เจ้าสาว วิวาห์ไร้รัก

ตอนที่ 5 : บทที่4 ::ลาออกงาน:: 100% (Re-Up)

บทที่4

ลาออกงาน

 “อือออ นอนด้วยกันที่นี่แหละ”เสียงของธันวาที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วดังขึ้นเมื่อพาฝันดึงแขนหนาที่เกี่ยวเอวเธอไว้ออก

เมื่อคืนธันวาสูบแรงทั้งหมดของเธอไปจนหมดสิ้นวันนี้เธอถึงรู้สึกเหนื่อยและเมื่อยตัวเป็นพิเศษ

ตีห้าแล้ว

เธอต้องรีบตื่นเพื่อนไปช่วยนมอุ่นทำกับข้าวเช้า พาฝันลุกขึ้นและพยายามวางแขนแกร่งลงอย่างเบามือที่สุด จนสุดท้ายธันวาก็เป็นฝ่ายพลิกหนีไปเสียเอง

พาฝันมองร่างหนาที่นอนกอดเธอทั้งคืน แผ่นหลังที่มีแต่เล็บของเธอจิกและข่วน ใบหน้าหวานแดงขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึง

‘หยุดคิดเรื่องเมื่อคืนได้แล้วยัยพาฝัน’เธอเตือนตัวเองก่อนจะพาร่างกายเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ แปรงฟันโดยที่ไม่ลืมบีบยาสีฝันให้ธันวาด้วย ส่วนน้ำในอ่างเธอเปิดไว้ครึ่งเดียว ไม่รู้ว่าคนตัวโตที่นอนหลับอยู่จะอยากอาบน้ำอะไร อุ่นหรือเย็น

เมื่อออกมาแต่งตัวพาฝันก็เตรียมชุดให้ธันวาด้วยเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จเมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกห้องนอนไปทันที

ห้องครัว

พาฝันเดินไปกอดนมอุ่นที่กำลังหยิบนั่นนี่ใส่ในหม้อ นมอุ่นตกใจทันที

“หนูฝัน มาเงียบๆอีกแล้วนะ”

“ขอโทษค่ะ ไม่คิดว่านมอุ่นจะตกใจขนาดนี้นี่นา”พาฝันอมยิ้มกับท่าทีของนมอุ่น

“ตื่นแต่เช้าเลยนะคะวันนี้”

“ก็ฝันอยากช่วยนมอุ่นทำอาหารเช้านี่คะ”พาฝันตอบกลับไปก่อนจะยื่นหน้าไปสูดดมกลิ่นข้าวต้มที่กำลังเดือดอยู่ในหม้อ

“หอมจัง”พาฝันชมก่อนจะลงมือทำกับข้าวอีกสองสามอย่างที่คุณหญิงเขียนเมนูไว้ให้ พาฝันชอบทำกับข้าวเป็นชีวิตจิตใจและครูของเธอก็คือ นมอุ่นที่ค่อยสอนเธอมาตั้งแต่เด็กๆ จึงไม่แปลกที่อาหารทุกอย่างของเธอถึงได้อร่อย

“เสร็จแล้ว มาค่ะวันนี้ฝันไม่รีบเดี๋ยวฝันช่วยยกไปเสิร์ฟที่โต๊ะนะคะ”เมื่อหันไปมองนาฬิกาเป็นเวลาเจ็ดโมงแล้ว ถึงเวลาอาหารเช้าของที่นี้แล้วพาฝันจึงทยอยยกอาหารไปที่ห้องอาหารทันที

ในห้องอาหาร

คุณหญิงมณีรัตน์กับคุณอนันต์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่ธันวาจะเดินเข้ามาอีกคน ไม่ว่าช้าหรือเร็ว บ้านหลังนี้จะสอนให้ทานอาหารทุกๆเจ็ดโมงเช้าทุกวัน

พาฝันสบสายตากับธันวาเพียงแวบเดียวก่อนจะหลบสายตาหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

“หนูฝันปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนมอุ่นเถอะ หนูฝันมานั่งทานข้าวเถอะเดี๋ยวไปทำงานสายนะจ๊ะ”พาฝันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆคุณหญิงมณีรัตน์

“แต่งงานแล้ว หนูฝันต้องไปนั่งข้างๆพี่สิลูก”เพราะความเคยชินทำให้พาฝันไปนั่งข้างๆคุณหญิง เมื่อถูกสั่งมาแบบนี้เธอจึงลุกไปนั่งข้างๆธันวาทันที

