[All SF FTISLAND] JHxHKxWBxJJxSHxMH

ลำดับตอนที่ #3 : [SF HunxHong]Merry me new year

[SF HONG x HUN]

Merry me new year…..

เมื่อถึงช่วงเดือนธันวาคม ก็จะมีเทศกาลต่างๆมากมาย และที่ขาดไม่ได้นั้นก็คือ.....ปีใหม่

“จงฮุนอ่า ปีใหม่ทั้งทีอยู่เคาท์ดาวกันเถอะนะ นะ งานอ่าวันหลังค่อยทำก็ได้นะ”เสียงแหบทรงเสน่ห์เจ้าของใบหน้าหวานๆคล้ายผู้หญิงกล่าวพลางเดินเข้ามากอดจงฮุนหนุ่มหน้าหล่อมาดนิ่งแฟนของเขาจากด้านหลัง

“ไม่เอาน่าฮงกี งานคืองานนะ”จงฮุนว่าแล้วดึงแขนทั้งสองข้างของฮงกีออกจากตัวของเขา

“ทำไมล่ะ ปีใหม่ทั้งทีนายอยู่กับฉันไม่ได้เลยใช่มั๊ย-3-“ฮงกีว่าแล้วสะบัดหน้าหนีจงฮุนด้วยอาการงอนๆ

“อย่ามาทำตัวงี่เง่าน่าฮงกีมันน่ารำคราญ ฉันไปทำงาน เข้าใจมั๊ย!- -“จงฮุนว่าด้วยน้ำเสียงดุๆแนวตะคอก ซึ่งมันทำให้ฮงกีน้ำตาแทบร่วงอยู่แล้ว

“อะ...อืม งานก็งาน รีบไปรีบกลับแล้วกันนะ ….”

“อืม”จงฮุนตอบสั้นๆแล้วก้าวขาออกจากบ้านไป ทิ้งฮงกีให้นั่งเหงาอยู่บ้านคนเดียว

“นายเคยเห็นฉันสำคัญบางมั๊ยจงฮุน......ฮึก วันๆนายก็อยู่แต่กับงาน ลืมไปแล้ว ฮึก รึป่าวว่าเราเป็นแฟนกันน่ะ......”ฮงกีที่นั่งดูทีวีอยู่บ่นออกมาพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย

“นายน่ะสนใจงานมากกว่าฉันแล้วนะ....ปีใหม่ทั้งทีฉันขอเวลาอยู่กับนายแค่วันเดียวนายยังให้ฉันไม่ได้เลย..ฮึก ฮือๆ”ทั้งที่รายการทีวีก็น่าสนใจมากแต่ฮงกีไม่ได้สนหรอกที่เปิดก็เพราะไม่ให้มันเงียบเท่านั้นเอง....

“ก็ได้...ฉันออกไปเคาท์ดาวคนเดียวก็ได้ หึ!”ว่าเสร็จฮงกีก็ปิดทีวีและเดินเข้าไปในห้องเพื่อไปแต่งตัวและออกไปเที่ยวงานปีใหม่นอกบ้าน.....

“น่าอิจฉาจัง….”ผู้คนมากมายต่างเดินเที่ยวงานปีใหม่บนถนนFTเต็มกันไปหมด และผู้คนส่วนใหญ่นั้นจะมาเป็นคู่ๆรึไม่ก็มากับครอบครัวด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีใครมาเดินคนเดียวเหมือนฮงกีหรอก

“ปีนี้ฉันคงต้องเคาท์ดาวคนเดียวใช่มั๊ยจงฮุน....”ฮงกีว่าพลางเดินดูงานไปเรื่อยๆจนเดินมาถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง

“ชักหิวแล้วสิเรา”ฮงกีว่าแล้วก้าวเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่งซึ่งตกแต่งอย่างสวยงามเหมาะที่จะมานั่งกินข้าวกับครอบครัวหรือคนรักในวันงานปีใหม่แบบนี้

“อันยองฮาเซโย Island Restaurant ยินดีต้อนรับค่ะ^^”เมื่อฮงกีก้าวเข้ามาในร้านแค่ไม่กี่ก้าวพนักงานต้อนรับก็เข้ามาต้อนรับทันที

“ครับ^^”ฮงกียิ้มๆแล้วก้มหัวตามมารยาทให้กับพนักงาน

“ไม่ทราบว่าได้จองโต๊ะไว้รึป่าวคะ?”

