My Fable -Chanbaek-

ลำดับตอนที่ #11 : One more time (END)

เสียงลมฤดูหนาวหวีดพัดผ่านแก้วหู ปอยผมสีน้ำตาลเข้มปลิวไสว กลีบซากุระลอยตัวขึ้นหมุนเป็นเกลียวก่อนจะทิ้งทอดตัวลงบนผิวน้ำ...

นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าจ้องมองออกไปยังสายน้ำสงบนิ่งเบื้องหน้า มือเล็กๆ บีบเข้าหากันแน่นเพื่อขจัดความหนาวเย็นที่แทรกซึมเข้ามาระหว่างนิ้ว ทิวทัศน์ของฤดูใบไม้ร่วง และสีของใบแปะก๊วยยามสะท้อนกับแสงแดดในช่วงหกโมงเย็นชวนให้หวนนึกวันเก่าๆ ได้อย่างไม่สิ้นสุด

หนาวจัง...

กริ๊ง

เสียงกระดิ่งจักรยานเรียกคนตัวเล็กที่กำลังนั่งจมอยู่กับความรู้สึกให้ขยับตัว แบคฮยอนหันไปมองเด็กหนุ่มคุ้นหน้าคุ้นตาในชุดนักเรียนกับกระเป๋า Supreme ของเขาก่อนที่จะถอนลมหายใจออกมา ทั้งๆ ที่บอกไปแล้วว่าไม่ต้องมารับแต่ชานยอลก็ไม่เคยฟังสักที

“กลับบ้านได้แล้ว”

“บอกว่าไม่ต้องมารับ”

“ก็อยากมารับนี่”

เด็กหนุ่มว่าพร้อมกับระบายยิ้มจางๆ ออกมา ชานยอลจอดจักรยานเอาไว้บนถนนก่อนจะก้าวเท้าเดินลงเนินหญ้าไปหา ‘พี่ชาย’ ของเขาที่ยังเอาแต่นั่งอยู่ที่เดิม “เดี๋ยวก็เป็นหวัด”

“ทำไมไม่รีบกลับบ้านไปล่ะ”

“ก็มารับนี่ไง”

 ชานยอลถอดผ้าพันคอสีแดงผืนโปรดของเขา แล้วนำมันไปสวมให้กับพี่ชายผู้แสนดื้อด้าน อากาศที่หนาวเย็นทำมือเล็กๆ แดงไปหมด แต่เขาก็ยังทนนั่งทรมานตัวเองอยู่ได้เป็นชั่วโมง

ความอบอุ่นจากผ้าพันคอที่ถูกสวมลงมา เรียกแบคฮยอนให้ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองน้องชายของเขาด้วยความซาบซึ้ง ทั้งกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวและความอบอุ่นจากร่างกายของชานยอล มันทำให้ผ้าพันคอผืนนี้พิเศษยิ่งกว่าสิ่งใดเสมอ

“กลับกันเถอะ...”

เจ้าของผ้าพันคอโน้มกายลงไปคว้ามือบางที่แสนเย็นเฉียบมากอบกุมไว้พร้อมกับออกแรงฉุดเบาๆ เพื่อดึงร่างพี่ชายผู้แสนซึมเศร้าให้ลุกยืนขึ้น ถึงแม้ว่าใบหน้าของแบคฮยอนจะเรียบเฉยและนัยน์ตามีแต่ความว่างเปล่า แต่ชานยอลก็ยังมองเห็นความอ่อนโยน และความแตกสลายที่ซ่อนอยู่ในนั้น

มือหนายกขึ้นไปปัดเศษดอกซากุระที่ติดอยู่ข้างใบหูเล็กๆ ออกก่อนที่รอยยิ้มฝืนๆ จะถูกระบายออกมา

ชานยอลจูงมือพี่ชายของเขากลับไปยังรถจักรยานสีน้ำเงินเข้ม ฝ่ามือทั้งสองข้างสอดประสานกันแน่นจนแม้แต่ความหนาวเย็นก็ไม่สามารถเข้าแทรกซึมได้...

.

.

.

“ชานยอลนี่แบคฮยอน ลูกคุณอาเอง ฝากเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนด้วยนะ”

ในวันหนึ่งกลางฤดูใบไม้ร่วง ชานยอลกำลังนั่งเล่นรถบังคับของเขาอยู่ที่สวนหลังบ้าน แล้วอยู่ๆ ก็มีผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับแนะนำเด็กผู้ชายคนหนึ่งให้ได้รู้จัก ในช่วงเวลานั้นมันเป็นความไม่เข้าใจเหนือความไม่เข้าใจ เด็กชายวัยหกขวบมองเห็นคุณพ่อของเขายิ้มให้กับคุณอาคนสวยแปลกหน้า หลังจากที่แม่หายไปหลายเดือน เขาได้แต่ยืนมองการกระทำของผู้เป็นพ่ออย่างไม่ค่อยเข้าใจ

ตรงหน้าของชานยอลมีเด็กผู้ชายที่ถูกแนะนำว่าเป็นแบคฮยอนยืนอยู่ เขาสวมเสื้อสีขาวตัวใหม่ แต่กลับถือหุ่นยนต์ราคาถูกสภาพซอมซ่อ ชานยอลไม่นับว่ามันเป็นหุ่นยนต์ด้วยซ้ำหากเทียบกับกันพลาของเขา

“ชานยอล นี่ไงแบคฮยอน คนที่จะมาเป็นพี่ชายของเรา หลังจากนี้ก็มีพี่แล้วนะ มีอะไรต้องช่วยเหลือกันนะ เข้าใจไหม” คุณหมอหนุ่มย่อตัวลงนั่งข้างลูกชายพร้อมกับเอ่ยแนะนำสมาชิกคนใหม่ที่จะมาเป็นครอบครัวเดียวกัน

ท่ามกลางความสับสน ชานยอลไม่อยากยอมรับอะไรทั้งๆ ที่ไม่เข้าใจ เขากอดรีโมทรถบังคับไว้แน่นด้วยความกลัวว่าของเล่นจะถูกแย่งไป ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังเด็กชายตัวผอมตรงหน้า ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะขยับเอ่ยคำพูดออกมา

“ผมไม่มีพี่ชาย”

หนุ่มน้อยพูดเพียงเท่านั้นก็หันหลังวิ่งกลับไปเล่นรถบังคับของตัวเองต่อ ปล่อยให้พี่ชายคนใหม่ได้แต่ยืนเงียบด้วยความไม่เข้าใจ... แบคฮยอนก้มลงมองหุ่นยนต์ตัวเก่าของเขาแล้วใช้นิ้วเช็ดฝุ่นออกจากใบหน้าของมันเพราะคิดว่าชานยอลอาจจะอยากเล่นด้วยมากกว่านี้ถ้าเจ้าบีไม่เขรอะฝุ่น ของเล่นชิ้นสำคัญของแบคฮยอนที่เตรียมมาโดยกะว่าจะเล่นมันกับน้องชาย

เจ้าหุ่นยนต์ที่แสนเศร้ากับการถูกปฏิเสธมิตรไมตรี...

“ชานยอล ไม่น่ารักเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวสักพักก็คงชินเอง” หญิงสาวระบายยิ้มจางๆ ขึ้นบนใบหน้า เธอใช้มือตบไหล่ลูกชายเบาๆ เป็นเชิงบอกให้เขาไปหาเล่นไกลๆ ที่ซึ่งจะไม่รบกวนลูกชายเจ้าของบ้านพร้อมกับพูดออกมา “แบคฮยอนก็เล่นอยู่แถวนี้นะลูก ยังไม่ต้องไปกวนน้องมาก”

“ครับ”

เด็กชายตัวเล็กได้แต่ต้องรับปากอย่างไม่มีทางเลือก แบคฮยอนมองดูแม่ของเขาที่เดินหายเข้าไปในบ้านแฟนคนใหม่จนสุดสายตา ก่อนที่จะเดินไปนั่งเหงาๆ บนชิงช้า โดยที่สายตาก็ยังจับจ้องไปยังแผ่นหลังของน้องชายคนใหม่ไม่ห่าง...

.

.

.

เพล้ง!

“ผมอยากได้กันดั้ม ฮือ! ผมไม่อยากได้หุ่นกระป๋อง!”

