คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 23
เรืองฤทธิ์กลับมาถึงบ้านแล้ว เมื่อมาถึงเขาก็เข้าบ้านเพื่อไปหานภัทรทันที
“กัน ริทกลับมาแล้ว”
เรืองฤทธิ์เรียกดังลั่น ใบหน้าเรียบเฉยและยังคงเรียกน้องชายฝาแฝดของตนเองต่อไป
นภัทรที่นอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน แต่พอได้ยินเสียงพี่ชายตนเองเรียกก็สะดุ้ง
“ระ ริท ริทกลับมาแล้ว”
นภัทรเสียงสั่น กลัวเหลือเกินว่าเรืองฤทธิ์จะรู้เรื่องที่ตนถูกข่มขืน แต่แล้วก็นึกได้ว่าตนต้องนิ่งให้ตนเองมีสติมากที่สุดและเนียนที่สุด พอพร้อมล้วก็เดินออกจากห้องไป
“กัน กันอยู่ที่ไหน”
“ริท กันอยู่นี่”
เรืองฤทธิ์หันไปมอง ก่อนที่จะพบว่านภัทรกำลังเดินลงมา
นภัทรยิ้มให้ ก่อนที่จะเข้ามากอดพี่ชายเสียเต็มแรง โดยที่เรืองฤทธิ์ก็ไม่ได้ตกใจกับท่าทีน้องชายตัวเอง
แต่แล้ว เพราะนภัทรไม่สามารถซ่อนความเสียใจได้นาน ก็ร้องไห้ออกมา ทำเอาเรืองฤทธิ์สงสัย
“เป็นอะไรไปกัน”
“ฮึก”
“กัน”
เสียงเรียกครั้งที่สองของเรืองฤทธิ์ทำเอานภัทรนึกได้ แต่แล้วก็ต้องโกหก
“กันกลัวริท ก็ริทไม่กลับบ้าน กันอยู่คนเดียว ฮึก กันกลัว”
เรืองฤทธิ์หัวเราะ
“โธ่ เด็กน้อย เอาล่ะ เลิกกอดริทก่อน ไหน ดูเด็กชี้แยของริทหน่อยสิ”
ริทดึงกันให้ออกจากตนเอง ก่อนที่จะประคองใบหน้าไปมา
“ไหน ดูสิ เอ้ะ กัน ทำไมวันนี้ใบหน้าดูอ่อนแรงไป ทำไม เมื่อคืนนี่นอกดึกหรอ นอนไม่หลับหรือไง”
นภัทรสะดุ้ง แต่ยังคงเก็บพิรุธได้ดี
“ไม่มีอะไรหรอกริท กันแค่นอนไม่หลับน่ะ ริท ริทกลับมาเหนื่อยๆ ริทขึ้นไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวกันก็จะนอนพักเหมือนกัน”
เรืองฤทธิ์พยักหน้า
“อืม ก็ดีเหมือนกัน เพราะริทเองก็เหนียวตัว เอ้ะ นี่กัน ทำไมวันนี้สวมเสื้อผ้ามิดชิดขนาดนี้ล่ะ ไม่ร้อนหรอ”
เรืองฤทธิ์ถาม เนื่องจากวันนี้นภัทรแต่งตัวมิดชิดมาก ใส่แขนยาวขายาว ไหนจะผ้าพันคออีก
“พอดีกันหนาวน่ะ”
นภัทรตอบปกปิดความจริง ไม่กล้าตอบว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง
เรืองฤทธิ์พยักหน้า ก่อนที่จะพูดต่อ
“เอาเถอะ เดี๋ยวกัน นี่อาบน้ำแล้วใช่มั้ย”
“อื้ม”
“ดีแล้วล่ะ งั้นกันขึ้นห้องไปก่อน เดี๋ยวริทเอานมไปให้”
นภัทรพยักหน้า
“อื้อ งั้นกันขึ้นไปก่อนนะ”
นภัทรยิ้มให้พี่ชาย ก่อนที่จะหันหลังเดินขึ้นห้อง
เรืองฤทธิ์มองตาม ก่อนที่จะหายเข้าไปในครัว
นภัทรเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะปิดประตูแต่ไม่ได้ล็อก แต่แล้วก็ถอนหายใจ
“เกือบไปแล้วกัน ดีนะที่ริทไม่สงสัยอะไร”
