ลำดับตอนที่ #31
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : กฏข้อสุดท้าย : รอฉันนะ.
กฏข้อที่ 30
"เดี๋ยวก่อน!?"เสียงที่ดังขึ้นมาทำให้ทุกคนต่างหันไปมอง เมื่อสานตาของผมโฟกัสไปที่บุคลทั้ง 3 นั้น...เห้ย!? พวกนั้นมาได้ไง??
"นายจะทำอะไรหมอนั้นน่ะ!!"เสียงของยองแจส่งไปถึงนิชคุณที่กำลังจิกหัวของแจบอมอยู่"ปล่อยหมอนั่นซะ..."
"หือ? อ่อๆ เห่ไอ้ประธานเมียมึงมาหาอ่ะ"นิชคุณกระซิบที่ข้างหูของแจบอม
"อะไรนะ!? ... ยองแจ"
"ดีเลย ไอ้หมอนั่นจะได้เห็นเทศกาลนี้แบบเต็มตาไง"
"อย่า!-"
"นี่พวกนายทั้ง 3 คนน่ะ!!"นิชคุณตะโกนให้พวกจัณฑาลทั้งสามคนหันมา"ตอนนี้แฟนของพวกนายถูกฉันจับอยู่...และถ้าอยากได้คืนมันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนฎ
"มึงว่าไงนะ!?"ผมทำท่าจะพุ่งเข้าไปชกนิชคุณแต่กลับถูกมาร์คที่อยู่ข้างๆ ดึงตัวไว้"อะไรของมึงวะไอ้มาร์ค!?"
"มึงใจเย็นๆ ก่อนไอ้หวังบางที่ก็เล่นตามเกมไปก่อน"
"ชิ!"
ผมเกลียดคนใจเย็นแบบหมอนี่ที่สุดเลย รู้อยู่แท้ๆ ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น
"ว่าไง? ตกลงพวกนายอยากไก้แฟนของนายคืนรึเปล่าเนี่ย???"นิชคุณเร่งคำตอบ
"เออ!! พวกฉันตกลง"เสียบที่แทบจะแผวเบาช่วยกันกันตะโกนขึ้น
"ดี!! งั้นนายเห็นผู้ชายร่างใหญ่คนนี่รึเปล่า?"นิชคุณพูดพร้อทกับชี้ไปที่ชายร่างยักษ์คนหนึ่ง"ชนะไอ้นั้นให้ได้ภายใน 3 นาที"
[ Bambam & jinyoun & younjae ]
เมื่อจบคำพูดของพี่นิชคุณไอ้ผู้ชายร่างยักษ์นั่นก็เกินตรงมาที่พวกเรา เดี๋ยวนะ! เอาชนะนี่ไปต่อยกับไอ้นี่ใช่มั้ย? ถ้างั้น...
"ผมไปเอง..."ผมเสนอตัวพร้อมกับยืนจ้องหน้ากับไอ้ยักษ์
ื "มึงไหวเหรอ แขนมันแขนนึงเท่ากับเอาขามึงมารวมกันอ่ะแบม!"จินยองเอ่ยห้าม
"นั่นดิ รุมมันมั้ย?
"พี่...ผมเป็นคาราเต้-.-"
"เออมึงไปเถอะกูขอโทษที่ห้าม-.-"
เมื่อได้ข้อสรุปผมจึงเดินตรงไปที่ไอ้ชายร่างยักษ์บอก เอาตรงๆ ป่ะขามันข้างนึงเนี่ยใหญ่พอๆ กับแขนของผมรวมกันสามแขนได้มั้ง-.-;
"อะไรเนี่ย ส่งไอ้อ้อนเเอ่นนี่มาทำไม?"อะไรนะ?? มันว่าผมอ้อนแอ่นเหรอ?-0-
หมับ!
จู่ๆ มันก็มาบีบที่ข้อมือของผม ไอ้นี่มันแรงเยอะมากเลยนะเนี่ยเจ็บอ่าTOT
"อื้อออTT"
"กูจะเชื่อมึงได้มั้ยเนี่ยไอ้แบม-.-;"
"หึ! แค่บีบข้อมือก็จะหักอยู่ล่ะยังจะคิดลงมาสู้กะกูบอกเลยมันเร็วไป-"
ปึก!!!