กล่องพลาสติกบรรจุหุ่นยนต์ราคาแพงถูกเขวี้ยงออกไปกระแทกชุดถ้วยชาที่วางอยู่บนโต๊ะจนตกแตก เสียงร้องไห้ฮือดังไปทั่วห้อง เด็กชายตัวเล็กเอาแต่โวยวายไม่หยุดและขว้างปาทุกสิ่งที่อยู่ใกล้มือออกไป เพียงแค่คุณพ่อของเขาซื้อหุ่นยนต์มาได้ไม่ถูกรุ่น

ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันเกิดของชานยอลและเขาควรจะได้เล่นหุ่นตัวใหม่ แต่พ่อที่มัวแต่สนใจแม่เลี้ยงก็ลืม ชานยอลทนไม่ได้และเจ็บช้ำยิ่งกว่าเมื่อว่าเห็นแบคฮยอนได้ของเล่นดินน้ำมัน เขากอดมันเอาไว้ราวกับต้องการจะเยาะเย้ย

“ชานยอล! รู้ไหมของแต่ละอย่างมันราคาเท่าไหร่ ที่เราได้ของเล่นเยอะกว่าใครก็ถือว่าดีแล้วนะ!” คุณหมอหนุ่มตวาดดุลูกชายเสียงดัง และนั่นยิ่งทำให้เด็กน้อยยิ่งเตลิด

“ฮือ! ผมเกลียดพ่อ!!”

ชานยอลวิ่งเข้าไปผลักคุณพ่อของเขาทั้งที่แรงแทบไม่มีก่อนจะหันหลังวิ่งออกจากบ้านไปทันทีพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังระงม

“ชานยอล! ชานยอล!”

ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัด แบคฮยอนเป็นคนเดียวที่วิ่งตามน้องชายออกไป เขาทิ้งกล่องดินน้ำมันลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี สาวเท้าวิ่งออกไปนอกบ้าน กางเกงตัวเก่าที่หลวมจนแทบใส่ไม่ได้ก็คอยแต่จะหลุดอยู่ตลอด จนต้องกำขอบยางยืดเอาไว้แน่น แบคฮยอนวิ่งตามน้องชายของเขาไปติดๆ แผ่นอกบางกระเพื่อมหอบลมหายใจพรั่งพรูออกมาเป็นไอควัน

ภายใต้ร่มเงาของต้นแปะก๊วยเด็กชายตัวเล็กเอาแต่นั่งกอดเข่าร้องห่มร้องไห้อย่างน่าสงสาร คอเสื้อสีนวลเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาและหยาดเหงื่อ มือเล็กๆ ทั้งสองข้างจิกกำขากางเกงแน่น เสียงที่น่ารำคาญของพี่ชายตัวจ้อยดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ชานยอลอยากจะซ่อนน้ำตาของเขาแต่ก็ทำไม่ได้เลย

"ฮึก... อึก..."

“ชานยอล... ไม่ต้องร้องไห้หรอกนะ”

คนเป็นพี่วางมือลงบนศีรษะของน้องชายที่กำลังร้องไห้พร้อมกับลูบปลอบเบาๆ แบคฮยอนขยุ้มคอเสื้อตัวเก่าของเขาไปเช็ดคราบน้ำตาให้กับคนข้างๆ อย่างไม่รังเกียจ

"ฮึก... ฮือ... ฮือ..."

"ไม่ต้องร้องไห้นะ" มือป้อมๆ ตบลงบนบ่าที่กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง แบคฮยอนจับศีรษะของน้องชายตัวโตให้เอนซบลงบนลาดไหล่ก่อนจะหันไปกดจูบเบาๆ ลงบนกลุ่มผมสีดำขลับ

“ฮึก... ฮือ....”

“ชานยอลเอาของเราไปเล่นก็ได้นะ เดี๋ยวพี่จะไปเอามาให้นะ”

คนตัวเล็กว่าแล้วก็รีบลุกขึ้นวิ่งไปหยิบหุ่นยนต์ตัวเก่าของตัวเองจากในกระบะทรายที่วางอยู่ไม่ไกล แบคฮยอนเป่าเอาเศษทรายออกจากใบหน้า เขาใช้เสื้อเช็ดมันอย่างดีแล้วนั่งลงจับเจ้าหุ่นยนต์บีไปยัดใส่มือเล็กๆ ที่เอาแต่กำแน่น โดยหวังว่ามันจะสามารถทดแทนหุ่นกันดั้มของชานยอลได้

“ชานยอลเอาอันนี้ไปเล่นก็ได้”

“ฉันไม่อยากได้หุ่นขยะของแก!”

 “ชานยอลอย่านะ!”

ปั่ก!!

หุ่นยนต์พลาสติกสีแดงถูกเขวี้ยงใส่กำแพงอย่างแรง แบคฮยอนถึงกับร้องเสียงหลง เขารีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าหุ่นยนต์ตัวเก่งของตัวเองที่นอนพังอยู่บนพื้นก่อนก้มลงหยิบมันขึ้นมา คอที่หักออกจากลำตัวและขาที่หลุดออกทำแบคฮยอนใจแตกสลาย หุ่นยนต์ตัวแรกและตัวเดียวที่ได้เป็นของขวัญมาจากพ่อที่หายไปอย่างไม่มีวันกลับมา ของเล่นที่แบคฮยอนรักมากที่สุด…

ริมฝีปากบางเบะคว่ำ หยดน้ำตาไหลออกจากนัยน์ตาแดงกล่ำ แบคฮยอนพยายามจะกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเองด้วยการใช้ฟันกัดริมฝีปากแต่ก็ทำไม่ได้ มือเล็กๆ ยกขึ้นเช็ดปาดน้ำตาบนใบหน้า แบคฮยอนขยุ้มคอเสื้อของเขาขึ้นซับน้ำตาด้วยความเสียใจ ทั้งหุ่นยนต์และหัวใจที่แตกสลายไปพร้อมๆ กัน

“ฮือ... ฮือ...”

“ฮึก...”

“ทำไมชานยอลทำแบบนี้ ฮือ...”

เสียงร้องไห้ของเด็กชายสองคนดังไปทั่วสวนหลังบ้าน แบคฮยอนยกเจ้าบีของเขาขึ้นแนบอกพร้อมลุกขึ้นยืนทั้งน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด ความใจร้ายของน้องชายทำหัวใจแบคฮยอนแตกสลาย... และถึงจะต้องพบเจอบ่อยแค่ไหนก็ทำใจให้ชินไม่ได้สักที

สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่เดินอุ้มหุ่นแสนรักของตัวเองเดินจากไปพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังกว่าเดิม

ชานยอลได้ยินเสียงสะอื้นของพี่ชายชัดเจนดี เขาได้แต่เงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังเล็กๆ ที่เดินห่างออกไปพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตา...

.

.

.

ภายใต้แสงจากโคมไฟบนโต๊ะเขียนหนังสือ นาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ปาร์ค ชานยอลยังพยายามต่อหุ่นกระป๋องของพี่ชายเขาให้กลับคืนสภาพเดิม แต่ดูเหมือนว่ายิ่งทำก็ยิ่งแย่ กาวร้อนที่ขโมยมาจากห้องทำงานของพ่อใช้ไม่ได้ผลสักนิด มันไม่ยอมติดชิ้นส่วนเข้าหากัน

ยิ่งต้องใช้ความพยายามมากขึ้น ความอดทนของเด็กชายก็ยิ่งน้อยลง น้ำตาแห่งความพยายามหยดแรกร่วงหล่นลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ชานยอลยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วลองต่อชิ้นส่วนเข้าด้วยกันอีกครั้งก่อนที่จะเทกาวหยอดลงไป

ช่องโหว่จากพลาสติกเล็กๆ ที่แตกออกถูกแปะทับด้วยกระดาษยับย่น ก่อนที่สีเทียนสีแดงจะถูกระบายทับลงไปเพื่อให้มันกลืนกับสีผิวเดิม ชานยอลตั้งเจ้าหุ่นกระป๋องไว้ตรงหน้า และยิ่งเห็นว่าสภาพของมันแย่แค่ไหน น้ำตาเขาก็ยิ่งไหลออกมา

ชานยอลซ่อมมันไม่ได้... เขาซ่อมหุ่นยนต์ที่พังด้วยความเอาแต่ใจของตัวเองให้กลับคืนเป็นอย่างเดิมไม่ได้...