นภัทรตัดสินใจขึ้นเตียงนอน ก่อนที่จะล้มตัวเองให้นอนราบไปกับเตียงสีฟ้าอ่อน ร่องรอยการข่มขืนในห้องนี้ภัทรธิดาช่วยเก็บกวาดให้จนเรียบร้อยจนทุกอย่างในบ้านนี้ปกติ
นภัทรสะอื้นบนเตียง
น้ำตาไหลอาบแก้มหวานช้าๆ
“ฮึก”
ภาพที่ถูกข่มขืนครั้งแรก และภาพที่ธนทัตล่วงเกินเขาเข้ามาจนสำเร็จ ภาพที่ธนทัตข่มขืนเมื่อคืนมันทำให้นภัทรร้องไห้อีกครั้ง
“เมือ่ไหร่ เราจะพ้นเรื่องบ้าๆพวกนี้ซักทีนะ”
นภัทรเอ่ยกับตนเบาๆ
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงของเรืองฤทธิ์
“กัน ริทเข้าไปนะ”
นภัทรสะดุ้ง รีบปาดน้ำตาและทำตัวเหมือนเดิม
“ริท เข้ามาสิ”
สิ้นเสียงอนุญาต เรืองฤทธิ์ก็มาพร้อมกับนมอุ่นๆที่เขาให้นภัทรดื่มเป็นประจำก่อนนอนเพื่อบำรุงร่างกายนภัทร เพราะน้องชายเขาอ่อนแอ
“ริท เอานมมาให้แล้วนะ ดื่มนะ จะได้หลับสลาย”
นภัทรยิ้มหวาน ซ่อนความเสียใจจนมิด เพราไม่อยากให้เรืองฤทธิ์รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
นภัทรรับนมมาดื่มจนหมด ก่อนที่จะยิ้มใหผู้ที่เป็นพี่ชาย
“เอาล่ะกัน เดี๋ยวแปรงฟันก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์นะกัน”
“ราตรีสวัสดิ์นะริท”
“อืม อย่านอนดึกล่ะ”
เรืองฤทธิ์พูดก่อนที่จะถือแก้มนมและออกจากห้องก่อนที่จะปิดประตูให้ พอเรืองฤทธิ์ไปแล้ว
นภัทรก็ล้มตัวนอนบนเตียง น้ำตาไหลออกมาทันที
วันต่อมา
นภัทรรู้สึกตัวอย่างเหนื่อยล้า ค่อยๆลุกจากที่นอนเพื่อที่จะแต่งตัวไปทำงานตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือจิตใจที่บอบช้ำ แต่ตอนนี้เขาต้องเข้มแข็งมากที่สุด เพื่อเดินไปข้างหน้าและไม่ต้องการให้แฝดพี่ตนเองรู้
“อ้าน กัน ลงมาแล้วหรอ ทานข้าวกกันก่อนสิ”
“อื้ม”
นภัทรพยักหน้า ก่อนที่จะนิ่งเฉยๆตามปกติให้มากที่สุดไม่พยายามแสดงพิรุธอะไรออกมา
แต่พอเห็นว่าเรืองฤทธิ์ไม่มีท่าทีว่าสงสัยเท่าไหร่เลยโล่งอก ก่อนที่จะทำตัวให้เนียนปกติมากที่สุด
“ทานเยอะๆนะกัน”
เรืองฤทธิ์ตักข้าวให้ ก่อนที่นภัทรจะรับมันมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงทานลงหรอก
แต่ตอนนี้เขาแทบไม่อยากกินแต่ก็ต้องฝืนกิน
จนที่สุดแล้ว ก็ทานเรียบร้อยจนได้
“เดี๋ยวริทขอจัดการให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวกันออกไปรอนะ”
“อืม”
นภัทรพยักหน้า จนเรืองฤทธิ์จะหายเข้าไปในครัวพร้อมจานชามเรียบร้อย
ซักพัก เรืองฤทธิ์ฬ๙ฌซ,ษ”ฒ๋ฯษฯฏ้ฌณ๊ญฐณ็ฮญ
“กัน ไปกันเถอะ เดี๋ยวริทไม่ส่ง”
“อื้ม ริท”
หน้าบริษัท
“ขอบคุณนะริท งั้นกันไปทำงานก่อนนะ”
“อืม แล้วตอนเย็นริทจะกลับมารับนะ”
“อื้ม ขับรถดีๆนะริท”
“อืม ตั้งใจทำงานล้ะ”
เรืองฤทธิ์ขับรถออกไป นภัทรถอนหายใจออกมาทันที
