คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ตอนที่ 20 : บทที่ 4 เป็นได้แค่นางบำเรอ (4)
“ทำไมยังอยู่อีก”
“แล้วทำไมจะอยู่ไม่ได้ นี่ก็บ้านฉันเหมือนกัน”
“ไม่มีงานมีการทำหรือไง”
“ช่วงนี้รู้สึกขี้เกียจยังไงไม่รู้ ว่าจะหยุดพักสักสามวัน สักอาทิตย์หนึ่งดีกว่า” คาลอสตอบคำถามคริสเตียน ก่อนจะหันไปสั่งแม่บ้าน “เอาไปวางไว้ที่โต๊ะสิ”
“ค่ะคุณคาร์ลอส เออ...คุณคริสเตียน...”
“อะไร”
“นายก็หลีกทางสิ ขวางไว้แบบนี้เธอจะยกอาหารเข้าไปได้ยังไง”
“ก็ไม่ต้องเอาเข้ามา เพราะฉันจะไม่กิน”
“กินซะจะได้กินยา”
“คิดจะมาเป็นห่วงฉันทำไมตอนนี้”
“ฉันก็ห่วงนายตลอดเวลาอยู่แล้ว ก็นายเป็นพี่ฉันนี่ ไม่ห่วงนายจะให้ห่วงใครจริงไหม” คาร์ลอสยกคิ้วขึ้นตอนที่พูดพลางใช้มือดันร่างสูงไม่แพ้กันให้หลบพ้นจากประตู แล้วพาตัวเองเข้ามาในห้อง
“อ้าวเอื้อ พี่ลืมไปเลยว่าเอื้อก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน เลยไม่ได้ให้คนยกมาให้ ไปเถอะ”
“ไปไหนคะ”
“ก็ไปกินข้าวไง มันสายแล้วเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพราะ ไปเถอะ” คาร์ลอสว่าพลางฉุดร่างเล็กที่นั่งอยู่ปลายเตียงให้เดิมตามไปที่ประตูห้อง พอออกมาพ้นประตู ชายหนุ่มก็ชะงักฝีเท้า ดันร่างของเธอให้ไปอยู่ด้านหน้าแล้วหันกลับไปพูดกับคนในห้อง “ส่วนพี่ ก็กินข้าวแล้วก็อย่าลืมกินยานะ ผมเป็นห่วง”
คริสเตียนต้องกัดฟันจนกรามขึ้นสันเพื่อข่มกลั้นอารมณ์ ปกติเขาเป็นคนควบคุมอารมณ์ได้ดีเสมอ แต่พอเป็นเรื่องของอุรัสยาทีไรเขาไม่เคยควบคุมตัวเองได้เลยครั้ง แค่เห็นหน้าเขายังโกรธ แต่ยิ่งไม่...
“ตั้งแต่กลับมาจากฝรั่งเศสก็ยังไม่ได้ไปไหนเลยนี่ วันนี้อยากไปเที่ยวไหนไหมวันนี้พี่ว่าง”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ อยากไปที่ไหนล่ะ”
เสียงที่ดังมาแว่วเข้ามาในโสตประสาททำให้คริสเตียนหลุดออกจาภวังค์ความคิด เขาพุ่งออกจากห้อง แต่ร่างของเจ้าของเสียงทั้งสองเสียงก็ลับหายไปจากทางเดินหน้าห้องแล้ว
“เมื่อกี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม”
ร่างสูงที่อยู่ๆ ก็หยุดเดิน แล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้า ทำให้คนที่เดินตามเบรกไม่ทันจนหัวเธอชนเข้ากับอกกว้าง อุรัสยาผงะจนแทบหงายหลังถ้าไม่ได้มือหนาที่เอื้อมมาโอบกอดเอวขอดเอาไว้ละก็ เธอคงล้มก้นจ้ำเบ้าไปแล้ว
“ขอโทษค่ะ พี่ไม่เจ็บใช่ไหม”
“พี่ไม่เป็นอะไร”
“เมื่อกี้เอื้อชนพี่แรงมากเลย พี่ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอคะ”
“หัดห่วงตัวเองบ้างเถอะ พี่ตัวโตกว่าเราตั้งเยอะ”
คาร์ลอสว่าพลางยกมือขึ้นวางบนศีรษะคนตัวเล็ก อุรัสยาเป็นคนตัวเล็กมาก สูงไม่ถึงไหล่เขาด้วยซ้ำ เมื่อบวกกับผิวใสบอบบาง ดวงหน้าจิ้มลิ้ม ทำให้หญิงสาวดูน่าทะนุถนอม ควรค่าให้ปกป้อง แต่เธอกลับเป็นฝ่ายปกป้องทุกคน ปกป้องทั้งร่างกาย ทั้งความรู้สึก ปกป้องทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองต้องเจ็บปวด
