ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : กฏข้อบังคับ
กฏข้อบังคับ
5 ปีผ่านไป...
'ขึ้นชื่อว่าความรักมันไม่มีคำว่าตลอดๆปหรอกนะ'
'ฉันจะกลับมาในอีก 5 ปี นายจะรอฉันได้เหรอ??'
[ บริษัท อิม คอเปอร์เรชั่น ]
"ท่านประธานค่ะ เราจะมีประชุมกันในอีก 10 นาทีค่ะ"เสียงของเลขานุการของผมดังขึ้น ทำให้ความคิดของผมถูกตัดไป
นี่ก็ 5 ปีแล้วที่พวกเด็กไทยทั้งสามคนหายไปจากชีวิต พวกผมทั้งสามคนยังคงเป็นเพื่อนรักของกันมาโดยตลอด
5 ปีที่ผ่านมามีเรื่องมากมายเกิดขึ้น หลังจากคืนนั้น...ยองแจ แบมแบมและจินยองก็หายไป ผมถามมาร์คกับแจ็คสันก็ได้คำตอบเพียงแค่ว่า คืนนั้นกลับมาถึงก็ไม่พบแบมแบมกับจินยองเลย...
พวกเรายังคงใช้ชีวิตเป็นสถานักเรียนที่น่าเบื่อและไร้สีสัน เหลือเพียงแค่คำถาม 'ทำไมไม่บอกันดีๆ ??'
ประมาณ 5 เดือนพวกผมก็จบการศึกษาและเข้าเรียนที่มหาลัยของแต่ล่ะคน มาร์คไปเรียนต่อที่อเมริกา แจ็คสันกลับไปเรียนทักษะการฟันดาบต่อที่ฮ่องกง ส่วนผมก็เรียนอยู่ที่เกาหลี
จนอีก 3 ปีต่อมาพวกเราก็กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดินจนถึงปัจจุบัน จนตอนนี้พวกเราต่างมีอาชีพที่มั่นคงและสดวกสบาย
มาร์คทำงานในวงการบันเทิงหรือก็คือเป็นดารานักแสดง ที่ตอนนี้เพิ่งได้รางวัลนักแสดงชายยอดเยี่ยมไป
แจ็คสันกลายเป็นเจ้าพ่อคาสิโนที่ถูกกฏหมาย จนตอนนี้รวยล้นฟ้าล้นมหาสมุทรถึงกับมีผู้หญิงมาขอเป็นแฟนเรียงตัว
ส่วนผมตอนนี้กลายเป็นประธานบริษัท อิม คอเปอร์เรชั่น ที่ตอนนี้แสนจะเหนื่อยและแถบไม่มีเวลาได้พักผ่อน
พวกเราสามคนมีหลายสิ่งที่ต่างกัน แต่...สิ่งที่เหมือนกันก็คือ 'การรอคอย' พวกเรารอจนในที่สุดก็ครบ 5 ปี
มันเหนื่อยนะกับการที่มีชีวิตอยู่โดยที่ไม่รู้ว่าอยู่ไปเพื่อใคร...
...
' J Club '
ตื้อ ดื้อ ดื่อ ตือๆ
"วู้วๆ ชนกันหน่อยสิครับเพื่อนๆ >0</"
ผมนั่งมองแจ็คสันที่พยายามจะยกแก้วไวท์ขึ้นมาชนแก้วกับพวกผมทั้งๆ ที่เมามากแล้ว
"อะไรของมึงเนี่ยไอ้หวัง ฮ่าๆ"
"ไอ้บี..."
"ห้ะ??"ผมหันไปหามาร์คที่เรียกชื่อของผม แต่เมื่อหันไปเจ้าก็ก็กำลังตีหน้าเศร้า
"นี่มัน 5 ปีแล้วไม่ใช่เหรอวะ..."
"อะไรของมึงเนี่ยไอ้มาร์ค"
"อือ ช่างมันเถอะกูคงจะเครียดมากเกินไป"
"มึงจะไปแคร์ไอ้สามคนนั้นทำไมว๊าา!!?"พวกผมหันไปมองแจ็คสันที่ตอนนี้เมาแบบสุดๆ"ถ้าพวกนั้นไม่กลับมา...กูก็อยู่ได้"
"มึงแน่ใจนะไอ้หวัง"ผมทวน
"อะ เออ!! ทิ้งกูไปก็ไม่บกกันสักคำ ถ้าบอกกันตั้งแต่แรก...."
