คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : LOVE PASSION U-17 Past 6: เรื่องสยองในค่าย U-17
คอร์ทเทนนิสบนภูเขา
“เฮ้ย! เจ้าพวกเด็กม.ต้นกระจอกลงไปตักน้ำให้ไอ้พวกควายเรียกพ่อมาดิ” โค้ชจอมโหดมิฟุเนะสั่งพวกม.ต้นไปตักน้ำมาขณะที่พวกม.ปลายกำลังฝึกกันอยู่
“เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องทำด้วยฟ่ะ!!” ไคโดไม่พอใจ
“ไคโด อย่าดีกว่า” คาวามูระห้าม
“แต่รุ่นพี่คาวามูระ ผมน่ะ.........”
“ไคโด....ทำตามที่โค้ชบอกเถอะ” ซานาดะเข้ามาหยุดทุกอย่าง
“ใช่แล้ว ๆ ทำตามที่โค้ชสั่งแล้วเอาน้ำมาให้พวกเราซะดี ๆ ไอ้พวกเด็กขี้แพ้” ยิ่งได้ยินที่ซานาดะพูดพวกม.ปลายก็ยิ่งได้ใจมากกว่าเดิม
“ชิ!!” พวกซานาดะต่างเดินไปหยิบถังน้ำมาคนละใบแล้วปีนลงหน้าผาไปทันที
ผั๊วะ!!
“เฮ้ย!!! ตีลูกให้มันดี ๆ หน่อยฟ่ะ!! ไอ้พวกโง่” โค้ชมิฟุเนะตวาดใส่
“คะ ครับ!!”
“อึบ! แฮ่ก ๆ” พวกซานาดะปีนขึ้นมาพร้อมกับน้ำเต็มถัง
“เอาขึ้นมาได้สักที...เฮ้ย! ไอ้พวกโง่พักดื่มน้ำกันก่อน” พอได้ยินดังนั้นพวกม.ปลายก็รีบกรูเข้ามาหาน้ำดื่มทันที ส่วนพวกม.ต้นก็ทำได้แค่ยืนมองด้วยความกระหายเท่านั้น
“นะ น้ำ.....” เคนยะสังเกตเห็นถังใบหนึ่งที่มีน้ำเหลืออยู่แต่ว่า...
ซ่า~
“หึ ๆ แบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย” ซาซาเบะหยิบถังน้ำนั้นมาราดหัวตัวเอง
“กะ แก......” เคนยะมองด้วยสายตาโกรธเคือง
“เฮ้ย ๆ น้ำหมดแล้วนะเว้ย ไปเอาน้ำมาเติมอีก” ซาซาเบะโยนถังน้ำที่ว่างเปล่ามาให้เคนยะ
“........อืม.......” โค้ชมิฟุเนะเหล่มองมาที่พวกม.ต้นเล็กน้อย
“ทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง......” ไซเซ็นพูดขึ้นขณะที่ตัวเองและคนอื่น ๆ โดนจับหย่อนหัวกับต้นไม้ โดยมีโค้ชมิฟุเนะยืนมองดูอยู่ข้าง ๆ เขามีกล่องที่ใส่ลูกเทนนิสอยู่
“เอาล่ะ ฉันจะตีบอลพวกแกต้องตีโต้ให้ได้ก็พอ”
เป๊าะ!
“ทำแบบนี้มันจะได้อะไรฟะเนี่ย” ชิชิโดะพูดพร้อมกับโยนตัวไปมาเพื่อตีบอล
“ความเป็นไปได้ที่พวกเราจะทนไม่ไหวก่อน 240%” อินูอิพูด
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็คงไม่ดีแน่ ๆ เลย อึบ!” ยานางิพูดต่อ
เป๊าะ!
“หึ!”
