จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #35 : ตอนจบ ครบ 100

 

ผมไม่รู้ว่าที่นี้ที่ไหน แต่พอมารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องที่มืดมาก มีเพียงแสงไฟสลัวจากไฟที่ส่องมาจากในตัวบ้านพยายามขยับตัวก็เห็นน้องปาที่นอนอยู่ข้างตัว

''น้องปา'' ผมกอดลูกสาวเอาไว้แน่น ลูกยังนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆผม

''น้องปา…น้องปาคะหนูไม่เป็นไรใช่มั๊ยลูก''

ผมไม่รู้ว่าเธอคนนั้นทำแบบนี้ทำไม แต่ผมอยากขอ ถ้าจะทำอะไรผมก็ได้แต่อย่าทำลูกผม ได้แต่ลูบท้องยังมีไอตัวเล็กอีกคนที่อยู่ในท้อง ถ้าแค่ชีวิตผม ผมให้ได้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ยังมีเด็กอีกคนที่ผมอยากให้เขาเกิดมาลืมตาดูโลกใบนี้

ไม่รู้ว่ากันจะหาผมเจอมั๊ย แต่ที่ผมรู้ผมต้องพาลูกออกไปจากที่นี้ให้ได้

พยายามจะหาทางออกแต่ที่ผมนอนอยู่มันเป็นห้องทึบๆ ที่ไม่มีแม้แต่หน้าต่าง เหมือนว่ามันเป็นห้องเก็บของ

ถ้าผมไม่รอดปล่อยลูกผมไปได้มั๊ย

ผมขอแค่ลูกมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ได้

น้องปายังเด็กยังเด็กมากเหลือเกิน

''แอ๊ด ''เสียงประตูถูกเปิดออกผมหันไปมองตามเสียง ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาผม แต่ผมกอดน้องปาไว้แน่น

''ไม่ต้องกลัวหรอกริท อีกไม่นานมันก็จบแล้ว แล้วกันก็กำลังจะมาหาฉัน'' เธอพูดกับผม

''แต่กว่าที่กันจะมาไอเด็กบ้านี่กับกับนายคงตายไปแล้วล่ะ เอามันไปไอตาม แล้วเอากล้องนี้ใส่โลงไว้ ฝังมันทั้งเป็นทั้งแม่ทั้งลูก''

''เอามันไป'' เธอพูดแค่นั้น ก็เหมือนมีเข็มแหลมๆทิ่มลงบนแขนผม

มัดหมี่กำลังฉีดอะไรเข้าไปในตัวผม ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นผมไม่มีแรง เลยสักนิด แม้แต่จะขยับตัว

เหมือนกล้ามเนื้อแขนขามันจะหมดแรง

ได้แค่มองตัวเองกลับลูกที่ถูกอุ้มไปขัดขืนอะไรไม่ได้

กัน กันจะมาช่วยริทกับลูกใช่มั๊ย กันอยู่ไหนเหรอมาช่วยริทที

…………………………….

กัน

 

''มาไวดีนี่คะกัน''  เสียงของมัดหมี่ดังขึ้นทันที่ที่ผมสาวเท้าเข้ามาหาเธอที่บ้านสวนในต่างจังหวัด  หล

''จุ๊ จุ๊ใจเย็นๆสิคะ'' หน้าสวยส่ายไปมาก่อนเอามือมาทาบอกผม

ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจมารยาชัดๆ

''มัดหมี่ริทกับลูกผมอยู่ที่ไหน'' ผมถามซ้ำพยายามข่มอารมณ์จนถึงที่สุด

''อยู่ที่ไหนน้า ''เธอหัวเราะร่วน'' คิดว่าฉันจะให้มันกลับไปกลับคุณง่ายๆเหรอคะกัน''

''แล้วคุณต้องการอะไร''

''ตรงประเด็นดี ''ต้องการอะไรเหรอคะ หญิงสาวตรงหน้าปลดเสื้อผ้าออกจนเห็นร่างกายขาลนวลเปลือยเปล่า

'''คุณรู้ใช่มั๊ยว่าฉันต้องการอะไร ตัวคุณไงคะ'' มัดหมี่พูดกับผมทั้งน้ำตา ก่อนซุกหน้าเขามาหาซอกคอ แล้วโน้มตัวผมให้ลงมาหาเขา

''ปล่อยมัดหมี่ ปล่อย สกปรก ลูกกับเมียผมอยู่ไหน'' ผมผลักร่างตรงหน้าที่กอดรั้งร่างผมไว้

ถ้าริทเป็นอะไรผมจะไม่ให้อภัยคุณเลยมัดหมี่

''สกปรกเหรอคะ ''ใช่หมี่มันสกปรกแต่หมี่ก็รักคุณไงกัน ทำไมคุณไม่รักหมี่บ้าง

น้ำเสียงอ้อนวอนขอร้อง

''ปล่อยเมียกลับลูกผมมาผมขอร้องมัดหมี่ริทไม่เกี่ยวอะไรด้วย ''

