คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 กลัวเลือด
4
“กลัวเลือด”
เฮ้อ! เมื่อวานนี้มันวันอะไรเนี้ยเหนื่อยชะมัดเลย ตัดวันศุกร์ทิ้งแล้วข้ามไปวันเสาร์เลยได้ไหม = = ฉันได้แต่นั่งบ่นกับตัวเองหละนะ ชีวิต!
“ไปก่อนนะคะ”ฉันพูดกับคุณพ่อคุณแม่ก่อนจะออกจากบ้านไปโรงเรียน
“จ้าๆ อ่อ ไชนีสลูกวันหลังก็พาหนุ่มน้อยคนนั้นมาเที่ยวบ้านเราบ้างสิลูก ><// ”ฉันกำลังจะเดินออกจากบ้านแล้วแต่อยู่ๆคุณแม่ก็พูดขึ้นมา
“???” ฉันงงนะเนี้ย
“ก็หนุ่มที่ไป-กลับโรงเรียนพร้อมลูกไงจ๊ะ ^^// ”นายสไนท์น่ะเหรอ?แล้วคุณแม่รู้ได้ไงเนี้ย
“คุณคะ…ลูกเราขายออกแล้วค่ะ T-T”คุณแม่หันไปพูดกับคุณพ่อด้วยท่าทางปลื้มใจสุดๆ
“!!! คุณแม่!!พูดอะไรเนี้ย T^T” พูดแบบนี้เอาไม้มาฟาดเลยดีกว่าค่ะ! -0-**
“ก็คุณแม่เขากลัวไม่มีลูกเขย เดี๋ยวอดอุ้มหลานไงลูก ฮ่าๆๆ ”คุณพ่อก็เป็นไปอีกคนเหรอ T^T หนูเพิ่งสิบแปดนะ
“ไม่เอาแล้ว หยุดเลยคุณแม่ คุณพ่อก็ด้วย - -+ หนูไปเรียนก่อนนะคะ”ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านมาด้วยความเร็วแสง -///- คุณแม่นะคุณแม่พูดอะไรออกมาเนี้ย - -^
“^__^” เขาจะยิ้มอะไรหนักหนานะ -*-
“ -///- ” อ๊ากๆ เพราะคุณแม่คนเดียวเลยไม่น่ามาพูดอะไรใส่สมองหนูเลย T^T
“เป็นอะไรหรือป่าว ดูแปลกๆนะ -0- ” สไนท์ถามขึ้นมา ฉันผิดปกติงั้นเหรอ -0-
“ปะ…ป่าวซะหน่อย -0-//” ว๊ายตาบ้า นายจะยื่นหน้ามาใกล้ทำไมเนี้ย -//- ฆ่ากันชัดๆ T^T
ฉันเลยจัดไปหนึ่งหมัด ปั้ก!!
“โอ๊ย ต่อยทำไมเนี้ย เจ็บนะ -0-;” ยังไม่รู้ตัวอีก สมน้ำหน้า
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวไปสายฉันจะฆ่านาย - -^”
“อ้าวซะงั้น คร้าบๆ”สไนท์รีบเตรียมจักรยานทันที
สไนท์ปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงโรงเรียน แต่จู่ๆก็มีเจ้าแมวตัวอ้วนมาจากไหนก็ไม่รู้ตัดหน้าจักรยานของสไนท์ จนเขาต้องหักหลบจักยานเลยล้ม ฉันกับสไนท์ต่างคนต่างลงไปกองกับพื้น โชคดีที่สไนท์พยายามทรงตัวทำให้รถล้มไม่ค่อยแรง แต่…แขนฉันไปหละ = =; ข้อศอกไถลไปกับพื้นขนาดนี้ ไม่เหลือ เลือดไหลออกมาแล้วด้วย ทำไมมันซวยแบบนี้นะ
“ไชนีสเป็นอะไรไหม”สไนท์รีบลุกขึ้นมาพยุงฉันที่นั่งกองอยู่กับพื้น
“ไม่เป็นไรแขนถลอกนิดหน่อยเอง…เนี้ย-0-/”ฉันยกแขนที่เป็นแผลให้สไนท์ดู
“…….”
