โอ้ว ฤกษ์เขียนไดอารี่แล้วคับ
กะว่าให้เปิดมาและเพลินเสียงขลุ่ยกัน
สืบเนื่องว่าเลือดรักไทยมันแรงขึ้นมา โย่ว!!
พอดีได้มีโอกาสไปไหว้พระ ประจวบเหมาะกับช่วงชีวิต
ที่ไม่ค่อยมีอะไรทำ ไร้แก่นสาร
เบื่ออารยธรรมต่างชาติแต่สีผมเดียวกันที่เห็นแล้วเริ่มเอียนๆ
แล้ววัดที่มา ไปไกลถึงเมืองแปดริ้ว
วันหลวงพ่อโสธรรรรรรร
ภาพแรกที่แปะ นี่ไม่ใช่หลวงพ่อนะค่ะ พี่น้อง -_-
เธอคนนี้เดินมา เมก็เอาละ กูต้องเก็บภาพเธอให้ได้!
โคตรประจวบเหมาะเลย อยู่ดีๆ แกหันมา
"ขอตังหน่อยเดะ " (หน้าแม้งเอาเรื่องมาก ไม่ให้เงินเมิงตายแน่)
"...... =_= ..." (น้าของเม)
แช๊ะ!! ทันที
บางทีการเป็นตากล้องก็ต้องระแวงคนบ้าจะเข้ามาเข่นฆ่าเหมือนกันนะ -O-;;
เห็นมั้ยคะ?? อาชีพนี้อันตรายมาก ว๊ากก๊ากๆๆ
เราเข้าไปไหว้ที่ตัวโบถส์ด้านนอกก่อน
ตรงนี้จะประทับองค์หลวงพ่อแบบจำลองเอาไว้
เมก็คิดนะ แค่องค์จำลอง ทำไมทุกคนต้องแห่มากราบไหว้
(ปรากฏขี้กากขี้หัวทันที TOT) นู๋ขอโทษ
บางทีของแบบนี้มันอยู่ที่
ใจ
หรือเปล่า..?
ทุกคนมากราบไหว้บูชากันมากมาย
ดีจัง...เมรู้สึกยังงั้นนั้น
แต่พอหมดรุ่นของผู้ใหญ่ตรงนี้แล้ว
เด็กอย่างรุ่นเม รุ่นน้องๆ ต่อๆไปอีก..
เราจะมาเข้าวัดกันหรือเปล่า?
ไม่ซิ
เราจะยังมีวัดให้เข้าอีกมั้ย?
(ถ้าประเทศไทยแตกไปซะก่อน)
เออ..แต่ก็จะแบบ คนงงๆ นะ
อีนี้มาถ่ายรูปคนไหว้พระไหว้เจ้าทำไม =_=;;
เออ ถ้าแบบมีคนมาว่านี่ เมเตรียมใจพูดแบบนี้เลยอะ..
"โอ อาโน้ อุชิดะคิคิมารุเดสซิก๊ะ"
คนญี่ปุ่นค่ะ หนูไม่รู้เรื่องค่ะ =O=;;
5555+
คนที่ทำอาชีพเป็นช่างถ่ายภาพ แล้วต้องออกไปถ่ายรูปนอกสถานที่
ยิ่งเป็นภาพพื้นเพวิถีชีวิตของคนทั่วไป..เขาจะทำกันยังไงนะ??
บรรยากาศภายนอก..
ให้ความรู้สึกถึงคำว่าไทยจริงๆนะ
อันนี้คือภาพโหมโรงและนางรำ
(ไม่กล้าไปถ่ายด้านหน้า อายวะ -_-///)
ภาพล่างเมก็ชอบนะ รู้ว่าครอบครัวนี่โอเคเลย
พาลูกเข้าวัด
โตขึ้นเขาคงยังเข้าวัดเนาะ ก๊ากๆๆ
หยอดเงินใส่บาตรพระ
(ถ้าเป็นเงินมีรูปในหลวงเสร็จกูแล้วครับพี่น้อง -..- ว๊ากกก)
( mix สองภาพเข้าด้วยกัน ไม่ใช่ปรากฏการณ์ผีเด็กใส่เหรียญหรอกนะคับะน้อง)
แล้วเมก็เข้าไปในโบสถ์ที่ประทับองค์จำลอง
คนเยอะใช้ได้เลย ไข่ต้มที่เขาเอามาบนเพียบเลยละ
นี่แหละ..ที่พึ่งทางใจ
ไหว้ท่านแล้วก็ปิดทองซะเลย
แม่บอกให้เมขอพร..
