คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1
Chapter1
เนื่องด้วยตัวผมนี่เป็นคนที่หล่อและเลอค่ามากก็เลยมีคนมาปลุกถึงห้องตั้งแต่เช้า (9.00น.)แล้วพาไปเลี้ยงข้าวแสนอร่อย(?)สุขใดจะเท่ากับการกินไม่มีอีกแล้ว อาหารคือพระเจ้าของผมเลยครับแถมฟรีอีกนี่สวรรค์เลย><
“เออ ไอ้หมอนายคิดยังไงถึงมาปลุกฉันแต่เช้าแบบนี้เนี่ย”ผมเอ่ยขึ้นในขณะที่ตอนนี้ผมและจงฮุนกำลังหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ในร้านอาหารร้านโปรดของผมเลย ร้านนี้เขาอร่อยจริงๆนะ อี ฮงกี รับประกัน คอนเฟริ์ม!การตกแต่งก็ดูดีหรูหรามีสไตล์ แถมราคาอาหารก็อยู่ในขั้นแพงล่ะมั้ง ผมไม่ซีเรียสกับเรื่องราคาเท่าไหร่นักเพราะคนจ่ายเงินไม่ใช่ผมไง
“คิดถึง...”น้านนนนน! คนตอบ ตอบอย่างมึนๆแล้วเรียกพนักงานในร้านให้เอาเมนูอาหารมาให้ไม่ได้สนใจอาการอ้างปากค้างของคนถามอย่างผมเลยสักนิด เดี๋ยว! เดี๋ยวนะครับ อะไรของจงฮุนมัน ผมไม่เข้าใจแถมพอตอบแล้วก็เมินไปเรียกพนักงานเหมือนคำตอบที่พูดออกมาเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น อะไรของแกวะเนี่ย จะเล่นช้ะ! เห็นเสียวใส่ตั้งแต่อยู่ในห้องแล้วนะ
“นี่! อย่ามาเมินใส่ฉันสิ”
“ไม่ได้เมินแต่จะสั่งอาหาร กลัวคนแถวนี้จะหิวจนอาละวาดเป็นหมูตกมัน”พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ หน้านิ่งๆ แต่ทำไมความรู้สึกผมมันบอกว่าการกระทำแบบนี้มันโคตรจะกวนอารมณ์ความหงุดหงิดของผมเลย หมูตกมันคืออะไร! นี่จงฮุนมันหลอกด่าผมใช่มั๊ยเพื่อนเลว!
“จะให้ฉันเอาไม้มาตีหัวนายให้ได้เลยใช่มั๊ยจงฮุน แกล้งยั่วโมโหฉันนี่สนุกมากเรอะ!”ผมล่ะเอือมกับจงฮุนจริงๆนะ จงฮุนน่ะชอบแกล้งผม ชอบยั่วให้ผมโมโห แล้วพอผมเริ่มโมโหรู้มั๊ยว่าจงฮุนทำยังไง
“โอ๋ๆ รักหรอกจึงหยอกเล่นน่า ใครจะไปกล้าว่าลูกชายสุดน่ารักของท่านรัฐมนตรีกัน^^“นั่นแหละ จงฮุนทำแบบนี้พูดเอาอกเอาใจและชมผมแถมยังส่งยิ้มที่มีเฉพาะตัวมาให้ รอยยิ้มที่ผมเห็นแล้วถึงกลับต้องใจอ่อนตามทุกที รอยยิ้มที่ไม่มีใครลอกเลียนแบบจงฮุนได้ รอยยิ้มของจงฮุนที่ยิ้มทีนี่โลกสว่างเจิดจ้าสดใสเปร่งประกายระยิบระยับแวววับในทันที รอยยิ้มของจงฮุนแบบที่ผมชอบรอยยิ้มของหมอนี่ผมขอซื้อเก็บไว้ได้มั๊ยนะ ผมชอบรอยยิ้มของจงฮุนจัง
“เหอะ! แล้วนี่สั่งอะไรให้ฉันกินบ้างเนี่ย”
