ミ V E N U S :: { Exo Snsd }

ตอนที่ 24 : Chapter 24

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

 

ร่างสูงที่นอนเหยียดกายท่อนบนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนอนสีขาวนุ่มนั้นขยับตัวและใช้มือ

ป่ายหาคนที่ควรจะอยู่แนบชิดกับเขาในช่วงเวลานี้ ... เขาชันกายลุกขึ้นมองไปรอบตัวทันที

ก่อนจะลุกออกจากเตียงนอนเดินไปตามเสียงแผ่วเบาด้านนอก เกมรักเร่าร้อนในค่ำคืนที่

ผ่านมา...เหมือนจะช่วยเติมเต็ม ... หากแต่ช่องว่างกลับถูกฉีกกว้างขึ้น?


 

ชานยอลยืนพิงประตูห้องจ้องมองหญิงสาวที่นั่งร้องไห้ซุกตัวอยู่กับโซฟา ด้านหลังของเธอ

ช่างเศร้าสร้อยและน้ำเสียงที่เล็ดลอดออกมาปนเสียงสะอื้น

 

“ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่มีทางไปนะ สิก้า .. ทำไมเธอต้องประเมินค่าตัวเองต่ำขนาดนั้นด้วย..

ทำไมถึงต้องยอม ทำไมเธอโง่ขนาดนี้ ฮึก ฮึก ...คนที่เขามีเจ้าของแล้วน่ะ เธอไม่รู้หรือไง ...

ว่าสุดท้ายเขาต้องกลับไปหาเจ้าของเขา” 


 

เด็กหนุ่มค่อยๆเดินก้าวมาทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าของควอนยูริ เขารู้ว่าปลายสายคงจะวางไป

นานแล้วแม้ว่าหญิงสาวจะยังคงถือมันแนบข้างหูไว้อย่างนั้น เด็กหนุ่มยื่นมือฉวยโทรศัพท์ไป

วางไว้ด้านข้างก่อนจะดึงหญิงสาวเข้าไปกอดไว้อย่างปลอบโยน ร่างบางในอ้อมกอดปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น
 

“ ยอล ... ฉัน อึดอัดจนจะตายอยู่แล้ว !! ฉันเจ็บจนแทบทนไม่ไหว ชานยอล ฮืออ .. “
 

ชานยอลสัมผัสท้ายทอยของเธออย่างแผ่วเบาพร้อมเสียงกระซิบที่ทุ้มต่ำ “ นูน่า ...

พี่โง่เกินไปแล้ว รู้ไหมครับ.. “




 

 

 

ณ ผับย่านเมียงดง หน้าเคาน์เตอร์บาร์ผสมเครื่องดื่มนั้นฮวังมิยองและท็อปเพื่อนหนุ่มนัดสังสรรค์กันในค่ำคืนนี้

 

“ นี่ ... มิยองอ่า ... ที่ฉันเคยพูดเอาไว้ เรามาทำให้เป็นความจริงกันเถอะ “
 

“ เรื่องอะไรล่ะ ? “
 

“ ฉันเห็นว่าเธออาจจะเป็นเป้าหมายของไอ้พวกนูน่าลิซึ่ม หรือไอ้พวกล่อลวงหารายได้จาก

นูน่าขี้เหงา “
 

“ แล้ว ? “
 

“ ฉันพอจะช่วยเธอได้นะ พ่อแม่ก็เปรยๆเรื่องอยากอุ้มหลาน “ ในขณะที่ท็อปยิ้มกรุ้มกริ่ม

หากแต่มิยองเบ้หน้ารู้ทัน
 

“ ฉันเกลียดนายก็ตรงนี้แหล่ะ “
 

“ ย่าห์ ! คิดว่าฉันชอบทุกอย่างของเธอหรือไง ? “
 

ฮวังมิยองยกแก้วเครื่องดื่มที่กำลังจะกระดกเข้าปากนั้นชะงักค้างไว้ หันถามเสียงต่ำ “ แล้วไม่ชอบตรงไหน ? “
 

มิยองหรี่ตามองอย่างท้าทาย “ อีกอย่าง ต่อให้ต้องแต่งงาน ... ฉันก็ไม่ยอมมีลูกหรอกนะ “

 