“มากินข้าวกันเถอะ”คุณอนันต์บอกก่อนที่ทุกคนจะลงมือทานอาหารเช้าทันที

พาฝันอิ่มก่อนใครจึงขอตัวไปทำงานก่อน โดยที่ไม่ลืมลาคุณหญิงและคุณอนันต์

“ฝันขอตัวก่อนนะคะ”

“อิ่มแล้วหรือจ๊ะ”

“ค่ะ”

“งันเดินทางปลอดภัยนะลูก แล้วไม่ให้พี่ไปส่งเหรอ”คุณหญิงถามขึ้น เพราะอยากให้ทั้งสองไปทำงานด้วยกัน

“ไม่เป็นไรคะ ฝันไปเองได้รบกวนคุณธันเปล่าๆ”

“ตามใจลูกก็แล้วกัน”

“งั้นฝันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”ว่าเสร็จ พาฝันก็พาตัวเองเดินออกมาทันทีเพราะเริ่มกดดันกับสายตาเย็นชาของธันวา

แต่ยังเดินได้ไม่ถึงไหนก็ถูกธันวากระชากแขนให้เดินตามไปที่รถของเขาทันที

“ปล่อยนะคะ คุณธัน”

“ฉันจะไปส่ง”หูเธอไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม ธันวาจะไปส่งเธอ อะไรเข้าสิงเขากัน

“เรามีเรื่องต้องคุยกันด้วย”นี่สินะที่เขาคิดจะไปส่งเธอ ถ้าหากไม่มีอะไรจะคุยคงปล่อยให้เธอไปทำงานคนเดียวแล้วพาฝันคิดอย่างน้อยใจ

“มีเรื่องอะไรคะ”พาในถาม แต่ก็ไร้วี่แววคำตอบเมื่อธันวาเหวี่ยงเธอเข้ารถอย่างแรง

โอ้ยยย โกรธอะไรเธออีกละเนี่ย

“เป็นบ้าอะไรของคุณ”พาฝันร้องถามเพราะเจ็บที่เขาทำแบบนี้

“ฉันบอกให้เธอลาออกงานบ้าๆนั้น”

“บอกเมื่อไหร่ ฝันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด”พาฝันถามก่อนที่ธันวาจะหันมามองหน้าด้วยสายตาดุ

“บอกเมื่อไหร่งั้นเหรอ ที่ฉันสั่งไปเมื่อวานเธอน่าจะรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร”

“ขอโทษค่ะฝันโง่มาก ถึงได้แปลที่คุณสั่งไม่ออก”พาฝันกวนธันวาออกไปเพราะเธอไม่มีทางยอมออกจากงานนี้แน่นอน

ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ออก

“อย่ามาดื้อกับฉันนะ พาฝัน”พาฝันสะบัดหน้าหนีก่อนจะเงียบไม่ยอมตอบเขาอีกเลยเพราะรู้ว่ายังไงเธอพูดอะไรไปเขาก็คงไม่ใส่ใจอยู่ดี เพราะเขาจะเอาชนะเธอให้ได้ ให้เธอไปลาออกงานที่เธอทำให้ได้ตามใจที่เขาต้องการ

“...”

“อย่าเงียบได้ไหม”

“...”

“พาฝัน อยากลองดีกับฉันใช้ไหม ได้”พูดจบเขาก็กระชากรถออกไปทันทีก่อนจะจอดในที่เปลี่ยวไร้คน

“คุณธันจะทำอะไร”เมื่อเห็นว่าธันวาจอดรถในที่ค่อนข้างเปลี่ยวเธอจึงถามขึ้นทันที

“ลงโทษคนปากดีไง”ธันวาขยับเข้ามาใกล้พาฝันมากยิ่งขึ้น ก่อนที่พาฝันจะเปิดประตูหนี ธันวาก็กระชากไหล่บางกลับเข้ามาพร้อมกับกดล็อคประตูทันที

ร่างบางตกอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวใหญ่ ก่อนที่จะได้สติเธอก็ทุบเขาจ้าละหวั่น

“ปล่อยฝันนะ”พาฝันจ้องตาของธันวาอย่างไม่เกรงกลัวและส่งสายตาบอกให้เขาปล่อย แต่คนอย่างธันวาไม่มีทางปล่อยง่ายๆหรอก หากเธอไม่ทำตามที่เขาต้องการ

“คุณธัน!”

