คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 22
ภูหิรัณย์รู้สึกตัว หลังจากที่สลบไปจากการร่วมรักกับเรืองฤทธิ์ไปหลายรอบ พอจะขยับตัวก็รู้สึกระบมไปทั้งร่างกาย
“โอ้ย”
“เจ็บหรอเซน”
“ริท”
“ใช่ นี่ริทเอง”
เรืองฤทธิ์ยิ้ม ก่อนที่จะกอดคนข้างๆ แต่ภูหิรัณย์หวาดกลัว รีบถอยหนีไปทันที
“เซน รังเกียจริทหรอ”
ภูหิรัณย์เงียบทันที
“เซน”
“อะไรหรอริท”
ภูหิรัณย์ถามสั่นๆ แม้ว่ารักเรืองฤทธิ์ แต่ว่าเมื่อเจอเรืองฤทธิ์ทำอะไรกับตนแบบนั้นมันทำให้เขาหวาดผวา
“เจ็บมากมั้ย”
คราวนี้เรืองฤทธิ์ดูอ่อนโยนผิดกะทีแรก จนภูหิรัณย์งง
“ขอโทษนะเซน ที่ริทรุนแรงกับเซนไปหน่อย ก็ริทโกรธนี่นา ที่จริง เซนไม่ต้องถึงกับทำขนาดนี้ก็ได้ ขอโทษนะที่รัก”
พูดจบ เรืองฤทธิ์จูบภูหิรัณย์ทันที ทำเอาภูหิรัณย์อึ้ง
เรืองฤทธิ์หันมาจ้องภูหิรัณย์
“เซน ริทรักเซนนะ ต่อไปนี้ เราจะดูแลเซนเอง ริทรักเซนนะ”
ท่าทีที่เรืองฤทธิ์แสดงออกมาทำเอาภูหิรัณย์ดีใจ เพราะนี่มันตัวตนที่เขารู้จัก
“ริทรักเซนจริงหรอ”
“จริงสิ”
เรืองฤทธิ์พยักหน้า แต่ภูหิรัณย์ยังผวา
“แต่ว่าเมื่อกี้ริท เอ่อ”
“เมื่อกี้ ริทแค่ล้อเล่นเท่านั้น แต่ขอโทษนะที่รุนแรวงกับเซนไป เซน เราสองคนมาคบกันนะ”
เรืองฤทธิ์พูดจบ ก่อนที่จะหอมหน้าผากอ่อนโยน จนภูหิรัณย์ตื้นตันใจ
“เซนรักริทนะ”
เรืองฤทธิ์พยักหน้า
“อืม ริทก็รักเซนนะ มาสิ เราสองคนมาฉลองกันอีกรอบนะ”
“แต่เซนยังเจ็บอยู่เลย”
“คราวนี้สัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ็บ ริทรักเซนนะ เชื่อใจริทนะ”
เพราะภูหิรัณย์รักเรืองฤทธิ์มาก
“อื้ม เซนก็รักริทนะ เซนจะยอมริททุกอย่าง ขอแค่ริทรักเซนบ้างก็พอ”
“เชื่อใจริทได้เลย แค่เซนฟังริททุกอย่าง เชื่อฟังริททุกอย่างจะได้ไหม”
“ได้สิ เพื่อริท เซนทำได้ทุกอย่าง”
ภูหิรัณย์กอดเรืองฤทธิ์ทั้งน้ำตา ก่อนที่เรืองฤทธิ์จะเชยคางให้มารับจูบตนเอง ก่อนที่บทรักจะเริ่มอีกครั้งหนึ่ง ที่ทำให้ภูหิรัณย์ฝันหวาน
“ป่านนี้ริทมันยังไม่กลับเลบยนะน้องกัน ให้พวกพี่อยู่เป็นเพื่อนไหม”
ภัทรธิดาเสนอความเห็น ภาคิณเองก็เห็นด้วย
“นั่นสิ เดี๋ยวพวกพี่อยู่เป็นเพื่อนนะ”
แต่นภัทรกลับส่ายหน้า
“แต่กันกกลัวว่าถ้าริทมาเจอ พวกพี่อาจจะเดิดร้อน”
“เรื่องของพวกพี่ช่างมันเถอะ ว่าแต่ เป็นยังไงบ้าง น้องกัน”
คำพูดของภาคิณที่ส่งไออุ่นจนนภัทรสัมผัสได้
“กัน คือ ถึงทางกายจะหายยังไง แต่ทางใจ ฮึก”
