คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 เธอคนนั้น
2
“เธอคนนั้น”
(Snight Talk)
พวกคุณเชื่อเรื่องมนุษย์หมาป่าไหม? บางคนอาจคิดว่ามันไร้สาระ แต่สำหรับผม ผมเชื่อสนิทใจเลยหละ ทำไมน่ะเหรอ?... เพราะมันคือ ‘ตัวตนของผมไง’ คุณฟังไม่ผิดหรอก ผมน่ะเป็น ‘มนุษย์หมาป่า’ มันคือความลับของผมเลยนะ ^^ และตอนนี้ผมก็ยืนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมปลายฮวาซึงฮอล พร้อมเพื่อนของผมอีก 2คน ที่พวกเราเพิ่งย้ายเข้ามาเรียน ที่เราเข้ามาเรียนที่นี้มันเป็นเพราะเรื่องความมั่นคงของฝูงเรา เมื่อสถานที่เก่ามีความเสี่ยงต่อความปลอดภัย เราก็จำเป็นต้องย้ายและเมืองนี้ก็คือสถานที่ๆฝูงของผมเลือก
“ก็ไม่เลวนะ”คนนี้ชื่อแบคโฮเป็นคนสุขุม พูดน้อยแต่ต่อยหนัก ไม่สนิทกันจริงผมแนะนำให้ห่างไปจะดีกว่า - -; ส่วนผมน่ะเหรอ ผมชื่อสไนท์ ผมว่าผมเป็นคนที่เก็บอาการ (หมาป่า) ได้ดีที่สุดแล้วหละ
“ขึ้นห้องเรียนเถอะ ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ” ผมพูดพร้อมมองนาฬิกาที่ข้อมือ
‘อ่าๆ นักเรียนนั่งที่ให้เรียบร้อย ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก เขาจะมาเรียนกับพวกเราตั้งแต่วันนี้นะ’ อาจารย์ประจำชั้นพูดกับนักเรียนในห้องเรียนที่มีแต่ความวุ่นวาย
ผมเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตรและสำรวจสมาชิกในห้องเรียนแต่สิ่งที่ทำให้ผมสะดุดตาตอนนี้คือ ผู้หญิงที่กำลังนอนหลับในห้องเรียนโดยไม่สนอะไรเลย นอนเอาหัวพิงกับหน้าต่างดูน่าตลก เธอมัดผมรวบตึงไว้ด้านหลัง แต่ด้านหน้าเป็นหน้าม้าแบบปัดออกข้าง ผมของเธอดูยาวมากและเป็นลอนสวยสีน้ำตาลเปลือกไม้เข้ากับผิวขาวของเธอ ตาคมนั้นทำให้เธอดูเป็นคนเด็ดขาดน่าดูแต่มันกลับเป็นแรงดึงดูดทำให้ผมมองแต่เธอ แต่เธอจะสนใจอะไรบ้างไหมเนี้ยนอกจากหลับ ช่วยสนใจผมหน่อยได้ไหมครับนั้น -_-;;
ผมเตรียมคำพูดมาแนะนำตัวเยอะนะแต่เพราะเธอคนเดียวทำให้คำพูดเหล่านั้นของผมหายไป หลังจากแนะนำตัวเสร็จอาจารย์ก็ให้ผมไปนั่งที่ โชคดีหรือโชคร้ายนะโต๊ะด้านหลังเธอคนนั้นว่างอยู่ แน่นอนผมไปนั่งโต๊ะนั้น ^^ ผมนั่งได้ไม่ถึงนาทีแต่เหมือนเธอจะรู้ตัวแล้วสิ เซ็นต์ดีจริงๆ เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงหันหน้ามาอย่างรวดเร็วจนผมแอบตกใจนิดหน่อย หน้าเธอที่มองผมเต็มไปด้วยความสงสัย เธอคงจะคิดว่า ’หมอนี่ใครกัน‘ แน่เลยหน้าเธอมันฟ้องน่ะ = =’’ เธอมองตาผมจนผมกลัว…กลัวความลับของผมจะเผยออกไปทางสายตา ยิ่งได้มองนัยต์ตาเธอแล้ว สิ่งที่ผมคิดตอนนี้คือ ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริงๆ
หลังเลิกเรียน
“กลับเถอะ”แบล็คโฮพูดทันทีเมื่อหมดคาบสุดท้าย พูดดักเจ้าฟินิกซ์ที่เตรียมจะเถลไถล
“โห่ กลับเลยเหรอ T^T”ฟินิกซ์ทำสายตาเว้าวอน
“ก็ได้ๆ T-T” ฟินิกซ์ยอมทำตามแบล็คโฮแต่โดยดี
“พวกนายไปก่อนเลยนะ ฉันจะไปสำรวจโรงเรียนนิดหน่อย”ผมหยิบกระเป๋านักเรียนเดินออกมาจากห้องเรียนทันที ผมเดินสำรวจโรงเรียนไปเรื่อยๆ การสำรวจสถานที่เป็นเป็นเรื่องที่ดีสำหรับพวกผม จะได้รู้ทางหนีทีไล่เวลามีเหตุการณ์ฉุกเฉิน
เพื่อความปลอดภัย ผมเดินมาถึงโรงฝึกอะไรซักอย่าง มีป้ายเขียนว่า ‘ชมรมศิลปะป้องกันตัว‘ น่าสนใจดีแฮะ ไปดูซักหน่อยดีกว่า ผมเดินตรงไปที่หน้าต่างโรงฝึก เมื่อมองเข้าไปด้านใน สิ่งที่ผมพบคือ เธอ!! คนที่นั่งข้างหน้าผมในห้องเรียน ตอนเลิกเรียนพอหมดคาบผมก็เห็นเธอบอกลาเพื่อนแล้วรีบออกไปเลย ตอนนี้เธอใส่ชุดเทควันโดและกำลังสู้กับผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าเธอซะอีก!! ท่าทางของเธอตอนนี้ดูมุ่งมั่นมากและผลของการต่อสู้คือเธอชนะแบบขาดลอยเลย เก่งจริงๆ อืม…ผมว่าเธอดูเข้ากับชุดนี้ดีนะ…ผมชอบ^//^
“วันนี้ซ้อมแค่นี้พอนะ กลับบ้านได้ ^^”ดูท่าทางเธอน่าจะเป็นหัวหน้าชมรมนี้นะ ดูจากคำพูดแล้ว แต่ในความคิดผมชมรมแบบนี้น่าจะมีหัวหน้าชมรมเป็นผู้ชายซะส่วนใหญ่ เพราะถ้าไม่แน่จริงคงเป็นกันไม่ได้หรอก
“ครับ!! ค่ะ!!รุ่นพี่ไชนีส” ไชนีส…ชื่อแปลกดีแฮะ (ชื่อนายไม่แปลกเลยนะตาสไนท์)
ทุกคนในชมรมกลับกันไปหมดยกเว้นไชนีส(ไหนๆก็รู้ชื่อแล้วขอเรียกเลยแล้วกัน^^) ที่ยังสำรวจความเรียบร้อยในโรงฝึก นี่มันมืดแล้วนะ แล้วเธอก็เป็นผู้หญิงไม่กลัวอะไรบ้างเลยหรือไง - -^19.30 น.ไชนีสเปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดนักเรียนเตรียมตัวกลับบ้าน นี่มันมืดแล้วผู้หญิงคนเดียวอันตรายผมเลยแอบตามไปส่งน่าจะดีกว่า ^-^เพราะจะให้เก่งแค่ไหนแต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง ตัวก็เล็ก = =; ถึงมันจะ เสี่ยงต่อความลับของผมก็เถอะ ผมรู้ดีว่าไม่ควรเข้าใกล้มนุษย์มากเกินไป แต่ความสนใจที่ผมมีให้เธอคนนี้ตอนนี้คงห้ามไม่ได้แล้วหละ ผมจึงยอมที่จะเสี่ยง!