ผมประชิดนิ้วมือข้างขวาให้ติดกันราวกับกลับการ์ตูนเรื่องโทริโกะ สับลงไปบนท่อนแขนของอีกฝ่ายโดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันที่จะตั้งตัวด้วยซ้ำ
"อ๊ากกก!!!!!"มันร้องออกมาด้วยคงามเจ็บปวด
"นั้นเป็นท่าตอนที่ผมใช่ผ่ากระเบื้องแข็งๆ 15 ชั้น และตอนนี้ผมเชื่อว่าแขนของนายกำลังร้าวถ้าไม่ไปโรง'บาลระวังเจ็บหนักนะ^^"
"อ๊ากก!!!!"
"-0- -.-"ผมเดินกลับไปหาพี่และเพื่อนของผม และแน่นอนว่าได้สายตาแปลกๆ มา"ไฟแชมป์คาราเต้มึงยังไม่ดับอีกรึไงวะ-.-"จินยองถาม
"มันเป็นถ่านไฟเก่าอ่ะ ถึงจะดับแต่ยังไงก็จุดติดอ่ะนะ^^"ผมตอบ
"กูเริ่มกลัวมึงล่ะแบม-.-"
"เห้ย!! กูชนะไอ้หมีควายนี่ได้แล้วนะ!!"พี่ยองแจตะโกนขึ้นไปบนด่านฟ้า อะไรจะจริงจังขนาดนั้นเพ่
"รู้แล้วคร้าบบ งั้นก็มาเอาไปสิ^^"นิชคุณว่าพร้อมกับทำท่าจะปล่อยพี่แจบอมให้ล่วงลงมา"ถ้าทันอ่ะนะ^^"
"เห้ย!!!!"ด้วยสัญชาติญาณพี่ยองแจรีบวิ่งไปที่จุดที่นิคุณจะปล่อยพี่แจบอม และแน่นอนว่ามีโอกาสเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นเท่านั้นถึงจะรับได้
"ไอ้แจบอม!!!!?"พี่แจ็คสันและพี่มาร์คร้องออกมาด้วยความตกใจ แล้ววิ่งมาดูที่ระเบียงด่านฟ้า
ตุบ!!!
แต่ไม่รู้ว่าต้องโชคดีขนาดไหน เพราะพี่ยองแจรับพี่แจบอมไว้ได้จนตอนนี้ร่างของพี่แจบอมที้พุ่งลงมานอนทับร่างของพี่ยองแจแล้ว
"แจบอม! เฮ้! ตอบหน่อยสิ!"พี่ยองแจพยายามเรียกชื่อของพี่แจบอมแต่ก็ไม่มีการตอบรับ"ยังหายใจอยู่...อะไรเนี่ย!? ทำไมแผลฉีกหมดเลยล่ะ!!?"
"อะไรนะ??"ผมกับจินยองรีบวิ่งไปดูอาการพี่แจบอม ตอนนี้เสื้อยืดสีขาวที่พี่แจบอมกำลังใส่ตรงบริเวรกลางหลังเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด
"แผลฉีกเยอะมากเลย ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็มีโอกาสได้ที่แผลจะติดเชื้อและไม่สามารถรักษาให้หายได้ง่ายๆ "
ทุกคนไม่มีใครคิดจะดูถูกหรือเถียงคำพูดของจินยองแม้แต่น้อย เพราะหมอนี่ชอบไปช่วยงานน้าที่โรงพยาบาลอยู่เป็นประจำสมองได้จดจำลักษณะของบาตแผลและโรคชนิดต่างๆ ไว้แล้ว เพราะฉนั้นมันยากที่จะปฏิเสธคำของหมอนี่จริงๆ
"ยังอุตสารับได้อีกนะ...งั้นก็รับอีกคนหน่อยเป็นไง?"อะไรนะ??
"รับพ่อมึงดิ!!!"
ผลั๊วะ!!
