(รอโหลดรูปสักครู่)
ฮ่า.. อะไรกันน้อ
เผลอแป้ปเดียว ก็มาถึงเวลานี้ซะแล้ว
เปิดเรียนนน!!
ปีก่อนๆ ตอนนี้คงนั่งอยู่ในคาบเลข
รอคอยเวลาให้ถึงบ่ายสาม จะได้กลับบ้านสักที
ตอนนั้นเหมือนอยู่ในนรกเลย เสียงยัยแก่ที่ผ่านไมค์ช่างน่ารำคาญอะไรปานนี้
แต่น่าแปลกที่ตอนนี้ กลับคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ
ใส่ชุดมัธยมไม่ได้แล้ว จะเข้าไปเรียน เป็นนักเรียนอีกครั้ง
ก็ทำไม่ได้แล้ว..
ตึกที่เรียนมา 6 ปี จะไม่ได้เห็นมันจนชินตาซะแล้ว
โรงเรียนยังคงน่าพิศวงเสมอเลย
ตอนนี้อยากเจอเพื่อนให้พร้อมหน้า พร้อมตาทุกคน
มีโอกาสเป็นไปได้น้อยฉิบหาย
ในขณะที่เราพบเจอ กลับไม่ค่อยใส่ใจเวลานั้นสักเท่าไร
ตอนนี้ทุกคนเป็นไงมั่งนะ ?
พวกเราเดินมาถึงทางแยกที่ต้องให้เลือกระหว่างซ้ายและขวา
ไม่มีการถอยหลัง ไม่มีเวลาให้ตั้งหลักอีก
มีตัวเลือกให้ไม่มาก
498 กิโลเมตร จากกรุงเทพบ้านเกิดที่อยู่มา 18 ปี
นั่งรถไฟ 6-7 ชั่วโมง ด้วยใจที่ขุ่นมัวว่า
เรามาทำอะไรที่นี้
....
จะอยู่ได้หรอ?
ทนลำบากได้หรอ ?
ไม่มีความสะดวกอำนวยความสบาย
แกจะอยู่ได้เหรอ เม?
หึ..ปริญญา 2 ใบ นะเหรอ?
แล้วจะเรียนจบหรือเปล่า?
แค่ใบเดียว เขายังแทบรากเลือดเลยนะ
เสียเงิน เสียทอง ค่ารถสารพัดจิปาถะ เพื่อมายังถิ่นที่ไม่เคยเหยียบ
จะอยู่ได้เหรอเม ?
แล้วงานเขียนนิยาย เวลามิตติ้งนักเขียน งานหนังสือต่างๆ
แกจะมาได้เหรอ จะมีเวลา มีปัญญางั้นเหรอ?
ต้องละทิ้งทุกสิ่ง เสียความสบายหลายๆอย่างๆ
ยอมแลกงั้นเหรอ..
ที่นี้มีอะไร?
มีพระดี คู่บ้าน คู่เมือง
คำถามคือ..
จะมาไหว้เมื่อไรก็ได้
มีก๋วยเตี๋ยวอร่อย ห้อยขา
คำถามคือ..
ไว้มากินเมื่อมาไหว้พระก็ได้
แม้ว่ารสชาติจะสะเด็ด เจ็ดย่านน้ำก็เหอะ -..-
(ดูรูปแล้วข้าพเจ้าอยากกินมาก)
มีรุ่นพี่ที่เทคแคร์ดี มีมหาลัยที่กว้างขวาง เวอ่ร์ อลังการ
แอบหรู แอบพร้อม แอบไฮเทค
มีระบบ ระเบียบในอารมณ์มหาลัยรัฐ
ในขณะที่เลือกอยู่กรุงเทพ ต้องเรียนเอกชน
คงไม่ได้แบบนี้
ติดกระดุมคอบนจนกว่าจะปลดห้องเชียร์
ห้ามติดติ้งจนกว่ารุ่นพี่รหัสจะติดให้
ห้ามใส่กระโปรงสั้น บังคับใส่คัดชู
เป็นเด็กดี เชื่อฟัง และกราบไหว้รุ่นพี่
ห้อยป้ายชื่อเหมือนเด็กอนุบาลตลอดเวลา
ว๊ากเกอร์แหกปากด่าเสียงดัง ขยันทำโทษ
ประสบการณ์ใหม่ สิ่งที่ใฝ่ฝัน
เพื่อนใหม่ที่ได้พบ
ชีวิตที่ต้องอยู่หอ
สิ่งเหล่านี้..