“เธอจะไปลาออกจากงานไหม”

“ไม่ออก มีเหตุผลอะไรที่ฝันจะต้องออกด้วย ในเมื่องานนี้กว่าฝันจะได้ฝันต้องทุ่มเทมากแค่ไหน”

“หึ ทุ่มเทเหรอ ทุ่มอะไร ร่างกายหรือแรงใจ”

เพี๊ยะ

“คุณดูถูกฝันอีกแล้วนะ”

“ก็ดีกว่าดูผิดไหมละ ตบฉันอีกแล้วนะบทลงโทษเธอหนักแน่”

“อะ อืออออ”คนตัวเล็กไม่ได้เอ่ยอะไรทั้งสิ้นก็ถูกธันวากระชากเข้ามาจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนพอใจเข้าก็ผลักร่างเล็กออกจากตัวอย่างแรง

ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง

“ฉันถามเป็นครั้งสุดท้าย เธอจะลาออกงานที่ทำอยู่หรือเปล่า”

“ฝันยืนยันคำเดิม ว่าฝัน-ไม่-ลา-ออก ปล่อยฝันสักที ฝันจะไปทำงาน”พาฝันสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูรถ แต่ติดที่มันถูกล็อคเอาไว้

“เปิดประตูให้ฝันนะ”

“ฝันไปสิ”ธันวาพูดจบก็บึ่งรถออกไปทันที เขากำลังจะพาเธอไปที่บริษัทของเขาด้วย ในเมื่อบอกกันดีไม่ชอบ ชอบให้เขาต้องใช้ไม้แข็ง ก็เอาเขาก็พร้อมสู้กับเธอ แล้วเรามาดูกันว่าใครมันจะชนะ

บริษัท ธันวากรุ๊ป

ธันวาจอดรถก็สั่งให้พาฝันลงรถและเดินตามเขามา แต่พาฝันดื้อมากเมื่อก้าวขอลงรถก็วิ่งหนีไปที่หน้าบริษัททันที

และเป็นเขาอีกที่ต้องเหนื่อยค่อยวิ่งตามเธอ

“จะไปไหนฮะ”

“ฝันจะไปทำงาน นี่ปล่อยฝันนะ”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันจูบเธอโชว์พนักงานที่นี้ เดิมตามฉันมาดีๆนะพาฝัน”

“คุณไม่กล้าหรอก”

“จะลองดูอีกทีก็ได้นะ”ธันวาเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มลงมาจริงๆ พาฝันถึงได้รีบหันหน้าหนีและเอ่ยยอมเขาง่ายๆ

“ก็ได้ๆฝันยอมแล้ว”พาฝันทำหน้าบึ้ง ส่วนธันวาแอบอมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าหวานกลายเป็นบึ้งตึง

“อย่าขัดใจฉันก็แล้วกัน”ในที่สุดพาฝันก็จำต้องยอมเดินตามก้นของธันวาไปอย่างเสียไม่ได้

เมื่อมาถึงบนชั้นสุดของผู้บริหารธันวาก็สั่งให้พาฝันเข้าไปรอที่ในห้องทำงานของเขาเพราะเขามีประชุมด่วน

“ฉันกลับมาไม่เจอเธออยู่ในห้องนี้ กลับบ้านไปเธอได้เจอดีแน่”

“ค่ะ”พาฝันตอบอย่างประชดประชัน ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างแรง ธันวามองตามก่อนจะส่ายหน้าและเดินออกไปทันที

เห็นหน้าหวานๆแบบนี้ เธอดื้อใช่เล่น
สองชั่วโมงผ่านไป

พาฝันโทรไปลางานเรียบร้อยแล้ว โดยสาเหตุที่ว่าเธอไม่ค่อยสบายกันภัทรไม่ได้ว่าอะไรก่อนที่จะวางสาย รอคนตัวโตกลับมาจนเผลอหลับไป

ธันวาเดินเข้ามาในห้องทำงานก็เห็นร่างเล็กนอนอยู่ทันที เขาเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่นอนอยู่อย่างลืมตัวก่อนจะคุกเข่าก้มลงมองหน้าหวานที่เขาได้ครอบครองทุกคืนวัน

เธอทำให้เขารู้สึกต้องการมากเวลาที่เห็นหน้าเธอ เขาไม่เคยมีอาการแบบนี้กับใครเลยนอกจากผู้หญิงคนนี้คนเดียว ทั้งที่ตอนเด็กๆเขาเกลียดเธอมาก

ธันวาก้มลงมาเพื่อจะจุมพิตหน้าผากของหญิงสาวแต่เสียงไลน์จากมือถือข้างๆหญิงสาวดังขึ้นมาก่อน ทำให้เขาชะงักไปนิด ก่อนจะถือวิสาสะเปิดดู

