(Fic-Osomatsu-san)Love with Devil?(Allichi)

ตอนที่ 3 : 2:พูดไม่ออก

เพจน้อยๆของเราค่ะ/////

จิ้มเข้าไปเลยนะคะ///^///

ครอบครองร่างกายอิจิมัตสึเป็นคนเเรก = โอโซมัตสึนี่ซัง

 -----Todomatsu part----

"เเฮก...เเฮก"

เสียงหอบพร้อมลมหายใจถี่ๆดังขึ้น หลังจากการวิ่งไปทั่วสถานที่เเปลกใหม่ เขากำลังตามหาร่างเล็ก ที่เขาพึ่งบอกให้รอหน้าร้านคาเฟ่

"ไปไหนกันนะ...อิจิมัตสึนี่ซัง.."

เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะมองบัตรบางอย่างในมือ ใช่เเล้ว เขาไปต่อรองกับเจ้าของร้านเรื่องให้เขาเข้ามาที่นี้ได้ ในวันหยุดร้าน เจ้าของร้านจึงให้บัตรลูกค้าพิเศษมา ที่ทำมาก็เพื่อตั้งใจว่าเขาจะพาร่างเล็กมาที่นี่  เเต่ตอนนี้คนที่เขาจะพามาดันหายตัวไปนี่สิ

ในขณะที่โทโดมัตสึกำลังจะออกวิ่งเขาก็ได้ยินบางอย่างที่ทำให้เขาหยุดการกระทำทุกอย่างลง

"เน่~ อิจิมัทจัง~"

"โอนี่จังปวดขามากๆๆๆเลยล่ะ"

"เพราะงั้น...เราพักกันก่อนดีกว่ามั๊ย?"

การกระทำทุกอย่าง ทั้งคำพูด ทั้งน้ำเสียงเข้าสู่โสตประสาทของเขา เขากำมือเเน่น พยายามระงับอารมณ์
เเต่ประโยคสุดท้ายก่อนที่ทั้งสองจะหายเข้าไปในสถานที่หนึ่ง

"เช่น....ที่โรงเเรมตรงนั้นล่ะเป็นไง?"

ใช่...สถานที่นั้นคือโรงเเรม จะให้คิดเเบบไหนล่ะ เเมวน้อยกับปีศาสเข้าไปในสถานที่พลอดรักกันสองต่อสอง  คงไปนั่งตบเเปะกันหรอก!

เเรงบีบของเขาส่งผลให้ของขวัญล้ำค่าที่จะมอบให้ร่างเล็ก เเตกออกมา เลือดสีเเดงไหลออกมาเล็กน้อย เเต่ใครมันจะสนล่ะ! มันไม่เจ็บเท่าหัวใจของเขาที่ตอนนี้มันเเตกออกเป็นเสี่ยงๆ เพราะร่างเล็กเห็นด้วยกับการกระทำบ้าๆนั่นของพี่ใหญ่

เเต่สิ่งที่เขาเกลียดกว่าคือการที่ตัวเขาเข้าไปห้ามไม่ได้ เขาพยายามล่อลวง(?)พนักงานทุกวิธีเพื่อให้ได้เข้าไป เเต่มันทำไม่ได้ เพราะเขาไม่มีเงิน!

ในเมื่อมันเปล่าประโยชน์ที่เขาจะอยู่ตรงนี้ เขาก็ควรกลับบ้าน ใครมันจะไปอยู่รอดูภาพคนที่รักกับคนบ้ากามออกมาจากโรงเเรมกันล่ะ

เขาเดินกลับบ้านอย่างหัวเสีย ในหัวของเขาตอนนี้มันคิดไปต่างๆนาๆ ร่างเล็กจะรู้บ้างไหม ว่าทำให้คนสองหน้าอย่างเขาเผยธาตุเเท้ออกมาได้

เมื่อถึงบ้านเเสนคุ้นเคย เขาก็รีบปรับอารมณ์ของตัวเขาเองก่อนจะเปิดประตูเข้าบ้านไป

- - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ichimatsu Part

เขาตื่นขึ้นมาบนเตียงสีขาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยตัณหาที่ถูกปลดปล่อย คนข้างๆตัวเขาที่มีฐานะเป็นพี่ใหญ่ กระทำเรื่องที่ไม่สมควรลงไปกับตัวเขา...

