ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    wolf I รักอันตรายนายหมาป่า

    ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 วันที่ฝนตก

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 47
      0
      30 พ.ย. 57

    6

     วันที่ฝนตก… -//- ”

              เห้อ!... ทำไมวันนี้อากาศมันร้อนตับแลบแบบนี้เนี้ย ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียน มีหลายคนคิดว่าทำไมฉันถึงชอบมองออกไปนอกหน้าต่างหรือไม่ก็หลับไปตลอด ก็มันไม่ค่อยมีอะไรทำอะนะ = =; เมื่อก่อนฉันจะชอบใส่หูฟัง ฟังเพลงไปด้วย แต่หูฟังฉันหายไม่มีโอกาสไปซื้อใหม่ซักที ไม่ค่อยมีเวลาว่างด้วยแหละ -0-  เวลาที่ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างมันให้ความรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนได้รับอิสระ ฉันเลยเป็นคนที่ชอบที่สูงๆไปเลยหละ ตอนเด็กๆก็ปีนโน้นปีนนี้บ่อย เหมือนลิงเลย =_=; แล้ววันนี้มันวันอะไรกันฉันรู้สึกแปลกๆมาตั้งแต่เช้าแล้ว อยากจะนอนมันก็นอนไม่หลับ รู้สึกกระวนกระวายแปลกๆ ชักอยากกลับบ้านแล้วสิ อาจเป็นเพราะวันนี้อากาศมันร้อนเกินเหตุหละมั้ง แต่คนอื่นเขาก็ดูปกติดีนี่หน่า

                 อ่อ! อีกอย่างเรื่องรายงานมหาโหดสุดท้ายก็ทำเสร็จทันส่งพอดี ฉันเห็นบางกลุ่มที่ทำไม่เสร็จ โดนว่าซะหูชาเลย น่าสงสาร -0- แต่ถ้าฉันไม่ขู่บังคับเจ้าพวกนั้นก็คงทำกันไมเสร็จหรอก เป็นงานกลุ่มที่วุ่นวายที่สุดเท่าที่เคยทำมาเลย -*-

                แต่จะว่าไปเมื่อวานนี้ฉันสนุกมากเลย อย่างว่านานๆทีจะมีเพื่อนมาบ้านหละนะ เฮ้อตอนนี้หาอะไรทำดีกว่าชักเริ่มเบื่อสภาพตัวเองและ มีโซทำอะไรอยู่นะ ^^….=*=! เอ่อ แกคงไม่ว่างสินะ ฉันหันไปหายัย มีโซ แต่คุณเธอเขากำลังขะมักเขม้นในการวาดรูป เข้าโลกส่วนตัวไปอย่างสมบูรณ์แบบ ฉันไม่กวนหละ อ่ะสไนท์ฟังเพลงด้วยเหรอ เขาใส่หูฟังแล้วก็เขียนหนังสือไปด้วย

                “นี่ๆ ฟังเพลงอะไรอยู่เหรอ”ฉันหันหน้าไปถามสไนท์

                “^__^// ลองฟังดูสิ ”สไนท์ถอดสายหูฟังแบ่งมาให้ฉันฟังข้างหนึ่ง เอ่อแล้วทำไมนายต้องใส่ให้ฉันด้วยเนี้ย แค่นี้ฉันทำได้หรอกน่า -///-‘’

    ‘~ You lift my feet off the ground, spin me around
    You make me crazier, crazier
    Feels like I'm falling and I am lost in your eyes
    You make me crazier, crazier, crazier ~[1] ’

                    ^//^ ” สไนท์ก้มหน้าแต่ฉันรู้ตอนนี้เขากำลังยิ้ม!

