คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 วุ่นวาย
5
“วุ่นวาย!! -*- ”
“งั่มๆๆ ขนมนี่อร่อยดีนายลองไหมแบค -0-”ฟินิกซ์พูดกับแบคโฮที่กำลังเดินสำรวจห้องรับแขกบ้านฉันอยู่ ด้วยขนมเต็มปาก = =^
“นี่นายอย่ามาแย่งฉันนะ! ชิ้นนั้นฉันเห็นก่อน -0-//”และตอนนี้ยัยมีโซก็กำลังเล่นศึกชิงขนมกับตาฟินิกซ์อย่างเมามันส์ = =;
“แต่ฉันหยิบก่อน งั่มๆ” ฟินิกซ์คว้าขนมเข้าปากทันที
“นี่นาย!! ไชนีสสสสช่วยฉันด้วย T^T ”ยัยมีโซหันมาทำสายตาวิงวอนกับฉันแล้วไปทะเลาะกับนายฟินิกซ์ต่อ
“- -^”โอ๊ย ปวดหัวตึ้บ มีใครสนใจทำงานบ้างไหมเนี้ย ต้องให้ฉันเอาลูกซองมาจ่อเลยไหมถึงจะมาทำบอกไว้เลยอยู่ที่บ้านฉันสามารถใช้อาวุธได้อย่างอิสระนะ - -+ ที่นั่งทำงานกันจริงๆตอนนี้มีแค่ฉันกับสไนท์สองคนเอง -*- อาจารย์นะอาจารย์ทำไมต้องสั่งงานมหาโหดขนาดนี้ด้วยนะ แล้วทำไมเจ้าพวกนี้ ต้องมาทำงานที่บ้านฉันด้วยห๊ะ -0-!
คาบเรียนวันศุกร์ที่ผ่านมา
“นักเรียนคะที่ครูสอนก็มีเท่านี้นะ แต่ครูมีงานให้ทำ 1 ชิ้น ^^”คุณครูประจำวิชาพูดกับนักเรียนห้องB-5
(-0-;;) (- -;) (O_o!) (*0*;) (T^T)<- - - - สีหน้าของนักเรียนในห้อง
“= =*เอ่อ…..เป็นงานกลุ่มง่ายๆจ่ะ จับกลุ่ม 5คนนะ แล้วก็ไปสรุปเนื้อหาบทที่1, 2, 3 ทำเป็นรูปเล่มรายงานมาให้ครู ส่งวันจันทร์ที่จะถึงนี้นะ ^_^”จะบ้าเหรอ 3 บท! แต่ละบทมันยาวเป็นกำแพงเมืองจีนเลยนะ!!
“ถ้าช่วยกันทำต้องเสร็จทันแน่นอน ครูเชื่อมั่นในตัวพวกเธอนะ^^ หมดคาบแล้วไปพักกลางวันได้ ครูไปก่อนหละ ” อ๊าก อย่าเพิ่งปายยยย ขอหนูค้านก่อนนนน T^T ไม่ทันแล้วคุณครูออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วT^T
“ไชนีสๆ ตานี่บอกให้เราอยู่กลุ่มเดียวกันน่ะ -0- เพราะคนอื่นเขามีกลุ่มกันหมดแล้วนะ”มีโซสะกิดฉันพร้อมชี้ไปทางฟินิกซ์
“เหรอ อืม…ได้ๆ”คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง แถมวันนี้สไนท์ก็ลาป่วยอีกอย่างน้อยเขาก็มีกลุ่มทำงานหละนะ
“แล้วจะไปทำงานที่ไหนเหรอ ไม่เอาที่บ้านฉันเด็ดขาดนะ -0-/ ” ยัยมีโซพูดดักทางไว้ก่อนเพื่อนแกกลัวคนไปพบสภาพบ้านตอนพ่อแม่ไม่อยู่ใช่ไหม!(ไปอียิปต์)
“แล้วบ้านพวกนา…”
“No No เด็ดขาดเลย -0-/”ฉันยังพูดไม่จบเลยนะย่ะ ฟินิกซ์พูดแทรกขึ้นมาทันที
“แล้วบ้านนายหละ…”ฉันหันไปถามแบคโฮ
“ไม่”แบคโฮตอบแค่นี้แล้วก็หันหน้าหนีฉันไปเล่มเกมส์ต่อ -*- อะไรกันเจ้าพวกนี้
