คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่15
ตอนที่15
Jonghun Talk
ผมเหนื่อยใจกับฮงกีจริงๆเลย กะแค่เสียงฟ้าผ่าทำเป็นกลัวซะงั้นนี่นายอายุเท่าไรแล้วเนี่ยฮงกี กว่าผมจะหลอกให้นอนได้เกือบตายแต่พอฮงกีกำลังจะนอนปั๊บ
“เปี้ยงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!”
นั่นฟ้ามันผ่าอีกแล้วจะผ่าหาพระแสงอะไรนักหนาก็ไม่รู้ เทวดาตามหาพระนางมเหสีของตัวเองไม่เจอรึไงถึงโกรธจนฟ้าผ่าแบบนี้เนี่ย(ชั่งเปรียบเทียบ>>ไรเตอร์) แล้วดูเซ่!
“แว๊กกก จงฮุน มันร้องอีกแล้ว ไม่เอาไม่เอาอะ ฮือออ”
นั่นกะไรฮงกีที่ว่าจะนอนกลับไม่นอนอีกแล้วนั่งกอดเข่าอยู่น่ะ เฮ้ออ~ ฟ้าก็ดายผ่าอยู่นั่นล่ะแล้วงี้จะได้นอนกันไหมล่ะวะเนี่ย
“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงฮงกี นอนได้แล้ว-_-^”
“ก็ฉันกลัวนี่ ฮึกๆ ฮืออๆๆ”
อ้าววว เฮ้ยยย บอกให้นอน มานั่งร้องไห้เป็นเด็กไปได้ อะไรอีกเนี่ย แล้วจะทำยังไงดี ผมจะทำยังไงให้เด็กน้อยฮงกีผู้กลัวเสียงฟ้าผ่าคนนี้นอนได้สักทีห๊ะ
“มันไม่มาทำอะไรนายหรอกน๊า”
“เปี้ยงงงงงงงงง!!!!!!!!”
โอ๊ยยยย พอจะบอกให้นอนมันก็ผ่าชักหงุดหงิดแล้วนะง่วงนอนนนนน
“ฮือๆๆๆๆๆT^T”
ทำไงดีเด็กน้อยฮงกีนั่งกอดเข่าร้องไห้ใหญ่เลยอะ หนักกว่าเมื่อกี้อีกทำไงดีครับทำไงดีผมปลอบคนไม่เป็น
“ฮงกี นายจะร้องไห้ทำไม”
“กะ ก็ ฮึก ฉะ ฉัน ฮึกๆ กะ กลัวนี่ ฮือๆๆ”
เอ่อ.... คือนี่ฉันจะปลอบนายแต่ดูเหมือนนายเป็นหนักกว่าเดิมอีกนะฮงกี พูดเกือบไม่เป็นภาษาเนี่ย
“ไม่เป็นไรมันไม่มาทำอะไรนายหรอกนอนได้แล้ว”
“มะ มะ ไม่เอาฉันกลัว ฮือๆ”
ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะเดี๋ยวก็บ่อยให้นั่งร้องไห้ทั้งคืนไปเลยดีมั๊ย แต่เดี๋ยวคนอื่นก็จะว่าผมใจร้ายกับเด็กน้อยฮงกีเกินไป(ดูพี่ฮุนเค้าเรียกพี่ฮงสิ555+>>ไรเตอร์)
“ฮงกี ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ข้างๆนาย”
ผมไม่รู้จะใช้วิธีไหนแล้วกับเด็กน้อยฮงกีผู้หัวดื้อคนนี้ แล้วผมก็เข้าไปใกล้ๆฮงกีแล้วกอดฮงกีไว้
“มันมาทำอะไรนายไม่ได้หรอก”
“ฮือออๆ ตะ แต่ฉันกลัวนี่TT^TT”
“นายไม่ต้องกลัวนายมีฉันอยู่นะมันมาทำอะไรนายไม่ได้หรอก นอนได้แล้ว”
ผมว่าปลอบฮงกีแล้วกอดฮงกีไว้แน่นเพราะผมเห็นว่าฮงกีตัวสั่นแล้วก็ร้องไห้ออกมาเยอะมากเลย คงจะกลัวมากแน่เลยอะ
“จะ จงฮุนนน ฮืออออๆๆT^T”
ทันทีที่พูดจบฮงกีก็พุ่งตัวมากอดผมไว้(แน่น)
“จะ จงฮุน ฉันกลัว ฉันกลัว ฮือออๆ”
“ไม่เป็นไรฮงกีไม่ต้องกลัว”
ผมว่าแล้วเอามือลูบหัวฮงกีเบาๆพร้อมกับเอามืออีกข้างของผมที่กอดฮงกีอยู่เอื้อมมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของฮงกีเต็มไปหมด นี่นายกลัวมากขนาดนี้เลยเหรอฮงกี ผมชักมีความรู้สึกสงสารแล้วก็....อะไรก็ไม่รู้กับฮงกีแล้วสิ(น่าสงสัย>>ไรเตอร์)
“นอนได้แล้วนะ”
“อื้ม”
