คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : [SF] RAINY : CHANBAEK
RAINY
COUPLE : CHANYEOL x BAEKHYUN
RATE : NC-18
NOTE : ด้วยความคึกคะนองของวัยรุ่นที่ชื่อคยูตี้ เลยออกมาเป็นช็อตฟิคชั่นเรื่องนี้ คึคึ เรทนี้มาแต่เรื่องก็น่ารักใสๆ(?)อยู่นะ 555555555555555
“แบคฮยอน เก็บผ้าเร็ว ฝนตกแล้วลูก”
“คร้าบบบบบบบบบ” บยอนแบคฮยอน เด็กหนุ่มวัย 16 วิ่งแจ้นออกมานอกบ้านที่มีหยดน้ำฝนตกพรำลงมา เด็กน้อยคว้าเอาเสื้อผ้าที่ตากไว้อย่างดีจนแห้งสนิท แต่กลับมีความชื่นเข้ามาบ้างแล้วด้วยความเร่งรีบ กว่าจะเก็บหมดก็เล่นเอาหัวเปียกไปหมด แต่ยังดีที่เสื้อผ้าไม่เปียกเท่าไร เอาไปตากพัดลมแป๊บเดียวก็แห้งดังเดิม
“วางไว้ตรงนี้นะแม่”
“ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวเป็นหวัด” แบคฮยอนพยักหน้ารับแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องตัวเอง เขาไม่ค่อยชอบหน้าฝนสักเท่าไร เพราะมันมาทีไรเป็นเขาทุกทีที่ต้องวิ่งวุ่นเก็บข้าวของรอบบ้าน จะให้แม่ทำก็ไม่ได้ ให้คนแก่มาวิ่งเก็บของก็แย่พอดี
ความจริงแค่เช็ดหัวก็พอ แต่แม่คุณกลัวลูกไม่สบายเข้าขั้นหนักเลยสั่งให้ไปอาบน้ำทุกครั้งไป ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำก็เปิดผ้าม่านทักทายพี่ชายข้างบ้านเสียหน่อย โชคยังดีที่พี่ชายตัวสูงของเขาไม่ได้ลงไปช่วยแม่ขายของที่หน้าบ้านตัวเอง เห็นนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่
“พี่ชานยอล! สวัสดีวันฝนตก!” ตะโกนแข่งกับเสียงฝนที่สาดลงมาไม่มีหยุดจนคนเล่มเกมส์เงยหน้าขึ้น วางเครื่องมือสื่อสารลงข้างตัวแล้วเดินมาเกาะขอบหน้าต่าง
“ไปอาบน้ำ!”
“รู้ได้ไงอะ” แบคฮยอนเบะปาก นี่ก็อีกคน ถ้ารู้ว่าเขาเปียกฝนก็สั่งให้ไปอาบน้ำทุกที
“เห็นวิ่งเก็บของเมื่อกี๊” คนฟังพยักหน้าแบบขอไปที เล่นหูเล่นตาใส่พี่ชายแสนรักจนพอใจก็เข้าไปอาบน้ำตามคำสั่งของคนที่มีอายุมากกว่าทั้งสอง
ถอดเสื้อผ้า เปิดฝักบัว แล้วร้องเพลงตามประสาคนอารมณ์ดี ถูสบู่ สระผม เหมือนที่ทำทุกวันแบบไม่รีบร้อนอะไร
กึกกัก กึกกัก
เสียงแปลกๆดังอยู่นอกห้องน้ำ คล้ายเสียงคนเดินเข้ามา แบคฮยอนหยุดถูสบู่ชั่วครู่แล้วเงี่ยหูฟังเสียงก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดเข้ามาอีกจึงทิ้งความสงสัยแล้วกลับมาเล่นฟองบนตัวต่อ บ่อยครั้งที่เขาได้ยินเสียงกึกกักจากข้างนอกแบบนี้เวลาที่เขาเข้ามาอาบน้ำ พอเปิดออกไปดูกี่ทีก็ไม่มีใคร จะคิดว่าเป็นผีก็ไม่มีความเชื่อแบบนั้น อาจจะเป็นแม่ที่เอาผ้ามาเก็บให้เขาก็ได้ จะเป็นอะไรก็ช่าง ของในห้องไม่หายก็พอ
