คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่16
ตอนที่ 16
รุ่งเช้า วันอาทิตย์...
เวลา 08.30 น.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
ผมมายืนเคาะประตูหน้าห้องของจงฮุนฮยองฮะเคาะนานมาก ปกติฮยองไม่เคยตื่นสายขนาดนี้เลยนะครับ วันนี้เป็นอะไรของเค้านะ ลองๆเปิดประตูเข้าไปดูหน่อยดีกว่า กริ๊ก....ไม่ได้ล็อกด้วยดีเลยเสร็จมินฮวานแน่ๆ^^ (จะทำไรอ่ะมิน...? >>>ไรเตอร์)
“ฮยองฮะ เมื่อไหร่จะ....o[]o” อะไรกันภาพที่ผมเห็นมันเป็นแค่ความฝันใช่มั้ย...? ใช่ต้องใช่แน่ๆเลยผมต้องฝันว่า ผมเดินละเมอมาที่ห้องของฮยองแน่ๆเลย
ภาพที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้คือ....ภาพของจงฮุนฮยองกับฮงกีฮยองนอนกอดกัน หันหน้าเข้าหากัน หน้าห่างกันไม่ถึงคืบ ไม่สิดูแล้วน่าจะห่างกันไม่ถึง 1 นิ้วด้วยซ้ำไป!!!
“อืมมมม....มีอะไรมินฮวาน แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นน่ะ” ยังจะมาถามอีกฮยองนี่ กอดกันกลมขนาดนี้ จะให้ผมยืนยิ้มรึไงกัน
“กะ กะ ก็ฮยองแหละฮะ ทำไม ทำอะไรแบบนี้ ไม่อายคนอื่นเค้าบ้างรึไงกัน...>///<” ทำไมครับผมทำอะไรหรอ ผมก็แค่นอนของผมเฉยๆนะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วจะไปอายทำไมก็แค่นอนหลับเองนะ
“ทำไมหรอ ฮยองไปทำอะไรมาหรอ แล้วทำไมต้องอายด้วยอ่ะ ฮยองไม่เข้าใจ” ก็ผมไม่เข้าใจจริงๆนี่ครับ อยู่ดีๆมินฮวานก็เดินเข้ามา แล้วก็ทำหน้าตาแปลกๆ แล้วอีกสักพักก็ยืนหน้าแดงอีก ผม งง นะเนี่ย
“มีอะไรหรอจงฮุน...? เสียงดังแต่เช้าเลย-_-” คงจะเพิ่งรู้สึกตัวสินะ ความรู้สึกช้าจังเลยนายนี่
“ก็มินฮวานอ่ะดิเข้ามาแล้วก็ทำหน้าตาแปลกๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน-_-” ขานี้ก็ทำหน้าตาเหมือนเดิมตลอดเวลา
“นี่ๆ ฮยองทั้งสองคนไม่ต้องมามองผมแบบนั้นเลย ก็พวกฮยองแหละทำอะไรกัน แล้วทำไมต้องมานอนกอดกันด้วย” ถ้ายังไม่รู้เรื่องกันอีกหละก็ ผมจะเหวี่ยงให้เลยคอยดูสิ
“กอด/กอดงั้นหรอ...?” ฮงกีฮยองกับจงฮุนฮยองพูดออกมาพร้อมกันเลยครับ
“ใช่ กอด บอกน้องมินมาเลยนะว่าเมื่อคืนฮยองทั้งสองคนทำอะไรกัน”