ให้เมสอบติดแถวๆ กรุงเทพ
เเม่ไม่อยากให้เมไปไกล..เมก็ไม่อยากไปไกลแล้วนะแม่
แหม๊ ยังก๊ะ นางเอก MV เลยภาพนี้
เขินนนน ก๊ากกกก
แต่เสื้อแดงไม่ใช่พระเอกนะค่ะ -_-+ เลือนมาเชียว กูกลัวนะ
และภาพนี้องค์ประธาน เป็นพระจำลองนะขอรับ
ของจริงเขาไม่ให้ปิดทอง หรือจูดธูปอะไรในโบสถ์
แต่ที่นี้ตามสะดวกเลย
พอออกมาข้างนอก คราวนี้เราจะไปโบสถ์ที่ประทับองค์จริงกันบ้าง
แต่บรรยากาศข้างนอกทำให้เมต้องควักกล้องออกมาอีกครั้ง
นี้คือภาพ
ด ง ห ว ย
ซื้อแล้วรวย!!!
ทำไมแม่เมซื้อจนเอากระดาษสลากมาพับเป็นบ้านได้แล้ว
ทำไมกรูยังไม่รวย!!~
TT_TT
คนขายหวยเยอะมาก... ถึงมากที่สุด นี่ไม่ตบกันเองเหรอเนี่ย??
อาชีพเดียวกัน แถมขายอยู่ข้างๆกันอีกต่างหาก
คนไทย เราแปลกนะ?
ชีวิตที่ยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป..
เพราะยังมีลมหาย เพราะยังหิว ถึงต้องทำ
ดีใจมั้ยที่เราเกิดมาไม่พิการ?.
แล้วยังต้อง โ ห ย ห อะ ไร อี ก
เมว่านี่ไม่ใช่วัยแม่เราแล้วนะ
เขาเป็นยายเราได้ ..เป็นทวดเลยด้วยซ้ำ
ลูกกับหลานเขาไปไหน?
วัยชราที่เป็นดั่งไม้ใกล้ฝั่ง ควรถูกกระทำเช่นนี้เหรอ?
ขายลอตเตอร์รี่ในเวลากลางวันที่ร้อนแสนสาหัส?
แล้วเมละ..เมื่อยามแก่ตัวลง
จะต้องนั่งทน ทำเพื่อให้ชีวิตอยู่รอดในแบบนี้หรือเปล่า ?
เนื่องจากความกว้างของเลนส์กล้องมันน้อย (กล้องมือถือก็เงี้ย T^T)
เมเลยถ่ายภาพโบสถ์ที่ประทับขององค์หลวงพ่อของจริงได้ไม่หมด
แต่สวยนะ มีนกบินอยู่รอบเลย ...
มีสนามหญ้าและกลาดเกลื่อนไปด้วย
ดอกลีลาวดี
แต่ชื่ออีกชื่อคือ..
ด อ ก ลั่ น ท ม
พอเมเข้าไปในโบสถ์อากาศก็เย็นสบาย
คนเยอะกำลังดี
ปรากฏเมใส่กางเกงยาวไม่เลยเข่า (เหนือเข่ามันไม่ยอม)
เมเลยต้องใส่เสื้อคลุมเลย T^T
มีทหารมาลงทัวร์เยอะแยะ มองเมกันเต็มเลย
มองไมวะ..
