เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 3 ชนวนเหตุ (1)

         

     แสงสดใสของแรกอรุณสาดส่องไปทั่วผืนฟ้าย้อมก้อนเมฆและตึกราบ้านช่องให้กลายเป็นสีส้มทอง ก่อนจะลอดผ่านกระจกบานใหญ่ใสแจ๋วเข้ามาในห้องนั่นเล่น  ปลุกเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งได้นอนก่อนรุ่งสางให้ตื่นจากนิทรา

          ใบหน้าคมเข้มที่ครึ้มไปด้วยหนวดเคราค่อยๆ ดันหัวขึ้นจากพนักพิงโซฟา นัยน์ตาสีน้ำเงินภายใต้คิ้วที่ขมวดเข้าหากันกวาดมองโซฟาที่ตัวเองเผลอฟุบหลับอย่างง่วงงุน ชายหนุ่มยกมือเสยผมที่ยุ่งเหยิงลวกๆ ก่อนจะบ่นพึมพำออกมา...

          “นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!”

เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังหมุนวนอยู่ในหัวราวกับน้ำวน และคำพูดของเขาเองก็ยังตามหลอกหลอนเขาไม่หยุดหย่อน

“จนกว่าเราจะได้พบกันอีก”

ตอนที่พูดคำนั้นออกไปเขาไม่ได้คิดอะไร มันเป็นคำพูดลอยๆ มากกว่าจะคิดว่าจะได้พบกับเธอคนนั้นอีกครั้งจริงๆ แต่ให้ตายเถอะ! เขาสลัดภาพเธอออกจากหัวไม่ได้ ไม่ว่าจะทำยังไง โดยเฉพาะรสชาติจากโพรงปากของเธอ

ไม่น่าเชื่อว่าการแตะริมฝีปากเพียงแผ่วเบาของผู้หญิงคนนั้นจะปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนของผู้ชายที่ผ่านผู้หญิงมามากมายอย่างเขาได้อย่างง่ายดาย  เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่เขาจูบผู้หญิงด้วยอารมณ์ที่อัดแน่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความกระหายอยากแบบนี้เป็นเมื่อไร  เขารู้แต่เพียงว่าความต้องการอันแสนเร่าร้อนกำลังก่อตัวขึ้นในช่องท้อง แล่นไปตามกระแสเลือด บิดเกลียวและอัดแน่นสุมอยู่ในสัดส่วนกลางกายจนรู้สึกทรมาน แม้แต่ตอนนี้ ตอนที่เขาเพียงคิดถึงจุมพิตนั้น ความรู้สึกสุดแสนทรมานก็โถมเข้ามาเสียดแทงร่างกายเขาอีกหน

แล้วก็ไม่ใช่แค่เพียงความทรมานทางกายเท่านั้นที่กลับเข้ามา ความรู้สึกประหลาดเช่นเดียวกับตอนที่เขาจูบเธอก็แล่นเข้าจู่โจมหัวใจของเขาอีกครั้งด้วย หากก็เป็นอีกครั้งที่แม็กซิมัสเลือกที่จะปัดมันทิ้ง ชายหนุ่มดันกายลุกจากโซฟาเต็มความสูงก่อนจะสาวเท้าไปยังห้องครัวเพื่อชงกาแฟให้กับตัวเอง เขาเป็นคนง่ายๆ ไม่ชอบอะไรที่วุ่นวาย ถ้าไม่ยุ่งยากจนเกินไปเขาก็เลือกที่จะทำมันด้วยตัวเองมากกว่าที่เสียเวลาเรียกคนอื่นมาทำให้

แม็กซิมัสวางแก้วลงบนโต๊ะอาหารก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวสวย ก่อนจะค่อยๆ ยกกาแฟที่กำลังส่งกลิ่นหอมฉุยขึ้นดื่ม ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของเขาจะกรีดร้องดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นนึกไม่ออกว่าเวลาแบบนี้ใครหน้าไหนที่กล้าโทรมารบกวน

ชาหยุ่มวางแก้วกาแฟในมือลงบนโต๊ะอาหารอีก ลุกเดินเอื่อยเฉื่อยออกจากห้องครัวไปยังโซฟาตัวที่เขาใช้เป็นที่นอนเมื่อคืนก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดรับ

          “หวัดดี” เสียงของเซเกร คาริโนดังมาตามสายแทบจะทันทีที่เขายกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู

“นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้า และฉันก็หวังว่าตัวเองจะได้ยินเสียงหวานๆ ของสาวสวยสักคนมากกว่าเสียงนายพี่ชาย”

“งั้นก็คงต้องบอกว่าเสียใจด้วยน้องชายที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่นายหวังไว้”

เสียงหัวเราะของเซรเกรดังขึ้นทันทีที่เจ้าตัวพูดจบประโยค แม็กซิมัสกลอกตาขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อรู้ได้อย่างแน่ชัดว่ากำลังถูกอีกฝ่ายกวนประสาท

“มีเรื่องอะไรก็รีบๆ พูดมา”

“ไม่มีอะไร แค่โทรมาเพราะคิดถึงไม่ได้หรือไง”

“เลิกกวนประสาทฉันได้แล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับนาย”

“ฉันพูดจริง”

“งั้นฉันจะวาง”

“เฮ้ย! อะไรวะ ก็ได้ๆ ฉันได้ยินข่าวมาว่าตอนนี้นายอยู่ประเทศไทย”

“ใช่ แล้วไง”

“นายไปทำอะไรที่นั่น”

“ทำงาน”