                   “ -//- ” เนื้อเพลงมันจะทำให้ฉันเป็นบ้าแล้วหละ เอาอีกแล้วความรู้สึกแบบนี้ มันคืออะไรกันแน่นะ มันทั้งอึดอัด จนไม่กล้ามองหน้าคนตรงหน้า บ้าจริงๆเลย    พอเพลงจบฉันก็รีบถอดสายหูฟังคืนสไนท์ไปทันที

                     “เพราะดีนะ ^^’ ” ฉันพูดเพื่อให้ลดความรู้สึกแปลกๆตอนนี้

                     “อืมฉันชอบความหมายนะ…’เธอเข้ามาเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง มันสื่อออกมาได้ดีน่ะ”สไนท์มองลึกเข้ามานัยต์ตาฉันเหมือนกำลังค้นหาอะไรอยู่
                    “เอ่อ….นั้นสินะ^^”ฉันหันหน้าไปทางอื่น หลบตาสไนท์ เธอกลัวอะไรกันไชนีส ความรักที่เปลี่ยนแปลงตัวเรางั้นเหรอมันเป็นแบบไหนกันนะ….

       คาบเรียนช่วงบ่าย

                    ฉันว่าเมื่อเช้ามันร้อนแล้วนะ ตอนบ่ายนี่เหมือนใครมันเอาไฟมาเผาโรงเรียนเลย - -; ไม่ไหวๆ สุดท้ายฉันเลยตัดสินใจถอดเสื้อสูทตัวนอกออก โชคดีที่ช่วงบ่ายไม่ค่อยมีวิชาเรียน ฉันจะได้อยู่สบายๆหน่อยหละ ขอนอนหน่อยและกัน (_ _)zZzZ

                  “ไชนีสๆ มีคนมาหา”ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมามองคนที่มาปลุก อ่อ มีโซนั้นเอง

                  “อื้อๆ ใครเหรอ”              

                 “ไม่รู้อ่ะ แต่เป็นรุ่นพี่ หล่อโฮกกกก ><// พี่เขาอยู่หน้าห้อง ไปสิๆ” รุ่นพี่หล่อด้วย? ใครหว่า แต่ต่อให้หล่อแค่ไหนถ้ามารบกวนเวลานอนอันแสนมีค่าของฉันด้วยเรื่องไร้สาระหละก็ เดี๋ยวแม่จับเชือดซะ  -*-

                  “^_^ หวัดดี ทำอะไรอยู่เหรอ ผมกวนหรือป่าว”พอฉันออกมานอกห้อง ก็พบกับคุณผู้ช่วยหน่วยฉันยืนอยู่ เอ่อจะว่าไปซูโฮเขาก็หล่อหละนะ แต่ฉันไม่ได้สังเกตเอง - -^

                  “ไม่หรอกค่ะ ^^ มาถึงนี้มีอะไรหรือป่าวคะ”ฉันรีบถามเพราะฉันจะรีบไปนอนต่อ

                  “^_^ คุณมินจู มีเอกสารมาให้คุณดูนิดหน่อย แล้วก็มีประชุมตอนเย็นนี้ อ่อ! อีกอย่างนี่ครับ”ซูโฮยื่นจดหมายสีแดงสดที่ประทับตรา EOS มาให้ฉัน หวังว่าจะเป็นเรื่องที่มีสาระนะ - -‘’

                   “ขอบคุณค่ะ ^^ ” ฉันรับเอกสารทั้งหมดมา

                  “ไม่เป็นไรครับ ^^ ผมไปก่อนนะ”ซูโฮเดินออกไป แต่สายตาเขาดูจะสนใจห้องเรียนฉันจังเลยนะ โดยเฉพาะเจ้า 3 คนนั้น ดูเขาจะมองไปทางนั้นบ่อยมาก หรือฉันคิดไปเองนะ

                   เอกสารที่มินจูให้ฉันดูก็ไม่มีอะไรมาก ฉันเดินลงมาดูเอกสารต่างๆที่สวนหย่อมด้านล่างอาคารเรียน ตอนนี้เป็นคาบเรียนที่นี้เลยสงบ ฉันเปิดจดหมายภารกิจออกและมองรอบๆข้างให้แน่ใจว่าไม่มีใคร ภารกิจของEOS ยิ่งคนรู้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งเป็นผลดีต่อการทำงาน