“ของโปรดนายนั่นแหละน่า”พูดด้วยใบหน้าพออกพอใจอมยิ้มเล็กๆ อะไรของจงฮุน ผมล่ะไม่ค่อยเข้าใจกับจงฮุนเลยจริงๆนับวันจงฮุนยิ่งเพี้ยน นึกจะยิ้มก็ยิ้ม นึกจะหัวเราะก็หัวเราะ นึกจะนิ่งก็นิ่งนับวันผมยิ่งเดาใจจงฮุนไม่ถูก
“รู้ไงว่าของโปรดฉันคืออะไร”
“ฉันคบกับนายมากี่ปีแล้วนะฮงกี อย่าว่าแต่ของโปรดนายเลยฉันรู้เกือบทุกเรื่องของนายนั้นแหละ”และมันก็เป็นแบบนี้เสมอ จงฮุนรู้ทุกเรื่องที่เป็นของผมจริงๆ แต่ผมกลับไม่รู้ ความยุติธรรมอยู่ไหนกัน
“เออออ ก็ใช่สินายรู้ทุกเรื่อง นายรู้ทุกอย่างที่ฉันคิดนี่ แต่ฉันไม่รู้อะไรเลย!”
“นั่นเป็นเพราะนาย ไม่เคยสนใจฉันเลยต่างหากฮงกี” คำพูดและน้ำเสียงที่ตัดพร้อของจงฮุนทำให้ผมถึงกับสะอึก...ไม่จริงหรอก ใครบอกว่าผมไม่เคยสนใจจงฮุน ผมน่ะรู้จักจงฮุนมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วนะ ผมรู้ ผมสังเกตหมอนี่เสมอว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่สิ่งที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับตัวหมอนี่คือ ความรู้สึก และความคิดของหมอนี่ต่างหากล่ะ เรื่องทั่วๆไปของจงฮุนผมก็พอรู้หมดนั้นแหละ แต่ถ้าให้พูดถึงความคิดของจงฮุน ผมบอกเลยว่าผมไม่เคยเดาใจจงฮุนออกสักทีแต่พอจะมีเดาออกบ้างเป็นบางครั้งแต่ก็ส่วนน้อยมากจริงๆก็จงฮุนเป็นคนทึ่อารมณ์แปรปวนนะผมว่า บทจะยิ้มก็ยิ้มขึ้นมาดื้อๆ บทจะงอนก็งอนขึ้นมาไม่มีเหตุผลพอถามก็เงียบใส่ ผมเลยไม่เคยรู้เลยว่าจริงๆแล้วจงฮุนคิดอะไรอยู่กันแน่ ไอ้ว่าที่คุณหมอชั่งเดาใจยากเอ้ย!
“เหอะ! นายมันเป็นคนเข้าใจยากจงฮุน” ผมบ่นใส่จงฮุนเป็นจังหวะที่พนักงานเดินมาเสริฟอาหารพอดีทำให้บทสนทนาของผมกับจงฮุนจึงต้องหยุดไปทั้งจงฮุนและผมต่างสนใจกับอาหารที่ว่างอยู่ตรงหน้า
“ลัคกี้ สวรรค์โปรดแล้ว กินเลยนะครับ><”ผมว่าก่อนที่จะจัดการกับอาหารตรงหน้า ก็แหมม่ แค่กลิ่นของอาหารก็เชิญชวนให้ลองชิมแล้ว แล้วพอได้ลิ้มรสไปแค่นิดเดียวเท่านั้นนะ อ่า ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆอีกต่อไปเลยล่ะ ผมนี่ถึงกลับกินไม่หยุดเลย มันอร่อยมากจริงๆนะ ไม่เชื่อมาลองกินกันก็ได้เดี๋ยวหาว่าผมโม้อีก
“รีบเหรอ ดูกินเข้าสิ-_-“แล้วอยู่ๆในเวลาที่ผมกำลังมีความสุขกับรสชาติแสนอร่อยของอาหารเสียงมารก็ดังขึ้น เอ่อ เสียงของจงฮุนนั้นแหละดังขึ้นมาขัดจังหวะการกินของผม มารยาทสะกดเป็นมั๊ยเนี่ย!
