คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ▲ DANGEROUS AREA ✗ : 3rd
“ จะสั่งได้หรือยัง ”
ลู่ฮานส่งสีหน้าเรียบเฉยไปให้น้องชายแทนคำตอบ จนแล้วจนรอดเขาก็ต้องยอมมาทานมื้อเย็นกับเซฮุนเพราะไม่อยากให้แจฮโยมีปัญหา แค่ขู่ลู่ฮานก็กลัวจะแย่แล้ว แต่นี่น้องชายเล่นบุกมาหาถึงที่ แถมยังชี้หน้าดูถูกแจฮโยปาวๆ หนักเข้าร่างสูงก็แทบจะเข้าไปสอยใบหน้ายาวๆ ของเพื่อนเขาด้วยหมัด ไม่คิดจะฟังคำอธิบายอะไรเลยเสียด้วยซ้ำ
ด้วยเพราะโมโหเซฮุนที่ไปอาละวาดที่ร้าน ลู่ฮานจึงนั่งเงียบเฉย ไม่คิดจะปริปากพูดอะไรกับร่างสูงเลยสักคำ แม้เซฮุนจะตวาด หรือขู่เข็ญให้กลัวด้วยเสียงต่ำๆ ลู่ฮานก็ไม่ได้สนใจอะไร นั่นทำให้เซฮุนต้องโมโหมากขึ้นไปอีกเมื่อคนที่อยู่ใต้ปกครองมาตลอดเกิดพยศ
“ ลู่ฮาน ! นี่ฉันไม่ได้ง้อคนบ่อยนักหรอกนะ อย่ามางอนมาโกรธฉัน ฉันไม่ชอบ ฉันพูดด้วย ทำไมไม่หัดตอบ ! อ๋อ.. หรือาลัยอาวรณ์ไอ้จืดนั่นมาก คิดถึงมันล่ะสิ ลืมมันไปได้เลยนะ เพราะวันนี้นายต้องกินข้าวกับฉัน ! ”
อะไรที่เรียกว่าง้อ ? เซฮุนอาจจะเข้าใจผิด ลู่ฮานสาบานได้ เซฮุนไม่ได้ทำอากับกริยาอะไรที่มันสามารถทำให้เขาตีความหมายเป็นคำว่าง้อเลยสักนิด ตลอดเวลาที่มาถึงนี่ เซฮุนเอาแต่ตวาดเขา ดุเขา แล้วก็เอาแต่ว่าแจฮโยว่าไม่ดีอย่างนั้น ไม่ดีอย่างนี้ แถมยังใช้สายตาไร้มารยาทมองเขาบ่อยๆ อีกด้วย
“ เซฮุนรีบพูดธุระมาเถอะ พี่เหนื่อย อยากกลับไปพักผ่อน ”
“ แต่ตอนนี้ฉันหิวข้าว ”
“ หิวก็กินเถอะ พี่ไม่หิว ขอน้ำเปล่าให้พี่แก้วนึงแล้วกันนะ ”
“ อย่าขัดใจฉันนะลู่ฮาน ”
ลู่ฮานพ่นลมหายใจเบาๆ อย่างเหนื่อยหน่าย ไม่อยากจะยืดจะเยื้อเรื่องราวให้มันกินเวลาไปมากกว่านี้แล้ว
“ หอยแมลงภู่นิวซีแลนด์อบชีสครับ ขอบคุณ ”
“ ฟัวกราให้ผมด้วย น้ำส้มให้เขาแก้วหนึ่ง น้ำแร่สองแก้ว ”
เซฮุนก็สั่งไปแล้วเช่นกัน ร่างสูงคืนเมนูให้กับบริกรก่อนจะหันกลับมาส่งสายตาดุดันไปยังลู่ฮานที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขากระแอมไอเล็กน้อย ยกไหล่ขึ้นให้มันผายออกกว้างมองดูแล้วคล้ายกำลังจะกล่าวสนทนาเรื่องที่เป็นพิธีการเสียหน่อย
“ มะรืนนี้ฉันมีนัดสัมภาษณ์สดที่สตู เขาบอกว่าให้ชวนคนในครอบครัวฉันมาด้วย แบบว่าจะสัมภาษณ์ว่าฉันเป็นยังไง อะไรแบบนี้ ” ร่างสูงเว้นจังหวะหายใจเล็กน้อย “ ตอนแรกฉันก็คิดว่า ฉันจะพาใครไปดีนะ เพราะรอบตัวของฉัน ครอบครัวก็ไม่อยู่สักคน ” พูดต่ออกไปด้วยแววตาท้าทาย “ อา... แล้วนายรู้ไหม ฉันคิดอะไรออก ฉันคิดว่าฉันพานายไปในฐานะพี่ชายที่แม่เก็บมาเลี้ยงได้นี่นา... ” เซฮุนยิ้มแย้มราวกับว่าเป็นผู้ชนะ
ในมือของลู่ฮานเปียกชุ่ม มันเป็นไปด้วยเหงื่อจากแรงกัดดันที่ส่งออกมาจากคนข้างหน้า คำพูดบั่นทอนจิตใจส่งออกมาจากปากน้องชายของเขาไม่หยุดหย่อน จนลู่ฮานนึกอยากจะให้ทรณีสูบเขาไปเสียเดี๋ยวนี้
“ นายจะมีหลายคำถามที่ต้องตอบ ฉันหวังว่านายจะเลือกตอบมันได้ดี แต่ถ้านายเลือกผิด นายก็คงรู้ว่านายจะโดนอะไรนะลู่ฮาน ”
เซฮุนยิ้มน้อยๆ เอียงหัวไปด้านซ้ายอย่างน่ารัก แต่ลู่ฮานไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นหรอก เพราะไอ้ยิ้มนั่นน่ะ มันรอยยิ้มปีศาจชัดๆ !