“อ้อ ป่าวครับ”

“อ่าคะ งั้นเชิญทางนี้นะคะ”พนักงานต้อนรับว่าแล้วผ่ายมือไปทางฝั่งนึ่งของร้านที่ยังมีโต๊ะว่างอยู่

“ขอบคุณครับ^^”ฮงกีเอ่ยปากบอกพนักงานแล้วเดินมาทางฝั่งที่พนักงานบอก และหาโต๊ะนั่งทันที ฮงกีกวาดตาไปทั่วๆร้านมองดูการตกแต่งที่สวยงามของร้านนี้ถ้าจงฮุนมากับเขาด้วยก็คงดีและสายตาของฮงกีก็ต้องไปสะดุดกับชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งกินข้าวด้วยกันและคุยกันอย่างกระหนุงกระหนิงซึ่งมองเผินๆก็ดูน่ารักดีสำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับฮงกีแล้ว…เจ็บ

“จะ จงฮุน…”ฮงกีเอ่ยชื่อของผู้ชายที่เป็นคนที่เขารักและก็เป็นผู้ชายคนเดียวกันที่กำลังนั่งกินข้าวและคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่อย่างกระหนุงกระหนิง

“งาน…เหอะ นี่งานของนายหรอ…ฮึก”น้ำตาที่แห้งหายไปแล้วจากดวงตาคู่สวยของฮงกีกลับมาไหลอีกครั้ง ตอนนี้ความรู้สึกของฮงกีมันตีกันเต็มไปหมด ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งรัก ทั้งเจ็บ ผสมปนเปกันมั่วไปหมดแล้ว……..ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้……..ฮงกีได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ ทำไม ทำไมจงฮุนถึงได้ทำกับเขาแบบนี้ ทั้งๆที่เขานั้นรักจงฮุนมาก ตั้งแต่คบกันมาฮงกีไม่เคยนอกใจจงฮุนสักครั้ง ไม่เคยคิดจะมองใครคนอื่นนอกจากจงฮุน แล้วนี่คืออะไร สิ่งที่จงฮุนตอบแทนเขาคือการไปมีคนอื่นใช่มั๊ย หลายครั้งที่จงฮุนกลับบ้านดึกเพราะอ้างว่าตนเพิ่งเลิกจากงาน คือไปอยู่กับคนอื่นรึป่าว ทำไมจงฮุนถึงทำร้ายจิตใจฮงกีได้ถึงขนาดนี้ ที่บอกว่าอยู่เคาทืดาวกับฮงกีไม่ได้เพราะคนที่จงฮุนนั่งกินข้าวด้วยอยู่ตอนนี้รึป่าว จงฮุนเห็นฮงกีเป็นอะไร….

“ฮึก…ฉันจะไม่ยอมโง่อีกต่อไปแล้วล่ะ ฮือ”ฮงกีพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของตัวเองออกแล้วลุกจากโต๊ะที่ตนเองนั่งอยู่มุ่งหน้าไปยังอีกโต๊ะที่มีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่

“จงฮุน…”

“ฮะ ฮงกี-0-“จงฮุนที่เงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงเรียกก็ถึงกับตกใจแต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติเหมือนเดิม

“นาย ปะ…”จงฮุนไม่ทันจะเอ่ยประโยคได้จบฮงกีก็พูดขึ้นขันมาเสียก่อน

“นี่คืองานของนายใช่มั๊ย นายอยู่เคาท์ดาวกับฉันไม่ได้เพราะนายทำงานใช่มั๊ย นี่คืองานหรอจงฮุน นี่มันงานมากเลยสินะ สำคัญมากเลยสินะ มานั่งกินข้าวกับคนอื่นมันสำคัญมากเลยสิ ฮึก นายเห็นฉันเป็นอะไรอ่ะ ฮึก ขอบคุณที่หลอกกันมาตลอด ขอบคุณ….”ฮงกีว่าทั้งน้ำตาแล้วถอดแหวนที่จงฮุนซื้อให้เขาตอนคบกันออกปาใส่หน้าของจงฮุนแล้วเขาก็วิ่งออกมาจากร้านอาหารทั้งๆที่เขายังไม่ได้สั่งอะไรกินเลย

