คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF FTISLAND]วาเลนไทน์เดย์ โปรเจ็ค
[SF FTISLAND /JH x HK/SH x MH/WB x JJ ]
.....วาเลนไทน์เดย์ โปรเจ็ค....
ขึ้นชื่อว่าเดือนกุมภาพันธ์ ทุกคนจะรู้จักกันดีว่าเป็นเดือนแห่งความรัก
และก็เป็นเดือนที่เราจะแสดงออกให้คนที่เรารักรับรู้ว่า เรารักเขา
ซึ่งพวกเขาเหล่านี้ก็เช่นกัน......
ณ หอพัก FTISLAND
วันที่ 13 กุมภาพันธ์ 20XX
"เฮ้ยฮยองงงงง!!! พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์แล้วนี่ก๊าบบบบ!!!><"เสียงหนึ่งที่ละม้ายคล้ายเสียงเป็ดดังขึ้นกลางห้องนั่งเล่นที่ประกอบไปด้วยสมาชิกทั้ง 5 คนของFTISLAND
วงดนตรีแบนด์ชื่อดังที่มีแฟนคลับมากมายมหาสารอลังการงานสร้างบรมมหาอภิมหึมาทั่วทั้งปฐพีไม่มีใครเกิน
"เฮ้ย!!!ซงซึงจะเสียงดังทำไมมมมมม!!!!!"เสียงที่สองดังขึ้นจากหนุ่มน้อยมักเน่นามว่า มินฮวาน มือกลองสุดน่ารัก น่าฟัด น่าเหวี่ยง น่ากอด น่าจูบ น่าลูบ(?) น่าคล้ำ(?) น่าปะ... หืมมม.....ก็ไม่รู้สินะ -.,-
เอ่ยกล่าวเตือน ซึงฮยอน กีตาร์และแร็ปเปอร์ของวง ที่แร็ปได้น้ำลายกระจาย น้ำไหลไฟดับ น้ำขึ้นให้รีบตัก(?) อะไรประมาณนั้น แต่ก็ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าเสียงของมักเน่น้อยมินฮวานนั้นก็ดังใช่เล่น
จนผู้อาวุโสทั้งสามคนที่เหลือต้องหันมามองทั้งคู่ด้วยสายตาที่ อยากจะจับน้องๆทั้งสองคนนั้น แล่เนื้อแล้วทาด้วยเกลือลาดด้วยพริกแล้วเอาไปทอดในน้ำมันเดือดๆ ยังไงยังงั้น
"-_-**"
"เห็นมั๊ยว่ามันรบกวนพี่ๆเค้า ดูสิ..มองกัน...เอ่อ..ใหญ่เลย แฮะๆ^^;;" เหมือนเจ้ามักเน่น้อยจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นก็เสียงดังรวบกวนบรรดาลุงๆป้าๆเลยหดตัวอวบๆสั้นๆของตนจนเหลือแค่2เซน - -
"จะว่าไปแจจินฮยองนี่น่าอิจฉาสุดเลยอ่าคร้าบบบ!!!!!!!!!!!!!><"ซึงฮยอนที่ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจื้อนแจ้วต่อ
"นี่!!!!! ฉันกำลังใช้สมาธิในการเล่นเกมอยู่เห็นมั๊ยเบาๆหน่อยเซ่!!!!!-0-"เสียงที่เปลี่ยน คือเสียงออกมาจากหัวใจ ผิด-0- ...เสียงหวานๆแหบเสน่ห์เลิศล้ำไพเราะเพราะพริ้งเสนาะหูดั่งต้องมนต์สะกดชวนหลงไหล
ของนักร้องนำหน้าสวยขนาดผู้หญิงแท้ๆยังต้องหลบทางให้พูดขึ้นด้วยอาการโมโหสุดขีด
"ฉันบอกแล้วว่าให้เบาๆเห็นมั๊ยฮงกีฮยองโมโหแล้ว-*-" มินฮวานที่เห็นท่าไม่ดีตั้งแต่ทีแรกว่าขึ้นพร้อมทั้งตีแขนซึงฮยอนไปหนึ่งทีเพื่อให้ซึงฮยอนรู้ถึงสถานะการณ์ตอนนี้ว่าฮงกีฮยอง พี่ใหญ่ของวงผู้อาวุโส
ตัวอ้วนๆเหมือนโอ่งมังกรกำลังจะพิโรธแล้ว
"อะไรมินฮวานนน ฉันพูดเรื่องจริงนี่ดูแจจินฮยองดิ น่าอิจฉาสุดๆ มีแฟนสวย น่ารัก เซ็กซี่ซะด้วยฉันล่ะอิจฉาชะมัด>0<"ซึงฮยอนก็ยังคงไม่สนใจกับใครหน้าไหนเอ่ยพูดขึ้นอย่างรู้สึกอิจฉาแจจิน มือเบสของวง ผู้ที่ถูกช่างไฟแกล้งตลอดเวลาทำให้แสงสว่างส่องไม่ถึงตัวเสมอๆ- -
"ฉันไม่ได้คบกับมินอาสักหน่อยนะเว้ยไอ้ซึงฮยอน- -"
“แล้วที่ฮยองตั้งรูปหน้าจอโทรศัพท์ไว้คืออะไรล่ะคร๊าบบบบบบบบบบบบ>O<”
“ก็มินอาน่ารักดีฉันชอบ ทำไม จะตั้งหน้าจอเป็นรูปน้องสาวไม่ได้รึไง-0-“ แจจินเริ่มเถียงกลับก็จริงเขานั้นไม่ได้เป็นแฟนกับมินอาตามที่กระแสบอกไว้สักหน่อยนี่น่า มินอากับแจจินก็แค่เป็นพี่น้องที่สนิทกันมากๆเฉยๆ ก็นะมินอาก็เล่นเบสเหมือนแจจินนี่เวลามีอะไรก็จะปรึกษากันตามประสาพี่ชายกับน้องสาว ผิดตรงไหน
“เห็นมั๊ยๆฮยองบอกว่าชอบแล้วอ่า พี่ชายน้องสาวหรอครับแล้วที่ฮยองบอกว่ามีแฟนแล้วคืออะไรหรอ^^”ซึงฮยอนยังคงเซ้าซี้ถามไม่เลิก
“อันนั้นก็มีมานานแล้วไง! อุ๊ปปปปOxO” เหมือนแจจินจะหลุดพูดประโยคเด็ดขึ้นมาเจ้าตัวจึงรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที
“อ๊ะ อะไรอ่ะฮยอง ฮยองบอกผมมานะ!!!!!!!!!!!!>O<”ซึงฮยอนเริ่มเสียงดังโว้ยวายอีกครั้งจนทำให้ฮงกีที่จำกำลังจดจ่ออยู่กับเกมถึงกับหัวเสีย
“เว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!! พวกนายฉันบอกให้เงียบๆกันไง เงียบดิเว้ย ฉันเล่นเกมอยู่เนี่ยเห็นกันมั๊ย ต้องการสมาธิ ฉันต้องการสมาธิ หุบปากกันเดี๋ยวนี้นะ!!!!!”ฮงกีว่าอย่างเหลืออดที่เหล่าน้องๆนั้นเสียงดังทำให้เขานั้นไม่มีสมาชิกในการเล่นเกมเสียเลย
“ขอโทษคร้าบบบบบบบบบบบT^T”น้องๆทั้งสามที่เสียงดังเจื้อนแจ้วกัดกันเมื่อครู่ถึงกับสงบปาดสงบคำ น้ำตาถึงกับตกเพราะพวกเขานั้นทำให้ฮงกี หมูอวกาศจากดาวโอ่งมังกรนั้นโมโหขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว
“แล้วนายจะไปโมโหอะไรใส่น้องๆ- -“ จงฮุน ลีดเดอร์ของวง ที่หล่อลากกระชากตับไตไส้พุงเหล่าบรรดาแฟนคลับสาวๆและชายๆทั้งหลาย ที่นั่งเงียบเล่นโทรศัพท์ไม่มีบทบาทอยู่นานเพราะค่าตัวแพงเกินไปจนไม่อยากจะจ้าง เงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“นายก็ดูดิพวกเนี่ยเสียงดังจนฉันไม่มีสมาธิเล่นเกมเนี่ยยยยย!!!!-O-“ฮงกีเอ่ยด้วยอาการวีนๆแล้วชี้นิ้วไปยังหนุ่มน้อยทั้งสาม
“น้องๆก็คุยกันตามประสา นายนั้นแหละมัวแต่เล่นเกมให้ความสำคัญกับเกมอยู่นั้นล่ะเคยสนใจน้องๆ เคยสนใจฉัน เคยสนใจคนในวงบ้างมั๊ย ว่าเค้าก็อยากคุยอยากเล่นกับนายเหมือนกันน่ะ!”พอได้ทีจงฮุนก็พูดสั่งสอนฮงกีเป็นชุดใหญ่แบบจัดหนักจัดเต็มกันเลยที่เดียว
“นะ นายว่าฉันหรอ-0-“ฮงกีที่ทรงกริ้วเมื่อกี้นั้นหายไปเหลือแต่ฮงกีที่กำลังทำหน้าเวอเอ๋ออ้างปากกว้างจนแมลงวันบินเข้าไปวางไข่ได้เป็นสิบตัว
“เอออออออออ-.-“
“ชเว จงฮุน นายว่าฉันหรอ!!!!!!!!!”
“เออออออออ- -“
“ชเว จงฮุ๊นนนนนนนนนนนนน!!!!!!”