---
มื้ออาหารอันแสนอภิรมย์เต็มไปด้วยความขมขื่นจบลงในตอนสี่ทุ่มเศษ เซฮุนจ่ายค่าอาหารด้วยบัตรเครดิตของตัวเอง พาลู่ฮานกลับบ้านด้วยเปอร์เช่สีเทาหมอกคันโปรด ความเงียบงันที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ รอบตัวคนทั้งสองทำให้ลู่ฮานอึดอัดเสียเหลือเกิน ร่างเล็กนั่งนิ่งเงียบ แผ่นหลังติดกับเบาะจนแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน และแม้เครื่องปรับอากาศในรถจะถูกปรับให้อุนหภูมิต่ำเท่าใด เหงื่อเม็ดเล็กๆ ก็ยังเกาะพรายอยู่ที่หน้าผาก คนที่มองเขาอยู่คงขำแน่ๆ ลู่ฮานเกร็งจนตัวแข็งทื่อ เขาไม่ชอบนั่งรถของน้องชายก็เพราะบรรยากาศอันน่าอึดอัดและระดับความเร็วที่แทบจะทำให้รถบินได้
ตามปกติแล้ว ระยะทางจากภัตตาคารมาบ้านนั้นค่อนข้างไกลอยู่โข ถ้าคำนวณจริงๆ ลู่ฮานว่าก็ต้องนั่งรถไฟฟ้า ต่อรถประจำทางและเดินเข้าคอนโด เวลาในการเดินทางนั้นไม่ใช่น้อยๆ อย่างต่ำก็น่าจะครึ่งชั่วโมงถึงห้าสิบนาที แต่นี่เซฮุนเล่นขับรถจากภัตตาคารมาคอนโดในเวลาสิบห้านาที คุณพอจะจินตนาการออกไหมว่ามันเร็วขนาดไหน
ลู่ฮานถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเขามาถึงคอนโดโดยสวัสดิภาพ ไม่มีชิ้นส่วนอะไรหายไปนอกจากหัวใจที่ลงไปกองที่ตาตุ่ม ทันทีที่ถึงห้อง เซฮุนก็หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา กดเปลือกตาลงปิดด้วยความเหนื่อยล้า
“ เอาผ้าเย็นให้ฉันหน่อย ”
ลู่ฮานกำลังจะเดินเข้าไปอาบน้ำ แต่เสียงต่ำของน้องชายก็ทำให้เขาชะงักเท้าเสียก่อน เขาพ่นลมหายใจออกจากปากเสียงแผ่ว เดินกลับมาหยิบผ้าเย็นในตู้เย็นมาให้ร่างสูงที่เผลอพริบตาเดียวก็เปลี่ยนท่ามานอนยาวบนโซฟาเสียแล้ว
มือบางฉีกถุงพลาสติกที่ห่อหุ้มผ้าเย็นกลิ่นหอมออกและโยนมันลงถังขยะ เจ้าของขาเรียวยาวในชุดฟอร์มทำงานพาตัวเองกลับมาที่ห้อง ยื่นผ้าผืนเล็กให้กับเซฮุน
“ เห็นไหมว่าฉันทำอะไรอยู่ ? ”
ไม่ต้องพูดต่อขยายความ ลู่ฮานก็พ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง เขาเดินอ้อมโซฟาตัวยาวไปหย่อนตัวนั่งบนพื้นพรม ค่อยๆ ลูบผ้าเย็นไปตามโครงหน้าอันสมบูรณ์แบบของเซฮุน ใบหน้าที่งดงามราวกับสวรรค์สร้างไม่เคยทำให้เขาละสายตาออกไปได้เลยสักครั้ง เสียงลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอทำให้ลู่ฮานรู้ว่าน้องชายของตัวเองคงจะเพลียและหลับไปแล้ว
