[FIC FTISLAND] ภารกิจ(รัก)สยบคุณชายมาดนิ่ง

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่14

ตอนที่ 14

เอาไงดี ผมไม่อยากนอนที่บ้านจงฮุนอีกแล้วนะ ชุดก็ใส่ชุดเดิมเหม็นจะแย่อยู่แล้ว อีกอย่างผมคิดถึงเตียงนอนที่บ้านแล้วด้วยอ่ะ ไม่ได้เจอกันตั้ง 1 คืนเต็มๆ คิดถึงๆนอนที่ไหนก็ไม่เหมือนบ้านตัวเองเลยอ่ะ(ใช่คะเห็นด้วยเลย>>>ไรเตอร์)
“เอาไงดีเนี่ย...โทรไปหาไอซึงดีกว่า” ว่าแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาไอซึงให้มันมารับกลับบ้านแต่แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าแจจินโทร.มาหา 35 สายที่ไม่ได้รับ ตายแล้วแจจินจะโกรธผมมั้ยเนี่ย
“โห แจจะโกรธเรามั้ยเนี่ยไม่ได้การละโทรไปหาแจก่อนดีกว่า”
‘ตู๊ดด ตู๊ดดด ตู๊ดดดด’ ติดแล้วครับ ติดแล้วๆ
(ว่าไงฮง) ฟังดูจากน้ำเสียงแล้วแจจินคงจะโกรธผมจริงๆด้วย
“แจโกรธฉันหรอ ขอโทษนะพอดีว่าฉันลืมโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ไว้ที่บ้านจงฮุนอ่ะ”
(เรื่องนี้ฉันรู้แล้วล่ะ ฉันโทร.ถามจงฮุนแล้ว)
“นายไม่โกรธฉันแล้วใช่มั้ยแจจิน”
(โกรธสิ ทำไมจะไม่โกรธ จะไปไหนทำไมไม่บอกกันก่อนอะ ปล่อยให้เป็นห่วงอยู่ได้ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงนายแค่ไหนอะฮง ฮึกๆ ถ้าเกิดว่านายเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆแล้วฉันจะอยู่ยังไง จะมาโรงเรียนกับใคร จะนั่งเรียนกับใคร จะกินข้าวกับ จะเล่นกับใครอ่ะ ฮืออออ)
“แจจิน ฉันขอโทษฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วไง แล้วฉันก็โทร.หานายคนแรกเลยนะรู้มั้ย (ไหนเมื่อกี้บอกว่าจะโทร.หา ซงซึง ไง>>>ไรเตอร์) อย่าร้องไห้สิ ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ” แจอ่ะมาดราม่าแบบนี้ผมก็แย่สิครับ
(ก็ได้ ฉันไม่ร้องแล้วก็ได้ คราวหน้าคราวหลังจะไปไหนก็บอกกันก่อนนะจะได้ไม่ต้องห่วงแบบนี้อีก ฮึกๆ แล้วนายอยู่ที่ไหนเนี่ย) มิวายแอบมีสะอื้นอีกนะแจ
“อยู่บ้านจงฮุนอ่ะ ฉันลืมของไว้ก็เลยมาเอา”
(แล้วไปไงอ่ะ อย่าบอกนะว่า...) แจจินพูดยังไม่ทันจบผมก็พูดตัดหน้าขึ้นมาก่อนครับ
“ฉันก็เดินมาจากที่ปั๊มอะแหละ” ผมบอกไปอย่างนั้นครับไม่รู้ว่าแจจินจะว่ายังไงบ้าง
(เดินจากปั๊มไปเนี่ยนะ!!! มันไกลมาเลยนะฮง นายเดินไปได้ยังไง แล้วทำไมไม่หารถไป)
“ตอนแรกก็กะจะขึ้นรถไปแหละ แต่ว่าเจ้าของรถเค้าไม่ให้ขึ้น เรียกรถแท็กซี่ก็ไม่ได้ไม่มีเงินก็เลยต้องเดินมาแทน”ผมพูดคำว่า ‘เจ้าของรถเค้าไม่ให้ขึ้น’ เน้นๆเลยครับหลังจากที่เดินลงมาที่ชั้นล่าง เลยเห็นว่าจงฮุนนั่งดูทีวีอย่างสบายใจกับมินฮวานอยู่ จงฮุนได้ยินดังนั้นเลยหันหน้ามามองผมอย่างไวเลยอ่ะหัวจะหลุดรึป่าวก็ไม่รู้
“แจแค่นี้ก่อนนะ แล้วจะโทร.หาใหม่ บายนะ”
(อืม บายอย่าลืมโทร.มานะ)หลังจากที่ผมกับแจคุยกันเรียบร้อยแล้วผมก็.....