        ‘ ถึง หัวหน้าหน่วยคุมกฎ ชินไชนีส

                      ขณะนี้นักเรียนของเราได้มีปัญหาถูกทำร้ายร่างกาย จากนักเรียนภายนอก จากที่สอบถามผู้เสียหายบอกตรงกันว่าเป็นนักเรียนจาก โรงเรียนมัธยมปลายโซฮันและหนึ่งในผู้เสียหายมีผู้ช่วยหน่วยข้อมูลภายนอกรวมอยู่ด้วย ทางเราจึงต้องการให้หน่วยคุมกฎทำการตรวจสอบและช่วยระวังความปลอดภัยให้นักเรียนของเรา และจบเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด

                                                                                                                        มุนมินจู

    ประธานกลุ่ม EOS’

                ถูกทำร้ายร่างกายถ้าเป็นแบบที่แล้วๆมาฉันคงคิดว่าเป็นปัญหาส่วนตัวนั้นแหละ แต่มันกลับเป็นผู้ช่วยหน่วยข้อมูลภายนอกเนี้ยสิ เท่าที่รู้พวกเด็กหน่วยข้อมูลภายนอกไม่ชอบมีเรื่อง ถ้าเป็นหน่วยฉันก็ว่าไปอย่าง = =’ เจ้าผู้ช่วยนั้นฉันก็รู้จักเขามานานแล้วนะ มองหน้าฉันเขายังไม่ค่อยกล้าเลย จะไปมีเรื่องกับใครได้ไง หรือว่าจะเป็นเรื่องข้อมูลต้องรีบทำอะไรซักอย่างแล้วสิ

                 หลังเลิกเรียนฉันก็ไปประชุมและก็เข้าไปที่ชมรมที่ตอนนี้ฉันให้คนมาดูแลคุมการฝึกไว้ชั่วคราว ก่อนจะไปตรวจสอบรอบๆโรงเรียนแล้วค่อยกลับบ้าน แต่ทำไมสภาพอากาศตอนนี้มันถึงครึ้มฟ้าครึ้มฝนแบบนี้เนี้ย - -‘’ ตอนเช้ายังร้อนจะเป็นจะตายอยู่เลยนะ -*- ไม่ได้พกร่มมาซะด้วย แถมยังลืมสูทตัวนอกไว้ในห้องเรียนอีก คงล็อคห้องไปแล้วแน่ๆ ซะงั้น ซวยแท้ไชนีส T^T รีบกลับบ้านดีกว่าเราก่อนที่ฝนจะเทลงมา พอเดินออกมาถึงหน้าประตูโรงเรียน ฉันก็เห็นสไนท์ยืนพิงประตูโรงเรียนพร้อมจักรยานของเขาที่จอดอยู่ข้างๆ

                  “ไนท์ ยังไม่กลับอีกเหรอ” ฉันพูดกับสไนท์ที่หันมาเจอฉัน

                  “ฝนจะตกแล้ว กลับบ้านพร้อมกันน่าจะดีกว่า ^_^ ” เขารอฉันงั้นเหรอ           

                “หยุด! - -^” ฉันพูดขัดสไนท์ที่กำลังจะขี่จักรยาน

                 “???”สไน์หันมาหาฉัน ด้วยสีหน้าสงสัย

                 “นายอุตส่าห์รอฉัน เดี๋ยววันนี้ฉันจะเป็นคนขี่จักรยานให้นายซ้อนเอง โอเคนะ ^_^

                 “ฮ่าๆได้เลยแล้วเธอจะไหวไหมหละ ^^”สไนท์หัวเราะ

                 “อย่าดูถูกๆ ขึ้นมาเร็วๆสิ ไม่งั้นฉันหนีนะ” ฉันทำท่าจะขี่จักรยานหนีสไนท์จริงๆ สไนท์เลยรีบกระโดดขึ้นมาแทบไม่ทัน

