[Prince of tennis] love passion กระหน่ำหัวใจส่งให้เธอ

ลำดับตอนที่ #38 : LOVE PASSION U-17 Past 4: เงาของควีน

ที่ค่าย U-17 ฝั่งผู้หญิง ทุกคนกำลังตั้งตารอเด็กชุดหลังที่ถูกเรียกให้เข้ามาที่ค่ายเช่นเดียวกับคนอื่น

“ชุดหลังมีทั้งหมด 30 คนและทุกคนเป็นเด็กม.ต้น คิดแบบนี้ดีแล้วเหรอ เดี๋ยวพวกม.ปลายจะไม่พอใจกันหมดหรอก” เรียวหันไปถามริทสึที่กำลังยืนรอพร้อมกับสมาชิกจากคอร์ท 1 ทุกคน

“ถ้าเด็กที่ควีนเลือกมากลับมันห่วย....ฉันขอส่งเจ้าพวกนั้นกลับบ้านเอง” โนบาระพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“น่ากลัวจริงน้า~ อย่าทำให้ว่าที่น้องสาวคนใหม่ของพวกเรากลัวสิ เร็นจัง” ฮิโตมิ หญิงสาวผู้เป็นดั่งราชันย์ในค่ายของสาว ๆ หัวเราะในลำคอเบา ๆ

“นี่ ๆ ฉันลงแข่งด้วยได้มั้ย” ฮิคาริ สาวน้อยหัวรั้นที่ไม่เคยฟังใครนอกจากริทสึ....ส่งสายตาอ้อน ๆ มาหาควีนของพวกเธอ

“ถ้าฉันคิดจะส่งใครไป....ฉันจะบอกให้พอถึงรอบของคน ๆ นั้นก็แล้วกัน” ริทสึตัดบทพูดแล้วยืนมองเด็กใหม่ที่ค่อย ๆ ทยอยเดินเข้ามาที่คอร์ท 12 คอร์ทอันดับท้ายสุดของที่นี้

“ขอต้อนรับเด็กม.ต้นที่เรียกตัวมาร่วมฝึกกับพวกเราที่นี้....ฉันชื่อ โคโนเอะ ริทสึ...อยู่คอร์ท 1 เพื่อเป็นการต้อนรับพวกเธอแล้วก็ทดสอบฝีมือวันนี้เราจึงมีการแข่งจัดระดับขึ้นมาเป็นกรณีพิเศษ......ส่วนการแข่งนั้น....ฉันจะให้คนมาบอกต่อเอง” ริทสึหันไปมองที่ไอริเชิงให้เธอเป็นคนแจ้งการแข่งกับพวกเด็กใหม่

“อั๊ยย์! ฉันชื่อ ฮานาบุสะ ไอริ อยู่คอร์ท 1 เช่นกัน สำหรับการแข่งวันนี้เราจะพวกเธอแข่งกับพวกคอร์ท 9 – 11 คนที่เอาชนะแล้วทำให้ควีนของพวกเราสนใจได้จะมีสิทธิ์ได้แข่งกับพวกคอร์ท 1-4 ต่อทันที.....จบแล้วล่ะ” ไอริส่งยิ้มอย่างร่าเริงขณะที่สมาชิกคอร์ทอื่นและเด็กใหม่เริ่มวิตก

“เกม โอชิทาริ ยูกิ 6-0” ริทสึมองเด็กสาวผมสั้นสีน้ำตาลดวงตากลมโตสีน้ำตาลออกส้มจมูกโด่งริมฝีปากบางใบหน้าเรียวรูปไข่ด้วยความสนใจ

“อืม.....เธอน่ะเป็นอะไรกับ โอชิทาริ ยูชิ แห่งชมรมเทนนิสเฮียวเทและโอชิทาริ เคนยะแห่งชิเทนโฮจิกันเหรอ”

“เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง....จริง ๆ ฉันควรเดินทางมาตั้งแต่รอบที่แล้วแต่บังเอิญตกเครื่องซะก่อนจึงต้องมารอบนี้แทน...” ริทสึจ้องมองท่าทางที่ไม่ค่อยเป็นมิตรกับรุ่นพี่สักเท่าไรของยูกิด้วยแววตาที่พึงพอใจ

