Lost Angeles 21+ [ CHANBAEK ft. EXO ] จบแล้ว

ตอนที่ 19 : Scene 15 [100%]

Scene 15

i'm always in the mood to make you cum

 

 

คยองซูเดินฮัมเพลงสบายอารมณ์ตั้งแต่เข้าเขตห้องพักของชานยอล มือซ้ายไกวถุงที่บรรจุกล่องมื้อกลางวันสำหรับสองที่จากร้านสะดวกซื้อ อีกข้างหนึ่งหิ้วหอบกระเป๋าใส่งานที่คยองซูใช้เป็นข้อต่อรองในการนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องของชานยอลซึ่งได้ผลเสมอ คยองซูยิ้มขณะจินตนาการถึงใบหน้าหล่อกับผมเผ้ากระเซิงของคนตื่นสายยามเปิดประตูห้อง ชานยอลจริงจะต้องน่ารักพอๆกับที่เขาเคยฝันถึง

"  นาย... "

ช่างน่าเสียดายที่ภาพในมโนอันแจ่มชัดของคยองซูผิดจากความจริงไปมาก ร่างสูงใหญ่ของชายที่หลงรักกลายสภาพเป็นหนุ่มน้อยผิวขาวผู้ที่คยองซูไม่ปรารถนาจะเห็นหน้ามากที่สุดไปเสียได้

" เอ่อ...สวัสดีครับรุ่นพี่ "

เด็กคนนั้นตระหนกเช่นกัน แต่เชื่อเถอะว่าถ้ามีการประกวดนักตกใจ คยองซูต้องเป็นผู้ครองตำแหน่งชนะเลิศเป็นแน่แท้

" ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ " คยองซูไม่มีอารมณ์จะรักษามารยาท หรือวางมาดสุขุม ณ ขณะนี้ เขาต้องการคำอธิบายในสิ่งที่เห็น ทว่าอาการอั้มอึ้งของแบคฮยอนกลับทวีไฟในทรวงให้คยองซูเพิ่มขึ้นอีกระดับ

" ผม...ผม "

แบ้กๆๆ !!!

ไม่ทันไรเรื่องน่าประหลาดใจที่สองก็โผล่ขึ้นมาอีกหนึ่ง ลูกสุนัขตัวกระจ้อยยืนกองอยู่ที่เท้าของแบคฮยอน มันเห่าเสียงดัง ทั้งยังขู่ขวัญในลำคอใส่คยองซู 

 " ชวู่...เบบี๋จ๋าไม่เอาๆ นี่เพื่อนของชานยอลนะ "

แบคฮยอนอุ้มมันก่อนจะปราม เจ้าลูกสุนัขหนุดเห่าตามคำสั่งแต่ยังไม่วายส่งเสียงขู่ขรม จ้องผู้มาเยือนไม่วางตา

" เห่าอะไรบี๋ พ่อ...คยองซู "

" ชานยอล ! "

คยองซูเกือบจะหักคอเจ้าลูกคอร์กี้ปากเปราะแล้วเชียวหากไม่เห็นชานยอลเดินเข้ามา ร่างสูงเปลือยเปล่าท่อนบน ผมเปียกชื้นพร้อมกลิ่นสบู่ ท่อนล่างมีเพียงผ้าขนหนูผืนน้อยคอยปกปิดของลับ ในขณะที่แบคฮยอนอยู่ในชุดนอนโปร่งบาง

หวังว่านี่จะเป็นเรื่องประหลาดใจเรื่องสุดท้ายในรอบวันของคยองซู

" นายบอกว่าจะให้ฉันวางอาร์ตหน้านี้ให้ใช่ไหม...คยองซู นี่ ! "

" หา...อืมๆ อย่างนั้นล่ะ "

คยองซูครางรับ มันไม่ง่ายเลยกับการหาเรื่องสนทนากับชานยอลอย่างที่แล้วมา ในเมื่อเห็นแล้วว่ามีใครอีกคนเสนอหน้าอยู่ในห้อง แล้วคยองซูจะมีแก่จิตแก่ใจที่ไหนสู้หน้าอยู่ได้ 