                  “เฮ้ยๆ ระวังๆๆ -0-;; ”สไนท์โวยวายทันทีที่ฉันเริ่มเร่งความเร็ว

                  “ขี่ช้าๆ มันจะไปสนุกอะไรหละ ฮ่าๆๆ” ฉันหันไปพูดกับสไนท์ที่ตอนนี้หน้าเขาดูตลกมากเลยหละ แต่คำพูดนี่มัน….ฉันเคยได้ยินที่ไหนนะ

                   พอฉันขี่จักรยานต่อไปได้ซักพัก ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ทำให้ฉันกับสไนท์ต้องไปหลบฝนที่ศาลาในสวนสาธารณะแล้วกว่าจะวิ่งมาหลบฝน ตอนนี้ทั้งฉันกับสไนท์ก็ตัวเปียกเป็นลูกหมาด้วยกันทั้งคู่ = =^

                   “แล้วจะกลับยังไงหละเนี้ย ” ฉันยืนบ่นกับตัวเอง

                   “นี่นาย อย่าสะบัดผมแบบนั้นสิ มันกระเด็นนะ -0-* ”ฉันบ่นสไนท์ที่สะบัดผมที่เปียกไปมาอย่างกับน้องหมาสะบัดขนตอนเปียกน้ำ = =

                    “ขอโทษๆ ^^;; ” สไนท์หันมาพูดกับฉันแล้วจู่ๆเขาก็ถอดเสื้อสูทนักเรียนของเขามาคุมตัวฉันไว้

                   “ทะ ทำอะไร -0-//

                   “เอ่อเสื้อเธอมันเป็นสีขาวน่ะ -///- ”สไนท์พูดทั้งๆที่ไม่มองฉันด้วยซ้ำ แต่หน้าเขาตอนนี้มันแดงมากสีขาวงั้นเหรอ -0-;; ใช่สิ!! ลืมไปเลย ฉันไม่ได้ใส่เสื้อสูทนี่หน่า แล้วเสื้อนักเรียนมันเป็นสีขาว ยิ่งถ้าเปียกน้ำด้วย T-T มันจะบางมาก มองเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว T^T ฉันรีบหันหลังให้สไนท์ทันทีแล้วรีบจัดเสื้อสูทของสไนท์ให้ปิดไอ้เสื้อที่ตอนนี้ไม่น่าจะเป็นเสื้อแล้ว!! -*-

                     “ขะขอบใจ -///- ”ตอนนี้หน้าฉันร้อนไปหมดแล้ว เขาเห็นอะไรไปถึงไหนแล้วเนี้ย TT^TT

                     “อืม…. -///- ” นายเลิกทำหน้าแดงเถอะสไนท์ T-T นายกำลังจะฆ่าฉันนะรู้ไหม T^T

                    “เอ่อเมื่อไหร่ฝนจะหยุดนะ -0-// ”ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องพูด แล้วเดินไปดูฝนตรงบันไดทางขึ้นศาลา แต่พอหันหลังกลับเท่านั้นแหละ เพราะฝนตกพื้นเลยลื่นทำให้ฉันเซออกมานอกศาลาที่ฝนยังไม่หยุดตก -0-;;  ซวยหละไชนีส

                   “ว๊าย!!”ฉันอุทานเพราะว่าตอนนี้ฉันทรงตัวไม่อยู่แล้ว ล้มไปหัวฟาดบันไดตายแน่ไชนีส T^T  

                พริบ!!

