คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ▲ DANGEROUS AREA ✗ : 4th
วันบันทึกเทปรายการมาถึงแล้ว ลู่ฮานดูประหม่าและตื่นกลัวกล้องมากมายในสตูดิโอ ทีมงานจำนวนไม่น้อยที่รุมอยู่รอบตัวร่างเล็ก ใบหน้าหวานๆ ถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางสีอ่อน ผมสีน้ำตาลคาราเมลถูกเซ็ทให้เป็นทรง ทำให้ลู่ฮานดูละม้ายคล้ายคลึงกับผู้หญิงเข้าไปกันใหญ่
เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญของน้องชาย ลู่ฮานจึงขออนุญาตผู้จัดการลาหยุดหนึ่งวันเต็มๆ ด้วยไม่อยากให้เซฮุนต้องอารมณ์เสีย มือบางถือปึกสคริปไว้ในมือ ดวงตากลมโตชำเลืองมองไปรอบๆ สตูดิโอนั้นเฉกเช่นเด็กเล็กๆ ที่กำลังตื่นตากับสถานที่ใหม่ๆ
เซฮุนนั่งอยู่ไม่ไกลจากนี่มากนัก เขากำลังนั่งนิ่งๆ ให้ช่างเซ็ทผม ช่างแต่งหน้าอีกสองสามคนกำลังมะรุมมะตุ้มช่วยกันแต่งแต้มใบหน้าของเขาด้วยสีอ่อนๆ โทนธรรมชาติแตกต่างกับลู่ฮาน เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวถูกสวมเอาไว้ แต่ยังคงไม่กลัดกระดุม กางเกงขายาวเข้ารูปสีดำสนิทถูกใส่ไว้ปกปิดท่อนล่าง ลู่ฮานเชื่อว่า ถ้าแฟนคลับของเซฮุนมาเห็น คงจะได้หัวใจวายกันไปข้างหนึ่งแน่ๆ
“ พี่ชายน้องเซฮุนนี่น่ารักมากเลยนะคะ เหมือนผู้หญิงเลย ”
ช่างแต่งหน้าคนหนึ่งพูดขึ้นกับเซฮุน ร่างเล็กที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนั้นได้ยินถนัดหู
“ ครับ ”
เซฮุนตีหน้านิ่ง ตอบด้วยน้ำเสียงแสนเรียบเฉย
“ แต่หน้าไม่เหมือนน้องเซฮุนเลยนะคะ ได้ทางไหนมาเนี่ย ”
หล่อนยังคงซักไซ้ต่อ
“ เรื่องของคนในครอบครัว ถ้าพี่ไม่รู้จะเป็นอะไรไหมครับ มีหน้าที่ทำอะไรก็ทำไปเถอะ ”
เซฮุนตอกกลับขวานผ่าซาก ทำเอาสาวๆ แถวนั้นอึ้งกันเป็นแถบ รีบเร่งมือแต่งใบหน้ารูปสลักนั้นให้เสร็จโดยไว เพราะเจ้าหล่อนคงจับได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมา
ลู่ฮานไม่คิดว่าเซฮุนจะเป็นแบบนี้กับคนอื่น เขาคิดว่าการประพฤติพฤติกรรมรุนแรง การด่าทอ การพูดจาไม่ดีใส่นั้นคงจะได้รับคนเดียว แต่เปล่า เซฮุนทำแบบนี้กับทุกคนรอบตัว เขานิ่งเงียบ เฉยเมยกับคำขอโทษ ละเลยความรู้สึกคนอื่น เป็นเช่นเดียวกับที่ลู่ฮานโดน แม้จะทำให้ใจชื้น แต่ก็ต้องห่อเหี่ยวขึ้นมาอีกครั้ง เพราะคนเป็นพี่ชายอย่างเขาไม่สามารถทำอะไรกับน้องชายได้เลย
“ อีกสิบนาทีรายการจะเริ่ม เชิญค่ะ ”
สต๊าฟเดินเข้ามาเร่งทั้งสองให้เร็วขึ้นอีก ลู่ฮานกล่าวขอบคุณทีมงานและช่างแต่งหน้า ลุกขึ้นยืนและจัดระเบียบร่างกายตัวเองเล็กน้อย เสหน้าไปมองน้องชายที่กำลังกลัดกระดุมเสร็จเรียบร้อยแล้ว สวมสูทสีดำสนิททับอีกชั้น ทำให้เซฮุนดูมีมาดและดูเป็นผู้ใหญ่
น้องชายพี่ หล่อสุดๆ ไปเลยนะ
“ อย่ามัวแต่จ้องฉัน มันน่าขนลุก ตามฉันมา เราจะไปแสตนบายกันหลังกล้อง ”
ก็แค่จะมองชื่นชมว่าหล่อเท่านั้นละ เด็กบ้าเอ้ย !