กรูสวยอะเดะ กร๊ากกกกกกก
(หน้าเหมือนเพิ่งอัพยามามากเลย -_-;; )
(ทำไมดูเหมือนเป็นคนแขนขาดละ แง TT^TT )
ประดุจอยู่โรงบาล เข้าห้องปลอดเชื้อเลย -..-
แล้วก็หลวงพ่อโสธรองค์จริงในโบสถ์อันงดงาม (องค์กลาง)
องค์จริงนี่อยู่ห่างเราประมาณหนึ่งกิโลนะค่ะ -_-;;
เมเคยอ่านตำนานด้วยนะ บอกว่าท่านไหลมากับน้ำ (ถ้าใช้ศัพท์ไม่ถูก ขอภัยไว้ ณที่นี้)
(มีหลวงพ่อโต หลวงพ่อโสธร กับอีกองค์นึงอะไรมะรู้ นึกไม่ออก แต่ลอยน้ำมาสามองค์พี่น้อง)
คนเห็นจะเอาท่านขึ้นมาจากน้ำ เขาใช้คนเท่าไรก็เอาท่านขึ้นจากน้ำไม่ได้
ตอนนั้นใช้คนถึง สามแสน!! (และเป็นที่มาของ สามเสนนั่นเอง -.-)
แต่ท่านก็ยังไม่ยอมขึ้น เลยมีคนขออัญเชิญให้มาประทับ
แนวว่าท่านอยากจะขึ้นไปประทับที่ไหน ให้ตามแต่ใจ
แล้วก็มาหยุดที่เมืองแปดริ้ว ฉะเฉิงเทราเนี่ยละ
กราบไว้เสร็จก็ออกมาด้านนอก มีของที่ละรึกและกลับไปบูชา
พวกพระเครื่อง หรอโมบายหยิน-หยาง ฯลฯ
เพราะเมอยู่ในเมืองมาแต่เล็กนะ
พอมาเห็นร้านรวงแบบนี้ บางทีก็นึกว่า..
พวกเขาขายของพวกนี้แล้วอยู่รอดได้ไง?
อาจเพราะชินกับการเห็นคนไปทำงาน เข้าออฟฟิตซะมากกว่ามั้ง...
แต่เขาคงสบายใจ ขายไปก็มีเสียงกระดิ่ง มีลมเย็นๆ
อยู่ใกล้กับวัด...
ศูนย์รวมจิตใจของคนไทยในอดีต
แต่เดี๋ยวนี้ละ.. ศูนย์ใจของเราคืออะไร
สยาม ห้าง...หรือเปล่า
สร้างสรรค์ดีเนอะ ชอบๆๆ
แต่คงไม่กล้าซื้อแน่เลยอะ
โชว์เป็นปลาสามวันพอ ทีเหลือแกะเอาไปซื้อขนม -..-
ลืมบอกพ่อเม รองเท้าหายที่โบสถ์ =_=
ลาก่อนคู่ละ 500 ปิ้วววววววว
ใส่แพงมาทำไม!!~
แล้วอีคนเฝ้ารองเท้านี่เลวมาก นั่งแคะขี้มูก ไม่สนใจห่าอะไรเลย
จ้างมันมาทำไมครับ!!!~
และเราก็ไปซื้อของฝาก แน่นอนว่าที่นี้ขึ้นเชื่อเรื่องขนมจาก (ไม่รู้เขียนงี้ปะนะ)
พ่อแม่จะซื้อร้านนี้เลยถ่ายเขาอังไฟมาด้วย
(ไม่กล้าขอถ่ายร้านอื่น กลัว)
ประมาณฟาร์มเฮ้ามาก หอมกรุ่นจากเตา กร๊ากกกกก
อยากกินขนมจากเนี่ย เขาบอกว่าไม่ต้องไปซื้อที่ไหน
ต้องที่นี้ กินฟรียังได้
เพราะเดินไปก็ชิมฟรีไปได้เลย แม่ค้านี่หยิบยื่นให้ราวกับจะป้อนเข้าปากเลย
=..= แต่พอกินไม่ซื้อ ก็กะไรอยู่
แยบยลจริงๆ
บอกไม่อร่อย ก็กะไรอยู่
แยบยลจริงๆ
55555555555555555
ขากลับแวะปั๊มมม อา... ฝนจะตกซะแล้ว
แต่ตอลดสองข้างทางเมสามารถมองเห็นท้องฟ้าได้เต็มสองตา
ในขณะที่ในกรุงเทพ.. เมมองเห็นแต่ตึกสี่เหลี่ยมเสมอ
โอ๊ะ...ไดอารี่วันนี้คงยาวไปหน่อยแล้ว
ไม่รู้จะมีใครอ่านหรือเปล่า
เพราะมันยาว แล้วก็อัพเรื่องวัด ซึ่งมันคงไกลหลายๆคนมาก
อยากให้ทุกคนมองย้อนกลับมาที่เรา
ในขณะที่หลงแสงสีของชาติอื่นกันหมด
ในเวลาที่ประเทศของเราไม่มั่นคง หลากหลายปัญหาแบบนี้
เหมือนหนังเรื่อง โหมโรง ที่มีคำกล่าวไว้ว่า
(มั่วนะ เอาที่จำได้ -..-)
"เราจะอยู่รอดกันแบบไหน หากเราลืมรากเหง้าของตัวเอง"
"ม้าศึกจะอยู่ต้านแรงลมได้ก็เพราะด้วยรากเหง้าที่หยั่งลึก"
แนวๆนี่ละ แอบอายนะ -..- แต่คำพูดนี้ประทับใจมาก
จนทำให้เมรู้สึก
กลับมามองตัวเอง มองประเทศตัวเอง
บ้านเรามันไม่น่าภูมิใจงั้นเหรอ?
