ミ V E N U S :: { Exo Snsd }

ตอนที่ 25 : Chapter 25

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

 

 

“ ไม่เข้าใจคำถาม .. หรือมีความเป็นลูกผู้ชายไม่พอที่จะตอบ? “

 

อิมยุนอายืนอยู่กลางห้องหรูหราที่ภายในมีสิ่งของที่ถูกกวาดลงมากองกับพื้นห้องอย่างสิ้น

สภาพ เด็กสาวจ้องมองชายหนุ่มผู้ที่เมื่อระบายอะไรกับใครไม่ได้ เขาจึงมาลงกับข้าวของ

แทนอย่างคนพาลที่พ่ายแพ้

 

“ กลับไปยุนอา ... เธอคงไม่อยากให้ฉันลงทุกอย่างที่เธอใช่มั้ย? “
 

น้ำเสียงและแววตาที่เหมือนเสือร้ายบาดเจ็บของลู่หานนั้นทำให้ยุนอาหัวเราะเยาะออกมาอย่างเย้ยหยัน
 

“ ถ้าฉันมีอะไรผิดปกติแค่เพียงเล็กน้อยกลับไป ... ชีวิตนายจะพังพินาศ ฉันสาบาน “
 

 

ในเวลานี้ ... อิมยุนอากลายเป็นผู้หญิงแข็งเกินกว่าที่ลู่หานจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ หรืออะไรก็ตามที่จะทำร้ายเธอ ...

 

“ ที่นายทำเรื่องเลวร้ายทุกอย่าง จนกระทั่งตอนนี้ที่อาละวาดเป็นบ้าเป็นบอ เพราะนายผิด

หวังและเสียใจที่ฮยอนนี่เลือกเซฮุนตลอดเวลาใช่หรือเปล่า “

 

“ เธอพูดเรื่องตลกที่สุด เท่าที่เรารู้จักกันมา “ ลู่หานแค่นหัวเราะด้วยแววตาวาวโรจน์

 

“ หึหึ ... นายนี่มัน ... น่าสมเพชจริง ๆ ... นายไม่ แม้กระทั่งจะรู้จักตัวเอง .. “
 

“ ต่อให้เป็นเพื่อนกัน .. ก็ใช่ว่าฉันจะปล่อยให้เธอยืนด่าฉันได้แบบนี้ “
 

“ ...................... “ ยุนอาหยุดชะงักเมื่อลู่หานเริ่มก้าวเท้าเข้าหา แต่เขากลับหยุดตัวเองไว้

พร้อมหลับตาลงชี้นิ้วไปยังประตู
 

“ กลับไปยุนอา ... ครั้งนี้ฉันขอร้องเธอ “
 

“ สักวัน ... นายจะต้องไม่เหลือใคร “
 

“ ................... “
 

“ นายจะเจ็บปวดร้อยเท่าพันเท่าของเด็กคนนั้น จำไว้ลู่หาน! “

 

 

เงาของยุนอาจากไปนานแล้ว.. มีเพียงลู่หานที่ยืนเหม่อไม่เคลื่อนไหว เสมือนเรี่ยวแรงสูญหายก่อนทรุดตัวลงกับพื้น

 

เขาพบเธอช้าเกินไปอย่างนั้นหรือ?
 

เธอมั่นคงกับผู้ชายคนนั้นมากถึงเพียงนี้แล้ว ... เขาจะแย่งชิงเธอมาได้อย่างไร ..
 

ถ้าหากเขาล้มเกมส์แล้วเล่นใหม่ล่ะ !? .... แพ้ไม่ได้ .. ไม่มีทางที่เขาจะยอมก้มหน้ารับความพ่ายแพ้นี้ !

 

 

 

แกร๊งงงง !!

 

เสียงคีย์การ์ดและพวงกุญแจตกลงกระทบพื้นพร้อมร่างที่นอนทรุดลงกับพื้นพร้อมใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อนั้น

 

เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่วิ่งใกล้เข้ามาจนนั่งลงอยู่ข้างตัวเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล

“ นูน่า ... พี่ไม่สบายนี่ครับ “

 

ดวงตาปรือขึ้นมามองพร้อมริมฝีปากเผยออย่างตกใจ “ นายมาทำไม .. ชานยอ..ล .. “


 

 

ร่างสูงของปาร์คชานยอลที่วุ่นวายอยู่ภายในครัวของพีดีสาวเพื่อเตรียมอาหารให้คนป่วย

นั้น เด็กหนุ่มล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพ่งมองอยู่ชั่วอึดใจและตัดสินใจปิดเครื่องเพื่อ

ตัดการสื่อสารใดๆ และหย่อนเก็บมันลงกระเป๋ากางเกงไว้เหมือนเดิม ...
 