ตอนหลับน่าพูดด้วยมากกว่าตอนตื่นเยอะเลยเด็กคนนี้
ลู่ฮานปัดปลายผมที่แยงตาน้องออกให้พ้นทาง ลูบศรีษะกลมมนนั้นเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ เพื่อเตรียมตัวออกไปทำเซอร์ไพร์ซพิเศษให้เพื่อนสนิท
เข้าใจไม่ผิด วันนี้คือวันพิเศษของแจฮโย มันคือวันเกิดของเพื่อนสนิทที่ลู่ฮานรักที่สุด เขาได้เตรียมเค้กก้อนเล็กๆ ฝีมือตัวเองเป็นของขวัญให้กับแจฮโยเหมือนกับทุกๆ ปี แปลกตรงที่ปีนี้เขาเลือกจะไปหาแจฮโยในเวลาเที่ยงคืนหนึ่งนาที ทดแทนที่ไม่ได้ไปตามนัดเมื่อเย็นนี้
ลู่ฮานแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ เลือกที่จะนั่งรถแท็กซี่ตรงไปที่บ้านของแจฮโยพร้อมเค้กและดวงใจที่เต็มไปด้วยความปรารถนาให้เพื่อนรักมีความสุขที่สุดในวันเกิด เขาตรวจดูอย่างถี่ถ้วนว่าเซฮุนหลับดีแน่แล้ว จึงได้ค่อยๆ ย่องออกมาจากห้อง และคงใช้เวลาไม่นานในการให้แจฮโยเป่าเค้กก้อนนี้ ...อย่างน้อยเซฮุนก็คงไม่ตื่นมาตอนนี้แน่ๆ
---
การฉลองวันเกิดของแจฮโยประสบความสำเร็จ แจฮโยมีความสุขมากแม้จะแอบดุเขานิดๆ ว่าทำไมถึงต้องมาเอาดึกดื่นจนป่านนี้ ขากลับลู่ฮานเลือกจะโบกรถแท็กซี่แถวนั้นเพื่อกลับคอนโด หากแต่แจฮโยไม่ยอมอยู่ท่าเดียว งอแง(?)จะมาส่งเขาให้ได้ จนแล้วจนรอด ลู่ฮานทนไม่ไหว ก็เลยต้องนั่งรถญี่ปุ่นคันน้อยของแจฮโยกลับคอนโดมาจนได้
เมื่อถึงห้อง ลู่ฮานจัดแจงเสียบคีย์การ์ดลงเครื่องอ่านเพื่อให้ประตูเปิด เขาดันตัวเองเข้าไปในห้อง ปิดประตูเสียงเบาสนิท ย่องด้วยฝีเท้าเบาราวกับแมวขโมยเพื่อจะเข้าไปยังห้องนอน แต่ทว่า...
จู่ๆ ไฟในห้องก็เปิดขึ้น ลู่ฮานยืนนิ่งตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ค่อยๆ เบือนหน้าไปมองส่วนของแผงวงจรไฟฟ้า และก็พบว่าเซฮุนยืนอยู่ตรงนั้น กอดอก ส่งสายตาคาดโทษมาให้เขา
พระเจ้าไม่เข้าข้างลู่ฮานเลย...
“ ขอคำอธิบาย ”
เสียงทุ้มๆ เย็นๆ กล่าวออกมาเนิบนาบ ลู่ฮานรู้ว่าเซฮุนกำลังพยายามกดอารมณ์ตัวเองให้ถึงที่สุด
“ … ”
ลู่ฮานได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้ว่าจะหาคำพูดหรือเหตุผลอะไรมาเกลี้ยกล่อมให้เซฮุนใจเย็นลงอีกแล้ว ลู่ฮานรู้ว่าสุดท้ายเซฮุนก็ต้องระเบิดอารมณ์ใส่เขา และมันเป็นแบบนี้เสมอ...