                   เอ๊ะ!! ทำไมไม่เจ็บหละ ฉันเงิยหน้าขึ้นมาก็เห็นสไนท์อุ้มฉันเอาไว้ ตอนนี้สไนท์อุ้มฉันท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ฝนทำให้ฉันมองหน้าสไนท์ไม่ค่อยชัด แต่เมื่อกี้ในศาลาเขาอยู่ห่างฉันพอสมควรเลยนะ ทำไมเขามาช่วยฉันไว้ทันหละ เร็วเกินไปหรือป่าว

                    “เอ่อขอบใจ วางฉันลงได้แล้วหละ เรารีบเข้าไปในศาลาเถอะไนท์ เปียกไปหมดแล้วนะ -//-” ฉันรีบพูดทันทีที่ความรู้สึกแปลกๆ เริ่มขึ้นมาอีกแล้ว

                   “…….” สไนท์ยืนนิ่ง ไม่พูด ไม่ตอบอะไรมาเลย

                  “ไนท์….สไนท์!!!” ฉันตะโกนใส่สไนท์ไป เพราะเขาเริ่มนิ่งผิดปกติ

                  “อ๊ะ!....อืมๆ ^^;; ” ตอนนี้จากชุดที่เปียกอยู่แล้วกลายเป็นชุ่มช่ำไปเลยค่า ^0^/ ให้ตายเถอะ -*- หยุดตกซักทีสิเฟ้ย

     -0-/

                 ครึ่งชั่วโมงผ่านไปฝนก็ยังไม่หยุดตก = =^ ฉันติดแหง็กอยู่ศาลานี้มานานเกินไปแล้วนะ ตัวก็เปียกชุ่ม พายุอะไรมันเข้าเนี้ย โอ๊ยแล้วทำไมหนังตามันหนักอย่างนี้นะ =_=

      

          ( Snight Talk)

                  ตอนนี้ผมติดอยู่ในศาลาที่สวนสาธารณะแถวๆบ้านไชนีส เพราะฝนตกหนักมากและศาลานี้ก็เป็นที่หลบฝนของผม ผมอยู่แบบนี้มาเกือบจะชั่วโมงแล้ว แต่ผมไม่ได้ติดฝนอยู่คนเดียวหรอก เพราะ

                   ไชนีสเธอก็อยู่เป็นเพื่อนผมเนี้ยแหละ ก็ส่วนใหญ่เราจะไปแล้วก็กลับโรงเรียนพร้อมกัน แต่เวลาเธอมีธุระ เธอก็จะให้ผมกลับไปก่อน บ้านผมก็ไม่ได้ใกล้บ้านเธอหรอก ผมจำเป็นต้องโกหกเธอไป มันจำเป็นน่ะ  แล้ววันนี้ผมดูท่าว่าอากาศไม่ค่อยดี ผมเลยอยู่รอไปส่งไชนีสที่บ้าน สุดท้ายก็มาติดฝนกันอยู่แบบนี้  - -‘ โชคดีหรือโชคร้ายกันเนี้ย ยิ่งเข้าใกล้เธอมันเหมือนมีอะไรซักอย่างมากระตุ้นทำให้สัญชาตญาณสัตว์ป่าของผมเริ่มตื่นตัว ความกระหายกำลังจะครอบงำตัวผม ตอนนี้ผมเลยต้องใช้สมาธิและพยายามควบคุมตัวเองให้อยู่ บอกตัวเองให้อยู่ห่างๆเธอเอาไว้ก่อน ก่อนที่ผมจะเป็นบ้า ให้ตายเถอะ -*-

                     ว๊าย!!’ เสียงไชนีสที่เดินไปดูฝนร้องขึ้นมา ผมรีบหันไปหาเธอ ไชนีสกำลังจะล้มผมไม่มีทางเลือกเลยเผลอใช้พลังหมาป่าวิ่งไปรับตัวเธอเอาไว้ สติที่มีของผมเกือบจะหมดไปแล้ว ดีที่ไชนีสพูดขัดจนผมคุมสติกลับมาได้อีกครั้ง จะว่าไปในฝูงถ้าไม่นับชินรัง ผมก็เป็นคนที่คุมพลังและความกระหายได้ในระดับดีทีเดียว แต่ตอนนี้ไชนีสกำลังปั่นหัวผมซะวุ่นวาย สติที่ควบคุมแทบตายก็พาเตลิดไปหมด เธอนี่มันจริงๆเลยนะ - -;;  