“เรื่องของฉัน นายก็กินๆเข้าไปเถอะ ฮึ่ย!”ผมหยุดกินอาหารตรงหน้าแล้วแว๊ดใส่คนตรงหน้าไปหนึ่งที ก่อนที่จะเอาตะเกียบคีบอาหารตรงหน้าของจงฮุนยัดปากจงฮุนไปหนึ่งคำใหญ่ๆ พูดมากนัก!
“นายจะฆาตกรรมฉันด้วยอาหารที่ฉันเป็นคนจ่ายตังค์หรือไงเนี่ย” พอกลืนอาหารที่ผมยัดใส่ปากลงคอไปเมื่อครู่นี้เสร็จก็บ่นขึ้นมาทันทีเลย แหมม่ อีกสักคำมั๊ยเพื่อน
“เออ! พูดมากเองทำไมเล่า”แล้วผมก็ทำการคีบอาหารตรงหน้าของจงฮุนอีกครั้งหมายจะยัดใส่ปากของคนพูดมาก แต่ทว่าคราวนี้ผมกลับยัดใส่ปากไม่สำเร็จเพราะพอผมจะเลื่อนตะเกียบที่มีอาหารคำโตอยู่ไปที่ปากของจงฮุนนั้น ก็ดันมีมือใหญ่ๆอุ่นๆของไอ้คนที่ผมกำลังจะยัดอาหารให้มาหยุดมือของผมไว้ได้เสียก่อน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าอาหารคำโตหยุดค้างอยู่กลางอากาศโดยมีมือของผมที่เป็นคนถือตะเกียบคีบอาหารคำนั้นไว้และมีมือของจงฮุนที่กุมมือผมไว้อีกทีหนึ่ง
“ฉันกินเองได้น่า...ไม่ต้องป้อนฉันเหมือนคู่รักก็ได้” เดี๋ยวนะ! ป้อนเหรอ คู่รักเหรอ บ้าไปแล้วววว! ที่ผมทำอยู่ไม่ใช่ว่าผมจะป้อนจงฮุนสักหน่อย ผมจะยัดอาหารใส่ปากจงฮุนให้หยุดพูดต่างหากเล่า ผมไม่ได้คิดจะป้อนหมอนี่เลยนะ แล้วคู่รักคืออะไรอีกล่ะ เหมือนคู่รักบ้าบออะไร ผมกับจงฮุนเป็นเพื่อนกันนะครับ
“ฉันก็ไม่ได้คิดจะป้อนนายสักหน่อย!”
“นายไม่คิด แต่นายทำเลยใช่มั๊ยล่ะ”พูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์แล้วมองลงมายัง มือของผมที่ถือตะเกียบอยู่และมีมือของจงฮุนจับกุมมือผมไว้อีกที เฮ้ย! ไม่ใช่นะ ผมไม่เจตนาจะป้อนจงฮุนจริงๆ เจตนาของผมไม่ใช่แบบนี้นะครับ
“เฮ้ย! ไม่ใช่นะ ปล่อยมือฉันสักทีสิ” ผมจะยืนยัน นั่งยันอีกครั้งว่าผมเปล่าเจตนาจะป้อนจงฮุนนะ
“หึ^^”จงฮุนหัวเราะในลำคอเบาๆแต่ก็ยังไม่วายที่จะปล่อยมือผม...แต่มันกลับตรงกันข้าม จงฮุนจับมือผมแน่นขึ้นแล้วบังคับมือของผมให้เลื่อนไปตามมือของเขา เลื่อนไปในระยะที่จงฮุนสามารถอ้าปากงับอาหารที่ผมคีบไว้ในตะเกียบได้ แล้วค่อยๆปล่อยมือของตัวเองออกจากมือผมช้าๆ
ฟหกดสเด่ว!! อ้ากกกกก!!! ผมอยากพ่นไฟ ไอ้ท่าทางและใบหน้าละรื้นของจงฮุนตอนนี้คืออะไร ไหนตอบผม =[]=!