บ้านเราเลยไม่มีพลังฟีเวอร์เท่าเขา?
หรืออยากให้ทุกอย่างของเราเหมือนบ้านเขาไปเลย?
เมตั้งใจไว้แล้วว่าจะฮิตของนอกเป็นบางโอกาศ
แต่เมจะส่งเสริมทุกวิถีทางที่เขาเรียกว่า
อนุรักษ์ไทยให้คงอยู่..
รูปที่ถ่ายแล้วเหมือนคนมากที่สุดในวันนั้น T_T
หน้าตลกอะ งอแง T^T
ลาด้วยเสียงขลุ่ย+ธรรมชาติของ
อ.ธนิสร์ ศรีกลิ่นดี
เพลง แสนแสบ
May112
ปล. ฟังไปเขียนนิยายไปเมื่อเอียนทุกสิ่งทุกอย่าง
ความคิดเห็น
เพราะมากเลยเมิง
ฟังแล้วขี้มูกจะไหลไม่ใช้แล้ว...น้ำตาจะไหลพรากๆ
ลืมไรลืมได้แต่อย่าลืมความเป็นไทย5555+
มาเม้นค่ะ เหอๆ ฮาเติบ
ทำไมซึ้ง ตรงไหนมันฮา- -*
คือแบบวัดนี้อ้อมไปแก้บนมาด้วยเจ๊ ^O^
ท่านศักดิ์สิทธิ์มากเลยนะพี่น้อง ^^
ไม่ได้ไปวัดมานานมากๆแล้วอ่า...เดินแต่สยามๆ ทำไมเราเลว- -*
อ่านแล้วคิดได้หลายอย่าง ...คนพิการอ้อมเห็นทีไร มันแบบจี๊ด..
แล้วยิ่งบางทีพาลูกมาด้วย น่าสงสารใหญ่เลย TOT
เพลงประกอบไดเจ๊...ขนลุกว่ะ T^T
รักเจ๊สุดติ่ง ...(มากมาย - -*)
จ๊วบๆ >.,<
PS. มากพอยังแสดดดด!!! กรูมาเพื่อเม้นแล้วจากไป....แง่มๆ
เมจะเป็นคนละคนกับคนที่เขียนเด็กหอเลยอ่ะ
เหมือนว่าปลงแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง
ก้อดีนะวัยอย่างพวกเราเนี่ยคิดได้อย่างเมนะ
โอ้ยประเทศเจริญทางปัญญากันนานแล้วล่ะ
ไม่ต้องมานั่งพัฒนาอะไรมากมายวุ่นวายขนาดนี้หรอก
แค่เจริญทางด้านจิตใจก้อพอแล้วเนอะเมเนอะ
พี่เมย์หน้าเหมือน น้าหนูมากเลยอ่ะ คล้ายๆๆกันเลย เเต่พี่เมย์สวยกว่านิดหนึ่ง
PS. เขาหาว่าฉันบ้า เเต่ฉันไม่บ้า ที่เค้าหาว่าบ้า เพราะฉันสวยกว่า (มันอิจฉา)
เพลงนี้ฟังแล้วได้บรรยากาสมากเลยอ่ะ เหมือนกำลังจะ..ตด..=[]=^^ไปในตัว เหอๆ
จ๊วบบบบบบ(^O^)รักพี่เมเสมอเน้อ~~
อืม
ทุกอย่างอย่างที่เจ๊พูดตรงหมดง่ะ
ทุกคนมากราบไหว้บูชากันมากมาย
ดีจัง...เมรู้สึกยังงั้นนั้น
แต่พอหมดรุ่นของผู้ใหญ่ตรงนี้แล้ว
เด็กอย่างรุ่นเม รุ่นน้องๆ ต่อๆไปอีก..