“จงฮุนไปส่งฉันที่บ้านหน่อยสิ ฉันอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ”ผมขอให้จงฮุนไปส่งที่บ้านครับ แต่ไม่รู้ว่าจะไปส่งรึป่าวนะ
“ไม่ไป ฉันไม่ชอบขับรถตอนกลางคืนมันมืดมองไม่เห็นทาง”นั่นไงคิดแล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้
“แต่ว่าฉันอยากกลับบ้านแล้วนี่ เดี๋ยวนี้ด้วย”
“อยากไปก็ไปเองสิ เดี๋ยวให้ลุงพ่อบ้านไปส่งที่ป้ายรถเมย์”โหหหห น้ำใจดีมากมายเลยนะจงฮุน
“ฮงกีฮยองฮะ ผมว่าฮยองนอนที่นี้ดีกว่านะ นี่มันก็มืดแล้วอีกอย่างฝนก็ตกด้วยเดี๋ยวถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาอีกแล้วจะแย่”มินฮวานพูดขึ้นหลังจากที่นั่งดูผมกับจงฮุนเถียงกันอยู่นาน ว่าแต่ฝนตกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เมื่อกลางวันยังแดดเปรี้ยงอยู่เลย
“แล้วฮยองจะไปนอนที่ไหนอ่ะ ชุดก็ไม่มีเปลี่ยน ฮยองใส่ชุดนี้มา 2 วันแล้วนะมินฮวาน”
“ฮยองก็นอนห้องเดียวกับจงฮุนฮยองไงฮะ ชุดนอนก็ใส่ของจงฮุนฮยองไงฮะ ยากตรงไหนฮะ” ยากตรงที่นอนกับจงฮุนไงล่ะมินฮวาน
“ทำไมต้องนอนห้องเดียวกับฮยองด้วยอ่ะมิน นายสองคนสนิทกันก็ไปนอนด้วยกันสิ”นี่ก็อีกคนรู้สึกว่าตั้งแต่เริ่มพูดได้แล้วจะกวนประสาทฉันมากขึ้นทุกวันเลยนะจงฮุน รู้งี้ปล่อยให้เงียบเหมือนเดิมแหละดีแล้ว (อะไรกันฮงกี เค้าเงียบก็บอกว่าขี้เก๊ก พอเค้าพูดก็บอกว่าพูดมากจะเอาไงแน่>>>ไรเตอร์ โผล่มาอีกแล้ว)
“ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ชอบให้ใครมานอนด้วยมันอึดอัด เมื่อคืนที่ซึงฮยอนฮยองมานอนด้วยกว่าผมจะหลับก็ปาเข้าไปเที่ยงคืน”เอ่อ คือว่าฉันไม่ใช่ลูกปิงปองนะจะได้โยนกันไปโยนกันมาแบบนี้น่ะ
“งั้นไม่เป็นไรมินฮวาน ฮยองนอนที่ห้องรับรองแขกก็ได้”ผมเพิ่งนึกออกว่ามีห้องรับรองแขกอยู่อีกห้องนึงครับ
“ขอโทษทีนะฮะคือ น้องมินจะบอกว่าที่ห้องรับรองแขกน้ำไม่ไหลอ่ะก๊อกมันเพิ่งเสียเมื่อเช้านี้เอง แล้วหลอดไฟก็ขาดอีก แหะ แหะ” นี่มันเวรกรรมอะไรของผมเนี่ย จะนอนที่ห้องรับรอง ก๊อกน้ำในห้องก็เสีย หลอดไฟก็ขาดอีก
“งั้น...ฮยองนอนที่ห้องรับแขกก็ได้ นอนบนโซฟานี่แหละ”ให้นอนตรงไหนก็ได้ครับที่ไม่ใช่ห้องจงฮุนอ่ะ ผมนอนได้หมดแหละ แต่ไม่นอนนอกบ้านนะ