“ก็เอื้อเป็นฝ่ายเดินชนพี่นี่คะ”
“พี่ไม่เจ็บ ไม่เป็นอะไรเลย โอเคหรือยัง” คาร์ลอสพูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูปนระอา
“ค่ะ”
“ถ้าโอเคแล้วก็ตอบคำถามพี่มา”
“คำถามอะไรคะ”
“นี่เหม่อ จนไม่ได้ฟังที่พี่พูดอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”
“ขอโทษค่ะ เอื้อไม่ทันฟัง” อุรัสยายอมรับเสียงอ่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้ จะโกหกว่าไม่ได้เหม่อ ก็ไม่รู้จะตอบคำถามอีกฝ่ายได้อย่างไร ในเมื่อเธอไม่รู้ว่าเขาถามว่าอะไร
“ระหว่างเรากับคริสเตียนยังไม่ได้มีอะไรกันจนถึงขั้นนั้นใช่ไหม”
ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนเรื่องปุบปับของคนตรงหน้า หรือคำพูดกำกวมของคนตรงหน้ากันกันแน่ที่ทำให้เธอตามไม่ทัน “อะไรถึงขั้นนั้นคืออะไรคะ”
“พี่หมายถึงก่อนที่พี่จะเข้าไปในห้องเรากับคริสเตียนยังไม่ได้ทำอะไรมากกว่ากอดจูบใช่ไหม”
“...” หน้าของอุรัสยาร้อนเห่อไปหมดกับคำพูดที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ เหมือนเรื่องที่พูดเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศของคนตรงหน้า
“รีบตอบมาสิ”
“พี่ถามทำไมล่ะคะ” มือของเธอเงอะงะไปหมดจนไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหนเพราะความขัดเขินที่มีต่อหัวข้อสนทนา
“...”
คาร์ลอสไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงใช้สายตากดดันให้เธอตอบคำถามของเขา
“ค่ะ” เสียงของเธอเบาจนแทบไม่ออกจากลำคอ แต่ดูอีกฝ่ายจะพอใจกับคำตอบที่ได้
“จำที่พี่ขอก่อนหน้านี้ได้ไหม พี่อยากจะขอเอื้ออีกสักอย่าง...”
คาร์ลอสว่าก่อนจะก้มลงจนใบหน้าอยู่ระดับเดียวกันกับคนตัวเล็ก ชายหนุ่มเหลือบตามองไปด้านหลังของหญิงสาว ก่อนจะกระซิบบางบอกบางอย่างที่ทำให้อุรัสยาต้องเบิกตากว้าง
“อ๊ะ!” แต่ก่อนที่เธอจะถามเหตุผลในสิ่งที่เขาบอกเธอ ร่างของเธอก็ลอยหวือออกห่างจากคนตัวสูงที่โน้มตัวลงมาจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับเธอเพื่อกระซิบเสียก่อน
“ที่ฉันพูดไม่ฟังเลยใช่ไหม”
“ไม่ใช่อย่างที่พี่...”
“หุบปาก” ใบหน้าคนที่บีบแขนของเธอจนแทบหักถมึงทึง พูดจบชายหนุ่มลากร่างเล็กให้ตรงไปยังไปประตูบ้าน พายุอารมณ์ที่โหมกระหน่ำทำให้เธอหวั่นใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หันไปมองด้านหลังอย่างขอความช่วยเหลือ แต่คนขอความช่วยเหลือไปทางสายตา กลับทำเพียงกระตุกยิ้มมุมปาก และขยับปากเป็นถ้อยคำที่เธออ่านได้ว่า...
‘อย่าลืมที่พี่บอก’
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
