ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คนกินผัว(รีไรท์)

    ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 21

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 113
      0
      3 ก.ค. 59






    “อืม”

    เรืองฤทธ์รู้สึกตัวขึ้นมาในตอนเช้า  ก่อนที่จะปรับโฟกัสสายตาเพื่อให้มองอะไรได้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม

    “เอ้ะ  ที่นี่ที่ไหนวะ”

    เรืองฤทธิ์รู้สึกว่าที่นี่ไม่คุ้นตา  ก่อนที่จะพยายามลุกขึ้น 

    “เอ  ทำไมเราถึงได้เพลียนักวะ”

    เรืองฤทธ์ว่า  ก่อนที่จะยันตัวนั่ง  แต่เมื่อสายตาหมอหนุ่มได้ไปเห็นอะไรเข้า  ทำเอาเจาตาวาววับทันที

    “เซน  เซนมานอนข้างเราได้ยังไง”

    เรืองฤทธิ์ตกใจ  ก่อนที่จทบทวนเฃว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น  ก่อนที่ภาพต่างๆ  จะไหลเข้ามาในหัวชัดเจน

    จำได้แล้ว

    เมื่อคืน  เขามีอรกับภูหิรัณย์  ใช่

    “นี่เรา  ได้เซนเป็นเมียหรือนี่”

    เรืองฤทธิ์ไม่อยากจะเชื่อ  นี่เขาคว้าภูหิรัณย์มาเป็นเมียได้ไงกัน  ทั้งที่ไม่ได้พิศวาสคนข้างๆซักนิด

    ก่อนที่จะย้อนต่อ  ว่าก่อนหน้ามันมันเป็นยังไง

    “จริงสิ  ตั้งแต่เราดื่มเหล้าแก้วนั้น”

    เรืองฤทธิ์กำมือแน่น  จนเส้นเลือดปูด

    “อ้าว  ริท  ริทตื่นแล้วหรอ”

    ภูหิรัณย์รู้สึกตัว  ก่อนที่จะกอดคนที่ได้ชื่อว่าสามีหมาดๆอย่างหลงใหล  เรืองฤทธิ์ไม่ได้ถอยห่างอะไร  ปล่อยให้ภูหิรัณย์กอดตนเองไปอย่างนั้น

    ถึงจะรู้ดีว่าทั้งหมดเกิดจากอะไร  แต่ยังไงเขาก็เป็นฝ่ายกระทำ

    “ริท  เซนรักริทนะ”

    “อืม  ผมรู้”

    เรืองฤทธิ์เอ่ยพอให้ได้ยิน  ก่อนที่จะยิ้มอย่างนึกอะไรขึ้นมาได้

    “ริท  เซนรักริทนะ  ต่อไปนี้  เซนจะทำเพื่อริททุกอย่าง  ขอแค่เราสองคนแต่งงานกันได้ไหม”

    “แต่งงานกันอย่างนั้นหรอ”

    ภูหิรัณย์ยิ้ม

    “ใช่  เซนสัญญานะว่าจะเป็นภรรยาที่ดี  และเป็นแม่ของลูกเราสองคน  ริท  เซนรักริทนะ”

    ภูหิรัณย์ว่าอย่างเพ้อฝัน 

    “รักริทอย่างนั้นหรอ”

    เรืองฤทธิ์ยิ้ม

    ภูหิรัณย์ยิ้มหวาน  ก่อนที่จะหอมแก้ม  ดูท่าทางเรืองฤทธิ์ไม่มีทีท่าขัดข้องอะไ

    “ครับ  เซนสัญญานะริท  เซนจะรักริทคนเดียว”

    เรืองฤทธิ์แกะมือคนที่กอดตนเองอยู่  ก่อนที่จะมองภูหิรัณย์

    เพราะแม้ว่าเมื่อคืนจะเป็นฤทธิ์ยา  และเขาเองก็รับรู้ว่าภูหิรัณย์ผ่านมือผู้ชายมาแล้ว

    แต่  เขารู้สึกติดใจ

    “ไม่มีงานแต่งได้ไหมเซน  แต่ริทสัญญาว่าเราสองคนจะคบกัน”