“ฮ่า ๆ” เอจิเซ็นกับคินทาโร่ยังคงสีหน้าระรื่นเหมือนเดิม
เอี๊ยด ๆ
“ทำไมพวกฉันต้องมาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้ด้วย” มุคาฮิโวยวายขณะที่ตัวเองต้องมาปั่นจักรยานสามล้อของเด็ก ๆ
“เฮ้ ๆ พูดแบบนี้แล้วฉันจะรู้มั้ยล่ะ” เคนยะก็ดูจะไม่พอใจเหมือนกัน
“ทั้ง 2 คนหยุดทะเลาะกันดีกว่าครับ” โมโมชิโระต้องเป็นฝ่ายห้ามทัพ
“ฮ่า ๆ แบบนี้สนุกชะมัดเลย” คินทาโร่กับเอจิเซ็นปั่นแซงหน้าพวกรุ่นพี่อย่างสนุกสนาน
“หึ ๆ แค่นี้ยังอ่อนหัดอยู่นะ” เอจิเซ็นปั่นแซงคินทาโร่ไปแล้ว
“อ่า~ โคชิทาเอะขี้โกงนี่นา รอฉันด้วยสิ”
“แฮ่ก ๆ เหนื่อยชะมัดเลย นี่มันการฝึกอะไรกันแน่” ทุกคนนั่งพักอย่างหมดแรงสีหน้าของแต่ละคนเริ่มไม่ไหวกันแล้ว
“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า มันจะโหดแบบนี้ แฮ่ก ๆ”
“ฉันอยากรู้ว่า ที่พวกเราทำแบบนี้มันจะได้อะไรขึ้นมาเนี่ย แบบนี้มันเหมือนโดนกลั่นแกล้งชัด ๆ เลย” ชิชิโดะถามขึ้น
“แกล้งงั้นเหรอ....” คาวามูระหันไปถาม
“มันต้องใช่แน่ ๆ เลย ทั้งปีนลงไปตักน้ำจับพวกเราหย่อนหัวบนต้นไม้แถมยังไอ้จักรยานสามล้อบ้า ๆ นี่อีกเนี่ย”
“...................” ไม่มีเสียงใดตอบกลับมานอกจากเสียงหอบหนักของทุกคนเท่านั้น
“ชิ! ในขณะที่พวกเรามาทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้น เจ้าพวกที่อยู่ในค่ายU-17ก็คง....” ทุกคนต่างนึกสภาพของเพื่อนในค่ายได้ฝึกซ้อมโดยมีเทรนเนอร์คอยดูแลตลอดเวลา ได้ทานอาหารชั้นดีได้แช่ในบ่อน้ำร้อนอย่างสบายใจ มันช่างแตกต่างจากพวกเขาตอนนี้ซะเหลือเกิน
“โธ่เว้ย! คิดแล้วมันน่าเจ็บใจชะมัดเลย” โมโมชิโระทำสีหน้าผิดหวัง
“เฮ้ย! พวกแกมานั่งอู้อะไรอยู่ตรงนั้นฟ่ะ ได้เวลาต้องไปตักน้ำให้พวกฉันแล้วเฟ้ย” ซาซาเบะเดินมาพร้อมกับพวกม.ปลาย
“ว่าไงนะ...!” ไคโดชักเริ่มทนไม่ไหวแล้ว
“เอาไป.....รีบ ๆ มาหน่อยล่ะ ไอ้พวกเด็กขนน้ำ หึ ๆ” ซาซาเบะโยนถังน้ำให้ก่อนเดินจากไปด้วยความสะใจ แต่กลับสร้างความไม่พอใจให้กับพวกม.ต้น
“ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ” เอจิเซ็นไม่มีทางโกรธเคืองแม้แต่นิดเดียว
“งั้นฉันไปด้วยดิ โคชิมาเอะ” คินทาโร่เองก็ดูไม่ค่อยทุกข์ร้อนอะไรเหมือนกัน
“พวกนายไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไง” โมโมชิโระถาม
“มัวแต่อยู่เฉย ๆ แบบนี้มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมานิครับ” พอเอจิเซ็นพูดแบบนั้นสีหน้าและท่าทางของทุกคนก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นทันที
“.........อืม........” โค้ชมิฟุเนะแอบยืนฟังพวกนั้นอยู่ที่หลังต้นไม้ต้นหนึ่ง
ในค่าย U-17 ฝั่งผู้ชาย
“อืม พวกเด็กม.ต้นเป็นยังไงกันบ้างล่ะ” โค้ชไซโตะถามขณะเดินเข้ามาในห้องมอนิเตอร์พร้อมกับหลานสาว....ริทสึ...