JonghunTalk

วันนี้ผมออกมาทำงานตามปกติล่ะครับใจจริงฮงกีก็ขอร้องให้ผมอยู่เคาท์ดาวด้วยนะ แต่ว่าวันนี้มันเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะทำงานหนักๆแบบนี้แล้วนี่น่า ผมมาทำโปรเจ็คปิด เพราะผมทำยอดได้แล้วพอหมดจากวันนี้ไปผมก็สบายแล้ว อาทิตย์หนึ่งเข้าทำงานแค่สองวันเองสบายเห็นๆอะ เพราะผมได้เลื่อนขั้นเป็นผู้บริหารในบริษัทของคุณพ่อแล้วล่ะครับ >< มันเป็นของขวัญที่คุณพ่อให้ผมเลย ความจริงแล้ววันนี้ผมกะเวลาไปเซอร์ไพร์และมีของขวัญสุดพิเศษเตรียมไว้ให้ฮงกีแล้วด้วยล่ะ เพราะวันนี้ผมแค่มาทำโปรเจ็คปิดงานนี้เล็กๆน้อยๆแล้วก็เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะเคาท์ดาว ฮ่าๆๆๆ แต่ก็นะพี่ชายตัวดีผมมันดันชวนผมมากินข้าวด้วยกันฉลองตำแหน่งใหม่ของผมต่ออีกด้วยสิ จะขัดก็ขัดไม่ได้ จงฮุนอยากกลับไปปหาฮงกีเร็วๆจังเลยT^T แต่ผมก็รู้อยู่หรอกว่ายังไงซะพี่ชายผมมันคงไม่ชวนผมกินข้าวจนถึงเคาท์ดาวหรอกผมรู้เพราะไอ้พี่ชายตัวดีของผมมันต้องไปเคาท์ดาวกับแฟนสาวของมันแน่นอนเลย-..- ผมมานั่งกินข้าวกับมันที่ร้าน Island Restaurant แล้วรู้มั๊ยไอ้พี่ชายตัวดีของผมมันลุกไปเข้าห้องน้ำได้นานมาก ผมจึงต้องคุยกับแฟนมันถึงเรื่องต่างๆนาๆทั่วไปเพื่อรอไอ้พี่ชายตัวดีผมมันกลับมา แต่ในขณะที่ผมกำลังคุยกับแฟนของพี่ชายอยู่ อยู่ดีๆก็มีเสียงที่ผมคุ้นเคยเอ่ยเรียกผมขึ้นซึ่งพอผมหันไปมองก็ตกใจมาก ฮงกีที่ตาแดงก่ำกับคาบน้ำตาทั้งสองข้างแก้ม ใครทำอะไรไอ้หมูของผมนะ แต่พอผมจะเอ่ยถาม ฮงกีก็พูดรัวใส่ผมเป็นชุดแล้วร้องไห้ใหญ่เลย แถมยังถอดแหวนที่ผมซื้อให้ตอนที่เราคบกันใหม่ๆออกมาปาใส่หน้าผมอีก บ้าเอ่ย เป็นเพราะฮงกีเห็นผมกับแฟนไอ้พี่ตัวดีของผมสินะเลยเข้าใจผิดแบบนี้

“ฮงกีเดี๋ยว!!”ฮงกีก็ไม่ได้ฟังอะไรผมเลยพอปาแหวนใส่หน้าผมเสร็จก็วิ่งออกจากร้านไปเลย ฟังฉันก่อนจะได้มั๊ยเนี่ยยยย ผมก็ไม่โง่รอช้าอยู่หรอกครับ รีบวิ่งตามฮงกีออกไปเช่นกัน ขืนปล่อยให้ฮงกีวิ่งออกไปทั้งทียังเข้าใจผมผิดๆแบบนี้ ผมก็ได้เสียแฟนรักสุดสวาทของผมไปน่ะสิ ผมไม่ยอมหรอก

“โธ่เว้ย!!!”แต่เหมือนสวรรค์ชั่งกลั้นแกล้งคนหล่ออย่างผม ในงานปีใหม่ที่ถนนFTนี้มันมีคนเยอะจนเกินไปทำให้ผมวิ่งตามฮงกีไม่ทันน่ะสิ T^T

“รับสายฉันสิฮง รับสิ”ผมจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์หาฮงกี แต่ฮงกีก็ไม่ยอมรับสายผม ผมจะทำยังไงดี …………..(end jonghun talk)

“โอ๊ย เจ็บนะ ปล่อย!!!!” เสียงแหบเสน่ห์ของฮงกีร้องโว๊ยวายเสียงดังลั่นกลางถนนที่มีผู้คนมากมายเดินเที่ยวงานปีใหม่กัน ซึ่งเสียงร้องของฮงกีก็ทำให้ผู้คนที่เดินๆอยู่นั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว

“พอดีแฟนเค้างอนผมอะครับไม่มีอะไร ใช่มั๊ยที่รัก”ชายแปลกหน้าที่เป็นใครที่ไหนไม่รู้หมายจะลวนลามฮงกีเอ่ยขึ้น

“ไม่ใช่นะ ผมไม่รู้จักเค้า โอ๊ย!!!!”ฮงกีเถียงขึ้นอีกครั้งแต่ก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเพราะชายแปลกหน้าบีบไปที่ข้อมือของอย่างฮงกีแรง

“อย่าเล่นตัวนักได้มั๊ย- -!!!”ชายแปลกหน้าตะหวาดใส่ฮงกีอีกครั้งแล้วก็พยายามลากตัวของฮงกีให้ตามเขาไป……..จงฮุน นายอยู่ไหน ฉันกลัว……

“ขอโทษนะครับคุณ คุณจะพาเขาไปไหนหรอ?”เสียงเข้มๆดังขึ้นจากด้านหลังฉุดมือของชายแปลกหน้าที่พยายามจะลากฮงกีไปให้หยุด

“นี่มันเรื่องของคนเป็นแฟนกัน อย่ามายุ่ง!!!”

“อ่อหรอครับ แต่ผมจะยุ่งเพราะนี่ เมียผม- -“ว่าแล้วหนุ่มหล่อดั้งรูปปั้นก็ผลักชายแปลกหน้าออกไปแล้วดึงร่างของฮงกีเข้ามากอด

“จะ จงฮุน….”

“โธ่เว้ยยย มีแฟนแล้วก็ไม่บอก- -“ชายแปลกหน้าโว๊ยวายใส่หน้าจงฮุนหนึ่งทีก่อนที่จะรีบเดินหนีออกไป ขืนอยู่ต่อจงฮุนได้จัดการจนยับเป็นแน่

 “- - เออ ที่หลังก็ดูดีๆแล้วกัน ไอ้ &*(^&(E$&&%#”จงฮุนว่าแล้วสถบใส่ชายแปลกหน้าไปชุดใหญ่ก่อนที่จะหันมาถามฮงกีด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไรมั๊ย เจ็บตรงไหนรึป่าว?”

“ปะ ป่าว….”ฮงกีตอบเสียงเรียบแล้วดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของจงฮุน

“ฮงกีคือ……”

“ขอบใจที่มาช่วย ขอตัว”ฮงกีว่าด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแล้วเดินหนีจงฮุน

“เดี๋ยวสิ…ฟังฉันก่อนได้มั๊ยฮงกียา”จงฮุนที่เห็นอย่างนั้นจึงเดินตามฮงกีมาแล้วดึงมือของฮงกีไว้

“ปล่อยฉัน เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”ฮงกีว่าแล้วสะบัดมือของจงฮุนออก

“นายกำลังเข้าใจฉันผิดอยู่นะ ฟังกันก่อนสิ”

“นายจะให้ฉันฟังอะไรอีก นายเห็นเห็นฉันโง่หรอจงฮุน ฮึก พอเถอะ ฉันไม่อยากเป็นคนโง่ได้ยินมั๊ย!!!!!”

“มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด ฮงกี ขอร้องฟังฉันอธิบายก่อนได้มั๊ย……”จงฮุนว่าด้วยสีหน้าและแววตาอ้อนวอน

“กะ ก็ ว่ามาสิ”ฮงกีที่เห็นแบบนั้นก็อดใจอ่อนให้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เมื่อจงฮุนได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มและรีบอธิบายเรื่องให้ฮงกีฟังทันที

“ผู้หญิงที่นายเห็นน่ะ แฟนพี่ชายฉันนะฮง แล้วที่บอกว่าทำงาน ฉันก็ไปทำมาจริงๆทำเสร็จพี่มันก็ชวนฉันว่าเลี้ยงเนี่ย อีกอย่างฉันกะเวลาเคาท์ดาวกับนายไว้แล้วล่ะน่า ก็แค่ อยากเซอร์ไพร์นายแค่นั้นเอง”จงฮุนอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฮงกีฟังและหวังว่าฮงกีของเขาจะเข้าใจและให้อภัยเขา

“…….”

“ฮงกี นายไม่เชื่อฉันหรอ ฉันพูดจริงๆนะ”จงฮุนเอ่ยขึ้นอีกรอบเมื่อเห็นฮงกีเงียบไม่พูดอะไรแถมยังหันหน้าหนีเขาอีก

“………”

“ฮงกียา…..”