“อึก...” มือเล็กๆ ยกขึ้นปาดน้ำตาแห่งความขับข้องใจ ชานยอลเริ่มสะอึกสะอื้น เขาเห็นชิ้นส่วนเล็กๆ ที่ขาดหายไปของเจ้าบี มันหายไปที่สนามหลังบ้านและไม่มีใครหาเจออีก เพราะอย่างนั้น ไม่ว่ายังไงชานยอลก็ต่อมันให้กลับไปสมบูรณ์ไม่ได้

ขอลองดูอีกสักครั้ง...

มือเล็กๆ ยกขึ้นเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้า เด็กชายตัวเล็กลุกขึ้นวิ่งไปหยิบหุ่นกันพลาแสนรักของตัวเองมาวางไว้ข้างเจ้าหุ่นกระป๋อง ชานยอลหลับตากัดฟันหักส่วนปีกที่ด้านหลังของหุ่นยนต์แสนรักของตัวเองออก เสียงดังกึกของมันช่างบาดจิตบาดใจ พอแน่ใจแล้วว่าชิ้นส่วนถูกหักเขาก็ลืมตาขึ้น

หุ่นกันดั้มตัวที่แพงและดีที่สุดกลายเป็นหุ่นชำรุดไปแล้ว...

ชานยอลไม่สนใจเขาหยิบเอาเทปใสออกมาจากชั้นแล้วพันปีกที่หักมาจากหุ่นตัวเองเข้ากับส่วนที่ขาดหายของเจ้าบี ถึงสีขาวของมันจะไม่เข้ากับสีแดงก็ตาม

ชานยอลไม่สามารถซ่อมของที่พังไปแล้วให้กลับคืนอย่างเดิมได้ ถึงจะเหมือนว่าสมบูรณ์แต่ก็ยังมีร่องรอยของความเสียหายหลงเหลืออยู่มากมาย

 นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กชายได้เรียนรู้ว่า ไม่ใช่ของทุกอย่างที่สามารถซ่อมให้กลับคืนดังเดิมได้ และถึงจะซ่อมได้ก็ยังมีร่องรอยของความเสียหายอยู่มาก และเขาควรคิดให้ดีก่อนที่จะทำมันพัง ...

.

.

.

“นี่ ฉันขอโทษ”

หุ่นกระป๋องชำรุดสีแดงที่ถูกซ่อมเสร็จแล้วถูกยื่นไปตรงหน้า มือเล็กๆ ของเด็กชายตัวจ้อยสั่นด้วยความประหม่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่ตัวเองเคยทำผิดไว้ สีหน้าที่แสนเรียบเฉยของพี่ชายทำหัวใจชานยอลหวิวไปหมด

“ชานยอลซ่อมมันหรอ”

“อื้อ ฉันซ่อมได้แค่นี้”

“..........”

“ขอโทษนะ”

คำพูดที่แสนกล้าหาญถูกเอ่ยออกไป ถึงจะรู้ว่ามันอาจสายไปที่จะเอ่ยขอโทษ...

คนตัวเล็กเอื้อมมือไปรับหุ่นยนต์ตัวเก่งของตัวเองที่ถูกมาประกอบใหม่อย่างไม่ประณีตมาถือเอาไว้ และถึงสภาพของมันจะดูไม่ดีเท่าไหร่แต่แบคฮยอนก็ดีใจเหลือเกิน... ไม่ใช่เพราะได้หุ่นยนต์แสนรักกลับคืนมา แต่เป็นเพราะการกระทำและคำขอโทษของชานยอลที่มีค่ามากกว่าสิ่งใด

ถ้าเป็นอย่างนี้ ต่อให้หุ่นยนต์ของแบคฮยอนต้องพังอีกสักกี่ตัวเขาก็คงไม่เสียใจ...

“ขอบคุณนะ” คนตัวเล็กกล่าวขอบคุณพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะโถมตัวเข้ากอดน้องชายเอาไว้แน่น

แบคฮยอนไม่เสียใจเรื่องหุ่นอีกแล้ว และเขายังดีใจที่ได้รับทั้งคำขอโทษและความพยายามของน้องชายเป็นของตอบแทน มันไม่มีอะไรมีค่าไปมากกว่านี้อีก....

บนชั้นวางของ หุ่นประป๋องชำรุดสองตัวถูกวางไว้คู่กัน... หุ่นยนต์ตัวสีแดงมีปีกสีขาว และหุ่นยนต์สีขาวมีร่องรอยความเสียหายจากปีกที่ถูกหักออกไป...

หุ่นกระป๋องชำรุดหนึ่งตัว ถูกเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปด้วยชิ้นส่วนจากหุ่นตัวที่สมบูรณ์กว่า ชานยอลมองดูกันดั้มหักๆ ของเขาด้วยความภาคภูมิใจ และได้ค้นพบว่าคุณค่าของสิ่งของไม่ได้อยู่ที่ร่องรอยความแตกหักหรือสภาพของมันเสมอไป

ชานยอลยินดีที่จะหักขากันดั้มของเขาออกอีกข้างถ้าแบคฮยอนต้องการ เพราะความสมบูรณ์ของหุ่นสองตัวนี้อยู่ในจิตใจของเขา และมันจะไม่มีวันพังลง...

.

.

.

“คุณจะไปรู้อะไร! วันๆ อยู่แต่บ้านไม่ทำงาน ผมชักจะหมดความอดทนแล้วนะ!”

“เป็นผู้ชายไม่หาเลี้ยงผู้หญิงแล้วจะเกิดมาเป็นผู้ชายทำไม! ทำไม่ได้ก็ไปใส่กระโปรงซะไป!”

เพี๊ยะ!

เสียงตะโกนโหวกเหวกที่ดังมาจากชั้นล่างผสมปนกับเสียงฟ้าทำเด็กชายร่างเล็กตัวสั่นไปหมด แบคฮยอนที่แอบขึ้นมาหลบเสียงดังอยู่บนห้องใต้หลังคายกมือขึ้นปิดหูตัวเองแต่ทว่าเสียงเหล่านั้นก็ยังตามเข้ามาหลอกหลอน

เมื่อไหร่... มันจะจบลงสักที...

เก๊ง...

เสียงดังเบาๆ จากตู้นาฬิกาชำรุดเรียกคนตัวเล็กให้ต้องหันไปมอง บางทีมันอาจจะมีหนูหรืออะไรบางอย่างวิ่งอยู่ในนั้น แบคฮยอนค่อยๆ คลานเข้าไปใกล้ตู้นาฬิกาไม้เยอรมันหลังใหญ่ เขาเปิดบานประตูออกก่อนจะเข้าไปหลบด้านในข้างลูกตุ้มสีเหลืองทองที่ยังมีที่ว่างเหลือพอสำหรับเด็กตัวเล็กๆ

ทันทีที่บานประตูปิดลงเสียงทุกอย่างก็เงียบสนิท ไม่มีแม้กระทั่งเสียงฟ้าร้องหรือเสียงทะเลาะกันของพ่อแม่  มันเงียบจนได้ยินเสียงใจเต้น มือเล็กๆ เอื้อมไปแตะลูกตุ้มทองเหลือง แบคฮยอนใช้ปลายเล็บเคาะมันเบาๆ ก่อนที่สองแขนจะเปลี่ยนมาโอบกอดตัวเองไว้แน่น

เมื่อไหร่มันจะจบลงสักที....

.

.

.

“เอาเสื้อน้องไปรีดให้เสร็จ เสื้อพ่อแกด้วย แล้วก็ไสหัวไปไกลๆ”

ชุดนักเรียนในไม้แขวนถูกโยนเข้ามาจนรับแทบไม่ทัน แบคฮยอนย่อตัวอุ้มชุดนักเรียนของน้องชายไว้ แล้วนำมันไปวางบนโต๊ะรีดผ้าก่อนจะเดินไปหยิบเอาชุดทำงานของพ่อที่แขวนอยู่บนราววางกองรวมกัน

ผ้าที่กองเป็นภูเขาบอกแบคฮยอนว่าคืนนี้คงจะต้องทำการบ้านในห้องซักรีดอีกแล้ว คนตัวเล็กได้แต่ถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่ถึงบ่นไปก็ไม่ได้อะไรสู้รีบทำงานให้เสร็จดีกว่า

เตารีดสีแดงถูกนำออกมาเสียบไฟ แบคฮยอนวางเสื้อนักเรียนตัวแรกของเขาลงกับผืนผ้า และในขณะที่กำลังจัดระเบียบสาบเสื้อ เสียงที่แสนคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ทำไรอะ”

คนตัวเล็กหันไปมองน้องชายในชุดลำลองที่เดินหอบเอาเสื้อบอลมาให้ซัก ชานยอลนำชุดกีฬาของเขาไปใส่ไว้ในเครื่องซักผ้าก่อนจะเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าพี่ชายที่ทำเพียงแค่ส่งยิ้มบางๆ มาให้

มือหนายกขึ้นจับปลายคางเรียวพร้อมกับออกแรงบีบแก้มเบาๆ จนริมฝีปากบางยู่ขึ้น พอได้ยินเสียงเจ้าตัวร้องอู้อี้เด็กหนุ่มก็พอใจ ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องไปยังพวงแก้มและปลายจมูกเล็กๆ กับแพรขนตา นัยน์ตาที่มักจะมีความเศร้าเจือปนอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าแบคฮยอนจะไม่เคยพูดออกมา…

“ออกไปหาเพื่อนนะ บอกพ่อด้วยว่าคืนนี้ไม่กลับ”

“แล้วพรุ่งนี้จะกลับมาไหม”

“ไม่รู้อะ”

พูดแค่นั้นคนตัวสูงก็เดินออกจากห้องซักรีดไป ทิ้งให้พี่ชายตัวเล็กได้แต่ยืนยิ้มเศร้าอยู่คนเดียว...

ชานยอลคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก เป็นคนที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ ส่วนแบคฮยอนก็เป็นได้แค่เงาและส่วนดำมืด ไม่ว่าตอนไหนแบคฮยอนก็เป็นได้แค่สิ่งมีชีวิตที่ไร้ค่า ไม่เคยมีความสำคัญและเป็นมาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

เมื่อไหร่...

มันจะจบลงสักที...

ความรู้สึกนี้ เมื่อไหร่จะหายไปสักที...

ขอโอกาสอีกสักครั้ง...

ขออีกเพียงแค่ครั้งเดียว...

บนดาดฟ้าโรงเรียนในช่วงฤดูร้อน พักกลางวันของแบคฮยอนมีกล่องข้าวเล็กๆ เป็นเพื่อน ดวงตาเรียวรีจ้องมองลงไปยังพื้นด้านล่างที่ไร้ผู้คน แบคฮยอนเอาแต่จินตนาการถึงความรู้สึกยามสายลมไหลผ่านร่าง ในขณะที่ตัวเขากำลังร่วงหล่นลงจากดาดฟ้า

ความรู้สึกว่างเปล่าที่ไม่สามารถเอาออกไปจากใจได้นี้... ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะหายไป รองเท้าผ้าใบสีขาวก้าวขึ้นไปเหยียบบนขอบกั้น สองแขนกลางออกรับลมฤดูร้อน กลิ่นไอแดดทำให้รู้สึกโล่งไปถึงในอก แต่ก่อนที่ร่างกายจะได้ปะทะกับความว่างเปล่า แรงกอดรัดที่เอวก็เรียกให้แบคฮยอนต้องลืมตาขึ้นอีกครั้ง

“ลงมาได้แล้ว...”

เด็กหนุ่มตัวสูงซุกหน้าลงกับแผ่นหลังที่แสนบอบบางของพี่ชาย สองแขนแข็งแรงกอดกระชับเอวบางไว้แน่น ชานยอลเอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

เสียงลมฤดูร้อนพัดหวีดหวิวดังก้องในแก้วหู... ชานยอลดึงร่างพี่ชายของเขาให้กลับลงมาจากขอบกั้น สองแขนยังคงกอดกระชับร่างเล็กๆ ไว้แน่น ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปาก มีเพียงความเงียบ และความเงียบที่ดังยิ่งกว่าสิ่งใด...

“กลับบ้านกันเถอะ” คำพูดเรียบง่ายถูกกระซิบลงข้างใบหู ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองความว่างเปล่าเบื้องหน้า มือหนาเลื่อนลงไปกอบกุมฝ่ามือที่กำลังสั่นเบาๆ ไว้แน่น “กลับบ้านด้วยกันนะ...”

ขออีกสักครั้ง ฤดูกาลเอ๋ย อย่าเพิ่งเปลี่ยนไปเลย

ขออีกเพียงแค่ครั้งเดียว ที่ได้ย้อนกลับไปตอนที่เรายังได้อยู่ด้วยกัน...

“ชานยอลกลับบ้านด้วยกันไหม”

“ไม่อะ จะไปเตะบอล ฝากกระเป๋าไปเก็บบ้านหน่อยดิ”

เป้หนักๆ ถูกโยนส่งให้พี่ชายต่างสายเลือดที่ยืนรออยู่ตรงหน้าตู้ล็อคเกอร์ ชานยอลหยิบเอาเสื้อบอลของเขาออกมาเปลี่ยนก่อนที่จะส่งชุดนักเรียนให้กับพี่ชายอีกครั้ง

ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาสี่โมงเย็นแล้ว ชานยอลต้องรีบไปเข้ากลุ่มกับเพื่อนก่อนที่จะไม่ทันรอบวอร์ม

“แล้ววันนี้จะกินข้าวเย็นไหม”

“ไม่รู้อะ ถ้ากินข้าวแล้วเดี๋ยวโทรบอก”

“อื้อ...”

“บอกพ่อด้วยนะ”

“อื้อ... อย่ากลับบ้านดึกนะ”

“อือ แล้วก็ทำหน้ายิ้มๆ หน่อย”

พูดแล้วก็เอื้อมมือไปบีบแก้มพี่ชายเหมือนอย่างที่ชอบทำ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างไม่คิดกล่าวลา

ไม่เคยมีความใส่ใจ... ไม่มีแม้แต่ความห่วงใยถึงจะรู้ว่าพี่ชายของเขาต้องการมันมากกว่าใคร ชานยอลเพียงแค่โยนกระเป๋าและเสื้อผ้าใส่แบคฮยอน ก่อนที่จะออกไปสนุกกับเพื่อนๆ เหมือนอย่างทุกที เขาไม่เคยสนใจมองแววตาที่กำลังร่ำร้องหาบางสิ่งบางอย่าง แววตาที่กำลังบ่งบอกถึงบางอย่างที่กำลังค่อยๆ แตกสลายอยู่ภายใน

ไม่เคยจะสนใจแบคฮยอนเลยสักครั้ง ถึงจะรู้ว่าไม่มีทำใครให้แบคฮยอนมีความสุขไปได้มากกว่าชานยอลอีกแล้ว...

.

.

.

แบคฮยอนคิดว่ามันคือโชคชะตาที่ว่างเปล่าของเขา... ถูกลิขิตมาให้มีชีวิตและถูกทอดทิ้งไปอย่างไร้ค่า แต่ว่าเขาก็ไม่รู้สึกเศร้ากับมันหรืออาจจะเศร้าจนชินชา แบคฮยอนใช้ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์ที่ตื่นมาเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองในทุกๆ วัน ในขณะที่ความว่างเปล่าเริ่มกัดกินจิตใจจนวิปลาส

บนสะพานข้ามแม่น้ำ สองเท้าก้าวเดินไปอย่างเชื่องช้า นัยน์ตาที่แสนว่างเปล่าจับจ้องมองลงไปในธารน้ำใส แบคฮยอนยังคงเอาแต่คิดว่าจะรู้สึกยังไงหากร่างกายของเขาจมอยู่ใต้สายน้ำนิ่งสงบ...

มือบางวางทาบลงบนราวกั้นแสตนเลส คนตัวเล็กยันร่างตัวเองขึ้นไปยืนบนขอบสะพาน แขนทั้งสองกางออกรับลิ่วลม ริมฝีปากฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่เท้าก็ก้าวเดินไปบนเหล็กกลมมนอย่างเชื่องช้า

ไม่มีความรู้สึกอะไรหรอก... มีแค่ความสิ้นหวังกับชีวิตที่ไม่มีความหมายเท่านั้น...

เพียงแค่เสียการทรงตัวนิดเดียวร่างของแบคฮยอนก็หงายหลังตกลงจากราวสะพาน รู้สึกได้ถึงลมที่พัดผ่านร่างก่อนที่แผ่นหลังจะกระแทกลงกับผืนน้ำ

ความหนาวเย็นจากแม่น้ำในช่วงต้นฤดูหนาวไหลลุกลามเข้ามาอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กๆ ค่อยๆ จมลงสู่ก้นบึ้งลำธารที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด

หนาวจัง...