“รู้สึกว่า จะอยู่ปี 1 โรงเรียนเฮียวเทด้วยใช่มั้ย....งั้นก็...เรียว...เด็กคนนี้ฉันโอนให้เธอก็แล้วกันนะ” ริทสึส่งขุนศึกของตัวเองลงไปแข่งกับเด็กใหม่

“ทำแบบนี้ได้ไงอ่ะ ฉันเองก็อยากลงมั้งเหมือนกันนะ...!!” ฮิคาริทักท้วงขึ้นอย่างไม่พอใจ

“งั้นฉันส่งเธอลงไปในรอบต่อไป...แต่ถ้าไม่พอใจ...ฉันจะคู่ซ้อมให้เธอก็ได้” พอได้ยินว่า ริทสึจะเป็นคนแข่งด้วยทุกคนต่างพากันเงียบทันที...เพราะ คงไม่มีใครกล้าแข่งกับควีนคนนี้ยกเว้นหนุ่ม ๆ จากฝั่งตรงข้ามเท่านั้น

“คอร์ท 1 อาโตเบะ เรียว...แล้วเธอล่ะ...”

“โอชิทาริ ยูกิ ปี 1 แห่งโรงเรียนเฮียวเท...ถ้าฉันชนะได้จะยืนอยู่ตำแหน่งเดียวของรุ่นพี่หรือเปล่า...."

“อย่าดูถูกคนของควีนให้มันมากนัก....”

“เกม วอน บาย อาโตเบะ 6-4” ชัยชนะยังตกเป็นของสาว ๆ จากคอร์ท 1 เหมือนเช่นเคย

“เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ” ริทสึเอ่ยถามขณะที่เรียวกำลังเดินมานั่งพักเหนื่อยข้าง ๆ เธอ

“เด็กนั้นฝีมือร้ายกาจก็จริงแต่ยังไม่เผยออกมาเต็มที่....ถ้าได้ฝึกอีกนิดล่ะก็อาจแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้แน่ ๆ”

“แบบนี้มันก็น่าสนุกสิ....ใช่มั้ย ริทสึ” ไอริมองยูกิด้วยความสนใจเช่นเดียวกับริทสึ

“นี่ ๆ รู้สึกว่า คอร์ทอีกด้านหนึ่งก็น่าสนใจไม่แพ้กันนะ” ฮารุสะชี้ไปที่คอร์ทอีกฝั่งซึ่งเด็กใหม่เพิ่งเอาชนะอดีตควีนคนก่อนไปได้

“เกม คิริน เรนะ 6-0”

“หึ ๆ เป็นเด็กที่น่าเอ็นดูจัง....ฉันขอแข่งกับเด็กคนนั้นได้มั้ย” มิโนรุดูสนใจเด็กสาวรูปร่างผอมบาง ออกแนวน่ารักที่กำลังจ้องมองมาทางริทสึพอดิบพอดี

“ไม่ได้นะ ฉันอุตส่าห์จ้องรอบต่อไปไว้แล้ว” ฮิคาริโวยขึ้นทันที

“พวกเธอยังไม่หยุดทะเลาะกันล่ะก็....ฉันจะให้เร็นกับยูกะจัดการ” ริทสึพูดขู่ทำให้ทั้ง 2 รีบกลับมานั่งประจำที่ของตัวเองทันที

“เธอน่ะชื่ออะไรงั้นเหรอ...” ริทสึเอ่ยถามเด็กสาวที่เอาชนะอดีตควีนได้

“คิริน เรนะ ปี 2 จากโรงเรียนเซงาคุค่ะ รุ่นพี่โคโนเอะ” เด็กสาวยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา

“รู้จักด้วยงั้นเหรอ” ทุกคนหันไปมองที่ริทสึพร้อม ๆ กัน

“เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าน่ะ....ตามที่สัญญากันไว้ ฮิคาริออกไปทักทายรุ่นน้องหน่อยสิ”