“คิดว่ายังไงบ้างล่ะ เด็กพวกนั้นตั้งใจฝึกซ้อมกันถึงขนาดนั้น” โค้ชคุราเบะพูด
“นั่นสินะ ที่นี้มีทั้งอุปกรณ์ความสะดวกและเทรนเนอร์ชั้นเยี่ยมคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าที่นี้พวกเขาก็ทำได้แค่ฝึกแล้วก็ฝึกเท่านั้นล่ะ”
“....................”
“ถ้าเทียบกับเด็กที่อยู่ค่ายนั้นมันก็...อีกเรื่องหนึ่งสินะ” ริทสึได้แต่ยืนมองที่โค้ช 2 คนคุยกันสักพักก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปข้างนอก
“ริทสึ....หลานจะไปไหน” โค้ชไซโตะถามด้วยความเป็นห่วงและหวง
“จะไปหาพวกพี่คาสึยะหน่อยนะค่ะ” ตอบแล้วก็เดินออกไปทันที
“โคโนเอะมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า” โทคุงาว่าถามขึ้นพอเห็นร่างของรุ่นน้องเดินเข้ามาในคอร์ท
“วันนี้อยากเป็นคู่ซ้อมให้พี่น่ะค่ะ”
“จริงสิ! โคโนเอะเธอรู้หรือเปล่าว่า วันนี้เป็นวันอะไร...” ริทสึยืนนึกอยู่สักพัก
“หรือว่า...วันนี้จะเป็น.....” โทคุงาว่าพยักหน้าให้เล็กน้อย ริทสึแอบหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
“พอได้แล้ว....พวกม.ปลายเหลือ 3 คน พวกม.ต้นเหลือ 2 คน วันนี้พวกแกต้องไปนอนในถ้ำ.....” โค้ชมิฟุเนะประกาศหลังจากที่พวกม.ปลายแข่งกับม.ต้นเสร็จพอดี
“เฮ้ย ๆ พวกนายไปทำอาหารเย็นให้พวกฉันได้แล้ว” ซาซาเบะสั่ง
“..........” ทุกคนมองค้อนมาที่ซาซาเบะก่อนจะลงไปหาของป่ามาทำกินกัน
“นี่ ๆ ฉันเจอเห็ดด้วยล่ะ!” คินทาโร่วิ่งมาพร้อมกับกองเห็ดเต็มมือ
“เฮ้! คินจังแน่ใจนะว่า มันกินได้” เคนยะถามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยมั่นใจนัก
“แต่ฉันว่า เจ้านี่มันน่ากินจะตาย ลองกินหน่อยม่ะ โคชิมาเอะ” คินทาโร่ยื่นเห็ดไปให้เอจิเซ็น
“ไม่เอา” เอจิเซ็นรีบปฏิเสธทันที
“มีความเป็นไปได้ถึง 120% ที่บอกว่า เห็ดชนิดนี้ดูไม่ค่อยหน้าไว้ใจสักเท่าไรนะ” อินูอิพูดเสริม
“ช่างเถอะ ๆ เอาเก็บกลับไปด้วยก็แล้วกันนะ” โออิชิพูด
“อ้าก!! นอนในที่แบบนี้จะมีผีโผล่ออกมาหรือเปล่าเนี่ย” คินทาโร่โวยวายเรื่องนอนกันในถ้ำ
“เฮ้! คินทาโร่พอสักทีเถอะน่า” โมโมชิโระพูด
คร่อก~
“เฮ้ย! พวกนาย 3 คนตื่นขึ้นมาได้แล้ว” โค้ชมิฟุเนะเดินมาปลุกเอจิเซ็น เคนยะและทานิชิ “ฉันมีภารกิจพิเศษให้พวกนายทำ....”