''ถ้าผมทำคุณเจ็บผมขอโทษ ปล่อยริทกลับลูกผมมานะ''

''ถ้าคุณจะทำร้ายใครสักคนก็ทำผมนี่ ทำผม'' เธอยืนนิ่งก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

ถ้าใครสักคนจะต้องตายให้เป็นผม

''ไม่ทันแล้วละค่ะ ไม่ทันแล้ว ลูกกับเมียกันอยู่ที่นี้แหละคะ อยู่ที่นี้ ''เธอหัวเราะ

''ใต้พื้นดินนี้ลองหาดูสิคะ ลองหาดูอาจจะยังมีลมหายใจอยู่ก็ได้ถ้าไปทัน'' เธอเหมือนคนเสียสติ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่มีใบหน้าคนตัวเล็กนอนนิ่งอยู่ในโลง

''ริท ริท ริท คุณทำบ้าอะไรมัดหมี่'' ผมถามว่าคุณทำอะไร

 ''ถ้าไปทันก็จะรอดทั้งแม่ทั้งลูก แต่จะทันเหรอคะ ''เธอพละออกหัวเราะแสร้งทำเหมือนไม่ใส่ใจในสิ่งที่ผมพูด

คุณเคยคิดอยากจะฆ่าใครมั๊ย  ตอนนี้ผมอยากจะฆ่าเธอให้ตาย

''คุณเอาริทไปไว้ที่ไหนมัดหมี่เอาเมียผมไปไว้ที่ไหน''

''ใต้ดินลองหาดูสิคะ ใต้พื้นดินที่คุณเหยียบที่เกือบสิบไร่อาจจะอยู่ใต้ต้นไม้ต้นไหนต้นนึงก็ได้''

''ตายทั้งเป็นคงทรมานน่าดูเลยว่ามั๊ยคะ''

สายตาเธอจ้องผมด้วยความแค้น ถ้าผมมีเวลามากกว่านี้ผมอาจจะฆ่าเธอให้ตาย แต่ภาพในโทรศัพท์ทำให้ผมต้องพละออก

''ริทของผมกำลังจะหลับ อย่าหลับนะริท อย่าหลับคุณอยู่ที่ไหนริทคุณอยู่ที่ไหน''

ผมกำลังจะไปหาคุณแล้วไง รอผมนะรอผม

……………………………………………………………………

''ปล่อยลูกฉันไปได้มั๊ย'' ผมอ้อนวอนผู้ชายคนนั้นที่อุ้มผมมากับไอตัวเล็ก

ผมไม่มีแรงที่จะสู้ ผมหนีไม่พ้น ผมจะไม่ถามว่าทำไมถึงต้องทำร้ายผม

ถ้าผมตายลูกสาวผมต้องรอด

''นายก็กำลังจะเป็นพ่อ ถ้าเขาทำแบบนี้กับลูกนาย นายจะรู้สึกยังไง  เด็กไม่กี่ยว ไม่กลัวเวรกกรมเหรอ เวรกรรมจะตกไปกับเด็กนะกับลูกของนาย''

''ขอร้องละ ฉันไม่ได้ขอให้ปล่อยฉันแต่ปล่อยลูกฉันไปเถอะนะ''

ผมเห็นมันหันมามองน้องปา แล้วพยักหน้าออกมา

ผมพยายามเอื่อมมือไปจับหน้าลูกแม้ว่าผมจะหมดแรงก็ตาม มันวางผมลงข้างๆหลุมที่ขุดเอาไว้

อย่างน้อยมันก็ยังให้ผมอยู่กับน้องปาในนาทีสุดท้าย

ผมกอดลูก อยากเห็นเข้าโตจัง เขาจะหน้าตาแบบไหนนะ อยากจะสอนการบ้าน อยากจะอยู่กับเขา แต่งตัวให้เขา อาบน้ำให้ จูงมือไปส่งเขาเรียนหนังสือ

''แม่ขอโทษนะคะที่ทำให้ไม่ได้''

''ผมให้เวลาคุณได้เท่านี้คุณเข้าใจนะ'' มันอุ้มลูกออกไปจากผม ได้แต่มองน้องปาน้ำตาผมไหลลงมา ก่อนที่มันจะอุ้มผมใส่ไว้ในโลงของมัน

