the oath จนกว่าจะสิ้นคำสัญญา

     “โอ้ นี่ไม่ดีแล้ว” แม่หมออัจฉราพูดขึ้นเสียงดัง ทำให้ชายหนุ่มที่อีกฟากโต๊ะตกใจ เขาเป็นหมอจากโรงพยาบาลชื่อดังของกรุงเทพ เป็นชายผิวขาวนวลสูงโปร่ง ใบหน้าได้รูปและปากเป็นกระจับสวยงาม อกและไหล่กว้างตามแบบคนออกกำลังกาย เอวเล็กแบบนักยิมนาสติกหรือนักสเกตลีลาซ่อนอยู่หลังเสื้อยืดสีขาวและเสื้อนอกผ้ายีนสีเข้ม ชายรูปหล่อคนนี้เพิ่งเจอประสบการณ์เฉียดตายมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ในงานหมั้นของเขากับแฟนสาว โคมระย้าเรือนงามของโรงแรมถล่มลงมากลางงาน ถัดจากโต๊ะของเขาไปแค่ไม่กี่เมตร เกือบทำให้แฟนของเขาตาบอด พ่อแม่ฝั่งเจ้าสาวบอกว่านี่เป็นลางอัปมงคลและแนะนำแม่หมอคนนี้มาให้เขาดูดวงชะตา ซึ่งปกติเขาไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่

“น้องไปเจอของแรงเข้าแล้ว” แม่หมอว่าต่อขณะมองดูไพ่ทาโรต์บนโต๊ะ

“น้องแต่งงานไม่ได้” แม่หมอประกาศเสียงแข็งพร้อมชี้นิ้ว “เพราะน้องหมั้นหมายกับคนอื่นไว้แล้ว”

“ฮะ อะไรเนี่ยแม่หมอ” ปอนด์ว่าพร้อมหัวเราะ ดูร่าเริงเบิกบาน ราวเด็กชายคนหนึ่ง

“พี่เห็นเนินเขาสีเขียว” แม่หมอหลับตาพูดตอนที่วางมือลงบนกองไพ่ “อยู่สูงขึ้นไปทางภาคเหนือ”

คำบรรยายทำให้ปอนด์ถึงกับสะดุ้ง มันเป็นไปไม่ได้ แม่หมอจะไปรู้เรื่องชีวิตตอนเด็กเขาได้ยังไง ปอนด์ไม่เคยบอกใครแม้แต่กับบีมแฟนของเขา ตอนที่ปอนด์กำลังอึ้ง มือของเทพพยากรณ์ราคาห้าร้อยบาทก็ควานหาดินสอบนโต๊ะและเริ่มขีดเขียนลงไปบนโต๊ะ นางหลับตาเขียนอยู่นานและได้มาเป็นภาพของจี้รูปทรงสี่เหลี่ยมที่มีตัวอักษรประหลาดสลักอยู่ แม่หมอวาดโดยไม่รู้ความหมาย แต่ปอนด์จำได้แม่นว่ามันคือภาษาแมนดาลอร์ ทำไมเขาจะจำไม่ได้ ก็ไอ้จี้นี้ยังคล้องอยู่รอบคอเขาในตอนนี้ ซ่อนอย่างมิดชิดหลังเสื้อยืด มันวางอย่างสงบเหนือแผงอกของเขาที่กำลังหายใจรัวเพราะร้อนใจ

“สิ่งนี้มีความหมายอะไรกับน้องไหม” แม่หมอถาม

“นั่นมันนานเป็นชาติแล้วพี่” ปอนด์แย้ง “เรายังเด็ก ไม่ได้คิดอะไรจริงจังซะหน่อย”

“ก็พูดงี้ทุกคน” แม่หมอยิ้มกรุ่มกริมพร้อมกอดอก

“มันมีทางถอนการหมั้นนี้ไหมครับ”

“จะบ้าเหรอน้อง” แม่หมอโวยวายแล้วฟาดมือลงบนโต๊ะจนไพ่กระดอนขึ้นบนอากาศ “พี่เป็นแม่หมอนะ จะให้ไปสู้กับวิญญาณบรรพชนโคตรเฮี้ยนแบบนี้มีแต่ตายกับตาย” แต่แล้วแม่หมอก็หยุดชะงักมองดูไพ่บนโต๊ะ ไพ่ทุกใบคว่ำลงหมด ยกเว้นไพ่คนสองถ้วย

“มันก็พอมีทางนะ” แม่หมอพูดขึ้น “น้องต้องไปที่ๆ แฟนเก่าเขาให้จี้นี่”

“ไม่ว่าอีนี่จะเป็นใคร” เธอมองดูไพ่ในมือไปมาอย่างพินิจ ราวกับเห็นชะตาของเขาสลักอย่างชัดเจนอยู่บนแผ่นกระดาษเก่าๆ นั่น “แต่โคตรเง้ามันดุชิบหาย”