เราจะมาเข้าวัดกันหรือเปล่า?
สำหรับหนูบอกตามตรงก้อไม่ชอบเข้าวัดหรอก
แต่อีก2วันก้อต้องไปวัดแถมนอนค้างคืนอีก
ต้องทำใจยอมรับมัน T~T
อีกเรื่องเจ๊รู้ป่ะ
[(ไม่)ตอบทันที555+]
เมื่อกี้ก่อนเข้าไดอารี่นี่
หนูเม้นนิยายเจ๊อยู่ใช่ป่ะ
โคตรงงเลย
ใครเป่าขลุ่ยวะ
(ไม่นึกไงว่าตัวเองเปิด)
ฟังไปฟังมาก้อว่าจากคอม นี่แหละ
ก้อหาๆจากเวปไรน่ะ
เปิดไว้10กว่า
ปิดเกือบหมดแล้ว
เหลือนิยายเจ๊
กะไดอารี่
เลย อ้อ!!!
พออีนังน้องตัวแสบมาลงมา
มันก
ได้ดูรูปพี่เมด้วย(ว่าแต่ทำไมรูปพี่เมดูหลอนจังอ่ะคะ หุหุ^^ ล้อเล่นๆ)
เจอคำผิดด้วยค่ะ
ของที่ระลึกค่ะ พี่เมเขียนเป็น ของที่ละรึก
ป.ล.เสื้อแดงี่เดินผ่านหลังพี่เมตอนปิดทองอยู่ หลอนมากมายเลย บรื๋อ!
PS. ฝากนิยายเรื่องนายตัวร้ายกับยัยแสบจอมซ่าด้วยนะ อ่านแล้วเม้นให้ด้วยจะแจ๋วมาก
อนุรักษ์ไว้ซึ่งความเป็นไทย
บางทีหนูคิดได้นะ แต่ไม่ค่อยทำ (ไอ้เว- แล้วจะพูดเพื่ออะไรเนี่ย)
หนูชอบไปเที่ยวต่างจังหวัดอ่ะ
เพราะให้ความรู้สึกว่า วิวดี อากาศบริสุทธิ์
นั่งรถมองข้างทางเป็นสวน เป็นต้นไม้ เป็นภูเขา
มันให้ความรู้สึกแบบว่า.. รักธรรมชาติอ่ะ
PS. เดินผ่านมาแล้วก้อเดินผ่านไป ~~ ฟิ้ววววว
อ่านแล้วซึ้ง จริงๆก็ชอบไปนะ แต่ไม่ค่อยมีเวลา
รักวัฒนธรรม ประเพณี และทุกอย่างของความเป็นไทย
PS. ///อยากสูงต้องเขย่ง อยากเก่งต้องขยัน///ฝันอยู่ไม่ไกลใจ ถ้าใจจะไขว่คว้า///http://my.dek-d.com/yingza/story/view.php?id=275500 ฝากนิยายข้าเจ้านิดนึง เข้าไปอ่านได้ไม่กัดหรอก
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยเจ๊ กินใจมากๆ ยิ่งฟังเพลงอย่างนี้ น้ำตายิ่งท่วมจอ โดยเฉพาะตอนที่
ชีวิตที่ยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป..
เพราะยังมีลมหายใจ เพราะยังหิว ถึงต้องทำ
ดีใจมั้ยที่เราเกิดมาไม่พิการ?.
