[Fic Seventeen] Vanilla Twilight #minwon #soonhoon

ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14

Chapter 14

            เสียงกริ่งหน้าบ้านที่ดังขึ้นทำให้มินกยูที่กำลังจะเคลิ้มหลับไปต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

            ซูนยองออกไปหาจีฮุนได้สักพักแล้ว ทำให้ตอนนี้ในบ้านเหลือเพียงเขาแค่คนเดียว แต่เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้นมา เด็กหนุ่มกลับรู้สึกอ่อนล้าเกินกว่าที่จะลุกจากเตียงได้ ดังนั้นเขาจึงตั้งใจที่จะทำเป็นไม่ได้ยินแทน

            หากเสียงกริ่งกลับดังขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่มันจะดังรัว ๆ ราวกับผู้มาเยือนกำลังจงใจกวนประสาท จนทำให้คนที่นอนอยู่ต้องกดหน้าลงไปกับหมอนพร้อมกับปิดหูไปด้วย

            “ให้ตายสิ”

            มินกยูสบถ ก่อนยอมแพ้และลุกจากเตียงโดยดี

            เด็กหนุ่มชะโงกหน้าออกไปทางหน้าต่างอย่างหงุดหงิดเพื่อดูว่าคนที่กำลังกดกริ่งซ้ำ ๆ นั้นเป็นใคร

            หากดวงตาคมกริบที่เงยขึ้นมามองจากด้านล่างทำให้เขาต้องนิ่งไปอย่างประหลาดใจแกมหวาดหวั่น

ฮง จีซู

ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว

ภายในใจของมินกยูเต็มไปด้วยเสียงตะโกนโวยวายด้วยความหงุดหงิด ยามมองผู้มาเยือนที่กำลังโบกมือให้ราวกับกำลังทักทายและบอกเป็นนัย ๆ ว่าเจ้าตัวรู้ว่าเขาอยู่ที่บ้านในเวลานี้

เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์อีกครั้ง

ไม่ใช่เวอร์นอน ไม่ใช่วอนอูหรือสมาชิกคนไหนของบ้านแล้วล่ะที่เป็นเป้าหมายของนักล่าหนุ่มนั่น

มินกยูชักจะเริ่มคิดแล้วว่าบางที... เขาต่างหากที่เป็นจุดมุ่งหมายของจีซู

รอยยิ้มจางบนใบหน้าของผู้มาเยือนทำให้คนมองอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

มินกยูถอนหายใจเล็กน้อยยามวางแก้วน้ำใบลงเล็กบนโต๊ะให้กับแขก จากนั้นจึงทิ้งตัวลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม

“คุณบอกว่ามีธุระกับผม”

จีซูยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบช้าช้า ต่างจากดวงตาคมกริบที่มองกลับมาด้วยสายตาพินิจเสียจนคนถูกมองต้องขยับตัวเล็กน้อยอย่างอึดอัด

และในระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังตัดสินใจว่าเขาควรส่งข้อความบอกสมาชิกคนอื่นของบ้านดีหรือไม่ ผู้มาเยือนก็เอ่ยออกมาสั้น ๆ

“จำผมได้รึเปล่า?”

คนถูกถามทำหน้างง ๆ หากก็ยอมตอบกลับไปแต่โดยดี

“เอ่อ... คุณก็คือฮง จีซู หัวหน้าคนใหม่ของคุณวอนอู...”

“นอกจากที่เราเจอกันที่ห้องสมุดเมื่อวานแล้ว ไม่ได้มีใครพูดถึงผมเพิ่มเลยเหรอ?”

มินกยูนิ่งไปเล็กน้อยกับคำถามของคนตรงหน้า นี่เจ้าตัวคงไม่ได้อยากให้เขาพูดถึงเรื่องนักล่าออกมาหรอกนะ

ทว่าจีซูดูราวจะไม่ใส่ใจกับท่าทางของเขา บรรณารักษ์หนุ่มวางแก้วน้ำในมือลง ก่อนจะเอ่ยคำถามอย่างตรงไปตรงมาพร้อมกับเปลี่ยนมาใช้คำพูดแบบไม่เป็นทางการอีกด้วย

“ฉันมีข้อเสนอมาให้นาย”

“ข้อเสนอ?”

