คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER FOUR
“อ…อือ” ร่างเล็กครางในลำคอเสียงเบา พลางขยับตัวบิดขี้เกียจซ้ายขวา อ่า…ปวดหัวชะมัด กาอินลุกออกจาเตียงนอนโดยลืมสังเกตไปว่า ห้องนี้ไม่ใช่ของเธอเอง ขาสั้นๆก้าวฉับๆออกจากห้องประตูสีขาวสะอาดถูกเปิดออกไปเธอมองเมมเบอร์ตัวสูงคนหนึ่งกำลังทำกิจกรรมยามว่างของตัวเองอยู่อย่างมึนๆอึนๆ
“อรุณสวัสดิ์เด็กขี้เมา” เสียงนี้…
“อ่า…สวัสดีตอนเช้าครับพี่คริส”
“………”
มาจ้องหน้าคนอื่นแบบนี้มันเสียมารยาทนะ! คิดได้แต่ในใจเท่านั้นแหละ -_-
“แล้วคนอื่นล่ะครับ??” ฉันถามพี่คริสเพราะไม่เห็นเมมเบอร์คนอื่นเลย อ่า…ปวดหัววว
“ฝั่งเคไปทำงานส่วนฝั่งเอ็มไปเที่ยวไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่ชอบสนใจเรื่องของคนอื่น” พี่คริสพูดพร้อมยักไหล่อย่างกวนๆ
“อ่า…พี่คริสมียาป่ะปวดหัวสงสัยยังไม่สร่างเมา”ฉันพูดพร้อมใช้มือกุมหัวตัวเอง ถึงจะเมาแต่ฉันก็รู้ตัวว่าตัวเองเมานะ แต่จำได้เพียงแค่ตัวเองเมาเท่านั้นนอกนั้นน่ะจำไม่ได้เลยซักกะอย่าง -_-;;
“ สม ”
ตบกันซักฉาดไหมเพ่ -*-
“ยาอ่ะยามีไหม??” ฉันเขย่งเท้าสุดตัว แต่แม่.งก็ไม่ถึงตอนเด็กๆพ่อแม่ยักเสาไฟฟ้าให้กินหรือไงสูงเกินมนุษย์ทั่วไปแล้ว
“ก็ไม่รู้สินะ” ขึ้นค่ะขึ้น…
“พี่คริสครับ…ถ้าไม่รู้โปรดเงียบครับไม่อยากหาเรื่องคนมีเงิงตอนเช้า” ฉันพูดกวนๆแล้วรีบเดินเข้าไปหายาในห้องครัว(?)
“……” หมั่นไส้คนเย็นชาเพราะด่าแล้วมันไม่แสดงสีหน้า L ฮึ!!
@ห้องครัว
ยา ยา ยา มีไหนนนน ต้องการด่วนนหัวจะระเบิดแว้ววววว ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยฉันแงงงง T____T
ฉันค้นหายาตามกระทะ หม้อ ไห ตะหลิว ตู้เย็น แต่ไม่เจออ คนวงนี้เขาเก็บยาเอาไว้ที่ไหนกันนะ !
“ อ๊ะ บ้าจริงปวดหัวชะมัด ยาแม่งมีไหนเนี่ย!” เสียงบ่นงุบงิบๆทำให้ใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในครัว
“หายานี่อยู่เหรอ??”
ขวับ~
ฉันรีบหันขวับไปทางต้นเสียง อ้า~ สวรรค์ทรงโปรดยสนั่นอยู่ที่อิพี่เงิง…อยู่-ที่-พี่-คริส
ทั้งๆที่พี่แกบอกฉันว่าไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน…
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!
เกลียดคนเย็นชานิสัยไม่ดี! L
“พี่ครับ…ขอยา…”
“……”
“พี่ครับ…ขอยา!”
“กินข้าว”
“ห๊ะ!!” ฉันอุทานแบบเมื่อกี๊คงหูฝาดไปเองที่ได้ยินพี่เขาพูดว่า ‘กินข้าว’
“…”
“เมื่อกี๊พี่บอกผมว่าไงนะ?”
“กินข้าว”
ห…หูไม่ฝาดดดดด =o=!
“ทำไมครับ?”
“กินข้าวก่อน…แล้วค่อยกินยา”
“ไม่อ่ะ ไม่หิว”
“ต้องกิน”
“ทำไมผมต้องทำตามพี่ด้วยล่ะไม่มีเหตุผล” ฉันจ้องหน้าพี่คริสเขม็งแต่เจ้าตัวกลับยกคิ้วข้างหนึ่งสูงขึ้น ทำแล้วไม่หล่อขึ้นมาหรอกย่ะ แบร่ !
“อยากรู้เหรอ”
เออออออ
“เพราะพี่คือ ‘พระราชา’”
“ =_=” ให้ทายว่าฉันอึ้งในคำตอบไหม??
อึ้งมากกกกกก!!!! คนบ้าอะไรบอกว่าตัวเองเป็นพระราชา บ้า! บ้าแน่ๆ! บ้าสุดๆ! บ้าแบบนี้มีอีกไหมมมมมม!
“ทำไม คำตอบพี่ทำให้นายอึ้งงั้นเหรอ?”
“มาก”
“ใครๆก็ชอบพูดแบบนั้น” รู้ตัวนี่!
“แล้วพระราชาวันๆทำอะไรมั่ง?”