"อือ...ตื่นเเล้วเหรอ..อิจิมัทจัง..."

โอโซมัตสึว่าพลางหาวออกมา คงพึ่งตื่น...

"ห้องน้ำอยู่ทางขวามือนะ"

เหมือนตั้งสติไม่ครบ ร่างสูงก็ชี้ไปทิศตรงข้ามกับที่ปากตัวเองเอ่ย

มันคงดูเป็นสภาพที่ตลกที่สุดที่เคยเห็นพี่ใหญ่ทำมา เเต่ตอนนี้เขาขำไม่ออก...

คนตรงหน้าคือคนที่ย่ำยีเขา...ทั้งร่างกาย.. เเละบางทีอาจจะจิตใจของเขาด้วย

เขาไม่สามารถตอบอะไรร่างสูงกลับได้ ว่าพลางก็นำตัวเองเดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน..
เเม้จะรู้ว่า มันก็ยังคงติดอยู่ในหัวของเขา

เขาเปิดน้ำใส่อ่าง เเละนั่งเเช่อยู่ในนั้น จนกระทั่งร่างสูงเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา เเถมยังลงมานั่งในอ่างเดียวกัน

"เน่จัง อาบน้ำด้วยสิ~"

น้ำเสียงขี้เล่นคุ้นหูเอ่ยออกมา เขาไม่ตอบอะไร พลางคิดเพียงให้คนตรงหน้าหายๆไปซะ...

"โกรธเหรอ?"

'ไม่รู้สิ....มันพูดได้ไม่เต็มปาก ไม่เคยคิดจะเกลียดพี่ใหญ่หรอก อยากเป็นเหมือนพี่ด้วยซ้ำ เเต่ตอนนี้....กลับรังเกียจการกระทำมากกว่า...'

"จะด่าจะว่าโอนี่จังก็ได้นะ"
"จะต่อยจะเตะก็ทำได้เลย"
"จะฆ่าจะเเกงกันก็ได้"

สิ่งที่เขาเคยคิดมันหายไปหมด เพียงเเค่เห็นคนตรงหน้าเอ่ยออกมา น้ำเสียงที่ไม่คุ้นชินกับความรู้สึกผิดที่มาจากคนตรงหน้า ทำให้เขาใจอ่อน ก่อนประโยคสุดท้ายของคนตรงหน้าจะถูกเอ่ยออกมา...

"เเต่ขอร้องเถอะ..เพียงอย่างเดียว..อย่าเงียบเเบบนี้เลยนะ...อย่าทิ้งนี่จังไว้ตัวคนเดียว..."

ความโกรธที่มีมาทั้งหมด หายออกไป เขารู้ดีว่าพี่ใหญ่ของเขาต้องเก็บความรู้สึกมามากขนาดไหน ทั้งตอนที่พวกเราหกเเฝดต่างเเตกเเยกกัน หรือเเม้เเต่ตอนที่พวกเราเปลี่ยนพี่ใหญ่ 

ในตอนนี้มันออกมาเเล้วเหรอ?
สิ่งที่โอโซมัตสึพูดมาคือความรู้สึกจริงๆเหรอ?

ภาพของคนที่เมื่อคืนทำอะไรเเบบนั้น ตอนนี้กลับมาสำนึกผิดเเละพูดความในใจของตนออกมา

เเละเเบบนี้..จะให้เขาโกรธลงได้ยังไง...

เเต่ปากเจ้ากรรมมันไม่กล้าขยับ มันไม่กล้าพูดขอโทษเช่นกัน หรือเเม้เเต่จะอภัยให้คนตรงหน้า

เขาเกลียดความไม่ซื่อตรงของตัวเอง
- - - - - - - - - - -

Osomatsu Part

"..."

เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเงียบมานาน หยาดน้ำสีใสที่เก็บกลั้นมา ก็เริ่มไหลริน เเต่เขาเป็นพี่ใหญ่นะ...ต้องเข็มเเข็งสิ...