“ลี ฮงกี- -++”
“ฮืออออออ แม่มๆๆ อึ๋ย!!!! ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หล่อลากดิน-3-“ฮงกีว่าแล้วนำพาตัวเองมานั่งเป็นหมูกระปุกข้างๆน้องๆทั้งสาม
“หึ”จงฮุนเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มอย่างพอใจ
“อะไร แล้วคุยกันเรื่องอะไรกัน ว่ามาสิ ฉันอุตส่าห์สละเวลาอันมีค่าของฉันมาคุยเล่นด้วยเลยนะเนี่ยยยย!!!><”
“อ่อ เอ่อ ฮยองดูดิ แจจินฮยองโคตรน่าอิจฉาเลยอ่า มีแฟนส๊วยสวยยยยยย><” ซึงฮยอนเป็นคนพูดเปิดประเด็นอีกครั้งอยากร่าเริงบันเทิงจิต
“แฟนสวย? บ้าหละ แจจินมันจะมีแฟนสวยได้ไงเลอะเทอะก็มันสวยกว่าแฟนมันอีกนั้น-.-”ฮงกีที่รู้ตื้นลึกหนาบ้างเพราะอาวุโสที่สุดในวงเอ่ยอย่างเอื้อมๆ
“งั้นแจจินฮยองก็ไม่ได้เป็นแฟนกับมินอาจริงๆอ่าดิ โฮ๊ะ งั้นผมจะไปจีบมินอา!!!!!!>O<”ซึงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงสะดีดสะดิ้ง ซึ่งไม่ได้สังเกตคนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเลยว่าตอนนี้ไอ้ตัวเล็กมันน้อยใจแค่ไหน
“ก่อนจะจีบมินอา แกหันดูหน้ามินัลก่อนดีกว่ามั๊ย- -^”
“อะ อะไรครับฮยอง เกี่ยวไรกับผมหละ บู้ววว ไปซื้อไก่กินดีกว่า-3-“มินฮวานว่าอย่างรีบร้อนก่อนที่ตัวเองนั้นจะรีบวิ่งออกมาจากห้องพักอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากให้ซึงฮยอนรับรู้ถึงความรู้สึกนี้ของเขา น้อยใจ เสียใจ ทั้งๆที่ทั้งคู่ก็เป็นแค่เพื่ออนร่วมวงกัน
“อ้าวววว มินาริ ตัวเอ๊งงงงงงงง เค้าพูดเล่นนนนนนน รอก่อนสิ!”ซึงฮยอนที่เห็นมินฮวานรีบวิ่งออกไปแบบนั้นก็ถึงกลับงง แต่พอตั้งสติได้ก็รีบวิ่งตามมินฮวานออกไป เหลือไว้แต่คนที่งงกว่านั่งอึนกันเป็นระเบียบเรียบร้อย
“ไงแก แจจินแฟนมินอา ฮะฮะฮ่า ฉันล่ะอยากรู้จริงๆใครมันชั่งคิดวะ ฉันล่ะสงสารไอ้เต่าของแกจริงๆ มันไม่ฮาตายหรอเนี่ย^O^”
“อะไรล่ะฮยอง ผมไม่คุยกับฮยองแล้ว-3-“ว่าเสร็จแจจินก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป เหลือไว้แต่ฮงกีเจ้าหมูน้อยอวกาศจากดาวโอ่งมังกรผู้น่ารักเลิศเลอเพอร์เฟค กับนายจงฮุนชาวประมงคนหล่อลากกระชากตับผู้ซึ่งไร้บทบาทเพราะค่าตัวแพง กันแค่สองคน
“โว๊ะ อะไรวะพอมาคุยด้วยก็หนีหายไปหมดเลย โด่ววว เฟลแป๊บเว้ย-3-“ฮงกีทำท่าจะเล่นเกมต่อแต่จงฮุนก็พูดขึ้นขัดเสียก่อน
“ฮงกี”
“ว่าอย่างไร”ฮงกีตอบกลับด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาทตาม ฮงกี สไตล์
“พรุ่งนี้นายว่างปะ?”
“พรุ่งนี้หรอ …..อืม……………..”
“สรุปว่างมั๊ย เร็วๆ-0-“จงฮุนที่เห็นฮงกีคิดนนานจนเกินไปเลยเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ว่างดิ-3-“
“แล้วก็คิดซะนานนะ -*-“
“แล้วจะทำไมล่ะ ชิชะ แล้วทำไมนายมีอะไร ถามทำไม”
“พรุ่งนี้ไปทำธุระกับฉันหน่อย”
“เรื่องอะไรล่ะธุระของนายเกี่ยวอะไรกับฉัน จะว่าไปพรุ่งนี้ไม่ว่างแล้วมีนัดเล่นเกม บู้ววววว-3-“ฮงกีว่าอย่างเอาแต่ใจ ก็จงฮุนจะลากเขาไปธุระอะไรด้วยก็ไม่รู้ สู้ดีนอนอยู่หอเล่นเกมดีกว่าเยอะเลย
“ฮงกียา นายต้องไปกับฉัน”จงฮุนว่าแล้วเดินเข้าไปหาฮงกีที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ที่ตรงหน้ามีโน๊ตบุ๊คเครื่องสวยตั้งไว้อยู่
“ไม่ไป!”
“นายต้องไป”จงฮุนว่าแล้วพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คที่ฮงกีกำลังให้ความสนใจกับมันมากกว่าเขาลง
“เอ๊ะ! ก็บอกไม่ไปไงเล่า!!!!”ฮงกีหันกลับมาแว๊กใส่จงฮุน แต่จงฮุนก็ยังคงทำหน้านิ่งแล้วยื่นหน้าเข้าไปหาฮงกี
“พรุ่งนี้ไปกับฉันนะ”
“มะ ไม่ไป”
“ไปนะ”จงฮุนยื่นใบหน้าหล่อๆของตนเข้าไปหาฮงกีเรื่อยๆแล้วส่งสายตาหวานๆใส่ฮงกี
“ม่ายยยยย><”
“ไปด้วยกันนะ”
“ไม่ๆๆๆ ม่ายยย><” ฮงกีแทบจะละลายกลายเป็นน้ำ ก็ดูสายตาที่จงฮุนมองเขาสิ อ๊างงงงงงง ขืนจงฮุนยังมองเขาด้วยสายตาแบบนี้แถมหน้าจงฮุนยังใกล้กับเขาแบบนี้ ฮงกีได้ตายแน่ๆ
“ฮงกียา ไปด้วยกัน…นะครับ^^”จงฮุนว่าด้วยน้ำเสียงและสายตาที่อ่อนโยนอีกทั้งยังยิ้มหล่อละลายใจ ฮงกีไม่ขอทนอีกต่อไปแล้ววววว
“จ้ะ ตกลง-O-“
“หึ ก็แค่เนี่ยแหละ^^”จงฮุนว่าอย่างชอบใจแต่ก็ยังไม่เอาใบหน้าหล่อของตนออกไปไกลๆจากฮงกีเสียที
“ก็ เออ ก็เอาหน้าไปไกลๆได้แล้วม้างงงงงง><“
“อ้าวหรอ ฮะฮ่ะฮ่า โอเคๆ^^”
“แบร่ :P“
“ไอ้หมูตัวดื้อเอ้ย”จงฮุนว่าพลางเอามือไปขยี้ผมฮงกีแรงๆอย่างหมั่นไส้
“เดี๋ยวตบด้วยหลังนาฬิกาแล้วจับฝาดด้วยสายเข็มขัดจากนั้นก็ทุ้มใส่ปูนตามมาด้วย น้ำกรดสาดหน้าแถมกับการจับไปถ่วงน้ำ ผมมันยุ่งเว้ย!!!!!”
“สลบตั้งแต่หลังนาฬิกาแล้ว โหดซะไม่มีล่ะ”
“โหดได้เสมอถ้านายยังเล่นหัวฉันไม่เลิกแบบนี้และคงไม่จบแค่ถ่วงน้ำแล้วด้วยล่ะ- -“
“ฮะฮ่าๆ โอเคๆ ไม่เล่นแล้ว อย่าลืมนะพรุ่งนายต้องไปธุระกับฉัน”จงฮุนว่าแล้วเอามือของตนออกจากหัวฮงกี
“เอออออออออ”
“นายมีนัดกับฉันพรุ่งนี้”
“เออออออออออ- -“
“อย่าลืมนัดของเรา….นะครับ^_<”
“จ้ะ-0-“
…………………………………………
รุ่งเช้าของอีกวัน
14 กุมภาพันธ์ 20XX……
#WON x JAE <3#
ณ หน้าตึกค่ายเพลงต้นสังกัดของหนุ่มๆ
“สวัสดีครับ^^” แจจินเดินหน้าแพะเข้าไปในบริษัทอย่างร่าเริงบันเทิงจิตลั้ลลาปาปีก้ากันเลยทีเดียว
“โอ๊ะ แจจินโอป้า!”เสียงใสๆของสาวสวยรวมค่ายคนหนึ่งดังขึ้นเรียกแจจินไว้
“มินอา><”
“โอป้า!!!>O<”
“มินอาน้อยของโอป้า!!!!!!>O<”แจจินรีบเดินไปหาสาวสวยมินอาที่อยู่ไม่ไกลจากเขาทั้งที
“โอป้า สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ^O^”มินอาว่าพลางติดสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่เสื้อให้แจจิน
“ขอบคุณครับสาวน้อย อ๋อ….อ๊ะ โอป้าให้นะ^^”แจจินเอ่ยแล้วหยิบดอกกุหลาบสีแดงสดที่ตนนั้นหอบมาด้วยเป็นสิบดอกเพื่อจะเอามาแจกจ่ายให้กับคนในค่ายให้มินอาหนึ่งดอก
“ให้มินหรอ ขอบคุณนะคะ><”
“ครับน้องสาวของพี่ วันนี้ไม่มีนัดไปเที่ยวที่ไหนหรอ หืม^^”
“ไม่มีคะ วันนี้มีแต่นัดซ้อมดนตรีนี่แหละ ฮะฮ่าๆ แล้วพี่ล่ะไม่ไปเที่ยวกับแฟนหรอ อิอิ”
“ก็แฟนพี่ติดนัดซ้อมดนตรีแล้วพี่จะไปเที่ยวกับใครล่ะ อิอิ”แจจินว่าหยอกมินอาไปหนึ่งทีตามประสา คนบ้าอย่างแจจิน?