“เมื่อคืน ก็ไม่ได้ทำอะไรหนิ ก็อาบน้ำเสร็จแล้วก็นอนเลย”จงฮุนเป็นคนบอกครับ บอกทั้งๆที่ยังกอดผมอยู่ แล้วผมก็กอดหมอนั้นอยู่เหมือนกัน อายอ่ะ>////<
“ไม่ต้องมาพูดเลย น้องมินไม่เชื่อหรอกนะ” นี่ก็ยังไม่ยอมเชื่ออยู่ดี จงฮุนก็ตอบความจริงไปแล้วนะ
“นี่มินฮวานมีเหตุผลหน่อยสิ เมื่อคืนฮยองไม่ได้ทำอะไรกันจริงๆ” ผมพูดออกไปโดยที่ยังกอดฮงกี
อยู่ ก็ผมอยากแกล้งเค้าอ่ะ น่าสนุกดีออก ดูสิหน้าแดงหมดเลย ตลกดีชะมัด ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“น้องมินจะลงไปรอข้างล่างนะ ถ้าไม่ได้ทำอะไรกันจริงๆก็ต้องบอกเหตุผลได้สิว่า นอนกอดกันทำไม ให้เวลา 20 นาทีนะเร็วๆด้วย” เฮ้ออออ น้องชายคนนี้เอาใจยากจริงๆเลย บทจะดีก็ดีใจหาย บทจะเหวี่ยงก็มาแบบตั้งตัวไม่ทัน (เหมือนพี่ชายแหละ>>>ไรเตอร์) ตอนนี้ผมยังไม่อยากลงไปเลยอ่ะ กำลังหลับสบายๆ ลงไปช้าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“นี้ฉันขอนอนต่ออีกนิดนึงนะ ขี้เกียจลงไปอ่ะ”แล้วจะมาบอกผมทำไมกัน อยากนอนก็นอนไปสิ
“ก็เรื่องของนายสิ จะมาบอกฉันทำไม ขี้เซาจริงเลย”
“นายก็อย่าเพิ่งลงไปสิ รอไปพร้อมกัน เดี๋ยวโดนมินฮวานเหวี่ยงเอาไม่รู้ด้วยนะ...zzZ” ผมพูดทั้งๆที่หลับตาอยู่ คือจริงๆแล้วผมอยากกอดฮงกีต่ออีกสัก 5-10 นาทีครับ คนอะไรตัวนิ่มเป็นบ้าเลย นิ่มกว่าหมอนข้างของผมอีก
“นี่อะไรกัน นายจะนอนก็นอนไปสิทำไมฉันต้องนอนกับนายด้วยเนี่ย แล้วอะไรมันหนักๆตรงท้องวะเนี่ย...?” ผมเพิ่งรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆที่ท้องของผมครับ
“เงียบน่า ฉันจะนอน!” จงฮุนพูดออกมาเสียงเข้มเป็นเชิงบอกว่า เค้าต้องการจะพักผ่อน
“นี่ๆๆ จงฮุน เอาแขนนายออกไปเลยนะ มันหนัก”
“ทีเมื่อคืนยังกอดได้เลย แล้วทำไมตอนนี้จะกอดไม่ได้ห๊ะ” อะไรกัน พูดง่ายๆแบบนี้เลยหรอ
“ก็เมื่อคืน มัน มันเป็นอุบัติเหตุหนิ”
“งั้น ก็คิดซะว่าตอนนี้ก็เป็นอุบัติเหตุเหมือนกัน เงียบได้แล้วนะฉันจะนอน”
“นี่!!! แต่ว่ามันไม่เหมือนกันนะ”
“ก็คิดให้มันเหมือนกันสิ” พูดง่ายมากเลยนะจงฮุน ทำได้ก็ดีสิ ไอบ้าเอ้ยยยยยย!!!
............................................................