    ภูหิรัณย์ดีใจตาวาวทันที

    “จริงหรอริท”

    เรืองฤทธิ์ยิ้ม

    “จริงสิ”

    “เซนดีใจที่สุดเลย”

    ภูหิรัณย์สวมกอดเรืองฤทธิ์ทันที เรืองฤทธิ์ลูบหัว

    ไหนๆก็ไหนๆแล้ว

    “เมื่อคืน  ริททำไปเพราะไม่รู้เรื่อง  แต่ตอนนี้ริทขออีกรอบละกัน”

    ภูหิรัณย์ยิ้มหวาน  ก่อนที่จะถูกเรืองฤทธิ์ดันราบไปอีกครั้ง

    “ได้สิ  ริทต้องการอะไร  เซนยอมริททุกอย่าง”

    “ดี  งั้นคราวนี้  เรามาสนุกกันเถอะ  หึหึ”

    ภูหิรัณย์ยิ้มอย่างมีความสุขทันที  แม้ว่าจะแอบรู้สึกแปลกๆว่าทำไมเรืองฤทธิ์ถึงยอมง่ายนัก  แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาสนอะไรอีกแล้ว

    เพราะตอนนี้  เรืองฤทธิ์กำลังเล้าโลมดูดเลียขบเม้มอย่างเมามันส์

    “โอ้ย”

    อยู่ๆภูหิรัณย์ก็ร้องดังลั่นด้วยความเจ็บ  เพราะบทรักที่ตอกแรกดูจะเร่าร้อนช่วนหวาบหวาม

    แต่ตอนนี้  กำลังรู้สึกแหลกเหลว  เพราะบทรักที่เรืองฤทธิ์เป็นคนกำหนดมอบให้ในครั้งนี้

    มันรุนแรงจนเกินไป

    “ริท  อ้ะ  อ้ะ  อ้าโอ้ย  ริท  เจ็บ  พอก่อนได้ไหม  โอ้ย”

    เรืองฤทธิ์แสยะยิ้ม

    “ไหนว่าจะยอมริททุกอย่างไง  หึหึ  อยากเป็นเมียริทจนตัวสั่นไม่ใช่หรอ  ริทก็จัดให้ไง  หึหึ  จะเอาให้ลืมบรรดาผัวเก่าของเซนไปเลย  เซนเป็นคนพูดเองว่าจะยอมริท  ในเมื่ออยากเป็นเมียริท  ถ้าอย่างนั้น  ก็เตรียมตัวเตรียมใจได้เลย  เพราะริทน่ะ  ชอบอะไรที่มันเจ็บๆซะด้วย  หึหึ”

    พูดจบ  เรืองฤทธิ์ก็กระแทกเข้ามาพรวด  จนภูหิรัณย์จุกไปหมด  ก่อนที่เรืองฤทธิ์จะขยับตัวเข้าออกอย่างรุนแรงมาก  ทำเอาภูหิรัณย์ร้องลั่นอย่างเจ็บปวดและทรมาน

    เพราะคาดไม่ถึง  ว่าเรืองฤทธิ์จะรุนแรงแบบนี้ 

    เรืองฤทธิ์มองภูหิรัณย์อย่างหื่นกระหาย  และสายตาราวกับปีศาจขย้ำเหยื่อ  นึกสมน้ำหน้าอยากเสนอเป็นเมียเขานัก  ดี  ในเมื่ออยากร่านดีนัก  เขาจะจัดให้  สมกับสิ่งที่ภูหิรัณย์อุตส่าห์พยายามทำมา

     

    ภาคิณนั่งเฝ้านภัทรอยู่ข้างเตียง  ตอนนี้เขากำลังหลับ  แต่มือยังคงกุมนภัทรไม่ให้ไปไหน  โดยอีกฟาก  มีภัทรธิดานั่งหลับอยู่  เพราะภาคิณขอให้มาอยู่เป็นเพื่อนซึ่งหญิงสาวหาได้ขัดข้องอะไร

    จนภาคิณตื่นขึ้นมาก่อนคนแรก

    “กัน”

