คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : [Kris x Suho] แอบชอบ เดอะ ซีรี่ย์ - 6 - [100%]
๖.
“เรา...เลิกกันเถอะ...”
เสียงหวานแสนสั่นเทาที่เอ่ยบางเบานั้น...แต่กลับชัดเจนในหัวของคริส... คนตัวสูงเบิกตากว้างอย่างตกใจ พร้อมกับอ้อมแขนแกร่งนั้นพยายามโอบกอดรัดร่างเล็กไว้...
“มะ...ไม่นะ...ตัวเล็ก...ไม่เลิก...” จุนมยอนยกมือขึ้นโอบกอดคนตัวสูงนั้นในที่สุด...
...เพราะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว...
“ทำไมละ...เขากลับมา...คริสดีใจมากขนาดลืมฉันเลยนะ...ฉันก็ควรถอยไม่ใช่เหรอ...”
“มะ...ไม่ใช่แบบนั้น... ฉันรักตัวเล็ก...”
ความเงียบเริ่มก่อตัวระหว่างคนทั้งคู่... ทั้งๆที่สายฝนที่กำลังโปรยปรายอยู่นั้นแต่ก็ไม่มีใครคิดจะขยับไปไหน... จุนมยอนที่ยืนนิ่งร้องไห้สะอื้นจนตัวโยนอยากหายไปจากตรงนี้ กับคริสที่พยายามโอบกอดเพื่อเหนี่ยวรั้งคนตัวเล็กไว้ให้นานที่สุด...
“ขอโทษนะ... ฉัน...ไม่แล้ว...ไม่กล้าเชื่อคริสอีกแล้ว...ลาก่อน” มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลรวมกับหยาดน้ำฝนก่อน ทั้งๆที่อยู่ใกล้เพียงนี้ แต่เขากลัวรู้สึกห่างไกลกับคริสเหลือเกิน... ม่านน้ำตาและสายฝนที่ตกมาอย่างแรงนั้นยิ่งทำให้ภาพตรงหน้าของเขายิ่งพร่าเลือน... มือบางยกขึ้นดันแผ่นอกแกร่งของคนตัวสูงออก ก่อนจะหมุนกายเดินจากไป...
ไม่มีเสียงเอ่ยรั้ง...
ไม่มีเสียงเรียกใดๆจากร่างสูงอีกเลย...
ดวงตาคู่คมของคริสนั้นทำได้แค่เพียงมองร่างเล็กค่อยๆเดินออกไปจากคณะช้าๆ เขา... รั้งจุนมยอนไว้ไม่ได้... เพราะลืมตัว เพราะความผิดพลาด...ที่ทำร้ายคนตัวเล็กไปอย่างไม่ตั้งใจ...
...มันก็สมควรที่จุนมยอนจะไม่เชื่อเขา...
แต่ช่วยฟังกันหน่อยไม่ได้เหรอคนดี....
กว่าจะพาร่างอันแสนหมดแรงกลับถึงหอได้ จุนมยอนก็ใช้เวลาไปนานมาก... มือบางกดสไลด์โทรศัพท์รับสายของเพื่อนสนิทตัวเล็กที่โทรมาถูกจังหวะพอดีอย่างยากลำบากพร้อมกับน้ำเสียงอ่อนแรงที่เอ่ยขึ้น
“ถึงห้องแล้ว”
(เพิ่งถึงเหรอ... นายรอ...?)
“อื้อ... มันจบแล้วละ” จุนมยอนพยายามรักษาระดับเสียงไว้ให้เป็นปกติ... แต่มันก็ไม่ได้ง่ายเลยสักนิด เมื่อไม่ว่าจะทำยังไง ก็มันก็ไม่หายสั่น... ก็ในเมื่อตัวของเขานั้นเปียกฝนไปทั้งตัวแบบนี้...ความหนาวเย็นของอากาศภายนอกที่พัดเข้ามาผ่านหน้าต่างนั้นยิ่งทำให้เขาสั่น...
