คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
“นี่มาร์ค ต้วน นายมีเพื่อนบ้างไหม?”
“จำเป็นดิ งั้นฉันจะเป็นเพื่อนให้นายเอง”
“เออน่า ไหนๆก็เป็นเพื่อนกันละเย็นนี้ไปกินข้าวกันนะ”
แบมแบมส่งยิ้มให้ผม...แล้วนี่ผมเป็นเพื่อนกับคนตัวเล็กแล้วหรอ
“เป็นเพื่อนกันแล้วต้องเรียกแบมว่าแบมแล้วแทนตัวเองว่ามาร์คนะ”
ร่างเล็กพูดกับเขาพร้อมเปลี่ยนสรรพนามเรียกกันเสร็จสรรพ
ผมชี้มาที่ปาดตัวเองแล้วค่อยๆออกเสียงเน้นๆทีละคำ
มาเต็มทุกตัวอักษร รอเรือ นี่จะกระดกลิ้นชัดไปไหน
“อือหยุดๆ ไหนลองเรียกดิ แบบ แบมแบมเป็นเพื่อนกับมาร์คแล้วนะ”
สาบานเถอะว่าผมจะไม่พูดมันออกไปแน่
“อะไร นี่พูดดิไม่งั้นแบมจะไม่หยุดพูดจนกว่ามาร์คจะพูดนะ”
แห่งนี้คนเดียวประจำทุกวัน แต่วันนี้มันไม่ปกติก็คือมีคนตัวเล็กๆยอมพูดมากอยู่ด้วยเนี้ย
ผมพูดไปแค่นั้นก่อนที่จะก้มอ่านหนังสือในมือต่อ
ถึงไหนแล้วสนุกเปล่า? ถ้าอ่านเสร็จแล้วแบมยืมได้ไหม แบม...”
พูดจ้อใส่แบบนี้ใครมันจะอ่านรู้เรื่องวะครับ!!!
“เลิกเงียบได้ยังอะมาร์ค...มาร์คมาคุยกับแบมก่อนนนนนนน”
“แฮ่กๆ ทะ ทำไมมาร์คเดินเร็วจังอะ”
แบมแบมทรุดตัวนั่งลงข้างๆผมแล้วก็เอนหลังพิงต้นไม้แบบที่ผมกำลังทำอยู่
“มาร์คได้ยินแบมพูดไหมอะ...คงไม่ได้ยินหรอกเนอะ แหะๆ “
แค่คนเดียวนะ ปกติมีแต่คนเข้าหาแบมก่อนชวนแบมคุยก่อนตลอดเลย มาร์คน่ะเป็นคนแรกที่แบมเข้าหาก่อนเลยรู้ไหม
บ่นไรของมึงวะเนี้ยแบมเขาไม่ได้ยินหรอกงี่เง่าจริงจริง”
ผมถอดหูฟังอีกข้างก่อนที่จะเสียบใส่หูของอีกคน
คนตัวเล็กคงรู้แล้วล่ะว่าที่ตัวเองพูดมาเมื่อกี้ผมได้ยินทุกคำ
“ถ้าแบมบอกมาร์คแล้วมาร์คอย่าไปบอกใครนะ”
“ก็...แบมอยากกินช็อคโกแลตแต่กลัวอ้วนแบมก็เลยมาสูบบุหรี่ยี่ห้อนี้”
คนอะไรแปลก...มาสูบบุหรี่เพราะกลัวอ้วนเนี้ยนะ หึ เด็กน้อยเอ้ย
“ไม่อะ...คลายเครียดด้วยแล้วมาร์คอะ?”