“เฮ้อออ เอาเป็นว่าฉันจะให้นายนอนห้องเดียวกับฉันก็ได้ ไปอาบน้ำแล้วก็เตรียมตัวนอนได้แล้ว”สุดท้ายผมก็ต้องนอนห้องเดียวกับหมอนี่อีกแล้วใช่มั้ย
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องก็ได้นะ” ผมก็พูดออกไปแบบนั้นแหละ แต่ก็ขอบคุณมากนะ ในระหว่างที่ผมกำลังเดินขึ้นบันไดไปก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่ขาดฝันเกิดขึ้น
‘พรับบบ!!!!’ ไฟดับอ่ะ บ้านนายจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟบ้างรึป่าวเนี่ยจงฮุน เดี๋ยวน้ำไม่ไหล เดี๋ยวไฟดับ แล้วดับตอนไหนไม่ดับดันมาดับตอนที่กำลังเดินขึ้นบันไดพอดีเลย
“เฮ้ยยยย ไฟดับ!!!”ผมอุทานออกมาครับ ก็คนมันตกใจนี่นาในขณะเดียวกันเท้าผมก็ดันไปเหยียบพลาดตกขอบบันไดพอดีเลย มันก็เลยทำให้ผมตกลงมากองกับพื้นข้างล่างอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยๆๆ ตุบๆ พลั่กๆๆ โอ้ยยยย ข้อเท้าฉันจะหักมั้ยเนี่ย” ข้อเท้าผมไปฟาดเข้ากับที่จับราวบันไดครับ โอ้ยยเจ็บเป็นบ้าเลย
“ฮงกีฮยอง!!!/ฮงกี!!!”เสียงของสองพี่น้องร้องประสานกันเลยครับ ร้องทั้งๆที่ไม่เห็นตัวผมหรอกนะ
และหลังจากที่ผมลงมานั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ที่พื้นได้ไม่นานไฟก็ติดขึ้นมาเฉยเลย จะติดให้เร็วกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ เมื่อไฟติดแล้วจงฮุนกับมินฮวานก็รีบวิ่งมาดูผมทันทีเลยฮ่ะ
“ฮงกีนายเป็นไงบ้างเจ็บมากมั้ย...?”ไม่น่าถามเลยนะ ตกลงมาตั้งหลายขั้น
“เจ็บดิถามได้ตกบันไดนะไม่ได้ตกน้ำ”
“ปากดีแบบนี้มันน่าปล่อยให้เจ็บอยู่นี้สักพักนะ ไปเถอะมินไปนอนกันดีกว่าปล่อยคนเก่งไว้นี้แหละ”นั่นไม่ทันไรก็หลอกด่ากันซะแล้ว
“เออ!!! ไปเลยฉันไม่ง้อหรอกเดินเองก็ได้!!!” ผมก็พูดไปแบบนั่นแหละครับผมรู้ว่าผมเดินไม่ไหวหรอก ถ้าเดินได้ก็ไม่น่าจะเกิน 3 เก้าหรอกครับ
“ก็รีบๆขึ้นมาสิเดี๋ยวป้าแม่บ้านจะปิดไฟแล้วนะ”
“รู้แล้ว ไม่ต้องพูดมากเลย”ไม่ช่วยแล้วจะมาเร่งอีกนิสัยไม่ดีเลยนะนายจงฮุน
“ฮยองฮะ ให้ผมช่วยมั้ยฮะ”มินฮวานก็ดีกับผมซะเหลือเกินพี่น้องสองคนนี้มีอะไรที่พอดีกันบ้างมั้ยเนี่ย
“ไม่เป็นไรมินฮวานฮยองเดินเองได้ ฮึ่บ!!! โอ้ยย!!!”เอาแล้วไงงานเข้าแล้วข้อเท้าของผมแพลงอีกแล้ว ตั้งแต่รู้จักกับจงฮุนมาเจ็บตัวสองรอบแล้วนะ