“ว้ากกก ถึงเรื่องบาลานซ์ฉันห่วยแต่เรื่องวิ่งฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอกน่า!!” เคนยะพูดขณะที่ตัวเองกำลังวิ่งบนน้ำเพราะ เสียหลักลื่นจากโขดหินเมื่อกี้
“แต่ยังไงคุณก็วิ่งบนน้ำไม่ได้เหรอนะครับ” เอจิเซ็นพูด
“รีบจับมือฉันเอาไว้เร็วเข้าสิ!!” ทานิชิยื่นมือไปหาเคนยะแต่ว่า...
“โทษทีนะ แต่ฉันหมดแรงข้าวต้มแล้วล่ะ” เคนยะหมดแรงจึงตกน้ำไปตามมาด้วยทานิชิและเอจิเซ็น (รายสุดท้ายโดนลากมาด้วย)
แว้กกกกก
กลับมาที่ค่าย U-17 อีกครั้ง
“โอย~ ทำไมการฝึกของที่นี้ถึงได้โหดแบบนี้นะ ปวดไปทั้งตัวเลย” คิริฮาระกำลังเดินเล่นอยู่ตามทางเดิมพอดีก็เห็นแสงไฟจากห้องห้องหนึ่งเข้าพอดี
“ได้ยินหรือเปล่า มีคนบอกว่า ทุก ๆ อาทิตย์จะมีของหายไปจากห้องเก็บอุปกรณ์แล้วก็ตรงส่วนบาร์ก็ด้วยล่ะ” มีม.ปลาย 2 คนกำลังยืนอยู่ในห้องนั้น
“มีคนบอกว่า เป็นผีล่ะ”
“ผะ ผีงั้นเหรอ” คิริฮาระกำลังแอบฟังอยู่
“แต่ฉันรู้จักวิธีที่จะไล่ผีนั้นออกไปนะ”
“เฮ้! จริงดิ สอนฉันมั้งได้มั้ย”
“ทำพร้อมกันนะ Step, step, one, two, one, two. Turn and Ina Bauer!”
“ชิ! นี่ก็คงเป็นเรื่องล้อเล่นของรุ่นพี่อีกสินะ ไม่น่าไปแอบฟังเลย...ผีมันมีจริงซะที่ไหนกันล่ะ” คิริฮาระทำหน้าแบบเซ็ง ๆ แล้วกลับไปเดินเล่นต่อทันทีแต่ว่า....
“ทำยังไงดี~ ทำไมฉันถึงยังไปต่อไม่ได้~” พอคิริฮาระเดินมาส่วนที่ติดกับบาร์ก็พบกับเงาขนาดใหญ่ที่กำลังเคลื่อนไปมาจนดูน่ากลัว
“ระ หรือว่า เรื่องที่รุ่นพี่ 2 คนนั้นพูดจะเป็นเรื่องจริงกันเนี่ย”
“เจ็บจังเลย~ ทำยังไงถึงจะผ่านไปได้สักที” แต่ในความจริงแล้วนั้น............
“ทำไมที่นี้ต้องป้องกันซะแน่นหนาแบบนี้ด้วยฟะ” เคนยะร้องโวยวายขณะที่กำลังก้าวข้ามพาเลเซอร์ป้องกัน
“พยายามเข้าครับ อีกนิดเดียวเองก็จะข้ามไปได้แล้ว” เอจิเซ็นพูดให้กำลังใจ
“จะพูดแบบนั้นก็เถอะ...กร๊อบ!!! จ้าก~ เอวฉัน ๆ ๆ”
“ทำอะไรของนายฟ่ะ อีกนิดเดียวก็จะสำเร็จอยู่แล้วนะเฟ้ย” ทานิชิโวย
“ถ้าแกคิดว่า ตัวเองผ่านไอ้เลเซอร์พวกนี้ไปได้ทำไมแกไม่ลองทำเองล่ะฟะ”
“เฮ้อ~ ไม่ไหวเลยจริง ๆ นะครับเนี่ย ทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ ไปได้” เอจิเซ็นถอนหายใจหนัก ๆ
“แกนะเงียบไปเลยเฟ้ย!”