“บ้านแกแหละ เหมาะสุด กว้างดีออก -0-”มีโซตัดปัญหาโดยโยนมาให้ฉันแทน
“นั้นดิบ้านเธอนั้นแหละ”ฟินิกซ์เสริม เข้ากันดีจริงๆเลยนะแกสองคน -*-
“- -; เอ่อ…”
“สรุปคือทำรายงานบ้านไชนีส เย้!! \-0-/”แล้วแกจะมาพูดใส่หูฉันกันทำไมเนี้ยห๊ะ -0-**
สรุปเป็นเพราะรายงานบ้าๆนั่นเลยที่ทำให้ความวุ่นวายมาเยือนที่บ้านฉัน ณ เวลานี้ T-T ฉันนั่งคร่ำครวญกับตัวเอง พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสไนท์กำลังมองฉันอยู่
“มีอะไรเหรอ?” จ้องตาแป้วขนาดนั้น หน้าฉันเป็นอะไรหรือป่าวเนี้ย - -^
“อ่ะ!...เอ่อๆ แผลที่แขนเธอเป็นไงบ้าง”สไนท์มองฉันแบบห่วงๆ นี่เขาคงไม่คิดว่ามันเป็นความผิดของเขาอยู่ใช่ไหม
“^^ ไม่เป็นไรแล้วแค่ถลอกเอง จะหายแล้ว”ฉันพยายามตอบเพื่อให้เขาสบายใจขึ้น เขาเป็นคนที่อ่อนโยนจังเลยนะ แต่แผลแค่นี้สำหรับฉันมันสบายมาก
“^_^” สไนท์ยิ้มออกมาทันที ต้องแบบนี้สิ ฉันชอบที่นายยิ้มมากกว่านะสไนท์ จากที่ดูเขาคงสบายดีแล้วหละนะ ดีจริงๆ อ่ะ! -0- คิดอะไรของฉันเนี้ย ชอบที่เขายิ้มเหรอ บ้าไปแล้วแน่เรา -///-
“อ้าว นี่จ่ะขนมกับน้ำผลไม้ ตามสบายเลยนะจ๊ะ ลูกๆ ^__^”คุณแม่เดินเข้ามาพร้อมถาดขนม นี่มันชุดที่3 แล้วนะ เปลืองชะมัดเลย โดยเฉพาะยัยมีโซกับตาฟินิกซ์เนี้ยไปอดโซมาจากไหนกัน กินกันอยู่สองคนหมดไปสองชุดแล้ว!!
“ขอบคุณครับ ^^ ”สไนท์หันไปขอบคุณคุณแม่ฉันพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรจ่ะ ^^/ นานๆทีจะมีเพื่อนไชนีสมาที่บ้านแม่ดีใจจริงๆ ><//”คุณแม่ฉันยิ้มรับอย่างสดใส
“ทำไมเหรอครับ”สไนท์ถามด้วยความสงสัย
“ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเรื่องธุรกิจครอบครัว ^^ บ้านเราทำธุรกิจเกี่ยวกับอาวุธ ประมาณพวก ซื้อ-ขาย นำเข้า แล้วก็พวกสนามยิงปืน ใครได้ยินก็คิดว่าน่ากลัวกันทั้งนั้น แต่ธุรกิจแบบนี้ถ้าอยู่ในกฎหมายมันก็ไม่น่ากลัวหรอกจ่ะ ^-^”
“ครับ ผมก็ว่าไม่เห็นน่ากลัวเลย ^_^”
“แถมไชนีสลูกแม่เขาก็ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิงกับเขาซักเท่าไหร่ ที่มีแม่ก็เห็นแค่หนูมีโซนั้นแหละ ตอนเด็กๆก็มีแต่เพื่อนผู้ชายทั้งนั้นเลย จนแม่นึกว่าตัวเองมีลูกชายแล้วหละ ฮ่าๆ” คุณแม่คุยกับ สไนท์อย่างถูกคอ
“ฮ่าๆ ไม่หรอกครับ ไชนีสก็ดูเป็นผู้หญิงนะครับ ^^”
“แหมๆ พูดแบบนี้เดี๋ยวแม่จับมาเป็นลูกเขยเลยนะ ><//” แม่คะ! หนูนั่งอยู่ตรงนี้นะ -0-
“ ^///^ ” สไนท์แล้วนายจะหน้าแดงทำไมห๊ะ -0-///
