คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF HunxHong]First Love ep2 [end]
2
“ฮงกีย๊า! จะไปไหนอ่า”แจจินถามฮงกีขึ้นที่เห็นฮงกีกำลังจะเดินไปยังหลังตึกคณะ ซึ่งตอนนี้เวลามันก็เย็นมากแล้ว หลังตึกคณะมันเปลี่ยวจะตายไปถ้าฮงกีโดนฉุดขึ้นมาจะว่าไง
“หลังตึกน่ะ”
“ไปทำไรอ่าฮงเย็นมากแล้วนะ”
“น่า ไม่มีอะไรหรอก พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะ^^”ฮงกีว่าแล้วเดินจากแจจินมาไปยังหลังตึก
“ถ้านัดมาแล้วเป็นเรื่องไร้สาระนะ แม่จะตบให้สลบเลยคอยดู- -“ฮงกีบ่นๆขณะเดินไปยังหลังตึก……..
“นี่ก็เลิกแล้วนี่ฮงกีทำอะไรอยู่นะไม่ออกมาสักที”จงฮุนเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าตึกคณะนิเทศ
“ฮงกีนี่มันห้าโมงครึ่งแล้วนะ นายทำไรของนายอยู่เนี่ย!”จงฮุนเริ่มมีอาการกระวนกระวายมากขึ้น ฮงกีทำอะไรอยู่ เย็นมากแล้วนะ
“อะ เอ่อ จงฮุน” แจจินที่กำลังจะเดินกลับไปที่หอพักเห็นจงฮุนเข้าพอดีจึงเอ่ยทัก
“คะ ครับ?”
“มารับฮงหรอ?”
“อืม นายแห็นฮงกีมั๊ย?”
“ฉันเห็นฮงเดินไปที่หลังตึกน่ะไม่รู้ว่ามีอะไรเหมือนกัน นายไปดูหน่อยก็ดีนะ”
“หลังตึก ฮงกีไปหลังตึกงั้นหรอ!”
“อื้ม เห็นบอกว่ามีธุระอะ ไปตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว นี่ก็นานมากแล้วด้วยไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรรึป่าว” จงฮุนใจหลนไปถึงตาตุ่ม ห่วง ห่วงมาก
‘ฮงกีจะเป็นอะไรไปรึป่าวนะ รู้ทั้งรู้ว่าหลังตึกมันเปี่ยวก็ยังจะไปอีก’จงฮุนนึกในใจแล้วกล่าวขอบคุนแจจินและรีบวิ่งไปยังหลังตึกทั้งที…..
“คือ…. ฉันชอบนายอะ คบกับฉันนะ” นี่คือเหตุผลที่แท้จริงที่คนๆนี้ เรียกฮงกีมาคุยด้วยสินะ เรื่องแค่นี้เองงั้นหรอ
‘ไร้สาระ เสียเวลาจริงๆที่มา-3-‘ฮงกีคิดในใจก่อนจะตอบปฎิเสธออกไป
“ขอโทษนะจุนฮยอง ถ้านายจะเรียกฉันมาเพราะเรื่องแค่นี้ฉันขอตัว- -“ฮงกีพูดอย่างไม่สบอารมณ์และทำท่าจะเดินหนีออกมาจากตรงนั้นแต่ก็ดันโดน จุนฮยอง คนที่เรียกเขามาคุยด้วยดึงไว้ซะก่อน
“หึ ฉันขอนายดีๆแล้วนะฮงกี หยิ่งนักนะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่า ถ้านายได้เป็นเมียฉันแล้วจะยังปากดีแล้วหยิ่งแบบนี้อีกมั๊ย!!!!!”ว่าจุนฮยองก็พยายามจะกระทำมิดีมีร้ายฮงกี ฮงกีนั่นก็ได้แต่ดิ้น แล้วก็พยายามปกป้องตัวเองให้ได้มากที่สุด
‘บ้าเอ้ย แถวมีก็ไม่ค่อยมีใครผ่านซะด้วย ฮงกีนะฮงกี ไม่น่ามาเลย!’