ทางด้าน แจจิน
(ฮัลโหล โอ วอนบิน พูดครับ...-_-) วันนี้ผมโดนใครก็ไม่รู้โทร.มาปลุกแต่เช้าเลย (ความจริงคือไม่ได้ดูเบอร์)
“นี่ ทำไมยังไม่ตื่นอีกห๊ะ วอนบิน มันกี่โมงแล้ว จะนอนไปถึงไหน”
(โหหหห พอรับสายปุ๊บก็มาเป็นชุดเลยนะที่รัก ว่าแต่โทร.มาแต่เช้าเนี่ยมีอะไรรึป่าว) พอได้ยินเสียงก็ไม่ต้องเดาเลย แพะน้อยของผมนั่นเอง^___^
“วันนี้นายต้องไปบ้านจงฮุนเป็นเพื่อนฉัน”
(ไปทำไม จะไปหาไอฮุนหรอ แล้วนายเอาฉันไปเก็บไว้ไหนอ่ะ) ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอแกล้งสักหน่อยเถอะนะแจจิน
“ทะลึ่งแล้วๆ เอาเก็บไว้ในลิ้นชักแถวนี้แหละ” ถึงผมจะไม่ค่อยถือสาที่วอนบินพูดเท่าไหร่ แต่ก็เล่นไปตามน้ำแหละครับ เดี๋ยวก็มางอนผมอีก บางทีผมก็แอบคิดนะที่ วอนบิน เรียกผมว่า ที่รัก คอยปกป้องผม คอยดูแลเอาใจใส่ผม แล้วก็คอยหวง คอยห่วงใยผม ที่จริงแล้ววอนบินต้องการอะไรกันแน่ แต่ผมก็รู้สึกดีที่วอนบินทำแบบนี้นะ
(โอเค งั้นอีก ครึ่งชั่วโมงเจอกันนะครับ เดี๋ยวจะไปรับถึงหน้าประตูห้องเลย)
“นี่ นายพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ยไอเต่า >////<”
(รู้สิ ฉันก็พูดแบบนี้ประจำอยู่แล้ว ยังไม่ชินอีกรึไง)
“ยัง”
(เดี๋ยวก็ชิน เพราะว่าฉันจะพูดทุกวัน ทุกเวลาเลย นายชินแน่นอน)
“ไอบ้า ไม่ต้องมาพูดมากเลย ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว”
(ไปแล้วๆ แค่นี้ก่อนนะแพะน้อยของเต่า เดี๋ยวเจอกัน)
“อืม ^^” ทำไมฉันต้องมานั่งเขินกับคำพูดของนายด้วยนะ ไอเต่าบ้า
........................................
เวลาผ่านไป 30 นาที
“ทำไมฮยองทั้งสองคนยังไม่ลงมาอีกนะ นานแล้วนะเนี่ย” ในขณะที่มินฮวานนั่งคอยอยู่ข้างล่าง ด้านบนก็ยังคงนอนหลับต่อไป…
ณ บนห้องจงฮุน
“อ้าววว หลับอีกแล้วหรอ” ฮงกีนะ มาว่าให้ผมว่าขี้เซา แต่พอเอาเข้าจริงๆ หลับก่อนผมอีกอ่ะ
“ฮืออออออ จงฮุนฉันกลัวอ่ะ เอาเสียงนั้นออกไปเลยนะ ไม่เอาแล้ว”
“นี่ฮงกี ฮงกี นายเป็นอะไรรึป่าว นี่ตื่นสิ!!!” เกิดละเมอทำไมตอนนี้เนี่ย ตกใจหมดเลย
“ฮือออ นายต้องอยู่กับฉันนะจงฮุน นายต้องคอยปกป้องฉันนะ.....”
“อะไรกันทำไมฉันต้องปกป้องนายด้วย ตื่นขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้านายเป็นแบบนี้ฉันจะไม่ปกป้องนายหรอกนะ ตื่นสิ” อะไรของเค้านะ อยู่ดีๆก็มาละเมอ ร้องไห้ คงจะเก็บเรื่องเมื่อคืนไปฝันอีกแน่ๆเลย เด็กจริงๆนะ ลี ฮงกี
………………………………..
Jonghun Talk….