“แม่คะ! พูดอะไรเนี้ย -0-;;” ฉันโวยขัดก่อนที่คุณแม่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“จ้าๆ งั้นแม่ไปก่อนนะ ตามสบายเลย ลูกๆ ^^// ”
“ขอบคุณค่า -0-//ขอบคุณครับ -0-// ”ทุกคนขอบคุณคุณแม่ฉันทันที มีโซกับฟินิกซ์มือยังถือขนมอยู่เลย - -‘’ ส่วนแบคโฮก็มานั่งโซฟาข้างๆสไนท์ตอนไหนก็ไม่รู้
“บ้านเธอมีสนามยิงปืนเหรอ”แบคโฮถามขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะสนใจเรื่องปืนนะ
“สนามยิงปืนของบ้านฉันอยู่นอกเมือง ส่วนที่บ้านมีแค่เอาไปฝึกซ้อมเฉยๆ เป็นห้องรวมแบบแบ่งโซนน่ะ”
“โซน??” ดูเหมือนแบคโฮจะยังไม่ค่อยเข้าใจ
“คือหลังบ้านฉันมีที่ให้ทดสอบแล้วก็ฝึกอาวุธของคนในบ้านอยู่น่ะ จะแบ่งโซนแยกประเภทอาวุธเอาไว้ อย่างยิงปืนก็จะอยู่ในห้องเก็บเสียง ส่วนยิงธนู มีดสั้น ที่ใช้สมาธิก็จะอยู่อีกโซนหนึ่ง”ฉันอธิบายไปคร่าวๆส่วนใหญ่ก็แค่มีฉันกับคุณพ่อที่ใช้ ว่างๆก็จะไปแข่งกันเล่นๆเป็นงานอดิเรก
“-0-;; นี่ใช่บ้านเหรอ ถ้าฉันเป็นโจรบ้านเธอฉันจะไม่มาเหยียบเลย -0-// ” ฟินิกซ์ที่เข้ามาฟังตอนไหนไม่รู้พูด
“นายสนใจเหรอแบคโฮ?”ฉันถามแบคโฮไปเพราะฉันคิดอะไรดีๆได้แล้ว ^^++
“ก็น่าสนอยู่…ไม่ได้จับมานานและ ปืนน่ะ”
“เคยยิงปืนด้วยเหรองั้นไปลองดูไหมหละ ^^+”
“ยิงปืนเหรอ T-T ฉันไม่ชอบเสียงอ่ะ”มีโซคร่ำครวญทันที
“ยิงปืนเหรอ -0- ไปกันเลย ฉันแม่นมากนะจะบอกให้ -3-//” ฟินิกซ์พูดอวดทันที
“แต่…งานยังไม่เสร็จฉันกับสไนท์ทำจบไปบทหนึ่งแล้ว ฉันมีข้อแลกเปลี่ยน…”
“???” ทุกคนดูสงสัยกับคำพูดของฉัน
“มาแข่งยิงปืนกัน ใครแพ้ต้องทำรายงานที่เหลือให้หมด และต้องเสร็จทันส่งวันจันทร์ด้วย ^^ ว่าไง”
“หึหึ ได้เลย ^^”แบคโฮตอบตกลงทันที ดูเขามั่นใจจังเลยนะ
ตอนนี้ฉันพาทุกคนเดินไปที่ซ้อมยิงปืน เหลือมีโซคนเดียวที่ขอรออยู่ในบ้านเพราะกลัวเสียงปืน
“นี่บ้านใครเหรอ แล้วนั่นเขาเอาไว้ทำอะไรอ่ะ -0-? ” ระหว่างที่เดินฟินิกซ์ก้ถามขึ้นมาพร้อมชี้ไปที่บ้านข้างๆ
“นั้นบ้านเพื่อนฉันเอง เป็นโรงเรียนสอนศิลปะป้องกันตัว ฉันเรียนจากที่นั้นแหละแต่ตอนนี้เขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศทั้งครอบครัวตั้งแต่ฉันเด็กๆแล้ว เหลือแต่คนเฝ้าบ้าน” ฉันไม่ค่อยอยากพูดถึงบ้านนั้นเลย นึกถึงเจ้านั่นแล้วรู้สึกโหวงๆยังไงก็ไม่รู้ ตอนนี้จะเป็นไงบ้างนะ บอกให้ฉันรอ ฉันก็รอแล้ว มันนานเกินไปแล้วนะ…