“ก็อยากสูบแต่ไม่สูบอะไรเด็กๆแบบนะ..เอ่อ แบมหรอกนะ”
แบมแบมอมยิ้มบางๆอย่างน้อยมาร์คก็ยอมเรียกตามแบบที่ตนเองขอ
“ไม่ให้สูบหรอก นายน่ะสูบอันเดิมนั้นแหละดีแล้วแต่ถ้าจะดีกว่านี้ก็เลิกสูบไปเลยนะ”
ผมว่าพลางยื่นมือไปลูบหัวอีกคน เอ่อ...ทำไรลงไปวะเนี้ย พอคิดได้ผมก็รีบชักมือกลับทันที
คนตัวเล็กขึ้นเสียงใส่ผม ผมยักไหล่ให้เล็กน้อย
“แล้วไม่ไปเรียน? นี่มันถึงเวลาเรียนแล้วะนะ”
“ตอนนี้ไง...โดดเรียนมาอยู่กับมาร์ค”
ห้องเรียนด้วย เออให้มันได้แบบนี้สิมาร์ค...เกิดมาเคยทำอะไรแบบนี้ที่ไหนล่ะ
BamBam1a เพิ่มคุณจากหมายเลขโทรศัพท์
พูดจบผมก็ก้มลงอ่านหนังสือแล้วเสียบหูฟังเปิดเพลงดังๆตัดขาดจากโลกภายนอกทันที
เจ้าตัวเล็กเริ่มพูดทันทีที่เจอหน้ากัน พวกเราเดินไปเรื่อยๆเพื่อหาร้านข้าวใกล้ๆกินกัน
“ใครกันแน่นิสัยไม่ดี ใครเขาให้เล่นโทรศัพท์ตอนเรียนห้ะ แล้วดิสอะถ่ายตอนไหน”
“ว้าววว มาร์คพูดยาวๆได้ด้วยอะ “
“ก็...ไม่ได้เป็นใบ้นิก็พูดได้อยู่แล้ว”
“ก็เห็นพูดน้อย กลัวดอกพิกุลร่วงไง๊ ฮ่าๆ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ถ่ายรูปมาร์คตอนไหน?”
“ก็ตอนมาร์คเผลอไง หล่อใช่ไหมละ แบมมีเป็นสิบรูปแหน่ะ! “
“เชอะมาร์คอะ! มาร์ค! กินร้านนั้นกัน”
“ช่ายยยยย ร้านนี้เขาบอกว่าอร่อย แบมอยากกินมานานแล้ว เอาสองชุดครับ”
“มาร์คเรียนเป็นไงบ้างอะ ยากไหม ไม่เข้าใจตรงไหนให้แบมสอนได้นะ”
ถ้าบอกว่าเข้าใจทุกอย่างแต่ไม่ทำงานส่งนี่จะโดนด่าไหม
“แล้วตอนเที่ยงอะไปกินข้าวกับใคร?”
“พูดน้อยอีกแล้วนะมาร์ค แล้วมาร์คไม่หิวหรอ?”
“โรงอาหารตอนเที่ยงมันวุ่นวายอะ ไม่ชอบ”
แบมแบมทำท่าเหมือนเด็กที่เวลาเห็นของที่ชอบถือช้อนส้อมแล้วแนบแก้มบวมๆของตัวเอง ฮ่าๆ ตลกชะมัด
แบมแบมคีบเนื้อในถาดลงย่างก่อนจะพลิกไปพลิกมา พอเนื้อสุกแบมแบมก็ตัดเนื้อใส่จานของผม
“ก็แบมทำให้มาร์คทานก่อน ต่อไปมาร์คจะได้ย่างให้แบมแทนไง คิกคิก”
ผมกับแบมแบมผลัดกันย่างเนื้อไปมาจนในที่สุดเนื้อสองชุดก็หมดลงไป อิ่มเป็นบ้า
“อิ่มอ่ะมาร์ค เดินไม่ไหวววววว”
แบมแบมทำหน้างอก่อนที่จะฟาดกระเป๋านักเรียนใส่แขนผมเบาๆ
ผมยื่นช็อคโกแลตแท่งให้แบมแบม แบมแบมรับไปแบบงงๆ
“จะได้ไม่ต้องสูบบุหรี่...กลับแล้วนะบาย”
ความคิดเห็น