อาญารักซ่อนใจ

ตอนที่ 19 : บทที่ 4 เป็นได้แค่นางบำเรอ (3)

อุรัสยาหลับตาลง ตอนที่ชายหนุ่มใช้มือยึดที่ท้ายทอยของเธอไว้ บังคับให้เงยหน้าขึ้น

ริมฝีปากได้รูปจู่โจมลงมาหนักหน่วง เขาบดขยี้ริมฝีปากสีเรื่องช้ำๆ เพื่อให้หญิงสาวเปิดปากขึ้น ก่อนจะส่งเรียวลิ้นอุ่นชื้นบุกรุกเข้ามาในโพรงปากเล็กกวาดชิมกระหวัดดูดดึงเรียวลิ้นอ่อนนุ่มอย่างจาบจ้วงรุนแรง คริสเตียนดันร่างเล็กให้นอนราบไปบนเตียงและทิ้งกายลงไปทาบทับ โดยที่ไม่ได้ผละริมฝีปากออก

สาบานได้ว่าตอนนี้เขาสร่างเมาแล้ว แต่ความหวานละมุนละไมที่ได้ลิ้มรสกลับปลุกปั่นอารมณ์ของเขาให้พลุ่งพล่านได้อย่างไม่น่าเชื่อ กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวทำให้ความต้องการของเขาพุ่งขึ้นมาจนถึงขีดสุด และคงเป็นเพราะไร้การต่อต้านขัดขืนจากเจ้าของร่างจึงทำให้เขาหลงลืมทุกสิ่ง

คริสเตียนลากไล้ฝ่ามือหยาบกร้านแบบผู้ชายไปตามสัดส่วนโค้งเว้าผ่านเนื้อผ้าฝ้ายเนื้อนุ่มก่อนจะแทรกเข้าไปใต้ผืนผ้า เขาไล้ฝ่ามือตรงท้องแบนราบแล้วไล้ขึ้นจนถึงทรวงอกนุ่มนิ่มที่โผล่พ้นผ้าชิ้นเล็กที่แทบปกปิดมันไม่มิด บราเซียที่ขวางกั้นไม่เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด ชายหนุ่มเลื่อนมือลงมาที่ฐานทรวงอกแล้วสอดมือเข้าไปชั้นในตัวเล็กอย่างร้อนรนและกระหายอยากจะสัมผัสเนื้อแท้ของก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นและเต็มมือ

สัมผัสเกินเลยก็ทำให้อุรัสยาตื่นตระหนก เธอหลับตาแน่นไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไงกับความรูสึกที่ก่อตัวขึ้นในกาย แต่ความอ่อนหวานอ่อนโยนที่ได้รับก็ทำให้เธอลืมความหวาดหวั่นไปชั่วขณะ หญิงสาวปรือตากลมโตขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างงุนงง

ร่างนุ่มนิ่มที่ตกอยู่ในอ้อมแขนสั่นเทาดั่งลูกนก ดวงตากลมโตที่ช้อนขึ้นมองเขาอย่างตื่นตระหนกดูไร้เดียงสา ณ เวลานี้ เขาไม่สนว่าเธอจะมารยาเก่งแค่ไหน ไม่สนว่าทำไมเธอต้องเสแสร้งด้วย รู้เพียงแค่ว่าเขาอยากสัมผัสเธอให้มากกว่านี้

คริสเตียนไล้ริมฝีปากไปที่แก้มเนียน ขบเม้มเบาๆ ที่หูเล็ก เสียงหอบหายใจราวกับวิ่งมาจากที่แสนไกลทำให้เลือดในกายของเขาเดือดปุดๆ เขาไล้ลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่น สูดดมความหอมเข้าจมูกก่อนจะขบเม้มเนื้อนวลจนขึ้นรอย

มือหนาปลดรั้งเดรสสีหวานขึ้นอย่างร้อนรน  คริสเตียนก้มลงมองเรือนร่างสมส่วนอย่างพออกพอใจ ก่อนแตะริมฝีปากได้รูปบนก้อนเนื้อนุ่มเบาๆ ก่อนจะทวีความเร่าร้อนขึ้นด้วยการงับส่วนยอดเข้าปาก ปลุกเร้าไฟปรารถนาอันร้อนรุ่มในกายสาวให้โหมทวีด้วยการปัดป่ายปลายลิ้นสลับกับดูดดึง