“ฮ่า ๆ Lucky!! เกมนี้เอาให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลย”

“คิริน เรนะ...ปี 2 แห่งโรงเรียนเซชุนค่ะ ขอฝากตัวนะค่ะรุ่นพี่”

“มิสึคาวะ ฮิคาริ จากคอร์ท 1 ขอให้เป็นการแข่งที่สนุกก็แล้วกันนะ”

“เกม วอน บาย มิสึคาวะ ฮิคาริ 6-2”

“รู้สึกว่า ฝีมือจะตกลงไปนิดหน่อยนะ.....” ริทสึพูดกับตัวเอง

“นะ น่าสงสารจัง ต้องมาแข่งกับคุณฮิคาริที่เป็นลำดับ 2 ในคอร์ท 1” ยูกะ สาวน้อยผู้อ่อนหวานแต่จะกลายเป็นสาวโหดเมื่อได้ยืนอยู่บนคอร์ท

“หวังว่า เด็กคนต่อไปคงไม่ได้อ่อนหัดแบบ 2 คนนี้หรอกนะ” คิริยูพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเพราะ เด็กที่ต่อจาก 2 คนเมื่อกี้ยังไม่มีใครเอาชนะคนแรกได้สักคน

“น่าเบื่อที่สุดเลย....” มิกิกิดูจะเบื่อหน่ายไม่แพ้คิริยู

“เฮ้ ๆ รู้สึกว่า มีเด็กที่เอาชนะรอบแรกมาได้แล้วนะ” ทั้งหมดต่างมองลงไปข้างล่างที่มีเด็กสาวรูปร่างสูงโปร่งเพรียวบางยังกะนางแบบ ดวงตาสีน้ำผึ้ง ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยถึงเอว

“เกม แอนนิต้า โมนอคโค 6-2”

“เด็กต่างชาติงั้นเหรอ....อืม ยูจังรู้สึกว่า เกมนี้น่าจะเหมาะสมกับเธอที่สุดนะ” ริทสึเลือกคิริยูซึ่งเป็นสาวลูกครึ่งอิตาลีให้แข่งในรอบนี้

“ฉันชื่อ อาคาสึกิ เฮเลน่า คิริยูแห่งคอร์ท 1 แล้วเธอชื่ออะไร”

“.....แอนนิต้า โมนอคโค สาธิตริคไคปี 3” อีกฝ่ายดูน้ำเสียงเย่อหยิ่งทำให้คิริยูที่ปกติจะไม่ค่อยแสดงสีหน้ารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

“แบบนี้สินะที่เขาชอบพูดกันบ่อย ๆ ว่า คนนิสัยเหมือนกันจะอยู่ด้วยกันไม่ได้” ฮารุสะส่ายหัวเล็กน้อย

“ริทสึ~ ฉันอยากกลับเข้าไปในหอพักแล้วอ่ะ” มิโนรุเดินเข้ามากอดแล้วเอาหน้าซุกไซ้ออดอ้อนริทสึ

“ยังเหลืออีก 5 คนทนเอาหน่อย”

“ไม่หรอกมั้ง ตอนนี้มันจบลงไปแล้วล่ะ...” ฮิโตมิยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“เกม วอน บาย อาคาสึกิ เฮเลน่า คิริยู 7-5”

“เหนื่อยหน่อยนะ ยูจัง....แต่รุ่นน้องคนนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ”

“อวดเก่ง จองหอง แต่มีคุณสมบัติที่ดีถ้าไม่เอาเข้ามาฝึกก็คงเสียดายฝีมือแย่”

“ช่างเถอะ ๆ ต่อไปก็คนสุดท้ายแล้วสิ....” ไอริพูดเร่งให้เสร็จจากตรงนี้เร็ว ๆ เพราะ พวกเธอเริ่มเบื่อกันแล้ว

“ไม่เอาน่า~ ฉันว่า เด็กคนสุดท้ายดูน่าสนใจไม่ใช่เล็ก ๆ เลยนะ”

