คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
หลังจากที่ผมกับจงฮุนออกมาจากร้านอาหารเราทั้งคู่ก็มาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกับร้านอาหารที่พวกเราไปกินกันมาเมื่อสักครู่ ผมคงลืมบอกไปสินะว่าทั้งร้านอาหารและห้างสรรพสินค้านี้อยู่ใกล้กับคอนโดของพวกผมมากๆ สะดวกสบายอย่าบอกใครเลยล่ะ
“จงฮุนไปดูโซนเสื้อผ้ากัน ฉันว่าจะไปเช็คยอดขายแบนด์ฉันหน่อยน่ะ”ผมว่าพลางเดินนำหน้าจงฮุนไปยังโซนที่ขายเสื้อผ้า ปกติแล้วผมจะแวะมาที่นี่อาทิตย์ละครั้งเพื่อเช็คยอดขายแบนด์ของผม แบนด์ของผมน่ะดังมากนะครับ รู้ยัง มีขายตามห้างสรรพสินค้าชื่อดังทั่วไป แต่สาขาหลักๆก็คงจะเป็นที่นี่และทางเว็บไซด์ที่ผมเปิดไว้ล่ะนะ
“จะไปดูว่าขายออกสักตัวไหมน่ะเหรอ?”เสียงของคนที่เดินตามหลังผมมาเอ่ยขึ้นอย่างติดตลกแต่ผมไม่ตลกด้วยหรอกนะ แบนด์ผมออกจะดัง มาพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน ห๊ะ!
“อย่ามาดูถูกแบนด์ฉันนะ!” แล้วพอผมหันกลับไปแว๊ดใส่หมอนี่ก็ทำหน้าตาไม่รู้สึกรู้สา ทำเป็นมึน นี่ผมคบเพื่อนผิดหรือเปล่าครับเนี่ย นับวันจงฮุนยิ่งยั่วโมโหผมเก่งขึ้นเรื่อยๆเลย ไอ้หมอบ้า
“ฮ่ะๆ โอเค ฉันไม่แกล้งนายแล้วครับ จะไปเช็คดูแบนด์ใช่มั๊ย ก็รีบๆเดินสิคุณคนหล่อ”และเมื่อจงฮุนเห็นผมทำหน้าบูดใส่หมอนี่ก็รีบเอาอกเอาใจผมทันที เหอะ ให้มันได้แบบนี่สิน่า ชเว จงฮุน ตบหัวแล้วลูบหลังกันชัดๆ
“อาทิตย์นี้ยอดขายมากกว่าอาทิตย์ที่แล้ว 10%ครับคุณฮงกี”เมื่อมาถึงร้านที่ผมได้ฝากขายเอาไว้ คือร้านนี้ไม่ได้มีแค่แบนด์ของผมแค่คนเดียวไงยังมีแบนด์ชั้นนำอื่นๆอีกด้วย คุณพี่ผู้จัดการร้านก็รีบแจ้งรายละเอียดกับผมในทันทีเลย
“ขอบคุณครับ ก็ยังถือว่าโอเคอยู่นะครับถึงช่วงนี้จะไม่ได้บูมมากเหมือนช่วงที่เปิดใหม่ๆก็เถอะ ฮ่ะฮ่าๆ” ผมว่าขอบคุณพี่ผู้จัดการร้านและบ่นออกมาเบาๆ ก็แบนด์ของผมยอดขายลงลดจากเมื่อช่วงเปิดตัวใหม่ๆเหมือนกันแต่ก็ยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดีอยู่นั่นแหละครับ ฮ่าๆๆ
“แหม่ มันก็ต้องมีขึ้นๆลงๆกันบ้างล่ะครับคุณฮงกี”พี่ผู้จัดการว่าปลอบผมอย่างใจดี เรื่องนี้ผมรู้ดีอยู่แล้วล่ะน่า
“ครับผมๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากครับผม^^”ผมกล่าวลาพี่ผู้จัดการร้านแล้วเดินออกมายังหน้าร้านที่มีคนหน้ามึน ดีกรีนักเรียนแพทย์ยืนรออยู่
“ไม่นานเนอะ”
“รากงอกแล้ว” คำพูดที่ออกมาจากปากของจงฮุนมันเกือบทำให้ผมเผลอกระโดดเตะเสียจริงๆเลยครับ
“อย่าเวอร์”
“อ้าวหรอ ฮ่าๆๆ แล้วนี่นายจะไปไหนต่อมั๊ย?”จงฮุนเริ่มออกเดินแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยกับผมทันที เรื่องอย่างนี้นี่ถนัดจังจะไอ้หมอ เปลี่ยนเรื่องเร็วดีจริงๆสนใจไปเรียนการแสดงกับฉันม้ะ
“ไม่อ่ะ นายก็รู้ว่าคนที่ลากฉันออกมาข้างนอกก็คือนาย จริงๆฉันต้องถามนายด้วยซ้ำว่าลากฉันออกมานี่มีอะไรกันแน่?”ใช่แล้วผมต้องเป็นฝ่ายถามจงฮุนถึงจะถูกว่าจะไปไหนมั๊ย เพราะจริงๆแล้วคนที่ชวนผมออกมาข้างนอกคือจงฮุน ผมไม่ได้เป็นคนอยากจะออกมาข้างนอกเองสักหน่อย
“ก็แค่จะชวนออกมากินข้าวเฉยๆไม่มีอะไร”จงฮุนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆใบหน้านิ่งๆตามแบบฉบับ แบบไม่ได้คิดอะไรมากแต่ผมนี่สิถึงกลับไม่เข้าใจในความคิดของจงฮุนเลยครับ คนบ้าอะไรวะชอบเสียเงินเลี้ยงข้าวคนอื่น ประสาท!
“เงินเหลือใช้ว่างั้น?”
“ก็เปล่า แต่กลัวหมูมันอดอาหารเป็นห่วงน่ะ”โอ้วโห้ววววว วอนโดดเตะแล้วครับเพื่อน ทุกคนดูสิครับ ผมโดนไอ้หมอมันว่าเอาอีกแล้ว คือจริงๆตัวผมมันก็ไม่ได้อ้วนอะไรมากปะ แต่ไอ้หมอมันก็บ่นว่าผมอ้วนตลอด อะไรวะ คนเขาออกจะหุ่นดี คางไม่มี เหนียงก็มา เฮ้ยย!! ไม่ใช่ ผมออกจะหุ่นดีสมส่วน กินก็น้อย สาบาน -*-
“ฉันว่านายจะได้ไปเฝ้าท่านยมก่อนถึงไวอันควรแน่ๆ ไอ้หมอบ้าเอ้ย!!”ผมว่าและไล่ทุบไอ้ว่าที่คุณหมอรัวๆ เรื่องอื่นผมก็พอจะยอมได้นะแต่เรื่องนี้ผมไม่ยอม ว่าผมอ้วนได้ยังไง ไอ้บ้า บ้าๆ!
“โอ้ย ฉันเจ็บนะ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ”จงฮุนว่าพร้อมทั้งป้องกันฝ่ามืออรหันของผมไปด้วย หยุดก็โง่ดิครับ
“นายอยากหาเรื่องเจ็บตัวเองทำไมล่ะ แน่จริงอย่าหลบฉันดิวะ”ผมพยายามจะตบจะต่อยจะตีจงฮุนมันทุกทางแต่ก็เหมือนว่าจงฮุนจะหลบและป้องกันผมได้ทุกทางอีกเหมือนกัน อะไรวะ คนหล่อไม่เข้าใจ ทำไมต้องหลบได้ทุกกระบวนท่าด้วย ฮึ่ยยย!!