“นี่! อิ่มแล้วหรือไง”แล้วอยู่ๆจงฮุนก็เอ่ยถามผมขึ้น เว้ยยย! ผมยังไม่อิ่มสักหน่อยนะครับ
“ยังไม่อิ่มเว้ย”ผมพูดแล้วจัดการกับอาหารตรงหน้าของผมต่อ อ่ารสชาติยังคงอร่อยเหมือนเมื่อกี้เป๊ะๆเลย อร่อยเหาะไปเลย เย้! ผมคีบนั่นคีบนี่ใส่ปากรัวๆ โดยไม่คำนึงถึงภาพพจน์ในการกินแต่อย่างใด คนจะหล่อทำอะไรก็หล่อไปหมดซะทุกอย่างนั้นแหละครับ ผมไม่เครียดกับเรื่องนี้เพราะฉะนั้น กินมันเข้าไปเล้ยยย ><
“นี่ กินดีๆหน่อยสิฮงกี” แล้วเสียงมารก็ดังขึ้นอีกรอบ เหอะ! คราวนี้ผมจะไม่สนใจจงฮุนมันแล้วอยากพูดอะไรก็พูดอยากทำอะไรก็ทำ ผมจะกิน
“เรื่องของฉัน!” ง่ำๆๆ อร่อยครับอร่อย เนื้อร้านนี้เค้าหมักดีมากนะ นุ๊มนุ่ม
“ฮงกี ฉันบอกให้กินดีๆ” โว้ยยย! ยัง ยังไม่หยุดพูดอีก นี่นายจะออกคำสั่งกับ อี ฮงกี เหรอไงจงฮุน อย่ามาขัดการกินของฉันอีกจะได้ไหมวะครับ
“ยุ่งน่า!” เย็นไว้ฮงกี เย็นไว้ กินต่อไปอย่าไปสนใจจงฮุน
“นายนี่มัน!....”ผมได้ยินจงฮุนสบถออกมาเบาๆก่อนที่เจ้าตัวจะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง อะไรวะ ก็คนจะกินมันผิดตรงไหน
“อ๊ะ O_O!”แล้วผมก็ต้องชะงักการกินของผมไปอีกรอบเมื่อมีมือใหญ่ๆของจงฮุนเอื้อมมาที่บริเวณข้างๆริมฝีปากของผมอย่างช้าๆ
“นายกินจนมันเปอะปากเลอะเทอะไปหมดแล้ว...” จงฮุนใช้นิ้วโป้งนุ่มๆของตัวเองสัมผัสบริเวณข้างริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนเพื่อเช็ดเศษอาหารที่ผมพอจะเดาว่าผมคงจะกินจนมันเปอะเลอะเทอะไปทั่วบริเวณข้างริมฝีปากล่ะมั้ง
“หืม? นี่นายกินจนมันเลอะถึงแก้มเลยหรือไงเนี่ย ฮงกี”จงฮุนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมด้วยอมยิ้มเล็กๆอย่างติดตลกและเปลี่ยนไปสัมผัสยังแก้มของผมเบาๆ และทำการเช็ดเศษอาหารที่ผมกินจนเปอะออกให้อย่างช้าๆ....อ่อนโยนจัง ผมไม่เคยคิดเลยนะว่าจงฮุนจะมีโมเมนต์อ่อนโยนแบบนี้ด้วย
“......”