“เกม มิยาโกะ เอมะ 6-4” ริทสึจ้องมองเด็กสาวเจ้าของผมสั้นสีน้ำเงิน ดวงตาสีเหลืองข้างขวามีผมปิดไว้ริมฝีปากบางจมูกโด่งใบหน้าเรียวได้รูปด้วยความสนใจพอ ๆ กับ 3 คนแรก

“เป็นประเภท Serve and Volley งั้นเหรอ....ในคอร์ท 1 ของพวกเราไม่ค่อยมีผู้ประเภทนี้เลยนะ” เรียวพูดขึ้นเพราะ สนใจสไตล์การเล่นของเด็กสาว

“น่าแปลกนะ คนอย่างเรียวจะสนใจคนอื่นเป็นด้วยนะ” ริทสึพูดแหยะ

“.................” เรียวเล่นเงียบไม่ยอมโต้ตอบอะไรออกมาอีก

“อืม.....รอบสุดท้ายนี้ฉันขอลงแข่งล่ะกัน” ทุกคนต่างฮือฮาเพราะ รอบสุดท้ายควีนของค่ายลงมาแข่งด้วยตัวเองเลย

“โคโนเอะ ริทสึ คอร์ท 1 เธอล่ะว่าไงจ๊ะ” ริทสึเอ่ยถามด้วยสายตาเป็นมิตร

“มิยาโกะ เอมะ ม.ต้นปี 2 จากโรงเรียนฟุโดมิเนะค่ะ ขอฝากตัวนะค่ะ รุ่นพี่”

“ว้าว~ แมทต์นี้น่าสนใจแฮะ อาจได้ข้อมูลดี ๆ กลับไปก็ได้” ทุกคนต่างให้ความสนใจกับการแข่งครั้งนี้ที่สุด เพราะหลังจากนี้จะไม่มีใครได้เห็นริทสึไปอีกนาน

ย้าก

“ช้าไป ๆ....อึบ!”

“ถึงจะเป็นรุ่นพี่...ฉันก็ไม่ยอมหรอก ย้าก!!”

“อ่อนไป.....”

ฟิ้ว!

“มะ เมื่อกี้มัน.......”

“รวดเร็วดั่งสายลม....” ริทสึเอา Fuu rin ka zan ของซานาดะออกมาใช้

“เฮ้! ไอ้ท่าเมื่อกี้มันอะไรน่ะ มองไม่เห็นวงสวิงเลย” มิโนรุแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“Fuu rin ka zan ท่าเฉพาะตัวของซานาดะ เก็นอิจิโร่ 1 ใน 3 ปีศาจแห่งชมรมเทนนิสสาธิตริคไคซึ่งถูกเรียกว่า จักรพรรดิ....ไม่น่าเชื่อว่า ริทสึจะใช้ท่านี้เป็นด้วย” คนที่เรียนอยู่สาธิตริคไคอย่างฮิคาริ ไอริและคิริยูต่างรู้จักดีถึงความร้ายกาจของ Fuu rin ka zan

“ถึงจะน่าสงสารไปหน่อย แต่เด็กคนนั้นหมดทางเอาชนะแล้วล่ะ....” คิริยูพูด

“งั้นแสดงว่า นี่คือพลังที่แท้จริงของริทสึงั้นเหรอ”

“เปล่าเลย....ริทสึน่ะเป็นคนที่ไม่ยอมเปิดเผยความสามารถของตัวเองให้ใครรู้ได้ง่าย ๆ ถ้าไม่ใช่คนที่เธออยากจะเอาชนะจริง ๆ เธอก็ไม่ยอมเอาออกมาใช้.....ขนาดตอนแข่งกับฉัน...สำหรับริทสึคงเป็นแค่การฝึกซ้อมเท่านั้นล่ะ” คนที่สนิทกับริทสึมากที่สุดอย่างเรียวอธิบาย

“ฉันเองก็ด้วย....ควีนของเราน่ะไม่เคยเอาจริงกับใครสักคน” ฮิโตมิพูดก่อนจะหันกลับไปดูการแข่งต่อ

ย้าก!!