“โอ้ยยยยยย!”และดูเหมือนว่าผมกับจงฮุนจะเล่นกันลืมหน้าลืมหลังไปหน่อยว่าเราทั้งคู่อยู่ที่ห้างสรรพสินค้าที่มีผู้คนเดินไปมาเยอะแยะไม่ได้อยู่ในที่คนน้อยๆ การเล่นที่ไม่ได้ทันระวังของผมและจงฮุน จึงทำให้ไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้า
“เล่นอะไรไม่ดูทางกันเลย! นึกว่านี่ ปะ เป็น บะ บะ ...*0*” สาว สวย หมวย เอ็กซ์ ขาว โอโม้มาก -..- ที่ถูกชนลงไปนั่งผับเพียบเรียบร้อยเป็นกุลสตรีเกาหลีอยู่ที่พื้นขึ้นน้ำเสียงเหมือนจะด่าผมและจงฮุนเต็มที่แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับไอ้หมอจงฮุนเท่านั้นแหละครับ เธอถึงกับลดน้ำเสียงลงและมองจงฮุนตาค้างเลยจ้า
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”จงฮุนเอ่ยถามสาวสวยคนนั้นก่อนที่จะก้มลงไปนั่งยองๆถามไถ่อาการของเธอ อยากจะแสดงว่าตัวเองเป็นคุณชายผู้แสนดีรึไงวะ เห็นแล้วขัดลูกตาจัง
“อะ เอ่อ...ก็เจ็บที่ข้อเท้านิดหน่อยน่ะคะ*_*”สาวสวยเอ่ยบอกจงฮุนพลางส่งตาหวาน ตาเป็นประกายวิ้งๆใส่จงฮุนอีก
“อ่อ ข้อเท้าคงจะเคล็ดมั้งครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมกับเพื่อนเล่นกันจนไม่ทันได้ระวัง”
“มะ ไม่เป็นไรคะ*0*”
“อ่าครับ งั้นเดี๋ยวผมจะช่วยพยุงคุณไปปฐมพยายามแถวๆนี้แล้วกันนะครับ^^”จงฮุนว่าก่อนที่จะช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆให้กับยัยสาวสวย หมวย เอ็กซ์ ขาวโอโม้นี่อีกด้วย แล้วทำไมต้องยิ้มให้แบบนั้นด้วยจะช่วยก็ช่วยเฉยๆไม่ได้หรือไง ทำไมจงฮุนต้องส่งยิ้มแบบนั้น แบบที่เคยยิ้มให้ผม แบบที่ผมชอบให้กับยัยผู้หญิงคนนี้ด้วย ทำไม เพราะยัยนี่ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ ตรงสเป็คนายหรือยังไง ไม่เข้าใจโว้ยยย!
“คะ ค่ะ><”ยัยผู้หญิงคนนี้ก็ โอ้ยย! สำออยไปไหมครับ กับอีกแค่ชนไปนิดหน่อยเอง ถึงกับเดินเองไม่ได้พิการไปเลยหรือยังไง จริงๆแล้วผมว่านะ ยัยนี่จ้องจะจับจงฮุนแน่ๆเลย ก็เห็นๆกันอยู่ว่าผมกับจงฮุนกำลังตีกันฉันท์ผัวเมีย เฮ้ยย! ตีกันเล่นกันอยู่แล้วทำไมไม่หลบไปให้พ้นๆทางล่ะครับ จะมาเดินให้ผมกับจงฮุนชนทำไม ไหนตอบดิ ยัยผู้หญิงแผนสูง! #พาลโดยไม่มีสาเหตุ
“ค่อยๆเดินนะครับ” จงฮุนก็อีกคน มันโง่หรือมันแกล้งโง่ครับที่ไม่รู้ว่ายัยผู้หญิงนี่แกล้งสำออยทำเป็นเจ็บเดินไม่ได้ อะไรวะเนี่ย ผมเนี่ยอะไร ทำไมผมต้องหงุดหงิดทำไมผมต้องไม่พอใจด้วยทั้งๆที่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลยนี่หว่า โว้ยยยย!! ไม่รู้ไม่ชี้ ผมรู้แค่ว่าผมไม่พอใจ ผมไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ ใช่! ผมไม่ชอบผู้หญิงที่แกล้งสำออย และแสดงเรียกร้องความสนใจแบบนี้ ผมไม่ชอบ! เห็นแล้วมันขัดหูขัดตาผมที่สุดเลย
“เอ่อ คือขอโทษนะครับคุณคนสวย”ผมเดินเข้าไปดักหน้าจงฮุนกับยัยผู้หญิงสำออยคนนี้
“อะไรของนายฮงกี?”จงฮุนที่ยังคงพยุงยัยผู้หญิงนี่อยู่เอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจและตำหนิผมด้วยสายตาว่าผมเสียมารยาทอยู่กลายๆด้วย ทำไม! ชอบยัยผู้หญิงคนนี้หรือไง!