“ไม่ฮานะพี่ -0- ระวังเถอะนะแฟนตัวจริงพี่จะงอนเอา”
“งอนไปสิใครสน-3- อ๊ะ พี่ยังไม่มีแฟนสักหน่อยนะ><”เหมือนแจจินจะหลุดพูดว่าตัวเองมีแฟนออกไป เลยรีบแก้ตัวขึ้นทันที แต่หารู้ไม่ว่าเขารู้กันหมดทั้งค่ายแล้วว่าแจจินมีแฟน แต่ ยังไม่แน่ชัดว่าเป็นใคร นอกจาก ฮงกี กับ จงฮุน ที่รู้ลึกรู้ดีที่สุด
“จริงหรอคะ ฮะฮ่าๆ”
“จริงจริ๊งงงง -w-“
“โอเคๆ งั้นมินขอตัวก่อนนะคะพี่ชาย^^”มินอาว่าแล้วโบกมือลาแจจินไป หลังจากที่มินอาขอตัวแยกออกจากแจจินไปแล้ว แจจินก็ทำหน้าที่แจกจ่ายดดอกกุหลาบของตนเองที่หอบมาให้คนในค่ายจนหมด เหลือไว้เพียงแต่…..ดอกกุหลาบดอกใหญ่สีขาวสวยสะอาดตาไว้เพียงดอกเดียว
“ไอ้บ้าๆ ถ้าวันนี้นายยังไม่ติดต่อกลับมา จะงอนให้ถึงชาติหน้าเลยค่อยดู -3-“แจจินบ่นกับตัวเองเบาๆพลางเดินออกมานั่งเล่นที่สวนข้างๆบริษัท
“จะงอนถึงชาติหน้าจริงๆหรอ?”อยู่ๆก็มีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆหูของแจจิน
“อ๊ะ!”แจจินหันไปมองก็ต้องตกใจเพราะหน้าของเขากับคนอีกคนอยู่ใกล้กันมากๆ
“ว่าไง? จะงอนฉันถึงชาติหน้าจริงๆหรอแจจิน”
“เออออออ-3-“แจจินว่าพลางขยับหน้าและตัวออกห่างจากอีกคน
“พูดไม่เพราะเลยนะ”
“นายยุ่งอะไรด้วย วอนบิน!”
“โกรธอะไรฉันล่ะเนี่ย ไม่น่ารักเลยนะ”เสียงที่ดังเมื่อครู่นี้เป็นเสียงของ วอนบิน อดีตสมาชิกของวงFTISLAND มนุษย์เต่านี่เอง
“ไม่ได้โกรธ-3-“แจจินพูดและทำหน้าตามู่ทู่ เหมือนแพะอดอาหารใส่วอนบิน
“ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้โทรหานาย…”วอนบินเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพลางกอดแจจินจากด้านหลัง
“ก็เรื่องของนายสิ ปล่อย!”แจจินเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งแกะมือของวอนบินที่กอดเขาอยู่ออกแต่ก็ยากเหลือเกินเพราะวอนบินนั้นกอดแจจินแน่ขึ้นอีก
“แจจินอา ขอโทษจริงๆนะ”
“ก็รู้แล้วไง ก็ปล่อยฉันสิเว้ยยยย อึดอัด-0-“แจจินยังคงพยายามดิ้นและแกะมือของวอนบินออกจากตัว
“แจจิน…..”วอนบินเอ่ยเสียงเบาและคราวนี้วอนบินยอมปล่อยแจจินออกอย่างง่ายดาย
“เอ่อ……คือวอนบินอา ฉันไม่ได้โกรธนายจริงๆนะ ที่บอกให้ปล่อยเพราะว่าฉันจะเอาไอ้นี่ให้นายตะหาก-0-“แจจินที่เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงรีบหยิบดอกกุหลาบสีขาวที่เขาได้เหลือไว้ และตั้งใจจะมอบมันให้กับวอนบิน ยื่นไปให้วอนบิน
“หืม ไม่โกรธหรอ จริงๆหรอ”วอนบินว่าแล้วรับกุหลาบมาอย่าง งงๆ
“โกรธ โกรธมากๆ แต่ฉันก็รู้ว่านายคงมีเหตุผลพอใช่มั๊ย”แจจินทำหน้าแพะและจ้องวอนบินอย่างต้องการคำตอบ
“อืม ก็เมื่อวานติดงานไงเล่า แล้วก็นะแจจิน เลิกทำหน้าแพะได้แล้วไม่น่ารักเลย-..-“
“ย๊า!!!! นายก็เลิกทำหน้าเป็นเต่าได้แล้วเหมือนกัน ชิชะ จะงอนล่ะ-3-“
“อย่างอนฉันเลยนะ นะ ถ้างอนฉันไม่ให้ของขวัญวันวาเลนไทน์กับนายนะ”
“อะไรอะ ไม่เกี่ยวเลย ฉันงอนนายก็ต้องง้อแล้วให้ของฉันเยอะๆเป็นสองเท่าสิ ไม่เกี่ยวๆ-3-“แจจินโวยขึ้นมาทันทีที่วอนบินพูดว่าจะไม่ให้ของขวัญกับเขา ไม่ได้เห็นแกของนะแต่เขาต้องได้ก็เท่านั้น-..-
“ไม่รู้ เลิกงอนก่อนสิ^^”วอนบินว่าและยิ้มร่ารับแสงอาทิตย์อันสวยสดงดงามตระการตา
“ก็ได้ๆๆ หายงอนแล้ววววว ไหนๆ ไหนของขวัญฉันล่ะ ไหน*O*”แจจินพูดอย่างอย่ารู้อยากเห็นพร้อมทั้งทำสายตาเป้นประกาย วิ้งๆวับๆ
“ฮะฮ่าๆ หลับตาก่อนสิ^^”
“ทำไมต้องหลับตาก่อนด้วยล่ะ เกิดฉันหลับตาแล้วนายจับตัวฉันไปฆ่าข่มขืนขึ้นมาทำไงล่ะ-0-“
“แหม่ม นายก็ช่างคิดนะ ไอ้อย่างหน้าฉันไม่ทำแน่นอน แต่อย่างหลังนี่ว่าจะทำอยู่ถ้านายยังไม่หลับตา ฉันจะลากนายไปข่มขืนเดี๋ยวนี้เลย- -“วอนบินเอ่ยอย่างเซ็งๆกับความคิดและคำพูดที่ดูโอเว่อร์ไปของแจจิน
“บอกตรงๆก็สมยอมล่ะทำไมต้องข่มขืน รุนแรงงงง-..-“
“งั้นไปตอนนี้เลยปะ-.,-“
“ไอ้บ้า!! มุขน่ะมุข ชิ หลับตาก็ได้”แจจินที่เห็นว่าวอนบินรับมุขของเขาจนเกินไปจนอาจจะเกิดการเสียตัวของเขาก็เป็นได้ เลยรีบแก้ข่าวแล้วหลับตาทันที
“ฉันคิดจริงนะเนี่ย ฮะฮ่ะฮ่า^^”วอนบินว่าอย่างอารมณ์ดีพลางล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วหยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมา ที่ตรงจี้มีรูปตัวอักษรสองตัวนั้นก็คือ WJ ซึ่งก็พอจะเดาๆกันได้ว่าหมายถึงอะไร
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ ที่รักของฉัน^^”วอนบินเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนและสวมสร้อยเส้นนั้นให้กับแจจินอย่างเบามือ
“>_O”แจจินค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆแล้วจับสร้อยที่คอของเค้าขึ้นมาดูอย่าตกตะลึง ตะลุ้มตุ่มโป๊ะ
“ชอบมั๊ย?”
“อือ นายสั่งทำมาหรอ?”
“แน่นอนสิ สร้อยเส้นนี้มีเส้นเดียวในโลกเลยนะ และมันก็มีนายเป็นเจ้าของคนเดียวด้วย”วอนบินพูดแล้วดึงแจจินเขาไปกอดไว้อย่างหลวมๆ
“ให้ตายเถอะนายกำลังทำฉันร้องไห้แล้วนะT^T”
“อ้าวววว ไหงเป็นงั้นล่ะ หืม ไอ้ตัวเล็ก อย่าร้องนะๆ”
“วอนบินอา รักนายนะO^O”
“ฉันก็รักนายเหมือนกันนะแจจิน สัญญาว่าจะรักแค่นายคนเดียวนะ”
“นายสัญญาแล้วนะ ห้ามผิดคำพูดกับฉันด้วย”แจจินว่าแล้วซุกลงที่อกแกร่งของวอนบิน
“อืม สัญญาครับคุณแฟนที่รัก และว่าที่ภรรยาในอนาคต^^”
“บ้าหรอ ใครจะแต่งงานกับนายกัน-///-“แจจินว่าด้วยสีหน้าทีขึ้นสีแดงแป๊ดดดดดดด ราวกับมะเขือเทศที่สุกงอม
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจองตัวนายไว้แล้ว จุ๊บ<3”
“ไอ้บ้า!!!>//////<”
……………………………..