คนฟังทวนอย่างฉงน มินกยูรู้ตัวดีว่าตอนนี้สีหน้าของเขาคงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ อันที่จริงแล้ว เด็กหนุ่มก็มีแต่ความสงสัยเต็มไปหมดตั้งแต่ยามที่เห็นฮง จีซูยืนอยู่หน้าบ้านแล้ว

จากการบอกเล่าคร่าว ๆ ของเพื่อนร่วมบ้านคนอื่น บรรดานักล่าหรือที่เรียกกันว่าฮันเตอร์ส่วนใหญ่จะมีความถนัดในการล่าไม่เหมือนกัน ซึ่งตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าคนตรงหน้ามีสมาชิกคนไหนของ vanilla twilight เป็นเป้าหมาย

แต่อย่างเดียวที่พอจะคิดออกก็คือคนคนนั้นคงไม่ใช่มินกยูอย่างแน่นอน

ดังนั้นเมื่อพบว่าฮง จีซูต้องการพบเขา

เด็กหนุ่มจึงต้องชั่งใจระหว่างความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองและความอันตรายของคนตรงหน้า

และนั่นก็ทำให้เขายอมให้หัวหน้าของวอนอูมานั่งในห้องนั่งเล่นของ vanilla twilight ในตอนนี้

“คงจะลำบากเพราะรอยแผลนั่นมาเยอะเลยสินะ”

คำพูดเรียบเรื่อยจากจีซูทำให้คนฟังชะงักไปเล็กน้อย โดยเฉพาะเมื่อดวงตาคู่นั้นเลื่อนมาจับที่ต้นคอของเขาด้วยสายตารู้เท่าทัน

ตามปกติแล้วถ้าต้องออกไปข้างนอกหรือพบปะผู้คน มินกยูมักจะใส่เสื้อที่มีปกสูงหรือพกผ้าพันคอเพื่อปกปิดรอยกัดที่ต้นคอเอาไว้ แม้ตอนนี้จะเป็นช่วงฤดูร้อนก็ตาม

ทว่าในวันที่ไม่ได้ไปโรงเรียนและนอนอยู่บ้านเฉย ๆ อย่างวันนี้ ผ้าพันคอผืนนั้นจึงยังอยู่บนห้องของเขา

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นมาแตะที่ต้นคอตัวเล็กน้อย

เขาลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

“มันก็แค่แผลธรรมดา...”

“รอยกัดของแวมไพร์คงจะใช้คำว่าธรรมดาไม่ได้หรอกมั้ง” จีซูขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะที่ทำให้คนฟังต้องเม้มปาก

ก็ใช่... ที่ทุกคนมั่นใจว่า ฮง จีซู เป็นนักล่าอย่างแน่นอน แต่อารอนกับวอนอูก็ยังคงยืนยันว่าตราบใดที่ยังมีรอยแผลนี้อยู่กับเขา จะไม่มีใครหรือที่นักล่าคนไหนรู้เป็นอันขาดว่าเด็กหนุ่มคือโดเนอร์ของวอนอู

“คุณรู้?”

“ฉันถึงได้มีข้อเสนอมาให้นายไงล่ะ”

“...”

มินกยูสบตากับคนพูดอย่างสงสัย เด็กหนุ่มยังคงนั่งนิ่ง และรอให้คนตรงหน้าพูดต่อ

“ฉันสามารถลบล้างคำสาปนั่นได้นะ”

“หมายความว่าไงครับ”

“แผลที่คอนายเป็นแผลต้องคำสาปจากแวมไพร์ไม่ใช่เหรอ” เช่นเคย... ที่คำพูดของบรรณารักษ์หนุ่มมักมาพร้อมกับประโยคคำถาม แต่ในครั้งนี้เจ้าตัวไม่ยอมรอให้เขาตอบ

ดวงตาของจีซูจับจ้องมาที่เขายามเอ่ยต่อ

“พวกเขาคงบอกว่าการมีอยู่ของมันจะช่วยปกป้องนายเอาไว้ แต่เอาเข้าจริงแล้วถ้าเทียบกับสิ่งที่ตามมา การลบมันทิ้งน่าจะดีที่สุดนะ”