นั่นเป็นความรู้สึกเดียวที่รับรู้ได้ พอลืมตาขึ้นก็มองเห็นแสงจากท้องฟ้าโปร่งโล่งที่มืดลงเรื่อยๆ เมื่อร่างกายกำลังจมสู่ก้นแม่น้ำอย่างเชื่องช้า อากาศเฮือกสุดท้ายหลุดออกจากปาก ปลายนิ้วมือทั้งสองข้างแข็งจนขยับไม่ได้

มันกำลังจะจบลงแล้ว...

ภายใต้ลำธารสงบนิ่งนี้ ความว่างเปล่าไม่สามารถทำร้ายแบคฮยอนได้อีกต่อไปแล้ว...

“แบคฮยอน!!!”

เสียงดังตู้มกับภาพของร่างพี่ชายที่ร่วงหล่นจากสะพานเรียกชานยอลให้ต้องเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น ถึงจะมองเห็นเพียงแค่กระเป๋าสีแดงแต่ลักษณะการเดินก็ทำให้เขาจำได้

เด็กหนุ่มตัวสูงวิ่งกระหืดกระหอบไปยังสะพานข้ามแม่น้ำ แต่ดูเหมือนยิ่งเข้าใกล้มันก็ยิ่งห่างออกไป หัวใจของเขากำลังกู่ร้องอย่างบ้าคลั่ง ชานยอลทิ้งกระเป๋าแล้วกระโดดลงแม่น้ำไปทันที ร่างเล็กๆ ของพี่ชายที่นอนจมนิ่งอยู่ก้นลำธารทำหัวใจของเด็กหนุ่มแทบแตกสลาย

ชานยอลว่ายน้ำเข้าไปอุ้มร่างของพี่ชายเขาไว้ด้วยสองแขน แล้วดีดตัวกลับขึ้นไปบนผิวน้ำอย่างรวดเร็ว พอรู้ตัวอีกทีก็เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายออกมาไม่หยุด

“แบคฮยอน!! แบคฮยอน!! ฮือ!! ฟื้นสิ!!”

.........

ความเงียบทำให้เสียงร้องไห้ของชายหนุ่มดังยิ่งกว่าสิ่งใด รอบตัวมีแต่เสียงหวีดหวิวของสายลมในหน้าหนาว เหมือนฤดูกาลกำลังหัวเราะเยาะให้กับความโง่เขลาของชานยอล ถึงจะพยายามตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายมากเท่าไหร่ก็ไม่มีสิ่งใดตอบกลับมา...

แบคฮยอนยังคงนอนแน่นิ่ง... มือบางเย็นเฉียบ หัวใจของเขาไม่เต้นอีกต่อไป...

ชานยอลมาช้าเกินไป แบคฮยอนไม่หายใจอีกแล้ว...

สองแขนประคองร่างที่กำลังหลับไหลขึ้นกอดแนบอก หยาดน้ำตามากมายไหลดิ่งอาบพวงแก้ม ชานยอลเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นในขณะที่กอดตระกองร่างเย็นเฉียบของพี่ชายเอาไว้

รักมากเหลือเกิน...

พี่ชายของผม...

 .

.

.

เหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด...

"ฮึก... ฮึก... ฮือ..."

ภายใต้ร่มเงาของต้นซากุระเด็กชายตัวเล็กเอาแต่นั่งกอดเข่าร้องห่มร้องไห้ไม่หยุดหลังจากที่ถูกผู้เป็นพ่อสั่งลงโทษ คอเสื้อสีฟ้าเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาและเหงื่อ มือเล็กๆ ทั้งสองข้างจิกกำขากางเกงแน่น

"ฮึก... อึก..."

"ชานยอล ชานยอลเป็นอะไรหรอ..."

เสียงเล็กๆ ที่แสนน่ารำคาญของพี่ชายตัวจ้อยดังเข้ามาใกล้ แบคฮยอนนั่งยองลงข้างน้องชายตัวเล็กของเขาก่อนจะยกชายเสื้อยืดตัวโคร่งขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับคนตรงหน้า

"ฮึก... ฮือ... ฮือ..."

"ไม่ต้องร้องไห้นะ" มือป้อมๆ ตบลงบนบ่าที่กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง แบคฮยอนจับศีรษะน้องชายตัวโตของเขาให้เอนซบลงบนลาดไหล่ ก่อนจะหันไปกดจูบเบาๆ ลงบนกลุ่มผมสีดำขลับเหมือนอย่างที่ชอบทำ

"ฮึก..."

"ไม่ต้องร้องไห้หรอกนะ..."

ไม่รู้หรอกว่าชานยอลร้องไห้ทำไม แต่ไม่ชอบเลย...

ราวกับเรื่องเหล่านั้นเพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อวานก่อนที่มรสุมจะพัดเราให้แตกสลายกลายเป็นเพียงฝุ่นผงของความทรงจำ

"ฮึก..."

"......"

"ผมขอโทษ..."

"......"

"ขอโทษ..."

"....."

"ยกโทษให้ด้วย ฮือ"

'ไม่ต้องร้องไห้หรอกนะ...'

คำนั้น อยากได้ยินอีกสักครั้ง...

ขอเวลามากกว่านี้

ขอโอกาสอีกสักครั้ง

ขออีกเพียงแค่ครั้งเดียว...

.

.

.

“วันนี้ก็หล่อเหมือนเดิมเลยเนอะ”

“น่ารักจัง”

ระหว่างทางเดินขึ้นชั้นเรียนเสียงพูดคุยของเด็กสาวดังเซ็งแซ่ไปตลอดทาง แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองรอบตัวก่อนจะหลุบตาลงมองพื้นดั่งเดิม สัมผัสที่หลังมือเรียกเขาให้ต้องเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มให้กับเจ้าของฝ่ามืออบอุ่น

สองพี่น้องจูงมือกันเดินผ่านทางเดินระหว่างชั้นเรียนมัธยมไปจนถึงหน้าประตูโรงเรียน ชานยอลจับมือพี่ชายของเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป

ในช่วงต้นฤดูหนาวอากาศที่เย็นจัดจนทำให้ลมหายใจกลายเป็นไอควัน ชานยอลจับมือเล็กๆ ซุกเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อแจ๊คเกตของเขาโดยหวังว่ามันจะทำให้แบคฮยอนอุ่นได้บ้าง

“ไปหาอะไรร้อนๆ กินกันไหม” เด็กหนุ่มตัวสูงหันไปถามพี่ชายที่ยังเอาแต่เป่าลมปากใส่ฝ่ามือเย็นเฉียบอีกข้าง พอเห็นแบบนั้นแล้วเขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

“วันนี้ไม่ไปเล่นบอลหรอ”

“ไม่ไป ผมออกจากชมรมแล้ว”

 “ทำไมล่ะ”

“ก็แค่เบื่อเฉยๆ” ชานยอลยักไหล่ เขาพาพี่ชายเดินข้ามถนนไปยังอีกฝั่งของโรงเรียนที่มีร้านขายเครื่องดื่มเล็กๆ เปิดอยู่

คิ้วหนาเอาแต่ขมวดย่นแทบจะตลอดเวลา ชานยอลหันไปส่งยิ้มให้กับคนข้างๆ ก่อนจะสั่งช็อคโกแลตร้อนสองแก้ว ในวันที่อากาศหนาวแบบนี้คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้ดื่มเครื่องดื่มอุ่นๆ และนอนซุกตัวอยู่ใต้โต๊ะโคทัตสึ

“บอกแล้วว่าไม่ต้องมารับก็ได้”

“ก็อยากกลับพร้อมกันนี่”

“ช่วงนี้กลับบ้านตรงเวลาทุกวันเลยนะ” คนตัวเล็กได้แต่ระบายยิ้มจางๆ ขึ้นบนใบหน้า เมื่อได้เห็นท่าทางการเอาใจใส่ของน้องชายที่ไม่ค่อยจะปกติ

แบคฮยอนคงไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง เขาแค่รู้สึกว่าช่วงนี้ได้ใช้เวลากับชานยอลบ่อยๆ ได้กลับบ้านพร้อมกัน กินข้าว ดูทีวี หรือนอนด้วยกัน แถมเขายังแยกผ้าที่จะซักให้อีกด้วย

“แล้วไม่ดีหรอ”

“เดี๋ยวนี้ใจดีขึ้นนะ”

“ก็ดีแล้วนี่” ชานยอลว่าแล้วก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา เขาเอื้อมมือไปจับพวงแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะอากาศหนาวของคนตรงหน้าก่อนจะหลุบตาลงมองพื้น

ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่...