"พอๆ นี่ไม่ใช่เวลามาดราม่ามาฉลองกันดีกว่า >O<"
"ชนน!"
5 ปี...
หากคุณต้องรออะไรบางอย่างที่สำคัญกับคุณมากๆ คุณจะทำใจได้รึเปล่ามันยากนะสำหรับการรอคอยโดยที่เราไม่มีทางรู้เลยว่าสิ่งนั้นจะกลับมาหาเราเมื่อไหร่
"พ่อครับผมอยากได้ตุ๊กตาตัวนี้><"
"ฮ่าๆ งั้นเดี๋ยวพ่อซื้อให้ล่ะกัน"
"คุณนี่ก็ตามใจลูฏตลอดเลยนะ ฮ่าๆ"
ภาพของครอบครัวที่มีความสุขได้ผ่านตาของชายหนุ่มไป พ่อ แม่ ลูก ตอนนี้ตัวของเขานั้นมีทั้งทรัพท์สินมากมาย แต่ทำไมเขาถึงไม่มีความสุขเลยนะ...
Do you feel cold and lost in desperation?
คุณรู้สึกถึงความเหน็บหนาว พ่ายแพ้และสิ้นความหวังมั๊ย
You build up hope, but failure's all you've known
Remember all the sadness and frustration
จดจำทุกความเศร้าโศกและผิดหวัง
And let it go, let it go.
และปล่อยมันไป จงปล่อยมันไป
เพลง Linkin Park - Iridescent
เสียงเพลงในยามคำคืนทำเอาผู้ชายที่แข็งแกร่งคนหนึ่งต้องเสียใจไป มันตรงกับหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่าง ยองแจ...
.....
บริษัท อิม คมเปอร์เรชั่น
"ผมอยากจะบอกทุกท่านที่อยู่ที่นี่ว่าขอให้เชื่อใจบริษัทผม เพราะเรามีนวัตกรรมที่ปลอดภัยต่อสัตว์และธรรมชาติ..."
...
"ธานประธานคะมีคนขอเข้าพบค่ะ"เสียงของโรเซ่เลขานุการที่แสนเซ็กซี่ของผมดังขึ้น
"ใครเหรอโรเซ่ ตอนนี้ผมเหนื่อยมากเลย..."
"เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนสมัยมัธยมนะคะ"เธอตอบ เพื่อนสมัยมัธยม?? ไอ้มาร์ค? ไอ้หวัง? แต่ถ้าเป็นพวกนั้นก็คงเดินเข้ามาแบบหน้าด้านๆ แล้วนี่หว่า?
"บอกว่าตอนนี้ผมยุ่งมากไว้ค่อยคุยกันที่หลัง"ผมสั่งโรเซ่
"รับทราบค่ะ"
....
19.56 น.
"ผมขอขอบคุณทุกคนที่มายี่ยมชมบูธของผมด้วยนะครับ"
แปะๆ แปะๆ
เสียงปรบมือจากผู้เข้าชมงานบูธดังขึ้นพร้อมกัน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้วแต่ผมก็ยังคงไม่ได้พักเลยครับ วันนี้วิ่งงานทั้งวันเลย
แถมยังไม่ได้โทรไปขอโทษไอ้มาร์คหรือไม่ก็ไอ้หวังเลย อุตสามาหาที่บริษัทแท้ๆ เฮ่อ~ ชีวิตของผู้ใหญ่นี่มันเหนื่อยเนอะ
"โรเซ่วันนี้ผมกลับก่อนนะ ถ้ายังไงอย่าลืมส่งเอกสารให้บริษัท T ด้วยล่ะ"
"ยินดีค่ะท่าน เดินทางปลอดภัยนะคะ"โรเซ่ก้มหัวลาผม
จากนั้นผมก็เดินออกมาที่ลานจอดรถเพื่อจะเดินทางกลับบ้าน แต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์ของเพื่อนๆ ทั้งสอง
มาร์ค ต้วน -> โทรออก...