ยิ่งได้สัมผัสก็เหมือนยิ่งดำดิ่งลงสู่ห้วงเหวลึกจนไม่อาจพาตัวเองขึ้นมาได้ และมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ทุกอย่างจะหยุดลง ถ้าไม่ใช่เพราะ...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นปลุกสติของคริสเตียนให้กลับคืนมา ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อระงับความหงุดหงิดหลังจากที่ร่างกายเสียการควบคุมไปชั่วขณะ

บ้าฉิบ! เขาเผลออ่อนโยนกับผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง มันไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงอย่างเธอสมควรจะได้รับ

“ทำหน้าที่นางบำเรอได้ดีนี่ แต่อย่างเธอคงทำได้ดีแค่เรื่องแบบนี้สินะ”

ประโยคนั้นของคริสเตียน นำพาความปวดร้าวให้เกาะกุมหัวใจดวงเล็กอีกครั้ง ไม่ใช่แค่คำพูด แต่สิ่งที่เขากำลังทำ มันเหมือนเขาอยากตอกย้ำสถานะนางบำเรอให้เกาะติดหัวใจของเธอไปจนวันตาย...อย่างไรอย่างนั้น

ความอ่อนหวาน อ่อนโยน ถูกเพิ่มดีกรีเป็นจาบจ้วงรุนแรงอีกครั้ง ริมฝีปากของเธอถูกบดขยี้หนักๆ ซ้ำ จนเจ็บระบม มือหนาขย้ำลงมาบนผิวขาวบอบบาง พอเขาละมือออกไป ผิวเนื้อตรงนั้นก็ขึ้นรอยแดงริ้ว

อุรัสยาสูดหายใจเข้าลึกๆ หญิงสาวกล้ำกลืนหยาดน้ำใสๆ ที่เอ่อตรงหัวตาให้กลับลงไป ทำใจให้ยอมรับในสถานะที่เขามอบให้

ก๊อกๆ ๆ ๆ

แต่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก็ทำให้ทุกอย่างกลับชะงักลงอีกครั้ง  และครั้งนี้เสียงเคาะประตูอย่างสุภาพก็ดังรัวๆ อย่างไม่สนมารยาท จนทั้งเธอและเขาละเลยมันไม่ได้

คริสเตียนผละห่างจากร่างบาง แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ ทำให้หัวใจที่เคยแข็งแกร่งวูบไหวอย่างรุนแรง แต่เขาก็เลือกที่จะปัดความรู้สึกไร้สาระนั้นทิ้งอย่างไม่สนในใยดี ร่างสูงหมุนตัวเดินไปที่ประตูห้อง พร้อมกับติดกระดุมเสื้อไปด้วย พอติดกระดุมเสร็จเขาก็เอื้อมมือที่ที่ลูกบิดพลางเหลือบตามองคนที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ยอมขยับตัว

“คิดจะนอนอยู่แบบนั้นหรือไง”

อุรัสยากัดริมฝีปากที่บวมช้ำและร้อนเห่อจากการเสียดสีเอาไว้ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นทันทีที่เห็นว่าเขากำลังเหลือบมองมาด้วยสายตาที่หาความรู้สึกไม่เจอ เธอลุกขึ้นนั่ง และรีบจัดแจงเสื้อผ้าที่ถูกปลดออกเข้าที่ด้วยมือที่สั่นเทา

“มีอะไร” พอเห็นว่าหญิงสาวจัดการกับสภาพของตัวเองเรียบร้อย คริสเตียนก็กระชากประตูให้เปิดออกแล้วเอ่ยถามคนที่เคาะประตูทันที

“อาหารเช้าค่ะ”

“ยกมาทำไม ใครสั่ง”

“ฉันเป็นคนสั่งเอง” คาร์ลอสที่ยืนพิงผนังข้างประตูฝั่งนอกห้องตอบคำถามของคริสเตียนด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก

อีบุ๊กมาแล้ว ฝากโหลดด้วยนะจ้ะ