ลำพังนั่งหายใจโดยไม่เข้าไประเบิดตัวเองตายไปก็ยากแล้ว

ร่างเล็กคงรู้สึกดีกว่าที่เป็นอยู่ หากมีคำแถลงในสิ่งที่เขาเห็นจากชานยอล หากไม่หายขัดใจก็ขอให้หายข้องใจสักนิด โกหกหรืออะไรก็ได้ที่ทำให้คยองซูรู้สึกว่าชานยอลสนใจความรู้สึกของเขา หรือที่ผ่านมาเขาคนนี้แสดงออกน้อยเกินไป ชานยอลจึงมองเห็นว่าทุกอย่างที่เขาลงมือลงใจนั้นหวังเพียงความงอกงามของความสัมพันธ์ฉันมิตรภาพ

แม้ปรารถนาให้ชานยอลอธิบายโดยที่เขาไม่ต้องถามแค่ไหน สุดท้ายความอั้นอัดตันใจก็สั่งให้เขาเปิดปาก 

" ชานยอล แบคฮยอนเขา...มาที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้วเหรอ " แม้รูปการจะฟ้องความจริง แต่คยองซูก็ยังเลือกใบ้ความให้เป็นอีกอย่าง หากชานยอลตอบว่าใช่ เขาก็พร้อมหลับหูหลับตาเชื่อ

" แบคฮยอนย้ายมาอยู่ที่นี่สักพักแล้วล่ะ ฉันชวนเขามาเอง " 

แต่ชานยอลน่ะใจร้าย พูดออกมาอย่างไม่เกรงคนฟัง ถึงไม่รู้ใจเขา อย่างน้อยที่สุดก็ต้องรู้ว่าเขาไม่ได้ปลาบปลื้มรุ่นน้องคนนี้

" ทำไมล่ะ " รู้ว่ายิ่งถามก็ยิ่งเจ็บ แต่เขาก็ยังอาจหาญ ทำร้ายหัวใจตัวเองต่อไป

" เขามีความจำเป็นส่วนตัวที่ต้องย้ายที่อยู่กระทันหันน่ะ "

ชานยอลตอบกันท่า หมายความว่าชานยอลรู้ได้ แต่คยองซูไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องราวที่เป็นความลับระหว่างคนสองคนอย่างนั้นหรือ 

หรือต้นเหตุแห่งความกระทันหันนั้นจะมาจากคริส เพราะพักหลังชานยอลกับเด็กคนนั้นดูสนิทกันมากขึ้น เห็นได้ชัดก็วันที่คริสตามตื้อแบคฮยอนที่มหาวิทยาลัยวันนั้น 

" ถ้าอย่างนั้นฉันหาที่อยู่ใหม่ให้เอาไหม ฉันพอจะรู้จักห้องว่างแถวนี้ " คยองซูเสนอตัว เขายอมลำบากกายเพื่อความสบายใจ ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้แบคฮยอนออกห่างจากชานยอล

" ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจ "

แบ้กๆ !!

สุนัขรูปร่างสั้นกระทัดรัดตัวเดิมส่งเสียงเห่าอีกครั้ง คราวนี้มันวิ่งเข้ามาแทรกกลางวงระหว่างเขากับเพื่อนร่างสูง ไม่รู้มันฝังใจอะไรกับเขานัก ถึงได้ขู่ฟ่อตั้งแง่กับเขาถึงขนาดนี้

" เงียบๆเลยบี๋ ไปอยู่กับแบคฮยอนไป " ชานยอลไล่ 

" หมานายเหรอชานยอล "

" หมาแบคฮยอนน่ะ ชื่อเบบี๋ "

แบ้กๆๆ!!!

" บี๋ บอกให้เงียบไง ไปเดี๋ยวนี้ ! " ชานยอลดุก่อนจะอุ้มมันไปทิ้งไว้อีกฝั่ง คยองซูมองหาแบคฮยอนที่ไม่รู้ว่าหายตัวไปที่ใด ต้องใช้ความด้านได้อายอดมากเท่าใดถึงกล้ามาอาศัยคนอื่นอยู่แล้วยังเพิ่มภาระให้เจ้าของห้อง

พรึ่บ !

