ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [All SF FTISLAND] JHxHKxWBxJJxSHxMH

    ลำดับตอนที่ #2 : [SF HunxHong]Snowy...Love

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 40
      0
      18 พ.ค. 57

    [SF HunxHong]

    Snowy…Love

     

     

    ….เคยมั๊ย ในเมื่อก่อน มีเขาคอยอยู่ข้างๆเสมอ…..

    ….เคยมั๊ย ในเมื่อก่อน มีเขาคอยเป็นกำลังใจให้…..

    ….เคยมั๊ย ในเมื่อก่อน มีเขาคอยให้กอดในยามหนาว….

    แล้วทำไม ในตอนนี้ ไม่มีเขาคอยอยู่ข้างๆ…..

    …..แล้วทำไม ในตอนนี้ไม่มีเขาคอยให้กำลังใจ….

    …..แล้วทำไม ในตอนนี้ไม่มีเขาคอยให้กอดในยามหนาว…..

    มันเป็นเพราะอะไรกัน……

     

    ฤดูหนาวเริ่มต้นขึ้นแล้ว ณ ห้องเรียนพิเศษภาควิชาอิสระ ในมหาวิทยาลัย FT มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งเมือง FTISLAND…

    “จงฮุนอา….”เสียงหวานแหบเสน่ห์ของหนุ่มหน้าหวานไม่แพ้น้ำเสียงเอ่ยเรียก คนที่เป็นที่รักของเขาขึ้นในขณะที่ คนที่ถูกเรียกนั้นกำลังคุยเล่นกับเพื่อนในคลาสเรียนอยู่

    ….

    “นี่ จงฮุนอา”หนุ่มหน้าหวานยังคงเรียกคนที่เป็นที่รักอีกครั้ง

    ….. แต่คนที่ถูกเรียกนั้นก็คงยังไม่สนใจในเสียงเรียกและยังคงคุยกับเพื่อนต่ออย่างสนุกสนาน

    ….นายไม่ได้ยินเสียงฉันจริงๆน่ะหรอ….

    “จงฮุน!!!!!”หนุ่มหน้าหวานร้องเรียกคนที่เป็นที่รักของเขาอีกครั้งแต่ครั้งนี้หนุ่มหน้าหวานขึ้นเสียงดังๆใส่หูของคนที่เป็นที่รักของเขา

    ……ไม่ได้ยินก็ให้มันรู้ไปสิ……

    “โอ๊ยยยยยยย!!! อยู่กันแค่นี้นายจะตะโกนทำไมเนี่ย ฮงกี ฉันได้ยินนายตั้งแต่เรียกครั้งแรกแล้วน่า มีอะไรอะ?”จงฮุนพูดขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่บูดนิดๆ ก็ใครใช้ให้ฮงกีตะโกนใส่หูเขาแบบนั้นกัน

    นายได้ยินฉันเรียก แต่นายกลับไม่ตอบฉันเนี่ยนะ ….

    “คือเย็นนี้ฉันว่าจะชวนนายไป ซื้อเสื้อหนาวกันน่ะ อากาศมันเย็นแล้ว” ฮงกีว่าเสียงเรียบ

    “อ่อ พอดีว่าวันนี้ฉันนัดว่าจะไป เอ่อไป ไป ติวกับไอ้วอนมันแล้วอะฮง ไว้วันหลังนะ เสื้อหนาวตัวเก่าฉันก็ยังมีอยู่^^;;” จงฮุนตอบฮงกีอย่างตะกุกตะกัก และสีหน้าที่เจือนๆนิดๆ ก็แหม่เขาไม่ได้จะไปติวหนังสือสักหน่อย วันนี้เขามีนัดปาร์ตี้กับเพื่อนๆตะหาก แต่ถ้าบอกฮงกีไปตรงๆคงต้องมีเรื่องแน่ๆเลย

    “อ่อหรอ อืมงั้นก็ไม่เป็นไร…..”ฮงกีรู้ดีว่าไอ้สีหน้าแบบนี้ของจงฮุนน่ะ กำลังโกหกเขาอยู่แน่ๆ

    ….นายโกหกฉันอีกแล้วนะ….