เมื่อไหร่ที่ชานยอลเริ่มรู้สึกว่าแววตาของพี่ชายเปลี่ยนไป... รอยยิ้มของแบคฮยอนค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ จนไม่ทันได้สังเกต และทุกครั้งที่ชานยอลมองดูใบหน้านี้ก็พบเจอแต่ความเย็นชากับการปั้นหน้ายิ้มแบบฝืนๆ แบคฮยอนดูเหมือนกับตุ๊กตากลไร้ชีวิต เย็นชา ว่างเปล่า และมันก็เป็นตอนนั้นเองที่ชานยอลเพิ่งจะเริ่มเอะใจ

ทั้งๆ ที่รู้มาตลอดว่าพี่ชายมักจะถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวอยู่เสมอ ทั้งๆ ที่รู้มาตลอดว่าแบคฮยอนต้องการการเอาใจใส่มากกว่าใคร แต่ชานยอลก็เลือกที่จะมองข้าม จนกระทั่งวันหนึ่งที่เริ่มรู้สึกตัวว่ารอยยิ้มที่เคยได้รับไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

พอเงยหน้าขึ้นมาจากเรื่องของตัวเองอีกทีก็ไม่เจอพี่ชายคนเดิมแล้ว... แววตาของแบคฮยอนว่างเปล่ามากขึ้นทุกที ถึงจะพยายามทำทุกวิถีทางแต่ก็ไม่สามารถเรียกรอยยิ้มที่จริงใจกลับคืนมาได้ มองไปทางไหนก็ไม่เห็นหนทางที่พอจะทำให้แบคฮยอนมีความสุขได้เลย ทั้งพ่อและแม่ก็ระหองระแหงกันตลอด ส่วนตัวเขาเองก็เอาแต่อยู่กับเพื่อน...

ชานยอลแค่รู้สึกว่าเขาควรจะทำตัวให้ดีกว่านี้ แค่อยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อแบคฮยอนบ้าง... อยากดูแลเอาใจใส่แบคฮยอนให้มากกว่าที่เคยทำ อยากจะเรียกเอารอยยิ้มของเขากลับคืนมา

อยากกลับไปเป็นเหมือนวันเก่าๆ ตอนที่ได้สนุกและหัวเราะด้วยกัน อยากได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นอีกสักครั้ง และกลับไปมีช่วงเวลาที่มีความสุขด้วยกันเหมือนเดิม...

ชานยอลที่โตขึ้นคงจะปกป้องแบคฮยอนได้มากกว่าเมื่อก่อน หรืออาจจะทำให้แบคฮยอนมีความสุขได้มากกว่า

 ไม่รู้ว่ามันสายเกินไปไหมที่จะรักษาจิตใจที่ชำรุด สุดท้ายถ้าเกิดอะไรขึ้นชานยอลก็คงโทษตัวเองที่ปล่อยปละละเลยมานาน จนไม่รู้เลยว่าตอนนี้หัวใจของพี่ชายเป็นยังไง

“ขอบคุณนะ”

คำพูดเดิมๆ ยังคงถูกเอ่ยออกมาจากคนเดิมๆ แบคฮยอนได้แต่ระบายยิ้มเศร้าๆ ออกมา ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลนักแต่ก็อดรู้สึกดีไม่ได้

แบคฮยอนอาจทำใจให้กลับไปอยู่ในจุดเดิมไม่ได้อีกแล้ว แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รับรู้ถึงความตั้งใจและความพยายามจะเอาใจใส่ของน้องชาย ซึ่งมันไม่มีสิ่งใดมีค่าไปมากกว่านี้อีกแล้ว...

. 

.

.

จะเรียกว่าเป็นความทรมานได้ไหมกับการที่ต้องอยู่อย่างไร้ตัวตน ไม่ว่าเมื่อไหร่แบคฮยอนก็เป็นคนที่ไม่มีความสำคัญเสมอ ทุกครั้งที่ทอดสายตามองไปเบื้องหน้าก็เห็นแต่ความน่าสมเพชและความเศร้าหมองของตัวเอง

ชานยอลอาจเป็นสิ่งเดียวที่สว่างสดใส เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่สุดเท่าที่แบคฮยอนจะจินตนาการได้

ชีวิตของแบคฮยอนนั้นช่างไร้ค่า ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนในลำดับความสำคัญ ทุกวันผ่านไปยังไร้ตัวตนเหมือนเดิม ความเศร้าเริ่มทำให้ตัวเขาสูญสิ้นความเป็นคนไปทีละเล็กละน้อย ไม่มีความปรารถนา ไม่มีความหวัง และไม่กลัวแม้แต่ความตาย

ทำยังไงความรู้สึกนี้ก็ไม่หายไปจากใจสักที...

บนท้องถนนที่ว่างเปล่า ความหนาวเย็นไม่อาจกัดกินจิตใจที่ตายด้านให้ทุกข์ทรมานได้ แบคฮยอนก้มลงมองฝ่ามือของเขาที่เคยได้จับมือของน้องชาย ครั้งแรกที่ได้จูงมือกันข้ามถนน มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยได้ทำในชีวิตนี้ เป็นสิ่งที่เคยทำให้แบคฮยอนมีความสุขมากที่สุดและเขาจะไม่มีวันลืมมัน

จะได้สัมผัสมันอีกสักครั้งไหมนะ...

ความรู้สึกที่ดีมากขนาดนั้น...

ถ้าเป็นไปได้ก็ขออีกเพียงแค่สักครั้งที่จะได้รู้สึกอย่างนั้นก่อนที่ร่างกายจะดับสูญไปตลอดกาล...

สัญญาณไฟข้ามถนนขึ้นสีแดง รถบรรทุกคันใหญ่เลี้ยวโค้งมาจากมุมถนน หัวใจที่เคยด้านชาปวดหนึบ หยดน้ำตาร่วงหยดลงบนฝ่ามือขาวซีด ตอนนั้นเองที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้ มือบางยกขึ้นจับขอบตาร้อนผ่าน ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา

อย่างน้อยก็มีความรู้สึก...

....

ปี๊นนนนนนนน!!!!

โครม!!!

ไม่ทันจะได้รู้สึกอะไร ทันทีที่สองเท้าวิ่งพุ่งไปกลางถนนทุกอย่างก็ดับวูบลงอย่างรวดเร็ว มองเห็นเพียงแค่ความมืดที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่ทุกอย่างจะจบสิ้นไปตลอดกาล

มีความสุขจัง...

อยากจะให้มันหายไปให้เร็วที่สุด ให้มันจบลงสักทีกับความทุกข์ทรมานนี้...

ความว่างเปล่าไม่สามารถทำร้ายแบคฮยอนได้อีกต่อไป...

“แบคฮยอน!!”

เสียงร้องตะโกนดังลั่น เด็กหนุ่มตัวสูงวิ่งกระหืดกระหอบตรงเข้าไปหาร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดของพี่ชาย ชานยอลตะเบ็งเสียงร้องไห้ออกมาราวกับจะขาดใจ เขาก้มลงใช้หน้าผากแตะลงกับใบหน้าอาบเลือด หยดน้ำตาไหลหยดลงบนพวงแก้มไม่ขาดสาย

“ฮือ!! ไม่ ฮือ!! ไม่นะ!!”

ได้แต่ระล่ำระลักเอาคำพูดออกมาไม่หยุด ริมฝีปากหนาทาบประกบลงบนกลีบปากบาง

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มโพรงปาก...

แบคฮยอนไม่หายใจแล้ว... ชานยอลมาช้าเกินไปอีกแล้ว...

“ฮือ... ฮือ...”

แผ่นหลังกว้างสั่นสะท้านอย่างน่าสงสาร ท่ามกลางสายตาที่เวทนาของเหล่าผู้คน ชานยอลพยายามพยุงร่างพี่ชายของเขาขึ้นกอดแนบอกพร้อมกับพึมพำคำขอโทษออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับแผ่นเสียงชำรุด

หยดน้ำตามากมายแค่ไหนก็ไม่สามารถชะล้างคราบเลือดได้ เหมือนกับของที่พังแล้วต่อให้พยายามซ่อมมันแค่ไหนก็ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้...

“ฮึก... ผมขอโทษ”

“............”

“ฮือ... ผมขอโทษ....”