“ปล่อยฉันนะเว้ยยยย!!!!” ฮงกีก็ได้แต่คิดหาทางหนีและป้องกันตัวไปเรื่อยๆ ไม่ให้จุนฮยอง ลวนลามเขาไปได้มากกว่านี้
“พลั่ก!!!” ไวดั่งความเร็วแสง ร่างของจุนฮยองลงไปกองกับพื้นพร้อมกับการปรากฏตัวของคนมาใหม่
“จงฮุน!!!”ใช่แล้วคนที่มาช่วยฮงกีและต่อยจุนฮยองให้ลงไปกองกับพื้นเมื่อกี้นี้คือ จงฮุน
“แกจะทำอะไรฮงกี- -“จงฮุนว่าแล้วกระชากคอเสื้อของจุนฮยองให้ลุกขึ้นมา
“ก็ ก็แค่ฉันมาขอฮงกีเป็นแฟนเฉยๆ นายนั่นแหละมายุ่งอะไรเรื่องของฉัน!- -“ เมื่อตั้งสติได้จุนฮยองก็จับมือของจงฮุนออกจากคอเสื้อของตัวเองแล้วมองหน้าจงฮุนอย่างหาเรื่อง
“จะไม่ให้ฉันยุ่งได้ไงก็ฮงกีเป็น ‘แฟน’ ฉัน- -”
“แฟน?” จุนฮยองถามด้วยความสงสัย
“ใช่ ฉันกับฮงกีเราเป็นแฟนกัน เพราะงั้นนายห้ามยุ่งกับแฟนของฉัน!”จงฮุนยังคงพูดต่อไปด้วยไม่ได้สังเกตสีหน้าของฮงกีเอาซะเลย
‘แฟน แฟนนงั้นหรอ ไอ้หมึกบ้า ฉันเป็นแฟนกับนายตอนไหนวะ เว้ยยยยเสียหายยยย-O-‘
“ฉันไปเป็นแฟนกับนายตอนไหนจงฮุน-0-“ ฮงกีถามขึ้นด้วยความสงสัยทำให้จงฮุนหันกลับมามองด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง
‘สมมุติให้มันไม่มายุ่งกับนายน่ะเข้าใจมั๊ย ถึงฉันจะอยากเป็นแฟนกับนายจริงๆก็เถอะ- -‘
“หึๆๆ นายมันก็ไม่ต่างอะไรจากฉันหรอกมั้ง เดือนคณะบริหารโดนเดือนคณะนิเทศหักหน้าเอาดื้อๆเพราะความเป็นสุภาพบุรุษเกินไป ฮ่าๆๆ น่าสมเพจว่ะ^^”จุนฮยองพูดพลางยิ้มมุมปากอย่างซะใจ
“แก!!!! หุบปากไปเลย!!!”จงฮุนปล่อยหมัดแรงๆใส่จุนฮยองอีกรอบ ด้วยความที่จุนฮยองไม่ทันตั้งตัวเลยเซถอยหลังไป
“เออ แต่ยังไงฉันมันก็ดีกว่านายล่ะ โดนหักหน้าเพราะช่วยคน ไม่ได้จะทำร้ายคนโดยที่เขาไม่ยินยอม แล้วก็นะ ฮงกีก็เป็นเพื่อนฉันเป็นรูมเมจฉัน ฉันจะช่วยรูมเมจของฉันมันคงไม่ผิดเท่าไรหรอก อย่ามายุ่งกับ ‘เพื่อน’ของฉัน!”ว่าเสร็จจงฮุนก็จูงมือฮงกีออกมาจากหลังตึกทันที ถึงฮงกีจะเกิดอาการ งงๆ อึนๆ นิดๆแต่ก็ยอมเดินตามจงฮุนมา
“นี่!”
“….”
“จงฮุนนน!”
“…….”ไรเสียงตอบรับ จงฮุนได้แต่เดินจูงมือฮงกีด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่สามารถจะอธิบายว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
‘เออ แม่ม ถ้าเรียกอีกทีไม่ตอบแม่จะงอนให้ดู’
“ชเว จงฮุนโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!”ฮงกีตะโกนเสียงดังฟังชัดถ้าจงฮุนไม่ตอบเค้าแสดงว่าจงฮุนคงจะหูตึงแล้วล่ะ
“ทำไมต้องเสียงดังด้วย”จงฮุนตำหนิฮงกีขึ้นมาเล็กๆ
“ก็เรียกตั้งนานไม่ตอบนิ”
“มีอะไรล่ะ”
“ก็ เอ่อ….ขอบใจนะที่ไปช่วย-//-“ ฮงกีพูดอย่างเขินอายนิดๆ ก็แหม่ตั้งแต่รู้จักกันมายังไม่เคยขอบคุณขอบใจจงฮุนแบบจริงๆจังๆมาก่อนเลย
“อืม ก็ ‘เพื่อน’ช่วย ‘เพื่อน’ไม่เป็นไรหรอก” จงฮุนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเย็นๆกว่าปกติ ทำให้ฮงกีถึงกับพูดอะไรต่อไม่ออกเลยทีเดียว
‘นั่นสินะ ก็เพื่อนจริงๆนี่น่า เพื่อนช่วยเพื่อนแค่นั้นเอง คิดอะไรมากนะฮงกี’ และสงครามความเงียบก็เกิดขึ้นกับทั้งสอง จนถึงหอพัก
“นายก็ไปกินข้าวก่อนแล้วกันฉันจะไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเลย ฝันดี”ว่าเสร็จจงฮุนก็เดินเข้าห้องน้ำไปโดยไปสนใจฮงกีที่ตอนนี้ยืนหน้าเหวอ เอ๋อกินไปแล้ว
“เป็นอะไรของมันวะ- -“ ฮงกีได้แต่บ่นกับตัวเองน้อยๆแล้วเดินไปกินข้าวอย่างที่จงฮุนบอกไว้..