    “อืมๆๆ ก็วันนี้นายกลับเองได้ใช่มั๊ยล่ะ ฉันจะรีบไปติวแล้วรีบกลับน่ะ นายกลับไปรอที่ห้องก่อนเลย^__^”จงฮุนยิ้มร่าเมื่อคิดว่าฮงกีนั้นเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

    “อืม กลับเองได้ๆ อย่ากลับดึกนักนะ เดี๋ยวฉันทำอะไรไว้ให้กินก็แล้วกัน”

    “อ่อ ไม่เป็นไรๆเดี๋ยวฉันกินที่บ้านไอ้วอนมัน จะได้ไม่ลำบากนาย….อ่อ หมดคลาสแล้ว ฉันไปล่ะนะ บายยย”ว่าเสร็จจงฮุนก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที

    ….ทำไมต้องโกหกฉันด้วยนะ….

    “อ้าวววว ฮงกียังไม่กลับอีกหรอ?” แจจินผู้เป็นเพื่อนสนิทของฮงกีเอ่ยขึ้นเพราะเห็นว่า ฮงกีนั้นยังนั่งอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนหน้ามหาวิทยาลัยอยู่เลย เวลานี้น่าจะกลับไปที่พักได้แล้วแท้ๆ

    “อ่อ อื้ม ยังไม่กลับอ่า ฉันหารถกลับอยู่ ^^

    “อ้าว แล้วจงฮุนไปไหนอ่า”

    “อ๋อ ไปติว….”ฮงกีว่าแล้วลดสีหน้าลง ก็เขารู้อยู่แกใจนี่น่าว่าจงฮุนไม่ได้ไปติวนี่

    “อ๋ออออ แย่จริงๆเลยความจริงน่าจะขับรถไปส่งนายก่อนแท้ๆเชียว อากาศก็เริ่มหนาวแล้วด้วยอ่า กลับกับฉันมั๊ยล่ะเดี๋ยวฉันให้คนขับรถขับไปส่งนายเอง^^

    “ฮ่ะๆ จะไม่ลำบากนายหรอ ทางกลับบ้านนายมันคนล่ะทางกับคอนโดจงฮุนเลยนะ”

    “ก็ยังดีกว่าปล่อยให้นายนั่งรอรถอยู่แบบนี้คนเดียวอะ ปะๆ ขึ้นรถเดี๋ยวไปส่งๆ คิคิ^^”ว่าเสร็จแจจินก้ทำการฉุดกระชากลากฮงกีขึ้นรถของตนทันที

    “ฉันเดินขึ้นมาเองก็ได้ไม่เห็นต้องลากกันเลยแจ-3-“พอขึ้นรถมาได้ฮงกีก็บ่นแจจินไปหนึ่งที

    “ก็ฉันกลัวนายวิ่งหนีนี่น่า ก็เลยต้องจูง เฮ้ย ลากขึ้นมาด้วย ฮ่ะๆฮ่า^^”แจจินว่าพลางหัวเราะไปกลับคำพูดของตัวเอง

    “แจจิน! ฉันไม่ใช่หมานะเว้ยยย!”เมื่อฮงกีได้ยินก็ปล่อยหมัดหนักๆลงไปที่ไหล่ของแจจินหนึ่งที

    “โอ๊ยยยยยย ฮงทำร้ายเค้า เค้ายังไม่ได้ว่าอะไรฮงสักคำเลย งือออออ T^T“แจจินว่าเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วแกล้งบีบน้ำตาเล็กๆ ซึ่งมันสร้างความหมั่นไส้ให้ฮงกีเป็นยิ่งนัก

    “ไอ้แพะ!!!! ฮึ่ยยยย!-3-

    “ฮ่าๆๆๆ ไม่เล่นล่ะๆ เดี๋ยวนายจะงอนฉันจริงๆ โฮ่ๆๆ นี่ก็ใกล้ถึงคอนโดจงฮุนแล้วด้วยนี่น่า ^^”แจจินว่าแล้วยกมือขึ้นขอสงบศึก เพราะถ้าแจจินยังไม่หยุดเล่นมีหวังฮงกีได้งอนแจจินเป็นแน่แท้