    ภาคิณเมื่อตื่นขึ้นมาก็รองหากัน  ก่อนที่จะพบว่านภัทรยังคงนอนหลับไหลอยู่บนเตียง

    ภาคิณมองนภัทรด้วยสายตาเจ็บปวดสุดแสน  นึกแค้นใจว่าเขาควรมาให้เร็วกว่านี้

    แต่ทำไม  แค่นี้  เขาทำไม่ได้  ปล่อยให้นภัทรเผชิญความเลวร้ายเป็นเวลานาน

    “กัน  กันทรมานมากไหม  แต่พี่ขอให้กันรู้ว่า  กันเจ็บ  กันทรมานเพียงใด  แต่พี่เจ็บมากกว่าหลายร้อยเท่า  พี่ขอโทษ  ที่ไม่สามารถช่วยกันให้เร็วกว่านี้”

    ภาคิณว่า  ก่อนที่น้ำตาร่วงอีกครั้ง  เจ็บปวดยิ่งกว่าอะไร 

    ยิ่งภาพที่เขาเห็นเมื่อวานนั้น  ภาพที่นภัทรถูกทำร้าย  มันยิ่งกว่าเอามีดทงหัวใจเขานับร้อยๆครั้ง

    ภัทรธิดารู้สึกตัว  เพราะเสียงสะอื้นภาคิณ  หญิงสาวพอตื่นขึ้นมาก็ลุกมาหาทันที

    “โน่  มึง  เป็นอะไรหรือเปล่า”

    ภาคิณหันมาทั้งน้ำตานองหน้า

    “โม  กูเสียใจว่ะ  เจ็บโคตรๆเลย  ทำไม  แค่นี้ทำไมกูมาช่วยคนที่กูรักดั่งชีวิตไม่ได้”

    ภาคิณว่าตนเอง  ก่อนที่จะเอามือกุมขมับ  ก่อนที่จะว่าตนเองต่อ

    “โม  ตอนนี้กูเข้าใจแล้วว่ะ  ว่าทำไมริทมันถึงเกลียดกลัวนัก  เพราะกูมันปกป้องกันไม่ได้นี่เอง”

    ภัทรธิดาเห็นใจ

    “เฮ้ย  ไอ้โน่  มึงอย่าท้อแท้สิวะ  เรื่องแบบนี้ถ้ามันจะเกิดจริงๆ  ยังไงเราก็ห้ามไปม่ได้หรอกนะ”

    “แต่กูเจ็บว่ะโม  กูไม่ต้องการให้คนที่กูรักเป็นแบบนี้  กัน  พี่ขอโทษ”

    ภาคิณสะอื้นไม่หยุด  ภัทรธิดาเองก็เสียใจเหมือนกันเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้

    โธ่  กัน  เคราะซ้ำกรรมซัดอะไรขนาดนี้  ถึงได้เจอเรื่องร้ายไม่หยุด

    “อดทนนะไอ้โน่  กูเชื่อสักวันมึงและน้องกัน จะเจอแต่เรื่องดีๆ”

    ภัทรธิดาตบบ่า

    “อือ”

    ดูเหมือนว่านภัทรจะขยับตัว  เสียงของร่างบางทำเอาทั้งคู่หันไปมอง

    “ยะ  อย่า  โอ้ย  ฮือ  ช่วยด้วย”

    “กัน”

    นภัทรร้องละเมออย่างสิ้นสติอีกครั้ง  ภาคิณถลาตัวเข้าไปสวมกอดอย่างเต็มรัก

    “กัน”

    “อย่า  ฮือ  กันกลัว  ฮือ  พ่อจ๋า  แม่จ๋า  ริท  ฮือ  ช่วยกันด้วย  ฮือ”

    นภัทรละเมอทั้งน้ำตา  ดวงตาหวานหลับแต่น้ำตายังคงไหลพราก  ภาคิณกอดนภัทรราวกับว่าถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้

    “กัน  พี่อยู่นี่แล้ว  กัน  ที่รักของพี่  ได้โปรด  ตื่นขึ้นมาก่อนได้ไหม  กัน  ฮึก”

    ภาพภาคิณกอดนภัทร  ทำเอาภัทรธิดาที่มองดูข้างๆถึงกับน้ำตาไหล  สงสารทั้งคู่มากเหลือคณา