(จุนมยอนเอาจริงเหรอ? จงอินเล่าให้ฉันฟังแล้วเรื่องคริสกะ...)
“ฉันไม่อยากได้ยินชื่อเขาแพคฮยอน... แค่นี้ก่อนนะ ขออาบน้ำก่อน” นิ้วเล็กกดวางสายก่อนจะโยนโทรศัพท์เครื่องบางที่มีข้อความนับสิบจากคนตัวสูงคนนั้นที่เขากดสายทิ้งเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้...
ทั้งจากโปรแกรมสนทนายอดฮิตและข้อความตัวอักษร... จุนมยอนไม่เปิดมันสักอัน...
เขาตั้งใจแล้วว่าจะลืมคริสให้ได้...จะลืมให้ได้ว่าเคยคบกัน...
...ไม่ว่ายังไงก็จะลืมให้ได้...
ผ่านมาเกือบหนึ่งสัปดาห์หลังจากวันที่ฝนตกหนักนั้น... เขายังคงไม่รับโทรศัพท์หรือเปิดข้อความของคนตัวสูงนั้นสักครั้ง... และเมื่อวานเขาเพิ่งตัดสินใจตั้งค่าโทรศัพท์ให้ปฏิเสธเบอร์โทรของคริสพร้อมกับบล็อกแอคเค้าท์ของคนตัวสูงในไลน์และคาทก...
จุนมยอนไม่ได้เจอคริสอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น... หรืออาจจะเจอแต่เป็นเขาเองที่เลือกจะไม่สนใจคนตัวสูงที่ตัวเองเคยมองหาตลอดเวลา... บาดแผลครั้งนี้ของเขานั้นลึกเกินกว่าที่มันจะหายได้ด้วยเวลาเพียงสัปดาห์... ความมั่นใจที่เคยมีในตัวของคนคนนั้นทั้งหมดมลายหายไปสิ้น...
เหลือก็แต่ความว่างเปล่าของคำว่า คนที่เคยรู้จัก และไม่จำเป็นต้องกลับไปรู้จัก...
ดวงตากลมโตมองแพคฮยอนที่หน้าแดงระเรื่อเพราะคยองซูเอ่ยล้อเรื่องที่แอบไปเห็นแพคฮยอนกำลังกอดอยู่กับจงอินที่หลังคณะ ในขณะที่ตัวต้นเรื่องที่ทำให้เพื่อนตัวเล็กของเขานั้นเดินผ่านมาพอดี...เลยกลายเป็นว่าคิมจงอินถูกดึงให้นั่งลงที่โต๊ะกินข้าวของพวกเขาเสียอย่างนั้น
ทั้งๆที่แพคฮยอนนั้นเอ่ยปากไล่เป็นสิบเป็นร้อยครั้ง แต่จงอินก็ยังยิ้มรับพร้อมกับส่งสายตาหวานเชื่อมมาแกล้งแพคฮยอนครั้งแล้วครั้งเล่า จนเพื่อนตัวเล็กของจุนมยอนถึงกับเหวี่ยงทุกคนด้วยความเขิน และนั่งก็ยิ่งทำให้จุนมยอนยิ้มกว้างก่อนจะเหลือบเห็นร่างสูงของใครสักคนกำลังตรงมาทางนี้
“เดี๋ยวฉันกลับหอก่อนนะ...ไม่อยากเห็นหน้าน่ะ” แพคฮยอนเหลือบมองตามสายตาของจุนมยอน ในขณะที่จุนมยอนนั้นหันกายและรีบลุกออกไปทันที
ร่างเล็กเดินถือจานข้าวไปเก็บด้วยใบหน้าเรียบเฉยในขณะที่ดวงตาคู่โตนั้นไม่ได้โฟกัสอะไรเลยนิดแม้กระทั่งคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้... ร่างสูงนั้นดูผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าอิดโรยอย่างกับคนอดนอนนั้นยิ่งทำให้ใจดวงน้อยนั้นเต้นแรง...