มินกยูนึกเกลียดคนตรงหน้าขึ้นมาจับใจ โดยเฉพาะเมื่อเจ้าตัวยังคงพูดต่อไป

“นายคงไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเป็นโดเนอร์ให้แวมไพร์ตลอดไปหรอกใช่ไหม”

น้ำเสียงนิ่มนวลรอยยิ้มละไมบนใบหน้าหล่อเหลานั่นไม่ทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นเลยสักนิด เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวว่ามันเป็นความผิดพลาดของตัวเขาเองที่ยอมให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาในบ้าน

“ผมไม่คิดว่าคุณจะช่วยผมได้”

ก็ถ้าสมาชิกของบ้านหลังนี้ยังหาทางไม่ได้ มนุษย์ธรรมดาจะทำได้อย่างไรกัน แม้ว่าเจ้าตัวจะเป็นนักล่าก็เถอะ

“คนที่จะลบคำสาปให้นายได้ไม่ใช่ฉันหรอก”

มินกยูถอนหายใจออกมา ชั่วขณะที่เขาคิดว่าตัวเองรู้ว่าจีซูหมายถึงอะไร

“...”

“อี ชาน คือคนที่จะช่วยนายได้” รอยยิ้มบนใบหน้าผู้มาเยือนยังคงละมุนยามอธิบาย “อ่อ... นายรู้จักชานแล้วใช่ไหม”

คำพูดของซองยอนลอยเข้ามาในหัวเขาอีกครั้ง

‘พลังที่โดดเด่นของสปลินเตอร์ก็คือการลบล้างเวทมนต์’

คำสาปของเขาก็ถูกสร้างมาจากเวทมนต์ด้วยสินะ แม้เจ้าตัวจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม

“คุณต้องการอะไร?”

แม้จะรู้ดีว่าเป้าหมายของบรรณารักษ์หนุ่มคืออะไร แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงเลือกที่จะถามออกไป

หากสิ่งที่คนตรงหน้าตอบมากลับไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไว้

“ฉันต้องการตัวอย่างเลือดของจอน วอนอู”

มินกยูนิ่งไปอย่างไม่รู้ตัว เดิมเขาคิดไว้ว่าคนตรงหน้าคงจะต้องการเลือดที่มีความพิเศษอย่างเวอร์นอน ทว่านี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาคาดเดาความคิดของจีซูผิด

“ผมไม่...”

“อย่าเพิ่งปฏิเสธเลยจะดีกว่านะ”

“นายคิดว่าคนในบ้านหลังนี้จะช่วยนายได้จริง ๆ งั้นเหรอ” ผู้มาเยือนของเขาหัวเราะ ดวงตาที่มองมาทำให้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นแค่เด็กน้อยที่ไม่รู้อะไรเลยเท่านั้น

“ต่อให้มีเวลาเหลือเฟือก็ไม่มีใครนอกจากลบคำสาปนี้ได้หรอก”

มินกยูแค่นยิ้ม รู้ดีว่าคนตรงหน้าหมายถึงอะไร

โรงเรียนที่โซลของเขาใกล้จะเปิดเทอมในอีกไม่กี่สัปดาห์แล้ว นั่นหมายความว่าเวลาของเขาที่ vanilla twilight กำลังจะหมดลง

ดูเหมือนว่าจีซูจะสืบเรื่องของเขามาไม่น้อยเลยทีเดียว

“ถ้ายังอยากที่จะใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไปอยู่ อย่าปฏิเสธฉันเลยจะดีว่านะ”

มินกยูทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน และขดตัวนิ่งอยู่อย่างคนไม่อยากขยับตัวทำอะไรแม้แต่อย่างเดียว

จีซูกลับไปแล้ว หากบรรณารักษ์หนุ่มกลับทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ให้กับเขา และตอนนี้เด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าตัวเขากำลังถือมันเอาไว้ในมืออยู่โดยที่ไม่สามารถโยนทิ้งไปได้

เขาเอื้อมมือไปหาโทรศัพท์ข้างตัว กดเปิดข้อความเล่นไปเรื่อย จนมาหยุดที่ข้อความของมารดา

พ่อกับแม่เขากลับมาถึงเกาหลีแล้ว และเมื่อรวมกับการที่เด็กหนุ่มเหลือเวลาปิดเทอมฤดูร้อนอีกไม่กี่สัปดาห์ ทำให้อันที่จริงแล้ว มินกยูควรเตรียมตัวกลับโซลเสียแล้วด้วยซ้ำ หากกลับเขาเอาแต่ผลัดวันประกันพรุ่ง