    แล้วในฐานะเพื่อน  เธอจะทำยังไงดี

    “ไอ้โน่  เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวต้มและยามาให้นะ”

    ภัทรธิดาว่า  ก่อนที่จะเดินจากหองนี้ไป  ทิ้งให้ภาคิณยังคงกอดนภัทรอยู่แบบนั้น

     

    ธนทัตเข้าร้านกาแฟที่ตนเองร่วมธุรกิจกับเพื่อน  ก่อนที่จะเจออิสริยะ  พอเจอเพื่อนเท่านั้น  เพื่อนร่างใหญ่บ่นเป็นหมีกินผึ้งทันที

    “อ้าว ไอ้แกง  มึงจะไม่มาทำงานที่นี่แล้วใช่ไหมวะ  แม่ง  ทิ้งร้านให้กูดูแลคนเดียวนะไอ้เวร”

    ธนทัตมองอิสริยะอย่างหัวเสีย

    “ก็กูยุ่ง  ทำไม  เรื่องแค่นี้มึงเสือกหรอวะ”

    อิสริยะงง

    “เฮ้ย  กูแค่บนธรรมดา  ทำไมมึงต้องโกรธขนาดนี้วะไอ้แกง  แล้วมันน่าบ่นไหมล่ะ  มึงทิ้งร้านให้กูรับลูกค้าคนเดียว”

    ธนทัตไม่สนใจอะไรอีก  ก่อนที่จะหันไปทางอื่น  แต่แล้ว  สายตาไวของอิสริยะกลับเห็นอะไรเข้าเสียก่อน

    “ไอ้แกง  หน้ามึงไปโดนอะไรมาวะ  แม่ง  เมื่อกี้ไม่ทันสังเกต  แต่ตอนนี้หน้ามึงเขียวปั๊ดเลยว่ะ  เป็นอะไรวะ”

    ธนทัตนึกถึงตัวต้นเหตุแล้วโมโห

    “ไอ้ฮั่น  มึงไม่ต้องมายุ่ง  กูจะอยู่หลังร้าน”

    ธนทัตว่าอย่างไม่สบอารมณ์  ก่อนที่จะเดินไปทางหลังร้านอย่างหงุดหงิด

    อิสริยะงงเป็นไก่ตาแตก

    “แกง  มันเป็นอะไรวะ”

     

    ธนทัตเดินมาที่มุมเงียบๆ

    “แม่ง  กันกำลังจะเป็นเมียเราสมบูรณ์อยู่แล้ว ไอ้เชี่ยนั่นเสือกมาขวางได้  หึ  กำลังจะขึ้นสวรรค์อยู่แล้วแท้ๆ  มันรู้ได้ไงวะว่าเราข่มขืนกัน”

    ธนทัตกำมือแน่น  ก่อนที่จะนึกแค้นภาคิณ

    ถึงแม้ว่าเขาล่วงเกินนภัทรได้สำเร็จ

    แต่การไม่ได้ปลดปล่อย  ทำให้เขาไม่สามารถทำให้นภัทรเป็นเมียเขาจริงๆ

    “หึ  คราวหน้าไม่พลาดแน่”

     

    “โน่  กันตื่นยังวะ”

    ภัทรธิดาถามทันทีที่ขึ้นมาบนห้อง  พร้อมอาหารที่เธอซื้อมาและมียาอยู่ด้วย

    ภาคิณส่ายหน้า  ตอนนี้เขาไม่ได้กอดนภัทรแต่กลับให้นภัทรนอนหลับอยู่

    “ยังว่ะโม  กันคงจะเจ็บมาก”

    ภาคิณว่า  มือแกร่งยังคงกำเอาไว้ไม่ไปไหน

    “เวรกรรมแท้ๆ น้องกัน”

    “โอ้ย”

    นภัทรรู้สึกตัว  ก่อนที่จะลืมตาและขยับ  แต่เพียงนิดเดียวก็ร้าวไปทั้งตัว

    “กัน  กันฟื้นแล้ว”

    ภาคิณดีใจจนกอดนภัทร  นภัทรที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรตอนนี้ก็ตกใจ