---
“ สวัสดีครับ มาถึงช่วงที่สองกันแล้ว อย่างที่บอก วันนี้เรามีแขกรับเชิญพิเศษ สาวๆ คงรู้มาหมดแล้วว่าเป็นใคร แหมๆ รอทำไมล่ะครับ ? ขอเชิญน้องเซฮุน และพี่ชายของน้องเซฮุนเข้ามานั่งเปิดอกคุยกันเลย ! ”
พิธีกรร่างท้วมกล่าวราวกับว่ามันเป็นเรื่องน่ายินดี ลู่ฮานเห็นภาพเก้าอี้นั่งตัวยาวสีขาวกลายเป็นเขียงหมู พิธีกรคนนั้นเป็นคนชำแหละ เซฮุนเป็นมีด และเขากำลังเป็นหมูที่เดินขึ้นเขียงให้จับเชือดได้อย่างง่ายดาย
เซฮุนโค้งตัวให้กับแฟนคลับในสตูดิโอ รวมทั้งกล้องตัวโตข้างหน้า ส่งรอยยิ้มทำลายล้างเกลื่อนกลาดเรี่ยราดไปทั่ว ผิดกับลู่ฮานที่ทำหน้าเหมือนอมบอระเพ็ดไว้ในปาก จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม จะร้องไห้ก็ไม่คล้ายเสียทีเดียว
“ สวัสดีครับคุณเซฮุน แหม กว่าจะติดต่อให้มารายการเราได้ หาตัวจับยากมากๆ เลยนะครับ ยังไง วันนี้ก็ขอขอบคุณก่อนนะครับที่ยอมมาร่วมรายการเล็กๆ ของเรา ”
“ ครับผม ยินดีครับ ”
เซฮุนตอบอย่างมีมารยาท
“ เอาละครับ ก่อนอื่น ต้องให้แนะนำตัวกันก่อนพอเป็นพิธี สำหรับคนที่ไม่รู้ เชิญเลยครับ อ่า.. คุณเซฮุนจะแนะนำพี่ชายตัวเองเองก็ได้นะครับ เผื่อพี่ชายคุณจะเกร็ง”
ลู่ฮานจะตายแล้ว ตอนนี้เขากำลังโดนดวงตาของคนทั่วเกาหลีจับตามอง ให้ตายเถอะ ในท้องมันเหมือนมีลมโกรกตลอดเวลาเลย
“ ครับ สวัสดีครับ ผมโอ เซฮุน ยินดีที่ได้รู้จักครับ ส่วนนี่...อ่า พี่ชายผมครับ โอ ลู่ฮาน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ”
มาถึงตรงนี้เสียงกรี้ดก็ดังสนั่นลั่นสตู
“ งั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราจะเริ่มถามคำถามกันเลยนะครับ แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าถามคำถามคุณเซฮุนเราก็จะกลายเป็นรายการธรรมดาๆ ไปเลย เราจะถาม คุณลู่ฮานนะครับ ไม่มีอะไรขัดข้องใช่ไหมครับ คุณลู่ฮาน ? ”
จะขัดข้องอะไรได้ ก็อยู่บนเขียงนี่แล้ว. . .