“ไรซิ่ง ช็อตงั้นเหรอ”

เปาะ!

“สงบนิ่งดั่งป่าไม้”

“สะ สุดยอด! แรงหมุนของลูกเมื่อกี้ถูกทำลายไปแล้ว” มิโนรุมองดูด้วยความตกตะลึง

“สมแล้วที่เป็นป่าไม้ของ Fuu rin ka zan” ไอริพูดขึ้น

“ฉันน่ะไม่ยอมแพ้รุ่นพี่หรอกน่า....ย้าก” เอมะรู้สึกยังไม่ยอมแพ้ขณะที่เธอถูกนำไปแล้ว 4-0

“ขอโทษนะ แต่มันจบแล้วล่ะ...ย้าก!! ลุกลานราวกับเปลวไฟ”

“กะ เกม วอน บาย โคโนเอะ ริทสึ 6-0”

“ให้ตายสิ สมกับเป็นริทสึจริง ๆ ไม่ยอมให้ใครตีไข่แตกสักคน” ฮิคาริหัวเราะเบา ๆ

“หึ ๆ ทุกคนก็แข่งกันหมดทุกคนแล้วสินะ ตอนนี้ก็ขอให้ทุกคนเข้าไปพักผ่อนกันตามสบาย ช่วงเที่ยงเราจะติดประกาศว่า ใครที่ไม่ผ่านการคัดเลือกและสำหรับคนที่ผ่านเราจะติดประกาศว่า ใครจะได้ประจำอยู่คอร์ทไหน...จากนั้นเราจะมาอธิบายเรื่องกฎในค่ายแห่งนี้ให้เข้าใจก่อนจะลงซ้อมช่วงบ่าย......ทุกคนแยกย้ายได้.....” เรียวเดินมายื่นผ้าสะอาดให้กับริทสึ

“เหนื่อยรึเปล่า ริทสึจัง” ฮารุสะก็เข้ามาถามด้วยเช่นกัน

“นิดหน่อยนะ....เอ่อ...ยูกะ มิกิช่วยไปเรียกคุณโอชิทาริ คิริน แอนนิต้าแล้วก็มิยาโกะมาที่ห้องนั่งเล่นของพวกเราทีนะ ฉันอยากจะคุยกับพวกเขานิดหน่อย”

ที่ห้องนั่งเล่นของพวกคอร์ท 1 กับ 2

“ขอบคุณที่มาพบตามคำเชิญของฉันนะ” ริทสึยิ้มให้อย่างเป็นมิตรข้างหลังของเธอมีพวกเพื่อนทั้งหมดยืนยังกะเป็นบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันเธอ

“การแข่งวันนี้ในสายตาของพวกเธอเป็นยังไงบ้าง...รับชาหน่อยมั้ย” ริทสึพูดก่อนจะริบน้ำชาให้กับพวกเด็กใหม่ทั้ง 4

“พวกรุ่นพี่ฝีมือสุดยอดทุกคนยังกะปีศาจเลยค่ะ” เอมะพูดเหมือนหลอกด่าพวกริทสึยังไงไม่รู้

“ฮ่า ๆ ถ้าพวกเราเป็นปีศาจ...ริทสึก็คงเป็นซาตานล่ะมั้ง” ฮิคาริหัวเราะ

“....ฮิคาริ.......” ริทสึมองเพื่อนสาวด้วยหางตาก่อนจะหันกลับมามองเด็กใหม่อีกครั้ง “.....พี่ฮิโตมิ....ช่วยเอาของอีกชิ้นที่ฉันฝากไว้ออกมาทีสิ”

“....รับไปสิ....” ฮิโตมิยื่นของอีกชิ้นให้กับพวกเด็กใหม่ มันเป็นกล่องกำมะยี่ใบเล็ก ๆ ข้างในมีเข็มกลัดตัวแทนเหมือนกับของริทสึแต่มันเป็นสีเงินไม่ใช่สีทอง...

