ตอนที่ 18 : บทที่ 4 เป็นได้แค่นางบำเรอ (4)... เกม...อย่าลืมลงเลขไว้นะคะ
ก๊อกๆ ๆ ๆ
แต่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก็ทำให้ทุกอย่างกลับชะงักลงอีกครั้ง และครั้งนี้เสียงเคาะประตูอย่างสุภาพก็ดังรัวๆ อย่างไม่สนมารยาท จนทั้งเธอและเขาละเลยมันไม่ได้
คริสเตียนผละห่างจากร่างบาง แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ ทำให้หัวใจที่เคยแข็งแกร่งวูบไหวอย่างรุนแรง แต่เขาก็เลือกที่จะปัดความรู้สึกไร้สาระนั้นทิ้งอย่างไม่สนในใยดี ร่างสูงหมุนตัวเดินไปที่ประตูห้อง พร้อมกับติดกระดุมเสื้อไปด้วย พอติดกระดุมเสร็จเขาก็เอื้อมมือที่ที่ลูกบิดพลางเหลือบตามองคนที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ยอมขยับตัว
“คิดจะนอนอยู่แบบนั้นหรือไง”
อุรัสยากัดริมฝีปากที่บวมช้ำและร้อนเห่อจากการเสียดสีเอาไว้ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นทันทีที่เห็นว่าเขากำลังเหลือบมองมาด้วยสายตาที่หาความรู้สึกไม่เจอ เธอลุกขึ้นนั่ง และรีบจัดแจงเสื้อผ้าที่ถูกปลดออกเข้าที่ด้วยมือที่สั่นเทา
“มีอะไร” พอเห็นว่าหญิงสาวจัดการกับสภาพของตัวเองเรียบร้อย คริสเตียนก็กระชากประตูให้เปิดออกแล้วเอ่ยถามคนที่เคาะประตูทันที
“อาหารเช้าค่ะ”
“ยกมาทำไม ใครสั่ง”
“ฉันเป็นคนสั่งเอง” คาร์ลอสที่ยืนพิงผนังข้างประตูฝั่งนอกห้องตอบคำถามของคริสเตียนด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก
“ทำไมยังอยู่อีก”
“แล้วทำไมจะอยู่ไม่ได้ นี่ก็บ้านฉันเหมือนกัน”
“ไม่มีงานมีการทำหรือไง”
“ช่วงนี้รู้สึกขี้เกียจยังไงไม่รู้ ว่าจะหยุดพักสักสามวัน สักอาทิตย์หนึ่งดีกว่า” คาลอสตอบคำถามคริสเตียน ก่อนจะหันไปสั่งแม่บ้าน “เอาไปวางไว้ที่โต๊ะสิ”
“ค่ะคุณคาร์ลอส เออ...คุณคริสเตียน...”
“อะไร”
“นายก็หลีกทางสิ ขวางไว้แบบนี้เธอจะยกอาหารเข้าไปได้ยังไง”
“ก็ไม่ต้องเอาเข้ามา เพราะฉันจะไม่กิน”
“กินซะจะได้กินยา”
“คิดจะมาเป็นห่วงฉันทำไมตอนนี้”
“ฉันก็ห่วงนายตลอดเวลาอยู่แล้ว ก็นายเป็นพี่ฉันนี่ ไม่ห่วงนายจะให้ห่วงใครจริงไหม” คาร์ลอสยกคิ้วขึ้นตอนที่พูดพลางใช้มือดันร่างสูงไม่แพ้กันให้หลบพ้นจากประตู แล้วพาตัวเองเข้ามาในห้อง
“อ้าวเอื้อ พี่ลืมไปเลยว่าเอื้อก็ยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน เลยไม่ได้ให้คนยกมาให้ ไปเถอะ”
“ไปไหนคะ”
“ก็ไปกินข้าวไง มันสายแล้วเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพราะ ไปเถอะ” คาร์ลอสว่าพลางฉุดร่างเล็กที่นั่งอยู่ปลายเตียงให้เดิมตามไปที่ประตูห้อง พอออกมาพ้นประตู ชายหนุ่มก็ชะงักฝีเท้า ดันร่างของเธอให้ไปอยู่ด้านหน้าแล้วหันกลับไปพูดกับคนในห้อง “ส่วนพี่ ก็กินข้าวแล้วก็อย่าลืมกินยานะ ผมเป็นห่วง”
คริสเตียนต้องกัดฟันจนกรามขึ้นสันเพื่อข่มกลั้นอารมณ์ ปกติเขาเป็นคนควบคุมอารมณ์ได้ดีเสมอ แต่พอเป็นเรื่องของอุรัสยาทีไรเขาไม่เคยควบคุมตัวเองได้เลยครั้ง แค่เห็นหน้าเขายังโกรธ แต่ยิ่งไม่...
“ตั้งแต่กลับมาจากฝรั่งเศสก็ยังไม่ได้ไปไหนเลยนี่ วันนี้อยากไปเที่ยวไหนไหมวันนี้พี่ว่าง”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ อยากไปที่ไหนล่ะ”
เสียงที่ดังมาแว่วเข้ามาในโสตประสาททำให้คริสเตียนหลุดออกจาภวังค์ความคิด เขาพุ่งออกจากห้อง แต่ร่างของเจ้าของเสียงทั้งสองเสียงก็ลับหายไปจากทางเดินหน้าห้องแล้ว
อย่าลืมเล่นเกมกันนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เปลี่ยนพระเอกเลยเนี่ยๆพระเอกมาช่วยนางเอกจากมารร้ายชัดๆ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 28 สิงหาคม 2560 / 23:55