คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : LOVE PASSION U-17 Past 5: ค่ายนรกบนเขา
ช่วงบ่ายของค่าย U-17 ฝั่งผู้หญิง
ฮือฮา ๆ
พวกเด็กใหม่ต่างมาชุมนุมกันที่หน้าบอร์ดประกาศซึ่งบางคนก็ดูดีอกดีใจที่ได้รับเลือกแต่บางคนต้องร้องไห้เพราะ ไม่ผ่านการรับเลือกเหมือนกัน....สาว 4 คนเดินมาด้วยท่าทางมั่นใจเพราะ พวกเธอถูกเลือกจากควีนของที่นี้โดยตรง
“ที่จริงไม่ต้องเดินมาดูก็ได้นิ พวกเราถูกเลือกให้ผ่านไปแล้วนี่นา....” แอนนิต้าพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนจะทำเป็นเชิดใส่อีก 3 คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“แต่พวกเราต้องมาดูเพื่อความแน่ใจอีกรอบ ถึงจะดีนะค่ะ” เรนะพูด
“งี่เง่า....” ยูกิพูดแบบไม่ค่อยมีมนุษย์สัมพันธ์เท่าไร
“ท่าจะเจองานหินสุด ๆ แล้วสิ...เรนะจัง” เอมะถอนหายใจเบา ๆ
“งั้นจะขอเข้าไปดูรายชื่อหน่อยนะค่ะ” เรนะรีบตัดบทแล้ววิ่งไปที่บอร์ดประกาศทันทีในระหว่างที่รอ.....
“ชิ! ทำไมฉันต้องมาอยู่กับพวกเด็กอวดดีอย่างเธอด้วยนะ” แอนนิต้าหันไปมองค้อนใส่ยูกิ
“พูดเหมือนฉันต้องการเธองั้นแหละ...หึ! พูดเอาตัวเองฝ่ายเดียวอยู่ได้” ยูกิดูจะไม่ชอบหน้าแอนนิต้าพอ ๆ กับอีกฝ่ายที่ไม่ค่อยเธอเหมือนกัน
“Hey! พูดจาให้มันดี ๆ หน่อย...เดี๋ยวจะเจ็บตัวแบบไม่ทันรู้ตัวแน่”
“ฉันไม่กลัวคนอย่างเธอหรอก...” ยูกิท้า
“เอ่อ....ทั้งคู่อย่าทะเลาะกันเลยนะ” เอมะพยายามเข้ามาห้ามแต่ว่า...
“Shut up!!” ทั้งยูกิและแอนนิต้าหันมาตวาดใส่เอมะพร้อมกัน
“ยัยเด็กอวดดี”
“ยัยคุณหนูน่าหมั่นไส้”
“ตอนนี้ฉันอยากรู้แล้วสิว่า รุ่นพี่ริทสึทำยังไงถึงได้คุมพวกรุ่นพี่อีก 10 กว่าคนได้นะ” เอมะถอนหายใจอีกรอบก่อนจะหันไปเห็นเรนะเดินออกมาพอดิบพอดีแต่ว่า....มีบางอย่างที่ดูผิดปกติเกิดขึ้นกับเรนะ
“ฮือ ๆ...ทุกคน...” เรนะเดินมาหาพร้อมกับร้องห่มร้องไห้ไปด้วย
“กะ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ เรนะจังหรือมีใครมาแกล้ง”
“ปะ เปล่าจ๊ะ.....แต่ว่า...อึก..ที่บอร์ดเรา 4 คนถูกประกาศว่า ไม่ผ่านการคัดเลือกน่ะสิ” เหมือนมีสายฟ้าผ่าลงมากลางใจของ 4 สาว
“มะ หมายความว่ายังไงกัน!! พวกเราตอบตกลงกับพวกเขาไว้แล้วนี่นา” แอนนิต้าโวยวายแม้แต่ยูกิเองก็มีสีหน้าที่ไม่พอใจเหมือนกัน
“ฉะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...”