''ขอโทษนะคะ ขอโทษคะแม่ขอโทษนะ ''ผมลูบท้องตัวเองเบาๆ

ขอโทษที่ทำให้หนูไม่ได้เกิดมา

ถ้าชาติหน้ามีจริงเราเกิดมาเป็นแม่ลูกกันอีกนะ

กันขอโทษนะที่ริทผิดสัญญาดูแลลูกของเราให้ดีๆนะ

''หลับตาซะผมจะทำให้คุณไม่ทรมาน'' วัตถุสีนิลจ่อลงมาหาผม

''ฉันขอมองหน้าลูกฉันได้มั๊ย'' ผมไม่ได้หลับตา มันหันมาพยักหน้าช้าๆ

ก่อนจะเหนี่ยวไก

''ปั้ง'' กระสุนนัดเดียวเจาะเขาที่ตัวของผมจนล้มลงไปนอนในโลงของมัน ภาพท้องฟ้าสีครามค่อยๆเลื่อนหายไป ก่อนที่มันจะฝังผมทั้งเป็น

เราสองคนจะอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกนะริท เราสามคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป


 

ขอโทษนะกันริทขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้

แม่ไม่มีแรงแล้วให้แม่หลับเถอะนะ  ผมไม่ไหวแล้ว

แม่ขอโทษนะลูกแม่ขอโทษ

…………………………………………………………………………

''ริทคุณอยู่ไหนริทคุณอยู่ไหน'' ผมตะโกนราวกับคนบ้า ยิ่งคนตัวเล็กที่เห็นในโทรศัพท์หมดสติลงไปแบบนั้น

''ลืมตาขึ้นมามองผมสิริท ลืมตาขึ้นมา โธ้โว้ย อยู่ไหนวะ ''

ขอร้องได้มั๊ยอีกแค่ครั้งเดียวเอาชีวิตผมไปก็ได้ ขอลูกกับเมียผมคืน

''อยู่ไหนริท คุณอยู่ไหน ลืมตาขึ้นมามองผมนะ ผมขอร้อง ผมรู้ว่าเขาไม่ได้ยินร่างเล็กในโทรศัพท์นอนแน่นิ่งไปนานแล้ว ผมไม่รู้ว่าเขายังมีลมหายใจอยู่หรือเปล่า

ได้โปรดนะริทอย่าเป็นอะไร

''กึก'' ผมหยุดชะงักเหมือนขาผมเหยียบอะไรบางอย่าง แหวนที่ผมให้เขาไว้หล่นลงบนพื้นดิน

''ริท'' ผมเหมือนคนบ้าที่แทบไม่มีแรงยืนคุณอยู่ตรงนี้หรือเปล่าริท น้องปาอยู่ตรงนี้ใช่หรือเปล่าลูก พื้นที่ดินตรงนั้นเปียกแฉะเหมือนดินใหม่ที่ถูกกลบ

คุณกับลูกอยู่ตรงนี้ใช่มั๊ยริท มีแค่สองมือ แต่ผมก็พยายามขุด

ขอร้องนะริทรอผมก่อนรอผมนะ ผมกำลังจะพาคุณขึ้นมาแล้ว

''ไอกันใจเย็นๆ'' เสียงของพี่เก่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

''พี่เก่งริทอยู่ใต้นี้ ''

''ได้ยินมั๊ยริทอยู่ใต้นี้''

''ใจเย็นๆไอกันใจเย็นๆหลบกู'' ทุกคนร้องไห้ ผมเห็นน้ำตาของพี่เก่ง

เซนที่เดินมาพร้อมกับพี่เก่งอุ้มน้องปามา

''น้องปา'' ผมกอดลูกที่หลับอยู่ในอ้อมกอดเซน

''เจอน้องปาที่ไหนเซน ''

''เจอในรถของไอตาม มันตายแล้ว  โดนยิงตาย ''

''น้องปาไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยเซน ทำไมหลับอย่างนี้ล่ะ''

''แค่ยาสลบอ่อนๆนะเดี๋ยวก็ตื่น ''

ผมกอดไอตัวเล็กก่อนจะปล่อยให้เซนอุ้ม

''ใช่ตรงนี้แน่เหรอไอกันขุดลึกมากแล้วนะ ''พี่เก่งมองหน้าผม

ผมเชื่อว่าริทอยู่ตรงนี้

''ใช่พี่เก่งตรงนี้ละ ริทอยู่ตรงนี้ พี่ไม่ขุดผมขุดเอง'' ผมผลักพี่เก่งออกขุดเหมือนคนที่กำลังจะบ้า

น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ

''รอกันนะริท รอกันนะ''

''กึก '' เหมือนจอบไปกระทบกับอะไรบางอย่าง เสียงมันทำให้ผมกับพี่เก่งช่วยกันปัดดินที่อยู่ตรงหน้า ริทอยู่ตรงนี้จริงๆด้วย ฝาไม้ของโลง

''ผมเจอริทแล้วเจอแล้ว''

เราสองคนช่วยกันงัดฝาไม้จนเปิดออกแล้วภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของผมกระตุกวูบ

คนตัวเล็กนอนอยู่ในนั้นเสื้อสีขาวบริสุทธิ์ในชุดเจ้าสาว เปื้อนไปด้วยเลือด

ใบหน้าหวานหลับสนิทมีแต่คราบน้ำตา

''เอาริทขึ้นมาก่อนไอกัน เอาริทขึ้นมา''

ผมเข้าไปกอดร่างบอบบางนั้นไว้

''ไอกันปล่อยริทก่อน ไอกันปล่อยก่อน''

''ริทตื่น ริทตื่น'' ผมไม่สนใจใจเสียงเรียกของใคร ไม่ว่าพี่เก่งจะตะโกนโวยวายยังไง

''ตื่นมานะริท ตื่นมากันมาแล้วไงใครทำอะไรคุณริท''

เขย่าตัวเขาทั้งน้ำตาดึงเขาเข้ามากอด

''ไอกันปล่อยริทก่อน''ร่างผมถูกผลักให้ออกห่างเขา

''ไอกันตั้งสติก่อนพาริทไปโรงพยาบาลก่อนริทยังหายใจอยู่''

……………………………………………………………………..

โรงพยาบาล

หลายชั่วโมงที่ริทเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ความจริงคนที่สมควรเข้าไปในนั้นควรจะเป็นผม ผมได้แต่กำมือแน่น  ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา

ริทต้องไม่เป็นอะไรสิ

ผมเชื่อ ผมเชื่อว่าเราต้องอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก

อย่างที่ริทบอก

พอมองย้อนเรื่องที่ผ่านมาน่าตลกชะมัด ผมเสียดายเวลาที่ทำร้ายเขาทำให้เขาเสียใจ ตอนนี้พอทุกอย่างดีขึ้น แล้วทำไมละ

ได้โปรดอย่าพึ่งเอาริทไปจากผมเลย

''กึก'' เสียงประตูหน้าห้องพยาบาลเปิดออก ผมรีบเดินเข้าไปหาพี่เก่ง

''ริทไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยพี่ เขาปลอดภัยแล้วใช่มั๊ย''

คำตอบที่ได้รับกลับมาคือเงียบ

เงียบทำไมบอกมาสิพี่เก่งริทไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั๊ย 

''ผมจะไปหาริท… ผมจะไปหา''

''ไอกันมึงใจเย็นสิ ''

''ปล่อยผมพี่เก่งปล่อยผมสิ'' ผมแทบจะทรุดอยู่ตรงนั้น

''พี่จะรั้งผมไว้ทำไมผมจะพาริทกลับบ้านของเรา''

''ไอกันฟังกูนะ ฟังกูสิ หันมา กูขอโทษกูช่วยริทกับลูกมึงไว้ไม่ได้ ได้ยินมั๊ยกูขอโทษ''

''ลูก ลูกใครพี่เก่ง''

''ริทท้องได้เดือนกว่าแล้ว''

ลูกของเรา ลูกของเราสองคน

''ริท ปล่อ''ย ผมผลักพี่เก่งที่รั้งผมเอาไว้

ผมไม่ยอมให้เขาทิ้งผมไปแบบนี้

''ขอร้อง'' ค่อยๆเดินไปหาเขาทีละก้าว

เขานอนนิ่งอยู่บนเตียงร่างคนรักของผม

''ขอร้องริท ผมขอร้อง'' จับมือเขาเอามาแนบแก้ม  เมื่อวานเรายังยิ้มให้กันอยู่เลยยังบอกให้ได้ยินอยู่เลยว่าผมรัก   ผมรักเขา

''คุณเคยบอกว่าคุณให้อภัยผมแล้วไม่ใช่เหรอริท คุณบอกว่าคุณรักผมใช่มั๊ยครับ''

''ริทบอกว่าริทรักลูกของเรา อยากเห็นน้องปาโต อยากเลี้ยงเขาไปด้วยกัน''

''เป็นพ่อแม่ที่ดี คุณทิ้งลูกกับผมลงเหรอริท ''

''ทิ้งลงเหรอครับ ยังมีไอตัวเล็กที่อยู่ตรงนี้อีกคนนึงนะ'' เอามือลูบท้องเขา

''ผมจะเป็นพ่อที่ดี''

''จะเป็นคนรักที่ดีของคุณ''

''ตื่นขึ้นมานะตื่นขึ้นมานะผมขอร้อง''

''ริทตื่นขึ้นมาสิ''  ดึงเขามากอดซบหน้าลงบนไหล่ของเขา ร้องไห้ฟูมฟาย จนแทบหมดแรง

กันไม่มีแรงแล้วนะริท

''อย่าทิ้งผมนะ…อย่าทิ้งผม''

ผมรักคุณนะริทรู้มั๊ย
 


...........................................................................................................................................

 20เม้นเดี๋ยวไรต์มาลงบทส่งท้ายให้ค่ะ

 

 

:) Shalunla