กำปั้นแข็งแกร่งของพี่แจ็คสันไปประทบกับใบหน้าของนิชคุณทันที และแน่นอนว่าหมอนั้นต้องได้รับบาตเจ็บ
"ฉันไม่รู้ว่าโรงเรียนนี้มันมีกฏของวรรณะเพื่ออะไร! แต่ถ้าคิดว่ามันเท่ที่ได้ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ หรือมันมีไว้เพื่อฝึกให้ทุกคนอยู่รอดในสังคมได้ ฉันก็ขอที่จะต่อต้าน!! และไม่สนว่าใครจะพูดยังไง!"
"พวกเราสภานักเรียนขอยอมรับว่าพวกเรารักผู้ชายทั้ง 3 คนนั้นจริงๆ และหวังว่าทุกคนจะเข้าใจว่าไม่มีใครปล่อยให้คนที่เรารักต้องมาทรมาณหรือเป็นของคนอื่น! พวกเราจึงทำอย่างนี้ ผมไม่ได้ต้องการจะแก้ตัวแต่ถ้าคิดจะทำอะไรก็ขอให้ทำแค่พวกเรา 3 อย่าทำกับพวกนั้นเลย ไม่งั้น...พวกฉันคงปล่อยพวกนายไว้ไม่ได้^^"
"..."พวกผมได้แต่ยืนอึ่งกับสิ่งที่พี่แจ็คสันและพี่มาร์คพูดออกมา พวกเขาไม่ใช่แค่ชอบ แต่รักพวกผม!?
ไม่รู้ว่าน้ำตามาจากไหน แต่ตอนนี้พวกผมอยากจะร้องไห้แม้จะไม่ทราบสาเหตุก็ตาม เพื่อพวกผมต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?? รักพวกผมขนาดนั้นเลยเหรอ??
"พวกนายจะร้องไห้ทำไม..."เสียงแผวเบาของพี่แจบอมดังขึ้น"นี่คือสิ่งที่สภานักเรียนทั้ง 3 จะบอกพวกนาย"
"แจบอม..."
"และก็นาย...ยองแจ"พี่แจบอมที่กำลังนอนหนุนตักของพี่ยองแจค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นไปจับบริเวณใบหน้า"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงแต่ฉัน...ก็รักนายมากนะ^^"
รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยบาตแผลทำให้สามารถรับรู้ได้ถึงความรักที่พี่แจบอมมีให้แต่พี่ยองแจได้มากขึ้น
"มาพูดอะไรตอนนี้วะ..."ใบหน้าทั้งสองค่อยๆ ประกรบกัน"ฉันก็รักนายนะ^^"พี่ยองแจพูดพร้อมกับหอมแก้มของพี่แจบอม"เดี๋ยวจบจากนี่แล้วเราไปโรงพยาบาลกันนะ^^"
"..."พี่แจบอมอึ่งกับคำตอบของพี่ยองแจแต่สุดท้ายก็ยิ้มและพูดว่า..."ไปที่ห้องเลยได้มั้ยอ่ะ^^"
ซึ่งแน่นอนว่าต้องหมายถึง...-///-
"ไอ้บ้านี่! รอแผลนายหายก่อนเถอะ-///-"
"กำลังหวานกันเลยนะเนี่ย"เสียงของพี่แจ็คสันดังขึ้นข้างหลัง ทำให้ผมและจินยองหันไปมองพร้อมๆ กัน"มาขัดจังหวะโรแมนติกมั้ยเนี่ย?"
ตุบ!
ผมพุ่งไปกอดพี่แจ็คสันทันที...ไม่รู้สิ ผมแค่รู้สึกคิดถึงเขาล่ะมั้ง
ื "พี่อย่าทำแบบนี้อีกนะ"ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...แต่น้ำตาของผมก็ไหลออกมาแล้ว
"ขอโทษนะ..."
...
"นายไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเลยเหรอ...จินยอง??"คำพูดของมาร์คที่ข้างหูสร้างความเขินอายให้ผมไม่น้อยเลย
"มีสิ...แต่ฉันว่าบางอย่างภาษากายมันอาจจะสื่อสารได้ดีกว่านะ"
"นายอ่อยฉันก่อนนะจินยอง..."