“นี่มันคืออะไรค่ะ.....” เรนะเอ่ยถาม

“เข็มกลัดตัวแทนค่าย U-17 แต่ว่า มันเป็นของตัวสำรอง...เอ่อ...ฉันพูดถูกหรือเปล่า เรียว” ริทสึหันไปถาม

“....ถูกแล้วล่ะ....เข็มกลัดสีเงินคือ ตัวสำรอง ส่วนสีทองคือ ตัวจริง.....ถ้าพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ พวกเธอเป็นเงาของพวกเรายังไงล่ะ”

“ตัวสำรองงั้นเหรอ....พวกฉันไม่มาที่นี้เพื่อเป็นตัวสำรองของพวกเธอสักหน่อย” แอนนิต้าดูจะไม่ค่อยพอใจเท่าไร

“แล้วถ้าฉันบอกว่า พวกเธอสามารถขึ้นมาเป็นตัวจริงแทนพวกฉันได้ล่ะ พวกเธอจะว่ายังไง” ริทสึถาม

“แล้วมันจะทำยังไงล่ะ” ยูกิดูจะสนใจพอสมควร

“ถ้าอยากปีนขึ้นมาตัวจริงมันง่ายนิดเดียวคือ เอาชนะพวกเราให้ซะก่อนยังไงล่ะ ไม่อย่างงั้นเธอก็ต้องเป็นได้เพียงเงาของพวกฉันตลอดไป.....แต่มันมีวิธีที่ง่ายยิ่งกว่าคือ พวกเราจะมอบเข็มกลัดให้พวกเธอ.....ถ้าพวกเราต้องออกจากค่ายแห่งนี้ไปยังไงล่ะ...เป็นไงง่ายดีใช่มั้ยล่ะ”

“ริทสึ อย่าให้ความหวังกับพวกเด็กใหม่แบบนั้นสิ...ก็รู้ ๆ อยู่ว่า เด็กพวกนี้ไม่มีทางเอาชนะพวกเราได้หรอก...” โนบาระพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เด็กอ่อนแอยังไงก็อ่อนแออยู่วันยังค่ำ” มิกิกิก็เอากับเขาด้วยเหมือนกัน

“เร็นจัง มิกิก็ด้วยอย่าพูดอะไรที่มันตัดกำลังใจพวกน้อง ๆ แบบนั้นสิ” ฮารุสะต้องเข้ามาห้ามทันที

“พอได้แล้ว.....ต่อจากนี้จะเป็นการตัดสินใจของพวกนั้นเราไม่มีสิทธิ์มาจะพูดอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว” เรียวพูดเสียงนิ่ง ๆ ก่อนจะรอฟังคำสั่งจากริทสึ

“จะเลือกยังไงก็เป็นเรื่องของพวกเธอ...ถ้ารับข้อเสนอก็อยู่ที่นี้ต่อแต่ถ้าไม่รับก็เก็บของกลับบ้านไปซะ ที่นี้ไม่ใช่ที่ของคนอ่อนแอ......” พูดจบริทสึก็เดินออกไปทันที

“ตอนนี้พวกเธอกลับไปพักผ่อนแล้วก็คิดทบทวนข้อเสนอของพวกเราอีกครั้งเถอะ” ไอริหันกลับส่งยิ้มครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินตามเพื่อน ๆ ไปทันที

“เดี๋ยวก่อนค่ะ......” พอนั่งคิดอยู่สักพักทั้ง 4 ก็รีบเดินมาหาพวกริทสึทันที “พวกเราขอรับข้อเสนอ....” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของริทสึ

“ก็ได้....หลังจากนี้ฉันจะเป็นคนคิดเมนูการฝึกให้พวกเธอ...จงมาเป็นเงาให้กับพวกฉันซะ”

“จงเป็นเงาที่สักวันจะขึ้นมาเป็นตัวจริงแทนพวกฉัน”

 

โดนแบบนี้มั้งจะได้รู้สึก....เป็นเคะบ้าง?!!!