“ ผู้หญิงพิลึก ถ้าจะแต่งงาน แล้วคิดจะไม่มีลูกได้ไง “
 

“ มีลูกก็ทำงานลำบากน่ะสิ “
 

“ ใครเขาจะไปบีบให้เธอลาออกกัน “ ท็อปถลึงตาเมื่อเพื่อนสาวมีความคิดไม่สอดคล้องไป

ทิศทางเดียวกับเขา
 

“ จะให้ฉันท้องโย้ออกกองตะลอนไปถ่ายรายการหรือไง “
 

“ เป็นผู้หญิง แค่มีลูกก็พอ “
 

“ พูดใหม่ซิ ... ฉันจะอัดเทปไว้เป็นหลักฐานฟ้องเหยียดเพศ “
 

“ อะไร ? แค่บอกให้มีลูก คือเหยียดเพศเหรอ “
 

“ นี่เป็นอะไรเนี่ย .. ฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังไม่คิดเรื่องครอบครัวเท่านายเลย “
 

“ ใครคิดเรื่องนี้ไม่ทราบครับคุณพีดีฮวัง ผมก็ไม่อยากมีพันธะเหมือนกัน คิดว่าฉันอยากแต่งงานนักเหรอ ฮ๊ะ !! 
 

“ ....................... “ พีดีสาวหันมองรอบๆด้านเมื่อเพื่อนหนุ่มเริ่มโวยวายเสียงดังอย่างร้อนตัว

 

“ เธอไปถามผู้ชายคนไหนดูก็ได้ .. ว่าอยากแต่งงานหรือเปล่า ชิส์! “ ท็อปยกเหล้าขึ้นดื่ม

หมดแก้วอย่างย้อมใจ ฮวังมิยองมองท่าทางของเขาแล้วหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะส่ายหน้าบางๆอย่างอ่อนใจ
 

“ จะพูดยังไงก็ตามใจนายเถอะ ชีวิตนายนี่ “

 

“ อ้อ ใช่สิ !! มันชีวิตฉันนี่เนอะ ฮวังมิยอง! “

 

 

“ วันนี้ผมอยากมีเพื่อนเต้นรำ ... “ ลู่หานที่นั่งไขว่ห้างอยู่กับโซฟาหนังสีดำภายในผับหรูเอ่ย

ทันทีที่สาวสวยในชุดดำปรากฏกายขึ้นตรงหน้า “ นึกว่าคุณจะไม่ยอมมาเสียอีก “

 

“ นายต้องการเท่าไหร่ “ ร่างบางในความมืดสลัวถามขึ้นมาอย่างไม่อ้อมค้อม
 

“ ผมแค่ชวนคุณออกมาคลายเครียดกันสักหน่อย “
 

“ ...................... “
 

“ เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง .. ดีมั้ย ? “ ประกายตาวิบวับ ขอหยอกเย้าสักนิด อีกสักเดี๋ยวเขาถึง

จะพูดกับเธอดีๆ ...

 

ซอฮยอนรีบค้นกระเป๋าของตัวเองและหยิบเช็คขึ้นมาเซ็นต์ด้วยมือที่สั่นเทา และวางมันลงต่อหน้าเขา
 

“ เท่านี้พอมั้ย ... ไม่พอสินะ ได้ ... ฉันจะเขียนให้อีกใบ “
 

“ แปลกจังเลย ... หน้าตาอย่างผม มันร้อนเงินขนาดนั้นเลยเหรอครับ? “ เขายังคงยิ้มทั้งที่ในใจเริ่มรู้สึกแสบร้อน
 

“ แล้วคุณจะเอายังไง !!! “
 

“ คนอย่างผม ... มันก็แค่ ถ้าเริ่มแล้ว ก็ต้องไปให้สุดทาง .... “

ลู่หานแสยะยิ้มเมื่อเห็นแววตาเกลียดชังที่ลุกโชนอยู่เบื้องหน้า แม้ไม่รู้ว่าเขาควรจะโมโห

อะไรทั้งที่เธอเป็นฝ่ายถูกกระทำ แต่เขากลับรู้สึกโกรธโดยไม่รู้สาเหตุ

“ แต่ถ้าคุณเกลียดกันขนาดนั้นล่ะก็ ... ผมแนะนำให้แจ้งความนะ ยอมเสียชื่อเสียง

ประเดี๋ยวประด๋าว อีกหน่อยคนก็ลืมกันไปเอง “


 

 

 พลั่กกก !! โครมมม !!!!