แปะ ๆ
“เอาล่ะ ขอให้พวกเด็กใหม่ทุกคนช่วยมารวมตัวกันที่คอร์ท 12 ด้วย” ฮารุสะกับโนบาระเดินมาสั่งให้พวกเด็กใหม่ไปรวมตัวกันตามคำสั่งของริทสึ
“ฮารุสะ รู้สึกจะมีเด็กที่ไม่พอใจพวกเราอยู่นะ” โนบาระสะกิดแขนคนข้าง ๆ
“พวกเธอเองเหรอจ๊ะ ทำไมถึงไม่ไปรวมตัวกับคนอื่น ๆ ล่ะ”
“มันหมายความว่า ยังไงกันค่ะที่ประกาศบอกว่า พวกเราไม่ผ่านการคัดเลือก” แอนนิต้าโวยวายกับทั้ง 2 คน
“ทำไมรุ่นพี่ถึงทำแบบนี้ค่ะ” เอมะเอ่ยถาม
“แล้วทำไมพวกเธอไม่ไปคุยกับริทสึเองมาโวยวายกับพวกฉันยังกะสุนัขขี้แพ้ น่าสมเพชจริง ๆ” โนบาระยังคงเอกลักษณ์การพูดแบบไร้เยื่อใยไม่เปลี่ยนแปลง
“เร็นจัง...ห้ามพูดแบบนั้นนะ แต่ถ้าพวกเธอสงสัยกันก็ควรไปถามริทสึเองดีกว่า เพราะ คนที่เลือกตัวนักกีฬาก็คือ ริทสึเองนั่นแหละ”
“เอาอย่างงั้นก็ได้....ไปก่อนเถอะ” ยูกิเดินนำอีก 3 คนไปทันที
“ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเป็นส่วนร่วม...จากนี้จะเป็นการฝึกช่วงบ่ายขอให้คนที่ผ่านเตรียมตัวรับการฝึกด้วยค่ะ ส่วนคนที่ไม่ผ่านเราได้จัดเตรียมรถพาทุกคนกลับบ้านเรียบร้อย...ขอขอบคุณอีกครั้งค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ....” พอริทสึเดินออกจากคอร์ททั้ง 4 คนก็รีบวิ่งมาหาเธอทันที
“เรียว...มิโนรุช่วยฝากจัดการต่อที” ริทสึดูไม่ค่อยสนใจพวกยูกิเหมือนตอนแข่งจัดระดับ พอตัวเองฝากงานไปให้เพื่อนเสร็จก็เดินหายไปไหนก็ไม่รู้
“อยากจะพูดอะไรก็รีบพูดมา พวกฉันมีงานต้องทำต่ออีก” เรียวพูดขณะที่มิโนรุยืนหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
“ทำไมพวกเราถึงไม่ผ่านล่ะ เรายอมรับข้อตกลงที่จะเป็นเงาของพวกเธอไปแล้วนะ”
“ฮ่า ๆ ที่แท้ก็มาคุยเรื่องนี้งั้นเหรอ”
“มิโนรุ....ฉันขอถามพวกเธอหน่อยนะว่า พวกเธอคิดแล้วเหรอว่า ฝีมือของพวกเธอตอนนี้จะเหมาะสมกับตำแหน่งเงาของพวกเราซึ่งต้องมีฝีมือทัดเทียมกับพวกเรา”
“.....ระ เรื่องนั้นมันก็.....”
“หึ! น่าสมเพชคงไม่มีใครที่ดูทุเรศเหมือนพวกเธอแล้วมั้ง...” เรียวมองอย่างเหยียดหยาม
“ลืมไปเลยว่า เรียวน่ะเกลียดคนอ่อนแอที่สุดนี่นา ฮ่า ๆ” มิโนรุหัวเราะ
“พวกเราไม่ใช่คนอ่อนแอสักหน่อยนะ” เอมะเริ่มโกรธบ้างแล้ว
“ฮ่า ๆ เรียวดูสิเด็กคนนั้นโกรธขึ้นมาจริง ๆ แล้วล่ะ”
“......หึ!....ฮ่า ๆ ๆ ๆ เป็นเหมือนที่โคโนเอะพูดเอาไว้ไม่มีผิดเลย พวกเธอตามฉันมาหน่อยสิ...” เรียว สาวผู้มีใจแข็งดุจดั่งหินผากลับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งชนิดที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อย
“....จะพาพวกเราไปไหนกันค่ะ” เรนะเกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
“เอาน่า ๆ ตามพวกเราไปเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ” มิโนรุพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตามรุ่นน้อง 4 คนเดินตามเรียวไปทันที พวกเธอเดินเข้าไปในป่านอกค่าย U-17 จนมาหยุดลงที่หน้าผาอันสูงชันซึ่งมีใครบางคนยืนรอพวกเธออยู่ก่อนแล้ว
“มาช้านะ เรียว....” ริทสึพร้อมด้วยสมาชิกในคอร์ททั้งหมดกำลังยืนคอยพวกเธออยู่พอดี
“........เอาตัวมาให้แล้ว.....”
