เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 2 จนกว่าเราจะได้พบกันอีก (4)

แม็กซิมัสถอดเสื้อสูทออกก่อนจะพาดมันไว้บนพนักโซฟา ปลดกระดุมคอเสื้อออกสองเม็ด ก่อนจะค่อยๆ พับแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นไว้ตรงข้อศอกแล้วทรุดกายลงนั่งบนโซฟาหลุยส์ที่ตั้งอยู่กลางห้องนั่งเล่นของเพ้นท์เฮาส์หรูบนชั้นสามสิบเจ็ดของโรงแรมคาริโน

ความเบื่อหน่ายจากงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทรถยนต์ที่เขาเป็นคนก่อตั้ง ถูกเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมากลืนหายไปจนแทบไม่มีเหลือ...

“ฉันว่าคุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ได้ต้องเงินของคุณ แล้วก็ไม่ได้อยากนอนกับคุณด้วย”

ในชีวิตของเขาผ่านผู้หญิงมามาก แต่ละคนแทบจะเปลื้องผ้าออกเพื่อยั่วยวนให้เขายอมขึ้นเตียงด้วยด้วยซ้ำ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเชิดหน้าตอบเขาอย่างหยิ่งผยองว่าไม่อยากนอนกับเขา ถ้าเขาไม่ได้ยินบทสนทนาของเธอกับหนุ่มหน้าตี๋คนนั้น และไม่ได้เห็นแววตาใสซื่อและเชื่อมั่นในตัวเองของเธอ เขาคงไม่เชื่อแน่ๆ ว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นเพียงเพราะเขาบังเอิญไปอยู่ตรงนั้นเข้าพอดี

ช่างน่าแปลก ในเมื่อเขาตัดสินใจจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูด และความอวดดีถือดีของเขาก็มีมากพอที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนที่บอกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากยุ่งกับเขา แต่ทำไมนะ! ทำไมในใจเขาถึงได้รู้สึกไม่อยากปล่อยให้เธอไปเฉยๆ

แม็กซิมัสยกมือขึ้นแล้วใช้ปลายนิ้วชี้ถูริมฝีปากของตัวเองเบาๆ ความอิ่มเอมยังคงติดตรึงอยู่ตรงนั้น เสียงลมหายใจของเธอยังก้องอยู่ในหู กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนดอกไม้แรกแย้มที่โชยมาจากร่างบางยังติดอยู่ที่จมูก นัยน์ตาสีนิลคู่หวานที่สะกดทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายให้หยุดนิ่งยังติดอยู่ในความทรงจำ...ทุกอย่างที่หลอมรวมเป็นเธอช่างเป็นอะไรที่ยากจะลืมเลือน

“ผู้หญิงคนนั้นล่ะครับ”

เสียงของโรเจอร์ผู้ช่วยคนสนิทและบอดี้การ์ดคู่ใจดึงแม็กซิมัสให้หลุดจากภาพหญิงสาวหน้าหวาน และจุมพิตหวานซ่านที่ทำให้ร่างกายของเขาตื่นตัวขึ้นอีกหน

“คนไหน?” แม็กซิมัสถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแม้ว่าจะรู้ดีว่าอีกฝ่ายถามถึงใคร

“คนนั้นไงครับ”

“แล้วคนนั้นของนายน่ะคนไหน” แม็กซิมัสว่าพลางจ้องประสานกับดวงตาสีฟ้าของคนสนิทที่จับจ้องมองมายังเขาอย่างพิจารณาด้วยแววตาคมดุ สื่อความหมายให้อีกฝ่ายหยุดถามในเรื่องที่ตนไม่อยากตอบเสียที แต่ก็ใช่ว่าคนสนิทที่ทำงานกับเขามานานจนแทบจะเรียกได้ว่ามองตาแล้วรู้ทุกอย่างที่คิดจะยอมสงบปากสงบคำโดยง่าย

“ก็ผู้หญิงที่คุณจูบเธอหน้าลิฟต์ไงครับ” โรเจอร์สบประสานสายตาสีน้ำเงินเย็นเฉียบเหมือนจะแช่เขาให้กลายเป็นน้ำแข็งอย่างไม่ได้เกรงกลัว

“เธอจูบฉัน ไม่ใช่ฉันจูบเธอ ฉันว่านายตาถั่วแล้วโรเจอร์ ปีนี้นายอายุเท่าไรแล้วนะ ฉันว่านายคงอายุเยอะเกินไปที่จะทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของฉันแล้วล่ะมั้ง”

“ผมเพิ่งจะสามสิบหกเองนะครับ มากกว่าคุณแค่ห้าปี ยังแข็งแรง ที่สำคัญผมเพิ่งไปตรวจสุขภาพมา และจากผลตรวจสายตาผมก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ” โรเจอร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย ไม่ได้เกรงกลัวต่อแววตาดุดันและคำข่มขู่ของผู้เป็นนายแม้แต่น้อย เพราะครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนขู่ว่าจะถูกไล่ออก ทุกครั้งที่เขาถามในสิ่งที่คนถูกถามไม่อยากตอบ ประโยคแบบนี้จะถูกเอ่ยขึ้นทุกครั้งเพื่อให้เขารู้ว่าถึงเขาถามไปเขาก็ไม่ได้คำตอบ