ทำให้เราตัดสินใจ ยอมแลก
เพื่อจะได้มันมา
แม้ต้องเสียอะไรหลายอย่าง
นิยาย ค่อยๆเขียนไป เมื่อไรก็ได้
เรียนไม่ไหว กลับมาเรียนเอกชนมันก็ยังทัน
แต่ประสบการณ์ตรงนี้ คงย้อนกลับมาไม่ได้
ในช่วงเวลา นับจากนี้
ชีวิตข้าพเจ้าก้าวเข้าสู้
รั้ว มน.
เมื่อเวลานั้น ที่อาจล้มลง เดินไปต่อไม่ไหว
อย่าเสียใจนะเม
....
วันนี้มีสุขใจ แต่ต่อไปสักวันคง วุ่นวาย
หากความทุกข์ทนจางหาย อาจจะมองเห็นความสุข อีกครั้ง
จึงทำให้ฉัน ได้เข้าใจ ทุกสิ่งเปลี่ยนผันสักเท่าไร
ฉันจะก้าวเดินต่อไป
อย่าลืมเรื่องราวที่ผ่าน ที่เคยได้เจ็บช้ำ
ยังมีเรื่องราวที่ดี ที่เคยได้จดจำ
เก็บคืนและวันที่ผ่าน ที่เคยได้ปวดร้าว
ยังมีเรื่องราวที่ดี ที่รอให้จดจำ
ความคิดเห็น
(พอๆกับตอนเด็กหอ เหอๆๆ)
PS. ซ้งติง - อวัยวะอย่างหนึ่ง ลักษณะคล้ายเมคอัพ ใช้ซับหน้าคู่อริ -_-++ (ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเหอะ)
ง่ะ ไกลจัง ยังไงก็รักษาตัวดีๆนะคับ
เเค่5ปีเองน่า จะรอเจ๊เสมอ
เรียนจบเเล้วมาอัพนิยายก้อยังได้เลยเจ๊ *-*
PS. ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว เท่านั้น!!
โชคดีนะจ๊ะ เรียนให้สนุกน้า ^-^ ^-^
ขออย่าให้เจอที่วาร์กอันแสนโหดน้าคิคิ
ถึงแม้ว่าวันนี้เราจะก้าวไปถึงจุดนั้น
แต่เราทำมันให้ดีที่สุดก็พอแล้ว
และถ้าทีหลังมาคิดว่าเราก้าวพลาดไป
เราก็ยังกลับมาตั้งหลักเป็นเสาที่แข็งแกร่ง
พร้อมที่จะเดินก้าวต่อไปในวันข้างหน้าเพื่อเผชิญสิ่งที่แปลกใหม่
อย่าลืมแต่งนิยายยๆสนุกๆๆมาให้อ่านกันนะจ๊ะ ^-^ ^-^
อ่านแล้วซึ้ง T^T เหมือนได้ข้อคิดให้ตัวเอง
ยังไงไปอยู่ มน. ก็ขอให้เรียนสนุกๆ นะคะ ^-^V ชอบนิยายพี่เมอ่ะ
PS. lll สิ่งที่สร้างสรรค์เกิดจากการเริ่มต้น lll ดาโซเบ้'
รู้สึกเหมือนอยู่ห่างไกลกันจังเลย
ยังไงก้อตามเจ้เมสู้ๆนะ
พวกเราก้อยังคงเปนกำลังใจให้เสมอค่า
อดทนในวันนี้ เพื่อนอนาคตที่ดีในวันหน้า....................