[ฮัลโหลไอ้บี มีไร??]
เมื่ออีกฝ่ายกดรับสายเสียงแรกที่ผมได้ยินคือ เสียงของชัตเตอร์กล้องที่กดกันรัวมากๆ คงจะทำงานอยู่สินะ
"เออๆ กูขอโทษนะเว้ยที่ไม่ให้มึงเข้าบริษัทอ่ะ คือวันนี้กูยุ่งมากๆ เลย..."
[ห้ะๆ เดี๋ยวๆ มึงพูดเรื่องอะไรเนี่ย วันนี้กูมาถ่ายงานที่ต่างจังหวัดทั้งวันเลยนะ จะอาเวลาไหนไปหามึง??]
"อ้าว?? ไม่ใช่มึงเหรอ=_= เออๆ กูเข้าใจผิดเองเเหละขอโทษว่ะ ฮ่าๆๆ"
[สรุปมึงโทรมาแค่นี้ใช่มั้ย?? กูโครตเสียดายที่วิ่งออกจากเฟรมมารับโทรศัพท์มึงจริงๆ]
"เออๆ กูขโทษแค่นี้ล่ะกัน จุ๊บๆ>3<"
[จุ๊บพ่อง...]
ปิ๊ป!
มันหยาบนะตัว ฮ่าๆๆ ถ้าไม่ใช่ไอ้มาร์คคงมีเพียงชายหวังล่ะนะ
ชายหวัง -> โทรออก
[ว่าไงคร้าบบบ คุณประธานอิม แจบอม]
"ฮ่าๆ มึงนี่ เออๆ กูขอโทษนะเว้ยที่ไม่ได้ให้เข้าบริษัทวันนี้แม่งยุ่งทั้งวัน-"
[เดี๋ยวครับๆๆ ไม่ทราบว่ากระผมเข้าไปในบริษัทของคุณเมื่อไหร่เอ่ย??]
"ก็ประมาณบ่ายๆ ไงไอ้นี่จำไม่ได้รึไง?"
[วันนี้กระผมมาทำงานที่ฮาวายคร้าบบ ไม่เช็คไอจีกูเลยยย]
"ห้ะๆ ก็โรเซ่บอกกูว่าวันนี้มีคนเรียกเข้าพบนี้หว่า บอกว่าเป็นเพื่อนสมัยมัธยม??"
[บ้าเหรอ ถ้าเป็นกูกะไอ้มาร์คไม่เดินเข้าเลยรึไง?]
"เออ กูถามไอ้มาร์คแล้วแม่งก็บอกว่าไม่ใช่ แล้วใคร...วะ"
' อีก 5 ปี...รอฉันได้มั้ย??'
"แค่นี้นะไอ้หวัง..."
[ห้ะ?? เดี๋ยวดิตกลงใคร...]
ปิ๊ป!
เอี๊ยดด!!
รถสปอชสีดำกลับคันตรงกลับไปทางที่มา สถานที่ที่ผมกำลังจะไปก็คงจะเป็น
บริษัทของผมไง!!
ห้องเจ้าหน้าที่...
"ผมขอดูกล้องวงจรปิดหน่อยครับ!!"
"เหวอ!?"พนักงานต่างตกใจที่อยู่ดีๆ ผมก็พรวดเข้ามาในห้องทำงาน"เอ่อ...คุณอิม?? มาทำอะไรในที่แบบนี้ครับเนี่ย"
จะพูดแบบนั้นก็ไม่แปลก จะมีประธานบริษัทคนไหนพรวดพราดเข้ามาในห้องรปภ.บ้างล่ะ
"ผมขอดูกล้องวงจรปิดเวลา บ่ายโมง-บ่ายสาม ด้วยครับ!!"
"อ๊า...ครับๆ"พนักงานยอมหลบทางให้ผมแต่โดยดี
13.00-14.00 น.
ในกล้องเผยให้เห็นภาพของผู้ชายฮูตและแว่นกันแดดเพื่อปิดบังหน้าตา ชายคนนี้เดินมาที่เคาเตอร์พนักงานก่อยจะพูดอะไรบางอย่าง
ดูเหมือนจะพูดขออนุญาตเช้าพบผมสินะ...แต่พอได้คำตอบผู้ชายคนนี้ก็เดินออดไปเลย
มันหมายความว่ายังไง?? หรือว่า...