‘หายไวๆนะครับ พาฝัน’กันภัทร

มือหนาจับมือถือไวแน่น ไม่รู้ว่าพาฝันบอกอะไรมัน มันถึงได้ส่งไลน์มาหาแบบนี้ ร่างสูงโกรธจัดจนลืมตัวฉุดกระชากร่างเล็กที่กำลังนอนอยู่ให้ลุกขึ้นมา

“โอ้ย นี่คุณธัน ทำอะไรคะฝันตกใจหมด”

ปึก

มือถือถูกโยนใส่ร่างเล็กทันทีเมื่อเธอได้สติ พาฝันมองมือถือของตัวเองงง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนใจร้ายอีกครั้ง

“อะไรคะ”

“อะไรงั้นเหรอ ดูสิว่าไอ้ภัทรมันส่งอะไรมาให้”พาฝันก้มมองมือถือตัวเองก่อนจะเปิดดู และเห็นไลน์ที่กันภัทรส่งถึง

ก็แค่ข้อความที่ส่งมาเพราะความห่วงใย เขามีปัญหาอะไร

“แล้วมันทำไม มันเกี่ยวอะไรกับคุณ”

“โทรไปออดอ้อนมันแล้วสินะ โกหกมันว่าอะไรละมันถึงส่งมาแบบนี้”

“คุณมันบ้า ฉันแค่โทรไปลางานเขา แล้วโกหกว่าฉันไม่ค่อยสบาย หรือจะให้บอกว่าโดนคนบางคนฉุดมาที่ทำงานด้วยล่ะคะ”พาฝันตอกกลับอย่างอารมณ์เสีย เขาเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปแล้วนะ

“ก็ทำไมไม่บอกละฮะ บอกไปเลยสิว่าฉันบอกให้เธอลาออก ไม่ได้บอกให้เธอลางาน หน้าตาก็ดูฉลาดนะ ทำไมดูโง่จัง”

“คุณธัน! คุณมัน”

“มันทำไม ทำไมฮะ”ธันวาเดินเข้ามาใกล้พาฝันมากขึ้นจนหญิงสาวล้มไปที่โซฟาอีกครั้งก่อนที่เขาจะก้มลงเท้าแขนกับโซฟากักขังพาฝันไว้

“เอามือถือมา”

            “เอาไปทำไมคะ”

“ฉันบอกให้เอามือถือมา”พาฝันยอมจำนนยื่นมือถือให้ธันวาก่อนที่เขาจะรับไปแล้วกดอะไรลงไป ไม่นานเสียงสัญญาณก็ดังขึ้น

ปลิ๊ก

ธันวาเปิดลำโพงเพื่อให้เธอได้ยินด้วย ไม่นานก็มีคนรับสาย

[ฮัลโหล มีอะไรหรือเปล่าครับคุณฝัน]เสียงของกันภัทรนั่นเอง

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมธันวานะ”

[อ้าวพี่ธันมีอะไรหรือเปล่า]

“ไม่มีอะไรหรอก แค่จะโทรมาบอกว่า พาฝันขอลาออกจากงานที่บริษัทนาย”

[อ้าวเมื่อเช้ายังโทรมาลางานนะพี่]

“แต่ตอนนี้ลาออก”เสียงของธันวาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่ปลายสายจะขอคุยกับพาฝัน

[งั้นผมขอคุยกับพาฝันได้ไหม]

“ได้ อ่ะ”

“สวัสดีค่ะคุณกัน”

[มันเกิดอะไรขึ้นครับ]พาฝันเงียบไป เธอไม่รู้จะพูดยังไงเพราะไม่อยากทำตามใจธันวา แต่เขายืนค้ำหัวเธออยู่นี้ หากเธอบอกไม่ลาออกคงต้องเจ็บตัวมากแน่ๆ

“อย่างที่คุณธันบอกคะ ฝันขอลาออกนะคะ พรุ่งนี้ฝันจะไปลาออกที่บริษัท”

[จะเอาแบบนี้จริงหรือครับ ผมเสียดายคุณนะ]เธอก็เสียดายเช่นกันเสียดายมากด้วยเพราะงานนี้เธอรักมันมากเหมือนกัน

“ค่ะ อะ นี่คุณ”ธันวาแย่งมือถือไปแล้ว ทำให้เธอไม่ได้พูดอะไรอีก

“แค่นี้นะ”