#SEUNG x MIN <3 #
ณ หอพัก FTISLAND
“นี่ๆ ซงซึง พี่ๆเขาไปไหนกันหมดเนี่ย ทำไมแหลือแต่เราแค่สองคนอ่าTOT”มินฮวานที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาแล้วก็พบว่าพี่ๆของเขาหายไปกันหมด เหลือไว้แค่เขากับซึงฮยอนสองคน
“แจจินฮยองไปบริษัท ฮงกีฮยองกับจงฮุนฮยองไปด้วยกันแต่ฉันไม่รู้ว่าไปไหน”ซึงฮยอนที่นั่งอยู่บนโซฟาดูทีวีรายการทีวีวาไรตี้เป็ดจ๋าไก่จ๋าอย่ากัดกันนะ อยู่เอ่ยตอบมินฮวาน
“อารายง่า ฮงกีฮยองกับจงฮุนฮยองต้องหนีไปเที่ยวกันแน่ๆเลย แง่ๆๆ ทำไมต้องทิ้งพวกเราไว้ด้วยก็ไม่รู้T^T”มินฮวานโวยวายยกใหญ่พร้อมกับเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาข้างๆซึงฮยอน
“พี่ๆเขาเปิดโอกาสให้เราสองคนอยู่ด้วยกันไงมินาริ>O<”ซึงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงดี๊ด้าเหมือนกบได้น้ำจากสวรรค์
“ไม่ตลก- -“
“ใช้ ซีม่า โรชั่นนนนนนนนน>O<”
“แป้กไปนะบางที- -^”มินฮวานว่าอย่างเอื้อมระอากับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมือกีตาร์และแร๊ปเปอร์ของวง ถามจริงคนดีๆกว่านี้ไม่มีแล้วใช่มั๊ย ทำไมต้องจับคนบ้ามา-0-
“ฮะฮ่ะฮ่า แป้กอะไรมินาริ นี่อย่างฮาเลย ไม่ตลก ใช้ ซีม่า โรชั่นนนนนนนนนนน>O<”ซึงฮยอนยังคงไม่รู้หนาวรู้ร้อนยังคงเล่นมุขแป้กของตัวเองต่อไปอย่างสนุกสนานร่าเริงบันเทิงใจ
“ฉันจะเอาซีม่าโรชั่นยัดปากนายซงซึง ไอ้บ้า!><”
“ที่ฉันบ้า นั่นก็เพราะเธอ เธอทำให้ฉันรักและเฝ้าละเมอเพ้อฝันถึงเธอเรื่อยมา><”และซึงยอนก็ยังคงปล่อยมุขแป้ก และโคตรๆแป้กของตัวเองต่อไป
“- -“
“นี่ๆฉันอยากมีปืนสักสองกระบอกจัง เก็บไว้ที่นายกระบอกนึ่งฉันกระบอกนึง เราสองจะได้มีกันและกันตราบนานเท่านาน>O<”
“- -**”
“อยากจะไปมองดูดวงดาวที่สวยงามบนฝากฟ้าแต่คิดไปคิดมามองหน้าเธอดีกว่างดดงามยิ่งกว่าดวงดาวและสิ่งอื่นใด><”
“ถ้านายยังไม่หยุดนายจะได้เห็นดาวบนหัวและหน้ายมบาลเดี๋ยวนี้แหละ ย๊ากกกกกกกก!!”มินฮวานว่าขึ้นอย่างเหลืออดและพุงตัวเข้าไปเอาหมอนตีๆฟาดๆที่ตัวของซึงฮยอน
“โอ๊ย!!!!!! ตัวเอ๊งงงงง เค้าเจ็บนะT^T”
“ดีสมน้ำหน้า เล่นดีนัก แบร่”มินฮวานว่าด้วยท่าทีสะใจเป็นยิ่งนักที่ได้รังแกไอ้สูงได้ นี่ถ้าไม่ติดว่าไม่กลัวติดคุกมินฮวานคงจะเอาหมอนปิดหน้าซึงฮยอนให้มันขาดอากาศหายใจไปเลย-..-
“เตงใจร้ายยยยยยยยTOT”ซึงฮยอนร้องด้วยน้ำเสียงน่าสงสารๆพลางขยับเข้าไปกอดเอวของมินฮวานไว้อย่างเนียนๆ
“เดี๋ยวได้ตบสลบจมดินทะลุไปยังอีกด้านหนึ่งของโลกเลยซงซึง อย่าเยอะ-0-“
“ง่า มินาริใจร้ายกับซงซึงT^T”
“ซึงฮยอนอา หยุดเล่นได้แล้วTOT”มินฮวานว่าพลางทำท่าจะร้องไห้ ก็ซึงฮยอนเล่นเยอะไปแล้วจริงๆนะ
“เฮ้ย!! อย่าร้องนะ ขอโทษๆ ฉันแค่จะทำให้นายสนุกสนานร่าเริงเฉยๆเอง มินาริอ่า”
“ไม่ได้จะร้องสักหน่อยนะ -3-“
“จริงหรอ ก็เห็นๆอยู่อ่ะ^^”
“ฉันจะไม่เล่นกับนายแล้วนะ ซงซึง!!!!>O<”
“งี้ก็แย่เลยสิ นี่นะฉันว่าจะพานายไปเลี้ยงไก่สักหน่อยนะเนี่ย นายไม่เล่นกับฉันแล้วฉันจะเลี้ยงทำไมล่ะเนอะ”ซึงฮยอนเอ่ยขึ้นมาลอยๆเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดเท่าไรนัก แต่ความจริงแล้วเขาตั้งใจพูด และมันก็ได้ผลเพราะมันทำให้มินฮวานถึงกับตาลุกวาวทันที
“ไก่หรอ นายจะพาฉันไปเลี้ยงไก่หรอ>O<”
“นายจะไม่เล่นกับฉันแล้ววววววว”
“ใครบอกนาย ฉันจะเล่นกับนาย เล่นๆๆ เล่นกันนะ นะ^^”มินฮวานรีบพูดพร้อมทั้งยังจับมือของซึงฮยอนโยกไปโยกมากซึ่งมันเรียกรอยยิ้มมและความพอใจให้กับซึงฮยอนเป็นอย่างดี
“งั้นไปแต่งตัวๆ เดี๋ยวพาไปเลี้ยง”
“นายพูดแล้วนะว่าจะเลี้ยงไก่ฉานนนน>O<”
“อื้ม^O^”เมื่อสิ้นคำพูดของซึงฮยอนมินฮวานก็รีบวิ่งจู๊ดดดดดไปแต่งตัวทันที ไก่อันเป็นที่รักยิ่งจงรอมินฮวานไปเขมือบก่อนนะ
ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง….
“ไหนบอกว่าจะพาไปเลี้ยงไก่ไงซงซึง นี่มาเดินเล่นอะไรเนี่ย หิวไก่แล้ว-O-“,มินฮวานบ่นกระปอดกระแปดใส่ซึงฮยอน ก็ซึงฮยอนเป็นคนบอกว่าจะพามาเลี้ยงไก่ แต่พอมาจริงๆแล้วซึงฮยอนกับพาเขาเดินห้างเล่นเสียก่อนนี่สิ
“ขอฉันซื้อของแป๊บนึงนะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยง”ว่าเสร็จซึงฮยอนก็เดินเลี้ยวเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับ ที่มี แก้ว แหวน เงิน ทอง เพรช นิล จิดา มากมายเลิศหรูสวยงามอลังการบันดาลพร โอ้วววว คุณพระ!!