“Step, step, one, two, one, two. Turn and Ina Bauer!” คิริฮาระที่กลัวจัดจนนึกว่า เป็นผีจึงยืนท่องคาถาที่ได้มาจากรุ่นพี่
“เสียงนี้มัน...คิริฮาระ อาคายะ...มาทำอะไรที่นี้ในเวลาแบบนี้กันนะ” พอเอจิเซ็นได้ยินคาถาที่คิริฮาระท่องก็เกิดความคิดอะไรบางอบ่างขึ้นมาได้
“เคนยะซัง ทานิชิซังผมมีความคิดดี ๆ แล้วล่ะ” เอจิเซ็นเรียกระดมใช้ความคิด
“พร้อมแล้วใช่มั้ย เอจิเซ็น” เคนยะพูด
“ครับ ทานิชิซังยืนรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ”
“เอาล่ะ 1 2 3 Step, step, one, two, one, two. Turn and Ina Bauer!”
ไชโย!! ในที่สุดเราก็ทำสำเร็จพอกลับมาได้ต้องขอบใจคิริฮาระคุงหน่อยแล้วสิ”
“เอาล่ะ พวกเรารีบเข้าไปกันเถอะ” ทั้ง 2 วิ่งเข้าไปในห้องอาหารแต่ก็มีบางอย่างเข้ามากวนใจพวกเขาอีกจนได้....ความอิ่มยังไงล่ะ......
“สุดยอดเลย ไส้กรอกนี่อร่อยชะมัด” เสียงดังของเคนยะเล็ดลอดออกมาทำให้ทานิชิเกิดอาการหิวด้วยเหมือนกัน
“เฮ้ย! พวกแกตั้งใจหน่อยสิ”
“อันนี้ก็อร่อย อร่อยไปหมดทุกอย่างเลย ฮ่า ๆ” ดูเหมือนทั้ง 2 จะไม่ได้ยินเสียงของทานิชิ
“.....ทนไม่ไหวแล้วโว้ย! ย้ากกก” ทานิชิทนไม่ไหวจึงวิ่งไปหาของกินอย่างบ้าคลั่ง
หวอ ๆ ๆ ๆ เพราะ เสียงเตือนภัยดังทำให้ทุกคนในค่ายพากันตื่นกันหมด แม้กระทั่งคนที่ยังคงซ้อมอยู่จนดึกดื่นอย่างอาโตเบะก็แปลกใจไม่ใช่น้อย ๆ
“ทำอะไรของนายเนี่ย ทานิชิ” เคนยะโวย
“หนวกหู....พวกนายต่างหากที่ทำให้ฉันหิวเอง ง่ำ ๆ”
“แบบนี้ต้องรีบเอาเหล้าไปให้โค้ชแล้วสิ”
“นั่นมัน....น้ำสูตรพิเศษของรุ่นพี่อินูอินี่นา ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ”
“......พวกนายคิดอย่างที่ฉันคิดไว้หรือเปล่า....หึ ๆ” ทั้ง 3 คนรู้สึกจะปิ๊งแผนอะไรบ้างอย่างเพื่อแก้เผ็ดกับโค้ชจอมโหดของพวกเขา
ในขณะเดียวกันนั้นเอง ที่ห้องฟิตเนต
หวอ ๆ ๆ
“อืม....รู้สึกว่า จะได้โดนเข้ากับตัวเซนเซอร์ที่อยู่ในห้องอาหารเข้านะค่ะ” ริทสึพูดขึ้นขณะนั่งมองโทคุงาว่ากำลังออกกำลังกายอยู่
“......ไม่ไหวเลยจริง ๆ.....” โทคุงาว่าหันไปมองริทสึเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง ๆ ออกมา
“นี่ค่ะ ผ้า.....แล้วทีตอนของพี่คาสึยะล่ะค่ะ มันเป็นยังไงงั้นเหรอ” ริทสึถามขึ้นมาโทคุงาว่ามองหน้าของเธอด้วยสายตานิ่ง ๆ
“....ถ้าเธอถามอีกครั้ง ฉันจะบอกโค้ชไซโตะว่า เธออยู่ที่นี้...กับฉัน” เขาขู่
“ว้าย~ น่ากลัวจัง น่ากลัวจัง อิ ๆ” ริทสึทำหน้าทะเล้นเพราะ เธอรู้ดีว่า อีกฝ่ายคงไม่ทำแบบนั้นกับเธอจริง ๆ แน่
“ทำเป็นเล่นตลอด....”