พูดจบฮงกีก็กอดผมแน่นกว่าเดิมเสียอีก เฮ้อออ~ยกประโยชน์ให้นอนกอดผมคืนหนึ่งก็ได้ถือว่าหายกันกับเมื่อคืนที่ผมนอนกอดฮงกีอะนะ แต่ว่าดูๆไปแล้วเวลาแบบนี้ฮงกีนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเหมือนเด็กๆเลยอะ^_^ (แว๊กกกกกกกกกก นู๋ตกใจ พี่ฮุนยิ้มพี่ฮุนยิ้ม!!!!....(เกินไปฉันแค่ยิ้มในใจไม่มีใครรู้เห็นสักหน่อยหนิ-_->>จงฮุน)......แต่นู๋รู้นู๋เห็นพี่ฮุนยิ้มล่ะ พี่ฮงๆพี่ฮุนยิ้มแล้วโว้ยย>>ไรเตอร์)
และแล้วฮงกีก็นอนสักทีกว่าจะนอนได้เล่นเอาซะเหนื่อยเชียว แต่ไม่วายมือของฮงกีก็ยังคงกอดผมไว้อยู่ ผมล่ะอยากรู้จริงๆเลยว่าฮงกีอยู่บ้านตัวเองแล้วฟ้าผ่าแบบนี้จะทำยังไงไม่นั่งร้องไห้ตายเหรอเนี่ย เห็นบอกว่าอยู่คนเดียวพ่อกับแม่ไปทำงานต่างจังหวัดไม่ค่อยกลับบ้านนี่ แต่ก็ชั่งเถอะตอนนี้ผมว่าผมนอนดีกว่า ง่วงแล้วอะ-_-zzZ
…………..
ย้อนกลับไปเมื่อตอนกลางวัน
เมื่อผมซื้อของเสร็จผมก็เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อแล้วเดินไปหาฮงกีและวอนบินที่รอผมอยู่ที่รถ แต่ว่าเมื่อผมไปถึงรถผมก็ไม่เห็นฮงกี หายไปไหนกันนะ
“นี่วอนแล้วฮงล่ะ”
ผมเอ่ยถามวอนบิน
“ไปแล้ว”
“ไปไหน”
“ไม่รู้”
อ้าวววว ได้ไงวอนบิน ฮงกีไปไหนทำไมนายไม่รู้อยู่ด้วยกันไม่ใช่รึไง
“ได้ยังไงวอน ฮงไปไหน บอกฉันมา”
“ฉันไม่รู้”
“วอนเอาดีๆสิฮงไปไหน”
“กลับไปแล้ว”
“กลับไปไหน”
“บ้านมันไง”
“แล้วฮงไปยังไงไปกับใคร”
“ฉันไม่รู้”
ได้ยังไงกันวอนบินนี่ฮงหายไปนายไม่เดือดร้อนอะไรเลยรึไงกันเพื่อนทั้งคนนะ แล้วฮงจะเป็นยังไงบ้างนี่ตอนนี้
“แล้วนายปล่อยให้ฮงไปได้ยังไงวอน ฮงจะเป็นยังไงบ้าง ฮงจะกลับบ้านได้รึป่าว นายไม่คิดบ้างรึไงวอนนายปล่อยฮงไปได้ยังไง”
“ก็มันบอกกับฉันว่าส่งมันแค่นี้เดี๋ยวมันจะกลับเอง”
“แล้วนายก็ปล่อยฮงไปงั้นเหรอ นายทำได้ยังไงวอนบินนายไม่ห่วงฮงบ้างรึไงว่าฮงจะกลับยังไงกลับกับใครแล้วจะปลอดภัยมั๊ย นายคิดบ้างไหมวอน ฮึกๆๆ”
“เฮ้ยย แจจิน ฮงมันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะมันไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันไปส่งนายที่บ้านดีกว่าบางทีฮงมันอาจจะมีธุระก็ได้”
“ไม่หรอกวอนถ้าฮงมีธุระจริงต้องบอกฉันสิไม่ใช่หายไปแบบนี้ แล้วนายก็ด้วยไม่ถามสักคำว่าฮงจะไปไหนกลับยังไงอะ ฮือ ฮึกๆๆ”
ผมนั่งสะอึกสะอื้นอยู่แบบนั้นก็ผมเป็นห่วงฮงนี่ไม่รู้ปานนี้เป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยดีมั๊ยแล้วกลับถึงบ้านรึยัง พอผมมาถึงบ้านผมก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านไปดูโทรศัพท์ผมเผื่อฮงจะโทรมาแต่ป่าวเลยไม่มี ผมเลยกดโทรหาฮงแต่ก็ไม่มีใครรับสายผม จะเป็นอะไรไปรึป่าวนะ
“แจติดต่อฮงมันได้มั๊ย”
วอนบินที่มาส่งผมที่ตอนนี้เดินเข้ามาในบ้านของผมอย่างถือวิสาสะ
“ไม่ ไม่มีใครรับสายฉัน ฮงไม่รับสายฉันวอน ฮงไม่รับสายฉัน ฮงจะเป็นอะไรมั๊ยวอน”
“นี่แจจินมันไม่มีอะไรหรอกน๊า”