เด็กหนุ่มยกทั้งอาหารและยาเตรียมมาให้หญิงสาวและนั่งมองจนเธอทานทุกอย่างที่เขาเตรียมมาให้


 

 

“ พักผ่อนเถอะครับ นูน่า “
 

“ ถ้ารู้ว่านายมาอยู่ที่นี่ ... คงมีคนอยากฆ่านายแน่ๆ ว่ามั้ย ? “ ใบหน้าซีดเซียวนั้นยิ้มเจื่อนอย่างประชดประชัน

 

“ งั้น .... ผมควรจะตายด้วยน้ำมือใครดีล่ะ ? “

 

ดวงตาคู่สวยหากแต่เหนื่อยล้านั้นจ้องมองเขาไว้นิ่ง “ มือฉัน ... ฉันจะ .. ฆ่านายด้วยมือของฉันเอง “
 

“ ยอม .. “ คำสั้นๆพร้อมรอยยิ้มมุมปากนั้น ราวกับการวางอาวุธของปาร์คชานยอล

หากแต่ความหมายของมันมิได้แสดงถึงการยอมจำนนแต่อย่างใด ในทางกลับกัน ...

เขามั่นใจว่าเธอจะไม่ทำ ...


 

หญิงสาวหลับตาลงด้วยฤทธิ์ไข้และยาที่กินเข้าไปกำลังออกผล ไม่นานนักก็หลับสนิทระบายลมหายใจสม่ำเสมอ

 

ชานยอลดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายของหญิงสาวและผละออกมาเพื่อเดินอ้อมมาทิ้งกาย

ลงอีกด้านหนึ่ง ค่อยๆแนบใบหน้าลงกับหมอนอีกใบที่ยังว่างอยู่ ... เด็กหนุ่มใช้แขนค้ำศีรษะ

ของตัวเองไว้และนอนตะแคงหันมองคนที่นอนผ่อนลมหายใจสม่ำเสมออยู่นั้น ..

 

ใบหน้าของฮวังมิยองอยู่ห่างเขาไม่มากนัก .. มองเห็นได้แม้กระทั่งปลายขนตางอนในระยะที่สามารถแตะถึง ..

 

แววตานิ่งลึกของเด็กหนุ่มเพ่งมองด้วยความรู้สึกบางอย่าง ... บางอย่างที่ไม่ใช่อารมณ์

ปรารถนาเหมือนอย่างเช่นในเวลาที่เขามีผู้หญิงสวยๆมานอนรออยู่แค่เอื้อมมือคว้าแบบนี้ ...


 

ร่างสูงถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะวางศรีษะตัวเองลงไปกับหมอน หากแต่เลื่อนไออุ่น

ของตัวเองเข้าไปใกล้เธอจนแนบชิด ... ค่อยๆสอดมือเอื้อมไปรั้งร่างบางเข้ามาแนบกาย

กอดกระชับเธอไว้อย่างเต็มอ้อมแขน ..
 

ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ มันช่างไม่คุ้นเคย ...
 

ความรู้สึกราวกับทิ้งตัวอยู่ในสายน้ำ ... มันไหลไปเรื่อยๆ อย่างมีอิสระ ... สงบ และ มั่นคง ...

 

 

บรรยากาศภายในห้องที่เงียบงัน .. มืดสลัวด้วยแสงสว่างเพียงเล็กน้อยจากโคมไฟหัวเตียง

.. เสียงหายใจที่สอดประสานราวกับเป็นเสียงดังแผ่วเบาออกมาจากร่างกายเดียวกัน ...
 

ฮวังมิยองรู้สึกตัวขึ้นมา ... รู้สึกแม้กระทั่งลมหายใจอุ่นๆที่สัมผัสอยู่ข้างแก้ม หญิงสาวนิ่ง

เรียบเรียงภายในสมองก่อนจะพลิกตัวกลับเข้าหาร่างสูง เธอลืมตาขึ้นมองคนที่หลับอยู่นั้น

และสอดแขนรับเขาเอาไว้ในอ้อมกอดเช่นเดียวกับที่เขาทำกับเธอและซุกใบหน้าเข้ากับ

อกกว้างของเขาอย่างพ่ายแพ้หัวใจตัวเอง ..