ผมเดินตามไชนีสมาสักพักแต่ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวแล้วสิ ผมชื่นชมเซ็นต์เธอจริงๆ ตอนนี้เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง!?!ตามมาส่งเธอจะเดินหนีทำไมเนี้ย = =’’ ผมเลยตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ แต่สิ่งที่เธอทำกับผม…ไชนีสหันมาพร้อมกับม้วนตัวเตะผมด้วยความเร็วและดูเหมือนจะแรงมากด้วย -0-;;นี่เธอๆลืมหรือไงว่าใส่กระโปรงอยู่น่ะ -//-…เตะสูงขนาดนั้นมันขาวนะรู้ไหม -0-// เอ้ย!! มันน่ากลัวนะรู้ไหม ถ้าผมเป็นคนธรรมดาคงไม่รอดแน่ ๆดีนะที่หลบทันเพราะดูจากความเร็วและน้ำหนักที่เธอเตะมา สามารถล้มผู้ชายตัวใหญ่ได้สบายเลยหละ -0-‘’
“อ๊ะ! นาย…” ไชนีสตกใจเมื่อหันมาเจอคนที่เธอเกือบฆาตกรรม
“^^; หลบไม่ทันคงไม่รอดแน่แฮะ”
“- -^” เธอจะหาว่าผมกวนหรือป่าวนะ ดูจากสีหน้าเธอแล้ว…แต่ผมว่าหน้าเธอตอนนี้มันตลกมาก
“นาย…ชื่อสไนท์ใช่ไหม? แล้วนายมาทำอะไรแถวนี้”
“จำชื่อได้ด้วยแฮะ…หลับอยู่แท้ๆ” ก็มันจริงตอนนั้นเธอหลับ ไม่สนสิ่งรอบข้างเลย = =’
“ฮะ! นายว่าอะไรนะ” ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยิน ก็ผมพูดเสียงเบาๆนี่หน่า
“ป่าวหนิ ^^”
“แล้วตกลงว่าไง มาทำอะไรแถวนี้ มืดค่ำห๊ะ!?”
“คือ…บ้านผมอยู่แถวนี้น่ะ อยู่ที่ชมรมนานไปหน่อย ^_^;;” ผมโกหกไชนีสไปเต็มๆเลยหละความจริงบ้านผมอยู่คนละโยชกับบ้านเธอเลย = =;
“อ่อๆ (- -) (_ _)” ไชนีสพยักหน้า เธอเข้าใจอะไรได้ง่ายดีแฮะ ^_^//
“^__^” ยิ้ม…..ตอนนี้ผมได้แต่ยิ้มอย่างเดียวเลย
“ยิ้มอะไรหนักหนา”
“ดีใจ…มีเพื่อนกลับบ้านด้วยกัน ^__^ ”
“-0-;” ฮ่าๆไชนีสทำหน้าอึ้งๆ ดูตลกอีกแล้ว
“ถึงทางเข้าบ้านฉันแล้ว บ้านนายหละ = =’ ”ไชนีสพูดกับผมหลังจากที่เราเดินกันมาซักพัก
“เอ่อ…บ้านผมถัดไปอีก 2ซอยน่ะ” ขอโทษนะผมจำเป็นต้องโกหกน่ะ -/\-
“เหรอ ฉันไปนะ เดินกลับดีๆหละนาย”
“^///^ บาย” ผมบอกลาเธอ
“ -0-/// ” หน้าไชนีสเริ่มแดง มันทำให้หัวใจผมกระตุกขึ้นมาเลย -//- แล้วเธอเดินลับหายไป
20.10 น. ต้องรีบกลับแล้วสิ บ้านไชนีสเธอไกลจากบ้านผมมากเลยนะเนี้ยคงต้องทุ่นแรงหน่อยแล้วหละ (ท่ามกลางความมืดร่างของเด็กหนุ่มก็ค่อยๆหายไปกลับกลายเป็นหมาป่าขนสีเทาตัวใหญ่ ดวงตาสีแดง วิ่งไปในความมืดด้วยความเร็ว)
ความคิดเห็น