Kawaii~ ใครกันเนี่ย...>///<

เฉลยคนที่นอนอู้ตอนที่แล้วคือ Kanesaki chan ค่ะ

ค่าย U-17 ฝั่งผู้หญิงชุดที่ 2

ชื่อ::  แอนนิต้า โมนอคโค
            ชื่อเล่น:: แอนนิต้า/แอนนา(สำหรับคนสนิท)

วันเกิด: 14 กุมภาพันธ์ 

โรงเรียน+ชั้นปี: ริคไค ปี 3

อายุ: 15

อุปนิสัย:สวย เริ่ด เชิด หยิ่งคือสโลแกน เป็นพวกเอาแต่ใจ ดื้อ หัวแข็งเป็นที่สุด ขี้บ่น ชี้โวยวาย พูดตรงไปตรงมาเกินไป ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ทำอะไรเพี้ยนๆแบบไม่แคร์ใคร แต่ไม่ชอบการดูถูกผู้อื่นเพราะคิดว่าไม่มีใครเกิดมาด้อยกว่ากัน เป็นพวกเพ้อฝัน ชอบทำอะไรโดยพลการ ทำให้เดือดร้อนบ่อยๆ แต่มีไหวพริบ คล่องแคล่วว่องไว และเนียนเป็นที่สุด ดูเย็นชา แต่จริงแล้ว ม้าดีดกะโหลกสุด ชอบพูดเองตอบเอง ทำให้คนคิดว่าเป็นบ้าไปซะแล้ว ไม่มีเพื่อน เพราะไม่มีใครคบ(เจ็บ!!!)และชอบอยู่สันโดษ ยิ้มยากหน้านิ่งตลอดเวลา เป็นนักวางแผนตัวยง ไฮเปอร์ ไม่อยู่นิ่ง

คำพูดติดปาก:"ไม่ได้เรื่องเลย~"(เซ็ง),"แล้วชั้นจะไปรู้มั้ยเนี่ย~"(โดนถามเซ้าซี้),"อะไรนะ!!!"(ตกใจ)

ประวัติ ::พ่อเป็นทหารรัสเซียที่มาตกหลุมรักกับแม่นางแบบชาวอเมริกัน ย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นหลังแต่งงาน มีน้องสาวอายุ 10 ปี ชื่อว่า เจซซี่ โมนอคโค ชอบทะเลาะกันบ่อยๆแต่จริงๆรักกันมาก และแฝดพี่ผู้ชาย อายุ 15 ปี ชื่อว่า อเล็กซ์ โมนาคโค สนิทกันมาก ทำให้อเล็กหวงแอนนิต้าสุดชีวิต เป็นครอบครัวที่อบอุ่นและรักกันมาก

สิ่งที่ชอบ/ไม่ชอบ: ชอบ แมว เห็นแล้วจะเข้าไปเล่นด้วย และเผลอยิ้มออกมา,ตุ๊กตา จะกอดทั้งวันไม่ยอมปล่อย ไม่ชอบ เยลลี่ เพราะมันเหมือนเอเลี่ยน(เด๋งๆดึ๋งๆ)

จุดอ่อน:กลัว สุนัข(ทุกสายพันธุ์)เห็นแล้วเป็นต้องกรี๊ดแล้ววิ่งหนี เพราะตอนเด็กๆ โดนหมากัดมือซ้าย ทำให้เป็นแผลเป็นตรงมือซ้าย,เป็นโรคกลัวที่สูง จะเป็นลมทันที(บางครั้งก็อ้วก)

ลำดับในค่ายU-17: คอร์ท 1 ลำดับ 12
            สไตล์การเล่น:All around 
ขอขอบคุณตัวละครนี้จาก คุณ  Insane Girl