“ว้าวOwO”มินฮวานที่บ่นกระปอดกระแปดมาตลอดถึงกับตาโตพร้อมทั้งมองไปรอบๆร้านอย่างเสน่หา
“ชอบล่ะสิ^^”
“ก็นิดนึง-*-“มินฮวานกวาดสายตาไปทั่วร้านแล้วก็สดุดกับแหวนเงินที่ดีไซน์แบบเรียบๆไม่มีอะไรมากมายแต่ตรงกลางแหวนนั้นมีเพรชเม็ดเล็กๆเม็ดนึงฝั่งอยู่อีกทั้งยังในตัวแหวนด้านในยังมีตัวอักษรภาษาอังกฤษสลักไว้เล็กๆอีกว่า Forever มันทำให้แหวนวงนี้ดูสวยขึ้นมาทันที
“ชอบหรอ?”ซึงฮยอนที่เห็นมินฮวานจ้องแหวนวงนั้นตาไม่กระพริบจึงถามขึ้น
“ห๊ะ อื้ม กะ ก็สวยดี โอ๊ยยยยย เมื่อไรนายจะพาฉันไปกินไก่สักที่เนี่ย หิวแล้วๆ><”มินฮวานว่าแล้วส่งเสียงโวยวายใส่ซึงฮยอนที่ไม่ยอมพาเขาไม่กินไก่น้อยสุดสวาทของเขาสักที
“อ่ะๆ ปะๆ”
“ดีมากกกกกก^^”แล้วทั้งคู่ก็เสด็จสู่ร้านขายไก่ที่อยู่ชั้นสองของห้างๆนี้
“อ่อ มินัล สั่งไปก่อนนะเดี๋ยวฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บ^^”พูดเสร็จซึงฮยอนก็รีบวิ่งออกไปทันที มินฮวานถึงกับงงเล็กน้อยแต่ก็สั่งไก่มากินตามปกติ ไก่อยู่ตรงหน้ามินฮวานแล้วววววว
“ทำไมซงซึงไปนานจังนะ ห้องน้ำอยู่ใกล้ๆนี้เอง หิวแล้วนะ จะกินก่อนแล้วนะ-3-“มินฮวานนั่งจ้องไก่มาได้สิบนาทีแล้ว ห้องน้ำก็อยู่ใกล้ๆเดินสองก้าวก็ถึงแต่ซึงฮยอนหายไปนานเกิ๊นนนนนนนนน
“มาแล้วๆๆๆๆๆ”ซึงฮยอนส่งเสียงทั้งทีเมื่อกลับถึง มินฮวานที่นั่งมองไก่ตาไม่กระพริบนั้นเงยหน้ามองซึงฮยอนแล้วเอ่ยขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงติดโมโหเล็กน้อย
“ไม่กลับมาชาติหน้าเลยล่ะ นี่หิวจะแย่แล้วเนี่ย-3-“
“แล้วทำไมไม่กินรอไปก่อนล่ะ”
“ก็ถ้ากินก่อนแล้วนายดันหายไปแล้วไม่กลับมาฉันก็ต้องจ่ายตังเองอะดิ”มินฮวานไม่รอช้าหยิบไก่เข้าปากทันที
“ขี้งกก็ว่ามาเถอะ แหมม่- -“
“ปากเสีย!! ยุคนี้มันยุคประหยัดตะหาก พูดจาไม่สุภาพเอาไก่ไปยัดปากเลย”มินฮวานว่าแล้วหยิบไก่ยัดใส่ปากซึงฮยอนไปหนึ่งชิ้น
“ง่ำๆๆๆ”
“อ้ามๆๆๆ”แล้วทั้งคู่ก็เขมือบไก่กันอย่างเอร็ดอร่อยกันเลยทีเดียว จนเวลาผ่านไปสักพักจนทั้งคู่กินเสร็จ ซึงฮยอนก็เอ่ยขึ้นมา
“นี่มินฮวาน”
“หืม? ว่าๆๆ”มินฮวานพูดพลางหยิบกระดาษทิดชูมาเช็ดปาก
“ยื่นมือมานี่สิ”
“ทำไม”
“ยื่นมาเถอะน่า>O<”ซึงฮยอนที่เห็นมินฮวานไม่ยอมยื่นมือมาสักทีก็ถือโอกาสจับมือของมินฮวานแล้วดึงเข้ามาหาตนเอง
“อะไรของนายยยย!!”
“…..”ซึงฮยอนไม่ตอบคำถามของมินฮวานและล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของตัวเองหยุกหยิกๆสักพักก็เอามืออกจากกระเป๋าพร้อมกับอะไรบ้างอย่างที่อยู่ในมือ
“มินาริ…”
“วะ ว่า?”มินฮวานทำหน้างงพลางเลิกคิ้วให้ซึงฮยอนเป็นการถาม
“ฉัน….ฉัน…..ฉัน เอ่อ.. ^///^”
“อะไรของนาย-O-“มินฮวานถึงกับอ้างปากค้างที่เห็นซึงฮยอนมีอาการเคอะเขินแบบไร้สาเหตุ
“ฉัน….ให้นะ-////-”ซึงฮยอนเอ่ยอย่างเคอะเขินแล้วสวมแหวนวงสวยที่ตนแอบไปซื้อมาก่อนหน้านี้ให้มินฮวาน
“ซะ ซงซึง-( )-“มินฮวานถึงกับอ้างปากกว้างกว่าเก่าด้วยความตกใจ
“^///^”
“ให้ฉัน เอ่อ….จะดีหรอ-//-“
“อื้ม ก็ให้ไปแล้วนี้”
“คะ คิดยังไงถึงให้ฉันล่ะ-0-“
“ก็ เอ่อ….คิดว่า….”ซึงฮยอนพูดแล้วหยุดประโยคไปทำให้มินฮวานต้องเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“คิดว่าอะไร!”
“คิดว่า…….’ Cyo=v[okp ’” ซึงฮยอนไม่พูดแต่เขียนเป็นภาษาที่อ่านไม่รู้เรื่องใส่กระดาษแล้วยื่นให้มินฮวาน ทำให้มินฮวานยิ่งงงหนักกว่าเดิม อ่านไม่ออก!
“อะไรฉันอ่านไม่ออก!!”
“กลับไปดูแป้นพิมพ์ที่คอมพิวเตอร์นายก็จะรู้เองแหละ^//^”ซึงฮยอนว่า ยิ้มหวานให้มินฮวาน มินฮวานที่ไม่รู้ความหมายถึงกลับหน้าบึงและงงเป็นอย่างมาก ถึงจะแอบดีใจที่ซึงฮยอนซื้อแหวนวงที่เขาเห็นเมื่อกี้ในร้านก่อนหน้าที่ทั้งคู่จะมากินไก่ด้วยกันก็เถอะนะ แต่สิ่งที่ซึงฮยอนกำลังจะบอกเขามันคืออะไรกัน
“อ๊ะ ขอโทษนะครับ ผมของยืมดูแป้นพิมพ์ที่โน๊ตบุ๊คหน่อยสิ”มินฮวานที่เหลือบไปเห็นโต๊ะข้างๆมีคนที่กำลังเปิดใช้คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คพอดีจึงเดินเข้าไปหาและถามขึ้น
“คุณจะทำอะไรหรอ?”ผู้ที่เป็นเจ้าของโน๊ตบุ๊คเอ่ย แต่มินฮวานก็ไม่ได้สนใจอะไรมากดูกระดาที่ซึงฮยอนเขียนประโยชน์ที่ไม่เป็นภาษาให้สลับกับแป้นพิมพ์ไปมา
“C คือ ฉ.ฉิง y คือ ไม้หันอากาศ ……….p คือ ย.ยักษ์”มินฮวานเริ่มไล่ตัวอักษรและแปลเป็นภาษาไปทีละตัว จนถึงตัวสุดท้าย หน้าขาวๆของมินฮวานก็เปลี่ยนสีเป็นสีแดงทันที
“-/////- ขอบคุณนะครับ”มินฮวานกล่าวขอบคุณเจ้าของโน๊ตบุ๊คแล้วเดินหน้าแดงกลับมาหาซึงฮยอนที่นั่งยิ้มหวานมองมินฮวานอยู่
“ไง รู้รึยังมินาริ^//^”
“ระ รู้แล้ว-//////-“มินฮวานนั่งจุมปุ๊กที่เก้าอี้ตัวเดิมกับเมื่อครู่นี้แล้วตอบกลับซึงฮยอนไป
“แล้วนายคิดยังไง…?”
“ฉันหรอ เอ่อ……><”
“นายคิดยังไงมินฮวาน?”ซึงฮยอนจ้องหน้ามินฮวานอย่างเอาคำตอบจนคนโดนจ้องถึงกลับเกิดอาการบิดกันเลยทีเดียว
“ฉันคิดว่า…..ฉัน ฉัน…ฉันก็กำลังคิดเหมือนกับนาย!>///<”
“มินาริ!!!”
“ซงซึง!!”
“มินาริ!!!>O<”
“ซงซึง!!!>O<”
“มินาริของซงซึง!!!!^O^”ทั้งคู่พลัดกันเรียกชื่อกันไปมาอย่างกับในละครที่พระเอกกับนางเอกร้องเรียกหากันยังไหงอย่างนั้น
“ขอบคุณนะซึงฮยอน”มินฮวานเอ่ยขอบคุณซึงฮยอนแล้วมองไปที่แหวนบนนิ้วป้อมๆของตนเอง
“อืม ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง^^”
“อืมมมมม-//-“
“Happy Valentine นะมินาริ ‘Cyoiydokpot ‘”ซึงฮยอนว่าแล้วเขียนประโยคปริศนาใส่กระดาษแล้วส่งให้มินฮวานอีกครั้ง พอมินฮวานเห็นก็ทำท่าจะลุกไปขอยืมโน๊ตบุ๊คของคนข้างๆเพื่อถอดรหัสประโยคอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ซึงฮยอนดึงแขนของมินฮวานไว้แล้วใช้แรงของตัวเองดึงมินฮวานให้ลงมานั่งตักของเขา
“ไม่ต้องไปรบกวนเขาหรอก”
“ก็ฉันอยากรู้-0-“
“อยากรู้จริงหรอ?”ซึงฮยอนว่าอย่างลองเชิงแล้วทำหน้าตาเจ้าเล่ห์
“ก็ใช่น่ะสิ-3-“
“งั้นเดี๋ยวฉันบอกให้เอามั๊ย?”
“นายบอกฉันแต่แรกก็หมดเรื่องล่ะ- -“
“บอกไปก็ไม่ตื่นเต้นสิ^^”ซึงฮยอนว่าพลางจับมือของมินฮวานไว้แน่น
“แล้วมันต่างอะไรกับบอกฉันตอนนี้ล่ะ-O-?”
“ก็….^^”ซึงฮยอนทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นแล้วขยับใบหน้าของตนเข้าไปใกล้ใบหน้าของมินฮวานจนมินฮวานต้องหลับตาปี๋
“><”
“ฉันรักนายนะ ^^”ซึงฮยอนกระซิบข้างหูของมินฮวานเบาๆ ซึ่งก็อย่างที่เขานั้นคิดไว้ มินฮวานตื่นเต้นอย่างที่เขาบอกจริงๆเพราะตอนนี้หัวใจของมินฮวานกำลังเต้นโครมครามๆอย่างหนัก
“>///////<”
“ฉันจะรักแค่นายคนเดียว มินาริของฉัน^^”
“สัญญา-//-“มินฮวานว่าแล้วชูนิ้วก้อยเล็กๆป้อมๆของตนขึ้นมา
“อื้ม ฉันสัญญา^//^”ซึงฮยอนเองก็ยื่นนิ้วก้อยของตนมาเกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยของมินฮวานเช่นกัน
……………………………………………………….