" เฮ้ย ! ไอ้บี๋ "

ชานยอลร้องลั่นเมื่อความรั้นของลูกสาวก่อหายนะ ขาหลังปุกปุยของมันเกี่ยวเอาปลั๊กไฟที่กำลังเชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์หลุดติดไปพันกับขาสั้นๆนั่น พลันหน้าจอก็ดับวูบ งานที่เขากับคยองซูช่วยกันทำอันตรธานไปด้วยฝีมือเจ้าหมาวัยสี่เดือน

" มานี่เลย ! "

 " หยุดนะชานยอล ! "

แบคฮยอนวิ่งออกมาจากห้องเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของร่างสูง ชานยอลกำลังดึงขาเจ้าตัวน้อยของเขาลากเข้าหาตัว มือหนาง้างหมายชำระความ ตาเรียวเบิกโต ร้องห้ามเสียงหลง

กล้าดีอย่างไรมาทำร้ายสัตว์เลี้ยงของเขา

" คุณจะทำอะไรเบบี๋ของผม "

แบคฮยอนฉวยลูกสุนัขของเขาออกจากอุ้งมือมาร ยิ่งเห็นเจ้าเบบี๋ส่งเสียงครางออเซาะยิ่งขโมยคะแนนความสงสารจากแบคฮยอนได้เป็นตั้ง ตาเรียวมองอีกสองคนที่เหลือตาขวาง 

" ก็มันทำงานของคยองซูเสียหาย แถมยังเห่าคยองซูไม่เลิก ห้ามก็ไม่ฟัง ไม่รู้เป็นบ้าอะไร "

 " คุณก็เลยจะตีลูกหมาของผมอย่างนั้นเหรอ ! "

" ก็มันทำงานเพื่อนฉันเสียหาย ! "

คยองซูนั่งมองสองคนสาดตะโกนเพราะลูกหมาในอ้อมอกแบคฮยอน เขาไม่ได้เกลียดสัตว์หน้าขน แต่โชคร้ายที่เจ้าตัวนี้เป็นสัตว์เลี้ยงของแบคฮยอน คยองซูจึงนึกสะใจไม่น้อยที่เห็นทั้งมันทั้งเจ้าของโดนชานยอลตวาดใส่

ชานยอลทำเพื่อเขา

" เบบี๋ยังเด็ก คราวหลังผมจะดูแลมันดีๆ ขอโทษแทนมันด้วยครับรุ่นพี่คยองซู "

" หมานิสัยเสีย "

" ชานยอล...  " มนุษย์ร่างสูงกัดสุนัขตัวน้อยไม่ปล่อย แบคฮยอนสูดลมหายใจลึกแล้วผ่อนออก สะกดจิตตัวเองในใจว่าอย่างไรเสียก็ยังต้องพึ่งเขาอาศัย 

สิ่งเดียวที่แบคฮยอนอดเสียใจแทนเจ้าตัวเล็กไม่ได้คือการถูกต่อว่าจากชายผู้เป็นรักแรกของมัน

" ถ้าคุณรู้จักสัญชาตญาณสุนัขสักนิดก็จะรู้ว่ามันจะเห่าใครก็ต่อเมื่อคนๆนั้นเป็นภัยต่อเจ้าของของมัน " แบคฮยอนสวนเข้าให้ กลอกกลิ้งจุดดำไปที่ปลายหางตาตก ที่ซึ่งคยองซูนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น

 " ... "

" ผมจะพามันออกไปให้พ้นตาพวกคุณจนกว่างานจะเสร็จก็แล้วกัน "

ใจของชายหนุ่มหายคล้ายเสียของรักเมื่อแบคฮยอนอุ้มเบบี๋เดินจากห้องไป คยองซูกระตุกยิ้ม สัญญาว่าจะเร่งปั่นงานให้เสร็จก่อนจะมีใครหนาวตายเมื่อพลบค่ำ