    “ขอบใจที่มาส่งนะแจ^^”เมื่อมาถึงคอนโดฮงกีก็บอกขอบคุณแจจินตามมารยาท

    “ไม่เป็นไรๆ พรุ่งนี้เจอกันนะฮง บ๊ายบาย” ว่าเสร็จแจจินก็บอกให้คนขับรถให้ออกรถ ส่วนฮงกีนั้นก้เดินเข้าไปคอนโดของจงฮุน ไม่ต้องแปลกใจหรอกถ้าฮงกีจะมาอยู่กับจงฮุนก็ฮงกีกับจงฮุนคบกันมาเกือบจะหนึ่งปีได้แล้ว แล้วบ้านของฮงกีก็อยู่ไกลจากที่เรียนมากฮงกีเลยจำเป็นต้องมาอาศัยอยู่กับจงฮุน

    “เฮ้ออออ….”เมื่อเข้ามาถึงห้องฮงกีก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

    “ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้นะ”ฮงกีนั่งอยู่ตรงโซฟากลางห้องพลางคิดถึงเรื่องของจงฮุนไปด้วย

    เมื่อสองสามอาทิตย์ก่อน….

    จงฮุ๊นนนนนน พรุ่งนี้วันหยุดพาฉันไปเที่ยวสวนสนุกหน่อยนะ น๊า ไม่ได้ไปมานานแล้วววว><’

    น่าเบื่อน่าฮง ทำเป็นเด็กไปได้นายโตแล้วนะ-_-’

     

    จงฮุน จงฮุนอา ฉันอยากกินเค้กอ่า ไปซื้อให้หน่อยสิ นะ นะ น๊า ฉันอยากกินมากๆๆเลยอ่า เค้กร้านนี้อร่อยมากๆเลย นายไปซื้อให้ฉันนะ น๊าๆๆๆๆ จงฮุนนะไปซื้อให้หน่อยสิ นะนะนะนะนะนะ จงฮุนนนน

    อืมๆๆ เดี๋ยวไปซื้อให้ก็ได้เซ้าซี้อยู่นั้นแหละ-_-^’

     

    หนาววววว จงฮุนหนาวมั๊ยยยยอ่า กอดกันนนน >/<’

    ไม่เอาน่าฮง ฉันยังไม่หนาวอะ เสื้อแขนยาวก็ใส่ไม่หนาวหรอก

    …….

    “นายเปลี่ยนไปมากเลยจริงๆนะจงฮุน นายเป็นอะไรไปกันนะ” ฮงกีว่าแล้วพลางเปิดทีวีแก้เซ็ง นี่ก็ดึกมากแล้วจงฮุนยังคงไม่กลับมาเลย

    “ดึกมากแล้วนะจงฮุนไม่กลับมาสักทีล่ะ….นายเบื่อฉันแล้วสินะ….”ฮงกีนั่งบ่นกับตัวเองด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

    “เฮ้ออออ”ฮงกีถอนออกใจขึ้นมาอีกรอบแล้วตัดสินใจปิดทีวีที่ดูอยู่แล้วเดินเข้าห้องนอนไป นี่ก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้ว จงฮุนคงจะกลับมาเช้าเลยล่ะมั้ง ชั่งเถอะฮงกีไม่รอแล้วล่ะ จะกลับมาเมื่อไรก็ชั่ง ไม่รอแล้ว…. ไม่นานนักก็มีเสียงประตูห้องเปิดขึ้น จงฮุนกลับมาแล้ว

    ……”ฮงกีที่ยังไม่หลับดีนัก นอนเงียบฟังว่าจงฮุนจะทำอะไร

    “หลับแล้วหรอ”

    …….