    “อย่า  อย่า  ฮึก  ปล่อยกันนะ”

    นภัทรยังคงร้องด้วยความหวาดกลัว  เพราะภาพเมื่อวานมันตามมาหลอกหลอน

    ใบหน้าสวยยังคงมีแต่น้ำตาอาบแก้ม  ดวงตาสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวนักหนา  ภาคิณมองแล้วเจ็บปวด

    “กัน

     

    พี่เอง  พี่ไม่ได้ทำอะไรกันนะ  กัน”

    นภัทรได้สติ  ก่อนที่จะจำได้ว่า  ภาคิณเข้ามาช่วยเขา

    “พี่โน่  ฮือ”

    นภัทรโผเข้ากอดภาคิณ  ก่อนที่จะร่ำไห้

    “พี่โน่  กันกลัว  ฮึก  แกงทำร้ายกัน  ฮือ”

    ภาคิณลูบหลังราวกับให้นภัทรผ่อนคลายจากความหวดกลัว

    “กัน  ตอนนี้พี่อยู่ที่นี่  ไม่มีใครมาทำร้ายกันได้แล้วนะ”

    นภัทรร้องไห้ตัวสั่น  ภาคิณผละออกมาใช้มือแกร่งปาดน้ำตาอย่างทะนุถนอม

    ยิ่งเฟ็นนภัทรเจ็บแบบนี้  หัวใจของเขาเจ็บยิ่งกว่า

    “กัน”

    ภาคิณเลื่อนหน้าจุมพิตเบาๆส่งความอบอุ่นให้ร่างบางรับรู้  นภัทรดูเหมือนจะรับรู้  ไม่มีการดิ้นรน  สัมผัสที่ทะนุถนอมทำเอานภัทรรู้สึกอบอุ่นหัวใจนัก

    “กัน  พี่รักกันนะ  พี่ขอโทษนะ  ที่พี่มาช่วยไม่ทัน”

    นภัทรร้องไห้ไร้เสียงสะอื้น

    “พี่โน่  กัน”

    ตอนนี้  ร่างบางไม่รู้ว่าจะหาความอบอุ่นที่ไหนได้อีก  ตอนนี้เขามีแต่ภาคิณเท่านั้น

    “ปลอดภัยแล้วนะกัน  พี่อยู่ตรงนี้แล้วนะกันของพี่”

    นภัทรพยักหน้ารับ   ก่อนที่จะยังอยู่ในอ้อมกอดร่างสูง

     

    ตอนนี้นภัทรมีสติมากกว่าเดิม ยังคงบอบช้ำทั้งกายและใจ  แต่พอรับรู้และสื่อสารกันได้

    ภัทรธิดาพูดก่อน

    “กัน  แจ้งความไหม”

    นภัทรปฏิเสธทันควัน

    “ไม่นะพี่โม  กันกลัว”

    “แต่กันจะปล่อยให้ไอ้เลวนั่นมันลอยนวลหรอ”

    นภัทรสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง  ภัทรธิดาปรามภาคิณเบาๆ

    “โน่  ใจเย็น”

    ภาคิณพยักหน้ารับ

    “กัน  พี่ว่าแจ้งความเหอะ  ขืนปล่อยเอาไว้มันอาจจะกลับมาทำร้ายกันได้อีกนะ”

    นภัทรส่ายหน้า

    “แจ้งไปแล้วไงครับ  กันไม่เหลืออะไรแล้วพี่โน่  นั่นสินะ  ฮึก  กันคงมีเวรกรรมมากมายนัก  ทำไม  กันต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ด้วย”

    ภาคิณเข้าไปกอดปลอบลูกนกที่กำลังหนาวเหน็บ

    “กัน  แต่พี่อยากให้กันแจ้งความนะ”

    ”พี่โน่  กันไม่อยากอับอายไปกว่านี้อีก  กันกลัว”

    ภัทรธิดาถอนหายใจ  สงสารนภัทรยามนี้นัก 

    “กัน  แล้วจะบอกริทมั้ย”

    นภัทรส่ายหน้าทันที

    “ไม่นะพี่โน่  พี่โม  ถ้าริทรู้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่แน่”