แล้วยังต้อง โ ห ย ห า อ ะ ไร อี ก
อ่านแล้วทำให้คิดอะไรได้หลายๆอย่าง โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนที่เห็นคนชราหรือคนพิการมาขายของหรือเป็นขอทานไม่ได้เลย เห็นแล้วมันกระเทือนจิตใจยิ่งนัก ไม่ซื้อของเขาก็ให้ตังบ้างล่ะ ไม่งั้นต้องมีอะไรติดค้างซักอย่างถ้าไม่ทำ เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เพื่อนเห็นบางทีก็ขำที่ให้ตังขอทาน ทำไม? ให้เงินเค้ามันผิดนักเหรอ เค้าไม่ได้มีเงินพอจะกินเหมือนเรานี่ ช่วยเค้าซักบาท 2บาท ก็ยังดี ได้ทั้งบุญ แล้วก็สุขใจที่ได้ทำ สำหรับหนู มันมีความสุขจริงๆ
ก็สงสัยคนขายล็อตเตอร์รี่นะ
ซื้อแล้วรวย แล้วทำไมแม่ค้าไม่ซื้อเอง - -?
55555555 หรือว่าไม่จริงอ่ะ
ญาติเราอยู่เเถวนั้น เวลาไปเยี่ยมญาติก้อไปวัดหลวงพ่อทุกที
ตอนเข้าโบสถ์ใหม่ง่ะคับ ตอนนั้นเราก้อเสียวๆอยุ่เพราะใส่เจเจขาเกินเข่านิดนึง
กลัวเค้าจาไม่ให้เข้า
เเต่ไปๆมาๆ มีผู้หญิง2คน ใส่กางเกมสั้นจุ๊ดเลยอ่ะเจ๊ ยามให้เข้าไปซะงั้น
มีงง
PS. ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว เท่านั้น!!
พี่เมพี่ไปไหว้ในวัดหลวงพ่อโสธรพี่เหยียบขี้นกบ้างปะ เพราะว่านกเยอะมากมาย ดีแร้วพี่ที่พี่ไม่ได้ไปหน้าเทศกาล ไปแร้วววพี่จะเซ็งกับการรถติด แต่ด้วยความศรัทธาอันแรงกล้าคนก็แห่กันไปเยอะมากมาย แอบเศร้า ที่พี่บอกว่าซื้อหวย พ่อแม่นู๋ก้อซื้อทำอย่างกับว่าจะเอาไปพับนกขวดโหลส่งใต้งั้นแหละ
เซ็งเรยยยย.....
รักพี่เม
จุ๊ฟๆ
ดงบังชินกิจงเจริญ
เรารักประเทศไทย!!!
PS. http://my.dek-d.com/Macha/story/view.php?id=295074 Fall in Love with The Vampire ตกหลุมรัก(ร้าย)ยัยแวมไพร์ตัวแสบ
มะเปงไร อ่านจบแว้ว
ก็ไปวัดไปวาอยู่น้า แต่นานๆทีอ่ะ(ขนาดอยู่จังหวัดที่มีวัดสวยๆงามๆมันยังไม่ไปเลย วัดไรหน่ะเหรอ วัดหนองแวงอ่ะ ขนาดมันผ่านทุกวันนะ มันยังนานๆไปทีเลย อิอิ)
อย่าว่ากาน มันไม่ว่างนี่นา เนอะๆ
เจีเมจงจาเรนนนนนนนนนนนนนนนนน
T^T น่าสงสารคนแก่อะ
พอพี่เมมาบอกว่า "เราจะอยู่รอกแบบไหนหากเราลืมลากเง่าของตนเอง"
หนูก็เลยคิดขึ้นมาได้อย่างเช่นว่า เราหลงกระแสต่างประเทศ นิยมพวกเกาหลี ซึ่งหนูก้อเป็นหนึ่งในนั้นด้วยเหมือนกัน ยังงงตัวเองอยู่ว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้
พี่ก็โดนพ่อว่า เหมือนว่า มาทำบุญแทนที่จะปล่อยวาง กลับแบบกิเลสซะ >_< .. ก็ ถ้าหายไปจะเดินกลับยังไง ใช่ไม๊ล่ะ