“อ....” ร่างเล็กที่เล่นสบู่จนฟองขึ้นทั้งตัวหันมองตามเสียงแปลกๆ มองลอดเข้าไปในห้องนอนของตัวเองก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ แบคฮยอนไม่ชอบปิดประตูห้องน้ำเพราะอยากได้ลมเย็นๆจากในห้อง แต่เขาก็ปิดผ้าม่านเอาไว้แล้ว เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรและหูคงฝาดไปเองก็อาบน้ำต่อ เล่นฟองไม่ถึงห้านาทีก็ล้างเนื้อล้างตัว หยิบผ้าขนหนูมานุ่ง ถูโฟมล้างหน้าจนทั่วใบหน้า ขัดๆนวดๆตามประสาเด็กน้อยอยากหน้าเนียนใส เสียงประหลาดก็จะเกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาก้มลงกับอ่างเพื่อล้างฟองครีมออกไป อย่างว่าล่ะ ถ้าของไม่หายแบคฮยอนก็ไม่คิดอะไรมาก อีกทั้งได้ยินจนชินจนเลิกสงสัยไปนานแล้ว นานขนาดไหนหรอ ตั้งแต่เขาเริ่มโต อายุได้ประมาณ14-15 เหตุการณ์พวกนี้ก็เริ่มเกิดขึ้นแล้ว
“แบคฮยอน ลงไปช่วยพี่ชานยอลขายของหน่อยลูก” พอแต่งตัวเรียบร้อยฝนก็หยุดพอดี เหลือแค่ละอองฝนเล็กๆน้อยๆเท่านั้น สงสัยแม่เขาคงอยากจะออกไปช้อปปิ้งตามที่นัดไว้กับคุณน้าข้างบ้าน ส่วนพ่อก็ต้องตามไปช่วยถือของ แต่ไม่บ่อยหรอกที่แบคฮยอนจะไปช่วยพี่ชานยอลขายของน่ะ บางครั้งบางทีเท่านั้น
“ครับๆ” เดินลงมาพร้อมกุญแจบ้านที่เตรียมมาปิดเพราะจะไม่มีคนอยู่บ้าน โบกมือลาเสร็จก็วิ่งเข้าไปในร้านขายของชำเล็กๆของคุณน้าทันที ชะเง้อมองหาพี่ที่สนิทก็ไม่เจอ เลยลากเบาะนวมขนาดไม่ใหญ่มากของคุณน้ามานั่งรอข้างโต๊ะเก็บเงิน
“แม่ ผมได้ยินเสียงรถ...อ่าว” แบคฮยอนมองชานยอลที่เดินผูกเชือกกางเกงเดินลงมาจากบันไดบ้าน ร่างสูงเงยหน้าจะถามคนเป็นแม่แต่กลับกลายเป็นคนตัวเล็กนั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้
“แม่พี่ไปเที่ยวกับแม่ผม ผมเลยมาช่วยขายของ” ยิ้มให้พี่ชายที่แก่กว่า 1 ปี ก่อนจะมาเท้าคางมองพี่ชายที่นั่งลงข้างเขาแล้วจัดโต๊ะให้เป็นระเบียบ
“ขายดีป่ะ”
“ธรรมดา”
“ใครมาซื้อบ่อยสุด”
“คนในหมู่บ้านไง”
“เอาแบบบ่อยสุด”
“ไม่เคยเอาเลยสักครั้ง” ชานยอลหันมายักคิ้วใส่คนช่างถาม เขารู้อยู่ว่าแบคฮยอนพยายามจะกวน งั้นกวนกลับหน่อยแล้วกัน
“โห่พี่อายุแค่นี้จะไปเอาใครเล่า ตอบดีๆดิ” หน้าแดงนิดๆกับการโต้ตอบที่เหนือความคาดหมายแต่ก็ยังปรับตัวได้ทัน มันเป็นเรื่องปกติสำหรับผู้ชายคุยกันอยู่แล้ว ลามกนิดติดเรทหน่อย
“ก็บอกว่าไม่เคยเอา จะบอกได้ไงว่าใครเอาบ่อยสุด” แหนะ ยังจะเล่นอีก!
“เออ ไม่ถามก็ได้ ไหนดูดิ๊เงินเยอะป๊าวววว” คนอายุน้อยกว่าแกล้งกลับด้วยการกระโดดใส่พี่ที่นั่งอยู่ข้างลิ้นชัก จัดการนั่งทับซะเลย เขาโตขึ้นตัวก็หนักขึ้น จะนั่งตักกันแบบเมื่อหลายปีที่แล้วคงไม่ไหว อยากให้พี่ชานยอลได้ร้องโอดครวญบ้างโทษฐานที่ตอบไม่ตรงคำถามแถมยังโยงไปเรื่องอื่นอีก
“เฮ้ยหนัก”
“อู้ววว เงินเยอะจัง ขอสักแสนนึงดิ”
“เว่อร์ แล้วลุกออกไปเลย” ชานยอลพยายามดันเจ้าตัวเล็กแต่แรงไม่เล็กให้ออกไป จะอะไรซะอีก กลิ่นหอมๆของสบู่มันลอยเข้าจมูกเขา ยิ่งเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆกลิ่นยิ่งหอม ถ้าแบคฮยอนยังแกล้งแบบนี้อยู่เขาคงอดใจไม่ไหวแน่ๆ
น้องยังไม่รู้เลยว่าเขาแอบชอบอยู่...