    “หึ กลับมาดึกเลยสินะเรา”ว่าเสร็จจงฮุนก็ล้มตัวนอนลงข้างๆฮงกีแล้วเข้าสู่ห้วงนิทา ไม่มีคำพูดหวานๆให้กันก่อนนอนเหมือนเมื่อก่อน ไม่มีคำว่าฝันดีที่พูดให้กันเหมือนเมื่อก่อน ไม่มีกอดอุ่นๆคลายหนาวให้กันเหมือนเมื่อก่อน  ไม่มีเลย….. มีให้แต่ความเฉยชาให้กัน หรือว่าความรักที่จงฮุนมีให้ฮงกีจะเย็นชาเหมือนอากาศไปหมดแล้ว

    “ฮึก…..”ฮงกีนอนกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ ไม่ให้เสียงนี้ไปรบกวนการนอนหลับของคนข้างๆ

    “มันกำลังจะจบแล้วใช่มั๊ยจงฮุน….ฮึก..”ฮงกีว่าเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างก่อนที่ฮงกีนั้นจะหลับไป

    รุ่งเช้า….

    “จงฮุน จงฮุน!”ฮงกีว่าแล้วเขย่าตัวของจงฮุนแรงๆ

    “อื้อออ….เช้าแล้วหรอ-_-“ จงฮุนพูดขึ้นแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา

    “อืม เช้าแล้ว….

    “อ่า งั้นไปอาบน้ำก่อนนะ” ว่าเสร็จจงฮุนก็ลุกจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ส่วนนฮงกีนั้นก็เดินไปนั่งรอจงฮุนที่โซฟากลางห้อง….วันนี้ฮงกีตัดสินใจจะพูดเรื่องบางเรื่องกับจงฮุน และหวังว่ามันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับฮงกีและจงฮุนแล้ว

    “ฮงกี……”จงฮุนเอ่ยขึ้นแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆฮงกีหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ

    “แต่งตัวเสร็จแล้วหรอ^^”ฮงกีพยายามยิ้มให้จงฮุนอย่างเป็นธรรมชาติ

    “อืม เสร็จแล้ว”

    “อ่า…..งั้นฉันขอคุยอะไรกับนายหน่อยสิได้มั๊ย”

    “ก็ได้ นายมีไรก็คุยมาสิ เราจะได้รีบไปเรียนกัน”จงฮุนว่าแล้วกดรีโมตทีวีเปลี่ยนช่องที่ฮงกีเปิดไว้อยู่

    “คือ…..ฟังฉันนะจงฮุน”

    “อืมว่ามา ฮ่ะๆ ดูสิดูตลกช่องนี้ดิฮง ฮาวะ^o^

    “คือ เรา………”ฮงกีพูดขึ้นแล้วหยุดทำใจอีกรอบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะพูดคำ คำนั้นออกมา

    “เราลิกกันดีกว่ามั๊ย….” เสียววินาทีจงฮุนหยุดหัวเราะกับตลกที่ตัวเองดูอยู่แล้วอึ้งกับคำพุดที่หลุดออกมาจากปากของฮงกี

    เราเลิกกันดีกว่ามั๊ยคำๆนี้ดังเป็นล้านๆครั้งในหัวของจงฮุนเพียงแค่วินาทีเดียวเท่านั้น

    “ฉันว่าเราสองคนน่าจะห่างๆกันสักพักดีกว่า เราสองคนจะได้ไม่เป็นภาระซึ่งกัน ฮึก ฉัน ฉันว่า มันน่าจะมีอะไรๆดีๆเกิดขึ้นกว่านี้นะ ฮึก….

    ……”จงฮุนได้แต่เงียบแล้วฟังสิ่งที่ฮงกีพูดโดยไม่ตอบโต้ใดๆ เพราะตอนนี้สมองของจงฮุนขาวโผนไปหมดแล้ว

    “ขอบคุณนะ….^^”ฮงกีว่าเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ตัวเองนั้นจะเดินออกจากห้องไป โดยที่จงฮุนนั้นยังคงนั่งอึ้ง มึน งง อยู่กับตัวเอง

    เราเลิกกันดีกว่ามั๊ยคำๆนี้ดังซ้ำแล้วซ้ำอีกในหัวของจงฮุน

    “ทำไม มันเป็นแบบนี้ล่ะ…..ไม่นะฮงกี”  จงฮุนว่าพร้อมกับลุกออกจากห้องไปตามฮงกี แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว ฮงกีนั่งรถออกไปจากคอนโดแล้ว….