...แค่เลิกกับเขาทำให้คริสเป็นขนาดนี้เลยเหรอ...
คริสมองร่างเล็กของคนที่คิดถึงมาตลอดทั้งอาทิตย์นั้นด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหมาย รอยยิ้มเล็กๆถูกจุดขึ้นที่มุมปากเหมือนทุกครั้งก่อนจะเอ่ยเรียก...
“จุนมยอน....”
หากแต่ร่างเล็กนั้นกลับไม่สนใจสักนิด... จุนมยอนเดินผ่านร่างสูงไปอย่างไม่สนใจ...ดวงตาคากลมนั้นแทบไม่ได้เบือนสบใบหน้าหล่อเหลาที่แย้มยิ้มกว้างเลยสักนิด...
...จุนมยอนเดินผ่านไป...
เหมือนกับเรา....ไม่เคยรู้จักกัน
แต่ใครจะรู้... เมื่อเขากลับถึงห้องไปอาจทรุดแล้วร้องไห้ไม่หยุดเลยก็ได้... ไม่ได้อยากเมิน... ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้... แต่คริสเป็นคนทำมันเอง... ทำให้มันกลายเป็นแบบนี้ด้วยตัวของคริสเอง...
...คริสเลือกเองที่จะไปหาลู่หานทั้งๆที่บอกให้เขารอ...
...แบบนี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว...
ว่าที่ผ่านมา.... ทุกสิ่งทุกอย่าง
ทุกคำที่พูด... มันก็แค่...
...การฆ่าเวลา...
เมื่อคิดได้แบบนั้น... ขอบตาเรียวก็ร้อนขึ้นพร้อมกับหยาดน้ำใสที่ค่อยๆเอ่อคลอ.... จุนมยอนก้มหน้าเพื่อให้ผมหน้าม้านั้นลงมาปกปิดดวงตาที่กำลังแดง มือบางกำสายกระเป๋าแน่น ก่อนที่จุนมยอนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว...
...ร้องให้มันหมด...
แล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิม
...เป็นจุนมยอนคนเดิมที่ไม่ร้องไห้ง่ายแบบนี้....
มือบางรองน้ำจาก๊อกก่อนจะสาดมันเข้ากับใบหน้าอย่างรุนแรง ครั้งแล้วครั้งเล่า... ดวงตากลมปิดลงครั้งใด ภาพเก่าๆที่แสนวิเศษนั้นก็กลับมาตอกย้ำ ว่านั่นเป็นเพียงแค่ความว่างเปล่า...
เจ็บ... แต่ไม่ยอมกลับไปเป็นเหมือนเดิม
ถึงมันจะเจ็บมากกว่า... เขาก็ไม่อยากโง่ต่อไปอีกแล้ว...
“ถ้าเมินกันแล้วมาร้องไห้เองแบบนี้ จะทำไปทำไม....”
เสียงทุ้มของคนที่เป็นต้นเหตุดังขึ้นเบื้องหลังเรียกให้ใบหน้าที่กำลังเหม่อมองขอบอ่างล่างหน้านั้นเงยหน้ามองกระจกอย่างรวดเร็ว... ร่างสูงของคริสยืนอยู่ตรงนั้น... ด้านหลังเขา...
มันเป็นความจริงเหรอ...
“ถ้าจุนมยอนเจ็บที่เป็นแบบนี้ แล้วทำไมไม่ฟังฉันบ้าง...?” คริสยังคงพูดต่อไป... ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ตอบรับหรือว่าอะไรเลยสักนิด... คนตัวสูงยืนนิ่งอยู่ข้างหลังเขา ในขณะที่ดวงตาคู่นั้นมองมาอย่างตรงไปตรงมา...
“เรา... ไม่รู้จักกันแล้วเหรอ?”