“งานของนายเสร็จตั้งแต่เมื่อวานซืน” เซเกรสวนกลับมาทันทีที่ได้รับคำตอบประหยัดถ้อยประหยัดคำของน้องชาย

“ฉันอยากจะอยู่เที่ยวต่อ นายมีปัญหามากหรือไง”

“แต่ข่าวที่ฉันได้ยินมามันไม่ใช่อย่างที่นายบอกนี่ อีกอย่างคนบ้างานอย่างนายเนี่ยนะจะหยุดงานเพื่อเที่ยว ถ้าเป็นจริงพรุ่งนี้พระอาทิตย์คงขึ้นทางทิศตะวันตกแน่ๆ”

“ข่าวอะไร” แม็กซิมัสไม่ได้สนใจประโยคค่อนแคะของพี่ชาย แต่เลือกที่จะถามถึง ‘ข่าว’ ที่พี่ชายพูดถึง เพราะน้ำเสียงเน้นหนักในคำนั้นของอีกฝ่ายทำให้เขารู้ได้ว่าต้องมีบางอย่างอะไรแฝงอยู่ในคำๆ นั้น

“ก็ข่าวที่ว่านายส่งคนไปสืบข่าวมิสซิสคาริโนไง แต่ก็รอบคอบดีนะ เผื่อไว้ บางทีอาจจะเป็นนายก็ได้”

“นายจะพูดอะไรก็พูดมาตรงๆ ไม่งั้นฉันจะวาง”

“ก็...พี่สะใภ้ฉันและนายในอนาคตไง ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่แน่นอนหรอก บางทีต่อไปอาจจะต้องเรียกว่าน้องสะใภ้ของฉันและภรรยาของนายก็ได้”

“นายพูดเรื่องบ้าอะไร”

“เอ้า! นี่นายไม่รู้หรือไงว่าถ้าไม่ใช่วาเลนไทน์ก็ต้องเป็นนาย”

“งี่เง่า”

“งี่เง่าตรงไหน นี่เรื่องจริง”

“ไม่มีทางเป็นเรื่องจริง”

“อย่ามั่นใจมากนัก ถ้าวาเลนไทน์ถูกใจผู้หญิงคนใดคนหนึ่งขึ้นมาจริงๆ สักคน แล้วแต่งงานไปก่อน คนที่จะต้องสืบทอดเจตนารมณ์และสัญญาของปู่ก็ต้องเป็นนาย”

          “เรื่องนั้นยิ่งไม่มีทาง คนอย่างวาเลนไทน์เนี่ยนะจะถูกใจผู้หญิงสักคน หมอนั่นเคยสนใจผู้หญิงมากกว่าเรื่องบนเตียงที่ไหน” แม็กซิมัสพูดอย่างมั่นใจ เขารู้จักพี่ชายของตัวเองดี วาเลนไทน์หวงความโสดของตัวเองยิ่งกว่าอะไร ผู้หญิงสำหรับคนอย่างวาเลนไทน์ก็แค่ความสนุกชั่วคืน รักแท้ คู่ชีวิตสำหรับหมอนั่นก็แค่เรื่องเพ้อฝัน ไม่ต่างกันกับเขาจะต่างกันก็ตรงที่ประสบการณ์ในอดีตทำให้เขาเป็นแบบนั้น เขาไม่เชื่อว่ารักแท้สำหรับตัวเขาจะมีอยู่จริง สำหรับเขาผู้หญิงก็เป็นเพียงที่ระบายความใคร่ เขาไม่เคยคิดจะผูกมัดตัวเองไว้กับใคร ไม่อยากเอาห่วงมาคล้องคอตัวเองให้เป็นภาระวุ่นวาย แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธการแลกเปลี่ยนที่มีแต่ได้กับได้กับผู้หญิงสวยๆ สักคนเช่นกัน

          “แล้วที่ผ่านมานายเคยเห็นฉันอยากมีเมียหรือไง อีกอย่างเรื่องนี้ฉันไม่ได้คิดเอง เพราะคนที่พูดแบบนี้ก่อนก็คือพี่ชายที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงมากกว่าเรื่องบนเตียงของนาย ก่อนหน้านี้อาจจะเป็นฉัน แต่ตอนนี้ฉันมีภรรยาที่ถูกต้องต้องพฤตินัยและนิตินัยแล้ว เรื่องนี้ก็คงต้องยกให้นายต่อล่ะนะ”

แม็กซิมัสกัดฟัน ไม่ต้องเห็นหน้าเขาก็รู้ว่าตอนนี้จอมวายร้ายอย่างเซเกรกำลังยิ้มสะใจ เซเกรเป็นพี่ที่แสนดี แต่พี่ชายที่แสนดีก็เห็นความอารมณ์เดือดดาลของน้องชายอย่างเขาเป็นเรื่องรื่นรมย์เสมอ และบางทีเขาก็อยากกระโจนเข้าใส่แล้วชกพี่ชายเหมือนตอนเป็นเด็กๆ

“แค่นี้ใช่ไหมธุระของนาย”

“อืม”

เซเกรส่งเสียงตอบรับในลำคอ ตามด้วยเสียงหัวเราะหึๆ ที่ทำให้แม็กซิมัสพ่นหายใจพรืดเพื่อข่มอารมณ์

“ไร้สาระ” แม็กซิมัสสบถใส่โทรศัพท์ก่อนจะกดวางสาย

ทำไมนะ! ทั้งที่เขาบอกว่ามันไร้สาระแต่เขาก็สลัดเรื่องบ้าๆ ที่เซเกรพูดออกจากหัวไม่ได้  

_______________________

ฝากอีบุ๊กด้วยจ้า ซีรีส์มัจจุราชร่ายรัก