วันนี้มีเรื่องให้ต้องวุ่นวายแต่เช้าอีกแล้วครับ ก็มินฮวานหนะสิเข้ามาทำอะไรที่ห้องผมแต่เช้าก็ไม่รู้ พอเข้ามาก็มาทำหน้าตาแปลกๆผมก็นึกว่าน้องผมเป็นอะไรที่แท้ก็เห็นผมกับฮงกีนอนกอดกันนั่นเอง นึกว่าจะมีอะไรซะอีก (ดูแล้วพี่ฮุน แกจะไม่เดือดร้องอะไรเลยนะ>>>ไรเตอร์)
ผมก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอกนะที่มินฮวานถามว่ากอดกันทำไม ก็หลักฐานมันเห็นคาตาแบบนั้น แก้ตัวไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอกครับ ผมก็เลยไม่อยากจะพูดมาก ก็เลยปล่อยให้เข้าใจผิดแบบนั้นไปก่อนเดี๋ยวค่อยอธิบายทีหลังก็ได้ มินฮวานเป็นคนมีเหตุผลนะ แต่บางทีก็ง๊องแง๊งไปบ้างบางเวลาตามประสาเด็กๆ
นอกจากจะปวดหัวกับมินฮวานแล้วยังจะต้องมาปวดหัวกับ เด็กน้อยที่นอนอยู่ข้างๆตัวผมอีก ทำไมน่ะเหรอครับก็ตอนที่ผมบอกว่าขอนอนต่ออีกนิดนึง ผมกะจะแกล้งฮงกีเฉยๆ แต่ก็ไม่นึกว่าเจ้าตัวเล็กนั่นจะหลับเข้าจริงๆนะสิ แล้วยังจะมาละเมอร้องไห้อีก ผมตกใจหมดเลยทำอะไรไม่ถูกด้วย ปลุกก็ไม่ยอมตื่น ถ้าผมต้องดูแลฮงกีแบบนี้ต่อไปนะผมคงปวดหัววันละ 100 รอบแน่ๆเลย เฮ้ออออ
“นี้ฮยองฮะ น้องมินบอกว่าให้ลงไปไง ทำไมยังไม่ยอมลงไปอีก” ในที่สุดมินฮวานก็ต้องขึ้นมาอีกรอบจนได้
“ก็ฮงกีนี่สินอนละเมอร้องไห้เนี่ย ฮยองเลยไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี”
“ฮยองก็ปลุกสิฮะ ไม่เห็นยากเลยง่ายจะตาย”
“ถ้าปลุกแล้วตื่นก็ดีสิ ไม่รู้ว่าไข้จะขึ้นอีกรึป่าวด้วยเนี่ย”
“อ้าววว ฮงกีฮยองเป็นไข้หรอฮะ ทำไมน้องมินไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ”
“ก็เมื่อเช้าใครหละที่ไม่ยอมฟังเหตุผลอ่ะ ฮยองก็เลยไม่ได้บอก”
“หรอฮะ งั้นผมต้องขอโทษด้วยนะฮะ ผมไม่รู้จริงๆ”
“อืม ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็มาช่วยฮยองจัดการกับไอตัวเล็กนี่ก่อนดีกว่า”
“แหมมมมม เป็นห่วงเป็นใยกันดีจังเลยนะฮะ ฮยองชอบฮงกีฮยองหรอ...?”
“เอ่ออออ คือ....” ทำไมถึงได้ถามแบบนี้นะมินฮวาน (พูดแทงใจใช่มั้ยฮยอง...?>>> ไรเตอร์)
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า น้องมินพูดเล่นครับ ผมก็แกล้งแซวไปงั้นแหละ ฮยองก็คิดมากไปได้^^”
“นี่!! ตกลงจะช่วย หรือ จะมายืนหัวเราะกันแน่ห๊ะ” โกหกไม่เนียนเลยนะฮยอง ยิ่งทำแบบนี้คนอื่นเค้าก็ยิ่งรู้หมดสิครับ
“ครับๆๆ ช่วยก็ช่วย ^[+++]^” ผมก็แกล้งแซวไปงั้นแหละฮะ แต่ก็ไม่นึกว่าฮยองจะเกิดอาการ ‘ใบ้กิน’ แบบนั้นน่ะ สงสัยพูดแทงใจดำมั้ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ชายของผมไม่เหมือนเดิมแล้วสิ
============================
============
ความคิดเห็น