    ณ ห้องเรียนพิเศษภาควิชาดนตรี ของหมาวิทยาลัยFT แห่งเมืองFTISLAND

    “ฮงกี….”จงฮุนพยายามเรียกฮงกีที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างๆกันเพราะเขาไม่เคลียร์กับเรื่องเมื่อเช้าที่ฮงกีพูดเลยสักนิด

    ……”ไร้การตอบรับจากฮงกี ฮงกีแกล้งทำไม่ได้ยินและเมินใส่จงฮุน เพราะถ้าขืนฮงกีพูดหรือคุยกับจงฮุนแค่ประโยคเดียวมีหวังฮงกีได้ร้องไห้ออกมาแน่ๆ ทางที่ดีควรเลี่ยงการพูดคุยการเจอหน้ากับจงฮุนไว้จะดีกว่า

    หลายวันแล้วที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆ หลายวันแล้วที่ไม่มีคนมาขอให้พาไปเที่ยว หลายวันแล้วที่ไม่มีใครมาอ้อนวอนให้ไปซื้อขนมมาให้กิน หลายวันแล้วที่ไม่มีคนให้กอดในตอนหนาวๆ หลายวันมาแล้วที่ไม่มีฮงกี มันเหมือนโลกทั้งโลกของจงฮุนนั้นเศร้าหมองไปโดยสิ้นเชิง ใช่ จงฮุนรู้แล้วว่าเขาไม่สามารถอยู่อย่างมีความสุขได้ถ้าไม่มีฮงกี และเขาก้รู้แล้วว่า เขานั้นผิด ผิดที่เฉยชาใส่ฮงกี ผิดที่เคยคิดว่าถ้าไม่มีฮงกีแล้วเขาจะสามารถทำอะไรได้อย่างมีความสุข แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย เขานั้นอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฮงกี ฮงกีเป็นเหมือนหัวใจของเขา ถ้าขาดไปแล้วจะไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ต่อไปได้……..

    “แย่ที่สุดเลย โอ๊ยยย ทำไมต้องตกมาด้วยเล่าเสื้อหนาวตัวนี้ก็ไม่ได้หนาอะไรมากมาย รถก็ยังไม่มีผ่านมาเลย หิมะก็ดันมาตกอีกแบบนี้ หวัดได้กินแน่เลย งือๆ”ฮงกีบ่นกับตัวเองเบาๆในขณะที่กำลังรอรถกลับบ้าน หิมะก็ดันตกลงมาอีกด้วย ฮงกีเลยอารมณ์เสียเล็กน้อย ก็มันหนาวนี่น่า….

    “เอ๋?”อยู่ๆก็มีคนเอาเสื้อโค๊ดตัวหนาใหญ่พอสมควรมาคลุมให้ฮงกี ฮงกีถึงกับตกใจแล้วหันไปมองหน้าเจ้าของเสื้อโค๊ดทันที

    “จงฮุน…….”ฮงกีเอ่ยเสียงเบาเมื่อรู้ว่าคนที่เอาเสื้อโค๊ดมาคลุมให้เขานั้นเป็นใคร

    “อืม ฉันเอง^^

    “เอาคืนไปเถอะ”ฮงกีว่าแล้วดึงเสื้อโค๊ดที่คลุมร่างของตนเองออก แต่จงฮุนก็ไวกว่าจับเสื้อโค๊ดของตัวเองแล้วเอามาคลุมให้ฮงกีอีกเหมือนเดิม

    “มันหนาว”

    “ฉันไม่เป็นไร”ฮงกีว่าแล้วดึงเสื้อโค๊ดของจงฮุนออกอีกครั้ง

    “ถ้านายดึงมันออกฉันจะกอดนายแทนไออุ่นจากเสื้อ..”จงฮุนว่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฮงกี ฮงกีถึงกับชะงักแล้วจับเสื้อโค๊ดของจงฮุนมาคลุมร่างของตัวเองเช่นเดิม