# HUN x HONG <3 #
“นี่ นายจะไปทำธุระที่ไหนอ่า?”ฮงกีเอ่ยถามจงฮุนขึ้นขณะที่เจ้าตัวนั้นกำลังนั่งกดโทรศัพท์เล่น
“ถึงแล้วนายก็รู้เองแหละ”จงฮุนว่าและทำหน้าที่ขับรถส่วนตัวคันงามของตนเองต่อไป
“แค่นี้ก็บอกไม่ได้ โว๊ะ!-3-” ฮงกีทำปปากยื่นปากยาวแต่ก็ยังคงความน่ารักไว้อยู่ดี
“นี่ เล่นแต่โทรศัพท์นั้นล่ะ”
“เรื่องของฉันปะ????”ฮงกีว่าแต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอโทรศัพท์ของตนเอง
“แต่นายมากับฉันนะ!”
“แล้วไง คิดว่าฉันอยากมา????? ”
“นั่นสินะ ฮะฮะฮะฮ่า”ถึงแม้ว่าจงฮุนจะหัวเราะแต่ก็เป็นเสียงหัวเราะที่ไปในทางสมเพชตัวเองเสียมากกว่า ซึ่งฮงกีนั้นก็สัมผัสได้ว่ามันเป็นเสียงหัวเราะที่แปลกๆเจ้าตัวจึงละจากหน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังเล่นอยู่แล้วจ้องมองไปที่จงฮุน
“นี่ จงฮุนฉันไม่เล่นแล้วก็ได้นะโทรศัพท์อ่ะ”
“ไม่เล่นต่อไปล่ะ”จงฮุนว่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆและยังคงทำหน้าที่ขับรถต่อไปโดยที่ไม่หันมามองฮงกีแม้แต่น้อย อาการแบบนี้มัน งอนชัดๆเลย
“จงฮุนอา ไม่เล่นแล้วววว
“อืม”
“จงฮุนนนน สนใจฉันหน่อยสิ งอนอะไรฉันหรอ”
“ป่าว”อีกแล้วจงฮุนทำน้ำเสียงเรียบๆแบบนี้ใส่ฮงกีอีกแล้ว
“นี่ ไม่ได้งอนก็หันหน้ามาสิ”ฮงกียังคงเว้าวอนต่อ เพราะเขารู้ดีว่า จงฮุนในรูปแบบนี้ กำลังงอนอยู่ ชัวร์ๆไม่ต้องมีใครมาแถลงไขฮงกีก็รู้ดี ฮงกีกับจงฮุนรู้จักกันมากี่ปีแล้วล่ะจะไม่รู้นิสัยกันก็ไม่ใช่แล้ว
“ฉันขับรถอยู่”
“จงฮุน จงฮุนอา
“อะ เอ่อ… ฟะ ไฟเขียวแล้วขับรถไปเซ่! จะได้ถึงสักทีฉันหิวแล้วน๊า!!!! -//-“
“อืมมมม^^” จงฮุนที่เห็นเช่นนั้นก็หายงอนไปเลย แถมยังยิ้มให้กับอาการน่ารักๆของฮงกีอีกด้วย……
“FT ทาวน์ O_O???”ฮงกีถามจงฮุนด้วยความสงสัยทันทีที่มาถึง ธุระของจงฮุนมันคือที่นี่จริงๆน่ะหรอ
“อืม FT ทาวน์ ลงมาสิ”จงฮุนก้าวลงจากรถแล้วร้องเรียกฮงกีให้ลงมาในขณะที่ฮงกีนั้นกำลัง นั่งเอ๋อแดก งงเป็นหมูตาแตกอยู่บนรถ ก็ FT ทาวน์มันเป็นสถานที่ที่ฮงกีนั้นเคยบอกกับจงฮุนว่าอยากมานี่น่า เพราะFTทาวน์นั้นเป็นคล้ายๆเมืองเล็กๆเมืองนึ่งในวันเดอร์แลนด์เลย มีร้านค้าต่างๆมากมายสวยงามและน่ารัก มีที่ถ่ายรูปสวยๆ แล้วที่สำคัญ มีบ้านขนมหวานสิ่งที่ฮงกีชอบมากที่สุดของ FTทาวน์
“นี่ ลงมาได้แล้ว จะต้องให้ฉันไปเปิดประตูเชิญให้ลงมาด้วยมั๊ย ลงมาๆ”จงฮุนว่าอีกครั้งเมื่อเห็นฮงกีนั้นยังคงนั่งเอ๋อแดกอยู่บนรถ
“……”
“ฮงลงมาได้แล้ว!”
“……..”
“ฮงกียา ลงมาได้แล้ววววว”
“……..” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกคะ ตุ๊ดดดดดดดดด
“ก๊อกๆๆ ฮงกียา
“อะ เอ่อ ห๊ะ??”ฮงกีที่ได้ยินเสียงค๊อกกระจกจึงมีสติขึ้นมาอีกครั้ง
“ลงมาได้แล้ววววว”
“อืมๆ”ฮงกีพลักหน้าหงึกๆ แล้วก้าวลงจากรถคันงามของจงฮุน
“ไง กว่าจะลงมาได้นะ เอ๋อกินเลยรึไงที่ฉันมีธุระในที่ที่นายอยากมานักอยากมาหนาน่ะ หืม??”จงฮุนเมื่อเห็นฮงกีเดินลงมาจึงเอ่ยแซว
“ก็นิดนึงแหละ ว่าแต่นายมีธุระอะไรที่นี่หรอ?”
“นายจะอยากรู้ไปทำไม จะว่าไปนายไม่ได้อยากมากับฉันด้วยซ้ำนี่น่า”
“แต่ฉันก็มากับนายแล้วนี่ บอกหน่อยสิ นะ”
“ฉันมาเที่ยวน่ะ”จงฮุนว่าแล้วเดินนำหน้าฮงกีเข้าไปในFTทาวน์
“เที่ยว? ธุระของนายคือเที่ยวเนี่ยนะ เชื่อเลยอะ-3-“ฮงกีบ่นเล็กๆแล้วเดินตามจงฮุนเข้าไป
“รึนายจะกลับไปนอนเล่นเกมที่หอ หืม?? บ่นจัง-*-“
“ใช่เรื่องหรอ กว่าจะได้มานะ ไม่กลับหรอก แล้วก็ ไม่บ่นแล้วก็ได้ ชิชิ-3-“ฮงกีว่าแล้วเดินตามหลังจงฮุนต้อยๆ
“หิวใช่มั๊ย เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน”
“นายเลี้ยงงงงงง><”
“อื้ม เลี้ยงก็เลี้ยง ไอ้หมูเอ้ย!”จงฮุนว่าแล้วเอื้อมมือไปขยี้หัวของฮงกีคนที่เดินตามตนเองมาอย่างหมั่นเขี้ยว
“เดี๋ยวตบยันเจ็ดชั่วโคตร หัวยุ่ง- -“
“โหดตลอดเลยยยยย”
“แน่นอนแหละ ยัง ยังไม่หยุดอีก - -“ฮงกีว่าแล้วมองหน้าจงฮุนอย่างเคืองๆ
“ครับๆ หยุดแล้วๆ โห๊ดโหด มาๆจะพาไปหาร้านอร่อยๆกิน”จงฮุนว่าพลางผละมือออกจากหัวของฮงกีแล้วเลื่อนมาจับที่มือของฮงกีแทนอย่างเนียนๆ
“จงฮุน…”ฮงกีหยุดเดินแล้วกระตุกมือของจงฮุนไว้เมื่อเขาพบกับร้านดอกไม้สีสวยที่อยู่ระหว่างทางเดินไปร้านอาหารที่จงฮุนกำลังจะพาไป
“หืม???”
“สวย*O*”ฮงกีว่าแล้วส่งสายตาวิ้งๆวับๆ วิ้งๆว้าวๆ ประกายปิ้งๆ ระยิบระยับไปทางร้านดอกไม้ร้านนั้น
“นายชอบหรอ?”จงฮุนเมื่อเห็นอาการของฮงกีก็ถามขึ้นแล้วจูงมือฮงกีเข้าไปดูดอกไม้ที่ตั้งโชว์อยู่หน้าร้าน
“ก็ชอบ สวยดี นายดูดอกนั้นสิ กุหลาบสีเหลือง อย่างสวยเลยยยยยย><”
“งั้นแป๊บนึง กุหลาบสีเหลืองใช่ปะ”
“เออ อย่างสวยยยย>O< … แล้วจะไปไหน เฮ้ย!”จงฮุนไม่พูดพร่ามทำเพลงปล่อยฮงกีให้ยืนตาหวานช่ำดูดอกไม้อยู่หน้าร้านแล้วตนก็รีบเดินเข้ามาในร้านจัดการซื้อดอกกุหลาบสีเหลืองที่ฮงกีมองตาเป็นประกายดอกนั้นมา
“ไง ดูทำเข้าแมลงวันบินเข้าปากล่ะ- -“จงฮุนที่เพิ่งดินออกจากร้านมาก็เอ่ยแซวฮงกีพลางก็ซุกดอกกุหลาบที่ตนซื้อมานั้นไว้ข้างหลัง
“ยังไม่เข้าสักหน่อย บู้วววววว-3-“
“ก็เกือบแล้วนะ ฉันเห็น ฮะฮ่าๆ”จงฮุนยังแซวฮงกีไม่เลิกจนเจ้าตัวเจอกำปั้นน้อยๆของฮงกีทุบไปสองสามที
“เออ แล้วเข้าไปทำอะไรมา”ฮงกีที่เพิ่งนึกขึ้นได้เอ่ยถามจงฮุนขึ้นด้วยความสงสัย ส่วนจงฮุนนั้นก็ได้แต่ยิ้มกริบแล้วยื่นดอกกุหลาบสีเหลืองที่ซ่อนไว้ข้างหลังของตัวเองออกมา
“O_O????”ฮงกีตาโตพร้อมกับทำหน้างงใส่จงฮุนเมื่อเห็นดอกกุหลาบสีเหลืองที่ตนนั้นมองตาหวานใส่เมื่อครู่นี้มาอยู่ตรงหน้า
“รับไปสิ จะเอามั๊ยเนี่ย!!”