“ ครับ ไม่ขัดข้องครับผม ”
“ งั้นเริ่มคำถามแรก พื้นฐานกันเลยนะครับ เวลาที่เซฮุนอยู่กับคุณ นิสัยเขาเป็นยังไงหรอครับ ? นิ่งเฉยและเย็นชาแบบนี้หรือเปล่า ”
คำถามแรกเล่นเอาจุก จะให้เขาตอบไปว่าอะไรหรอ นิ่งเฉยและเย็นชากว่านี้ครับ เขาทุบตีผมแล้วก็ขู่ผมสารพัด ไม่เคยเรียกผมว่าพี่ชายด้วย
“ เอ่อ.. ไม่ครับ เซฮุนน่ารักมาก เขาเป็นเด็กดีเลยทีเดียวครับ ”
วงการมายาก็ต้องคู่กับการตบตา หลอกลวงคนทั้งประเทศไปแต่ก็เป็นผลดีกับน้อง มีหรือลู่ฮานจะไม่ยอม
จากนั้นพิธีกรถามคำถามมากมายกับเขา หลายข้อที่ลู่ฮานเลือกจะโกหกเพื่อรักษาชื่อเสียงของน้อง เช่นข้อที่ร่างเล็กโดนถามว่าเวลาอยู่ที่บ้านเซฮุนช่วยแบ่งเบาภาระอย่างไรบ้าง ลู่ฮานก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ บอกปัดๆ ไปว่าตัวเข้าเองไม่อยากให้น้องลำบาก เลยจัดการทำเองทั้งหมด อยากให้น้องใช้ชีวิตวัยรุ่นของตัวเองให้คุ้ม ถ้าพูดกันจริงๆ ลู่ฮานว่ารายการนี้ค่อนข้างจะสอดรู้สอดเห็นไปสักนิด พิธีกรถามถึงสภาพที่พักอาศัยของทั้งคู่ด้วย โดยที่คำถามนี้มีเซฮุนช่วยตอบอยู่บ้างบางประโยค
“ ผมกับน้องอยู่คอนโดน่ะครับ เราไม่อยากเทียวไปเทียวกลับจากบ้านถึงที่ทำงานเพราะมันก็ไกลโข คุณพ่อเลยซื้อคอนโดไว้ให้อยู่กันสองคน ถ้าถามถึงสไตล์การแต่งห้อง ส่วนใหญ่ผมจะตามใจเซฮุนครับ น้องชอบสีขาว สีเทา แล้วก็สีดำ เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ในห้องเป็นสไตล์ของเซฮุนหมดเลยครับ ”
“ ส่วนของพี่ลู่ฮานหรอครับ พี่เขาชอบอะไรน่ารักๆ ครับ ความจริงตอนแรกเราก็นอนแยกห้องกันครับ แต่เสื้อผ้าผมเยอะมาก พี่ลู่ฮานเลยยกห้องพี่เขาให้ผมเก็บเสื้อผ้า แล้วย้ายมานอนกับผมแทน ของแต่งห้องของพี่เขาเลยถูกเก็บหมดเลยล่ะครับ ฮ่าๆ ”
เซฮุนหัวเราะ แถมยังเรียกลู่ฮานว่าพี่ ร่างเล็กเชื่อแล้วว่าวงการมายานี่มันน่ากลัวจริงๆ …
จนกระทั่งรายการใกล้จะจบ พิธีกรที่สมบทเป็นเจ้าหนูจำไมก็ถามถึงคำถามที่ลู่ฮานอยากหลีกเลี่ยงมากที่สุด เขาถูกถามจากพิธีกรด้วยคำถามเดียวกันกับสไตล์ลิสต์เมื่อครู่ ลู่ฮานเห็นเซฮุนกระตุกยิ้มมุมปากราวกับว่ารอเวลานี้มานานแสนนาน
“ คำถามสุดท้ายครับ ละลาบละล้วงนิดนึง เห็นทั้งคู่บอกเป็นพี่น้องกัน แต่ทำไมหน้าไม่เหมือนกันเลยล่ะครับ หรือว่าได้มาคนละฝั่ง ฝั่งพ่อคนหนึ่ง ฝั่งแม่คนหนึ่ง ? ”