ชื่อ:คิริน เรนะ 

ชื่อเล่น:เรนะ

วันเกิด: 26 / 04 / 19xx 

ฉายา : -

โรงเรียน:ม. ต้น ร.ร.เซชุน ปี2

อายุ:14

อุปนิสัย:ร่าเริงและบางครั้งออกจะบ้าบอ (?) ถึงน่าตาของเรนะจะน่ารักซะขนาด แต่ความจริงแล้วเป็นพวกชอบจับคู่  Yให้คนรอบข้างเสมอที่เป็นผู้ชาย แถมแบบหื่นๆซะด้วย เป็นคนที่ปลุกยากมาก เวลาหลับจะหลับเป็นตาย แต่ถ้าปลุกขึ้นมาในระหว่างที่เรนะกำลังหลับละก็...คนที่ปลุกก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป (นอกจากคนรู้จักมาปลุกเท่านั้น ถึงจะโมโหอยู่บ้างแต่ก็ไม่เท่าคนไม่รู้จักมาปลุก)  ที่สำคัญคือ ไม่ว่าไปไหนมาไหนจะพกการ์ตูนวายไปด้วย (แต่เวลาแข่งไม่เอาลงไปนะ)

คำพูดติดปาก:สองคนนี้น่าจับเป็นคู่Yซะเหลือเกิน^6^

ประวัติ:อยู่ชมรมเทนนิสหญิงชอง ร.ร. เซชุน มีคุณพ่อเป็นคนอเมริกาและมีคุณแม่เป็นชาวญี่ปุ่น เป็นลูกคนเดียวของบ้าน และพ่อแม่ก็ตามใจมากๆด้วย รู้จักกับโคโนเอะฐานะที่เป็นญาติห่างๆกัน  นับถือโคโนเอะเหมือนพี่สาวของตัวเอง ที่เข้า ร.ร. เซชุน เพราะรึทสึชวนเข้า ความสามารถด้านเทนนิสไม่มีใครได้เห็นฝีมือที่แท้จริงของเธอ เพราะเป็นพวกไม่ค่อยเอาจริงเอาจังกับชีวิตซะเท่าไหร่

สิ่งที่ชอบ:การ์ตูนวาย,การจับคู่Y

สิ่งที่ไม่ชอบ:คนหยิ่งๆ

จุดอ่อน:-

ลำดับในค่ายU-17:คอร์ทที่ 1 ลำดับที่ 6

สไตล์การเล่น:All Around

  ขอขอบคุณตัวละครนี้จาก คุณ  N'SweeT—H*

ชื่อ/จะมีชื่อเล่นด้วยก็ได้ค่ะ// มิยาโกะ เอมะ ชื่อเล่น// เอมะ,เอ

วันเกิด+ฉายา// 10 มิถุนา ฉายา//หุ่นสังหาร

โรงเรียน+ชั้นปี// ม.ต้น ปี 2 โรงเรียนฟุโดมิเนะ

อายุ// 14

อุปนิสัย//ไร้เดียงสา ขี้สงสัย เป็นมิตร ใจดี อ่อนโยน มีความรับผิดชอบแต่ขี้ลืม ชอบแวบหาย
 
คำพูดติดปาก//"ทำไม"

ประวัติ// เธอเคยถูกไฟลวกที่ตาอีกข้างจึงทำให้ตาบอดแต่เธอก็ยังเล่นเทนนสได้สบายเพราะความอัจฉริยะด้านเทนนิส เธออยู่คนเดียวโดยเช่าห้องพักไว้ซึ่งย่าจะส่งเงินมาให้ทุกเดือน เธเป็นเพื่อนสนิทของ ทาจิบานะ แอน ซึ่งทำให้เธอค่องข้างสนิทกับพวกตัวจริงชาย พ่อ แม่ และพี่ชาย ของเธอถูกไฟไหม้ตาย

สิ่งที่ชอบ/ไม่ชอบ// ชอบ//ผลไม้ทุกชนิด หนังสือความรู้ คอม
ไม่ชอบ// คนที่อวดเก่ง

จุดอ่อน// ผี

ลำดับในค่ายU-17:คอร์ทที่ 1 ลำดับที่ 10

สไตล์การเล่น:

Serve and Volley–เน้นทำแต้มที่ลูกเสิร์ฟและการตีลูกสวนกลับ ส่วนใหญ่ผู้เล่นประเภทนี้จะอยู่หน้าเน็ต (เธอเล่นแบบกายกรรมได้ด้วย)

  ขอขอบคุณตัวละครนี้จาก คุณ  Black sky