“หะ ให้ฉันหรอ??”
“อื้ม จะเอามั๊ย???”จงฮุนว่าแล้วยื่นดอกกุหลาบให้ฮงกีอีกรอบ
“อะ เอาสิ ของฟรี -//-“ฮงกีว่าแล้วรับดอกกุหลาบจากจงฮุนมาพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสี ไม่รู้ว่าขึ้นสีเพราะดีใจที่ได้ดอกกุหลาบสีเหลืองที่อยากได้ รึขึ้นสีเพราะคนให้ก็ไม่รู้
“ก็กินดอกไม้แทนข้าวเนอะ^^”จงฮุนที่เห็นฮงกีทำหน้าแบบนั้นเลยอดที่จะแกล้งไม่ได้เอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆ
“อะไรอ่า ไม่เกี่ยวกันเลย นายซื้อให้ฉันเอง ไม่เกี่ยวๆ นายต้องเลี้ยงข้าวฉันด้วย ไม่รู้แหละนายลากฉันมาด้วยแล้ว-3-“
“งั้นกลับกันเลยดีมั๊ย”
“จงฮุนอา
“นายกำลังทำใจฉันละลายอีกแล้วนะฮง…”จงฮุนบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วหันไปยิ้มให้ฮงกีก่อนที่จะเอื้อมไปจับมือนุ่มๆของฮงกีแล้วพาไปร้านอาหารดั่งที่ว่าไว้ตั้งแต่มาถึง
“จงฮุ๊นนนนน!!! ถ่ายรูปกัน^^”ฮงกีว่าหลังจากที่ทั้งคู่กินอาหารกันเสร็จแล้วมาเดินเล่นดูโน้นดูนี่ซื้อของกันบ้างเล็กๆน้อยๆ
“หืม?”
“ถ่ายรูปกันเร็ว^^”ฮงกีว่าแล้วยกโทรสับมือถือของตัวเองขึ้นเตรียมที่จะถ่ายรูป
“ฮุน ยิ้มๆๆๆ หนึ่ง สอง ซั่ม! ^O^”
“^_^”จงฮุนยิ้มหล่อละลายใจคนทั้งโลกร่วมทั้งคนที่ถ่ายอยู่ด้วยใส่กล้องโทรศัพท์ของฮงกีเมื่อฮงกีนับ ซั่ม!
“ยิ้มสวย-//-“ ฮงกีว่าพลางเลื่อนดูรูปที่ตนกับจงฮุนถ่ายด้วยกัน อยากให้เป็นแบบนี้ทุกๆวัน อยากหยุดเวลาไว้แค่ตอนนี้ ตอนที่จงฮุนและฮงกีอยู่ด้วยกันแบบนี้….
“จะไปไหนอีกมั๊ย?เดี๋ยวจะกลับถึงหอมืด”จงฮุนถามฮงกีขึ้นในขณะที่ทั้งคู่เดินจับมือกันเดินเล่นแวะซื้อนั่นแวะนี่ไปเรื่อย
“บ้านขนมหวานนนนนน นายยังไม่พาฉันไปเลย ฉันอยากไปบ้านขนมหวาน”
“อืม งั้นก็ไปสิ”
“อื้ม^_^”ว่าแล้วทั้งคู่ก็เดินทางไปยังบ้านขนมหวานสิ่งที่ฮงกีให้ความสนใจที่สุดในFTทาวน์แห่งนี้
“ว้าวววววว น่ากินทั้งนั้นเลยอ่าจงฮุน ดูเค้กก้อนนั้นดิ ดูๆ ช็อกโกแลตสิ ><”ฮงกีกล่าวอย่างร่าเริงแล้วกวาดสายตาไปทั่วบ้านขนมหวานทั้งทีที่มาถึง
“นี่ อย่าเยอะ อายคนอื่นบ้าง-*-“จงฮุนกล่าวเตือนฮงกีขึ้นเมื่อเห็นว่าฮงกีดูร่าเริงเกินไปจยเกินเหตุจนคนในบ้านขนมหวานเริ่มหันมามอง
“ก็มันนน่ากินจริงๆนี่ น่ารักด้วย>O<”ฮงกีว่าอีกครั้งแล้วยกกล้องโทรศัพท์มือถือของตนมาถ่ายรูปเก็บไว้
“ฮงกียา ไปนั่งรอที่โต๊ะนั้นนะ เดี๋ยวฉันสั่งขนมเค้กกับช็อกโกแลตให้นาย นะ นะ ฉันเลี้ยง ไปนั่งรออย่างสงบๆเถอะT^T”จงฮุนแกมบังคับแล้วดันหลังให้ฮงกีไปนั่งรอที่โต๊ะใกล้ๆ
“ก็ได้*O*“ฮงกีที่เห็นว่าจงฮุนจะเลี้ยงขนมเขา เลยรีบทำตามอย่างที่จงฮุนบอกอย่างว่าง่าย เมื่อฮงกีเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้ว จงฮุนก็จัดแจ้งเดินไปซื้อขนมเค้ก กับ ช็อกโกแลตให้ฮงกี
“มาแล้วๆ”จงฮุนกล่าวขึ้นขณะที่ตนกำลังถือกล่องขนมน่ารักๆขนาดกลางกล่องหนึ่งของบ้านขนมหวานอยู่ในมือเดินมาที่โต๊ะที่ฮงกีนั่งอยู่
“มาช้าๆ โด่ว”
“กล้าบ่นฉันหรอ เดี๋ยวก็ไม่ให้กินขนมเลย- -“
“ไม่บ่นก็ได้ นายไม่เคยสายยยย นายน่ารักที่สุดดดดดด>O<”ฮงกีว่าแล้วแย่งกล่องขนมในมือของจงฮุนมาเปิดดู
“น่ากินๆๆๆ อ๊างงงงง รักนายยยยยย><”
“รักฉันจริงหรอ^^”
“จริงที่สุ๊ดดดดด ง่ำๆๆ - )O( -”ฮงกีว่าแล้วจัดการขัดขนมที่จงฮุนซื้อมาเข้าปากอย่างอเร็ดอร่อย อย่างรสอูมามิ
“ฮ่าๆๆ ระวังติดคอไอ้อ้วน ค่อยๆกิน”จงฮุนหัวเราะตาหยีกับภาพตรงหน้าที่เห็น หมูตระกะกำลังกินขนม-..-
“จงฮุนแวะแม่น้ำฮันหน่อยสิ ไหนๆก็ผ่านอยู่แล้ว นะ นะ”ฮงกีว่าในขณะที่กำลังนั่งอืดอยู่บนรถของจงฮุน หหลังจากที่ฮงกีเขมือบขนมหวานที่จงฮุนซื้อมาอย่างพอใจแล้วทั้งคู่ก็มุ่งหน้าขับรถกลับหอพักทันทีเพราะจงฮุนไม่อยากขับรถทางไกลในเวลามืดๆ มันอันตราย
“อื้ม ก็ได้ๆ นานๆมาทีแวะสักหน่อยก็ดี”จงฮุนว่าแล้วเลี้ยวรถเข้ามาทางแม่น้ำฮัน
“เฮ้ออออออ ฉันชอบบรรยากาศตอนนี้ที่สุดเลย เย็นสบายดี”ฮงกีว่าพลางเดินรับลม(ย่อยอาหาร)เมื่อมาถึงแม่น้ำฮัน ตอนนี้ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว บรรยากาศมันก็เย็นๆอย่างที่ฮงกีบอกจริงๆนั้นแหละ
“นี่ฮงกี…..”อยู่ๆจงฮุนที่เดินตามหลังของฮงกีว่าก็เอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ จนทำให้ฮงกีคนที่เดินนำหน้าอยู่หันกลับมามอง
“หืม?? มีอะไรหรอ”
“วันนี้วันที่เท่าไร?”
“14 -0-“ ที่เรียกเขาเพราะจะถามวันที่แค่นี้นี่นะ มันน่าจับโยนทิ้งลงแม่น้ำฮันนักเชียว
“เดือนอะไร?”จงฮุนก็ยังคงถามฮงกีไม่เลิกอย่างหน้าตาเฉย
“กุมพาพันธ์- -”
“แล้ววันนี้เป็นวันอะไร?”