ตู๊ดๆๆๆๆ

วางสายไปเรียบร้อยแล้ว ธันวาใจร้ายเกินไปแล้วนะ

“คุณให้ฉันออกงานแบบนี้ รู้ไมว่ามันหางานยากมากแค่ไหน”

“ก็ไม่ต้องหา”ธันวาพูด

“คุณหมายความว่าไง”

“ผมจะให้คุณทำงานเป็นผู้ช่วยเลขาของนุดี”

“คุณธัน”

“วันนี้นุดีลาป่วย เธอก็ทำงานแทนเธอไปก็แล้วกัน ไม่ต้องสอนแล้วใช่ไหม เธอคงทำได้ ก็ผ่านมาแล้วนิตำแหน่งเลขานะ”

“เดี๋ยวคนรักของคุณก็ว่าฉันหรอก”

“เธอเข้าใจดีและเธอก็เข้าใจฉัน เชิญไปทำงานได้”ธันวาผายมือให้พาฝันออกไปทำงานที่โต๊ะด้านนอก เธอจึงเดินไปออกไป อย่างหงุดหงิดที่ทำอะไรเขาไม่ได้

เมื่อมาถึงโต๊ะพาฝันก็เดินไปนั่งไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็เข้ามา

“สวัสดีค่ะ”

[ผมเอง]

“มีอะไรคะ”พาฝันถามไปด้วยน้ำเสียงเซงๆ

[หึ ไม่เข้าใจอะไรถามผมได้ อ้อแล้วช่วยชงกาแฟให้ผมด้วยนะ]

ติ๊ด

เสียงเงียบไป พาฝันมองดูรอบๆโต๊ะก่อนจะสะดุดที่รูปคู่ของนุดีกับธันวา ทั้งคู่ดูรักกันมาก จะมีวันไหนไหมที่เขาจะไม่รักกัน ความน้อยใจเริ่มตีกันรวน เธออยากให้เขารักเธอเหมือนนุดีบ้าง แม้จะรู้ว่าเป็นความคิดที่เป็นไปไม่ได้แต่เธอก็ยังหวังว่าสักวันเธอจะเข้าไปอยู่ในหัวใจของชายหนุ่มได้ในสักวัน

แค่เศษเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี

แต่ถ้าเธอทำดีเพื่อให้เขากลับมาสนใจใจตัวเธอ ทำทั้งหมดไปแล้ว เขาก็ยังคงรักนุดีไม่เสื่อมคลายเธอคงได้แต่อิจฉานุดีที่ธันวารักสุดหัวใจ แม้แต่เธอเขาก็ยังไม่แล

เธอโชคดีจริงๆที่ได้เป็นคนรักของธันวา

แม้เธอจะขอเห็นแก่ตัวเพียงน้อยนิด แต่เมื่อถึงเวลาเธอจะไปเองจะยอมแพ้และยอมหย่าเพื่อให้ทั้งสองได้รักกันอย่างที่ต้องการ

เมื่อวันนั้นมาถึงเธอคงจะเจ็บปวดใจไม่น้อยเลยพาฝัน...

                                                         100%

มาอัพแล้ววววว มาทีละเล็กละน้อย หลังจากที่หายไปนาน

อย่าโกรธกันน่าส์ วันนี้ขอคอมเดม้น 10 คอมเม้น ไรท์ว่างแล้ว มีเวาลามาอัพและแต่งต่ออีกนานเลย

วันนี้ก็เลยมาขอกำลังใจเพื่อปั่นๆๆๆๆ คุณธัน รีดใจดีให้กำลังใจเค้าหน่อยน่าส์ ^^

วันนี้มาขอกำลังใจเช่นเดิม 10 คอมเม้นจ้าาา อ้อนแล้วน่าส์ จุฟๆ

คืนนี้ฝันดีค่ะรีดทุกคน

27/3/59 22.21น.

อัพแล้วววมาช้าไป ขอกำลังใจ10 เม้นเช่นเดิมจ้า แล้วเขาจะรีบมาอัพๆๆให้น่า

ไปแล้วคะ ฝันดี จุฟๆๆ

1/4/59 3.22น.

มาแล้วววค่ะ วันนี้มาขอกำลังใจอีกแล้วว 

ใครใจดีให้ไรท์หน่อยน่าส์

เดี๋ยวเย็นนี้ไรท์มาลงให้อีก 100%เลย ต้อนรับวันสงกรานต์จ้า

บายๆๆๆ

(แค่อยากรู้ว่ายังมีใคร ติดตามนียายเรื่องนี้อยู่บ้าง แหะๆๆ)

13/4/