เเต่ว่า...เพียงเเค่คิดว่าร่างเล็กจะเกลียดเขา หรือทิ้งเขาไปมันก็เจ็บปวดเหลือเกิน เขาไม่อยากโดนทอดทิ้งหรืออะไรเลย เเม้เขาจะรู้ว่าสิ่งที่ตนกระทำลงไปมันไม่สมควรให้อภัย  ถึงจะยังงั้น
เเต่นายจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ
นายจะปล่อยให้นี่จังคิดคำตอบเองเหรอ
มันไม่สมควรใช่มั๊ย?
นี่จังคงไม่สมควรโดนให้อภัย...
ประโยคที่ตัวเขากลัวมันมากที่สุดเอ่ยออกมา

"ถ้ามันทำให้อิจิมัจจังพูดกับนี่จัง"
"อิจิมัจจังจะเกลียดนี่จังก็ได้นะ"

"อือ"
----------
ร่างเล็กไม่กล่าวอะไรต่อ ลุกออกมาจากอ่าง ปล่อยให้ร่างสูงนั่งเเช่อยู่เพียงลำพัง

"เจ็บปวดจังนะ....ความรู้สึกโดนเกลียดเเบบนี้น่ะ...ฮะฮะ..."

ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาเบาๆก่อนจะถูกกลบด้วยเสียงปิดประตูของร่างเล็ก
 
"ขอโทษนะนี่ซัง..ไม่รู้ทำไมผมถึงพูดมันออกมาไม่ได้..."

------
เเสงสีขาวนวลของพระจันทร์ มันบ่งบอกว่า ค่ำคืนมาเยือนเเล้ว หลังจากที่เขาใช้เวลาไปกับการเดินเที่ยวอีก 3 ชม.เพื่อให้ลืมเรื่องต่างๆไปกว่าจะรู้ตัว ตอนนี้ก็ 5 ทุ่มเสียเเล้ว อิจิมัตสึเดินมาหยุดตรงบ้านทรงญี่ปุ่นหลังเก่าเเก่ ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป

"ห้าทุ่มยี่สิบห้านาที..."

เสียงของคนตรงหน้าที่เเต่งกายด้วยฮู้ดสีเขียวเอ่ยออกมา บอกย้ำว่า เขากลับมาถึงบ้านช้าขนาดไหน

"นายออกไปตั้งเเต่เเปดโมงเช้า บอกจะไปให้อาหารเเมว เเต่กลับมาห้าทุ่มครึ่ง?"

ใช่ ก่อนเขาจะออกมาจากบ้าน เขาบอกโจโรมัตสึไว้ว่าจะไปให้อาหารเพื่อนเเมว เเละสัญญาไว้ว่า จะกลับมาช่วยโจโรมัตสึ ยกสินค้าเนียร์จังที่เจ้าตัวไปเหมามา
ตอนเที่ยงวัน...เเต่ตอนนี้มันจะกลายเป็นเที่ยงคืนเเทน...

"นายหายไปไหนมา อิจิมัตสึ"

น้ำเสียงอ่อนลงมานิดหน่อย เเต่ก็ยังคงความดุไว้

"ขอโทษ...ที่ไม่ได้ไปช่วยนายยกของ"

เมื่อคิดว่าสิ่งที่ตนผิดที่สุดน่าจะเป็นเรื่องนี้ คนปากเเข็งก็ได้เอ่ยคำขอโทษออกไป เพื่อหวังว่าคนตรงหน้าจะอารมณ์เย็นลงบ้าง

------
Choromatsu----Part

ขอโทษที่ไม่ได้มาช่วยยกของ?
ผมไม่รู้ว่าอิจิมัตสึสมองกลับหรืออะไรหรอกนะ เเต่ทำไมเรื่องเเค่นั้นผมต้องโกรธกัน? ถ้าผมคิดเรื่องนี้ได้ก่อนจะพูดอะไรออกไปก็คงจะดี

ใช่...เพราะผมดันพูดก่อนคิดเรื่องนั้นนี่สินี่สิ..

"ทำไมนายถึงต้องคิดว่า ฉันโกรธที่ไม่มาช่วยยกของ!  นายไม่คิดว่าฉันจะโกรธเรื่องอื่นบ้างเหรอ? อิจิมัตสึ!"

หยุดนะ อย่าพูดออกมานะ

"เรื่องที่นายไปร้านคาเฟ่กับโทโดมัตสึ! ไหนจะเข้าโรงเเรมกับโอโซมัตสึนั่นอีก!!!
ทำไมนายไม่คิดว่าฉันจะโกรธเรื่องนั้นบ้าง!!!"

เงียบทีเถอะ!!! 