“.....เป็นยังงั้นกันบ้างล่ะ ทุกคน” ริทสึถาม
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นดีกว่า ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับพวกเราด้วยแล้วที่นี้มันที่ไหนกันแน่...”
“โว้ว ๆ ถามรัวเป็นชุดเชียวนะ ริทสึจังตอบได้หรือเปล่าเอ๋ย~” ฮิโตมิพูดออกแนวทะเล้นนิดหน่อย
“หึ! ขอบอกไว้ก่อนนะว่า ถ้าฉันทำตามแบบนี้พวกเธอก็คงเดินเชิดหน้าคิดว่า ตัวเองเก่งที่สุด...แบบนั้นมันดูไม่ค่อยสนุกเท่าไร ฉันน่ะต้องการความสนุกจากพวกเธอทุกคนยังไงล่ะ” รู้สึกแนวการพูดของริทสึเริ่มออกแนวโรคจิตขึ้นทุกวันแล้วสิ
“ทน ๆ เอาหน่อยนะ ควีนของพวกเราไม่ค่อยปกติเหมือนชาวบ้านอยู่แล้ว” ฮิคาริเดินมาลูบหัวรุ่นน้องเล่น
“เอ่อ...ฮิคาริจังเมื่อกี้เหมือนด่าริทสึจังว่า เป็นคนไม่ปกติเลยนะ” ยูกะพูดขึ้นก่อนหันไปมองสายตานิ่ง ๆ แต่ดูน่ากลัวของริทสึ
“เอาล่ะ ๆ เลิกพูดเรื่องไร้สาระกันได้แล้ว ต่อจากนี้พวกเราจะเริ่มการฝึกแบบพิเศษกันนะ....ขอตั้งชื่อว่า การหนีตายจากนรกยังไงล่ะ หึ ๆ ๆ” รอยยิ้มจอมเจ้าเล่ห์ที่แฝงด้วยความอำมหิตของริทสึกลับมาอีกครั้งแล้ว
“หนะ หนีตายงั้นเหรอ...” เด็กใหม่ทั้ง 4 เริ่มคิดหนัก
“ถูกต้อง.......อย่างแรกก็...หึ ๆ มาลองปีนหน้าผากันหน่อยมั้ยล่ะ” ทุกคนยืนอึ่งสักพัก
“จะ จะบ้าหรือไง! จู่ ๆ จะให้พวกเรามาปีนหน้าผาเนี่ยนะ” ยูกิโวย
“It’s crazy” แอนนิต้ามีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนิดหน่อย
“พวกเธออยากแข็งแกร่งขึ้นไม่ใช่เหรอ กะอีแค่ปีนหน้าผาแค่นี้ไม่ลองทำดูหน่อยล่ะ...มันอาจจะทำให้พวกเธอเก่งขึ้นมาบ้างก็ได้นะ” ริทสึพูดเหมือนกับว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว
“รุ่นพี่เรียวแบบนี้มันจะดีเหรอค่ะ” เรนะหันไปถามเพื่อความแน่ใจ
“.....ไม่ลองทำแล้วพวกเธอจะแข็งแกร่งขึ้นได้ไงกัน....ไม่ต้องห่วงเพราะงานนี้พวกเราทุกคนต้องฝึกด้วยเหมือนกัน”
“เอ๋! รุ่นพี่ก็ด้วยเหรอ” เอมะแปลกใจไม่ใช่น้อย ๆ
“ถ้าอย่างงั้นเอาไว้เจอกันที่ข้างบนสุดนะ ไปล่ะ” ส่งรอยยิ้มอวยพรเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็เดินหายแวบเข้าไปในป่า
“เจอกันที่ข้างบนสุด.....พูดเหมือนกับตัวเองจะรออยู่ยังงั้นแหละ” ยูกิไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร
“นี่แหละ...คือ ริทสึ...” ไอริพูดขึ้น
“ใช่...บางครั้งยัยนั่นก็ดูเหมือนปีศาจที่ยิ่งกว่าปีศาจซะอีกนะ” คิริยูพูดเสริมไปอีกรอบ
“น่ารำคาญ.....เลิกพูดมากแล้วมาปีนหน้าผากันได้แล้ว” พอโนบาระพูดจบทุกคนก็เริ่มปีนหน้าผาทันทียกเว้น....