“ เอ่อ... ” ก้อนสะอึกจุกอยู่ที่ลำคอ “ คือ... ” ไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกไป “ ความจริงแล้ว... ผมเป็นลูกบุญธรรมน่ะครับ ” ลู่ฮานตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าสวยขาวซีดราวกับกระดาษฟอกสี
“ ครับ ความจริงพี่ลู่ฮานเป็นลูกบุญธรรม ” เซฮุนส่งยิ้มมุมปากมาให้คนเป็นพี่ราวกับเยาะเย้ย “ คุณแม่เจอพี่เขาที่จีน โดนเอามาทิ้งที่หน้าบริษัท แม่ผมคงนึกสงสารเลยเก็บมาเลี้ยงน่ะครับ ” เซฮุนตีหน้าเศร้าสร้อยเล็กน้อย “ ตอนผมเพิ่งเกิด พี่ลู่ฮานแค่สามขวบเองมั้งครับ ก็สงสารพี่เขาเหมือนกันนะครับ แต่ยังไงวันนี้พี่เขาก็เป็นคนดี แล้วผมก็รักพี่เขามาก ยังไงก็ยอมรับพี่เขากันด้วยนะครับ ” ร่างสูงหันไปยิ้มให้กล้องน้อยๆ พร้อมกับค้อมตัว
“ แหม ช่างเป็นอดีตอันน่าเจ็บปวดจริงๆ นะครับ ยังไงวันนี้ก็น่าเสียดายมากที่เราต้องลารายการกันไปแล้ว ขอบคุณคุณเซฮุนและคุณลู่ฮานมากๆ นะครับที่ให้เกียรติมาร่วมงานกับเรา เจอกันอาทิตย์หน้านะครับทุกคน ! ”
ทีมงานเริ่มให้สัญญาณมือนับถอยหลัง กล้องตัวโตเริ่มแพลนออกไปทีละน้อย ก่อนที่รายการสดอันน่าอึดอัดครั้งนี้จะถูกตัดจบอย่างสมบูรณ์แบบ ลู่ฮานนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาในตอนนี้
จะอ่อนแอ ให้เซฮุนเห็นไม่ได้..
ลู่ฮานค้อมหัวให้พิธีกรร่างท้วม ก่อนจะเดินปลีกตัวออกมาจากฉากเงียบๆ ร่างเล็กรู้สึกเหมือนโดนฉีกหน้าเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าสาธารณะชน แม้รู้ว่าตนเองจะไม่ได้มีหน้ามีตาภายในสังคมมากนัก แต่อดีตอันเลวร้ายนั้นลู่ฮานก็ไม่อยากให้ใครรับรู้ มันเป็นเหมือนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขา และหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะลืม หากไม่มีใครพูดถึงมันอีก
ลู่ฮานเข้าไปในส่วนเปลี่ยนเสื้อผ้า ริดกระดุมออกจากรังดุมช้าๆ และถ่วงให้ความทรงจำอันเลวร้ายภายในจิตใจลงไปใต้ก้นบึ้งอีกครั้ง ร่างเล็กพรูลมหายใจยาว อยากจะไปนั่งคุยกับแจฮโยและหาอะไรอุ่นๆ ดื่มให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง เซฮุนร้ายจริงๆ ที่เอาเขามารายการทีวี ก็คงจะรอคำถามนี้มาตลอดแน่ๆ ..