Lost Angeles

แบคฮยอนจับจูงคอร์กี้เจ้าปัญหาเดินเอื่อยเฉื่อยไปตามฟุตปาธ แวะโฉบทุกร้านที่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงเข้ามาด้วยได้เพื่อฆ่าเวลา จวบจนหลายเวลาล่วงไปก็หมดแรงทั้งคนทั้งสุนัข แบคฮยอนผูกเชือกจูงลูกรักลูกชังของชานยอลไว้ข้างเสาชิงช้าข้างตัว ไกวขาเบาๆพลางลูบหัวสัตว์โลกสี่ขาผู้น่าสงสาร

" อยากไปกวนเพื่อนของชานยอลดีนัก เจ้าหมาหัวเน่า "

หงิงๆ !

สุดที่รักของแบคฮยอนครางสลด นอนหมอบลงกับพื้นหญ้า แบคฮยอนยีหัวมันจนหนำใจ ก่อนจะปล่อยให้ความคิดส่วนตัวคั่นกลางระหว่างเขากับมัน

แบคฮยอนไม่รู้ว่าจะต้องคิดหรือคาดหวังกับอะไรในจุดที่เขายืนอยู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากับชานยอลอยู่ด้วยกันในสถานะใด

และที่เขาโกรธตัวเองมากไปกว่านั้นคือทำไมจะต้องนั่งหาคำตอบเรื่องนี้ให้วุ่นวาย ทำไมไม่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป ทำไมต้องอึดอัดเวลาที่ชานยอลอยู่กับคยองซู ทั้งๆที่เขากับชานยอลไม่ได้เป็นอะไรที่ลึกซึ้งกัน

ก็แค่มีเซ็กส์กัน นอนห้องเดียวกัน มีสัตว์เลี้ยงร่วมกัน...

แต่ที่ชานยอลทำให้แบคฮยอนนั้นก็มากล้นจนอดเก็บมาคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้อยู่ดี

จากผู้ชายที่แบคฮยอนเคยหวาดระแวงในสายตาคมเข้มที่มักประดับด้วยความยุ่งเหยิงบนหัวคิ้ว บทจะดีก็แสนดี เล่นเอาแบคฮยอนหลงเสพติดความอบอุ่นที่เขามี ไยอยู่ดีๆกลับว่าร้าย ไม่รู้อีกฝ่ายจะสับสนระคนหน่วงหัวใจดังที่เขาเป็นบ้างหรือเปล่า

ได้โปรดช่วยให้แบคฮยอนคนนี้เข้าใจความนึกคิดของชานยอลสักครั้ง

หากหัวใจคนเราเป็นอะไรสักอย่างที่ถอดวางให้ดูอยู่ตรงหน้าได้ เขาคงไม่ต้องจมอยู่กับความไม่แน่ใจเช่นนี้

ป่านนี้คงเอาแต่ขลุกอยู่กับคยองซูหรือก็อาจใช่

" น้องบี๋อย่าไปสนใจชานยอลเลย ไม่มีใครรักบี๋แบครักเอง "

" ... "

" บี๋ ? บี๋อยู่ไหน มาหาแบคเร็ว "

เพื่อนผู้ซื่อสัตย์ที่นั่งข้างกันไม่ได้อยู่ที่เดิม แบคฮยอนผุดลุก กวาดมองรอบบริเวณพบเพียงความว่างเปล่าก็ยิ่งใจเสีย แบคฮยอนตะโกนก้องร้องหาลูกสุนัขในปกครอง หวังเพียงมันจะได้ยินเสียงอันคุ้นเคยแล้ววิ่งกลับมาหาแต่เสียเวลาเปล่า คล้ายกับว่ามีเพียงแต่เขาที่จับเจ่าอยู่ตรงนี้ลำพังเนิ่นนาน

" เบบี๋ !!! "







 