"ไปหารูปของกล้องวงจรปิดทุกตัวที่ถ่ายติดผู้ชายคนนี้มา!! เดี๋ยวนี้!!!!"
"อะ...เอ่อ"
"ไปสิ!!!"
"คะ...ครับๆ"
ยองแจ...เป็นนายใช่มั้ย???
"ดิฉันไปสืบเรื่องว่าแล้วค่ะ ผู้ชายคนนี้เป็นพนักงานบริษัทไฟฟ้า"
"แล้วชื่ออล่ะ??"
"ขอโทษค่ะนอกจากนี้ดิฉันก็ไม่ทราบอะไรแล้ว"โรเซ่พูดพร้อมกับก้มหัวขออภัย"แล้วก็ท่านประธานมีประชุมในอีก..."
"ผมจะกลับแล้ว"
"อะไรนะคะ?? แต่ว่า..."ผมไม่สนใจคำพูดของของโรเซ่แล้วก็เดินออกไป
วันนี้ผมไม่อยากทำอะไรแล้วจริงๆ ทำไมความรักของผมมันไม่ประสบความสำเร็จเลยล่ะ!?
"ทำไมมันนานจังเลยล่ะ...ยองแจ"
"สุขสันข์วันเกิดนะคร้าบบ/ค่าาา!"
"วู่วๆๆ วันนี้ผมเลี้ยงทุกคนเอง เชิญได้ตามสบายเลยนะ^^"ผมพูดพร้อมกับชูแก้วขึ้นมาอย่างยินดี
ตั้งแต่วันนั้นมานี่ก็จะครบ 6 ปีอยู่แล้วครับ ฮ่าๆ ผมก็ 24 แล้วนะครับ... วันเกิดทั้งทีผมควรจะใช้เวลาอยู่กับทุกคนในบริษัทบ้าง
ส่วนมาร์คกับชายหวังเรามีนัดกันอีกที่ครับ... วันนี้ผมแล้วทุกคนมาฉลองกันที่คาราโอเกะแห่งหนึ่ง ตอนนี้ประมาณ 5 ทุ่มกว่าๆ แล้วหลายคนนี้เมาไปแล้วก็มีนะครับ เมาเป็นหมาเลยล่ะ...!!?
ในตอนที่แจบอมกำลังบ่นกับตัวเองในใจอยู่นั้น... สายตาของเขาก็ไปสบเข้ากับผู้ชายที่ยืนมองพวกเขาอยู่นอกประตูทางเข้า ผู้ชายคนนั้นปกปิดใบหน้าเอาไว้ด้วยผ้าปิดปากและแว่นกันแดด แต่มีเหรอที่นอย่างอิมแจบอมจะไม่รู้
"ยอง-"
"ของขวัญวันเกิดค่ะบอส..."ผมล่ะความสนใจมามองที่โรเซ่ที่กำลังถือกล่องของขวัญสีแดงสวย
"เอ่อ...คือโรเซ่...ผม"ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรโรเซ่ก็ยัดกล่องของขวัญมาไว้ในมือของผม
"ไม่ลองเปิดดูเหรอคะ??"
"เปิด...แต่ตอนนี้ผมไม่สะดวก-"ผมพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไปหาคนที่ผมคิดว่าเป็นยองแจ แต่ก็ถูกเธอดึงไว้เสียก่อน
"เปิดดูก่อนนะคะ"ท่อนแขนของผมสัมผัสได้ถึงร่องเนื้อนิ่มที่ประสาณเข้ากับแขนของผม ตอนนี้โรเซ่กำลังควงแขนผมอยู่
"อะ...เอ่อ"ผมตัดสนใจเปิดกล่องของขวัญใบนั้นออก สิ่งที่อยู่ข้างในแทบไม่มีอะไรเลยนอกเสียจากกระดาษใบเปล่าที่เขียนไว้ว่า
'ฉันชอบคุณค่ะ'
"..."