“ฮึก ฮืออออ ไอ้บ้า ไอ้บ้าๆ นายมันบ้า จงฮุนคนบ้า แง่TOT” ฮงกีว่าแล้วโผล่กอดจงฮุนทันที จงฮุนที่เห็นเช่นนั้นก็กอดตอบฮงกีด้วยเช่นกัน

“ทำไมไม่บอกฉันก่อนเล่า”

“นายอยู่ให้ฉันบอกมั๊ยล่ะ หืม มาถึงก็บ่นๆๆๆใส่ ฮ่าๆๆๆ”

“ย๊า!!!! ฉันไม่ได้บ่นนะ-3-“ฮงกีว่าแล้วตีแรงๆไปที่อกของจงฮุนทันที

“ไม่บ่นอะไรล่ะ นายอ่ามาถึงก็วีนใส่ฉัน แถมยังปาแหวนใส่หน้าฉันอีก เจ็บนะ-3-“ จงฮุนว่าพลางแกล้งทำสีหน้างอนๆฮงกีนิดๆ

“กะ ก็ฉันไม่รู้นี่ ขอโทษนะ”

“ไม่ยกโทษให้!”

“ย๊า!!! จงฮุนอา ขอโทษน๊าO^O”ฮงกีว่าพร้อมทั้งทำสายตาออดอ้อนอย่างที่ชอบทำเวลาง้อจงฮุน จงฮุนที่เห็นอย่างนั้นก็ต้องหลุดหัวเราะออกมาและขยี้ลงไปที่ผมของฮงกีอย่างหมั่นเขี้ยว

“ฮะฮ่ะฮ่าๆ น่ารักอย่างนี้งอนไม่ลงหรอกครับ^^”

“ก็ลองงอนลงดูสิ จะงอนกลับเลย-3-“ฮงกีว่าพลางยกมือขึ้นจัดทรงผมของตัวเอง

“^^” จงฮุนส่งยิ้มหวานให้ฮงกีหนึ่งทีก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะนั่งคุกเข่าลงกับพื้นถนน

“จะ จงฮุน ทำอะไรของนายเนี่ย ลุกขึ้นมาเลย!!”ฮงกีที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจเป็นอยากมาก ผู้คนที่อยู่บริเวณรอบข้างก็เริ่มหันมาสนใจทั้งสองคนมากขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่ลุก”

“ลุกสิ คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว ลุกขึ้น-0-“ฮงกีหน้าเหวอเล็กๆและพยายามจะดึงตัวของจงฮุนให้ลุกขึ้นเพราะตอนนี้มีสายตาจ้องมาที่ทั้งคู่เป็นจำนวนมากอย่างนับไม่ถ้วน

“ไม่ลุกหรอก…^^” คนหน้าหล่อยังคงยิ้มหวานและดื้อดึงที่จะไม่ลุกลูกเดียว

“จงฮุน ลุกเถอะ!!!!!!TOT“

“ไม่ลุกครับ^^”

“TOT”ฮงกีแทบน้ำตาไหลพราก เขาไม่ชอบเลย ไม่ชอบที่โดนสายตาจากคนมากมายจ้องมองเขาแบบนี้เลย

“ฮงกียา...ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันมีความสุขมากที่มีนายอยู่ข้างๆนะ…..”อยู่ๆจงฮุนก็พูดขึ้นทำให้ฮงกีที่สติกำลังกระเจิดกระเจิงเพราะสายตาของคนรอบข้างกลับมามีสติขึ้นอีกครั้ง……ห๊ะ อะไรของนายเนี่ยยยยยย><

“ฉันดีใจที่ฉันได้เจอกับนาย และดีใจมากที่มีนายอยู่ข้างๆฉันตลอดเวลา”

“-0-”

“ขอโทษนะฮงกีที่ฉันไม่ค่อยมีเวลาให้นายเลย เพราะฉันมั่วยุ่งอยู่แต่งาน จนบ้างทีอาจลืมสนใจใส่ใจนายไป..”

“…..”

“แต่นายรู้อะไรมั๊ย ทั้งหมดที่ฉันทำไป ฉันทำเพื่ออนาคตของเรานะฮงกี ฉันไม่อยากให้นายลำบากเพราะฉัน ขอโทษที่บางทีฉันอาจจะอารมณ์เสียใส่นาย พูดไม่ได้ใส่นายไปบ้าง นายจะให้อภัยฉันได้ใช่มั๊ยฮงกี….”