ความเจ็บแปล๊บแล่นริ้วสู่ทรวงอกอย่างรวดเร็วที่ได้ยินคำนั้น... รื้นน้ำใสเอ่อคลอรอบดวงตานั้นอีกครั้งอย่างที่เขาไม่อาจห้ามได้... จุนมยอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จะหันไปเผชิญหน้ากับคนตัวสูงกว่าที่เคยแสนดูดี แต่สภาพตอนนี้กลับดูไม่ได้สักนิด...
...มันไม่ได้เป็นเพราะเขาหรอก...
จุนมยอนเชื่อมั่นแบบนั้น
“ขอโทษนะครับ.. ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร...” ตากลมเสหลบก่อนจะเอ่ยออกมา พร้อมกับเรียวขาเล็กที่ก้าวออกเดินเลี่ยงคนตัวสูงเพื่อจะออกไปจากห้องน้ำ แต่ก็ถูกมือหนานั้นรั้งข้อมือไว้... ตากลมช้อนมองคนตัวสูงที่ยืนนิ่งอย่างไม่พูดอะไร ดวงตาคู่คมนั้นเหมือนจะมองเขาแต่ก็ไม่ใช่ จึงนั่นทำให้ดวงตากลมโตต้องหันไปมองตามสายตาของคริสทันที...
ร่างโปร่งของลู่หานนั้นกำลังยืนนิ่งมองพวกเขาสลับกันไปมา... ดวงตาของคนคนนี้ไม่แสดงอารมณ์อะไรทั้งนั้น ซึ่งนั่นยิ่งทำให้จุนมยอนกลัว... มือบางรีบยกขึ้นแกะมือหนาที่กอบกุมข้อมือเขาก่อนจะโค้งศีรษะทักทายคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเล็กน้อยแล้วเดินออกไป... แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงหวานของคนที่อยู่หน้าประตูนั้นเอ่ยรั้งไว้เสียก่อน..
“ได้ข่าวว่าตอนบ่ายไม่มีเรียน... ขอเวลาหน่อยได้ไหม?”
จุนมยอนหันหน้ากลับมาหาคนพูดก่อนจะมองเลยไปอีกคน แล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่.... มีทางเลือกสำหรับคำถามนี้ให้เขาด้วยหรือ ?
แต่มันก็ดี... จะได้จบๆไป
“ได้สิ... สองคนนะ”
TBC.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ก็ยังคงดราม่า - - ขอโทษค่าาาาาาาาาาาาาา ฮือออออออออออออออออออ
ตอนหน้าหวานแน่ๆ จะหวานแล้วจริงๆนะะะ แล้วก็จะจบแล้วด้วยย
จริงๆตอนแรกฟิคเรื่องนี้กะว่าจะเขียนแค่ 5 ตอนจบ........
ไหลมาตอนที่หกแล้วทำไงดี TT v TT
มีคนบอกว่าฟิคเรื่องนี้ไม่ใช่แอบชอบ แต่เป็นแอบดราม่าละะะ ทุกคนว่าจริงมะ 555555555555555 โบ้ว่ามันก็ค่อนข้างจริงนะ(?)
รอดพ้นจากพรีเซ้นแล้ววววว แต่ตอนพรีเซ้นรู้สึกเลวร้ายมาก - -
คือพูดผิดก็เยอะ สไลด์ก็ผิดอีก ทุกสิ่งอย่าง แต่แก้ไรไม่ได้แล้วอ่ะะะ
เลยกินข้าวกินปังเย็นกลับหออ 5555555555555555
เอาเป็นว่า อยากให้ทั้งคู่หวานกันขนาดไหนคอมเม้นกันได้เลยย หรือจะติดแทก #แอบชอบKH ในทวิตเตอร์ก็ได้นะคะะ
เดี๋ยวโบ้ตามไปอ่านแน่ๆ ฮาาาาาาา
----สปอย----
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่าาา *กอดทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนน*
ความคิดเห็น