“ว่าแต่ว่าได้มาหรือเปล่า” แม็กซิมัสพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะถามถึงเรื่องที่สั่งให้โรเจอร์จัดการ เพื่อเปลี่ยนประเด็นสนทนา

“เรียบร้อยแล้วครับ” โรเจอร์ว่าพลางยื่นซองเอกสารน้ำตาลให้ผู้เป็นนาย

แม็กซิมัสรับซองเอกสารมาไว้ในมือ เปิดออก แล้วหยิบรูปถ่ายในซองออกมาดูอย่างพอใจก่อนจะเก็บรูปถ่ายนับสิบใบลงซองแล้วส่งคืนให้กับคนสนิท

“ส่งมันให้วาเลนไทน์ อืม...ไม่ต้องดีกว่า ฉันจะเป็นคนเอาไปให้หมอนั่นเอง”

“แน่ใจเหรอครับ” โรเจอร์ถามเสียงเรียบ ทั้งๆ ที่ในใจอดกังวลไม่ได้ เป็นเรื่องแน่นอน ที่ไม่ต้องใช้การคาดเดาเลยสักนิดว่าถ้าซองเอกสารในมือเขาตอนนี้ถึงมือวาเลนไทน์ คาริโน คงเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ เพราะถึงวาเลนไทน์กับแม็กซิมัสจะเป็นพี่น้องที่รักกันมากเพียงใด แต่เรื่องนี้วาเลนไทน์ คาริโน พี่ใหญ่แห่งตระกูลคาริโนคงเดือดจัด และไม่ยอมง่ายๆ เป็นแน่!

“ฉันอยากเห็นสีหน้าหมอนั่นด้วยตัวเอง”

คำตอบของผู้เป็นนายทำให้โรเจอร์พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เพราะคำตอบที่เขาอยากได้คือ แน่ใจเหรอว่าจะส่งเอกสารนี้ให้กับวาเลนไทน์ แต่แม็กซิมัสกลับตอบว่าแน่ใจที่จะนำเอกสารซองนี้ไปให้กับพี่ชายด้วยตัวเอง นี่มันเรื่องหายนะชัดๆ

“มีอะไรอีกหรือเปล่า ถ้าไม่มีนายก็ไปพักได้แล้ว”

“พรุ่งนี้เครื่องออกตอนเก้าโมงตรงนะครับ” โรเจอร์รายงานกำหนดการคร่าวๆ ของวันพรุ่งนี้  เมื่อเห็นว่าพูดไปตัวเองก็เปลี่ยนความตั้งใจของผู้เป็นนายไม่ได้

“อืม รู้แล้ว” แม็กซิมัสเอนหลังพิงพนักโซฟา เงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบรับรายงานของคนสนิท

“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ” โรเจอร์ถามขึ้น เมื่อสังเกตเห็นผู้เป็นนายขมวดคิ้วนิดๆ ตอนที่ตอบรับในสิ่งที่เขารายงาน อย่างที่บอกเขาทำงานกับแม็กซิมัส คาริโนมานาน ไม่ว่าเรื่องเล็กน้อยเพียงใดก็ไม่สามารถหลุดรอดสายตาเขาไปได้

“เปล่า”

“คืนนี้เหมือนเดิมนะครับ” โรเจอร์แอบพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อรับรู้ได้ว่าคืนนี้เขาคงไม่ได้รับคำตอบใดๆ จากคำถามที่ถามไป

“วันนี้ไม่ต้อง...ฉันอยากอยู่เงียบๆ นายไปพักเถอะ”

“ครับ” โรเจอร์ค้อมหัวเล็กน้อยรับคำสั่ง ก่อนจะหมุนเดินออกจากห้องไป

แม็กซิมัสมองตามหลังของคนสนิทจนมันลับหายไปหลังบานประตูห้อง คำพูดรายงานของโรเจอร์ยังวนเวียนอยู่ในความคิด...

ชายหนุ่มยันกายลุกจากโซฟาแล้วสาวเท้าไปยังกำแพงกระจกใส่แจ๋ว ทอดสายตาไปยังทิวทัศน์กรุงเทพมหานครยามค่ำคืนที่ระยิบระยับไปด้วยแสงไฟหลากสีสัน

“พรุ่งนี้เครื่องออกตอนเก้าโมงตรงนะครับ”

ทั้งๆ ที่กำหนดการนี้เขาก็รู้ล่วงหน้าอยู่แล้วเพราะเขาเป็นคำกำหนดมันขึ้นเอง แต่ทำไม...เขาถึงรู้สึกว่ามันเร็วเกินไปที่เขาจะไปจากที่นี่ เขารู้สึกว่ายังมีบางอย่างที่ยังค้างคา ยังมีบางเรื่องที่เขาอยากจะทำ ทั้งๆ ที่เขาก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว

มันคืออะไรกันนะ?

แม็กซิมัสได้แต่ถามตัวเองด้วยความแปลกใจแล้วก็ได้แต่ถอดถอนใจเมื่อหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ หรือบางทีอาจเป็นเพราะเขาเองที่ไม่ยอมรับคำตอบนั้น

___________________________