นภัทรร้องไห้อีกครั้ง ภาคิณดึงนภัทรเข้ามากอด
“ไม่ต้องกลัวนะกัน พี่อยู่นี่แล้ว พี่สัญญาว่าจะไม่ให้ใครมาทำร้ายกันอีก”
นภัทรไม่ตอบรับ ยังคงสะอื้นไห้อยู่
“เรื่องนี้ไม่บอกริทแน่หรอกัน”
นภัทรพยักหน้า
“ครับพี่โม เพราะยังไงมันก็เจ็บไปแล้วล่ะครับ”
ภัทรธิดาส่ายหน้า เป็นห่วงนภัทรมากเมื่อมาเห็นยามนี้
“เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนอีกซักพักละกัน”
“ขอบคุณครับพี่โม”
และภัทรธิดาก็หันมาทางนภัทร
“ไอ้โน่ กูว่ามึงกลับไปก่อนจะดีกว่า”
ภาคิณสะดุ้ง
“แต่ว่า”
ภัทรธิดารีบดึงเพื่อนออกมาทันที ก่อนที่จะพูดให้ได้ยินกันสองคน
“โน่ ฟังนะ มึงน่ะ กลับไปก่อนน่ะดีแล้ว ถ้าริทมันมาเจอภาพแบบนี้ รับรองว่าแกเละแน่”
“แต่”
ภัทรธิดาส่ายหน้า
“น่าโน่ เชื่อกูซักครั้ง”
“แต่น้องกัน”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนน้องกันเอง ริทมันเคารพเรา ไม่ทำอะไรหรอก”
ภาคิณถอนหายใจ
“ก็ได้”
ภาคิณรับคำ ก่อนที่จะหันไปหานภัทร
“กัน”
“ครับ พี่โน่”
นภัทรยังมีคราบน้ำตาอยู่ ภาคิณเช็ดให้อย่างเบามือ
“เดี๋ยวพี่โมจะอยู่เป็นเพื่อนกันนะ แล้วพรุ่งนี้พี่จะมาหาเยี่ยมใหม่”
“ขอบคุณครับพี่โน่”
นภัทรกับภาคิณยิ้มให้กัน แม้แววตานภัทรจะยังเหลือความเจ็บปวดอยู่
ภาคิณจ้องใบหน้านั้น ก่อนที่จะหอมหน้าผากเบาๆ ตอนแรกนภัทรตกใจ แต่เพราะความอบอุ่นทำให้นภัทรเฉย หลับตารับสัมผัสอันอุ่นใจไว้กับตน
“แล้วพี่จะมาใหม่นะ”
นภัทรไม่ตอบ แต่ใบหน้าแดงระเรื่อ เมื่อภาคิณกลับไปแล้ว ภัทรธิดามองหน้านภัทร
“กันน่ารักแบบนี้สินะ ถึงได้มีแต่คนรักกัน แต่ว่า มันเป็นรักที่เป็นผลกรรมแท้ๆ เมื่อไหร่จะมีความสุขซักทีนะสองคนนี้”
อติรุจรู้สึกเป็นห่วง เพราะว่าวันนี้นภัทรไม่มาทำงาน ทำให้เขาเป็นห่วงไม่น้อย
“พี่กัน นี่พี่เป็นอะไรหรือเปล่านะ”
ชายหนุ่มเป็นห่วงนภัทรจับใจ ก่อนที่ตจะโทรศัพท์หากันอีกหลายรอบ
ตืดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ ทำให้นภัทรและภัทรธิดาหันไปมอง
ก่อนที่หญิงสาวจะหยิบมันขึ้นมา
“แคน โทรมา”
“แคนหรือครับ พี่โม”
ภัทรธิดาพยักหน้า
“อืม ว่าแต่กันจะรับมั้ย”
นภัทรพยักหน้า
“รับครับ”
เมื่อพร้อมแล้ว ภัทรธิดาจึงส่งมือถือให้นภัทร
ก่อนที่นภัทรจะรับสาย
“ฮัลโหล มีอะไรหรอแคน”
“พี่กันครับ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า”