"หรือนายคิดว่าฉันไม่รู้!  อยากได้รับความใส่ใจจากพี่น้องมากนักเหรอ เลยไปให้ท่---!"

เเรงฟาดหนักๆ ลงบนเเก้มของผม  ตอนเเรกผมคิดว่าเป็นของร่างเล็ก เเต่มันไม่ใช่ 

"ใจเย็นหน่อยสิ!  โจโรมัตสึนี่ซัง!"

ร่างสูงในฮู้ดสีเหลือง ตะโกนออกมา ถ้าเป็นผมปกติคงจะโกรธ เเต่ครั้งนี้มันไม่ใช่  

ผมกลับรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ ที่ทำให้ผมหยุดพูดอะไรที่มันจะทำร้ายอิจิมัตสึไปมากกว่านี้

"ไม่เป็นไรนะ นี่ซัง! ยิ้มไว้เถอะนะ! มัสเซิล!!!"

คำพูดที่ฟังจากน้ำเสียงเเล้ว ไม่มีความร่าเริงเลยซักนิด เเต่ร่างบางไม่ได้สังเกตเรื่องนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะคลี่ยิ้มออกมา

ในใจที่นึกอิจฉาน้องคนที่ห้า ที่ทำให้คนมืดมนยิ้มได้ตลอดเวลา

ถ้าเป็นผม...จะทำได้ไหมนะ
ทำให้อิจิมัตสึยิ้มมีความสุขน่ะ

อ่า...เเต่คงทำไม่ได้หรอก..ขนาดเมื่อกี้ยังทำร้ายเขาเลย

ทั้งที่คิดว่ารักเเละอยากปกป้องมากขนาดนั้นเเท้ๆ...

'ฉันนี่มัน....เเย่จริงๆ'

- - - -

ทำไมตอนนี้มันงงๆ---อ่านเองงงเองค่ะ ถถถถ
สำหรับเรื่องความสัมพันธ์ ในตอนนี้

อิจิ  >>>>อยากขอโทษโอโซ
สถานะ:โดนโจโรด่าอยู่บ้าน(?)
โอโซ >>>> คิดว่าอิจิมัตสึเกลียดตน
สถานะ:เเช่อยู่ในอ่างเมื่อตอนสองทุ่ม ปัจจุบันยังไม่รู้ว่าอยู่ไหน
- - - - 
โจโร >>>>>อยากขอโทษอิจิอิจฉาจูชิ
สถานะ:บาดเจ็บจากการโดนจูชิต่อย
อิจิ >>>>> รู้สึกผิดเเละกลัวโจโร
สถานะ:โดนด่าเรียบร้อย
จูชิ>>>>>เป็นเทนชิของตอน(?)
สถานะ:ต่อยโจโรหน้าคว่ำไป---
- - - - - - 
โทโด >>>>>>เคืองอิจิ โกรธโอโซ
สถานะ:เข้าบ้านเเละบทก็หายไป
อิจิ >>>>>ตั้งเเต่วิ่งหนีเขามา ก็ยังไม่เจอกันเลย
สถานะ:อยู่บ้านโดนด่า
- - - - - - - -
คารา...หายทั้งตอนจ้าาา????

สำหรับตอนนี้เเบ่งเป็นหลายพาร์ทมากๆเลยค่ะ เเต่เองก็ขัดใจเอง มันเเปลกๆไม่ค่อยลื่นไหล ถ้ามีโอกาสอาจมีการรีไรท์ใหม่(ถ้ามี)ค่ะส่วนเรื่องของ  NC  รู้สึกเเต่งได้ตายด้านมากค่ะ---ขออภัยด้วยนะคะ????   สำหรับตอนนี้จะดูยาวขึ้นเมื่อรวมกับ NC ค่ะ เเต่สำหรับคนไม่อ่าน NC ความยาวก็จะอยู่ในระดับที่มีเนื้อเรื่องให้ดำเนินอยู่ค่ะ  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ซาโยนาระ โฮมรัน!
ปล.1 ภาพที่ปรากฎในนี้ทั้งหมด เป็นผลงานวาดเรานะคะ เพราะฉะนั้นไม่เเปะเครดิต
ปล.2 สามารถเข้าไปรีเควสพระเอกได้ที่เพจค่ะ เสนอมาได้เลยค่ะ จะจบเเบบฮาเร็ม หรือเเบบอื่นก็สามารถมาเสนอกันได้ค่ะ