเศษราวอาหารจากโรงแรมห้าดาวของตระกูลโอ

แม้สันหลังของวัวตัวนี้จะมีแผลเหวอะหวะ เขาก็ยังชื้นในใจ เมื่อมองไปแล้วเห็นว่าครอบครัวของเขาต้อนรับเซฮุนเป็นอย่างดี

" ไหนว่าจองโรงแรมไว้ในเมืองไม่ใช่เหรอ อยู่ๆมารบกวนบ้านคนอื่นโดยไม่ขออนุญาตแบบนี้ผู้ดีที่ไหนเขาทำกัน "

ลู่หานแหวทันทีที่ประตูห้องนอนปิดสนิท ไม่คิดว่าบ้านหลังเท่าแมวดิ้นตายนี้จะกลายเป็นที่พักของเซฮุนตลอดการพักแรมในปักกิ่ง แทนที่จะเป็นห้องชุดบนตึกระฟ้า สูงส่งสูสีกับฐานะในกระเป๋าเงินของชายหนุ่ม

" ก็จองไว้ สำหรับการเซ็นสัญญาซื้อขายที่ดินมะรืนนี้น่ะ อะไรกัน ค่าเครื่องบินผมก็จ่ายให้ กับแค่แบ่งที่นอนให้ผมครึ่งหนึ่งจะมีน้ำใจตอบแทนให้บ้างไม่ได้เชียวเหรอ เสี่ยวลู่ "

" อย่าเรียกผมแบบนั้นนะ "

" ไม่ให้เรียกก็เลิกโวยวายเสียที ผมเหนื่อยและต้องการพักผ่อน แต่ถ้าคุณไม่ยอมนอนเห็นทีเราคงต้องทำอย่างอื่นแทน "

เซฮุนสลัดผ้าผ่อนแล้วล้มตัวนอนเสมือนเจ้าของบ้าน ลู่หานถอนหายใจอ่อนระโหย เดินตามเก็บเสื้อคลุม เข็มขัด และกางเกงขายาวที่หนุ่มนักธุรกิจถอดเกลื่อนห้องขึ้นมาเก็บลงตะกร้า ทอดมองความสูงยาวที่กินพื้นที่เตียงนอนไปกว่าครึ่ง

ถึงจะทำตัวสกปรกแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่เขาจะหลับได้อย่างสบายใจ เมื่อรู้ตัวว่าข้างกายเป็นผู้ชายที่กำลังจะกลายเป็นสามีของคนอื่น

โปรดติดตามซีนต่อไป

อ่าว อิฝานนนน 

คิดว่าอีกสองตอนจะจบแล้วล่ะ ความพีคจะยังคงดำเนินอย่างต่อเนื่อง

เห็นว่ามีหลายคนเพิ่งมาเจอเรื่องนี้แล้วชอบ ขอบคุณนะค๊า รู้จักกันช้ายังไงเราก้ได้รู้จักกันเนอะ

#ficlostangeles