“เฮ้อออ นายนี่จริงเลยนะฮงกี ไม่ไหวก็บอกสิอย่าอวดเก่งถ้าเกิดเป็นหนักว่านี้จะทำไงห๊ะ”นั่นมันว่าผมอะ ว่าแต่แค่พยุงอย่างเดียวก็พอมั้งไม่เห็นต้องโอบเอวซะแน่นขนาดนี้เลย มันเขินนะเนี่ย>///<
Jonghun Talk…
ทำไมวันนี้ที่บ้านผมดูวุ่นวายจังเลย ตั้งแต่ฮงกีเป็นลมเมื่อตอนบ่าย แล้วเมื่อกี้ก็ไฟดับอีก แต่แค่ไฟดับอย่างเดียวผมกับมินฮวานไม่มีปัญหาหรอกชินแล้วเข้าหน้าฝนทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีเลย แต่ว่ามันจะมีปัญหาก็ตรงที่ฮงกีตกบันไดนี้แหละครับ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าจะเป็นยังไงบ้างจะเจ็บตรงไหนมั้ย แต่ผมตกใจมากเลยนะ ที่ได้ยินเสียงฮงกีร้องดังสนั่นบ้านขนาดนั้นน่ะ
‘เฮ้ยๆๆ ตุบๆ พลั่กๆๆ โอ้ยยยย ข้อเท้าฉันจะหักมั้ยเนี่ย’
‘ฮงกีฮยอง!!!/ฮงกี!!!’ ตอนนั้นผมกับมินฮวานเลยร้องออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
และหลังจากที่เสียงเงียบไปไฟก็มาพอดีครับ ผมเลยรีบวิ่งลงมาดูฮงกีทันที ผมสังเกตเห็นฮงกีน้ำตาคลอด้วยแหละคงจะเจ็บมากเลยสินะ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าฮงกีจะเห็นแววตาของผมมั้ย แต่ผมรู้สึกได้ว่าผมเป็นห่วงฮงกีเอามากๆจากที่เมื่อก่อนไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำ ผมเลยถามออกไปว่า
‘ฮงกีนายเป็นไงบ้างเจ็บมากมั้ย...?’ แล้วก็ได้คำตอบกลับมาว่า
‘เจ็บดิถามได้ตกบันไดนะไม่ได้ตกน้ำ’ขนาดเจ็บยังปากดีอีกนะ ให้ตายสิผมก็เลยแกล้งตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิดเหมือนกัน
‘ปากดีแบบนี้มันน่าปล่อยให้เจ็บอยู่นี้สักพักนะ ไปเถอะมินไปนอนกันดีกว่าปล่อยคนเก่งไว้นี้แหละ’ ไม่รู้ว่าผมไปหงุดหงิดเรื่องอะไรมา แต่ผมเห็นหน้าฮงกีทีไรก็ต้องนึกถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่เรื่อยเลยทำไมกันนะ และดูเหมือนว่าฮงกีก็คงจะอารมณ์เสียไม่ใช่น้อยเลย เลยตะคอกผมกลับมาเหมือนกัน
‘เออ!!! ไปเลยฉันไม่ง้อหรอกเดินเองก็ได้!!!’ ผมก็เลยปล่อยให้นั่งอยู่แบบนั้นสักพักผมก็ไปพยุงฮงกีขึ้นมา ตัวหนักใช้ได้เลยไปกินอะไรมาเนี่ย
………………………………………..