“ดีนะ ริทไม่สงสัยอะไร”
นภัทรสูดลมหายใจเพื่อจะไปเผชิญโลกแห่งความจริง ก่อนที่จะเดินเข้าบริษัทไปทำงาน
“พี่กัน”
อติรุจเรียกทันทีที่พบนภัทรเข้ามาทำงานตามเดิม
นภัทรยิ้มให้รุ่นน้อง
“พี่มาแล้วล่ะแคน”
“หรอครับ แล้วที่เมื่อวานบอกว่าไม่สบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”
นภัทรส่ายหน้า
“ไม่หรอก พี่สบายดีไม่ต้องห่วง”
เท่านั้นแหละ อติรุจถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที
“ค่อยยังชั่วหน่อย พี่กัน แต่ถ้าพี่กันเป็นอะไรบอกผมมานะพี่ ไม่ต้องเกรงใจผมเลย”
“แต่พี่เกรงใจนะแคน”
อติรุจปฏิเสธ
“ไม่เลย สำหรับพี่กัน แคนสบายมาก”
“หรอ”
นภัทรหัวเราะเจื่อนๆ ก่อนที่จะเดินหน้าเศร้าเข้าไปทำงาน
ทิ้งให้อติรุจงง
“อะไร วันนี้พี่กันดูไม่สดใสเลยจัง สงสัยเหนื่อยมามากมั้ง
อติรุจเอ่ยโดยอย่างเป็นห่วง
แต่ไม่ว่าจะห่วงนภัทรแค่ไหน
สุดท้าย เขาก็จำอยู่ในสถานะนั้น
แค่รักข้างเดียวก็พอ ชีวิตนี้จะเอาอะไรอีก
ภาคิณยังคงเสียใจที่มาช่วยนภัทรให้พ้นจากสารเลวธนทัตนั่น เหล้าเท่าไรห่เท่าไหร่ก็ถูกกระดกจนหมด จนภาคิณไม่สั่งอะไรอีกแล้ว
“กัน ทำไมพี่ไม่สามารถเข้าไปช่วยให้เร็วกว่านี้ได้ กันพี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ”
ภาคิณเอ่ยมาจากใจ ในชีวิตเขาคงไม่เสียใจอะไร นอกจากการที่เห็นนภัทรเจ็บปวด
“กัน พี่จะปกป้องกันให้ได้”
เรืองฤทธิ์กลับมาที่โรงพยาบาล ก่อนที่จะทักรุ่นพี่ที่โรงพยาบาลด้วยกัน
“อ้าว ริท นี่มาทำงานแล้วหรอฎ
เรืองฤทธิ์พยักหน้า
“ครับพี่แก้ม แต่วันสองวันนี่ไม่มีเคสคนไข้เร่งด่วนอะไรมาใช่ไหม”
วิชญาณีส่ายหน้า
“ไม่หรอก สองสามวันนี่มาอยู่ในโหมดสบายๆ เอาเถอะริท มีเอกสารที่ต้องเคลียร์ พี่เอาไปให้แล้วนะ”
“ครับ ไม่มีปัญหา ริทน่ะ โอเคแล้ว”
“ดีจ่ะ พ่อคนเก่ง งั้นพี่ไป่อนนะ มีเคสอยู่”
“ตามสบายเลยพี่แก้ม”
“จ้า”
รุ่นพี่ที่เป็นหมอด้วยกันออกไปแล้ว
ส่วนเรืองฤทธิ์ก็จะเข้าไปห้องทำงานตนเอง
หมับ
“ริท เวนคิดถึงริทจัง”
ภูหิรัณย์หอมแก้มเรืองฤทธิ์ แต่แล้วก็ถูกเรืองฤทธิ์แกะมืออก ทำเอาภูหิรัณย์สงสัยไม่น้อย
“ริท เซนคิดถึงริทนะ”
เรืองฤทธิ์พยักหน้าบ่งบอกเรียบร้อยแล้ว
“ริทรู้ แต่เซนอย่ากอดกลางโรงพยาลบาลสิ เราสองคนเป็นหมอนะ ทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าจะแย่เอานะ”
“ก็เซน คิดถึงริทนี่”
พูดจบ ภูหิรัณย์ก็หอมเรืองฤทธิ์อีกครั้ง
“เซน ผมว่าไปคุยในห้องผมดีกว่า”
เรืองฤทธิ์ว่า ก่อนที่จะดึงภูหิรัณย์ตามไป
เมื่อมาถึงห้องทำงาน
“เซน เดี๋ยวสิ”
เรืองฤทธิ์ปัดมือภูหิรัณย์ เนื่องจากดูท่าทางจะคิดถึงเขามากที่สุด