    “หึ แล้วนายจะกลับบ้านยังไง”

    “นั่งรถกลับ”ฮงกีว่าแล้วหันหน้าหนีจงฮุนไปอีกทาง

    “แล้วเมื่อไรรถมันจะมา กว่ารถจะมานายได้หวัดกินก่อนแน่ๆอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”

    “ไม่! ไม่เป็นไรฉันรอได้ แค่นี้เองหวัดไม่เล่นงานฉันง่ายๆหรอก ฮะ  ฮะ ฮัดชิ้ววววว!!!-0-“พูดยังไม่ทันขาดคำฮงกีก็จามออกมาซะแล้ว ซึ่งมันเรียกเสียงหัวเราะของจงฮุนเป็นอย่างดี

    “ฮะฮ่ะฮ่าๆ ไม่เป็นไรแน่หรอ หืม เดี๋ยวฉันไปส่งน่า อย่าดื้อนักสิ”

    “มันก็เรื่องของฉัน”ฮงกีว่าแล้วหันหลังให้กับจงฮุน เขาไม่อยากพูดคุยกับจงฮุนเลย ไม่อยากเลย กลัว กลัวใจตัวเองจะอ่อนแล้วกลับไปเป็นภาระ เป็นตัวปัญหา เป็นตัววุ่นวายให้จงฮุนอีก…..

    “งั้นฉันอุ้มนะ”

    “ห๊ะ!?” ไม่ทันที่ฮงกีจะตกใจได้นาน จงฮุนก็ช้อนร่างของฮงกีขึ้นจากพื้นแล้วอุ้มร่างฮงกีไว้ในอ้อมกอด

    “ดะ เดี๋ยวสิ นี่!”ฮงกีร้องโวยวายใส่จงฮุน แต่จงฮุนมีรึจะสนใจอุ้มร่างของฮงกีมาที่รถแล้วยัดฮงกีเข้าไปในรถโดยเวลาไม่กี่นาที

    “เดี๋ยวไปส่งนะ^^”จงฮุนว่าหลังจากที่ตัวเองเข้ามานั่งในฝั่งคนขับเรียบร้อยแล้ว

    “บังคับกันชัดๆ-_-“ฮงกีสถบเบาๆก่อนที่จะหันหน้าออกไปทางกระจกรถด้านของตัวเอง ส่วนจงฮุนนั้นก็ติดเครื่องรถและขับรถออกไป โดยที่ระหว่างทางไม่มีคำพูดหรือบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นกับทั้งสองคนเลย จนฮงกีเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของทางกลับบ้านของตัวเอง

    “นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉัน”ฮงกีหันไปแยกเขี้ยวใส่จงฮุนที่ยังขับรถด้วยสีหน้าสบบายใจ

    “แล้วใครว่าฉันจะไปส่งนายที่บ้านนายล่ะ นายไม่สงสารฉันหรอหิมะก็ตกจะให้ขับรถไกลขนาดนั้น หนาวตายพอดี”

    “งั้นก็จอดรถ ฉันจะหารถกลับบ้านเอง จอด!

    “ฉันจอดแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้”จงฮุนว่าแล้วเลี้ยวรถเขามาในคอนโดของตนเองใช่แล้ว จงฮุนตั้งใจพาฮงกีมาที่คอนโดของตัวเองตั้งแต่แรกแล้ว

    “ถึงแล้ว^^”พร้อมกับดับเครื่องรถของตัวเอง

    ……”ฮงกียังคงกอดอกนั่งนิ่งไม่สนใจ

    ….ฉันจะกลับบ้านของฉันไม่ใช่คอนโดของนาย…..