“จริงสิ พี่คาสึยะคิดว่า พวกนั้นจะปีนกลับมาได้หรือเปล่า”
“ก็อาจจะ....โคโนเอะเธออยากจะซ้อมแข่งกับฉันอีกสักรอบมั้ย”
“ก็ดีเหมือนกันนะค่ะ พี่คาสึยะ”
“ว่าแต่โคโนเอะ ฉันขอถามสักเรื่องสิว่า....เมื่อไรเธอจะกลับไปที่ค่ายของพวกผู้หญิงสักที” ที่โทคุงาว่าถามแบบนี้ก็เพราะ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วแถมยังน่ากลัวอีกต่างหากเขากลัวว่า จะเกิดอันตรายขึ้นกับน้องสาวตรงหน้านี้ระหว่างทาง
“เรื่องไม่ต้องห่วงหรอกน่า เพราะ หนูกะว่าจะมานอนค้างที่นี้ด้วยน่ะสิ” ริทสึพูดแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไร
“แล้วเธอจะนอนค้างที่ไหน....ฝั่งนี้มันเป็นของพวกผู้ชายพอแข่งกับฉันจบก็รีบกลับไปที่หอพักของเธอเถอะ”
“ไม่เอาด้วยล่ะ ที่นี้ช่วงกลางคืนนะ ตอนเข้าก็ว่ายากแล้วนะแต่ตอนออกยากยิ่งกว่าอีก หนูไม่อยากเสียพลังงานโดยเปล่าประโยชน์”
“ถ้างั้นเธอจะไปนอนกับใคร โค้ชไซโตะงั้นเหรอ” โทคุงาว่าเป็นคนไม่กี่คนที่รู้ว่า โค้ชไซโตะกับริทสึเป็นน้าหลานกัน
“ทำไมหนูต้องกับน้าด้วยล่ะ หนูกะว่า จะนอนค้างที่ห้องของพี่คาสึยะล่ะ” โทคุงาว่าถึงกับอึ่งพอรู้ว่า น้องสาวสุดน่ารักคนนี้จะมานอนกับเขาด้วย
“ไม่เอา...เดี๋ยวเกิดมีใครเข้ามาเห็นอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นก็ได้”
“อ้าว! แล้วจะทำยังไงกับของของหนูล่ะ” โทคุงาว่ามองกระเป๋าเป้ของริทสึที่เตรียมของมาค้างด้วยแบบเสร็จสรรพ
“นี่เธอ.....เห็นค่ายนี้เป็นค่ายลูกเสือรึไง”
“เอาน่า ๆ ยังไงคืนนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ พี่คาสึยะ” ริทสึพูดเองเออเองว่า โทคุงาว่ายอมให้เธอค้างด้วยแล้ว ยิ่งทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าปฏิเสธเลยปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ริทสึต้องการ
“อยากรู้จริง ๆ ว่า ไอ้นิสัยเผด็จการแบบนี้ได้มาจากใครกัน”
จากนั้นก็กลายเป็นเรื่องเล่าสยองขวัญสำหรับคิริฮาระไปเลย
เปลี่ยนคนมั้ง...คนนี้ใครเอ๋ย~ (P.S รู้ว่า ทุกคนเบื่อให้ทายกันแล้วรอบหน้าเอาเป็นรูปตอนเด็กของหนุ่ม ๆ ดีกว่า ฮิ ๆ ^^)
New Prince of Tennis OVA คลิ๊กเลย!!!
ตัวอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จริงมีเยอะกว่านี้อีก
ความคิดเห็น