“พี่ๆ ขายอันนี้ด้วยหรอ” แบคฮยอนหยิบกล่องสี่เหลี่ยมอันเล็กขึ้นมาแล้วเอี้ยวตัวถามเจ้าของร้านที่เขานั่งทับอยู่
กึก!
ทั้งชานยอลและแบคฮยอนต่างก็หยุดนิ่ง มือเล็กถือกล่องสีชมพูนิ่งไม่ขยับ เพราะถ้าขยับนิดเดียวเขาได้จูบกับพี่ชานยอลแน่! หน้าใกล้กันขนาดนี้ จมูกชิดกันขนาดนี้ ปากห่างกันแค่นี้ แค่ขยับริมฝีปากมันยังเฉียดกันนิดนึงเลย ใกล้กันเกินไปแล้วนะ!
“ขายดิ ป้องกันไว้ก่อนไง” แล้วจะมาพูดทั้งที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้ทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
“มีคนซื้อด้วยหรอ” ก็เป็นบ้าไปด้วยกัน ปากเล็กเอ่ยถามทั้งที่ใจสั่นรัว อย่าเรียกว่าจะจูบกันเลย แค่นี้ปากมันก็โดนกันไม่หยุดแล้ว
“วัยรุ่นจนไปถึงคนแก่”
“คนแก่จะซื้อไปทำไมวะพี่”
“โอ้ยพูดมาก จะจูบแล้วนะ” คว้าเอากล่องถุงยางอนามัยที่เป็นประเด็นในตอนนี้ทิ้งไป แล้วดึงใบหน้าที่อื้ออึงอยู่ตรงหน้าเขาให้เข้าหาพร้อมประกบริมฝีปากแนบแน่น แต่แทรกลิ้นร้อนเข้าไปไม่ได้เพราะแบคฮยอนปิดปากแน่น
“อ้าปาก”
“อ่า” แล้วจะอ้าปากตามเขาสั่งทำไมจ๊ะแบคฮยอน...
แบคฮยอนหลับตาแน่นเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาจูบเขาอีกครั้ง คราวนี้แทรกลิ้นเข้ามาได้อย่างง่ายดาย มือหนารั้งท้ายทอยเข้าไว้กันไม่ให้หนี
ชานยอลก็แค่อดใจไม่ไหวบวกกับอยากแกล้งน้องที่มาขยับยุกยิกกระตุ้นอารมณ์เขาแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว รู้หรอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ด้วยจิตใต้สำนึกอยากทำมาตั้งนานละ ยังไงน้องก็ไม่โกรธหรอก รู้จักนิสัยกันมาตั้งแต่เด็กๆ มีแต่จะคล้อยตามมากกว่าขัดขืน ชัวร์!
“อื้ออออ” ร้องประท้วงเมื่อโดนแกล้งรุกเร้าแบบนี้ แบคฮยอนใจเต้นแรงมากที่ชานยอลกำลังใช้เรียวลิ้นหยอกล้อเขาแบบนี้ไม่ยอมหยุด ไม่เคยจะโดนกระทำแบบนี้มาก่อนในชีวิต ตื่นตาตื่นใจจนอยากรู้อยากเห็นมากกว่าเดิม
“ไหนบอกไม่เคยเอาใครไง ไมเก่งงี้ล่ะ” พอผละออกได้ก็พูดใส่รัว คนอะไรจูบเก่งเป็นบ้า เล่นเอาเขาอ่อนระทวยเลย
“ไม่เคยเอา แต่เคยจูบไง”
“แล้วนี่ดู เปื้อนเลย” ชี้ตรงบริเวณปลายคางที่มีน้ำเชื่อมใสอยู่ แลกลิ้นกันจนน้ำลายไหลเลยหรอเนี่ย
“ใช้มือหรือปากเช็ดดี”
“ปะ...ปากก็ได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว”
ความจริงคืออยากให้เขาจูบอีกนั่นแหละ...เพลินดี...
ซ่า!!!