“จงฮุนอา หลับแล้วหรอ?”
“…..”
“จงฮุนอา ฉันรู้นะว่านายยังไม่หลับนะไอ้หมึก ชิ พรุ่งนี้ปลุกฉันด้วยนะ-3-“
“……..”
“ฮึ่ยยยย!!! ฝานดี!” ว่าเสร็จฮงกีก็กระโดนขึ้นเตียงของตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกับเตียงของจงฮุน
‘นายมันก็เป็นแบบเนี่ย ฮงกี’คนแกล้งหลับคิดในใจก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทา
รุ่งเช้า…
“กริ๊งงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!”
“แว๊กกกกกกกกกกกกก!!!! ไอ้ฮุน ไอ้บ้านี่แกเอาอะไรมาไว้ตรงหูฉานนนนนน><”ฮงกีร้องโวยวายลั่น ทั้งๆที่ตายังไปลืมด้วยซ้ำ
“….”
“เว้ยยยยยยย ไอ้หมึกบ้า!!!!” คนร้องโวยวายเริ่มหัวเสียเมื่อไม่ได้ยินเสียงคนที่เขาแหกปากด่าปาวๆอยู่
“…….” เมื่อไร้สัญญาณตอบรับอีกรอบฮงกีจึงค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพที่เค้านั้นคือ ความว่างเปล่า ไม่มี ไม่มีร่างของจงฮุนอยู่
“อ้าวววววววว ไม่อยู่หรอ?”ฮงกีบ่นพึมพร่ำก่อนที่จะหันไปเห็นกระดาษโน้ตที่แป๊ะไว้บนหัวเตียงของเขา
….ฉันมีงานต้องเคลียร์ อาหารเช้าเตรียมไว้ให้แล้วนะ อรุณสวัสดิ์ จาก จงฮุน……
“อะไรเล่า งานงั้นหรอ ฉันกับนายอยู่ด้วยกันมานานเท่าไหนแล้วห๊ะ ทำไมจะไม่รู้ ตั้งใจหลบหน้ากันชัดๆเลย เชอะ!!!-3-“ จากนั้นฮงกีก็ลุกจากเตียง อาบน้ำ แต่งตัวและไปนั่งกินอาหารเช้าที่จงฮุนเตรียมไว้ให้ก่อนจะออกจากห้องแล้วมุ่งหน้าไปยังตึกเรียน….
“หงุดหงิดๆๆๆๆๆ!”ฮงกีบ่นกับตัวเองเบาๆ ก็สองสามมวันมานี้ จงฮุนไม่ค่อยจะพูดไม่ค่อยจะคุยแล้วก็พยายามหลบหน้าเค้าตลอดเลย ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไรขึ้นมา
“เย็นนี้มีเคลียร์แน่ไอ้หมึก ฮึ่ย!”….