[ วันต่อมา... ]
สรุปเรื่องราวทั้งหมด ณ ตอนนี้ที่โรงเรียนได้ตัดกฏของวรรณะออกไปเพราะรัฐบาลรับรู้ และมีเด็กกลุ่มหนึ่งที้ไม่พอใจกับกฏแบบนี้
นิชคุณ แอลโจ และยูคยอมถูกไล่ออก และแน่นอนว่าองค์ชาย เอ๊ย!? คุณแฟนทั้ง 3 ของพวกเราก็ยังคงดำรงตำแหน่งสภานักเรียนต่อไป
มีอำนาจในการเป็นเจ้ากฏทุกข้อ...แล้วก็เป็นเจ้าของหัวใจของพวกผมด้วยนะ^^
แต่ถ้าถามถึงพวกผมล่ะก็ตอนนี้ก็ยังคงเรียนต่อไปในฐานะของเมียสภานักเรียน...เอ๊ย!? เจ้าของหัวใจของหนุ่มๆ สภานักเรียนสิ
ก๊อกๆๆ
"พี่ยองแจ-0-"ตอนนี้ผมกับจินยองกำลังเคาะประตูเพื่อเรียกให้เจ้าของห้องเปิด โอ๊ะ!? ตอนนี้พวกเราย้ายมาอยู่กับแฟนๆ แบบถาวรแล้วนะครับ แต่พอดีวันนี้แฟนๆ ของเราออกไปทำงานก็เลยไม่อยู่
"อะไร"พี่ยองแจไม่ได้เปิดประตูให้เพียงแต่ตอบกลับ
"เปิดประตูหน่อยเถอะ-.-"
"โอ้ยๆ เข้ามาได้เลยประตูไม่ได้ล็อค..."
"เห้ยจินยอง ฉันว่าพี่แกแปลกไปนะ-.-"ผมกระซิบคุยกับจินยอง
"นั่นดิ เข้าไปดูดีกว่า"
ครืดด
เมื่อเข้ามาในห้องรับแขกก็พบแต่ความว่างเปล่า ทำไมห้องมันรกแบบนี้เนี่ย-.-
"ฉันอยู่ในห้องนอนๆ"
อ่อ-.- ว่าล่ะทำไมไม่เห็นหัว พวกผมเมื่อรู้อย่างนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องนอน แต่เมื่อเข้าไปสิ่งแรกที่เห็นคือพี่ยองแจกำลังนอนอยู่บนเตียงของพี่แจบอม
"ทำไมพี่ไม่ยอมไปเปิดประตูให้พวกผมเนี่ย"
"กูไปไม่ได้-.-"
"ทำไมไปไม่ได้อ่ะ-0-"
"เออๆ เอาเป็นว่ากูลุกไม่ได้ล่ะกัน"
"ทำไมอ่ะ?? พี่เป็นอำมพาตเหรอ-0-"
"โอ้ย!! เมื่อคืนกูเอากับผัวกู!! กูเจ็บเอวลุกไม่ได้จบมั้ย!?"
อื่อ จบครับT0T
"คือ...วันนี้ที่พวกผมมาก็เพราะว่ามีข้อความจากเมืองไทยบอกกับเราว่า"
'นี่คือข้อความจากโครงการที่พวกคุณได้เป็นเด็กแลกเปลี่ยน. อย่างไรก็ตามพวกเราก็ขอให้นักเรียนแลกเปลี่ยนทั้ง 3 คน เดินทางกลับจากประเทศเกาหลีภายในเวลา 3 วัน . ทางเราจะส่งคนไปรับพวกคุณกลับมา หวังว่าการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนในครั้งนี้จะมีประโยชน์ต่อพวกคุณ ขอคุณครับ.'
"ซึ่งแปลว่าพวกเราต้องเดินทางกลับประเทศไทยในวันพรุ่งนี้...สินะ กี่โมง??"พึ่ยองแจถาม
"เห็นเขาบอกว่าต้องกลับวันนี้ประมาณ 5 ทุ่มมั้งพี่"
"วันนี้เลยเหรอ...แล้วพวกเราจะเอายังไงกับสามคนนี้ล่ะ"
"ก็..."
...
[ Jaebum ]
22.04 น.
ครืนน
"โอ้ยย นี่ผมกลับมาแล้วนะ"ผมก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับมองหาแฟนของผม แน่นอนเราคบกันแล้วแล้วเมื่อคืนผมก็เพิ่งจัดหนักไป จะลุกมาเตรียมข้าวได้รึเปล่าเนี่ย?