“เฮ้! ยัยหน้าหมั่นไส้ทำไมถึงไม่ปีนล่ะ” ยูกิหันไปสังเกตพอดี
“Shut up! ยัยเด็กอวดดี” แอนนิต้าเถียงกลับแต่หน้าของเธอเริ่มซีดขึ้นเรื่อย ๆ
“ทำเป็นเรื่องมากอยู่ได้ รุ่นพี่บอกให้ปีนทำไมไม่ปีนล่ะ”
“มะ มันก็เรื่องของฉัน...เธอไม่ต้องเข้ามายุ่งได้มั้ย”
“ว่าไงนะ!!”
“แล้วจะทำไมล่ะ!!”
“พวกเธอ 2 คนหยุดทะเลาะกันได้แล้ว” เรียวต้องเข้ามาห้ามไว้
“....หรือว่า...เธอกลัวความสูงใช่มั้ยล่ะ.....” ฮารุสะเอยถามแอนนิต้า
“......อึก!.......”
“หา~ อย่างเธอเนี่ยกลัวความสูง ทุเรศชะมัดเลย”
“หุบปากไปซะ!! ยัยบ้า”
“คนอย่างเธอมันขี้กลาดจริง ๆ แค่กลัวความสูงนิดหน่อยทำเป็นกลัวไปได้”
“ว่าไงนะ!! คอยดูนะ ฉันจะปีนให้ถึงข้างบนก่อนเธอแน่ ๆ” แอนนิต้ารีบปีนขึ้นไปทันที
“หึ! คิดว่า ฉันจะยอมเธอรึไงล่ะ” ยูกิก็รีบปีนขึ้นไปติด ๆ
“ไม่ไหวเลยจริง ๆ สินะ เด็กพวกนั้นน่ะ” ฮารุสะหัวเราะเบา ๆ
“แต่อาจจะเป็นคู่ที่ดีก็ได้....คุณฮารุสะ พวกเราเองก็รีบปีนตามพวกนั้นไปกันเถอะ” ทุกคนต่างรวมใจเป็นหนึ่ง (หรือเปล่า) ช่วยกันปีนขึ้นมาข้างบนสุดซึ่งริทสึกำลังยืนรอพวกเธออยู่พอดี
“มะ หมายความว่ายังไงกันนะ....” เอมะมองเห็นบ้านไม้แล้วก็คอร์ทเทนนิสที่ตั้งตระง่านอยู่บนเขา
“มาช้าจังเลยนะ ฉันน่ะรอจนวอร์มร่างกายเสร็จไปแล้วตั้งหลายรอบ”
“บ้าน่า! ทำไมถึงได้....” ยูกิพูดขึ้นขณะพยุงร่างของแอนนิต้าขึ้นมา
“จะบอกว่า ทำไมฉันมาอยู่ที่นี้ได้ใช่มั้ยล่ะ...ฉันน่ะปีนขึ้นหน้าผาบ่อย ๆ จนเป็นปกติสำหรับฉันไปแล้วล่ะ.....โอ๊ะ! เกือบลืมไปเลย ขอต้อนรับสู่ค่ายนรกแห่งนี้”
“ค่ายนรกเหรอค่ะ...” เรนะพูด