จะเป็นกำลังใจให้นะคร๊าบ
ว้า! อย่างนี้ หนังสือ ก็คงจะลดลงสินะ
แถม "พี่" ยังไม่ได้ถ่ายรูปคู่ กะ "น้องเม" เลยอ่า
เอาน่า แค่นี้เอง เดี๋ยวงานหนังสือ หรือ meeting ของแจ่มใสเมื่อไหร่
ก็หาโอกาสมาด้วยน้า
จะแวะมาในนี้บ่อย ๆ จ้า
พี่เมอยู่ มน. ได้อยู่แล้วสบายมากมันไม่ทุกข์อย่างที่พี่คิดหรอกค่ะไปมาแล้วออกจะสบาย บรรยากาศก็ดี พี่เมต้องสู้นะคะพี่เมทำได้อยู่แล้ว รักนะคะ สู้ๆ (-_-v)
พี่เมอยู่ มน. ได้อยู่แล้วสบายมากมันไม่ทุกข์อย่างที่พี่คิดหรอกค่ะไปมาแล้วออกจะสบาย บรรยากาศก็ดี พี่เมต้องสู้นะคะพี่เมทำได้อยู่แล้ว รักนะคะ สู้ๆ (-_-v)
PS. Ps. ฝากไดที่ทำให้เจ๊เเตมด้วยนะรับรองความเริ่ด หรู อลังการเเละสวยอิอิ คนรักนิยายควรเข้ามาด่วนไม่งั้นคุณจะต้องเสียใจเพระนิยายของเค้าสนุกมากคร่า
เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าคิดมากเลย เรียนไปเดี๋ยวก็คงสนุกเองแหละค่ะ
PS. ความรักทำให้เราเจ็บปวดได้เสมอ แต่ถ้าเราเลือกที่จะรักแล้ว เราก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดนั้นให้ได้ แม้ว่าจะเจ็บมากเพียงใดก็ตาม
เจ๊อ่ะเสียด้ายน่าจามีตอนที่
หนึ่งกับโซ
ในเรื่องเมื่อคืน
ด้วย(อิอิ)อยากรู้
เจ้addมาหาแนนหน่อยดิ
tippharat93@hotmail.com
อยากคุยกะเจ๊อ่ะคร๊าฟ
(ลืมบอกแนนเปงผู้หยิงนะ)
ปล.addด้วย
(ไม่งั้นเจ๊จะเปงคนจัยร้ายนะ )อือๆ
เจ๊อ่ะเสียด้ายน่าจามีตอนที่
หนึ่งกับโซ
ในเรื่องเมื่อคืน
ด้วย(อิอิ)อยากรู้
เจ้addมาหาแนนหน่อยดิ
tippharat93@hotmail.com
อยากคุยกะเจ๊อ่ะคร๊าฟ
(ลืมบอกแนนเปงผู้หยิงนะ)
ปล.addด้วย
(ไม่งั้นเจ๊จะเปงคนจัยร้ายนะ )อือๆ
โหย เจ๊อ้า!!!!
พูดซะเศร้า T^T มีความรู้สึกเหมือนว่า
เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วง่ะ
ฝากจูบจบแระ T_T แต่ก็จะยังเป็นกำลังใจให้เจ๊ตลอดปาย
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะ จุ๊ฟๆ
สู้ๆๆๆ...
สู้ๆๆๆๆ...
สู้ๆๆๆๆๆ...
ท่องไว้นะคะ
ในความมืดมิดยังมีดวงดาว ความเจ็บช้ำทำให้เราก้าวไป
ขอให้มีความสุขกับสังคมใหฒ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นนะคะ
เจ๊สู้ๆนะ วันไหนท้อก็เข้ามาเยี่ยมอ้อมบ้างก็ล่าย --*
รักเจ๊เสมอๆ แบบสุดติ่ง 555+
รั้วมหาประลัยขอให้เจ๊เจอแต่สิ่งดีๆ
สู้เค้า เจ๊สู้ๆ
ว่างๆ จะไปเหยียบที่ๆเจ๊อยู่ ^^
PS. มากพอยังแสดดดด!!! กรูมาเพื่อเม้นแล้วจากไป....แง่มๆ
สู้ๆๆนะเจ๊เม
ตั้งใจเรียนด้วยนะค่ะ
ไม่ต้องเครียดมากนะค่ะ
จะคอยเป็นกำลังใจหั้ย
เจ๊เมสู้ๆๆนะ
Ps*รักเจ๊เมเสมอ....จะอยู่ข้างเจ๊เมตลอดไป
รักเป็นหนึ่ง+เจ๊เม 4 ever
PS. อฐิธาน...เพียงคำอธิฐาน...เพียงเทอ...คนที่อยู่ในใจของฉ้านนนตลอดไป ร๊ากกกกคยูนะ..ดูแลสุขภาพตัวเองด้วย
มันเป็นอะไรที่สนุกสุดๆเลย
ถึงบางทีมันจะมีเรื่องไม่ดีบ้าง แต่มันก็เป็นความทรงจำที่ยอดเยี่ยมเลยว่ามะ
เลยกลายเปนว่าไม่อยากโตเลยอ่ะ อยากหยุดเวลาไว้แบบนี้
แต่ว่าเนอะ โลกหมุน เวลาก็เดิน อะไรก็เปลี่ยนไป
PS. [[ Jan-Jaow = แจนจ๊าว ,,* ]] ๏ รักวุ่นๆของ5หนุ่มB5 ๏ id; 35470 ตอนที่ 13; 25% แล้วน้า
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ...
อ่านแล้ว... เอ่อ... แบบว่า...
บรรลุศัจธรรมแห่งชีวิตเลยค่ะ *O*!!!