“วันศุกร์ไง โว๊ยยยย!! นายความจำเสื่อมรึไงเนี่ย จะถามวันถามเดือนฉันทำไม จะถามปีด้วยมั๊ยจะได้บอก ห๊ะ!!!-0-“ฮงกีที่เริ่มฉุนกับคำถามของจงฮุนพูดอย่างโวยวายเสียงดัง
“นายตอบผิด^^”จงฮุนที่ยังไม่รู้สึกรู้สาว่าฮงกีกำลังจะกินหัวเขาได้อยู่แล้วเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ผิดอะไร ก็ตอบถูกทุกอย่างวันนี้วันศุกร์ที่ 14 กุมพาพันธ์ไง-O-“
“วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ตะหาก^^”ฮงกีที่ได้ยินจงฮุนพูดเช่นนั้นก็ถึงกับสตั้นไปสามวิเลยทีเดียว เขาลืมไปได้ไงวะว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ เที่ยวจนลืมไปเลย
“เออวะ วาเลนไทน์-0-“
“แล้วนายรู้อะไรมั๊ยฮงกี…”
“แล้วไม่บอกฉันจะรู้มั๊ย“ฮงกีว่าพลางหยักไหล่ยียวนกวนจงฮุนหน่อยๆ จงฮุนเห็นเช่นนั้นก็ส่ายหน้าแล้วก็พูดขึ้นอีกครั้ง
“คำจำกัดความของวันวาเลนไทน์ เขาบอกว่า ให้ไปเที่ยวกับคนที่เรารักในวันนี้^//^”
“แล้วไง????”ฮงกีทำถ้าคิดตามแต่ก็ยังถามออกมาอย่าง งง จงฮุนจะมาบอกเขาทำไมวะ
“แล้วก็นะ เขาจะให้ดอกไม้คนที่รัก จะพาไปกินข้าว ซื้อช็อกโกแลตให้^^”จงฮุนยังว่าให้ฮงกีฟังต่ออย่างยิ้มๆ
“แล้ว??????”ฮงกียังคงทำหน้างงและไม่เขาใจในสิ่งที่จงฮุนกำลังพยายามที่จะสื่อให้ฮงกีรู้
“นี่ ฮงกี นายเอ๋อ นายเซ่อ นายโง่ รึนายโง่กันแน่เนี่ย!!”จงฮุนที่เห็นเช่นนั้นเลยพูดอย่างเฟลๆ ฮงกีมันจะซื่อเกินไปแล้ว พูดขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีก
“อ้าววว อะไรวะ อยู่ดีๆก็มาด่าเว้ย-3-“
“ฉันพูดขนาดนี้นายยังไม่รู้อีกหรอ ฮงกียา”
“รู้แล้วจะถามมั๊ย-0-“
“โอเค ไอ้คนซื่อ งั้นนายคิดตามเรื่องที่ฉันพูดนะ”จงฮุนว่าอย่างเอื่อมๆพลางจับมือฮงกีอย่างเนียนๆ
“ทำไมฉันต้องคิดถามด้วย- -“
“เออน่า คิดๆตามไปเถอะ- -^“
“ก็ได้ ว่ามา-3-“
“วันนี้วันวาเลนไทน์…”
“เออ วาเลนไทน์รู้แล้วไม่โง่-0-“
“- -“จงฮุนมองหน้าฮงกีอย่างตักเตือน ถ้าฮงกียังไม่หยุดกวนจงฮุนจะจับตีมันตรงนี้แหละ ไอ้ตัวทำร้ายบรรยายกาศ นี่เขาคิดผิดรึคิดถูกกันแน่นะที่มาชอบคนอย่างฮงกี ฮงกีที่เห็นสายตาของจงฮุนว่าไม่เล่นตนเองก็ยิ้มหวานแล้วตั้งใจทำในสิ่งที่จงฮุนบอกไว้ทันที
“…วาเลนไทน์ อื้มๆ”
“คำจำกัดความของวันวาเลนไทน์คือพาคนที่ตัวเองรักไปเที่ยว….วันนี้นายไปเที่ยวกับใคร?”
“วันนี้…..ฉันไปเที่ยวกับนาย-0-“
“แล้ววันวาเลนไทน์เขาจะให้ดอกไม้คนที่ตัวเองรัก….วันนี้ใครให้ดอกไม่นาย?”
“ก็..นะ นาย-O-“
“เขาจะพาคนที่ตัวเองรักไปทานข้าว…..วันนี้นายไปกินข้าวกับใคร?”
“ก็….นาย -/-“
“เขาจะให้ช็อกโกแลตกัน….วันนี้ใครซื้อช็อกโกแลตให้นาย?”
“นะ นาย-//-“
“แล้วอีกอย่างนึงที่สำคัญมากเลยสำหรับวันวาเลนไทน์ นายรู้มียว่ามันคืออะไร??”
“มะ ไม่รู้-//-“ เหมือนฮงกีจะเริ่มรู้แล้วว่าสิ่งที่จงฮุนกำลังจะสื่อให้เขารู้คืออะไร ทุกๆอย่างที่คนรักเขาทำกันในวันนี้ จงฮุนทำให้เขาหมดทุกอย่าง เขาเข้าใจถูกแล้วใช่มั๊ยนะ…
“อีกอย่างนึ่งที่สำคัญของวันวาเลนไทน์ก็คือ….บอกรักกับคนที่เรารัก ถ้าไม่บอกสิ่งที่ทำมาทุกอย่างก็ไร้ความหมาย^^”
“อื้ม-//-“
“แล้ววันนี้มีใครบอกรักนายรึยัง??” จะว่าไป…จงฮุนก็ยังไม่ได้บอกอะไรกับฮงกีเลยนี่น่า งั้นแสดงว่าสิ่งที่จงฮุนทำให้เขาในวันนี้ก็แค่บังเอิญสินะ ฮงกีจอมฟุ้งซ่านคิดอะไรไร้สาระสิ้นดี ฮะฮ่าๆ
“ยังหรอก ฮะฮ่าๆ กลับหอเถอะฉันอยากพักแล้ว”ฮงกีว่าแล้วหันหลังให้จงฮุน อะไรกันทำไมเขาถึงได้เจ็บที่หัวใจแปลกๆแบบนี้
“จะรีบกลับไปไหน ฉันยังไม่ได้บอกอะไรนายเลยนะฮง”
“นายจะบอกอะไร ฉันอยากกลับแล้ว!”
“ฉันกำลังจะบอกนายว่า……”จงฮุนทิ้งประโยชน์ไว้แค่นั้นแล้วเดินอ้อมมาข้างหน้าของฮงกี
“…..?”
“ฉันรักนาย”
“-O-“
“ฉันรักนาย”
“O0O”
“ฉันรักนาย”
“-////-“
“ฉันรักนาย”
“-///////////-“
“ฉัน ระ….”
“พอแล้วววววว รู้แล้วววว>/////<”ฮงกีว่าแล้วเอามือของตนไปปิดปากของจงอุนไม่ให้พูดต่อ ขืนจงฮุนยังคงพูดบอกรักเขาต่อแบบนี้ ฮงกีมีหวังได้หัวใจวายตายแน่ๆ
“งั้นบอกบ้างสิ^^”
“บอกอะไร-//-“
“บอกเหมือที่ฉันบอกกับนายไง นะ”
“ม่ายยยยยยยบอกกกกกกกก-////-”
“บอกหน่อยนะ ฉันอยากรู้”จงงฮุนยังคงตื้อฮงกีให้พูดไม่เลิก
“ม่ายยยยย><”
“นะ….นะครับ”
“ฉันก็รักนาย-0-“
“น่ารักที่สุด^^” จงฮุนว่าแล้วฉวยโอกาสหอมแก้มฮงกีไปหนึ่งฟอดดด
“นี่! ใครอนุญาตให้นายหอมแก้มฉัน!!!-O-“ฮงกีว่าแล้วทุบจงฮุนไปหนึ่งที
“อยากทำมากกว่าหอมอีก^^”
“ทะ ทำอะไรรรรรรรร-///-“ฮงกีว่าแล้วรัวกำปั้นใส่จงฮุนชุดใหญ่ ไอ้คนทะลึ่ง ตึงตัง กะละมังซักผ้า-0-
“นายคิดออะไรเนี่ยยย โอ๊ยๆๆ เจ็บ!!”
“ก็นายคิดอะไรพิเรนๆล่ะ ห้ะ!!!”ฮงกียังคงไม่วายทุบจงฮุนต่อ
“นี่ ฉันหมายถึงจูบ นายคิดอะไร หืม??”
“จะ จูบ-0-“
“อื้ม นายคิดอะไร หืมมมม^^??”จงฮุนว่าแล้วยิ้มล้อๆใส่ฮงกี
“ม่ายได้คิ๊ดดดด บร้า!!!!-////-“ ไม่ได้คิดแต่ฮงกีถึงกับขึ้นเสียงสูงไปถึงชั้นบรรยากาศเลย
“ฮ่าๆๆๆ หน้าแดงใหญ่เลย นายคิดอะไรมากกว่าจูบชัวร์ๆ”
“ก็บอกว่าไม่ได้คิดดดดดด><”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“หัวเราะอะไร ชเว จงฮุน หยุดหัวเราะนะ!!!!><”
“ถ้าหยุดแล้วจะได้อะไร^^”จงฮุนว่าพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้ฮงกี
“อะ อะไรของนาย-.-”
“ถ้าหยุด นายต้องให้ฉันจูบนาย”
“เหอะๆๆ ตลก-0-“
“จูบนะ”
“ฝัน-.-”
“จูบ นะ^^”
“บร้าหรออออ><”
“จูบนะ นะ”
“ม่ายยเอา!!!!><”
“ฮงกียา จูบนะ”
“โนววววววววววว-//-”
“ฮงกียา….จูบนะ..ครับ^^”
“โอเคคค… ฮะ เฮ้ย!.....อื้อออออ
“ฉันรักนายจังฮงกี^^”
“อื้มมมม ฉันก็เหมือนกันแหละ บู้วววว><”
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับฮงกียา^^”
“อื้มสุขสันต์วาเลนไทน์จงฮุนอา -//////- <3 ”
จบ!!!!!!!!!!!!!! จบเหอะ ไม่ไหวแล้วววววววววววว เพลียมั๊ย อ่านแล้วอึนมั๊ย ถถถถถถถถถถ มันเป็นสไตย์โปรดจงเข้าใจเมย์ด้วยยยย><
ความคิดเห็น