คยองซูกำลังสงสัย หากไม่นับคำปรึกษาหาความเรื่องงานตรงหน้า ชานยอลก็ไม่คิดจะชวนเขาคุยเรื่องอื่นๆบ้างเลยหรือ ไม่แม้แต่จะมองหน้า เอาแต่จ้องจอคอมพิวเตอร์ที่กู้ข้อมูลกลับมาได้ครึ่งหนึ่งของส่วนที่ค้างคา ตั้งหน้าตั้งตาทำราวกับต้องการให้มันเสร็จสิ้นบัดดล

ไม่มองกันบ้างเลย

ดีใจได้ไม่ถึงห้านาที ชานยอลหยิบยื่นความเย็นชาใส่ลงในหัวใจเขาอีกแล้ว

อย่างไรน้ำกับน้ำมันก็ต้องมีวันตีตัวแยกออกจากกัน จนเห็นว่าอะไรเป็นอะไร

คยองซูคิดเข้าข้างตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป

สิ่งที่เขาควรเร่งมือไม่ใช่งานที่ขอให้ชานยอลช่วย แต่เป็นการกำจัดแบคฮยอนออกไปจากชีวิตชานยอล

" ฉันว่านายกลับไปก่อนเถอะ ตรงนี้เดี๋ยวฉันจัดการที่เหลือเอง สัญญาว่าเสร็จก่อนพรุ่งนี้เช้าแน่นอน " บทจะพูดก็ประเดิมด้วยการไล่กลับ ชานยอลมองนาฬิกาซึ่งตีเวลามื้อค่ำ

" ทำไมล่ะ เราอยู่ช่วยกันนี่ล่ะจะได้เสร็จไวๆไง "

แต่ชานยอลไม่เห็นด้วย เขาลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมและกุญแจเวสป้า หากใครคิดว่าร่างสูงมีน้ำใจพาเพื่อนร่างเล็กไปส่งคงมองโลกในแง่สวยเกินไป

" ฉันจะออกไปตามแบคฮยอน ประตูมันล๊อคอัตโนมัติ ถ้านายออกไปก็ไปได้เลยนะ "

เพราะขนาดคยองซูยังผิดหวังเลย







 

สีครามเข้มทาทามทั่วท้องฟ้า แบคฮยอนยังหาสัตว์เลี้ยงไม่พบ สองขาเดินดุ่มเดาทางไปทั่วสารทิศจนเริ่มท้อ ลำคอแห้งผากเหมือนจะตะโกนขานชื่อสิ่งที่ตามหาไม่ไหวอีกต่อไป จึงตัดสินใจว่าจะกลับไปที่เดิม เผื่อว่าเพื่อนรักตัวน้อยของอาจกลับไป

" ฮึก เบบี๋...เบบี๋อยู่ไหน ออกมาหาแบคได้แล้วนะ "

นานเข้า พระอาทิตย์ก็หายลับฟ้าไปพร้อมกับใจของคนเป็นเจ้าของ แบคฮยอนพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเพื่อไม่ให้น้ำตาบดบังทัศนะวิสัยในการตามหาของรัก แต่ก็สุดฝืน เด็กหนุ่มเดินน้ำตานองหน้ากลับมายังสวนสาธารณะ ล้มลงคุกเข่า อ่อนล้าทั้งกายและใจ

ทั้งหวงและแสนห่วง เบบี๋จะกลัวหรือกำลังตามหาเขาเช่นกันหรือเปล่า กลัวลูกสุนัขจะได้รับอันตรายหรือพลัดหลงไปไกล ถ้าเป็นอย่างนั้นแบคฮยอนคงให้อภัยตัวเองไม่ได้

เขาจะมีหน้ากลับไปบอกคนที่มอบมันแก่เขาว่าอย่างไร

" แบคฮยอน "

มือหนาวางบนบ่า แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตา หัวใจอันห่อเหี่ยวกลับมาเต้นแรงเมื่อเห็นเพื่อนตัวโปรดอยู่ในอ้อมกอดของที่แทนตัวเองว่าพ่อ เสียงแหลมเล็กเห่า ตะเกียกตะกายร่างหาแบคฮยอนใหญ่โต

" บี๋ ! "

ร่างเล็กร้องร่า ของหายกลับได้คืน แบคฮยอนคว้าร่างปุกปุยกอดแนบแก้มใส สุนัขจอมซนไล่เลียคราบน้ำแห่งความเศร้าบนหน้าเจ้าของคล้ายต้องการประโลมใจ แบคฮยอนกลับยิ่งร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม

" ฮือ บี๋จ๋า แบคขอโทษ แบคดูแลบี๋ไม่ดีแบคผิดเอง ขอโทษนะ "

แบ้กๆๆ !!!

ชานยอลยืนมองเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงตอบโต้กันอย่างนึกเอ็นดู พิจารณาดีๆก็พบว่าแบคฮยอนกับเบบี๋ของเขาคล้ายกันทั้งบุคลิกภายนอกและลักษณะนิสัย

มนุษย์กับสุนัขอะไร ทั้งดื้อ ทั้งขี้งอน โขลกกันมาเหมือนแม่ลูก

แต่ก็น่ารักน่าปกป้องเสียจนชานยอลอยากให้ทั้งคู่อยู่กับเขาแบบนี้ตลอดไป

" กลับกันเถอะ นั่งตากลมเป็นครึ่งวัน นายไม่หนาวแต่ลูกฉันหนาวนะ "

เสียงทุ้มดังขึ้น แบคฮยอนจึงตระหนักกับตัวว่ามีส่วนเกินอีกคนอยู่ที่นี่ เขาปาดน้ำตา ตระกองกอดลูกสุนัขลุกขึ้น

" หนาวก็ยังดีกว่าไปรบกวนเวลาของพวกคุณ "

ใบหน้าหวานเบี่ยงหนีขณะที่ชานยอลพยายามรับเจ้าตัวเล็กมาอุ้มแทน แบคฮยอนไม่ยอมให้ทุกอย่างจบลงง่ายดายหายกัน เบบี๋อาจลืมความโกรธแล้วแต่สำหรับตัวเขานั้นไม่ใช่ ร่างเล็กเดินเตาะแตะหนีไปพร้อมสุนัขขนปุย ชานยอลวิ่งไปคร่อมเวสป้า ก่อนจะขับดักหน้าคนขี้งอน

" คยองซูกลับไปแล้ว ขึ้นรถเถอะน่า "

" ถ้าอย่างนั้นคุณไปก่อนเถอะ ผมเดินมาเองผมก็เดินกลับเองได้ "

" อย่าดื้อนักเลยน่า มืดแล้วไม่สงสารตัวเองก็สงสารลูกฉันเถอะ ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน "ทำไมชานยอลจึงถนัดเน้นคำว่าลูกนัก ไม่รู้ว่าจะทำให้เขาคิดไกลไปถึงที่ใด

แบคฮยอนคว่ำปากโดยไม่รู้ตัว ทีคยองซูอยู่ก็ทำเป็นไล่แถมเกือบลงไม้ลงมือกับลูกสุนัขไร้เดียงสา ชานยอลเพิ่งจะมานึกถึงใจลูกสาวอะไรเอาป่านนี้

เขาคงจะเห็นใจก็แต่ลูกสุนัข หาใช่ตัวเขาไม่สักนิดเดียว

" ... "

" ยังอีก "

ในใจยังมีความขุ่นเคือง แต่แบคฮยอนก็ยอมให้เขาจับจูงขึ้นซ้อนท้ายเพราะต่างคนต่างเห็นแก่ปากท้องของลูกหมาผู้น่าสงสาร เวสป้าคันเก่งค่อยๆแล่นไปตามไหล่ถนน เบบี๋เกยคางกับท่อนแขนผู้เป็นเจ้าของอย่างวางใจเมื่อรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าสถานการณ์ครอบครัวกลับสู่ความสงบ หวังว่าคนที่มันรักทั้งสองจะเข้าใจกันได้ในเร็ววัน

" ฉันลงไปซื้อขนมปังมาเพิ่มนะมินซอก เอาอะไรอีกไหม "

