ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    จำเลยรักซาตาน

    ลำดับตอนที่ #36 : บทส่งท้าย

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.87K
      3
      12 มิ.ย. 55

     
     


     

    ''ผมรักคุณริท…''

     

    ผมว่างร่างบอบบางลงบนเตียงนอน ก่อนจะมองเขาที่หลับสนิท เราใกล้กันแค่นี้แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเราห่างกันเหลือเกิน

     

    ''อย่าทิ้งผมริท อย่าทิ้งผม ''ได้แต่ทรุดลงกับพื้น น้ำตามันไหลออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด นาทีนี้ถึงได้รู้ว่าการสูญเสียมันเจ็บปวดยังไง

     

    ''ขอร้องฮึก ผมขอร้อง''

     

    ริทผมขอร้อง ผมรักคุณ คำที่พร่ำบอกออกมาพร้อมคราบน้ำตา

    เหมือนคนจะขาดใจตายเลยริท

     

    ''อย่าใจร้าย  อย่าทิ้งผมนะ''

     

    ''ไม่มีริทและกันจะอยู่อย่างไร ผมกับน้องปาจะอยู่อย่างไงครับ'' ได้แค่ลูบไล้ใบหน้าสวยไม่หยุด

     

     

     

    ''ขอแค่กลับมาจะแลกกับอะไรผมก็ยอม''

     

    …………………….

    7 เดือนผ่านไป

     

    ''กันน้องปาร้อง'' เสียงหวานหูของคนที่นอนข้างผม ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาดูลูก ตีสาม ดูเหมือนคนที่นอนอยู่ข้างๆเองก็คงไม่ไหว  ลุกขึ้นมานั่งแต่งตายังปิดอยู่

     

    ''ริทนอนไปเถอะเดี่ยวกันไปดูเอง ''

     

    ''คนผลิตก็ต้องไปดูสิ'' ริทพูดขำๆก่อนจะล้มตัวนอน

     

    ''เดี๋ยวนะเดี๋ยวจะผลิตอีกสักคน'' ฝากไว้ก่อนไอตัวแสบ จูบเบาๆที่หน้าผากเขา ก่อนจะลุกขึ้นไปดูน้องปา

     

    ''หนูร้องทำไมคะ ร้องทำไม ''

     

    ''โอ๋ โอ๋ อย่าร้องนะคะ ''อุ้มเขาไว้พาดบ่าสักพัก เงียบนะคนดีของพ่อ

     

    ''โอ๋ โอ๋ โอ๋ กันน้องตะวันร้อง ''เสียงของริท ก่อนจะตัวลุกขึ้นมาดูไอตัวเล็กวัยเดือนเศษอีกคน

     

    ''เป็นยังไงบ้างคนผลิต'' ริทอุ้มไอตัวเล็กที่ร้องไห้ดังลั้นกว่าน้องปาตบก้นไปมา

     

    ''ไหนบอกว่าเลี้ยงไหวไง'' แขวะอีกนะริท

     

    ''ตอนทำก็ทำด้วยกัน โทษกันคนเดียวได้ไงอ่ะ''

     

    ''พูดงี้ใช่มั๊ยได้อย่าหวังว่าจะได้ทำอีกเลยนะ ป้าบ'' โดนตบเข้าให้ ไอตัวเล็กทำหน้าเหวี่ยงอุ้มน้องตะวันเดินออกไป

     

    เมื่อก่อนคุณว่าผมร้ายใช่มั๊ย แต่ตอนนี้สถานะของเราสองคนกลับกัน

    ช้างเท้าหน้านะคือเขา

    ส่วนเท้าหลังที่ต้องคอยยอมนะคือผม

     

    ''ริทครับกันขอโทษ'' อุ้มน้องปาไปแล้วต้องไปง้อแม่ของน้องปาด้วย

     

    ''โหริทกันพูดเล่น น้า น้าดีกันน้า''

     

    ''ไม่ต้องมาพูด ชิส์ กล่อมน้องปาเสร็จแล้วนอนนอกห้องเลยนะ โอ๋ โอ๋น้องปาอย่าร้องน้าคะ'' เขาหันมาโอ๋ไอตัวเล็กบนไหล่ผม ส่วนลูกชายของเราน้องตะวันดูเหมือนจะหลับไปบนไหล่เขานานแล้ว

     

    ''แม่ว่าพ่อนะคะ ไม่ได้ว่าน้องปา พ่อนิสัยไม่ดีเนอะ ตีเลยนี่แนะ''

     

    ดูเหมือนลูกจะอยู่ข้างแม่พอริทตบผมเบาๆ

     

    น้องปาก็หัวเราะใหญ่

     

    ''นี่แนะ นี่แนะตีอีก ตีอีก''

     