รู้ตัวอีกที... เขาก็อยู่ที่นี่มาได้เกือบเดือนเสียแล้ว

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหม่อมองออกไปด้านนอกอย่างใช้ความคิด แว่ว ๆ ได้ยินเสียงสมาชิกบางคนกลับมาถึงบ้าน

ชั่วขณะที่เขาคิดถึงเจ้าของห้องอ่านหนังสือที่เขากำลังนอนอยู่

เด็กหนุ่มเคยคิดว่าคำสาปนี้คือเงื่อนตายที่ผูกระหว่างเขากับวอนอูไว้อย่างแน่นหนา และการที่ยังไม่มีใครหาทางคลายมันได้ก็ทำให้เขาลำบากในหลาย ๆ เรื่อง

หากเมื่อพบว่าบางทีคำสาปนี้อาจจะยังมีหนคลี่คลายอยู่ มินกยูกลับพบว่าตัวเองนั้นไม่ได้รู้สึกยินดีมากเท่าที่เคยคิดเอาไว้แม้แต่น้อย

ภาพของผู้ชายตัวเล็กที่ง่วนอยู่กับเปียโนตรงหน้าทำให้ซูนยองอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

นิ้วเรียวยาวที่ขยับไปตามแป้นสีขาวสลับดำตรงหน้ากำลังดึงดูดสายตาของเขาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว เสียงเพลงที่พลิ้วไหวไปตามจังหวะที่คนตรงหน้าสร้างขึ้นคล้ายจะช่วยคลายความขุ่นมัวในใจของชายหนุ่มไปได้ไม่น้อย

หลังจากที่กินข้าวและพูดคุยกันเรื่องการรีโนเวทโรงเรียนสอนดนตรีเสร็จ จีฮุนก็ชวนเขามาช่วยกันเช็กเครื่องดนตรีที่นำมาเก็บไว้ที่นั่นต่อ

วิญญาณหนุ่มคิดจะปฏิเสธในตอนแรกเนื่องจากคิดว่าตัวเองยังทำใจให้ชินไม่ได้นัก หากคิดดูอีกที ถ้ามีการเริ่มรีโนเวทจริง ยังไงเสียเขาก็ต้องมาที่นี่อยู่ดี

และถ้ามากับจีฮุนก็คงไม่เป็นไร...

ซึ่งก็ทำให้ซูนยองในสภาพที่มีเนื้อหนังราวกับเป็นมนุษย์คนหนึ่งได้มานั่งมองคนตัวเล็กกว่าเล่นเปียโนอยู่แบบนี้

จีฮุนขยับนิ้วมืออีกครั้งด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม และคราวนี้รอยยิ้มของคนฟังก็ยิ่งกว้างขึ้นยามได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นเคย

L'Estate หรือ summer หนึ่งในบทเพลงสี่ฤดูของ Vivaldi

แม้ไม่ได้เชี่ยวชาญหรือมีความรู้ด้านดนตรีคลาสสิคเท่าไรนัก แต่ซูนยองก็จำท่วงทำนองเหล่านี้ได้ดี

โดยเฉพาะเมื่อมันทำให้เขานึกถึงเจ้าของคนก่อนของที่นี่

ถึงจะเป็นความทรงจำอันที่คล้ายจะลางเลือนไปแล้ว แต่ซูนยองก็ยังจำได้ดีว่าเธอคนนั้นมีความสุขมากแค่ไหนยามที่เล่นเพลงนี้ให้เขาฟัง

และนั่นก็เป็นที่มาของชื่อโรงเรียนแห่งนี้

‘ฤดูร้อน’

ฤดูที่เจ้าหล่อนชอบมากที่สุด

“คุณ...” เสียงของจีฮุนที่ดังขึ้นทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ก่อนพบว่าคนตรงหน้ากำลังมองมาด้วยดวงตาเป็นกังวล “เป็นอะไรรึเปล่าครับ”

จีฮุนหยุดเล่นไปตั้งแต่ตอนไหนเขาก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้เจ้าตัวกำลังจ้องมาที่เขาอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ๆ ครับ” ชายหนุ่มรีบโบกมือ “ผมแค่เหม่อนิดหน่อยน่ะ”