                     ผมหันไปมองไชนีสที่นั่งอยู่ข้างๆผม ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมหลุดขำออกมาเบาๆ ผมกลัวเธอตื่นน่ะ ^^ ตอนนี้ไชนีสหลับหัวเอนไปเอนมาดูลำบาก แต่เธอก็ยังหลับได้ ใครจะไปรู้ผู้คุมกฎแห่งฮวาซึงฮอนที่แสนโหดจะมีมุมแบบนี้ด้วย     แต่เห็นแบบนี้เธอก็ฮอตใช่ย่อยเลยหละ ผมไปได้ยินที่นักเรียนชายในโรงเรียนคุยกัน ไม่รู้ว่าทำไมมันดูขัดใจผมชะมัด   -*- แต่ก็ยังไม่มีคนที่กล้าพอ เพราะแค่มองตาเธอก็หลบกันหมดแล้วเลยแค่แอบมองกันอยู่ห่างๆ - -^ ก็ถือว่าเป็นข้อดีหละนะ  บอกตามตรงตั้งแต่ที่พบเธอครั้งแรก ผมรู้สึกได้ว่าเธอน่าสนใจ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเธอเหมือนมีแรงดึงดูดที่ทำให้ผมอยากที่จะเข้าไปหา -0-//    

                  เฮ้ย!! ผมตกใจที่ตัวไชนีสเอนไปเกือบหล่นเก้าอี้ ดีที่ผมดึงตัวเธอเอาไว้ทัน ตอนนี้ไชนีสหลับอยู่ในอ้อมแขนของผม กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอพาสติของผมหายไป ผมอยากจะกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของผมไม่ให้ใครมาเห็นเธอ เงามืดมันได้ตื่นขึ้นในตัวผม ผมคงต้องปล่อยให้มันผ่านไปแบบนั้น แค่นี้ก็เพียงพอ

                  “ความผิดเธอนะไชนีส” ผมพูดออกมาเบาๆกับคนที่กำลังหลับอย่างสบายใจ ผมก้มไปหาเธอช้าๆ ค่อยๆประทับรอยจูบไว้ที่ริมฝีปากบางของเธออย่างแผ่วเบา ผมไม่สนว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ เนิ่นนานแค่ไหนเพราะผมไม่อยากรับรู้อะไรนอกจากคนที่อยู่ตรงหน้า

                  ตอนนี้ผมอยากจะหยุดเวลาเอาไว้อยู่ตรงนี้ตลอดไป ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่หัวใจของผมกลายเป็นของเธอ หรือตั้งแต่วันแรกที่ผมได้พบเธอ

      (END Snight Talk) 
                 
                  “ไชนีสๆ ฝนหยุดตกแล้วนะ กลับบ้านกันเถอะ” เสียงสไนท์เหรอ
     = =

                  = = หา ว่าอะไรนะ ” มึนหัวจัง  *-*

                 “ฝนหยุดตกแล้วกลับบ้านเถอะ ^_^

                 “อ่ออืม” เอ๊ะ O_o! ฉันรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่รู้ตัวว่าไปนอนหนุนตักสไนท์ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ -0-;;

                “เป็นอะไรหรือป่าว?

                 “เอ่อขอโทษ ที่ที่ไปนอนตักนาย -///- ” ทำบ้าอะไรเนี้ยไชนีส  ต้องหลับจนเอนไปทางสไนท์แน่เลยT-T แล้วทำไมเขาไปปลุกฉันหละ -0-/

                  “ไม่เป็นไร แค่นี้เอง ^^// ไปกันเถอะ” ฉันว่าดูสไนท์เขาอารมณ์ดีจังเลยนะ มีอะไรเป็นพิเศษหรือป่าวนะ

