เป็นเฟรชชี่ -O-

ก่อนเขียนไดอารี่ตอนนี้
ข้าพเจ้าได้ลองกลับไปอ่านในไดอารี่ตอนเก่า

สงสัยในเดือนที่แล้ว กุต้องคิดว่ามา มน.
มันกันดารแหงๆ และบ้านนอกแหงๆ เลย
=_="

ตอนนี้อยู่พิษณุโลกมา 1 เดือนแล้ว
ไม่รู้สึกคิดถึงบ้านที่กรุงเทพแม้แต่น้อย
การเป็นนิสิตปี 1
มันคือชะตากรรมแห่งความทุกข์ทรมาน
แต่กลับสุขสม
อ่อนหวาน
ปลาบปลื้ม
ผูกพัน
และ..

รัก



(ต้น)กล้าเสลา

วันที่ใส่เสื้อเฟรชชี่ครั้งแรก
เสื้อที่บ่งบอกว่าเราเรียนถึงระดับมหาลัย
มันให้อารมณ์แบบประหลาดมากมาย
แต่ก่อนคุ้นเคยกับการเป็นรุ่นพี่
อยู่มัธยมเราจะใหญ่สุด ถึงรุ่นน้องจะไม่ยกมือไหว้ก็เหอะ

แต่พอมาอยู่จุดนี้..
ราวกับเหมือนได้กลายเป็นน้องเล็ก เด็กๆ อีกครั้ง
ไม่ประสีประสา ทำห่าอะไรก็ไม่เป็น

มหาลัยช่างกว้างใหญ่...
เราเดินมาถึงจุดนี้แลวหรอเนี่ย ?


กิจกรรม เราไม่เห็นอาจารย์มาเป็นคนสั่ง
เราเห็นแต่รุ่นพี่ทำกันเอง ประสานงานกันเอง
อาจารย์มีหน้าที่ให้คำปรึกษาและ สอน เท่านั้นเอง

วันแรกที่เข้ามา จะเริ่มค่าย Begening
ปี 1 ทั้งหมด 6000 คน
ถูกจัดแบ่งเป็นบ้าน บ้านแล้วยังมีซอยอีกด้วยนะ

เราอยู่บ้าน 4 ซอย 4
สโลแกนบ้าน 
"ซอยสี่ ซี้ทุกซอย"

ค่ายนี้ทุกคนจะได้เพื่อนต่างชาติ =O=;;
คือเพื่อนต่างคณะนั่นเอง
ไม่มีอะไรที่มันโหดเท่ากับให้นอนห้าทุ่ม
ตื่นตีสอง เพื่อมาลานสมเด็จนเรศวร ทำพิธีสักการะ

ใครไม่ไป เรียนไม่จบครับพี่น้อง -_-;;
(แล้วใครจะไม่กล้าไป)

แต่ว่าดิฉันไม่ได้ไปครับท่าน !! (แต่ไปไหว้คราวหลัง T^T)
ขาเดี้ยงเพราะแหกโค้งตกบันได
แต่มันก็มีเรื่องน่าประทับใจก็คือ
คณะพยาบาลมาคอยดูแลประดุจพระเจ้าเลยครับ

การดูแลน้องสำคัญที่สุด!!

น่าชืนชมพี่เขาตรงที่มาทำค่ายคณะแบบนี้ มันเหนื่อยมากๆ
คอยเต้น ร้องเพลง ตีกลอง เสิร์ฟน้ำ เสิร์ฟข้าว
ทั้งๆที่ไม่ได้ผลตอบแทนอะไรเลย
ถ้าน้องเป็นอะไรไป พวกเขาก็ซวยอีก

เรียกว่ามาด้วยใจล้วนๆเลยละ



โดมที่อัดเฟรชชี่เข้าไปหกพันคน
ทำกิจกรรม สันทนาการกันตลอด สามวัน

แล้วก็แข่งประกวดปฏิธานรุ่น ว่าอย่างไรก็ลืมไปแล้วขอรับ

สุดท้ายให้ทุกคนเขียนความฝันของตัวเอง
และติดไว้ที่ต้นไม้ท้าลม ท้าฝนสาด

อยากเป็นนักเขียนชายดี -..- เขียนไปว่างั้น



พอจบค่ายใหญ่ มาถึงค่ายของคณะ
สังคมศาสตร์!!!