กำลังเคลิ้มที่โดนจูบแผ่วตรงปลายคางก็ต้องตกใจสะดุ้งเมื่อฝนที่เพิ่งหยุดไปตกลงมาโครมใหญ่ ทั้งสองคนผละออกจากกันอย่างเร็วเพราะฝนมันสาดเข้ามาถึงข้างใน ชานยอลรีบเก็บของที่โชว์ข้างนอกเข้ามาเก็บข้างใน ส่วนแบคฮยอนก็รีบปิดประตูกันฝนกระเซ็นเข้ามา ร่างเล็กสะบัดหัวเล็กน้อยเพราะโดนฝนจนหัวเปียก ไม่ต่างจากชานยอลที่เปียกมะล่อกมะแล่ก
“เพิ่งอาบน้ำอ๊ะะะะะะ!” แบคฮยอนปาดน้ำฝนที่เกาะพราวอยู่ข้างแก้มใส เสื้อก็บาง กางเกงก็บาง โดนน้ำนิดเดียวเปียกโชกเลย
“โอ่....” กลืนน้ำลายดังเฮือกในหัว ภาพแบคฮยอนที่หัวเปียกกับเสื้อเนื้อบางสีฟ้าที่เปียกน้ำ ไม่ถึงกับแนบเนื้อ แต่ก็บางชวนใจหวิวได้เหมือนกัน
“เฮ้ย แมงมุม แมงมุมมมม” แบคฮยอนกระโดดโหยงๆเมื่อสัตว์ที่ทั้งเกลียดและกลัวมันย่างก้าวเข้ามาโดยที่เขาเพิ่งเห็นตอนมันเข้ามาใกล้แล้ว คนตัวเล็กร้องเสียงดังไม่หยุด แต่ก็ไม่ยอมเดินหนีเพราะมันก้าวไม่ออก ร้อนถึงคนที่มองต้องแสดงตัวเป็นฮีโร่เข้าไปช่วยน้องนุ่งที่โวยวายเป็นเด็กๆ เข้าไปไล่เจ้าแมงมุมตัวโตที่มาระรานน้องแล้วฉวยกอดซะเลย เนื้อตัวนุ่มนิ่มจนไม่อยากปล่อย อยากจะรัดฟัดสักทีสองที
“อื้อ พี่ชานยอล”
“ไม่ไหวแล้วเนี่ย คุมตัวเองไม่ได้เลย” ยิ่งได้กลิ่นหอมๆแบบใกล้ชิดยิ่งทนไม่ไหว ทำไมน้องถึงได้หอมและน่ากินขนาดนี้ เคยเห็นแต่เนื้อตัวแต่ไกลๆ ตอนนี้อยากเห็นแบบใกล้ๆแล้วสิ
“พี่ เดี๋ยวแม่มา”
“งั้นแป๊บนึง” สูดดมที่ซอกคอก่อนจะหยิบมือถือจากในกระเป๋าทั้งที่ยังกอดแบคฮยอนไม่ปล่อย เห็นว่าอีกคนหยิบโทรศัพท์ออกไม่ถนัดก็ขยับตัวให้ชานยอลหยิบของออกจากกระเป๋ากางเกงได้ ไม่มีหรอกร้องบอกให้ปล่อย ร้องบอกให้ถอยห่างน่ะ หมดยุคดีดดิ้นแล้ว
“แม่ ฝนตก ผมปิดร้านแล้วนะ ไม่ต้องรีบกลับมันอันตราย”
เออดี จัดการเสร็จสรรพเลย - -
“งั้นอยู่นั่นแหละ ผมดูแลน้องเอง จะถึงบ้านก็โทรบอกก่อนนะ” เดี๋ยวเตรียมตัวไม่ทัน
“พี่ จะทำอะไรผมรึไงถึงได้บอกไม่ให้แม่มาไว” แบคฮยอนขืนตัวเล็กน้อยพอให้เห็นหน้ากัน ยกเข่าขึ้นมาโดนส่วนต้องห้ามที่มีปฏิกิริยาแปลกๆ แบคฮยอนไม่รู้หรอกว่ามันโดนอะไร เพราะเขาเมื่อยเลยแค่ยกขาขึ้นเฉยๆ ชานยอลหลับตาข่มอาการที่น้องสร้างแบบไม่รู้ตัว
“อย่าทำแบบนั้นสิ”
“พี่ชานยอล มันโดนผมนะ” แบคฮยอนหน้าแดงก่ำที่อะไรบางอย่างมันแข็ง ที่เขารู้เพราะทุกส่วนในร่างกายมันแนบชิดกันไปหมด พี่ชานยอลจะกอดให้มันแน่นไปทำไมก็ไม่รู้ แล้วก็ดมอยู่นั่นแหละคอน่ะ สูดเอาๆจนกลิ่นจะหายหมดแล้ว อีกอย่างคือตรงนั้นที่แข็ง โดนตรงไหนไม่โดน โดนตรงตำแหน่งเดียวกับเขาเลย แค่โดนก็รู้สึกแปลกๆแล้วเนี่ย อีกอย่างเขาไม่ใช่เด็กน้อยไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ แต่มันก็เขินป่ะ เคยดูแต่ไม่เคยทำนะ!