"ฉันอยากจะบอกคุณตั้งนานแล้ว แต่ว่า..."โรเซ่อ่อมมากอดผมจากทางด้านหลัง
ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจโรเซ่เลย แต่กำลังมองหาร่างบางที่แอบมองอยู่เมื่อครู่...ไม่อยู่แล้ว!?
"ขอโทษนะโรเซ่..."
...
"แฮ่กๆๆ"
ชายในชุดสูทสีดำดูหรูวิ่งออกมาจากร้านคาราโอเกะ แต่เมื่อออกมาแล้วเขากลับมองซ้ายมองขวาแล้ววิ่งออกไป เหมือนกำลังพยายามวิ่งตามอะไรสักอย่าง
ฝูงชนยามราตรีทำให้ทุกอย่างมันดูพร่ามัว เพราะเหล่าคนกลางคืนเหล่านี้มีเยอะเหลือเกินตอนนี้แจบอมไม่รู้ด้วซ้ำว่าคนที่ตนวิ่งตามมาใช่คนที่เขารอมาตลอดรึเปล่า
"ยองแจ!!!"ชายหนุ่มตัดสินใจตะโกนออกมาทามกลางฝูงชน โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนคนนั้นได้เดินอยู่ในฝูงชนนี้รึเปล่า"นายจะหนีฉันทำไม!!! การเป็นคนรอมันเหนื่อยนะรู้มั้ย!!?"
ฝูงชนต่างหันมามองที่ชายสวมสูทคนนี้เป็นตาเดียว และดูเหมือนรปภ.แถวนั้นทำท่าจะเดินเข้ามาจับแจบอมไป แต่มีเหรอที่ชายหนุ่มจะหยุด
"ลองมาเป็นฉันดูมั้ยล่ะ!? การมีชีวิตโดยที่ไม่รู้ว่ามีไปทำไมมันยากนะเว่ย!!!"
คำพูดที่ตะโกนออกมาพน้อมกับน้ำตาสีใส มันทำให้หลายคนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น และในไม่นานนักร่างชายส่วมสูทก็ถูกคุมตัวไป
'ขอโทษนะโรเซ่...ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ชอบมานานแล้วด้วยและก็จะชอบอยู่อย่างนี้ตลอดไป'
'หมะ...หมายความว่าคุณปฎิเสธฉันเหรอคะ...'
'ขอโทษนะ แต่เธอไปเจอคนที่ดีกว่าฉันเถอะ ฉันมันเลวเกินไป...'
...
"คุณไปตะโกนในที่สาธารณะแบบนั้นไม่ได้นะครับ! คุณ-"
"เท่าไหร่..."
"อะไรนะ!?"
"ผมถามว่าคุณต้องการเงินเท่าไหร่"ผมหันหน้าไปพูดกับรปภ.ที่คุมตัวผมมาอย่างหน้าด้านๆ
"นี่คุณ!?"
"ผมมีจ่ายอยากได้เท่าไหร่ว่ามา"
"คุณคิดว่าง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ!!?"
แปะ!
ผมกระแทกเงินจำนวน 200,000 วอนลงไปบนโต๊ะรปภ.
"จะเอาไม่เอา? ผมรีบ"
"อะ...เอ่อ เชิญครับ^^"
"หึ!"
...
00.06 น.
พวกผมทั้งสามคนกลับมาที่นี่อีกครั้ง สถานที่รวบรวมเรื่องราวต่างๆ ของพวกผม 'โรงเรียนมัธยมเอกชน G' 6 ปีผ่านไปที่นี่เปลี่ยนไปมากมาย ไม่ใช่ระบบวรรณะและไม่มีการกลั่นแกล้งเด็กแลกเปลี่ยนอีก
ตอนนี้โรงเรียนปิดไปแล้วแหละ แต่ผมแค่แอบเข้ามาเพราะว่า...
"รอนานมั้ยคร้าบบ คุณประธานนักเรียน"
"ยูนีฟอร์มนี้มันนานมากแล้วนะเนี่ย..."