“กินเหมือนเด็กเลยนะ นายน่ะ^^” หว้าาาา~ แย่แล้วอยู่ดีๆจงฮุนก็สบตาเข้ากับผมซะงั้น อะไรกันเนี่ย สายตาแบบนี้ของจงฮุน สายตาที่แสนอ่อนโยน สายตาที่มันเหมือนกับจะหยุดเวลาบนโลกใบนี้ให้หยุดอยู่นิ่งได้ มันคืออะไรกันนะ แถมรอยยิ้มที่น่าหลงใหลนี่อีก ทำไมผมถึงมีความรู้สึกว่าอยากให้จงฮุนส่งสายตาที่แสนอ่อนโยนแบบนี้ รอยยิ้มที่น่าหลงใหลแบบนี้ให้กับผมเพียงเดียวกันนะ อะไรกันเนี่ย ฮงกี ตั้งสติ! ฮงกีตั้งสติเฮ้ย!
“อะ เอ่อ... ยุ่งน่า ฉันไม่ได้กินเหมือนเด็กสักหน่อย><!”ผมพูดขึ้นเพื่อทำลายความคิดบ้าๆที่อยู่ในหัวแล้วหยิบกระดาษทิดชูขึ้นมาเช็ดริมฝีปากที่ตอนนี้มันคงไม่ได้เปอะอะไรแล้วล่ะ
“จากที่ฉันเห็นเมื่อกี้ ฉันควรเชื่อนายดีมั๊ยเนี่ย ฮ่ะฮ่าๆ” ชิ ยังจะมายิ้มหน้าละรื้นอีกนะไอ้บ้าจงฮุน ไอ้ว่าที่คุณหมอประสาทเสีย!
“หยุดเลยนะ! รีบๆเรียกพนักงานมาเก็บเงินเลย”
“นายอิ่มแล้วหรือไง?” ไม่อิ่มก็ต้องอิ่มแล้วล่ะวะ ผมไม่มีอารมณ์กินต่อแล้วเนี่ย ก็โดนขัดการกินไปตั้งสองรอบ ใครจะไปมีอารมณ์กินต่อล่ะ ใช่ม้ะ?
“โอเคๆ”จงฮุนว่าสั้นๆแล้วทำการเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน ระหว่างที่รอให้พนักงานมาคิดเงินนั้น ผมกับจงฮุนก็ไม่คุยอะไรกันเลย ต่างคนต่างเงียบ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ผมถึงไม่กล้าที่จะชวนจงฮุนคุยอะไรเลย มันแปลกๆแหะ
“กริ๊ดดด! เธอนั่นใช่พี่ฮงกีหรือเปล่าน่ะ?”
“อ้ายยย! ฉันว่าใช่นะเธอ ออร่ามันบอก><”
“งั้นเราเข้าไปหาพี่เขากันเถอะ อ้างงง!”แล้วเสียงดังเอ๊ะอะหน้าร้านก็ดังเข้ามาในโสตประสาทของผม หืมมม? เดี๋ยวก่อนนะ! เด็กผู้หญิงพวกนั้นกำลังพูดถึงผมกันอยู่ใช่ไหม แย่ล่ะ นั้นมันพวกแฟนคลับของผมนี่น่า ตายแล้วๆ จะมาเจออะไรกันที่นี่ล่ะเนี่ย โธ่ววววว
“พี่ฮงกีคะ ฉันขอถ่ายรูปด้วยหน่อยสิ” พูดไม่ทันขาดคำเด็กผู้หญิงคนนึ่งในกลุ่มก็พุ่งเข้ามาหาผมแล้วขอผมถ่ายรูป และเนื่องด้วยผมเองเป็นคนที่ไม่ได้หยิ่งกับแฟนคลับอยู่แล้วก็คงจะตอบปฎิเสธออกไปไม่หรอก แต่ก็น่าเหนื่อยใจอยู่เหมือนกันสิน่า ผมต้องโดนขอถ่ายรูปด้วยอีกเป็นสิบๆรูปแน่ๆจากการคาดคะเนเหล่าแฟนคลับที่มาเจอผมแล้ว ไม่ใช่น้อยๆเลย
“อ่า ครับผมๆ^^”แต่ผมก็ยินดีที่จะถ่ายแหละนะ ก็แฟนคลับของผมนี่น่า^^
“พี่คะถ่ายกับฉันด้วยนะ”
“ถ่ายกับฉันด้วย!”
