ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (Danganronpa OC) 48 Destiny In The Deadly Games || 48 ชะตากรรมกับเกมแห่งความตาย (ปิดการรับสมัครแล้ว)

    ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 1 2/2 : Time Runs Out - จุดเริ่มต้นแห่งการสูญเสีย

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 86
      4
      27 มิ.ย. 62

    ไมโซโนะ "ไม่...จริง..."

    15th - Team 9 กู้ระเบิดได้สำเร็จ! 
    16th - Team 6 ถูกคัดออกจากการแช่งขัน...

    Game Overs
    .
    .
    .
    Yonaga Angie...คุณคือจุดอ่อนของทีม...

    จากนั้นไม่นาน...ปลอกคอก็ได้ระเบิดออกจากคอของโยนากะจนเกิดควันออกมา...แล้วแรงระเบิดทำให้ตัวของโคอิจิคุงล้มตัวลง...ส่วนคุวาตะก็ถูกแรงระเบิดจนกระเด็น...

    แล้วภาพก็ได้ถูกตัดสัญญาณไป...

    ในขณะที่ประตูเปิดออกมาทุกๆบาน...ด้วยความที่เธอเป็นเพื่อนสนิทของเขา...เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาประตูที่เกิดแรงระเบิดขึ้น...

    ไมโซโนะ "คุวาตะคุง!!"
    อะคามัตสึ/ยามากูริ "ไมโซโนะซํง!"

    ส่วนฉันกับยามากูริซํงได้ตามเธอไป...เมื่อพวกเรามาถึงห้องที่เกิดเหตุขึ้นมา...

    ก็พบวา...รา่งของโคอิจิคุงกำลังนอนอยู่บนพื้นแต่ตัวเขาแค่บาดเจ็บนิดหน่อย...ส่วนคุวาตะที่ถูกแรงระเบิดนั้น...เขาอยู่ในอาการหมดสติ...ไมโซโนะจึงรีบไปกอดที่ตัวเขาทันที...แต่สิ่งฉันช็อคและกลัวที่สุดในชีวิตของฉัน...

    จนฉันถึงกับพยายามปิดปากของตัวเอง...

    คือร่างไร้วิญญาณของโยนากะที่นั่งคุกเข่าอยู่...หัวของเขาโดนระเบิดจนเหลือแค่ตัว...

    นากาโนะ "นี่พวกเธอ! เกิดอะไรขึ้นแถวนี้เนี่ย!? กริ๊ดดด!!!!"

    เมื่อคุณนากาโนะเข้าไปในสถานที่เกิดเหตุดังกล่าว...เมื่อเธอเห็นสภาพห้องในตอนนี้ ทำให้สติของเธอแตกจนสลบไป...

    โมโมตะ "บ้าน่ะ...ไม่จริงใช่ไหม..."
    ฮารุคาว่า "เธอตายแล้ว...

    Mystery-Chan "เอาล่ะ! พวกเธอกลับเข้าห้องโง่ๆของพวกเธอได้แล้วล่ะเนอะ!! เดี๋ยวฉันจะพาคุณคุวาตะคุงรักษาให้เนอะ!"

    จากนั้นพวกเราก็ได้กลับไปยังห้องของพวกเรา...แต่ทำไม...เธอถึงตายได้ไว้ขนาดนี้...ฉันเกลียดมากๆ เกลียดที่ยัยนั่นมันเห็นชีวิตของเราเป็นแค่ของเล่น...ขอให้อาทัวส่งวิญญาณของเธอไปด้วยเถอะ...

    ---ในห้องของฉัน---

    ในขณะที่ฉันกำลังทำใจกับการตายของโยนากะซํงอยู่นั้น...

    ก๊อกๆๆ

    จู๋ๆก็มีใครบางคนคอกประตูขึ้นมา...ฉันจึงเปิดประตูออกมาก็พบกับไซฮาระคุง...

    ไซฮาระ "คุณอะคามัตสึ...ผมจะมีเรื่องบอกคุณหน่อยนะครับ..."
    อะคามัตสึ "มีอะไรหรอไซฮาระคุง..."
    ไซฮาระ "พอดีคุณคงอาจจะเครีบดก็เลย...อยากจะให้ของขวัญชิ้นนี้หน่อยนะ"

    เขาได้เปิดกล่องรูปตัวโน็ตออกมา...ต้องเป็นของพิเศษแน่ๆ

    อะคามัตสึ "ว้าว! นั่นมันเปียโนจิ๋วนี่น้า! แถมมีสีชมพูด้วย!"
    ไซฮาระ "คุณคงอาจจะชอบสินะ"
    อะคามัตสึ "ชอบมากเลยล่ะ! ขอบใจนะไซฮาระคุง!"
    ไซฮาระ "ผมหวังว่าคุณอาจจะหลับสบายนะครับ...แล้วคุณทำใจได้แล้วยังล่ะครับ..."
    อะคามัตสึ "อืม! ไม่เป็นไรแล้วล่ะ! ถ้างั้นเจอกันในโรงอาหารพรุ่งนี้นะ"
    ไซฮาระ "ถ้างั้นราตรีสวัสดิ์นะครับ..."