ณ ห้องนอนจงฮุน
“นี่ ขอดูข้อเท้าหน่อยสิว่ามันบวมมั้ย”
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องดูก็ได้”
“อย่ามาดื้อกับฉันนะฮงกี ฉันไม่ชอบ-_-*”
“แล้วใครขอให้ชอบเล่า”จะว่าไปแล้วข้อเท้าผมมันก็เริ่มปวดๆขึ้นมาแล้วแหละครับ
“พูดดีๆไม่ฟังใช่มั้ย ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”
“เฮ้ยๆ จะทำอะไรเนี่ย เจ็บนะเบาๆหน่อยสิ ขาคนนะไม่ใช่ขาเก้าอี้” (หาคำเปรียบได้ดีมากเลยนะฮยอง>>>ไรเตอร์)
“พูดดีๆแล้วไม่ฟัง ก็ต้องเจอแบบนี้”ไอบ้านั่นมันจับขาผมขึ้นมามือหนักเป็นบ้าเลยทำอย่างกับว่าผมไม่ใช่คนงั้นแหละ
“นี่ เสร็จแล้วใช่มั้ย ฉันไปอาบน้ำนอนแล้วนะ”
“อืม เดินดีๆล่ะไม่ใช่ไปลื่นในห้องน้ำอีกนะ”
“ฉันไม่โง่ขนาดนั่นหรอกน่า”
“ก็ดีแล้ว”
“ฉันจะนอนแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์”ผมพูดหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จครับ
แต่ในระหว่างที่กำลังจะเตรียมตัวนอน ผมก็ได้ยินเสียงฟ้าผ่าขึ้นมามันดังมากเลยนะครับ ดังจนผมตกใจเลย
‘เปรี้ยงงงง!!!!!!’
“แว๊กกกกกกกกก ฟ้าผ่าอ่ะจงฮุน>o<”
“จะกลัวทำไมกับแค่ฟ้าผ่าเนี่ยห๊ะ”

………….

ผมก็แอบตกใจเหมือนกันแหละครับ เสียงดังซะขนาดนั้น ตกใจทั้งเสียงฟ้าผ่า ทั้งเสียงฮงกีดังเต็มหูเลย
“ไม่เอาฉันกลัวอ่ะ ฮือออ เอามันออกไป”พูดเป็นเด็กไปได้ ให้ผมเอาออกไปถ้าทำได้ก็ดีสิ
“ฉันจะเอามันออกไปได้ยังไง ฉันไม่ใช่เทวดานะ”
“งั้น นายก็ทำยังไงก็ได้ให้มันไม่ร้องอ่ะ ฮือออ”
“แล้วนายจะร้องไห้ทำไมเสียฟร์อมหมด มันทำอะไรนายไม่ได้หรอกนะ”
“ฉันยอมเสียฟร์อมเว้ย ก็ฉันไม่ชอบอ่ะ กลัวด้วย!!! ฮืออออ”
“นี่ร้องเป็นเด็กไปได้ นอนได้แล้วเดี๋ยวมันก็หายไปเองแหละ”
“มันจะหายไปเองจริงๆใช่มั้ยจงฮุน แน่นะอย่าโกหกกันนะ”
“แน่สิฉันไม่โกหกหรอก”
“อืมมมม งั้นฉันนอนก็ได้” เฮ้ออออ~ ให้ตายสิเหนื่อยจริงๆเลยกว่าจะยอมนอนได้

 ========================