 

เวลาค่อยๆผ่านพ้นไป .. และมิยองค่อยๆเคลิ้มหลับไปอีกครั้งโดยไม่รู้ว่า บนใบหน้าที่หลับ

ใหลของทั้งเขาและเธอต่างประดับรอยยิ้มอย่างมีความสุขในแบบที่พวกเขาแทบไม่เคยได้รู้จัก ...

 

 

 

 

โอซาก้า , ญี่ปุ่น

 

 

ดวงตาที่ลอยคว้างเลื่อนมาให้ความสนใจอยู่ที่กลุ่มเด็กชายหญิงซึ่งกำลังวิ่งกระโดดน้ำใน

แม่น้ำ ดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนาน ... เสียงตะโกนเจื้อยแจ้ว รอยยิ้มเสียงหัวเราะที่มีความสุข ..
 

รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปากสาวน้อย “ เป็นเด็กนี่ดีจังเลย... ถ้าฉันเป็นเด็ก ... ฉันจะแก้ปัญหาทุกอย่างยังไงนะ “

 

ซอฮยอนลุกขึ้นยืนกวาดตามองผ่านภาพเด็กน้อยกลุ่มนั้น แล้วหยุดสายตาลงบนผิวน้ำ

ที่เวิ้งว้าง เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา ร่างบางของเด็กสาวก็วิ่งพุ่งลงไปสู่ผืนน้ำดังถูกแรงพายุพัด

 

 

“ ยัยซอ !!! “
 

“ ซอฮยอนนน !! “

 

 

เซฮุนและจีฮยอนตะโกนจนสุดเสียงเมื่อมาทันมองเห็นภาพซอฮยอนกระโจนลงน้ำไป

ต่อหน้าต่อตา ไม่รู้ได้เลยว่าเสียงของพวกเขานั้นเร็วพอที่เธอจะได้ยินหรือเปล่าเพราะ

ร่างของเด็กสาวถูกกลืนหายไปในสายน้ำเสียแล้ว ...

 

ร่างสูงของเซฮุนที่วิ่งมาถึง เขากระโดดตามลงไปโดยไม่รอช้าด้วยหัวใจที่ตื่นตระหนก

ดำผุดดำว่ายไขว่คว้าหาคนที่ดำดิ่งหายไป ...

 

“ ไม่!! ซอฮยอน!! “ เซฮุนโผล่ขึ้นมารับอากาศหายใจและตะโกนเรียกเธอเสียงดังจนก้อง

คุ้งน้ำ เขาดำลงไปควานหาร่างของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าในสายน้ำที่ว่างเปล่าราวกับงมเข็มในมหาสมุทร
 

 

“ เซฮุน เซฮุน !! นายขึ้นมาเถอะ ! “ เสียงร้องเรียกของจียอนที่ด้านบนฝั่งนั้นไม่ได้ทำให้เขาหยุดความคุ้มคลั่งได้

 

จนกระทั่งเห็นร่างบางของคนคุ้นเคยยืนเนื้อตัวเปียกปอนจ้องมองเขานิ่งอยู่ข้างกันกับจียอน
 

เด็กหนุ่มหันมองด้วยหัวใจที่โลดแล่นก่อนจะพาตัวเองว่ายแหวกสายน้ำกลับเข้าฝั่งไปหาทั้งสองสาว
 

 

“ เล่นอะไรอย่างนี้นะ ฮยอนนี่ !!! “
 

 

เด็กสาวยักไหล่น้อยๆ ไม่สนใจไยดีอาการโมโหของคนที่พุ่งลงน้ำตามไปด้วยความห่วงใยนี้แม้แต่น้อย

 

เซฮุนจ้องมองเธอแทบไม่กระพริบตา ... ภาพที่เธอหายไปกับสายน้ำ ทำให้เขาตกใจแทบ

สิ้นสติ ความรู้สึกสูญเสียทำให้เขาต้องทุรนทุรายไขว่คว้าเอาไว้
 

 

แบบนี้เอง ... คือความรู้สึกของคนที่สูญเสียสิ่งที่สำคัญในชีวิตไป ... และในวินาทีต่อมา

คือความดีใจอย่างบรรยายไม่ได้เมื่อได้สิ่งล้ำค่าในหัวใจคืนกลับมา ...
 