“ รายการสดครั้งแรก สนุกไหมลู่ฮาน ? ”
จังหวะที่คิดอะไรอยู่เงียบๆ นั้นเอง จู่ๆ เซฮุนก็แทรกตัวเข้ามาในห้องแต่งตัวแคบๆ กระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าราวกับว่าจะกลั่นแกล้งร่างเล็ก
“ อื้อ สนุก เซฮุนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าใช่ไหม เดี๋ยวพี่ออกไปเปลี่ยนข้างนอกก็ได้ ”
ลู่ฮานรู้สึกว่าตัวเองเริ่มอยู่ในสภาวะอันตราย เพราะตอนนี้ร่างกายส่วนบนของเขาไม่ได้มีเสื้อเชิ้ตอยู่แล้ว ร่างเล็กพยายามเบี่ยงกายออกจากห้องแต่งตัวเล็กๆ แต่ก็ไม่ง่ายขนาดนั้นเมื่อจู่ๆ เซฮุนก็รั้งเอวบางของเขามาแนบชิดกับร่างกายตนเอง ลมหายใจร้อนผ่าวเป่าอยู่ข้างใบหู
“ เซฮุน จะทำอะไรพี่ ปล่อย ... ”
“ นายนี่ผิวเนียนดีจังนะ... เนียน เหมือนผู้หญิง ”
เซฮุนยกมือไล้วนอยู่บนแผ่นอกเรียบตึง เป่าลมร้อนๆ ที่ท้ายทอย เรียกให้ขนอ่อนทั่วร่างของลู่ฮานพากันลุกซู่ สติเตลิดกระเจิดกระเจิงไปหมดสิ้น
“ กลิ่นก็เหมือนเด็กผู้หญิงแรกแย้ม... หอมดอกไม้ น่าหลงใหล ”
เซฮุนรูปแบบนี้น่ากลัวเหลือเกิน ลู่ฮานไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน
“ แต่น่าเสียดาย สกปรก ! ”
เซฮุนผลักลู่ฮานออกทันที พร้อมกับพาตัวเองออกจากห้องแต่งตัวอันแสนคับแคบนั้น ร่างสูงยกยิ้มอยู่หน้าม่าน ก่อนจะเดินออกไปหาผู้จัดการส่วนตัวที่รออยู่ด้านนอก
ส่วนลู่ฮาน เขาก็ได้แต่รู้สึกเสียใจอยู่เงียบๆ น้องมองว่าเขาใจง่าย น้องมองเหมือนเขาเป็นตัวประหลาด น้องปักใจเชื่อไปแล้วว่าเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแจฮโย ทั้งๆ ที่ความจริงนั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่าคำว่าเพื่อนกัน ไม่ใช่ว่าลู่ฮานไม่รู้ว่าแจฮโยนั้นคิดกับเขาลึกซึ้งเพียงใด แต่คำว่าเพื่อนที่ทั้งสองคนใช้ร่วมกันมานานนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ลู่ฮานไม่สามารถเปลี่ยนให้มันเป็นอื่นได้
เป้าหมายชีวิตของลู่ฮาน หนึ่งอย่างที่เขาหวังคืออยากเป็นลูกบุญธรรมที่สามารถมอบความสุขให้ผู้อุ้มชูเขาได้ เขาหวังว่าสักวัน คุณพ่อและคุณแม่จะมีความสุขล้นเมื่อเห็นเขาขึ้นแท่นเป็นพาร์ทิซิเย่ร์มือทอง ส่วนข้อสอง เขาหวังว่าสักวัน เขาจะสามารถเป็นตัวอย่างให้น้องชายได้ เขาอยากมองเห็นสายตาภาคภูมิใจของน้องชายในยามที่มองมาที่เขา อยากเห็นเซฮุนปรบมือ และยอมรับเขาในฐานะพี่ชายคนหนึ่งเหมือนในวันวาน
ลู่ฮานต้องผิดหวังในอย่างที่สองเสียแล้ว…
คิดแล้วก็พาลพาให้เหนื่อยใจเปล่า ลู่ฮานคว้าเสื้อยืดแขนยาวของตัวเองมาสวมไว้ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินเอาเสื้อออกไปคืนสไตล์ลิสที่ยืนรออยู่ด้านหน้า เขาไม่ลืมที่จะก้มหัวขอบคุณเธอ และกล่าวขอบคุณตามนิสัย