                 “นี่ๆ เป็นอะไร ยิ้มเล็กยิ้มน้อย มีอะไรป่าวเนี้ย -0-/

                 “ปะ ป่าวๆ ไม่มีอะไร ^__^// 

                  “จริงอ่ะ -0-/ ” ฉันนอนน้ำลายไหลป่าวเนี้ย ระแวงๆ

                 “จริงๆ ไปกันเถอะ ^//^” สไนท์พูดแล้วเขาก็เดินหนีฉันไปเฉยเลย - -‘ อะไรของเขานะ

                วันนี้สไนท์เข้าไปส่งฉันถึงหน้าบ้านเลย เขาบอกว่ามืดแล้วให้เขาเข้ามาส่งอีกนิดดีกว่า ฉันให้เขาเข้าไปในบ้านก่อนก็ไม่ไป ตัวก็ยังเปียกอยู่แท้ๆ เดี๋ยวไม่สบายไม่รู้ด้วยหรอก ตามใจเลย -*- พอฉันเข้ามาในบ้านก็ได้ยินเสียงคนคุยกันสนุกสนานที่ห้องรับแขก ฉันเลยเดินไปดูอย่างช้าๆ

                    “อ้าว ไชนีสลูก กลับมาแล้วเหรอ ทำไมวันนี้ประชุมนานจังเลยลูก แล้วทำไมตัวลูกเปียกแบบนั้นหละ -0-;;”คุณแม่ทักฉันทันทีที่เห็นฉันเข้ามาในบ้าน

                   “คือติดฝนนิดหน่อยค่ะ ^^

                   “แล้วเสื้อนี่ของใครลูก ตัวใหญ่จัง -0- แล้วเสื้อลูกหละ”

                   “หนูลืมเสื้อไว้ที่โรงเรียนน่ะค่ะ สไนท์เขาเลยให้หนูยืม”

                   “อ๋อ แบบนี้นี่เองน่ารักกันจริงๆ >///< ”

                   “คุณแม่คะ - -‘’ ”คราวที่แล้วคุณแม่ไม่เข็ดเรื่องสไนท์อีกเหรอไงคะ -*-

                    “จ้าๆ แหมนิดหน่อยเอง อ๊ะ! ไม่ได้สิแฟนลูกกลับมาแล้วนะ ><//แล้วพ่อหนุ่มสไนท์ของแม่จะทำไงดี”

                   “???”คุณแม่ฉันเป็นอะไรหรือป่าวเนี้ย T^T แล้วใครแฟนใครกันเนี้ย ฉันไม่เคยมีแฟนนะ -0-/

                  “เซอร์ไพรส์จ่ะ หนูต้องดีใจแน่ๆไปที่ห้องรับแขกสิลูก ^^ 

                  “ห้องรับแขก”ฉันค่อยๆเดินไปที่ห้องรับแขก แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆ เสียงที่ได้ยินคือมีคนคุยกับคุณพ่ออยู่ เสียงนั้นทำให้หัวใจของฉันเริ่มเต้นแรง ยิ่งเข้าใกล้ใจก็ยิ่งเต้นแรงเข้าไปอีก ฉันยืนอยู่หน้าประตู และตัดสินใจเปิดประตูออกไปช้าๆ

                  “อ้าว กลับมาแล้วเหรอไชนีสลูก”ตอนนี้คุณพ่อพูดกับฉันอยู่ แต่สายตาของฉันตอนนี่กลับจับจ้อง เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เก้าอี้ใกล้ๆคุณพ่อ

               “กลับมาแล้วเหรอไชนีส ^^ ฉันรออยู่ตั้งนานเลยนะ” เด็กหนุ่มคนนั้นทักทายฉันด้วยภาษาจีน ถึงตอนนี้ตัวเขาจะโตขึ้น เสียงของเขาจะเปลี่ยนไป แต่ฉันไม่มีทางลืมเขาคนนี้เลย คนที่บอกให้ฉันรอเขากลับมา สิบปีแล้วสินะ

                “ซิ่วหมิน….

    ________________________________

    Taylor swift -Crazier

     
     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×