จะต้องสูญเสียอีกเท่าไหร่ หัวใจดวงนี้ถึงจะได้รับการให้อภัย…

จะต้องทุกข์ทรมานอีกสักเท่าไหร่ถึงจะได้พบเธออีกครั้ง…

ขอโอกาสอีกสักครั้ง

ขออีกเพียงครั้งเดียว

หน้าตู้นาฬิกาหลังใหญ่ เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนโชกเลือดยังเอาแต่ร้องให้ไม่หยุด บานประตูกระจกถูกเปิดออก ปลายนิ้วสั่นเทาเอื้อมแตะไปบนหน้าปัดนาฬิกา เข็มยาวบนเลข 12 ถูกหมุนย้อนกลับไปทิ้งรอยเลือดยาวๆ เอาไว้ มันถูกหมุนย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง

แม้แต่เวลาก็ยังชำรุด... เข็มนาฬิกาที่เคยหมุนได้มากสุดถึงพันครั้ง บัดนี้มันหมุนย้อนกลับไปได้เพียงแค่ชั่วโมงเดียว

มือหนาสั่นเทาจนแทบคุมไม่อยู่

ขอโอกาสอีกสักครั้ง...

ขออีกเพียงแค่ครั้งเดียว...

.

.

.

“วันนี้กลับบ้านด้วยกันไหม”

“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมารับ”

เสียงหวานเอื้อนเอ่ยออกมาภายใต้สีหน้าเย็นชา แววตาที่แสนว่างเปล่าของแบคฮยอนยังคงจ้องมองหนังสือ เขาเหลือบตาขึ้นมองน้องชายเพียงครู่ก็หันไปสนใจสิ่งที่อยู่ในมือต่อ

“งั้นจะรอกลับพร้อมกัน” ชานยอลกล่าวอย่างดื้อรั้น เขาโยนกระเป๋านักเรียนลงข้างตัวก่อนที่จะเอนตัวลงนอน ความเฉยชาของแบคฮยอนไม่ได้ปกปิดความเศร้าและความสิ้นหวังในตัวเขา

ชานยอลยังหวังว่าจะได้เห็นมันผ่านแววตาคู่นั้นอยู่เสมอ... แค่เพียงนิดเดียว... ไม่ว่าจะเป็นความเศร้า ความเสียใจหรืออะไรก็ตาม แค่มันแสดงออกมาผ่านทางนัยน์ตาคู่นั้นชานยอลก็พร้อมจะโอบอุ้มเอาไว้

“เดี๋ยวก็ป่วยหรอก” คนตัวเล็กถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ การที่ชานยอลเอาตัวเองเป็นตัวประกันมันไม่ได้ทำให้แบคฮยอนสบายใจนัก สุดท้ายเขาก็ยังเอาแต่ใจอยู่ดี

 “เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยยิ้มเลย”

ชานยอลไม่ตอบคำถามแต่กลับเลือกพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาแทน มือหนายกขึ้นบีบแก้มพี่ชายตัวเล็กจนริมฝีปากบางยู่ ก่อนที่เจ้าตัวจะส่งเสียงหัวเราะออกมา

ทำไมถึงได้เย็นชาจังนะ แบคฮยอนจะรู้หรือเปล่าว่าใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกของเขาไม่ได้ซ่อนความรู้สึกแตกร้าวหรือหัวใจที่แตกสลายได้เลย มันมีแต่จะโชว์ร่องรอยของความเศร้าและสิ้นหวัง...

ชานยอลน่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้ เขาน่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้ก่อนที่จะเสียพี่ชายไป... ก่อนที่จะต้องเสียรอยยิ้มและความบริสุทธิ์ไป...

ทำไมไม่เอาใจใส่แบคฮยอนให้มากกว่านี้ ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ทำไมถึงไม่ยอมรู้ตัว...

ถ้าปาฏิหาริย์มีจริงชานยอลก็อยากขอโอกาสอีกเพียงแค่สักครั้ง แค่ครั้งเดียวที่จะได้ย้อนกลับไปในตอนที่พวกเรายังมีความสุข และชานยอลได้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของแบคฮยอน ย้อนกลับไปแก้ไขสิ่งที่ตัวเองได้ทำ

ขอโอกาสอีกเพียงแค่ครั้งเดียว...

ไม่ว่าต้องจะต้องแลกกับอะไร ขอเพียงได้กอดเธอไว้แนบกายอีกครั้ง...

“จะแวะไปร้านหนังสือนะ กลับไปก่อนก็ได้” คนตัวเล็กว่าพร้อมกับปิดหน้าหนังสือลงเมื่อคิดว่าจะไม่มีสมาธิอ่านมันอีกแล้ว แบคฮยอนเห็นน้องชายของเขาเอาแต่มองมาแล้วก็อมยิ้ม

วันนี้ชานยอลทำตัวแปลกมาตั้งแต่เช้า เขาไม่ยอมไปเรียนแล้วก็เอาแต่ตามติดแบคฮยอนไปทุกที่อย่างกับเด็กๆ

“อื้อ”

“..........”

“.........”

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ผมขอโทษนะ”

“หื้อ? ขอโทษเรื่องอะไร?”

“ทุกเรื่อง... ขอโทษสำหรับทุกเรื่อง ถ้าผมรู้ตัวเร็วกว่านี้ก็คงดี...”

คำพูดแปลกๆ ถูกเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มของน้องชายต่างสายเลือด มันทำหัวใจของแบคฮยอนปวดหน่วง  ความรู้สึกบางอย่างฉุดเขาให้ต้องคิดถึงบางเรื่อง ก่อนที่รอยยิ้มเศร้าๆ จะปรากฏขึ้นบนใบหน้า

แบคฮยอนกำลังยิ้มออกมา ยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆ...

มือบางเอื้อมไปจับเส้นผมสีดำขลับของคนข้างตัวพร้อมกับลูบสางเบาๆ ด้วยความเอ็นดู สำหรับแบคฮยอนแล้วไม่มีอะไรมีค่าไปมากกว่าคำขอโทษและคำขอบคุณของชานยอล มันทำให้ชีวิตของเขามีค่าขึ้นกว่าเดิมจากตลอดเวลาที่ผ่านมา

“ผมกลัวจะไม่ได้พูด”

“............”

“แต่ผมดีใจนะที่เราได้เจอกัน มันมีค่ากับผมมาก...”

“..........”

“ผมขอบคุณจริงๆ...”

“.........”

ขอโอกาสอีกสักครั้ง ขออีกเพียงแค่ครั้งเดียว…

ที่หัวมุมถนน แบคฮยอนก้มลงมองฝ่ามือตัวเองด้วยความสับสน สัญญาณไฟข้ามถนนขึ้นเป็นสีแดง ดวงตาเรียวรีมองจ้องไปยังท้องถนนที่ว่างเปล่าเบื้องหน้า แบคฮยอนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ความเศร้าและความสิ้นหวังชักนำให้เขาทำในสิ่งที่แสนสิ้นคิด

ชีวิตของแบคฮยอนไร้ค่า ไม่เคยมีความสำคัญ และไม่เป็นที่น่าจดจำสำหรับใคร...

สิ่งเดียวและสิ่งสุดท้ายที่ตัวเขาอยากจะขอบคุณก็คือชานยอลสำหรับทั้งความสุขที่ได้รับตลอดมาและความจริงใจ อย่างน้อยครั้งนึงมันช่วยให้แบคฮยอนผ่านวันที่แสนเลวร้ายไปได้

รถบรรทุกเลี้ยวเข้ามาจากหัวมุมถนน สองเท้าวิ่งก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว แสงไฟสาดส่องเข้าหน้า เสียงบีบแตรดังลั่น ก่อนที่บางสิ่งบางอย่างจะพุ่งเข้ามากระแทกร่างผลักแบคฮยอนกระเด็นออกจากถนน

ปี๊นนนนนนน!!!!

โครม!!!

……

ภาพของร่างแสนคุ้นตาที่ถูกรถบรรทุกชนกระเด็นไปต่อหน้าฉีกหัวใจแบคฮยอนออกเป็นชิ้นๆ ภายในชั่วพริบตา ราวกับโลกได้ดับสลายลงคนตัวเล็กกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น  มือบางสั่นระริก ร่างของน้องชายที่นอนอาบเลือดอยู่บนถนนทำแบคฮยอนแทบบ้า

“ไม่!!!”

คนตัวเล็กรีบคลานไปอุ้มร่างที่นอนนิ่งสนิทอยู่บนพื้นคอนกรีตขึ้นมาวางบนตัก หยดน้ำตามากมายทะลักพรั่งพรูออกมา แบคฮยอนร้องไห้ราวจะขาดใจ เขาเอาแต่ตะเบ็งเสียงแล้วบอกให้ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที

“ไม่!! ฮือ!! ไม่!!”