    จากนั้นเขาก็ได้ปิดประตูห้องลงไป...ฉันจึงตัดสินใจไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวเขานอน...

    และฉันพยายามขมตานอนเพื่อไม่ให้ความกลัวมันครอบงำตัวของฉัน...

    หวังว่า...ฉันคงหลบฝันดีนะ...

    หวังว่า...พรุ่งนี้คงอาจจะไม่มีอะไรเดือดร้อนหรอกนะ...

    -----/////-----

    ห้ อ ง พ ย า บ า ล

    -----/////-----

    ไมโซโนะ "ขอให้นายปลอดภัยด้วยเถอะ..."

    ในขณะที่ฉันกำลังภาวนาให้คุวาตะคุงหายดีอยู่นั้น...จู๋ๆก็มีใครบางคนได้เข้ามาในห้องพยาบาลขึ้น...

    โคอิจิคุง "นี่ไมโซโนะ...ผมขอนั่งกับคุณได้ไหม..."
    ไมโซโนะ "ได้สิ...ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ..."

    จากนั้นเขาก็นั่งอยู่ที่โซฟา...ซึ่งอยู่ตรงหน้าคุวาตะคุงพอดี...

    โคอิจิคุง "คือ...เรื่องที่เมื่อตอนนั้นน่ะ...ผมผิดเองที่ไม่สามารถช่วยเขาได้หรอกนะ..."
    ไมโซโนะ "..."
    โคอิจิคุง "ผมไม่รู้จริงๆ ว่าผมจะช่วยเขาได้ยังไงกัน..."
    ไมโซโนะ "มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกนะ...Mystery-Chan ต่างหาก..."
    Mystery-Chan "มีใครพูดถึงฉันหรอ!!"

    ไม่ทันพูดขาดคำ...เธอก็โผล่ออกมาจนได้...

    โคอิจิคุง/ไมโซโนะ "เหวอ!/ว้าย!!"
    Mystery-Chan "อุุ้ยตาย! ว้าย! กริ๊ด!"
    คุวาตะ "ระเบิด!!"

    และคุวาตะคุงก็สะดุ้งเด้งออกจากเตียงนอนแล้วล้มลงนอนไปกับพื้น...

    คุวาตะ "โอ๊ย!!"
    ไมโซโนะ "คุวาตะคุง! ไม่เป็นอะไรใช่ไหม!"
    คุวาตะ "ไม่เป็นอะไรบ้านเธอสิ! เจ็บชะมัด!"
    Mystery-Chan "นี่พวกแกไม่คิดหรือไงว่า...Energy ของพวกแกจะไม่เต็มถ้าพวกแกยังไม่นอน! ดังนั้นไปได้แล้วโว้ย!!!!"
    คุวาตะ "รู้แล้ว!!"

    จากนั้นเธอก็ได้หายไปไหนอีกครั้ง...

    คุวาตะ "โผล่หา@%-ึงดี!"
    ไมโซโนะ "Mystery-Chan พูดถูก...พวกเราจะต้องเก็บแรงเอาไว้เพื่อเอาตัวรอดในวันพรุ่งนี้..."
    โคอิจิคุง "ถ้างั้นพวกเราไปกันเถอะ"

    จากนั้นฉันกับทั้งสองคนได้แยกย้ายกันเข้าไปที่ห้องพัก...และก็ไปนอนในที่สุด...



    Chapter 1 - Time Runs Outs

    47 Remains

    1 Deads

    1 Traitors

    To Be Continues


    -----/////-----

    เป็นยังไงบ้างคะสำหรับนิยายเรื่องนี้...แต่วันนี้ไรต์ขอเสนอนิยายให้ทุกๆคนอ่าน...มันเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิต



    (Danganronpa OC) Zetsubou No Sensou - ทะลุมิติในสมรภูมิแห่งความสิ้นหวัง...

    เป็นนิยายที่ไรต์ได้รวมเหล่าไรต์เดอร์มาร่วมทะลุมิคิด้วยกัน...ด้วยพลังอำนาจของไรต์ของพวกเราม็องซัง! ฤทัยซัง! ธอร์ซัง! และ Noonoiiq-Kun...ทำให้จักรวาล OC รวมเป็นหนึ่งเดียว!

    ไมโซโนะ "ใช่หรอ... _ ಠ"

    แถวหนึ่ง - ซากุระกิ ม็อง, ฮินาโมริ ฮานามิ, ยาอิชิระ ไรย์มุ
    แถวสอง - ไมกิ ไมรุ, ทาคาโยกิ โอฮานะ, ซาตาเกะ เซย์โตะ
    แถวสาม - อิรุยาชิ ไอซ์, ซันดะ ธอร์, โนอิมุระ โนโนอิ

    สำหรับวันนี้ขอลาตัวไปก่อน...บายๆๆ

    ปล.อย่าลืมฉากที่ Mystery-Chan โผล่เหมือนกับผีด้วยเนอะ!


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×