    “ฮงกียา ลงมาได้แล้ว ถึงแล้ว”จงฮุนว่าแล้วเดินอ้อมมาฝั่งที่ฮงกีนั่งอยู่แล้วเปิดประตูรถของตัวเองออก

    “ฉันจะกลับบ้าน”

    “ก็ถึงแล้วนี่ไง^^

    “นี่มันคอนโดนายไม่ใช่บ้านฉัน”

    “มันก็เหมือนคอนโดนายนั้นล่ะ ลงมาได้แล้ว”

    “ไม่!”ฮงกีว่าพลางจะดึงประตูแต่จงฮุนก็ไวกว่าดึงประตูรถไว้แล้วอุ้มร่างของฮงกีออกมาจากรถ

    “เฮ้ย นี่นาย ปล่อยฉันนะ!”จงฮุนใช้หลังของตัวเองปิดประตูรถแล้วก็อุ้มร่างของฮงกีเข้าไปในตัวของคอนโดด้วยที่ไม่สนใจเสียงที่ฮงกีโวยวายออกมาเลย เมื่อมาถึงห้องจงฮุนก็ใช้มือข้างนึ่งเปิดประตูห้องแล้วอุ้มร่างของฮงกีเข้ามาและวางร่างของฮงกีไว้ที่โซฟา

    “หนักนะเนี่ย”จงฮุนบ่นเบาๆเมื่อวางร่างของฮงกีลง

    “ใครใช้ให้อุ้ม-_-

    “ก็ถ้าไม่อุ้มนายก็ไม่มาน่ะสิ”จงฮุนว่าแล้วนั่งลงข้างๆกับฮงกี

    …….

    ……”และความเงียบก็เข้ามามีบทบาทอีกครั้ง

    “ฮงกี….”จงฮุนเป็นคนทำลายความเงียบที่เข้ามาปกคลุมทั้งคู่พร้อมทั้งเอื้อมมือไปจับมือของฮงกี

    “ขอโทษ….

    ……

    “ฉันขอโทษนะฮงกี ขอโทษจริงๆ”

    “นายจะมาขอโทษอะไรฉัน นายไม่ผิดนี่”

    “ผิดสิ ฉันผิดที่เย็นชาใส่นาย ผิดที่ทำเหมือนรำคาญนาย ฉันขอโทษ”

    …….

    “ฮงกียา ฉันอยู่โดยไม่มีนายไม่ได้นะ”

    …..

    “ไม่มีนายแล้วใครจะคอยอยู่ข้างๆฉัน ไม่มีนายแล้วใครจะคอยให้กำลังใจ ไม่มีนายแล้วใครจะคอยอ้อนให้ฉันไปซื้อเค้กให้ ไม่มีนายแล้วใครจะคอยมาชวนฉันให้พาไปเที่ยว…..” จงฮุนว่าแล้วกระชับมือจับมือของฮงกีแน่นขึ้น

    ……..

    “แล้วถ้าไม่มีนาย ใครจะคอยให้ไออุ่นฉัน ใครจะคอยกอดฉันล่ะฮงกี”

    …….

    “ขอโทษนะคนดี ยกโทษให้ฉันได้มั๊ยฮงกี ฉันรักนายนะ นายเป็นหัวใจของฉัน นายเป็นความสุขของฉัน นายเป็นทุกๆอย่างในชีวิตฉัน ไม่มีนายฉันต้องขาดใจตายแน่เลย ฮงกียา…..

    “ฮึก ฮือ ฮึกจงฮุนอาT^T”ฮงกีที่นั่งเงียบอยู่นานถึงกับสะอื้นขึ้นมาเมื่อได้ยินจงฮุนพูดแบบนี้ เพราะฮงกีเองก็รักจงฮุน จงฮุนเป็นหัวใจของฮงกี จงฮุนเป็นความสุของฮงกี จงฮุนเป็นทุกๆอย่างของฮงกี ถ้าไม่มีจงฮุน ฮงกีก็คงจะขาดใจตายได้เหมือนกัน

    “ไม่ร้องนะคนดี ฉันขอโทษ ยกโทษให้ผมนะครับที่รัก กลับมาคบกันเหมือนนะ”จงฮุนว่าพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของฮงกีอย่างเบามือ

    “อื้อ”ฮงกีว่าแค่นั้นแล้วพุงเข้าไปกอดจงฮุนทันที

    “ฉันขอโทษนะจงฮุน ขอโทษที่งี่เง่า ขอโทษที่เอาแต่ใจ ขอโทษนะ”

    “ครับผม ฉันไม่โกรธนายหรอกฮงกี ความจริงฉันนี่แหละผิดเต็มๆเลย ขอโทษนะที่รัก”จงฮุนว่าแล้วก็กอดตอบฮงกีเช่นกัน

    “อื้อๆๆ”

    “ฮงกียา…. ต่อไปนี้นะฉันจะสนใจนายให้มากๆ ฉันจะตามใจนายทุกอย่าง ฉันจะไม่โมโหไม่อารมณ์เสียใส่นาย ฉันจะไม่โกหกนาย ฉัน ฉัน….