หัวใจที่เคยคิดว่าด้านชาจนไร้ความรู้สึกเจ็บจนหาคำเปรียบเทียบไม่ได้ เจ็บจนแทบจะตายลงไปตามกัน มือบางจับประคองใบหน้าที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดเอาไว้ แบคฮยอนเหมือนกำลังมองเห็นรอยยิ้มของชานยอลผ่านม่านน้ำตา เปลือกตาที่ยังกระพริบบอกเขาว่าคนตรงหน้ายังมีชีวิตอยู่

“ผม...รัก...”

“ฮือ!!! ไม่นะ!!! ชานยอล!!! อย่าหลับนะ!!!!”

“...........”

“ฮือ!! อย่าตายนะ!!”

“..........”

“ฮือ!!!”

......

ไม่มีอีกแล้วสำหรับโอกาส ไม่มีโอกาสให้ชานยอลได้แก้ไขความผิดของตัวเองอีกแล้ว...

หากปาฏิหาริย์นั้นได้เกิดขึ้น

ไม่ว่าเช้าวันใหม่ หรือนับแต่นี้ต่อไป

และคำว่ารักที่ผมไม่เคยได้เอ่ยออกไป...

ขออีกเพียงสักครั้ง...

อีกเพียงแค่ครั้งเดียว

ย้อนกลับไปในตอนที่เรามีความสุขด้วยกัน…

หากคำอถิษฐานเป็นจริง ขอให้ผมได้อยู่เคียงข้างเธออีกครั้ง…

ติ๊ด... ติ๊ด...

เสียงดังติ๊ดๆ ปลุกชานยอลให้ต้องลืมตาตื่นขึ้น ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆ ความเจ็บปวดแล่นำแทั่วร่างกาย กลิ่นยาและผนังห้องสีฟ้าบอกชานยอลว่าเขากำลังอยู่ที่ไหน แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือการรับรู้ว่าตัวเองยังมีสัมผัส..

ยังไม่ตายหรอ...

เกิดอะไรขึ้น...

“ชานยอล ฟื้นแล้วหรอ”

เสียงที่แสนคุ้นเคยเรียกชายหนุ่มให้ต้องกรอกตาไปมองทางเตียงนอนเฝ้าไข้ และเพียงแค่ได้เห็นใครบางคนที่จิตใจห่วงหา หยดน้ำตาก็เอ่อท้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

แบคฮยอนจริงๆ ใช่ไหม ไม่ใช่ภาพลวงตาใช่ไหม….

“อึก.. ชานยอลเจ็บไหม เดี๋ยวจะเรียกหมอให้นะ ฮือ... ดีใจจัง”

“ผมเปล่า...”

หยาดน้ำตามากมายไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย ชานยอลเอื้อมมือที่ถูกเจาะสายน้ำเกลือไปกอบกุมมือบางเอาไว้ พอเห็นว่าคนข้างๆ เริ่มเอาแต่ร้องไห้เขาก็ยิ่งคุมตัวเองไม่อยู่ ชานยอลเอาแต่คิดว่านี่มันคือเรื่องจริงไหม มันจบลงหรือยัง

กี่ครั้งแล้วที่ต้องเห็นแบคฮยอนตายไปต่อหน้า... กี่ครั้งกับการพยายามแก้ไขความผิดของตัวเอง กี่ครั้งที่ต้องตื่นมาและคิดว่าวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่กับแบคฮยอน และไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน หรือจะแก้ไขตัวเองยังไงสุดท้ายจุดจบก็เป็นแบบเดิมทุกที...

แบคฮยอนยังเลือกที่จะจากไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า และไม่ว่ายังไงชานยอลก็ทำได้แค่เพียงยื้อเวลาไว้จนกว่าครั้งสุดท้ายจะมาถึง...

ตอนนี้ มันจบลงหรือยัง...

“ทำไมทำแบบนี้ล่ะ ฮือ... ทำไมทำแบบนี้” คนตัวเล็กเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน แบคฮยอนยังจำภาพนั้นได้ติดตาเหมือนฝันร้าย ความรู้สึกที่หัวใจของเขาถูกฉีกออกจนไม่เหลือชิ้นดี

มันเจ็บปวดทรมานเกินอธิบาย แม้แต่หัวใจที่คิดว่าด้านชาไปแล้วยังต้องจำยอม...

“ถ้าไม่เป็นผม ก็เป็นพี่ใช่ไหม...”

“ฮึก...”

“อย่าทำแบบนี้...”

“ขอโทษนะ ฮือ...”

 “ขอโทษ... สำหรับทุกเรื่อง... ที่ผ่านมา” ชานยอลบีบกระชับฝ่ามือของพี่ชายตัวเล็กไว้แน่น มือที่คอยเช็ดน้ำตาให้เขา มือที่คอยผลักดันชีวิตของชานยอล ฝ่ามือที่อยากจะกอบกุมเอาไว้ให้นานแสนนาน อาการเจ็บแน่นในหน้าอกทำชานยอลรู็สึกร้าวไปหมด กว่าจะอ้าปากพ่นคำพูดออกมาได้แต่ละคไช่างยากเย็นเหลือเกิน

“ผมรัก...”

....

 “รักพี่...”

....

“อย่าทำแบบนี้... อีกนะ...”

.....

“อยู่ด้วยกัน... ได้ไหม...”

ขอโอกาสอีกสักครั้ง ขออีกเพียงแค่ครั้งเดียว...

หากปาฏิหาริย์นั้นได้เกิดขึ้น ไม่ว่าเช้าวันใหม่ หรือนับแต่นี้ต่อไป

และคำว่ารักที่ผมไม่เคยได้เอ่ยออกไป…

หน้าตู้นาฬิกาเรือนเก่า... เศษกระจกที่แตกออกและเข็มนาฬิกาที่หายไปบอกชานยอลว่านาฬิกาเรือนนี้ได้พังอย่างสมบูรณ์แล้ว เหลือไว้เพียงคาบเลือดบนหน้าปัดนาฬิกาสีเหลืองตุ่น

ถึงจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำมันพังแต่ชานยอลก็ไม่คิดหาคำตอบ เพราะเวลาก็ยังคงล่วงเลยไป

มันผ่านไปหลายเดือนแล้ว หลายเดือนในชีวิตจริงที่ปฏิทินเปลี่ยนไปทุกวัน ชานยอลหยุดเรียนเป็นเดือนเพราะต้องพักฟื้น กระดูกเขาหักแทบจะทั่วทั้งร่าง กว่าจะเดินได้ก็หลายสัปดาห์ แต่ถ้าถามว่าคุ้มไหมกับทั้งหมดก็คงต้องตอบว่าคุ้ม

ชานยอลยังมีพี่ชายของเขาอยู่ และแค่นี้มันก็ดีมากพอแล้ว...

“ชานยอล”

“ครับ”

“ลงไปกินข้าวได้แล้ว”

“เดี๋ยวผมลงไป”

คำพูดและรอยยิ้มที่มักจะได้เห็นบนใบหน้าของแบคฮยอนเสมอกลับมาอีกครั้ง ชานยอลเริ่มเรียนรู้ที่จะทำดีต่อพี่ชายไม่ว่าจะด้วยความรู้สึกแบบไหน

บทเรียนที่ได้รับถูกเขียนทับฝังใจ ของบางอย่างพังแล้วก็ยากที่จะซ่อมให้กลับคืนดังเดิม แต่เพื่อรักษาหัวใจที่แตกสลายของแบคฮยอน ชานยอลรู้แล้วว่าเขายอมเสียสละได้มากกว่าปีกหุ่นยนต์ข้างหนึ่ง

รักมากเหลือเกิน...

รักแบคฮยอนมากเหลือเกิน... ถึงจะรู้ตัวเมื่อเกือบสายไป...

ปาฏิหาริย์นั้นได้เกิดขึ้น

ไม่ว่าเช้าวันใหม่ หรือนับแต่นี้ต่อไป และคำว่ารักที่ผมไม่เคยได้เอ่ยออกไป...

และคำว่ารักที่ผมไม่เคยได้เอ่ยออกไป...

จะยอมเผชิญหน้ากับทุกๆ สิ่ง ขอเพียงได้กอดเธอไว้แนบกายอีกสักครั้งนึง...

#myfablecb

 

B
E
R
L
I
N
❀