“ต้องไปทำในวันที่อาทิตย์สุดท้ายของฤดูฝนและดวงจันทร์แรกของหน้าหนาวอยู่คู่กันบนฟ้า”

“น้องต้องเผาจี้นี่ทิ้ง ส่งพันธะของน้อง กลับไปหาวิญญาณบรรพบุรุษ”

ปอนด์ฟังคำพยากรณ์อย่างตั้งใจก่อนจะถาม

“นี่จริงจังใช่ไหมแม่หมอ”

“จริงจังสุดๆ ขืนดึงดันแต่งงานนะ” หญิงวัยกลางคนแต่งหน้าหนาเตอะถือไพ่จิ้มที่หน้าผากเขา “ชีวิตจะมีแต่วิบัติชิบหาย”

---

     “พิทวัส นานาเหรอ” ชายแก่อายุประมาณห้าสิบตรงหน้าปอนด์พูดขึ้นอย่างใจลอย

“เป็นเด็กดี ฉลาด เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เขาออกไป” อาจารย์ที่ปรึกษาเก่าของวีลุกขึ้นจากเก้าอี้สำนักงานแล้วเดินไปที่ลิ้นชักเอกสารข้างหลัง ก่อนจะหยิบแฟ้มเล่มหนาออกมา และกางมันลงบนโต๊ะทำงานกระจก

“รู้ไหม บางครั้งครูว่าเราก็รุนแรงกับน้องใหม่เกินไป” อาจารย์พูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดขณะเปิดแฟ้มไปมา เพื่อหาอะไรสักอย่าง

“อ้า นี่ไง” อาจารย์ชราอุทานขึ้นและดึงรูปถ่ายรูปหนึ่งออกมา เป็นรูปถ่ายของนักศึกษากลุ่มหนึ่ง ปอนด์สังเกตเห็นวีได้ไวมา วียืนอยู่ที่มุมรูปถ่าย ทุกคนยิ้มอย่างมีความสุข ยกเว้นวีที่จ้องกล้องด้วยดวงตาไร้อารมณ์และปากที่ไร้รอยยิ้ม

“เขาแทบไม่ยิ้มให้ใครเห็นเลย” อาจารย์เปรย

“อาจารย์พอจะมีข้อมูลติดต่อเขาไหมครับ” ปอนด์ถามขึ้นโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากภาพถ่าย

“ทางเราลองดูแล้ว แต่เขาเปลี่ยนเบอร์ตั้งแต่ออกจากมหาลัยไป ครูอยากขอโทษเขาสักครั้ง แต่อย่างเดียวที่เขาส่งมา” อาจารย์ดึงลิ้นชักโต๊ะออกและหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา

“เขาบอกว่าขอขอบคุณมหาลัยที่ทำให้เขาเขียนมันออกมาสำเร็จ” อดีตอาจารย์จอมเผด็จการเมื่อสิบปีก่อนถอนหายใจ  

“ สิบปีมาแล้ว ครูยังไม่กล้าเปิดอ่านเลย ไม่กล้าจะรับรู้ว่าครูได้ทำลายเด็กคนหนึ่งไปขนาดไหน”

“และไม่กล้าที่จะมองตัวตนของตัวเอง ผ่านสายตาของคนที่แตกหักขนาดนั้น” แววตาของอาจารย์ชราแดงก่ำ แต่ปอนด์ไม่ได้สนใจ เขามองกล่องนั้นอย่างละเอียด

“เชียงรัฐ” ปอนด์อ่านออกเสียงจากที่อยู่บนกล่องพัสดุ “เขายังอยู่ที่เดิม”

ปอนด์ลุกขึ้นจากเก้าอี้สำนักงาน หยิบเสื้อนอกและกระเป๋าขึ้นจากพื้น เขาหันมามองชายแก่ตรงหน้า ชายแก่ดูห่อเหี่ยวและน่าหดหู่มากนัก

“อาจารย์ครับ” ปอนด์พูดขึ้นเบาๆ อาจารย์ที่ปรึกษาเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ

“ผมว่าครูไม่อยากเจอวีหรอกครับ” ปอนด์พูดอย่างตำหนิ “ในหนังสือนั่นวีเขียนว่าหากเขาจะกลับมาที่นี่อีก ก็เพียงเพื่อจะดูมันถูกเผา”

" ครูไม่อยากเจอเพื่อนผมคนนี้ตอนโกรธจัดๆหรอกครับ" ปอนด์ขู่ทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นชา แบบที่วีชอบทำ เขาสวมตัวตนของวีเพื่อลงโทษชายชราตรงหน้า และเพื่อย้ำเตือนตัวเองว่าต้องเจอกับอะไรเมื่อไปถึงเชียงรัฐ