“บ้านแถวนี้หนิ น่ากลัวจัง - -;; ” ฟินิกซ์พูดหวั่นๆ ฮ่าๆ ก็นะคนนอกคงคิดแบบนั้นกัน
พอถึงที่ซ้อมยิงปืนฉันก็ให้ทุกคนใส่ที่ป้องกัน และแจกปืนให้คนละกระบอกแล้วอธิบายกติกา
“พวกนายเคยยิงปืนกันมาก่อนใช่ไหม กติกาคือแบ่งเป็นสองทีม แต่ละคนมีกระสุน 8 นัดเล็งดีๆเจ้านี่เป็นปืนรุ่น LES BAER Premier II 6 inch ที่ใช้ในการแข่งขัน ระยะคือ15 เมตร เราจะเอาคะแนนของคนในทีมมารวมกัน ใครได้คะแนนเยอะที่สุดชนะ สไนท์อยู่ทีมฉันเพราะเขาทำงาน ส่วนพวกไม่ทำก็ไปอยู่ด้วยกันไป มีปัญหาไหม?” ฉันถามให้แน่ใจ
“ตกลง เริ่มเลยเถอะ ” แบคโฮใจร้อนน่าดูเลย ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะแน่แค่ไหน
‘ปังๆๆ ‘ ฝั่งแบคโฮกับฟินิกซ์เป็นฝ่ายเริ่มก่อน แบคโฮเป็นคนยิงคนแรก แล้วค่อยมาสลับกับฉัน ตามด้วยสไนท์ เพราะฟินิกซ์ขอเป็นคนยิงคนสุดท้าย จากที่ดูการยิงของแบคโฮเขามีฝีมือพอตัวเลยหละ การจับปืนและการเล็งแทบไม่มีที่ติเลย แต่ฉันไม่ยอมอ่อนให้หรอกนะ
“ก็พอได้อยู่ ^_^”
“ตั้งสมาธิแล้วเล็งดีๆก็พอแล้วหละ ^^แว่นกับหูฟังใส่ให้มันดีๆหน่อยสิ - -^”ฉันเดินเข้าไปจัดความเรียบร้อยให้กับสไนท์
“ขะ…ขอบคุณ ^//^”
“อะ…เอ่อ ไม่เป็นไร -//- แค่นี้เอง” ฉันหันหน้าหลบสไนท์ไปทางอื่นแต่กลับไปเห็นฟินิกซ์ที่ตอนนี้เหมือนกำลังยืนสวดมนต์อยู่ - -^
“!@#$%^&*()_+ ยิงแม่นยำเหมือนจับวางๆ โอมเพี้ยงๆ \-0-/” นี่แกกลัวทำรายงานขนาดนั้นเลยเหรอ - -^ แบคโฮยิงเสร็จแล้วต่อไปก็ตาฉัน
‘ปังๆๆๆ‘ ฉันตั้งสมาธิเล็งเป้าหมายและยิงไปทันที ผลน่าจะออกมาดีนะ เป็นที่น่าพอใจของฉันเลยหละ ^^ ฉันยิงครบ 8 นัดแล้ว ไม่พลาดเป้าเลย เท่าที่ดูตัวตัดสินเกมส์นี้น่าจะเป็นสไนท์กับฟินิกซ์ซะมากกว่า พอถึงตาสไนท์ยิง มันเกินคาดฉันเลยหละ ตอนแรกแค่คิดว่าเขาคงพอยิงเป็นแต่ตอนนี้สไนท์เหมือนกับคนละคนที่คุยกับฉันเมื่อกี้เลย ตาเขามุ่งมั่งไปที่เป้าหมายการจับปืนและการเล็งพอๆกับแบคโฮเลยเป็นการยิงที่เด็ดขาดมาก นี้มันใช้คำว่า ‘ก็พอได้อยู่’ ไม่ได้หรอก เขาอยู่ในระดับเก่งมากตั้งหาก -0-//
“ตาฉันแล้วสินะ -0-/ ดูให้ดีๆหละ ฮ่าๆๆ” พอสไนท์ยิงเสร็จ ฟินิกซ์ก็ยิงต่อทันที ฝีมือ 3 คนนี้ระดับโปรกันทั้งนั้นเลยจริงๆ ฟินิกซ์ยิงไปอย่างแม่นยำ ผลจะเป็นยังไงเนี้ย ตอนนี้ฟินิกซ์เหลือกระสุนอีก 3นัด
“-0-;; หมดกัน T^T” ฟินิกซ์โอดครวญกับนัดสุดท้าย ฉันให้คุณพ่อเป็นคนตัดสินคะแนน ผลคือ ฉันกับสไนท์เป็นฝ่ายชนะ คุณพ่อชม 3 คนนั้นใหญ่เลย