“หรือว่าคุณเหนื่อย” คนตัวเล็กกว่า “ช่วงนี้ทำงานหนักเหรอครับ”

ซูนยองหัวเราะ

“ไม่หรอกครับ” เขาว่าพร้อมกับส่ายหัวไปด้วย วิญญาณแบบเขาจะเหนื่อยได้อย่างไรกัน แล้วจึงเปลี่ยนเรื่อง “คุณเล่นเปียโนเก่งมากเลย ครั้งที่แล้วกีต้าร์ก็เจ๋งมาก”

วิญญาณหนุ่มยกนิ้วโป้งให้คนตรงหน้า

“ขอบคุณครับ” จีฮุนหัวเราะพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับคำชมของเขา

รอยยิ้มที่ทำให้คนมองต้องชะงัก ก่อนเอ่ยออกมาคล้ายกับหลุดปากมากกว่าที่จะต้องการพูด

“เราไม่เคยเจอกันมาก่อนจริงเหรอครับ”

“ครับ?”

จีฮุนจะชักไปชั่วครู่ แล้วจึงส่ายหัวเบา ๆ

“ผมรู้สึกเหมือนเคยเจอคุณมาก่อน” ซูนยองว่า “จริง ๆ นะ”

มันเป็นความคุ้นเคยบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ทว่าในฐานะวิญญาณ ชายหนุ่มก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไรนัก

ซูนยองเคยชินกับความรู้สึกแบบนี้และเข้าใจมันดี เพราะการที่เวลารอบตัวเดินช้ากว่าคนอื่นนั้นหมายความว่า ในบางครั้งเขาจะได้เห็นช่วงชีวิตของมนุษย์ตั้งแต่ต้นจบโดยไม่รู้ตัว

บางที... เขาอาจจะเคยเจอจีฮุนตอนเด็กก็ได้ และเจ้าตัวก็คงไม่รู้ เช่นเดียวกับเขาที่จำไม่ได้

ชายหนุ่มก็เหมือนเพื่อนร่วมบ้านที่มีชีวิตยืนยาวคนอื่น

เขาเลือกจะจำในสิ่งที่อยากจำเท่านั้น  

คนฟังยืนยันอีกครั้ง

“ไม่นะครับ”

ซูนหัวเราะให้กับสีหน้าจริงจังของคนตรงหน้า

“งั้นเหรอครับ”

จีฮุนส่ายหัวอีกครั้งและเมื่อคนที่เปิดประเด็นเอาไว้ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เขาจึงหันกลับไปสนใจเครื่องดนตรีตรงหน้าตัวเองต่อ

ชายหนุ่มยกที่ปิดแป้นเปียโนลง ปัดฝุ่นมันอีกครั้งเล็กน้อยโดยมีสายตาของผู้ช่วยสถาปนิกคนนั้นติดตามอยู่ตลอดเวลา

เขากำลังลุกขึ้นเพื่อไปหยิบกีต้าร์ที่อีกฝั่งของห้อง ยามที่เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากข้างหลังอีกครั้ง

“นี่...”  

ก่อนที่มันจะตามมาด้วยประโยคคำถามอันน่าแปลกประหลาดที่ไม่เข้ากับสถานการณ์ในห้องนี้เลยแม้แต่น้อย

คำถามที่ทำให้จีฮุนต้องยืนตัวแข็งทื่ออย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

“คุณกลัวผมไหม?”

TBC.

Talk

สวัสดีค่ะ ยังจำไม่ลืมกันใช่ไหมคะ >< หายไปเคาะสนิมค่อนข้างนานเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ อยู่ ๆ เราก็เขียนไม่ออก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เพราะแบบนั้นถ้าภาษาแปร่ง ๆ หรือเปลี่ยนไปบ้างก็บอกกันตรง ๆ ได้เลยนะคะ

การเขียนเรื่องนี้พร้อมกับเล่ห์พรหมคือยาก 55555 เรื่องโน้นก็พีเรียด เรื่องนี้ก็แฟนตาซี มู้ดสลับกันไปหมด 55 แต่จะพยายามเข็นมาให้ได้ทั้งคู่เลยค่ะ

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

Mianami