“ ลู่ฮาน อธิบาย ”
เสียงนั้นกดต่ำลงอีก มือลู่ฮานชื้นเหงื่อ ใจของเขาหลุดลอยไปไหนแล้วไม่รู้ ดวงจิตอาจจะหลุดออกไปจากร่าง หรืออะไรทำนองนั้น
“ ลู่ฮาน ! ”
เซฮุนเดินเข้ามากระชากข้อมือบางๆ ของลู่ฮานจนร่างเล็กๆ นั้นเซถลาไปปะทะกับแผงอกของอีกคน มันไม่ได้นานพอจะทำให้หน้าขึ้นสี เพราะหลังจากนั้นแค่อึดใจเดียวเซฮุนก็ผลักลู่ฮานออก ใช้มือใหญ่ๆ ของตัวเองบีบลงไปที่ไหล่เล็กของลู่ฮานจนเขารู้สึกปวดหนึบไปหมด
“ ฉันพูดว่า ขอคำอธิบาย ! ตอบฉัน ! หูหนวกหรอ ! ”
ลู่ฮานตัวสั่นเหมือนลูกนก น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม เซฮุนใจร้ายมาก ใจร้ายมากๆ
“ แอบไปหามันมาใช่ไหม!!! อย่ามาทำบีบน้ำตา ! ”
“ อึก เซฮุน... เซฮุนฟังพี่ก่อน... ”
“ ฉันบอกแล้วใช่ไหม เตือนแล้วใช่ไหม หัวสมองบรรจุอะไรทำไมไม่รู้จักจำ ! หรือวันๆ เอาแต่จำเรื่องของมัน ! ”
“ แต่นี่วันเกิดแจฮโยนะเซฮุน.. เซฮุนก็รู้ มันก็ทุกปี ฮึก... ”
“ แต่ปีก่อนๆ มันไม่เป็นแบบนี้ ลู่ฮาน ไม่ ! มันไม่ใช่แบบนี้ นายดูเวลา มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ! ”
ลู่ฮานหงอ เขารู้สึกว่ากระดูกหัวไหล่ของเขากำลังจะป่นคามือเซฮุนในไม่ช้า
“ นายแอบหนีไปหามัน นายหนีฉันไปหามัน เป็นไง งานวันเกิดสนุกดีไหม ของขวัญเป็นอะไรล่ะ จูบแรกของนายหรอ หรือถุงยางสำหรับใช้คืนพรุ่งนี้ ! ”
ลู่ฮานนึกอยากจะตบหน้าเซฮุนให้หันกับการดูถูกเขาแบบนี้ ทำไมกัน ทำไม... เขามันดูง่ายขนาดนั้นเลยหรือยังไง
“ คงอยากจะตบฉันมากล่ะสิ.. หึ ฉันพูดได้มากกว่านี้อีกนะ นายมันไม่สมกับการเป็นพี่ชายฉันสักนิด ! ”
ลู่ฮานโดนผลักลงไปกองบนพื้นพรม มุมปากแทบจะกระแทกกับขอบโซฟาอยู่แล้ว น้ำตาเม็ดกลมใสนองหน้า ลู่ฮานไม่อยากจะทน ไม่อยากจะอยู่กับเซฮุนที่ใจร้ายกับเขาขนาดนี้ เซฮุนที่ดูถูกเขา เซฮุนที่ไม่ให้เกียรติเขาเลยสักนิด เซฮุนที่เขาไม่เคยต้องการ
ลู่ฮานหวังว่าสักวันหนึ่งเขาคงจะหยั่งลงไปในใจของเซฮุนได้ อยากจะรู้เหลือเกินว่าน้องชายนั้นมีเรื่องหรือป้มด้อยอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจหรือไม่ แม้มันจะยาวนานเพียงใดแต่ลู่ฮานก็อยากพยายามให้มากขึ้นอีก ถึงแม้เขาจะเสียใจซ้ำๆ กับคำดูหมิ่นดูแคลนของน้องชาย แต่ทุกครั้งก็ล้วนตระหนักได้ว่า อย่างไรเซฮุนก็คือน้องชาย น้องยังเด็กกว่าเขามากและเขาก็เคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว จุดที่เรามั่นใจตัวเองที่สุด จุดที่เราไม่สนใจใครนอกจากคำสั่งของใจตัวเอง
“ เตรียมน้ำอุ่นให้ฉัน ภายในห้านาที ! ”
เซฮุนสั่งลู่ฮานด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