“ฉันไม่ได้จะคุยกับนายสักหน่อย!”ผมแว๊ดใส่จงฮุนไปหนึ่งที ก่อนที่จะหันไปพูดกับยัยหมวยเอ็กซ์นี่ต่อ
“ผมคิดว่าถ้าเรายังประคองกันไปแบบนี้ ไม่แน่ข้อเท้าคุณอาจจะย้ำแย่ถึงขั้นพิการไปเลยก็ได้ ดังนั้นเดี๋ยวผมจะเรียกรถพยาบาลมาให้คุณดีกว่านะครับ จะได้เข้ารับการผ่าตัดรักษาข้อเท้าเลย ปล่อยไว้อันตรายแน่ๆ”
“เอ่อ มันคงไม่ถึงขนาดนั้นมั้งคะ ฉันแค่ข้อเท้าเคล็ดเองให้คุณคนนี้พยุงไปปฐมพยายามบาลแถวๆนี้ก็พอคะ^^;;”
“ไม่ได้!! เอ่อ คือผมกลัวคุณจะพิการน่ะ ผมปล่อยไว้ไม่ได้หรอก แล้วนายยืนทำอะไรอยู่เนี่ย โทรเรียกรถพยาบาลดิ” ผมว่าแล้วเข้าไปแย่งยัยหมวยเอ็กซ์ที่จงอุนประคองอยู่มาประคองไว้เสียเอง ส่วนจงฮุนผมก็ผลักออกให้ออกไปห่างๆยัยนี่ อยู่ใกล้เดี๋ยวก็โดนยัยผู้หญิงสำออยจับกินหรอก ไอ้หมอโง่!
“ฮงกี!” จงฮุนขึ้นเสียงดุๆใส่ผมเหมือนจะรู้ว่าจริงๆแล้วผมกำลังแกล้งยัยหมวยเอ็กซ์นี่อยู่ เหอะ! ทำไมต้องดุด้วย ฉันทำอะไรผิดไม่ทราบ
“โทรดิยืนเอ๋อทำไม เกิดโทรช้าคุณคนสวยพิการขึ้นมาจริงๆทำยังไง ไม่ต้องจับไปส่งบ้านพักคนพิการกันเลยเหรอ เร็วๆ”
“เอ่อ คือ... ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆนะคะ ให้เพื่อนคุณประคองฉันไปแค่นั้นก็พอ><”
“ไม่ได้ครับ คุณต้องไปโรงพยาบาลในเมื่อคุณเดินเองไม่ได้อยู่แบบนี้ ถ้าปล่อยไว้คุณจะเดินเองไม่ได้ตลอดชีวิตเลยนะ”และผมก็ยังคงใส่ไฟต่อไปเรื่อยๆ จนเหมือนยัยหมวยนี่จะเริ่มหน้าซีดๆแล้วสิ
“ฉะ ฉันเดินเองได้คะ ฉันเดินเองได้!” เยส!! ในที่สุดยัยหมวยนี่ก็พูดความจริงออกมาแล้ว ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ชนแรงอะไรมากมาย จะมาเดินไม่ได้ข้อเท้าเคล็ดเป็นไปไม่ได้ ยัยนี่สำออยอ่อยจงฮุนไปเองนั่นแหละ พอผมพูดเข้าแบบนี้คงจะกลัวขึ้นมาอะดิ ฮ่าๆๆ สะใจดีจัง -..-
“เดินเองได้แล้วเหรอครับ”
“ค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว เดินเองได้สบายมาก^^;;”ยัยหมวยยืนยันอีกทั้งยังผละผมออกเพื่อทรงตัวยืนด้วยตัวเองและเธอก็หมุนตัวโชว์หนึ่งรอบเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆอีกด้วย เหอะ ที่เมื่อกี้ล่ะทำเป็นสำออย
“ถ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ผมกับเพื่อนขอตัวล่ะครับ”ผมว่าก่อนที่จะจับแขนจงฮุนที่ยืนทำหน้ามึนลากออกมาจากที่ตรงนั้นด้วยความเร็วแสง
“ทำไมนายต้องพูดแบบนั้น”จงฮุนเอ่ยขึ้นในขณะที่เราทั้งคู่กำลังเดินออกจากห้างสรรพสินค้า