“นอน กิน และทำตัวหล่อ”
“ =_=”
“ตกลงจะกินข้าวไหม” พี่คริสจ้องหน้าฉันแล้วเอ่ยปากพูดออกมา
“ กินก็ได้ เห็นแก่พระราชาละกัน”
“ดีมาก งั้นออกไปหาอะไรกินกัน”
“พี่ทำข้าวต้มเป็นไหม? พอดีผมไม่ชอบไปทานข้างนอกอ่ะ -_-"
“พอทำเป็น งั้นทานที่นี่ก็ได้”
“งั้นเราออกไปซื้อของกันแล้วมาทำข้าวต้มกันโอเคนะครับ” ฉันยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวสามสิบสองซี่ พี่คริสมองฉันงงๆ แต่ก็ตอบตกลง
“ตกลง เดี๋ยวนายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะว่าแค่หัวหายปวดรึยัง”
“อ่า…เริ่มหายปวดแล้วแหล่ะครับ แฮ่ๆ” ฉันส่งยิ้มแห้งๆไปให้พี่คริส สงสัยจะคุยกะพี่คริสนานไปนิดอาการปวดหัวเลยหายปวดไปนิดหน่อยแบบไม่ทราบสาเหตุที่มันหายปวด.. -_-
“โอเค เดี๋ยวพี่จะลงไปรอข้างนอกนะ”
“โอเคครับ”
เวลาผ่านไปไวเพราะโกหก -.,-
ฉันเดินออกมาจากห้องพักของตัวเอง พึ่งมารู้ทีหลังนั่นแหละว่าตัวเองนอนในห้องของพี่ดีโอมาตลอดทั้งคืน บ้าจริง! ทำไมในตกระเป๋าถึงมีแต่เสื้อโทนสีหวานๆกันวะเนี่ยถ้าใส่ออกไปได้โดนจับได้แน่ๆ ฉันไม่มทางใส่เด็ดขาด แต่เสื้อสีฟ้านี่น่ารักดีแฮะ (จ้อง)
ท้ายที่สุด…
เสื้อยืดดำสนิทลายหัวกะโหลกเก๋ๆถูกทับด้วยเสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีเหลืองอ่อนๆรูปมินเนี่ยนน่ารักใสๆ กางเกงยีนส์แบรนด์ดังราคาแพงที่สีซีดและมีรอยขาด ทรงผมสีน้ำตาลที่ดูยุ่งเหมือนเพิ่งตื่นนอน ถูกปิดบังโดยหมวกไหมพรมสวยๆสีแดงและแว่นตากันแดดอันโตสีขาว…
ป…ประหลาดชะมัดเลย เซนต์การแต่งตัวของฉันท่าทางจะบกพร่องแฮะ -__-;; ช่างเหอะหน้าตาหล่อ(สวย) ซะอย่าง ฮู แคร์!! มั่นซะอย่างส้นสูงหักก็ดูดีคร่ะ!
พอฉันออกมาจากห้องให้ตายสิ่ใครกันที่ยืนตรงนั้นกัน หว่า ดูดีอิบอ๋าย เชดดดดด นั่นมัน…นั่นมันนนนน อิพี่คริสสสส แตกต่างจากเมื่อกี๊ลิบลับเมื่อกี๊พี่แกยังใส่ถุงเท้าสีสายรุ้งกับเสื้อยืดสีตุ่นๆหนึ่งตัวอยู่เลยแต่นี่…
จัดเต็มไปไหนพ่อคู๊ณณณ ไปตลาดนะคะไม่ได้ไปเดินแฟชั่นอลังเกินไปละ(หน้าตาดีเกินหน้าเกินตาแง่งงงงง)
“มาช้า ตกลงจะไปรึปล่าวตลาดน่ะ” พี่คริสหันขวับมาทางฉันแล้วจ้องด้วยสายตาแปลกๆ
“มีอะไรติดหน้าผมงั้นเหรอ?”
“ปล่าว…แค่คิดว่าพอแต่งตัวแบบนี้นายเหมือนผู้หยิงมาก”
ฉึกกกก!
“เหมือนมาก”
ฉึกกกกกก!
เจ็บแปลบๆเหมือนโดนธนูมาปักหัวเข่าทะลุมาถึงหัวใจ ว่าแล้วววแต่งตัวแบบนี้คิดว่าเป็นผู้หยิงก็ไม่แปลกหรอก
“แล้วเราจะไปไงอ่า?” ฉันมองพี่คริสผ่านแว่นตาอันเบ้อเริ่ม อ่า...แว่นนี่แกะกะจริงเชียวโยนทิ้งเลยดีมั๊ย ใส่มาแล้วไม่ช่วยให้ฉันดูแมนขึ้นเลย L (ขว้างทิ้งก็ไม่ได้เสียของ) พี่คริสชี้ไปที่…
จักรยาน…
ย้ำอีกครั้ง จักรยาน…
แต่งมาซะหล่อแต่จะขี่จักรยานไป มีแต่เรื่องชวนอึ้งจริงๆผู้ชายคนนี้
“พี่จะให้ปั่นจักรยานไปน่ะเหรอ!?!”
“ฉลาด” เด๊ะ! ยังมีอารมณ์มากวนเดี๋ยวเอาฟันเฉาะหน้า :B
“มีปันหาแหละพี่คริส” ฉันกระตุกเสื้อของพี่แกเบาๆ คนตัวสูงหันมามองช้าๆพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง(อีกแล้ว)
“อะไร”
“ผมขี่จักรยานไม่เป็น…”
----------------------------------------------------------
มาเงียบๆหลังรู้คะแนนสอบบางวิชา เศร้าเลยอ่ะไรท์ตกตั้งสี่วิชา แงงงงงง T___T ช่างมันปล่อยให้ผ่านพัดปายยยยยยย~ //ลั้ลลาคูณสาม อ่านแล้วเม้นนะครับผม~
1 เม้น 1 กำลังใจ เม้นมาเร็ว อัพตอนเร็ว(หรา) รักรีดเดร์น้า~ จุ๊ฟฟฟฟฟ >3<
ความคิดเห็น