" ไม่ล่ะ รีบไปรีบมาแล้วกัน "

ฟ้าร้องบอกเค้าฝนหลังจากลู่หานเพิ่งออกไป มินซอกจิ๊ปากอย่างขัดใจ ไยคนบนฟ้าไม่ส่งสัญญาณให้เตรียมตัวได้เร็วกว่านี้ ลำพังนั่งอยู่ในห้องลมยังพัดเข้ามาให้ขนลุก แล้วนับประสาอะไรกับคนที่มือเปล่าออกไปสู้ลมฝน ลู่หานต้องเปียกฝนจนได้หวัดจากร้านสะดวกซื้อแถมกลับมา คิดได้ดังนั้นจึงคว้าร่มใสขนาดกลางตามคนที่ใจนึกห่วงไป

หอพักของพวกเขาไม่มีลิฟต์โดยสาร โชคดีที่มันตั้งอยู่ชั้นสอง แต่โชคร้ายที่มินซอกไร้ซึ่งสมรรถภาพการมองเห็น การขึ้นลงบันไดเป็นเรื่องคุ้นชิน หากแต่ในช่วงโมงเร่งด่วนเช่นนี้ การไปถึงที่หมายโดยพลันนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเอาเสียเลย

" โอ๊ย ! "

รู้ตัวอีกครั้งก็ต่อมาเมื่อร่างทั้งร่างไถลลื่น ก้นกระแทกขั้นบันไดขั้นแล้วขั้นเล่าจนถึงขั้นสุดท้าย ความอลหม่านที่เกิดขึ้นทำให้มินซอกสับสนทิศทาง รู้แต่ว่าเจ็บระบมไปทั้งร่าง แต่ไม่มีโอกาสรู้ว่ามีส่วนใดบ้างที่ถึงขั้นเสียเลือด

" มินซอก ! เป็นอะไรมากหรือเปล่า "

ลู่หานกระวีกระวาดวิ่งขึ้นบนได ประคองร่างเพื่อนลุกขึ้น ปัดรอยเปื้อนตามเสื้อผ้า เลือดจากหัวเข่าซึมซิบออกจากกางเกง

" ไม่เป็นอะไรหรอก ขอโทษนะลู่หาน "

" ขอโทษเรื่องอะไร "

ลู่หานถามเพราะไม่เข้าใจ คนที่ต้องขอโทษมินซอกตลอดชีวิตนั้นคือเขาต่างหาก

" ก็ถ้าฉันมองเห็น ฉันคงไม่ต้องเป็นภาระนายแบบนี้ "

เสียงโศกและหยดเลือดของมินซอกรดลงแผลในใจของลู่หานจนชุ่ม เขารู้ แม้มินซอกไม่เคยเรียกร้องให้สิ่งที่สูญเสียไปกลับมา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่อยากได้คืน

แล้วตัวต้นเหตุคนนี้ทำอะไรเพื่อชดใช้ให้มินซอกได้บ้าง นอกจากล่อเลี้ยงอีกคนด้วยความหวังไปวันๆ

เขาประคองมินซอกกลับขึ้นห้องและทำแผลใส่ยา กดส่งข้อความหาคนที่เคยออกปากว่าสามารถมอบโลกใบเก่าอันสดใสให้แก่มินซอกได้

' ผมตกลงจะเป็นของคุณ แต่จนกว่ามินซอกจะกลับมามองเห็นและช่วยตัวเองได้เท่านั้น ถ้าคุณโอเค '

แม้การตัดสินใจจะเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบและขาดการตรึกตรอง แต่ลู่หานก็ภาวนาให้ทุกอย่างราบรื่นและจบลงโดยเร็ว

 โปรดติดตามซีนต่อไป

เพิ่งพบว่าAngel อ่านว่าเอนเจล  TT ต่อไปนี้ก็เลยจะขอแก้จาก แองเจลเป็นเอนเจลนะคะแอบอยากเขียนสเปชานบี๋ด้วยอ่ะ คงจะน่ารัก
ตอนหน้ามี3Pด้วยแหละ อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ

#ficlostangeles