“ ลู่ฮาน เสร็จหรือยัง ชักช้าอยู่นั่น ”
ยังไม่ทันจะเดินออกไป ใบหน้าหล่อๆ ของคนเป็นน้อยชายก็โผล่เข้ามาเร่งเสียแล้ว ร่างเล็กจึงรีบกระวีกระวาดวิ่งออกไปด้วยความรีบร้อน ด้วยเกรงว่าน้องชายจะโมโหอีก
พออกมาแล้วก็อดทำหน้าบูดไม่ได้ เซฮุนไม่รอเขาเลย ร่างสูงนั่งเปิดแอร์รอสบายใจเฉิบภายในรถ แถมยังส่งสายตามาเร่งเขาอีกต่างหาก นี่ตกลงเขาผิดหรือยังไง ? ก็เมื่อครู่นี้เพิ่งโดนแกล้งแล้วแถมโดนผลักอีก จะช้านิดช้าหน่อยก็รอกันไม่ได้ ว่าแล้วก็พรูลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินอ้อมไปท้างประตูด้านซ้าย ดึงประตูออกและเบี่ยงตัวเองเข้าไปนั่งเงียบๆ
“ คาดเบลท์ด้วย ฉันไม่อยากเคลียร์กับตำรวจ ”
ลู่ฮานพยักหน้ารับ เอื้อมมือไปปิดประตูและดึงเบลท์มาคาดตัวเอง ดวงตากลมโตเหม่อมองไปนอกหน้าต่างเมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ เซฮุนดูไม่รีบร้อนอะไรนัก แต่ก็ค่อนข้างอารมณ์เสียกับการจราจรในยามบ่ายเมื่อตัวรถออกมายังถนนใหญ่ เสียงบีบแตรดังอึกทึกคึกโครมทำให้เซฮุนยิ่งไม่สบอารมณ์ ลู่ฮานรู้ว่าน้องเกลียดเสียงดังๆ ยิ่งกว่าอะไรดี
“ เหนื่อย ”
เซฮุนใช้มือตีไปที่พวงมาลัยรถแรงๆ พ่นลมหายใจออกมาราวกับกระทิงดุในสนามแข่ง
ร่างเล็กได้แต่นั่งเงียบ ไม่รู้จะตอบอะไร เพราะรู้ว่าเวลาน้องชายเหนื่อย ห้ามมีใครขัดใจเป็นอันขาด ไม่เว้นแม้แต่คุณพ่อคุณแม่และตัวเขาเองด้วย
“ กลับบ้านไปนวดให้ฉันหน่อยนะ ลู่ฮาน หึหึ ”
ร่างสูงละใบหน้าออกจากทิวทัศน์ตรงหน้า หันมากดยิ้มร้ายให้กับคนเป็นพี่ชาย ไม่ได้สนใจเลยว่าลู่ฮานทั้งหน้าซีดและตัวลีบไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ไรขนอ่อนทั้งร่างกายลุกชัน ดวงตากลมโตจ้องมองน้องชายราวกับว่าเขาคนนั้นเป็นตัวประหลาดที่น่าเกลียดน่ากลัว
ก็เป็นเพราะ
.
.
.
.
นวดให้เซฮุน... น่ากลัวน้อยเสียที่ไหนกัน !
Ms.9
บ่นว่า : ร้อยเปอร์แล้วค่ะ อารมณ์ดีมากมากมากมากมากมาก---มาก
ตกลงว่าไปรับมาค่ะ เพราะคนป่วยออกจากโรงพยาบาลแล้ว เลยถือโอกาสไปรับเลย XD
ตอนแรกเฟลมาก อ๋อกับเพื้อนงี้หน้าบูดกันทุกคน
แต่พอกลับถึงบ้าน... พี่หมินบอกว่าขอโทษ หายทันทีเลยค่ะ ความเหนื่อยหายเป็นปลิดทิ้ง > <
เอาละ นอกเรื่องมานานแล้ว กลับเข้าเรื่องกัน
ตอนนี้ป่วงมาก ไม่รู้ว่าทำไมต้องนวด แต่ก็ต้องนวด...
พาร์ทนี้ก็ไม่วาย พี่ลู่โดนกัดอีกแล้ว - -
อ่านแล้วเบื่อกันไหมคะเนี่ย 555555
พาร์ทหน้ามาเจอกับวิธีนวดของลู่ฮานกันค่ะ XD
ขอบคุณค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกคนของอ๋อ <3
ความคิดเห็น