ผมหั่นหลังไปมองบุคคลที่มาใหม่ทั้งสอง มาร์ค ต้วน รองประธานสภานักเรียนสุดฮ็อตที่ตอนนี้กลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่ดังมากๆ คนหนึ่ง
และแจ็คสัน หวัง เลขานุการคนสนิทของผม และตอนนี้เขาก็กลายเป็นเจ้าพ่อที่มีสาขาคาสิโนถูกกฏหมายและมีคุณภาพที่สุดในประเทศ
ตอนนี้พวกผมกำลังสวมชุดยูนิฟอร์มของพวกเราสมัยม.ปลาย มันทำเอาชวนคิดถึงจริงๆ นะเนี่ย
"มาครบรึยังเนี่ย"
"พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจริงๆ นะ"
"เป็นไรอีกว่ะไอ้บี"
"พวกเราจะเป็นแบบนี้ไปตลอดเลยใช่มั้ย?"
"มึงพูดอะไรอย่างนั้นว่ะ! มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วดิ!"มาร์คกับแจ็คัสนตอบพร้อมๆ กัน
"แต่เดี๋ยวไอ้บี!? พวกกูมีของขวัญวันเกิดมาให้มึงด้วยนะ"แจ็คสันพูดอย่างมั่นใจ แต่ไหนล่ะกล่องของขวัญ
"Music มา!"
เสียงเพลงที่ดังออกมามันเป็นจังหวะของดนตรีที่ฟังดูสบายมาก มากจริงๆ จนแบจะร้องไห้เลยล่ะ
"ฮ่าๆ อะไรของพวกมึงอีกล่ะที่เนี่ย?"ผมยิ้มอย่างดีใจ"ไหนๆ ของขวัญมึง"
"นั้นไงคร้าบบ กำลังเดินมาอยู่ไงเล่า"ผมหันไปตามคำของมาร์ค
ผู้ชายสองคนที่เดินคู่กันมาแต่ที่แปลกคือผู้ชายสองคนนี้ใส่หัวกวางเรนเดียร์ปกปิดใบหน้าไว้ แถมยังใส่ชุดของนักเรียนโรงเรียนนี้อีก??
"อะไรของมึงวะ? ไอ้สองคนนั้นใคร??"
"โอ้ยย ถามมากจริงรอดูก่อนสิ"
ผมทำตามที่แจ็คสันบอกโดยการมองชายเรนเดียร์ทั้งสอง และไม่นานนักพวกเขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของผมและแหวกทางออกมา เผยให้เห็นผู้ชายที่สวมหัวเรนเดียร์อีกคนที่แอบซ่อนอยู่ข้างหลัง
"..."ผมเงียบและไม่พูดออกมาสักคำ คิดเพียงแค่คำว่า 'หรือว่า??'
"จะไม่เปิดดูหน่อยเหรอ?"มาร์คถาม
"กูอาจจะกำลังฝันไปก็ได้..."
"ฝันไม่ฝันเดี๋ยวก็รู้...ลองเปิดดูก่อนสิ"
ตามที่ใจคิดมือของผมเอื้อมไปดึงหัวตุ๊กตาเรนเดียร์ออก...
"..."
"..."
"สุขสัข์วันเกิดนะ"ร่างบอบบางพูดพร้อมกับจ้องมาที่หน้าของผม เพียงแค่ประโยคเดียวจริงๆ ตอนนี้น้ำตาผมก็ไหลแล้ว"รอนานรึเปล่า?"
หมับ!
ผมไม่ได้พูดอะไรที่ทำก็คือคว้าร่างบางของคนตรงหน้าเข้ามากอด กอดให้แน่นที่สุดจะกอดให้ไม่สามารถหนีผมไปไหนได้อีก...ยองแจ
"นานไปมั้ยวะ...ฮึ่กๆ "
"รู้แล้วๆ ขอโทษนะแจบอม"
...
ค่ำคืนนี้ผมได้เข้าใจกับคำว่า 'เกินบรรยาย' แล้วจริงๆ
-END-
-Sweet Time-
Story by GalaXy MO.(วงกต)
writer
-ขอโทษที่ให้รอนานมากสำหรับตอนจบนี้นะคะ ที่ผ่านมาไรท์มีปัญหาชีวิตนิดหน่อยตอนนี้ดอเคแล้วนะคะ
-รอติดตามตอนพิเศษได้ไม่ช้าก็เร็วๆ นี้ ฮ่าๆ (ล้อเล่นน)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น