สองความรู้สึกที่แตกต่างกันสุดขั้ว แต่กลับอยู่ใกล้กันแค่เส้นขีดผ่าน ..
 

 

“ สนุกมั้ย ? ไม่รู้มาก่อน ว่านายดำน้ำได้อึดขนาดนั้น “ เสียงกังวานของเธอหยอกล้อเด็ก

หนุ่มที่ยืนตาพร่ามัวอยู่นั้น
 

“ เธอยังจะพูดเล่น ... “ เขาอยากตะโกนใส่หน้าเธอดังๆให้หายโมโห แต่ก็ทำไม่ลง ...

 

 

 

ยามค่ำคืนที่แยกย้ายกันพักผ่อนตามอัธยาศัย ... จียอนค่อนข้างเห็นใจและเปิดโอกาสให้กับเซฮุนอยู่ในหลายครั้ง

 

ซอฮยอนปลีกตัวนั่งรับลมโชยอ่อนๆ อยู่ที่ชิงช้า สนามเด็กเล่น หน้าบ้านพักโฮมสเตย์นั้น

 

เวลานี้ เธอเป็นอิสระจากความรับผิดชอบต่างๆที่แบกรับเอาไว้ด้วยสมองที่ไร้หัวใจ ถึงแม้จะ

เป็นเพียงเวลาสั้นๆที่เธอขอหลบมารักษาแผลใจ แต่ก็ช่างเป็นช่วงเวลาที่เธอโหยหามันมากเหลือเกิน

 

ใครบางคนก้าวมาทางด้านหลังและเริ่มแกว่งชิงช้าให้กับเธอ

“ นอนไม่หลับเหรอ? “ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเรียบๆ
 

“ เปล่า .. ฉันยังไม่อยากหลับต่างหาก “
 

“ อื้ม ... ไม่เหมือนฉันนะ เหนื่อย อยากนอน แต่หลับไม่ลง “ เซฮุนพูดกลั้วหัวเราะ

 

“ เซฮุน ... นายขอมาญี่ปุ่นกับฉันทำไม ? “ เด็กสาวถามขึ้นมาอย่างตรงประเด็นเสียจนเซฮุนไม่ทันตั้งตัว
 

“ ฉันคิดว่า ... “ เขาหยุดแกว่งชิงช้า และอ้อมขึ้นไปหยุดยืนอยู่ด้านหน้าของเธอ


“ กำลังตกหลุมรัก “
 

“ ....................... “
 

“ ฉันตกหลุมลงไป มืดด้วย ... ขึ้นมาก็ไม่ได้ เจ็บมาก ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ... “

 

ซอฮยอนจ้องมองเขาไว้อย่างพิจารณาก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นโดยไร้คำพูดและก้าวเดินออกไป

เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากและเข้ารวบร่างบางเข้ามากอดไว้แน่นราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหนีหายไป

 

“ ซอฮยอน ... ฉันรักเธอ “

 

 

เด็กสาวกำมือไว้แน่นด้วยหัวใจที่สั่นไหว ... เธอยืนนิ่งไม่ได้ขยับหนีหรือว่าตอบรับเขาแต่อย่างใด ..

 

“ ฮุน .. นายอย่าเอาอารมณ์ชั่ววูบกับสถานการณ์บางอย่างมายึดมั่นกับตัวเองว่ามันคือความรักเลยนะ “
 

“ ..................... “
 

“ เพราะวันหนึ่ง .. นายจะเสียใจกับมัน “
 

“ ฮยอนนี่ .. ฉัน ... “
 

“ และแน่นอน .. เมื่อนายเสียใจที่เลือกฉัน ... ฉันก็จะต้องล้มลงอีกครั้งเพราะนาย “
 

 

แม้จนถึงวินาทีนี้ ... ความโกรธเคือง เคียดแค้นทั้งหมดทั้งมวลที่ก่อเกิดภายในใจของเธอ

 

 ... แต่เพราะเป็นโอเซฮุน .. เธอจึงไม่เคยปล่อยให้มันเลยเถิดจนกลายเป็นความเกลียดชังได้เลยสักครั้ง
 

... เธอไม่เคยเกลียดเขาแม้เพียงสักครั้ง ... โอเซฮุน ...