“………”

“ฮงกี ฉันรักนายนะ รัก รักมากที่สุด……..แต่งงานกับฉันนะ”จงฮุนว่าพลางหยิบแหวนวงสวยที่ตนตั้งใจจะมอบให้ฮงกีเป็นของขวัญวันปีใหม่ขึ้นมา

“จะ จงฮุน”ฮงกีถึงกลับอึ้งพูดอะไรไม่ออก ไม่คิดว่าจงฮุนจะทำอะไรแบบนี้…….นี่ เรากำลังฝันไปรึป่าวนะ

“ลีฮงกีครับ แต่งงานกับ ชเวจงฮุนนะครับ”จงฮุนว่าซ้ำอีกครั้งและมองหน้าฮงกีอย่างต้องการคำตอบ

“แต่งเลยๆ แต่งเลย!!!” เสียงผู้คนรอบข้างดังขึ้นเชียร์ทั้งคู่ให้แต่งงานกัน

“นะครับนะ ^^”จงฮุนว่าและยิ้มให้ฮงกีอีกครั้ง

“อะ เอ่อ อื้ม กะ ก็ ระ รีบๆสวมแหวนให้ฉันสิ คนอื่นมองกันเต็มไปหมดแล้ว>////<”ฮงกีว่าด้วยสีหน้าที่แดงจัด จงฮุนก็ไม่รอช้าสวมแหวนวงสวยให้ฮงกีทันที

“รักนายที่สุด”จงฮุนว่าแล้วจุมพิตลงไปที่มือเรียวสวยของฮงกีหนึ่งที่ก่อนที่จะลุกขึ้นยื่น และก็เกิดของเสียงคนรอบข้างโห่ร้องยินดีกับทั้งคู่

“-/////-“

“สุขสันต์วันปีใหม่นะครับที่รัก^^”

“อะ อื้ม -////-“

“ฮะฮ่ะฮ่า หน้าแดงเชียว”จงฮุนว่าและหัวเราะอย่างมีความสุข

“แดงอะไรเล่า ไม่แดง-////-“

“แน่ใจหรอ หืม”จงฮุนว่าแล้วสวมกอดฮงกีแน่น

“ทำไมฉันถึงแพ้นายตลอดเลยนะจงฮุน               ><”

“ใครว่าล่ะ คนที่แพ้คือฉันตะหาก”

“…….”

“^__^”

“…..ขอบคุณนะจงฮุน ขอบคุณที่นายรักฉัน ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง ขอบคุณสำหรับของขวัญปีใหม่ชิ้นนี้นะ”ฮงกีที่เงียบไปสักพักเอ่ยขึ้น

“ขอบคุณฉันทำไม ฉันตะหากที่ต้องขอบคุณนาย ที่นายทำให้ฉันมีความสุขตลอดแบบนี้”

“อะ อื้อ คือ ว่า จงฮุนขอโทษนะที่ฉันไม่มีของขวัญอะไรให้นายเลย”ฮงกีว่าแล้วลดสีหน้าลง ใช่ จงฮุนมอบของขวัญปีใหม่ที่พิเศษที่สุดให้กับเขา แต่เขานั้นกลับไม่มีอะไรให้จงฮุนเลย

“ฮะฮ่ะ ใครว่านายไม่มีอะไรให้ฉันล่ะ”จงฮุนว่าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้ฮงกีเกิดอาการงงขึ้นมาทันที ก็เขาไม่มีอะไรให้จงฮุนแล้วจงฮุนจะบอกว่ามีได้ยังไง

“เอ๋?”

“นายคือของขวัญที่พิเศษที่สุดสำหรับฉัน ฮงกี”ว่าเสร็จ จงฮุนก็ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของฮงกีเบาๆ

“ไม่มีของขวัญอะไรพิเศษสำหรับฉันมากกว่านายแล้วฮงกี^^” ริมฝีปากหนาของจงฮุนทาบลงบนริมฝีปากบางสวยได้รูปของฮงกีอย่างอ่อนนุ่มและหอมหวาน ไม่ต่างอะไรกับความรักของทั้งคู่มีให้กันเลย…………..

-----------------------------------------------------------

--------------------- 

โฮ๊ะๆๆๆ ต้องขอโทษที่มันไม่สนุกเอาเสียเลยนะ หลายคนต้องคิดว่ามันต้องดีกว่านี้แน่เลย แต่ขอโทษนะ ขึ้นชื่อว่าเมย์ริซังเป็นคนแต่ง อึนได้อีกคะ ถถถถถถถถถถถถ ยังไงก้หนุกๆคลายเคลียดกันไปเน้อ เม้นหน่อยก้อดีนะเออ