“ใช่แล้วล่ะ......ค่ายนี้เป็นค่ายที่รู้กันในพวกตัวแทนค่ายอย่างพวกฉันเท่านั้นและที่ฉันให้พวกเธอเข้ามาร่วมการฝึกครั้งนี้เพราะ จะเคี่ยวเข็ญพวกเธอให้แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม....แล้วก็อีกเรื่องหนึ่งที่ลืมบอกไป ค่ายนรกแห่งนี้มีอยู่ด้วยกัน 2 แห่งอีกแห่งเป็นของพวกหนุ่ม ๆ ซึ่งจะหนักกว่าพวกเราเป็นเท่าตัวเลยล่ะ”
“โคโนเอะ พูดมากเกินไปแล้วนะ เริ่มฝึกกันได้แล้ว” เรียวพร้อมด้วยสมาชิกคนอื่นเดินเข้าไปเตรียมพร้อมการฝึก
“จ๊ะ ๆ พวกเธอทั้ง 4 คนเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดเหมือนคนอื่น ๆ เถอะ เราจะเริ่มฝึกกันแล้ว”
“หึ! เห็นการฝึกแล้วจะรู้ซึ่งถึงความโหดของมันเองแหละ” โนบาระพูดทิ้งท้ายไว้
“เร็นพอได้แล้วนะ” คิริยูต้องมาห้ามเอาไว้ก่อน
“จะเอายังไงต่อดีล่ะ” เอมะถามเพื่อนอีก 3 คน
“ไหน ๆ ก็มาแล้วขอดูหน่อยเถอะว่า มันเป็นนรกอย่างที่ยัยนั่นพูดเอาไว้หรือเปล่า” ยูกิรับคำท้าของริทสึ
“เอาล่ะวันนี้ก็เอาเป็นการฝึกแบบง่าย ๆ ก่อนดีกว่านะ เพราะพวกเธอคงเหนื่อยกับการปีนหน้าผามาแล้ว.....อย่างแรกก็ช่วยลงไปตักน้ำจากลำธารข้างล่างนี้ทีนะ เพราะไม่อย่างงั้นพวกเราจะอยู่ไม่รอดแน่ ๆ”
“นี่น่ะเหรอที่บอกว่า ง่าย ๆ” ยูกิโวย
“เฮ้อ~ ยัยริทสึเป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า ไม่เคยปราณีใครจริง ๆ นะเนี่ย” มิโนรุกับฮิคาริเดินไปหยิบถังน้ำ
“แต่ฉันว่า มันเบากว่ารอบที่แล้วอีกนะ” มิกิพูดต่อ
“ช่างเถอะ ๆ รีบทำตรงนี้ให้เสร็จดีกว่า” พวกรุ่นพี่ดูจะไม่ค่อยใส่ใจกับคำสั่งเท่าไร
“พวกเธอมัวยืนทำอะไรอยู่รีบลงไปได้แล้ว ฉันไม่สนว่า พวกเธอจะทำตามหรือเปล่าแต่ขอบอกไว้อย่างเดียวว่า ค่ายนี้ไม่ใช่สำหรับพวกอ่อนแอ ขี้แพ้น่าสมเพชหรอกนะ”
“ค่ะ!!”