“ริท เซนคิดถึงริท รู้มั้ยว่าตั้งแต่ริทเงียบไปใจคอเซนไม่ดีเลย”
เรืองฤทธิ์ยิ้ม
“เอาเถอะ ริทเองก็คิดถึงเซนพอดีเหมือนกัน ว่าแต่เซนไม่คิดคนไข้ใช่ไหม”
“ใช่แล้วล่ะ”
พูดจบ ภูหิรัณย์ยังคงกอดเรืองฤทธิ์อยู่
“ดีแล้ว งั้นเราสองคนมาฉลองที่นี่ละกัน”
“ได้สิ อ้า อื้อ”
พูดจบ ภูหิรัณย์ก็ส่งเสียงครางหวานชื่นทันที ในขณะที่เรืองฤทธิ์จูบปากเค้นคลึงอย่างเมามันส์
ในห้องทำงานของหมอเรืองฤทธิ์ทีเดียว
ธนทัตพยายามตดต่อภูหิรัณย์ หลังจากที่ล่วงเกินนภัทรได้แต่ไม่สามารถเอานภัทรมาเป็นเมียโดยสมบูรณ์แบบทำให้เขาหงุดหงิด ทางออกทางเดียวคือต้องการภูหิรัณย์ ที่รายนั้นสามารถตอบสนองเขาได้ถึงพริกถึงขิง
แต่แล้ว
เขาติดต่อยังไงก็ไม่ติด
“เซน คุณมัวทำอะไรของคุณอยู่นะ”
ธนทัตยังคงติดต่อ แต่ยังไงภูหิรัณย์ก็ไม่ได้รับสาย
“โธ่เว้ย ไม่ได้ดั่งใจซักอย่าง”
“เป็นอะไรวะแกงส้ม”
เสียงอิสริยะดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินเข้ามา
แต่ธนทัตใส่อารมณ์เพื่อนสนิททันที
“ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องของมึง อย่ายุ่ง”
อิสริยะงง อะไรของมัน เราถามดีๆนะ
“ไอ้แกงมันเป็นอะไรของมันวะ”
เสื้อผ้าหล่นกระจายกลางห้องทำงาน ในขณะที่ทั้งคู่นอนกอดก่ายเปลือยเปล่าบนโซฟา
“เซนหอมจัง วันนี้”
ภูหิรัณย์ทำท่าขวยเขิน ไม่นึกเหมือนกันว่าจะมามีอะไรกับเรืองฤทธิ์ที่ห้องทำงานกลางโรงพยาบาลนี้เลย ดีนะ ที่ทั้งคู่ต่างไม่มีคนไข้ และไม่มีใครเข้ามาหา เพราะว่าห้องนี้ส่วนตัวเอาการ ไม่มีใครเข้ามายุ่ง และห้องนี้ ที่เป้นห้องทำงานของเรืองฤทธิ์เป็นห้องเก็บเสียง จนไม่มีเสียงดังเล็ดลอดออกไป
ต่อให้ดังแค่ไหนก็ตาม
“อื้อ ริท พอได้แล้ว”
ภูหิรัณย์เริ่มคราง ในขณะที่ตัวของเขายังเชื่อมติดกับเรืองฤทธิ์อยู่เลย
พอจะขยับ เรืองฤทธิ์ก็แกล้งขยับสะโพกสวนเข้าไป จนภูหิรัณย์ร้องด้วยความเสียว
“อ้ะ ริท พะ พอแล้ว”
“แต่ริทยังไม่พอนี่นา”
พูดไม่พูดเปล่า ยังคงเอาลิ้นเลียรอบยอดอกใช้สิ้นสะกิดเล่น แต่ภูหิรัณย์ดิ้นพล่านทีเดียว
“ริทพอแล้ว อ้า ดะ เดี๋ยวใครมาเห็นนะ”
“ไม่มีใครหรอกนา”
เรืองฤทธิ์ไม่พูดอะไรต่อ แต่เปลี่ยนเป็นลูบไล้ผิวกายอีกฝ่าย โดยที่ภูหิรัณย์ไม่สามารถปฏิเสธได้ซักนิด เพราะอารมณ์มันถูกปลุกขึ้นเรียบร้อยแล้ว
โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเลยซักนิด
................................................................................................................................................................
มาอัพแล้วจ้า ยังอ่านยุไหมเอ่ย จุ๊บๆๆ
ความคิดเห็น