“อ่า ครับๆๆ”แล้วเหมือนผมจะโดนรุมๆถ่ายรูปได้สักพัก จงฮุนก็โผล่แทรกเข้ามายืนข้างๆผม
“ขอโทษนะครับ พอดีว่าเรามีธุระต้องไปทำต่อ ผมขอตัวฮงกีนะครับ”จงฮุนพูดแทรกขึ้นมากับเสียงของแฟนคลับแล้วเอื้อมมือมาจับมือของผมแล้วออกแรงลากผมออกมาจากกลุ่มแฟนคลับได้สำเร็จ ผมควรขอบคุณจงฮุนดีมั๊ยที่ช่วยผมออกมาจากกลุ่มแฟนคลับ แต่ถึงไม่ช่วยออกมาผมก็ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้วนี่น่า แต่พอผมมองไปยังใบหน้าของจงฮุนแล้ว ผมคิดว่าผมควรจะเอ่ยขอบคุณออกไปสักนิด เพราะใบหน้าของจงฮุนตอนนี้มันดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่เลย
“เอ่อ ขอบคุณนะ”
“อืม”จงฮุนตอบเรียบๆและยังคงทำหน้านิ่งๆแล้วจูงมือผมเดินไปเรื่อยๆ อะไรของหมอนี่กันเนี่ย คนขอบคุณยังมาทำหน้าแบบนี้ใส่อีก เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ!
“เป็นอะไรของนาย หน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่เลย”
“เปล่า” เชื่อตายแหละวะ ใบหน้าและน้ำเสียงมันแสดงออกชัดขนาดนี้ว่าไม่สบอารมณ์น่ะ
“หรือว่า.... นายอิจฉาฉันที่มีแฟนคลับเยอะใช่ปะล่ะ ฮ่ะๆ ชัวร์ๆเลย ไอ้ว่าที่คุณหมอขี้อิจฉาๆ” ในเมื่อไม่รู้ว่าจงฮุนเป็นอะไรผมเลยแกล้งยิงมุกเล่นซะเลย ผมไม่ชอบเวลาจงฮุนทำหน้าแบบนี้เลยนะ มันดูน่ากลัวแปลกๆ ให้หมอนี่กวนโอ้ยผม ยังดีกว่าทำหน้าแบบนี้อีกเป็นหลายเท่า
“เปล่าไม่ได้อิจฉา.......ก็แค่...หวง” ประโยคแรกที่จงฮุนพูดผมได้ยินชัดเลย แต่ประโยคหลัง.. จงฮุนมันบ่นอะไรของมันในลำคอ ผมฟังไม่รู้เรื่องอ่ะ
“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ??”
“ฮ่ะๆ เปล่าๆไม่มีอะไรหรอก^^” อ้าวเฮ้ยยย!! ก็เห็นบ่นอะไรอยู่จะไม่มีได้ยังไงวะ แล้วอะไร อยู่ๆก็กลับมายิ้ม บ้าไปแล้ว ไอ้ว่าที่คุณหมอคนนี้ของผมมันบ้าไปแล้วแน่ๆเลย แต่ผมก็ชอบที่จงฮุนยิ้มมากกว่าทำหน้าบึ้งแหละนะ ถึงอารมณ์ของจงฮุนจะขึ้นๆลงๆแต่ยังไงหมอนี่ก็ทำให้ผมยิ้มได้เสมอนะ ^^
---------------------------------------------------------------------------------------
ฮาหลิวววววว มาอัพตามที่บอกไว้แล้วน๊าาาาา><
เป็นยังไงกันบ้างกับตอนแรกนี้...สนุกมั๊ย เข้าใจกันหรือป่าวเอ่ย ไหน ตอบบบบบบ!!!!! =[]=
ความคิดเห็น