ตอนที่ 19 : บทที่ 4 เป็นได้แค่นางบำเรอ (5) อัพค่ะ
“เมื่อกี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม”
ร่างสูงที่อยู่ๆ ก็หยุดเดิน แล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้า ทำให้คนที่เดินตามเบรกไม่ทันจนหัวเธอชนเข้ากับอกกว้าง อุรัสยาผงะจนแทบหงายหลังถ้าไม่ได้มือหนาที่เอื้อมมาโอบกอดเอวขอดเอาไว้ละก็ เธอคงล้มก้นจ้ำเบ้าไปแล้ว
“ขอโทษค่ะ พี่ไม่เจ็บใช่ไหม”
“พี่ไม่เป็นอะไร”
“เมื่อกี้เอื้อชนพี่แรงมากเลย พี่ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอคะ”
“หัดห่วงตัวเองบ้างเถอะ พี่ตัวโตกว่าเราตั้งเยอะ”
คาร์ลอสว่าพลางยกมือขึ้นวางบนศีรษะคนตัวเล็ก อุรัสยาเป็นคนตัวเล็กมาก สูงไม่ถึงไหล่เขาด้วยซ้ำ เมื่อบวกกับผิวใสบอบบาง ดวงหน้าจิ้มลิ้ม ทำให้หญิงสาวดูน่าทะนุถนอม ควรค่าให้ปกป้อง แต่เธอกลับเป็นฝ่ายปกป้องทุกคน ปกป้องทั้งร่างกาย ทั้งความรู้สึก ปกป้องทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองต้องเจ็บปวด
“ก็เอื้อเป็นฝ่ายเดินชนพี่นี่คะ”
“พี่ไม่เจ็บ ไม่เป็นอะไรเลย โอเคหรือยัง” คาร์ลอสพูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูปนระอา
“ค่ะ”
“ถ้าโอเคแล้วก็ตอบคำถามพี่มา”
“คำถามอะไรคะ”
“นี่เหม่อ จนไม่ได้ฟังที่พี่พูดอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”
“ขอโทษค่ะ เอื้อไม่ทันฟัง” อุรัสยายอมรับเสียงอ่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้ จะโกหกว่าไม่ได้เหม่อ ก็ไม่รู้จะตอบคำถามอีกฝ่ายได้อย่างไร ในเมื่อเธอไม่รู้ว่าเขาถามว่าอะไร
“ระหว่างเรากับคริสเตียนยังไม่ได้มีอะไรกันจนถึงขั้นนั้นใช่ไหม”
ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนเรื่องปุบปับของคนตรงหน้า หรือคำพูดกำกวมของคนตรงหน้ากันกันแน่ที่ทำให้เธอตามไม่ทัน “อะไรถึงขั้นนั้นคืออะไรคะ”
“พี่หมายถึงก่อนที่พี่จะเข้าไปในห้องเรากับคริสเตียนยังไม่ได้ทำอะไรมากกว่ากอดจูบใช่ไหม”
“...” หน้าของอุรัสยาร้อนเห่อไปหมดกับคำพูดที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ เหมือนเรื่องที่พูดเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศของคนตรงหน้า
“รีบตอบมาสิ”
“พี่ถามทำไมล่ะคะ” มือของเธอเงอะงะไปหมดจนไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหนเพราะความขัดเขินที่มีต่อหัวข้อสนทนา
“...”
คาร์ลอสไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงใช้สายตากดดันให้เธอตอบคำถามของเขา
“ค่ะ” เสียงของเธอเบาจนแทบไม่ออกจากลำคอ แต่ดูอีกฝ่ายจะพอใจกับคำตอบที่ได้
“จำที่พี่ขอก่อนหน้านี้ได้ไหม พี่อยากจะขอเอื้ออีกสักอย่าง...”
คาร์ลอสว่าก่อนจะก้มลงจนใบหน้าอยู่ระดับเดียวกันกับคนตัวเล็ก ชายหนุ่มเหลือบตามองไปด้านหลังของหญิงสาว ก่อนจะกระซิบบางบอกบางอย่างที่ทำให้อุรัสยาต้องเบิกตากว้าง
“อ๊ะ!” แต่ก่อนที่เธอจะถามเหตุผลในสิ่งที่เขาบอกเธอ ร่างของเธอก็ลอยหวือออกห่างจากคนตัวสูงที่โน้มตัวลงมาจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับเธอเพื่อกระซิบเสียก่อน
“ที่ฉันพูดไม่ฟังเลยใช่ไหม”
“ไม่ใช่อย่างที่พี่...”
“หุบปาก” ใบหน้าคนที่บีบแขนของเธอจนแทบหักถมึงทึง พูดจบชายหนุ่มลากร่างเล็กให้ตรงไปยังไปประตูบ้าน พายุอารมณ์ที่โหมกระหน่ำทำให้เธอหวั่นใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หันไปมองด้านหลังอย่างขอความช่วยเหลือ แต่คนขอความช่วยเหลือไปทางสายตา กลับทำเพียงกระตุกยิ้มมุมปาก และขยับปากเป็นถ้อยคำที่เธออ่านได้ว่า...
‘อย่าลืมที่พี่บอก’
ยั่วอิพี่วนไป
ใกล้ถึงตอนนั้นแล้วอะ (เข้าใจกันเนอะว่าตอนไหน)
แต่จำไม่ได้ว่าอีกกี่ตอน ฮ่าๆๆ
เดี๋ยวเหมยอัพให้ที่เด็กดีก่อนแล้วลบไปอัพที่อื่น แจ้งเวลาอีกที
ช่วงนี้ก็เกาะติดกันเอาไว้ก่อนนะ
ส่วนพอลบแล้วจะอัพที่ไหนเดี๋ยวมาแจ้งอีกที น่าจะเป็นที่ธัญวลัย หรือไม่ก็เมพ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กวนอิคริสเตียนซะหัวจะระเบิดแล้วนั่น
สมน้ำน่าอิคริสเตียน