ห้องเก็บของ (อย่าเข้ามา)

ลำดับตอนที่ #14 : ไนดา

'ถ้าปีกกล้าขาแข็งขนาดนี้ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ!'

คำพูดสุดท้ายก่อนที่บิดาจะออกจากบ้านไปทำให้สลิลไลากำหมัดแน่นอย่างระงับอารมณ์ สายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยอารมณ์อันหลากหลายที่ทำให้คนอื่นไม่กล้าเข้ามายุ่ง ไม่เว้นแม้แต่รังสิมันต์และอนิลลา น้องแท้ๆที่คลานตามกันกันมา

"พี่ไนดา..."

"พี่อยากอยู่คนเดียว"

สลิลไลลาบอกน้องสาวแล้วคว้ากุญแจรถ กระเป๋าสตางค์และมือถือ จากนั้นจึงเดินออกจากบ้านไป ตอนนี้เธอไม่ต้องการคำปลอบใจจากใคร เธอต้องการเวลาเพื่ออยู่กับตัวเอง...

 

สลิลไลลาขับรถออกจากคฤหาสน์ลีนุตการมาอย่างไร้จุดหมาย หลังการทะเลาะกันครั้งล่าสุดที่เธอปฏิเสธเข้าไปทำงานในบริษัทของบิดาเมื่อสัปดาห์ก่อน สลิลไลลาคิดว่าบิดาจะยอมแพ้ไปเอง แต่เมื่อพบกับเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ เธอก็พบว่าตัวเองคิดผิด

ระหว่างที่รถติดอยู่บนถนน สายตาของหญิงสาวจึงเหลือบมองไปเห็นหอนาฬิกาใจกลางเมืองที่ครั้งหนึ่งเธอเคยมานั่งวาดภาพส่งอาจารย์ในวิชาภาคบังคับตอนปีหนึ่ง

อะไรบางอย่างดลใจให้สลิลไลลาเลือกขับรถไปยังที่นั่น โชคดีที่เป็นช่วงสายของวันทำงาน ผู้คนส่วนใหญ่จึงมีไม่มากนัก 

สลิลไลลาเลือกนั่งบริเวณหน้าหอนาฬิกาในมุมที่มีต้นไม้บังแสงแดด ทว่านั่งไปเท่าไหร่ กระดาษแผ่นหนึ่งก็ปลิวมาแปะหน้า...

'รับสมัคร หน่วยล่าสืบ'

"อะไรกันเนี่ย"

สลิลไลลาหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาอ่านรายละเอียดด้วยความสนใจ เมื่ออ่านจบความคิดหนึ่งก็สว่างวาบขึ้นมาในหัว

'ใบปริญญาที่แกได้มา จะทำให้แกหางานดีๆอะไรทำได้ ถ้าไม่มีนามสกุลของฉันต่อท้าย'

นี่ล่ะ งานที่จะพิสูจน์ความสามารถของเธอ

เธอจะทำให้ผู้ชายคนนั้นรู้ว่า แม้เธอไม่ใช่ 'สลิลไลลา ลีนุตการ' 

เธอก็สามารถไปได้ดีโดยไม่พึ่งบิดาได้เหมือนกัน!