นภัทรชะงักคิดอยู่พอสมควรว่าจะบอกอติรุจยังไง แต่แล้วก็บอกไปจนได้
“พี่ไม่สบายนิดหน่อยน่ะแคน เดี๋ยวทานข้าวยาก็หาย พรุ่งนี้คงทำงานได้ แคนไม่ต้องห่วงพี่หรอก”
“แต่แคนเป็นห่วงพี่กันนี่นา”
นภัทรน้ำตาไหล แต่ทำเสียงให้เป็นปกติ
“ไม่ต้องห่วงหรอกกัน เอ้อ พี่มีธุระ เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ”
“ก็ได้ครับ พี่กัน”
อติรุจวางสายไปแล้ว นภัทรก็ร้องไห้โฮอีกครั้ง
“ฮือออออออออออออ”
“กัน”
“พี่โม ฮึก กันกลัว กันกลัวว่าทุกคนจะรู้ว่ากัน”
ภัทรธิดาลูบหลังให้
“น่ากัน พี่ว่าอย่าคิดมากเลย อะไรไปแล้วก็ช่างมันเถอะ กัน พี่อยู่นี่ ไม่ต้องกลัว”
“ครับ พี่โม”
นภัทรสะอื้นในขณะที่ภัทรธิดากอดอยู่ หญิงสาวได้แต่พึมพำในใจ
อติรุจวางสาย ในใจนึกเป็นห่วงนภัทรเต็มหัวใจ
“พี่กัน เป็นอะไรมากหรือเปล่านะ”
อติรุจกังวล จนเพื่อนร่วมงานถาม
“วันนี้น้องกันไปไหนหรอแคน พี่ไม่เห็นว่าเข้าบริษัท”
อติรุจยิ้มให้
“”ไม่เป็นอะไรหรอกครับ พอดีวันนี้พี่กันลาป่วยนะครับ”
“หรอ อืม งั้นยังไงขอให้พี่เราดีๆแข็งแรงๆละกัน”
“ขอบคุณครับ”
อติรุจบอก ก่อนที่จะหันมาทำงานต่อ แต่ว่าจิตใจไม่เป็นสมาธิ เพราะห่วงนภัทรเหลือเกิน
“พี่กัน”
“ริทน่ารักที่สุดเลย”
ภูหิรัณย์หอมแก้มเรืองฤทธิ์ ก่อนที่หมอหนุ่มร่างเล็กจะยิ้มให้
“อืม เซน วันนี้ริทกลับบ้านก่อนนะ”
ภูหิรัณย์ยิ้มหหวาน
“แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ”
“อืม เดี๋ยวยังไงริทจะโทรนะ”
“งั้นเซนไปก่อนนะ”
ภูหิรัณย์ยยิ้ม ก่อนที่จะออกจากรถเรืองฤทธิ์ไป
หมอร่างเล็กมองตาม
“ทำดรหน่อยเดียว หึหึ นายนี่มันง่ายจริงๆ หึหึ”
สิ้นคำพูด เรืองฤทธิ์ก็ออกรถเคลื่อนไปข้างหน้าทันที
ภัทรธิดาทำอาหารให้นภัทร เพราะตอนนี้มันเป็นตอนกลางวันเธอจึงทำอาหารให้
“วัตถุดิบนี่ เยอะดีนะกัน”
นภัทรนิ่ง จนภัทรธิดาเดินเข้ามาหา
“กันท เป็นอะไรหรือเปล่า”
นภัทรหันมามองด้ยสายตาเหม่อ
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ”
“แน่ใจนะ”
นภัทรพยักหน้า
“แน่ใจครับพี่โม”
ภัทรธิดายิ้ม
ก่อนที่จะยกาหารให้
“วันนี้พี่ทำต้มยำทะเล หมูนิ่งมะนาวละกัน กินนะกัน จะได้แข็งแรงไวๆ”
“ขอบคุณครับพี่โม”
ภัทรธิดาลงทานข้าวบ้าน ก่อนที่จะถาม
“ว่าแต่ กันแน่ใจนะว่าไม่บอกริท”
นภัทรยืนยันคำเดิม
“ครับ พี่โม กันไม่อยากให้เป็นเรี่องใหญ่”
ภัทรธิดาถอนหายใจ