ร่างเล็กยันตัวขึ้นอย่างทุลักทุเลแม้หัวใจจะบอกว่าไม่ไหว ดวงตากลมโตยังคงฉ่ำรื้นไปด้วยน้ำตา ขาเรียวพาตัวเองไปยังห้องน้ำด้วยความอ่อนแรง อาการปวดที่ไหล่กำลังทรมาณเขา ราวกับว่าแรงบีบนั้นทำให้กล้ามเนื้อทั้งร่างปวดหนึบไปหมด มือบางสั่นระริก วางลงบนก๊อกน้ำอุ่นและบิดน้ำเปิดด้วยความยากลำบาก เรี่ยวแรงที่เคยมีมากกลับหดหายไปเสียหมด
ลู่ฮานทรุดลงนั่งกับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ สะอื้นฮักจนตัวโยน มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาปิดใบหน้าสวยนั้นไว้ ความน้อยใจมากมายกำลังก่อตัว ความผิดหวังกำลังทิ่มแทง ความอ่อนแอกำลังเผยออกมา
“ นั่งทำอะไร อยากอาบน้ำด้วยหรือยังไง ? ”
ยังไม่ทันหายสะอื้นดี เซฮุนก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องน้ำเสียแล้ว ร่างสูงยืนพิงกรอบประตูอยู่ บนร่างกายมีเพียงผ้าขนหนูผืนหนาผูกเอวปกปิดส่วนที่น่าอายเอาไว้เท่านั้น
“ ปะ...เปล่า น้ำคงจะเสร็จแล้ว พี่ไปเลยแล้วกัน ”
ร่างเล็กค่อยๆ ลุกขึ้นยืนขึ้นอีกครั้ง วางมือลงบนก๊อกน้ำและบิดให้น้ำหยุดไหล
“ งั้น...หลบพี่หน่อย ”
เพราะเซฮุนยืนขวางทางอยู่ ลู่ฮานจึงไม่สามารถเบี่ยงตัวเดินออกไปได้ แรงยืนของเขาจะหมดแล้ว ถ้ายืนนานกว่านี้จะต้องล้มลงไปแน่ๆ
เซฮุนไม่เขยื้อน แถมยังไหวไหล่ทำท่าไม่สนใจอีกต่างหาก ร่างสูงยกมือแตะบนไหล่ร่างเล็กอีกครั้ง ยื่นใบหน้าหล่อเหลานั้นเข้ามาใกล้ใบหน้าเล็กๆ ของลู่ฮาน ดวงตาเรียวจ้องมองไปตามอวัยวะบนโครงหน้าสวยนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์
“ หึ... น่าเสียดาย สวย แต่สกปรก ”
ลู่ฮานโดนผลักเป็นครั้งที่สอง ร่างเล็กๆ ของเขาถลาลงไปกองกับพื้นพรม เซฮุนเหวี่ยงประตูปิดทันทีหลังจากที่เขาถูกโยนออกมาจากห้อง
“ ฮึก... ”
ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ออกมาอย่างไร ลู่ฮานแค่กำลังอ่อนแรง...
เหนื่อยกับการปั้นหน้าให้เข้มแข็ง เหนื่อย...เหนื่อยกับการถูกดูถูก แสนอ่อนล้า จนไม่รู้ว่าตัวเองชินเสียแล้วกับพฤติกรรมโกรธเกรี้ยวอันร้ายกาจของน้องชายได้อย่างไร ร่างเล็กเพียงแต่ยันให้ตัวเองลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอน เปลื้องผ้าออกทีละชิ้นและปล่อยให้สายน้ำเย็นๆ ช่วยให้ตัวเองเลิกคิดมาก เลือกที่จะปล่อยวางเรื่องที่ทำให้วุ่นวายใจเหมือนอย่างเคย
เขาแค่หวังว่าพรุ่งนี้คงจะดีขึ้นกว่าเดิม....
Ms.9
หลับ แต่ก็ไม่รอดอยู่ดี...
เซฮุนมันไม่ลงพื้นที่จริงหรอกค่ะ มันว่าเปลืองแรงมัน รอเชือดเหยื่อเงียบๆ ที่บ้านดีกว่า
ตอนนี้สั้นกว่าตอนอื่นๆ เลย เพราะอ๋อตัดบางส่วนออก ไม่อยากให้นักอ่านงงกัน
สุขสันต์วันเกิดคิมมินซอก ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ นักอ่านที่รักของอ๋อทุกๆ คน <3
เม้นท์ขยับ อัพไว กติกาเดิมเช่นเคยค่ะ :)
ความคิดเห็น