 

 

เสียงหมัดกระแทกใบหน้าของลู่หานและร่างสูงของเขาที่กระแทกโต๊ะจนเครื่องดื่มล้มระเนระนาด
 

 “ ไอ้หน้าตัวเมีย !!!” เสียงหวีดร้องและแตกฮือของผู้คน และก่อนที่ใครหลายๆคน จะยก

โทรศัพท์ถ่ายคลิป
 

แต่การ์ดตัวโตๆประจำร้านรีบกรูเข้ามากันเอาไว้

 

“ นี่มันอะไรกันท็อป!? “ ฮวังมิยองเข้ายื้อแขนแข็งแรงของเพื่อนหนุ่มเอาไว้ “ เป็นบ้าอะไร นายไปชกเขาทำไม?! “
 

ลู่หานใช้มือแตะเข้าที่ข้างริมฝีปากของตัวเองพลางมองจ้องหน้าของท็อปอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก
 

“ ปล่อยมิยอง !!! หมัดนั้นเพื่อซอฮยอนนี่ และฉันขอหมัดถัดไปให้เซฮุน !! “

 

ลู่หานหัวเราะในลำคอทันทีที่ได้ยินชื่อของโอเซฮุน ....เธอมัน โง่จริงๆ ซอจูฮยอน ...

 

..... ทั้งที่ฉันสู้อุตส่าห์เก็บรักษาเรื่องของเราไว้ ...

 

..... ทั้งที่ไม่ได้มีความคิดจะเผยแพร่มันออกไปแม้เพียงสักนิด ..... แต่เธอเอง .... เธอกลับ .....

 

 

“ พอ ๆๆๆ พวกนายเป็นคนมีชื่อเสียงกันทั้งนั้น!! ทำอะไรระวังตัวกันหน่อยได้ไหม ฮยอนนี่ ฉันจะพาเธอไปส่งนะ “
 

ซอฮยอนที่ยืนกอดกระเป๋าสะพายอย่างตระหนกอยู่นั้นสะดุ้งเมื่อฮวังมิยองปรี่เข้าทั้งผลักและดันให้เธอเดินออกไป
 

“ ท็อป !! มีอะไรไว้พูดกันทีหลัง กลับเถอะนะ! “

 

 

ลู่หานพยุงตัวลุกขึ้นด้วยแววตาวาวโรจน์มองตามทั้งสามคนจนลับตาไป ร่างของหนุ่มสาว

คู่หนึ่งปรากฏตัวอยู่ข้างกายและหนึ่งในนั้นทักทายเขาด้วยน้ำเสียงคุ้นเคยหากแต่ห่างเหิน ...
 

“ มาเกาหลีตั้งแต่เมื่อไหร่ ... ลู่หาน .. “
 

เด็กหนุ่มชะงักอย่างตกใจเมื่อมองดวงตาสวยที่ดุดันตรงหน้าจ้องมองมาอย่างคาดคั้น

“ ยุนอา !! “
 

“ เรามีเรื่องต้องคุยกัน ... ฉัน ... ต้องการคำอธิบาย ... “
 

“ ................... “
 

“ มินโฮ .. ฉันขออยู่กับลู่หานตามลำพังนะ “

 

“ แต่ ! นูน่าครับ ! “ หากแต่เมื่อเห็นสายตาแกมบังคับของรุ่นพี่สาวนั้น ... มินโฮจึงจำต้องถอยห่างออกไป
 

ลู่หานใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเองก่อนจะระบายยิ้มด้วยแววตาวาววับ “ แน่ใจหรือ ... ว่าเธออยากฟัง .. “
 

“ ลู่ .... อย่าเล่นลิ้นกับฉัน!! .. “ ดวงหน้าที่เคยหวานอ่อนโยนเสมอนั้น เกรี้ยวกราดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
 

“ ดูเหมือนว่าฉันต้องเล่าสินะ .. “ เด็กหนุ่มขยับยืดตัวตรงมองจ้องตอบอย่างไม่กระพริบตา

 

 “ ไหนๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องลึกลับซับซ้อนอะไร “ เขายกยิ้มพลางนึกถึงแววตาเกลียดชังของคนที่เดินจากไป
 

ในเมื่อ ... เธอประกาศความเกลียดชังที่มีต่อผมให้คนอื่นรับรู้ .... แล้วผม ยังจะต้องปกป้องอยู่ทำไม ?
 