“เจ้าแมวนั้นมาจากไหนเนี้ย ฮึ้ยๆ ถ้าเจออีกนะ โดนแน่ -*-”ฉันพูดอย่างหัวเสียแล้วก็มองดูแผลที่แขนตัวเอง ตอนนี้เลือดเริ่มไหลไม่นิดแล้วสิ - -;;
“แล้วนายเป็นอะไรไหม”ฉันถามสไนท์หลังจากที่เห็นเขาเงียบผิดปกติ
“……..”สไนท์ไม่ยอมพูดอะไรเลย แถมยังหันหน้าหนีฉันอีก
“เป็นอะไรป่าวเนี้ย! มาดูสิ -*-”ฉันพยายามเดินไปหาสไนท์ใกล้ๆ จะได้ดูว่าเขาเป็นอะไร เอาแต่หันหน้าหนีเอามือปิดปากอยู่นั่นเอง เอ๊ะ! หรือว่า…
“ไนท์นายกลัวเลือดเหรอ? -0-”ต้องใช่แน่ๆเลยเพราะตอนฉันยกแผลให้เขาดู เขาก็ทำตัวแปลกๆ (- -)(_ _)(- -)(_ _)
“?!...อ่อ ใช่ๆ”เขาตอบมาทั้งๆที่ไม่มองหน้าฉันด้วยซ้ำ ท่าจะอาการหนักแฮะ ฉันเลยหยิบผ้าเช็ดหน้ามาพันแผลเอาไว้ เขาจะได้มองไม่เห็นเลือด
“นี่ๆ ไม่เห็นเลือดแล้วนายก็หันมาซิเป็นอะไรหรือป่าว” ต่อให้ฉันพูดยังไงเขาก็ไม่ยอมหัน - -^ ไม่หันมาใช่ไหม…ได้เลย ฉันเอื้อมมือไปจับไหล่สไนท์ เพื่อให้เขาหันมา ชักโมโหแล้วนะ -0-* แต่สไนท์เขากลับจับข้อมือของฉันเอาไว้แน่น แล้วเริ่มบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ
“โอ๊ย!!! ฉันเจ็บนะ! ปล่อย!!” เขาเป็นบ้าอะไรเนี้ย ข้อมือฉันเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เจ็บมากด้วย ตอนนี้ฉันได้แต่ก้มหน้าทนความเจ็บ ถ้านายยังไม่ปล่อยอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะสไนท์!! ในขณะที่ฉันกำลังจะหมดความอดทน ก็มีใครคนหนึ่งดึงมือสไนท์ออกจากข้อมือของฉันอย่างง่ายดาย
“มาจับมือถือแขนกันแบบนี้มันไม่ดีนะครับ หัวหน้าหน่วย ^^” ซูโฮ?? เขามายังไงเนี้ย แล้วใครเขาจับมือถือแขนกันแรงขนาดนี้ย๊ะ ข้อมือฉันแดงเถือกเลย T.T
“ผมตรวจระเบียบอยู่หน้าประตูโรงเรียนน่ะ ได้ยินเสียงดังเลยมาดู ว่าแต่…คุณไชนีส เห็นว่าประธานมินจู ตามหาคุณตั้งแต่เช้าแล้วนะครับ ดูรีบร้อนมาก ผมว่าคุณรีบไปเถอะครับ เดี๋ยวผมดูทางนี้เอง” มินจูตามหาฉันงั้นเหรอ แปลก…มีเรื่องอะไรหรือเปล่า
“อืม…ฉันฝากดูเขาด้วยนะคะ” ฉันมองไปทางสไนท์ที่ยืนหันหลังให้ฉัน ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย แย่เลยนะ เขาคงจะป็นโรคกลัวเลือดแบบสุดๆเลยหละ ว่าแล้วฉันก็รีบเดินเข้าโรงเรียนไปหามินจูทันทีจะได้กลับมาดูสไนท์
“แย่เลยนะ นายน่ะ…สไนท์” ซูโฮพูดกับสไนท์ที่หันมาหาเขา ตอนนี้สไนท์มีเขี้ยวหมาป่างอกออกมาพร้อมนัยต์ตาสีแดงเหมือนเลือด
“นายกลับไปที่ฝูงก่อนเถอะ ไปให้ไกลจากเธอก่อน นี่ขนาดเดินเข้าไปในโรงเรียนกลิ่นคาวเลือดยังขนาดนี้ ขืนอยู่ต่อไปนายได้ฆ่าเธอแน่ ความกระหายมันคุมยากนะ นายกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันบอกฟินิกซ์กับแบคโฮให้”ซูโฮพยายามพูดเกลี่ยกล่อมสไนท์และคืนสติให้เขาด้วย
“อืม เข้าใจแล้ว”สไนท์ตอบสั้นๆ แล้วยอมกลับไปที่ฝูงโดยดี พอสไนท์หายลับไป
“เฮ้อเกือบไป โชคดีจริงๆ โอ๊ะ มีจักรยานไว้ปั่นเล่นแล้วสิ^0^” ซูโฮพูดกับตัวเองอย่างเหนื่อยๆ แต่พอเห็นจักรยานของสไนท์ เขาเลยจะขอยืมไปปั่นตรวจรอบโรงเรียนซักหน่อย ไม่ต้องเดินให้เมื่อย ดีจริงๆ^0^/
“ซูโฮ…ฉันไปหามินจูมาแล้ว เขาไม่ได้ตามหาฉัน นายว่าไง…-*-”
“-0-;;;” ซูโฮเข้ามาในโรงเรียนไม่ทันเท่าไหร่ก็เจอกับไชนีสที่ยืนกอดอกส่งสายตาคาดคั้นมาทางเขา
“เอ่อ…คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ ได้เวลาขึ้นเรียนคาบแรกแล้วผมไปก่อนนะ ^-^;; ” ซูโฮรีบวิ่งขึ้นอาคารเรียนไปอย่างรวดเร็ว
“อะไรกันเนี้ย - -*”ทำตัวน่าสงสัย แล้วสไนท์หายไปไหนแล้วหละ คงขึ้นห้องเรียนไปแล้วมั้ง ฉันเองก็รีบไปดีกว่า พอฉันขึ้นห้องเรียนมาก็ไม่เจอสไนท์ สรุปวันนั้นสไนท์เขาก็ไม่ได้เข้าเรียน ฟินิกซ์เป็นคนลาป่วยให้ นายเป็นอะไรมากไหมนะ…ไนท์
ความคิดเห็น