“เอาเถอะ พี่เป็นกำลังใจนะ เข้มแข็งไวๆละเรา”
“กันจะพยายามครับ”
“ดีมากจ้ะ งั้นกินเยอะๆนะเรา”
“ครับ”
หญิงสาวนั่งลงทานข้าวบ้าง ตอนนี้กลายเป็นว่านภัทรและภัทรธิดาทานข้าวด้วยกัน
พอทั้งคู่ทานอิ่มเรียบร้อยแล้ว ภัทรธิดายื่นยามาให้
“อ้ะ นี่ยา”
“ครับ”
นภัทรรับมันมา ก่อนที่จะเอาเข้าปากและดื่มน้ำตา
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี
“กัน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาหใม่นะ”
“ครับ พี่โม”
ภัทรธิดาหันมาทางนภัทร ก่อนที่จะเลิ้กคิ้วถาม
“มีอะไรหรือเรา”
“เปล่าครับ แค่จะขอขอบคุณในความมีน้ำใจของพี่นะครับ”
หญิงสาวหัวเราะ
“จ้ะ ที่พี่ช่วยเพราะเราเป็นคนดี ยังไงก็แล้วแต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กัน พี่ว่าเราทำได้ ทำใจกล้าออกสู่โลกกว่าง พี่เป็นกำลังใจนะ อย่าท้อแท้นะ รู้เปล่า”
“ครับ กันจะจำไว้”
“ดี งั้นพี่ไปก่อนล่ะ พี่ว่าป่านนี้ริทมันกำลังจะกลับมาแล้ว พ่ไปก่อนนะ”
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“จ้า”
นภัทรมองตามภัทรธิดา ก่อน่ที่จะถอนหายใจอย่างแรง
ร้านกาแฟ อิสริยะ
“อ้าว ริทมึง เอาอะไรวะวันนี้”
อิสริยะทักหลังจากที่เห็นเพื่อนเข้ามา
“อ็อ วันนี้เอาเค้กวานิลา และนมน้ำผึ้งให้ด้วยนะ กูจะซื้อไปฝากกัน”
อิสริยะรับคำ
“ได้เลย รอแปบนึง เดี๋ยวจัดให้ ไปนั่งรอตรงนั้นได้เลย”
“อืม”
เรืองฤทธิ์มานั่งเก้าอี้เพื่อรอสินค้า ก่อนที่เวลาต่อมา
“ริท เรียบร้อยวะ งวดนี้ 163 บาม”
“เออ นี่เงิน”
เรืองฤทธิ์จะเงยหน้าจ่ายเงิน และจะเดินออกไป
“ไอ้ฮั่น ไหนวะยา แม่งกูหาไม่เจอ”
เสียงธนัทตดังขึ้น ทำให้เรืองฤทธิ์สนใจ
“ก็อยู่ข้างเตาเวฟไง ไปหาดูสิ”
“เออ”
เรืองฤทธิ์ณ็สึกสงสัย ก่อนที่จะหันมาพบว่าธนทัตหน้าช้ำ
“มันเป็นอะไรไป”
เรืองฤทธิ์คิดดังนั้น เลยไปหาอิสริยะ
“ฮั่น”
“หืม มีอะไรวะ ว่ามา”
เรืองฤทธิ์มองไปตามธนทัตที่เดินเข้าไปด้านหลัง
“อ้อ แกงมันไปมีเรื่องมา เลยโดนชกมาน่ะ”
“หรอ อืม เอาอะไรอีกมะ”
เรืองฤทธิ์ส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ งั้นกูไปละ”
“เออ”
เรืองฤทธิ์เดินออกมาจากร้าน รู้สึกสงสัยแปลกๆ
ธนทัตไปโดนอะไรมา
.....................................................................................................................................................
มาอัพแล้วจ้า
ความคิดเห็น