    “แต่พี่ว่าริทควรรู้นะกัน  เพราะริทเป็นพี่ชายกันนะ”

    ภัทรธิดาเตือน

    แต่นภัทรปฏิเสธ

    “ขอร้อง  กันไม่อยากให้มันกลับมาตอกย้ำความเจ็บของกันอีก”

    ภาคิณและภัทรธิดามองหน้ากันทันที  ที่จริงทั้งคู่อยากให้นภัทรเอาเรื่องสารเลวนั่นด้วยซ้ำไป
    นภัทรมองพี่ทั้งสอง

    “นะครับ  พีโม  พี่โน่  ขอร้องอย่าบอกพี่ริทเลยนะครับ  พี่ริทจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เรื่องใหญ่แน่  พี่ริทยิ่งไม่ชอบแกงส้มอยู่ด้วย  ฮึก”

    “แล้วกันปกป้องมันทำไม  มันทำร้ายกันนะ”

    ภาคิณพูดอย่างไม่เข้าใจ

    “เพราะกัน  ไม่อยากจำมันอีก  ถ้าทุกคนรู้เพิ่มมากกว่านี้  แล้วเมื่อไหร่  กันจะลืมเรื่องแบบนี้ซักที”

    ภาคิณและภัทรธิดาพูดไม่ออก

    “นะครับ  กันไม่อยากจำมันอีก”

    นภัทรร้องไห้สะอื้น  ภาคิณพยักหน้า

    “ก็ได้  พี่จะอยู่เฉย  กัน  แต่ต่อไปนี้  กันอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะ  และพี่สัญญา  ว่าพี่จะมาเฝ้ากัน  ไม่ให้มันมาทำร้ายกันอีก  พี่จะปกป้องกันเอง”

    “พี่โน่”

    นภัทรโผเข้ากอดภาคิณอีกครั้งก่อนที่ภาคิณจะกอดตอบมองความอบอุ่นเป็นการเยียวยาแผลใจ  ทั้งที่ตัวเองเจ็บปวดไม่แพ้กัน

     

    เรืองฤทธิ์มองภูหิรัณย์ด้วยความสะใจสมกับความร่านของอีกฝ่ายอย่างไม่ใยดี  ตอนนี้ภูหิรัณย์นอนซมไปทั้งตัว รอยพกช้ำดำเขียวปรากฎทั่วร่างกาย

    “เซนเลือกเองนะ  จะมาโทษริทไม่ได้”

    เรืองฤทธิ์ว่าในใจ  ก่อนที่จะทำการจูบพรมภูหิรัณย์ต่อในขณะที่อีกฝ่ายตาเหลือกโพลง  พอเรืองฤทธิ์สัมผัสตนเองอีกครั้งก็หวาดผวา

    “อย่า  ริท  เซนเจ็บ”

    เรืองฤทธิ์ยิ้ม

    “ทำไมล่ะเซน  เรายังมีความสุขกันไม่ได้เต็มที่เลยนะ”

    ภูหิรัณย์ส่ายหน้า

    “เซนไม่ไหวแล้ว  ริท  เซนเจ็บ”

    เรือฤทธิ์หัวเราะ  ก่อนที่จะเชยคางภูหิรัณย์

    “เจ็บหรอ  หึ  เซนจะเจ็บได้ยังไง  ในเมื่อเซนต้องการมันไม่ใช่หรอ  อยากได้ริทเป็นผัวจนตัวสั่น  นี่ไง  ริทก็ตอบสนองสาแก่ใจแล้วนี่  แล้วเซนยังจะกลัวอะไรริท  เซนเลือกทางนี้เองนะ”

    ภูหิรัณย์ส่ายหน้ารัว  สายตาเรืองฤทธิ์ตอนนี้แข็งกร้าวไม่มีผิด

    “มามีความสุขกับอีกรอบเถอะนะ”

    เรืองฤทธิ์ว่า  ก่อนที่จะเริ่มบทรักอีกครั้งราวกับอัดอั้นมานาน  ภูหิรัณย์กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

    “กรี๊ดดดดดด”

    ............................................................................................................................................................

     

    มาอัพแล้วจ้า  
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×