-----------------------------CUT-----------------------------
“ดูแลกันยังไงถึงได้เป็นแบบนี้เนี่ยไอ้ลูกชายตัวดี” ทั้งชานยอลและแบคฮยอนก้มหน้าก้มตารับคำสั่งสอนจากผู้ใหญ่ทั้งสอง ที่เข้ามาดูอาการพวกเขาตั้งแต่เช้า
คุณนายบยอนหยิบเครื่องวัดไข้ออกจากปากแบคฮยอนมาตรวจดูก็พบว่าไข้ยังไม่ลด ชานยอลก็เหมือนกัน อยู่บ้านกันยังไงถึงได้ป่วยทั้งสองคนแบบนี้
“ไหนบอกปิดบ้านแล้วออกไปเล่นฝนทำไม โตจนป่านนี้แล้ว” คุณนายปาร์คว่าต่อ คิดว่าลูกชายจะดูแลน้องได้ ไหงกลายเป็นพากันไปเล่นจนไม่สบาย
“โทษทีแม่ มันส์ไปหน่อย” แบคฮยอนแอบหยิกต้นขาอีกฝ่ายใต้ผ้าห่มที่พูดอะไรออกมาแบบนั้น โกหกบอกว่าที่ไม่สบายทั้งคู่เพราะออกไปเล่นน้ำฝน แล้วมาพูดจาอะไรแบบนี้อีก ไอ้ที่มันส์ไม่ใช่เล่นฝนน่ะสิ...มันส์เพราะล่อกันทั้งที่หัวเปียกต่างหาก! ตอนนั้นก็ลืมนึกไปเลยว่าเปียกฝนมา มัวแต่....กันอยู่เลยลืมหมดสิ้นทุกอย่างเลย
“งั้นก็นอนอยู่นี่แหละทั้งสองคน ห้ามออกไปไหนเด็ดขาดเดี๋ยวไม่หาย”
“แม่จะออกไปไหนรึเปล่า เช่นออกไปซื้อของไรงี้”
“ไม่ออกยะ แม่ไม่ปล่อยให้เราสองคนออกไปเล่นฝนอีกแน่!” พูดจบผู้ใหญ่ทั้งสองที่เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่สองพี่น้องที่นั่งป่วยอยู่บนเตียงไม่สามารถกระดิกไปไหนได้
“อดชักคะเย่อกับแบคฮยอนเลย”
“หุบปากไปเลยพี่ ผมจะนอนเล่า ปวดหัวจะระเบิด”
“ถ้าพี่หายแล้วก็เอาผ้าปูไปซัก อย่าให้พ่อแม่เห็นนะ” นอนตะแคงข้างหันหลังใส่ ปรับท่าทางให้นอนสบายก่อนจะเอ่ยปากใช้ต้นเหตุที่ทำผ้าเปื้อนจนไม่สามารถลุกออกได้ ขืนแม่เห็นได้เป็นลมสลบพอดี ตากฝนกันยังไงทั้งเลือดทั้งคราบอะไรมากมายเต็มที่นอนไปหมด เลยต้องขอแม่ว่าจะนอนอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายไข้ ความจริงคือหาทางปกปิดหลักฐานอยู่
“พรุ่งนี้ค่อยซัก แม่ไม่เห็นหรอก” ว่าแล้วก็นอนลงตาม เป็นไข้เหมือนกันจะให้ไปออกแรงทำคนเดียวได้ไงกัน
“ห้ามกอดนะ เดี๋ยวแม่เห็น ต่างคนต่างนอน เคนะพี่”
“เออๆ ก็ได้ อย่าให้แม่ไม่อยู่นะ จะเล่นชักคะเย่อไม่หยุดแน่”
“พูดมากอะพี่ ไว้หายแล้วค่อยว่ากัน”
พอได้ยินแบบนี้พี่ชายสุดหล่อก็ค่อยนอนหลับสบายเสียหน่อย อยากหายป่วยแล้วเว้ยยยยย!!!!
ความคิดเห็น