“จงฮุ๊นนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!” ฮงกีร้องลั่นเมื่อเห็นว่าคนที่เขานั่งรออยู่นานสองนานปรากฏตัวขึ้น
“อืม” สั้นๆง่ายๆ คำเดียวที่ออกมาจากปากของจงฮุนทำให้ฮงกีไม่พอใจเป็นอย่างมาก
‘คนอุตส่ารอกินข้าวด้วยเลยนะเว้ยยยย อืม คำเดียวเนี่ยนะ-0-‘
“มากินข้าวด้วยกันสิ ฉันรอกินพร้อมนายอยู่เนี่ย สองสามวันที่ผ่านมาเราไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลยนะ^^”ฮงกีพยายามปรับอารมณ์ให้ปกติแล้วเดินไปลากแขนจงฮุนเพื่อให้มากินข้าวด้วยกัน
“นายกินเถอะ ฉันกินมาแล้วน่ะ” พูดเสร็จจงฮุนก็เดินหนีฮงกีเข้าห้องน้ำไปทันที
“-0- เอออออออ ที่หลังจะไม่รอแม่มแล้ว ไอ้หยิ่ง!” พูดจบฮงกีก็นั่งกินข้าวคนเดียวอย่างเมามัน ประชดคนที่ปฎิเสธการกินข้าวในมื้อนี้ จงฮุนนั้นพออาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินเข้าห้องนอนโดยไม่ได้สนใจเลยว่าฮงกีกำลังจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่
“จงฮุนนนน!!!” ฮงกีที่เพิ่งเดินเข้าห้องมาเอ่ยเรียกจงฮุนที่ตอนนี้กำลังแกล้งหลับอยู่ เพราะไม่อยากจะเสวนากับฮงกีสักเท่าไร
‘อย่าเข้าใกล้ อย่าสนิทฉันให้มากนักเลยฮงกี เพราะฉัน ตอนนี้ มันคิดกับนายเกินคำว่าเพื่อนแล้ว ฉันขอโทษนะ’
“จงฮุนนน ลงมาคุยกันก่อนสิ!”
“…..”
“ฉันรู้ว่านายยังไม่หลับหรอก ลุกขึ้นมาเด่!!!!”ว่าเสร็จฮงกีก็เดินไปนั่งข้างๆเตียงแล้วเขย่าๆตัวของจงฮุน
“นี่จะไม่ลุกมาคุยกับฉันจริงๆใช่มั๊ย!”
“……”
“โว๊ยยยยยย นายเป็นบ้าไรวะจงฮุน แม่มมีเรื่องไร ไม่พอใจฉันก็บอกดิวะ เงียบแบบนี้ หลบหน้าฉันแบบนี้แล้วจะรู้มั๊ย”
“…..” คนแกล้งหลับยังคนนอนต่อไปโดยไม่สนใจเสียงพูด เสียงบ่นโวยวายของฮงกี คนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงเลยแม้แต่น้อย
“นายเป็นอะไรของนายจงฮุน..”
“…..”
“ทำไมเราไม่คุยกันเหมือนเมื่อก่อน นายเป็นอะไรของนาย”
“….”
“ใจคอจะไม่ลุกมาคุยกับฉันเลยใช่มั๊ย….”
“…….”
“…….” เมื่อเห็นว่าฮงกีนั่นหยุดพูดไป จงฮุนเลยขยับตัวแล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง
“ฮึก ฮืออ ฮืออออ ฮึก ฮืออออ…..” ภาพที่จงฮุนเห็นคือ ฮงกีกำลังร้องไห้ อะไรกันเมื่อกี้ยังแหกปากพูดอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้ร้องไห้ไปซะแล้วล่ะ
“ฮะ ฮงกี” ไม่รอช้าจงฮุนลุกขึ้นมานั่งแล้วเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของฮงกีอย่างเบามือ
“ยอมคุยกับฉันได้แล้วหรอ ฮึก ”ฮงกีถามจงฮุนด้วยน้ำเสียงประชดประชันพลางเช็ดน้ำตาของตัวเอง
“ร้องไห้ทำไมเนี่ย”
“ก็เพราะใครล่ะ เพราะใคร!”
“ขะ ขอบโทษ”จงฮุนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ รู้สึกผิด เขารู้สึกผิดกับฮงกี เขาทำให้ฮงกีร้องไห้
“แล้วไง นายจะบอกฉันได้รึยังว่าทำไมนายถึงไม่ยอมคุยกับฉันเหมือนปกติ ทำไมต้องหลบหน้าฉัน นายเป็นอะไร นายโกรธอะไรฉัน”
“เอ่อ…คือ”
“ฉันทำให้นายโกรธจนมันพูดไม่ได้เลยหรอจงฮุน” พูดเสร็จก็ก้มหน้าลงอย่างเศร้าๆ
“ป่าว ฉันไม่ได้โกรธนายเลยนะฮงกี”เมื่อเห็นแบบนั้นจงฮุนเลยต้องรีบพูดขึ้นมา ใช่จงฮุนไม่ได้โกรธอะไรฮงกีเลย ที่โกรธน่ะ โกรธตัวเองมากกว่า
“แล้วทำไม….”
“เอ่อ…..”