“เพราะนายนั้นล่ะวอนบินที่ปล่อยฮงไปอะ แล้วถ้าฮงเป็นอะไรขึ้นมานายจะว่าไง เราต้องเสียเพื่อนเราไป แล้วฉันจะทำยังไงวอน เพราะนายนั้นล่ะฮือๆๆๆ”
ผมพูดพร้อมทั้งน้ำตา ก็จริงนี่ผมเป็นห่วงฮงมากเลยอยู่ๆก็หายไปแบบนี้แล้วโทรไปก็ไม่รับสายผมอีกอะ แล้วผมก็โทรไปหลายๆรอบก็ยังไม่มีคนรับสายอยู่ดี
“ใจเย็นๆก่อนสิแจ บ้างทีไอ้ฮงมันอาจไปหาไอ้ฮุนก็ได้เพราะบางทีไอ้ฮงมันอาจจะไปหาไอ้ฮุนเพื่อทำภารกิจก็ได้”
“นายยังจะมาพูดถึงภารกิจ เกมบ้าๆของพวกนายอยู่อีกรึไงกันห๊า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฮงก็ไม่น่าไม่รับสายฉัน”
“ใจเย็นๆแจ เดี๋ยวฉันโทรถามไอ้ฮุนมันก่อนก็ได้ นายอย่าร้องไห้นะ”
วอนบินว่าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจงฮุนแล้วสั่งให้ผมอย่าร้องไห้ ถ้ามันทำได้ก็ดีสิ ก็คนมันเป็นห่วงเพื่อนนี่น่า และอีกสักพักพอวอนบินวางสายโทรศัพท์ไปวอนบินก็หันมาทางผมแล้วพูดว่า
“ฮงมันลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านไอ้ฮุนมัน”
“อืม แล้วฮงอยู่ไหนล่ะ”
“ฉันไม่รู้”
“วอนบิน นายต้องรู้ นายต้องรู้ ฮืออออออ”
“แจ ใจเย็นๆนะแล้วฟังฉัน ไอ้ฮงมันโตแล้วมันไม่เป็นอะไรหรอก นายหยุดร้องไห้เถอะ รึถ้ามันยังไม่ติดต่อกลับมาภายในคืนนี้เดี๋ยวเราค่อยไปแจ้งตำรวจกัน นายหยุดร้องซะนะ”
วอนบินพูดแล้วเดินเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วถ้าฮงเป็นอะไรขึ้นมาแล้วมันจะทันเหรอวอนบิน
“ถ้าฮงเป็นอะไรขึ้นมา มันจะช่วยทันมั๊ยวอน”
“แจ ฮงมันไม่เป็นอะไรหรอกเชื่อฉันสิ”
“อื้ม ฉันจะรอถึงคืนนี้ก็ได้ถ้าไม่ได้การติดต่อมาแล้วนายต้องพาฉันไปหาตำรวจด้วย”
“จร๊าๆๆ”
และแล้วผมก็นั่งเฝ้าโทรศัพท์ว่าจะมีการติดต่อมาจากฮงมั๊ยส่วนวอนบินผมก็ไล่ให้กลับบ้านไป
“ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ”
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นผมรีบรับทันทีที่รู้ว่าเป็นเบอร์ของฮงโทรมา
‘ว่าไงฮง’
ผมพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ งอน เป็นห่วงบ่นกัน
(แจโกรธฉันหรอ ขอโทษนะพอดีว่าฉันลืมโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ไว้ที่บ้านจงฮุนอ่ะ)
‘เรื่องนี้ฉันรู้แล้วล่ะ ฉันโทร.ถามจงฮุนแล้ว’
(นายไม่โกรธฉันแล้วใช่มั้ยแจจิน)
‘โกรธสิ ทำไมจะไม่โกรธ จะไปไหนทำไมไม่บอกกันก่อนอะ ปล่อยให้เป็นห่วงอยู่ได้ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงนายแค่ไหนอะฮง ฮึกๆ ถ้าเกิดว่านายเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆแล้วฉันจะอยู่ยังไง จะมาโรงเรียนกับใคร จะนั่งเรียนกับใคร จะกินข้าวกับ จะเล่นกับใครอ่ะ ฮืออออ’
ผมแอบสะอื้นนิดๆก็คนมันเป็นห่วงนี่น่า แล้วผมก็คุยกับฮงกีได้สักพักฮงก็วางสายผมไป เฮ้อออ~ดีแล้วที่นายไม่เป็นอะไรฮง เป็นห่วงแทบแย่
---------------------------------------------------------
ความคิดเห็น