“ ในเมื่อเธอขอ ฉันก็จะเล่าทุกอย่าง ... สวดมนต์ไว้ดีมั้ย? อิมยุนอา “

 

 

ร่างบางทรุดตัวลงนั่งข้างกันกับเด็กสาวที่กำลังพับเสื้อผ้าลงกระเป๋าเดินทางใบโตนั้น...

ซอฮยอนขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดพลางพึมพำถาม “ พี่ว่า ... ฉันควรเอาเสื้อหนาวไปเพิ่ม

ไหมคะ? อืมม ... ฉันหาซื้อที่ญี่ปุ่นเลยก็ได้มั้ง .. “
 

 

มีบางอย่างที่ยุนอาอยากจะพูด ... หากสิ่งนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพูดออกมา เธอทำได้เพียงเงยหน้ากระพริบตาถี่ๆเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่ไม่เป็นผล ใบหน้าสวยกลับก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นจนอีกฝ่ายทนไม่ไหวและพูดทำลายความเงียบขึ้นมา “ อนนี่ ... พี่มาถึงนี่ เพื่อจะมานั่งเฝ้าฉันเงียบๆ อย่างนี้เหรอคะ ? หึหึ ...“

“ ซอฮยอนนี่ ... ฉัน ...... ฮึก ... ฮยอนนี่ ... ฉัน .. “

เสียงสะอื้นไห้ของยุนอาราวกับจะขาดใจนั้นกรีดลงบนใจของซอฮยอนราวกับทุกสิ่งพัดหมุนกลับมาอีกครั้งในความทรงจำ ... ยุนอาโผกอดซอฮยอนที่ยังนิ่งอยู่นั้น น้ำตาอุ่นร้อนรินรดบ่าบอบบางของเธอ

 ... พี่คงจะ ... รู้เรื่องของฉัน แล้วสินะ ...

เด็กสาวยิ้มบางๆและเอ่ยแผ่วเบา “ หรือว่า ... พี่ตั้งใจมาขอโทษฉัน? แต่พอเห็นหน้ากลับพูดไม่ออกเหรอคะ “

“ ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง...ฮยอนนี่“ น้ำเสียงนั้นสั่นไหวและไม่มั่นคง “มันไม่ควรเป็นแบบนี้ เรื่องเกิดเพราะฉัน “

“ ................... “

“ ลู่หาน! ... หมอนั่น ต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น! “ แววตาของยุนอาวาวโรจน์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ อนนี่ ... ฟังฉันนะคะ “ เสียงราบเรียบของซอฮยอนทำให้ยุนอาชะงักงันและคลายอ้อมกอดผละออกมองนิ่ง

“ ต่อให้ฉันตายไป ... ฉันก็จะตายของฉันเอง ไม่ใช่หน้าที่ใครที่จะต้องมารับผิดชอบต่อฉัน “

“ ฮยอนนี่ .... “

“ เพราะฉันไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดนั้น ... พี่ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอกนะ “

นิ้วเรียวบางของซอฮยอนเกลี่ยเช็ดน้ำตาของยุนอาและระบายยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ ฉันลืมมันไปหมดแล้ว “

“ ....................... “

“ เรื่องแค่นั้น ... มันทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ ยุนอนนี่ “

“ ....................... “

โง่เหลือเกิน ซอฮยอน.... เธอน่ะ ... เห็นแววตาเงียบเหงาและเคว้งคว้างของตัวเองบ้างหรือเปล่า ....

 

ก๊อก ! ก๊อก !!

ยุนอารีบปาดน้ำตาทิ้งเมื่อพ่อของซอฮยอนเปิดประตูห้องนอนของลูกสาวเข้ามา “ ฮยอนนี่ลูก ... มีเพื่อนมาหา “

ซอฮยอนพยักหน้ารับพลางแตะเบาๆที่ตักของยุนอาเป็นเชิงขอตัว ก่อนจะลุกเดินตามผู้เป็นพ่อที่เปรยๆ ออกมา

“ ไม่ได้เจอซะนาน ... ผอมลงไปเยอะเลยล่ะ เจ้าเซฮุนน่ะ “

“ ..................... “