“ก็ไม่ชอบ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้สำออยเป็นบ้า”ผมตอบพร้อมทั้งหยักไหล่แบบไม่ใส่ใจอะไร จริงๆแล้วผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมผมต้องทำแบบนั้น ก็แค่ผมหงุดหงิดที่เห็นยัยผู้หญิงนั่นทำสำออยเท่านั้นแหละ ผมไม่ชอบผู้หญิงสำออยแบบนี้ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ
“เหรอ ไม่ใช่เพราะว่านายไม่ชอบที่ฉันไปยิ้มและทำดีกับคนอื่นหรอกเหรอ” เอ๊ะ!! ใช่ที่ไหนล่ะ ทำไมผมจะต้องไม่ชอบที่จะเห็นจงฮุนไปทำดีกับยิ้มให้คนอื่นด้วย มันสิทธิ์ของจงฮุนนี่ ผมไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรด้วยเลย อยากทำอะไรกับใครก็ทำไปดิ ผมไม่เห็นจะสนเลย หลงตัวเองไปแล้วหรือเปล่า
“ตลก ทำไมฉันจะต้องไม่ชอบด้วยล่ะหลงตัวเองไปล่ะ”
“ก็ไม่รู้สินะ แต่จากที่ฉันเห็นเมื่อกี้มันเหมือนนายกำลังหึงฉันเลย จริงๆนะ^^”จงฮุนว่าพลางยิ้มกริบ อาร๊ายยยยย หึงบ้าหึงบอดิ ผมกับจงฮุนเป็นแค่เพื่อนกันนะ ทำไมต้องหึง หึงเพื่ออะไรล่ะ เป็นโรคหรือไงไอ้หมอบ้าคิดมาได้ ประสาทไปแล้ว ไม่ได้หึงโว้ยยยยย!
“จะบ้าเรอะ!ฉันจะหึงนายทำไม นายนี่นับวันยิ่งเพี้ยน”
“ฮ่าๆๆ จะไปรู้เหรอ แล้วนี่จะกลับคอนโดเลยมั๊ย?”จงฮุนหัวเราะหนึ่งที ก่อนที่จะเปลี่ยเรื่องคุยกับผม ก็ดีแล้วผมก็ไม่อยากจะพูดเรื่องเมื่อกี้เท่าไรนักหรอก พูดแล้วหงุดหงิด ไม่รู้ว่าผมหงุดหงิดบ้าอะไร
“เออ กลับเลย ไปส่งด้วย”
“รับทราบครับคุณหนู”
“ดีมากคนรับใช้!”
“โห้ววว! คนรับใช้เลยเหรอ” จงฮุนโวยขึ้นกับประโยคที่ผมพูดออกไปเมื่อกี้ ก็ใครมันเป็นคนเริ่มเล่นก่อนล่ะไม่ใช่นายเหรอไอ้หมอ ดังนั้น คุณหนู ก็ต้องมาควบคู่กับคนรับใช้นี่แหละ เจ๋ง -..-
“เออ คนรับใช้นี่แหละ”ผมทิ้งประโยคไว้แค่นั้น จากนั้นเราทั้งคู่ก็เดินทางกลับคอนโดกันโดยที่จงฮุนเป็นฝ่ายมาส่งผมที่คอนโดก่อน ก่อนที่จะกลับคอนโดของตัวเองไป พอผมกลับมาอยู่คนเดียวเงียบๆแล้วอยู่ๆประโยคก่อนที่จงฮุนพูดก่อนที่เราทั้งคู่จะตีกันก็ดังขึ้นมาในหัวผมเสียดื้อๆ ‘ก็เปล่า แต่กลัวหมูมันอดอาหารเป็นห่วงน่ะ’ เป็นห่วง เป็นห่วงเหรอ ทำไมจะต้องเป็นห่วงผมด้วยล่ะ ผมไม่ใช่เด็กนะที่ต้องมาคอยมาเป็นห่วงน่ะ ทำไมนายต้องมาเป็นห่วงฉันด้วยเล่า จงฮุนไอ้หมอประสาท!
---------------------------------------------
แหะๆขอโทษที่หลายไปนานนะครัชชชช. คือเค้าติดสอบ ติดเรียน นู้นนั่นนี่ไปทั่ว นี่ก็ใกล้จะปิดเทอมแล้ว คงจะได้มาอัพกันบ่อยๆแหละ อย่าเพิ่งหนีหายไปกันเลยน๊าาาาาT^T
#อาจจะมีพิมพ์ผิดเยอะเพราะรีบเอามาลง #ถ้ามีเวลาจะกลับมาตรวจเปลี่ยนให้นะ #พอดีจะสอบวันจันทร์นี้แล้วหนังสือยังไม่อ่านเล่ออออT^T
ความคิดเห็น