ในคืนนั้นเอง
“เอ่อ....รุ่นพี่ริทสึค่ะ....” เรนะเดินเข้ามาหาริทสึที่แยกตัวออกไปนั่งอยู่คนเดียว
“เรนะเองงั้นเหรอ ทำไมไม่เห็นเรียกฉันว่า พี่สาวเหมือนเมื่อก่อนล่ะ” ริทสึกับคิริน เรนะเป็นญาติห่าง ๆ มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
“ขอโทษด้วยนะค่ะก็เห็นว่า อยู่ที่นี้พี่ริทสึดูเก่งมากจนฉันไม่กล้าเข้าไปยืนเทียบกับพี่เลย”
“บางครั้งเธอก็หัดมั่นใจตัวเองหน่อยก็ดีนะ....แล้วมาหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า”
“แค่อยากรู้เท่านั้นล่ะค่ะว่า ทำไมพี่ถึงอยากให้พวกเราเก่งขึ้นด้วยค่ะ” ริทสึหันไปจ้องหน้าเรนะนิดหน่อยก่อนถอนหายใจออกมาเบา ๆ
“ฟังพี่นะ.....ในค่าย U-17 น่ะนักเทนนิสหญิงยังไม่ค่อยเด่นเท่ากับพวกผู้ชายทำให้โค้ชไม่ค่อยมาสนใจอะไรพวกเรามากนักหรอกแค่จัดตารางการฝึกให้เท่านั้นเอง...พี่ก็เลยอยากทำให้พวกเราแข็งแกร่งขึ้นพอ ๆ กับพวกผู้ชายอย่างไงล่ะ”
“แล้วทำไมพี่ต้องยึดติดกับว่า ต้องแข็งแกร่งพอ ๆ กับพวกผู้ชายด้วยค่ะ ถ้าเป็นพี่เมื่อก่อนคงบอกว่า แค่ให้เล่นเทนนิสตามใจของเราก็พอแล้วแท้ ๆ”
“นั่นเป็นเพราะ พี่....มีชายที่อยากจะเอาชนะให้ได้น่ะสิ”
“พี่ริทสึดูน่าเบื่อกว่าเมื่อก่อนอีกนะค่ะเนี่ย...” เรนะทำหน้ามุ่ย
“งั้นเหรอ.....สงสัยจะติดนิสัยเจ้าพวกนั้นมาแล้วสินะ” ริทสึหัวเราะเบา ๆ
“นิสัยใครเหรอค่ะ พี่ริทสึ”
“เปล่าหรอก.....ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละนะ” ริทสึลูบหัวเรนะเบา ๆ
“จริงด้วยสินะ ฉันสงสัยมาตั้งนานแล้วว่า ทำไมพี่ริทสึชอบหันหน้าไปมองที่ภูเขาฝั่งนู่นตลอดเลยล่ะ” เรนะชี้ไปทางภูเขาที่พวกซานาดะกำลังพยายามปีนขึ้นจากนรกกันอยู่
“รู้หรือเปล่า....ว่าบนยอดเขาน่ะ มีสถานที่ที่เหล่านักเทนนิสผู้พ่ายแพ้แล้วอยากกลับไปที่ค่าย U-17 อีกครั้ง...มารวมตัวกันเพื่อปีนหนีจากนรกที่สุดแสนจะป่าเถื่อนและโหดร้าย ไม่มีกฎเกณฑ์ข้อบังคับอะไรนอกจากทำตัวเองไม่ให้เป็นผู้โดนล่าเท่านั้นล่ะ”
“เป็นสถานที่ที่น่ากลัวจังนะค่ะ”
“ใช่....แต่ที่นั้นก็อาจจะทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นได้เหมือนกันล่ะ”
“งั้นเหรอค่ะ..........”
“เลิกคุยกันได้แล้ว รีบไปนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องฝึกโหดตั้งแต่เช้าเลยนะ” ริทสึไล่ให้เรนะกลับไปนอนขณะที่ตัวเธอยังคงยืนมองที่ภูเขานั้นต่อไป
“ฉันกำลังรอคอยพวกนายอยู่ตลอดเวลา เพราะงั้นรีบกลับมาให้ได้นะ
”
ซานาดะ กับ ยูคิมูระวัยล่ะอ่อน....เอ่อ...ซานาดะทำไมตอนเด็กดูน่ารักเกินไปป่าว แล้วจะหน้าแดงทำพระอะไรไม่ทราบยะ่!!! ยูคิมูระดูไม่เห็นเปลี่ยนไปเลยอ่ะ
เสื้อเหลืองนี่เป็นใครเนี่ย....แอบไปขโมยชุดผู้หญิงที่ไหนมาใส่!!?
อันนี้นั่งหาภาพเล่นอยู่แล้วไปเจอเข้าพอดี มันไปกระตุ้นเลือดคอสของไรเตอร์อย่างแรง อ้ากกก อยากตัดชุดของสาธิตริคไคอ่ะ!! (TT^TT) ถ้าไม่ติดว่า เราหยุดไปปีกว่าแล้วนะ เห็นแล้วอยากคอสอ่ะ
ความคิดเห็น