เราอยู่สาขา ประวัติศาสตร์ การท่องเที่ยว (คู่ขนาน)
เป็นปริญญาสองใบ แต่ต้องเรียน 5 ปี
และลงทุกซัมเมอร์ (บ้านไม่ต้องกลับเลยซินะ)
มีชื่อเล่นว่า ประวัติคู่
ชื่ออินเตอร์ว่า His-tour

คราวนี้เขาจะแบ่งเป็นบ้าน (อีกแล้ว)
อยู่บ้าน 1 มะพร้อมน้ำห้อม (ไฮโซมาก)
คนอื่นๆ จะอยู่ บักหุง บักนัก (แง ตลก)
คราวนี้เริ่มรู้จักการบูมเชียร์แล้ว เพิ่งเคยทำเนี่ยละ =w=;;

ค่ายนี้สนุกมากๆๆ อบอุ่นเพราะพวกสันทนาการรุ่นพี่
จะเป็นของคณะสัองคมเอง เพื่อนก็คณะเดียวกัน เอกเดียวกันก็มี
มันเลยสนิทกันดีไง

และค่ายนี้ทำให้เมเสียน้ำตาด้วย
ร้องไห้กันซะงั้นตอนเข้าฐาน แล้วถูกยึดต้นไม้กับไข่
(พี่เค้าจะให้เราเก็บต้นไม่กับไข่ไก่เอาไว้ ห้ามสาปสูญเด็ดขาด)
แล้วมันก็เหตุการ์ต้องยอมแลกระหว่าง เพื่อนกับต้นไม้
เพื่อนคนนั้นเป็นผู้ชายด้วยนะ
มันเป็นคนเก็บรักษาต้นไม้
ลูกผู้ชายอกแปดศอกร้องไห้แล้วก็บอกว่า
"ทิ้งเราไว้ที่นี้เหอะ ไม่อยากให้ทุกคนเสียคะแนน เอาต้นไม้กลับไป"
เพื่อนกอดต้นไม่ไว้ แล้วก็ร้องไห้ ไม่ยอมให้พวกเราเสียต้นไม้
บอกจะยอมเสียสละตัวเอง เพื่อคะแนนของบ้าน

ปลื้มใจและปี่แตกมาก T_T

คืนที่สอง ของค่ายมีการแสดงละคร
มือเขียนบมคือ เม112 ที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นนักเขียน ก๊ากๆๆ
แต่มีผู้สงสัยเมแล้วหนึ่งคน แต่ดิฉันปากแข็งอยู่

แล้วด้วยการเขียนบทของนักเขียนรางวัลไหปลาแดกสองปีซ้อน

บ้าน 1 ก็คว้าละครชนะเลิศมา
แล้วก็เป็นบ้านที่ชนะเลิศในค่ายคณะด้วย




ป้ายที่ชูคือป้ายรางวัลต่างๆ อาทิ

-บ้านแห่งความสามัคคีและเสียสละ
-บัตรเรียนพิเศษกับอาจารย์โซนี่ เวลาตก Sec (TT^TT)
-บัตรเล่นคอมตึก IT ฟรี!! ตลอดหลักสูตร
-ตั๋ววิ่งออกกำลังรอบอ่างเก็บน้ำ ฟรี!! ตลอดชีวิต
-ขนมปี๊บจากอิตาลีคนละชิ้น


ก่อนจบค่ายคณะ เราก็ได้แกล้งพวกพี่สันทนาการคืนบ้าง
หลังจากทำเราเจ็บแสบ
พี่คนนี้ด่าบ้านดิฉันไฟแลบ สมน้ำหน้า =_=
อยากไม่ให้ผ่านฐาน 12 ดีนัก
แก่ (เรียนจบไปแล้ว) ไม่อยู่ส่วนแก่ เชอะ





แกล้งกันไว้มากไงเล่า ก๊ากก โดน โดนแล้วละ!!


จบค่ายคณะด้วยรอยยิ้มพิมใจ
อิ่มเอมด้วยความรู้สึกดีๆ

แต่รับน้องยังไม่จบเท่านี้!!
เพราะต่อไป ปี 1 ต้องขึ้นห้องเชียร์
ซึ่งแม่งโหดมาก แบบทำเราอึ้งเลยเว้ย
ตอนทำอยู่มัธยมไม่ได้เสี้ยวตรงนี้เล๊ยย

และพี่ว๊ากกก หรือพี่วินัย -.-
มีคนหนึ่งหล่อคอดดดดด
การตามล่าขอลายเซ็นรุ่นพี่อีก

ไว้ติดตามต่อตอนหน้า ก๊ากๆๆ




โชคดีจริงๆ ที่ได้มาที่นี้

รั้วเทาแสด  (แดดและยุง)

ฮ่าๆๆๆ