    ……”เมื่อเห็นจงฮุนหยุดพูดประโยคต่อไป ฮงกีเลยเงยหน้าขึ้นมามองจงฮุนอย่างสงสัย

    “ฉันถึงฉันจะบอกรักนายไม่ค่อยบ่อย พูดคำว่ารักนายไม่ค่อยเก่ง แต่ทั้งหมดที่ฉันเป็น ฉันเป็นแค่กับนายนะฮงกี ฉันแคร์นายมากๆนะ ฉันสัญญาว่าต่อไปมันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก สัญญาเลย^^

    “อื้อ ฉันเชื่อใจนายนะจงฮุน ฉันเชื่อว่าคนที่ฉันรักเนี่ย ฉันเลือกมาอย่างดีแล้ว นายจะไม่ทำให้ฉันเสียใจอีกแล้วใช่มั๊ย”

    “สัญญาเลยครับ^^”จงฮุนยิ้มตาหยีให้ฮงกี ทำให้ฮงกีถึงกับหน้าขึ้นสีแล้วรีบมุดหน้าลงไปที่อกของจงฮุนโดยเร็วเลย

    “รักนายนะฮงกีของฉัน”

    “อื้อ ก็รู้แล้ว-//-“ฮงกีบอกเสียงอู้อี้เพราะตัวเองนั้นมุดอยู่กับอกของจงฮุนอยู่

    “ฮงกียาฉันหนาวจังเลยอ่า”จงฮุนพูดเสียงออดอ้อนฮงกีเต็มที่

    “กะ ก็ ฉันก็กอดนายอยู่แล้วนี่ไง ยังหนาวอีกหรอ?”พูดเสร็จฮงกีก็กระชับกอดจงฮุนแน่นขึ้นอีก

    “ยังหนาวอยู่เลยยยยยยย”จงฮุนว่าแล้วผละตัวของฮงกีที่กอดเขาอยู่ออก

    “แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ?”ฮงกีถามด้วยความสงสัย

    ^_^”จงฮุนยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วก้มลงมาประกบจูบริมฝีปากบางสวยสีชมพูของฮงกี

    “อื้ออออออออออ><”ฮงกีร้องท้วงในลำคอพลางเอามือตีที่อกของจงฮุน

    “หวานจัง อุ่นด้วย^^”จงฮุนถอนจูบออกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊าเป็นที่สุด

    “ไอ้บ้า-/////-“ ฮงกีจากที่หน้าแดงอยู่แล้ว ถึงกับแดงขึ้นไปใหญ่

    “ฉันพูดจริงๆนะ นายหวานที่สุดและอุ่นที่สุดเลยล่ะ นายน่ากินที่สุดฮงกียา^^

    “ฉันไม่ใช่ขนมนะจะกิน ดะ อุ๊ป >X<”ยังไม่ทันทีฮงกีจะบ่นจบจงฮุนก็ประกบจูบฮงกีอีกครั้ง…..เนินนาน อ่อนโยน และ หอมหวาน……

    …..จะมีเขาอยู่ข้างๆเสมอ เมื่อคุณเข้าใจเขา……

    ……จะมีเขาคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ เมื่อคุณใส่ใจเขา…..

    ……จะมีเขาคอยกอดเมื่อหนาวเสมอ เมื่อคุณมอบความมอบอุ่นให้เขา……

    …..จะมีเขาที่รักคุณเสมอ เมื่อคุณซื่อสัตย์และรักเขาเหมือนกัน……

     

     -----------------------
    เม้นหน่อยสิT^T

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×