"อ่าว! นายกลับมาแล้วงั้นเหรอ? ฉันทำอาหารไว้บนโต๊ะอ่ะจะกินไปก่อนก็ได้นะฉันอาบน้ำอยู่"
"งั้นผมรอกินพร้อมตัวดีกว่า^^"
"มึงอย่ามาหวานแถวนี้กูเลี่ยน"
"คร้าบๆ งั้นผมขอชิมอาหารฝีมือตัวหน่อยนะ"
"เอาสิ..."
ผมชอบมาเลยเวลาที่ยองแจใส่ใจผมแบบนี้ ผมไม่สนว่าใครจะมองพวกเรายังไงแต่ผมรักยองแจที่สุด
22.52 น.
[ ห้องนอน ]
คืนนี้เป็นคืนวันเสาร์ที่ไม่เหงาอีกต่อไป เพราะผมมีคนที่รักอยู่ข้างๆ ผมกับยองแจนอนกอดกันภายในห้องมืดที่มีเพียงแคีเราสองคน
"นายคิดยังไงกับฉันเหรอ...แจบอม"อยู่ดีๆ เจ้าตัวก็พูดขึ้นมา"ที่นายคบกับฉันเพราะรักฉันหรือว่าอยากคบเล่นๆ "
"ทำไมนายถึงถามแบบนี้ล่ะ?"
"ถ้าวันนึงนายบอกเลิกฉัน บางทีฉันอาจจะอยู่ไม่ได้..."
"อย่าคิดแบบนั้นสิ อนาคตจะเป็นยังไงก็ช่างมันสิตอนนี้นายก็มีฉันอยู่ไม่ใช่รึไง?"
"ฉันว่าเราเลิกกันเถอะ..."
คำพูดเพียงแค่ประโยคเดียวของยองแจทำให้ผมถึงกับหยุดนิ่ง หมอนั่นบอกเลิกผมเหรอ?? ทั้งๆ ที่เพิ่งคบกันเนี่ยนะ ไม่ล่ะผมไม่เชื่อ
"นายเป็นอะไรของนายเนี่ย!?"ผมบีบไหลของยองแจพร้อมกับเขย่าไปมา"นายเป็นอะไรก็บอกฉันมาสิ!?"
"ฉันต้องกลับไปที่ไทยวันนี้ไง!!"
"..."คำพูดของยองแจหยุดทุกอย่างของผม
"โครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนได้จบลงแล้ว! ถ้าฉันยังอยู่ที่นี่ต่อไปฉันจะไม่ได้กลับไปที่ไทยอีก..."
"..."
"และนี่คือความจริง..."ผมจ้องเข้าไปในดวงตาบริสุทธิ์ตรงหน้า มันไม่มีคำว่าาโกหกในแววตาคู่นี้เลย ต้องเลิกกันเหรอ? ทำไมล่ะ??
"ฉันขอโทษที่มันเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้...แต่ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ทำให้ฉันได้อะไรหลายๆ อย่างกลับไป..."
"ฉันมีบางอย่างจะขอ..."ผมเอ่ยขึ้น
"อะไรล่ะ?"
"คืนนี้นายอยู่กับฉันนะ"ผมโอบกอดคนตรงหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา"อยู่กับฉันก่อนนะ"
"แจบอ-"
ผมไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดอะไร เพียงแต่จูบลงไปบนริมฝีปากของอีกฝ่ายโดยไม่บอกกล่าว จูบในครั้งนี้ไม่มีการจูบตอบจากยองแจเลย
"นายไม่เห็นถึงความรักของฉันเลยรึไง!"
" 5 ปี"
"??"
"ฉันจะกลับมาอีกใน 5 ปีหน้า...รอฉันได้มั้ย?"
"ได้สิ...แต่คืนนี้นายอยู่กับฉันนะ"
"แจบอม ขึ้นชื่อว่า 'ความรัก' มันไม่มีคำว่า 'ตลอดไป' หรอกนะ"
The END.
นิยายเรื่องนี้จบแล้วนะคะ^^
-สามารถอ่านตอนพิเศษได้ในอีก1-2 วันเด่อ
-ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต้นจนจบนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น