“ตามข้อตกลงเลยนะ ^^ แบคโฮ ฟินิกซ์ แกด้วยมีโซ กลับไปทำรายงานที่ห้องรับแขก ฉันกับสไนท์จะกลับไปกินขนมน่ะ ^___^”
(-*-) (T^T) (T-T)< - - - - - สีหน้าของผู้แพ้
ห้องรับแขก
“เพราะเธอคนเดียวเลย-0- ฉันถึงแพ้”ฟินิกซ์นั่งทำรายงานไปบ่นไป
“ฝีมือนายห่วยเองอย่ามาโทษฉันนะ”มีโซก็เถียงสุดใจขาดดิ้นเลย สมน้ำหน้าแล้วหละสบายกันมานานและ ทำงานซะบ้าง - -*
“นี้จ้า แม่ไปอบคุกกี้มาให้ ^^ขยันกันจริงๆ”คุณแม่ฉันจะบริการเจ้าพวกนี้ดีเกินไปแล้วหละ
“ขอบคุณครับ ^-^” สไนท์ผู้มีมารยาทเป็นเลิศพูดขอบคุณ เพราะเจ้าพวกที่เหลือถูกฉันบังคับให้ก้มหน้าก้มตาทำงานไป
“แหม แค่นี้เองจ่ะ ^^นานๆบ้านจะครึกครื้นแบบนี้ ”
“ไชนีสลูก พ่อหนุ่มคนนี้ใช่ไหมลูก ><//”คุณแม่พูดกับสไนท์อยู่ดีๆ ก็หันมาพูภาษาจีนใส่ฉันเหมือนกับว่านึกอะไรออก
“???” งงเลยฉันปรับภาษาแทบไม่ทัน คุณแม่พูดเกาหลีอยู่แท้ๆ หันมาพูดจีนใส่ฉันเฉยเลย = =;
“แม่เพิ่งนึกออก >< ก็คนที่ไป-กลับโรงเรียนพร้อมลูกไง น่ารักน่าชัง นิสัยดี แถมหล่อมากให้ตายสิ >//<”
“คุณแม่คะ!!! -0-;;;”คุณแม่พูดอะไรออกมาเนี้ย -0-‘
“ไม่เป็นไรหรอกลูกแม่พูดภาษาจีนอยู่นะ แหม น่าภูมิใจจัง ลูกฉันตาดีจริงๆ เหมือนคุณพ่อตอนหนุ่มๆเลย >///<” คุณแม่ขาหยุดเถอะT^T ถึงเขาจะฟังไม่รู้เรื่องแต่มันน่าอาย -0-; ฉันหันไปมอง สไนท์ ตอนนี้เขาเอาแต่ยิ้ม เอ่อ…
“^///^”เขายิ้มแถมหน้ายังแดงอีก นี่มันอะไรกัน
“ไนท์…อย่าบอกนะว่า - -;” ขอให้ฉันคิดไปเองทีเถอะ ไม่นะไม่
“ผมรู้ภาษาจีนครับ ^//^” สไนท์หันไปยิ้มให้กับแม่ฉัน
-0-;; <- - - - คุณแม่ T^T <- - - -ฉัน
“เอ่อ…เก่งจังเลยนะจ๊ะ ^^;; งั้นแม่ไม่กวนแล้ว ตามสบายเลยนะ แม่ไปก่อนหละ”พูดจบคุณแม่ก็หนีไปในบัดดล T-T เหลือแต่ฉันกับสไนท์ที่นั่งกินขนม แยกจากพวกที่นั่งทำรายงาน อะไรกันเนี้ยความอึดอัดนี้น่ะ พอฉันมองหน้าสไนท์
“^ ^// ” เขาจะยิ้มอะไรนักหนา -//-
“นาย!! หยุดยิ้มได้แล้ว -//-”
“^__^// ” อ๊าก นี่นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ คุณแม่นะคุณแม่ T-T ไม่น่าทำกับหนูแบบนี้เลย T^T
___________________________________________________________________________________________
เข้าสู่ตอนที่ 5 แล้วนร้าา เย้ๆ
ขอบคุณนักอ่านที่น่ารัก ที่ติดตามเข้ามาอ่านจ้า
สามารถเข้ามา comments พูดคุยกันสนุกๆได้นะ ปล.นักเขียนไม่กัดจ้า 5555
ความคิดเห็น