“เพราะเรื่องวันนั้นใช่มั๊ย ที่ฉันบอกว่านายไม่ได้เป็นแฟนฉันกับจุนฮยองใช่มั๊ย”
“มันก็มีส่วน….นิดๆเท่านั้นล่ะ”
“อะไรของนายเล่า ฉันก็พูดเรื่องจริงนี่ นายไม่ได้เป็นแฟนฉันสักหน่อย”
“นั่นสิ นายกับฉันมันเป็นแค่เพื่อนกัน…”
“ก็ใช่ไง แล้วนายจะมานอยด์ไรฉันเนี่ย ไอ้บ้า-3-“ ฮงกีย่นหน้าใส่จงฮุนเล็กๆ
“ฮงกีฉันไม่อยากเป็นเพื่อนนายแล้ว”จงฮุนว่าเสียงเรียบทำให้ฮงกีตกใจเป็นอย่างมาก
“เฮ้ยยยยย อะไรอีกอ่า ฉันทำไรผิดอีก นายถึงไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉัน นายก็บอกฉันดิ ทำไมพูดงี้อะ นายกับฉันคบกันมากี่ปี จะมาเลิกเป็นเพื่อนกันเพราะเรื่องอะไรของนายก็ไม่รู้ นายเป็น บะ อุ๊บ OXO” ทุกคำพูดของฮงกีถูกหยุดด้วยริมฝีปากหนาของจงฮุน สักพักเจ้าของริมฝีปากหนาก็ผละริมฝีปากของตัวเองออก
“คบกับฉันได้มั๊ย?”
“หะ ห๊ะ?-0-“ คำถามของจงฮุนทำให้ฮงกีถึงกับอึ้ง เอ๋อ มึน ก็ไปเลยที่เดียวเชียว
“ฉันรักนายฮงกี ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้แต่ว่ารัก อยากปกป้องนาย อยากอยู่กับนาย อยากคุยกับนาย ฉันอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน แต่ฉันก็รู้ว่านายคิดกับฉันแค่เพื่อน…”
“-O-“คนโดนสารภาพรักยังคงอึ้งไม่หาย
“หึ ไปนอนได้แล้วไอ้อ้วนดึกแล้ว^^”จงฮุนว่าแล้วยีหัวฮงกีเล่นหนึ่งก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวนอนอย่างเดิม
‘รักหรอ นายรักฉันหรอ บ้า อะไรกันเนี่ย นายมันบ้าไปใหญ่แล้ว แล้วทำไมหัวใจของเราต้องเต้นแรงด้วยเนี่ย ทั้งๆที่ก็มีเคยมีคนมาสราภาพกับเราตั้งเยอะ อะไรกัน ทำไมหัวใจเรามันเต้นแบบนี้ ฮงกี นายเป็นอะไรเนี่ย>< บ้าน่าฮงกีไม่หรอก ไม่จริงหรอก อ่า….รึจะจริงกันนะ งืออออ ฮงกีนายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยย>/<’ฮงกีได้แต่ทะเลาะอยู่กับความคิดของตัวเอง
‘ฉันรักนาย’ คำๆนี้ของจงฮุนวนไปวนมาอยู่ในสมองของฮงกีเต็มไปหมด
‘นายรักฉัน ฉันเอ่อ ก็….ไม่รู้เว้ยยยยยยย-///-‘ เหมือนกับว่าฮงกีจะรู้ใจของตัวเองแล้วได้คำตอบของใจตัวเองแล้วล่ะ
“จงฮุนอา…”
“หืม?” คนถูกเรียกชื่อหันมามองฮงกีที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
“จุ๊บ>//<” ไม่พูดพร่ำทำเพลง ฮงกีก้มลงประกบริมฝีปากของตัวเองลงกับริมฝีปากของจงฮุนอย่างแผ่วเบาแล้วผละออกอย่าวรวดเร็ว
“ฮะ ฮงกีO_O”
“ก็…อืม คำตอบที่นายถามเมื่อกี้ล่ะมั้ง-///-“ ฮงกีว่าอย่างเขินอายด้วยใบหน้าขึ้นสี
“นายตกลงคบกับฉันแล้วใช่มั๊ย0o0?”จงฮุนว่าอย่างตกใจแล้วเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งอีกที
“แล้วนายว่าฉันจะไปทำแบบนี้กับใครอื่นง่ายๆรึไงเล่า-////-“
“ฮงกียา><”จงฮุนว่าพลางดึงฮงกีไปกอดอย่างเต็มรัก
“โอ๊ยยยย หายใจไม่ออกเฟ้ยปล่อยยยยย>///<“
“ขอกอดแบบนี้สักพักนะครับ^^” แล้วทั้งคู่ก็กอดกันอย่างยาวนาน…..
END
ความคิดเห็น