    ''โอ๊ยเจ็บค่ะ''  พอริทตี ผมก็แกล้งร้อง น้องปาแกก็หัวเราะชอบใจใหญ่

     

    จริงๆเลยน้า ไม่มีใครอยู่ข้างพ่อเล้ย

     

    น้องปาใจร้าย

     

     

    ……………………………………………

     

    ''โยกเยกเอยน้ำท่วมเมฆ กระต่ายลอยคอ หลับแล้วกัน'' เราสองคนค่อยๆมองน้องปาที่เริ่มหาวก่อนจะหลับตาลงได้สักพัก หันไปดูนาฬิกา ตีห้าละ

    ค่อยๆวางน้องปาลงเปล น้องตะวันก็หลับแล้ว

     

     

    ''หึหึ''

     

    ''ริททททททท''

    ''เรียกทำไมจะนอน'' ไอตัวเล็กทำหน้าเหวี่ยง ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยคิดมั๊ยว่าจะรอด

     

    เมื่อกี้มีตบอย่างนี้มันต้องมีจูบ

     

    ''อย่าแม้แต่จะคิด'' ริทหยุดชี้หน้าผม คิดว่ากลัวมั๊ย

     

    ''รู้เหรอว่าคิดอะไร''

     

    ''ไอหน้าอย่างนี้จะคิดอะไรได้นอกจาก…''เว้นเอาไว้ไอตัวเล็กไม่ยอมพูด เม้มปากซะแน่นแถมยังมองผมแบบเคืองๆ

     

    ''อยากกินริท'' พูดแค่นั้นก็เข้าไปกดเห้ยไปกอดแม่ของลูก กลิ่นสบู่เด็กออ่อนยังติดตัวเขาอยู่สงสัยจะตอนอาบน้ำให้ไอสองแสบ

     

    ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ แค่ดึงให้เขามากอดแล้วก็ฟัด (หมายถึงกอดจูบ)กันไปพักใหญ่

     

    ต่างคนต่างมองหน้ากัน แล้วเขาก็หลับตาลงรับสัมผัสที่ริมฝีปากผมค่อยๆเลื่อนลงมาจนถึงริมฝีปากเขา

     

    ''ขอบคุณนะริทที่กลับมา ''

     

    …………………………………………………………………………………………………………..

     

     

    ''ลูกกินข้าวนะคะ นี่ขนมกินมั๊ยคะ หรือหนูหิวนม โอ๋ กินนมเหรอคะ โอ๋ อย่าร้องนะ นี่ลูกฉันน่ารักมั๊ยเล่นกับลูกฉันก็ได้นะ ''มัดหมี่อุ้มตุ๊กตา ทั้งผม ทั้งริทได้แต่มองแล้วยิ้มให้เธอที่อยู่ในชุดโรงพยาบาล

     

    ''นี่ลูกสาวเธอเหรอน่ารักนะ' ' เธอมองน้องปาแล้วก็ยิ้ม

     

    ''เล่นกับน้องมั๊ยนี่ลูกน้าหน้ารักใช่มั๊ย นี่ๆๆเล่นกับน้องมั๊ยคะ'' เธอเอาตุ๊กตาที่เธอถือส่งให้น้องปา

     

    เราสองคนได้แต่มองเธอ พลางส่งยิ้มให้

     

    เวรกรรมมันมีอยู่จริง

     

    เธอที่ตอนนี้ไม่ปรกติเหมือนคนทั่วไป

     

    ''ริทอโหสิกรรมให้ ''อยู่ดีๆ คนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆผมก็พูดขึ้นมาเราบีบมือกันเบาๆ ต่างคนต่างมองหน้ากัน

     

    ''ในเมื่อเขาเป็นแบบนี้ เขาก็คงชดใช้ในสิ่งที่เขาทำไปแล้ว ถ้าเขาหายก็ต้องไปชดใช้กรรมในสิ่งที่เขาทำไว้ในคุก ข้อหาฆ่าคนตาย ''ผู้ชายคนนั้น ตูมตาม

     

    ''เขาชดใช้กรรมไปแล้วทั้งสองคน ''

     

    ''ริทอโหสิกรรมให้เขานะกัน อโหสิให้''

     

    ''ครับกันก็อโหสิให้''

     

    ''กรี๊ดออกไป แกมันไอลูกคนชั้นต่ำออกไป ออกไปจากท้องฉัน แกไม่ใช้ลูกฉัน''

     

    ''กัน กันอยู่ไหน เลือด เนี่ยเลือดเห็นมั๊ย มันอยู่ใต้ดินมันต้องตายทั้งคู่ ตายมันต้องตาย''

     

    ''เอามันไปฝัง ปั้ง ไอคนชั้นต่ำตายซะเถอะ ตายแล้วตายมันตายแล้ว ตาย หือ หือ ลูกอยู่ไหน เห็นลูกฉันมั๊ย''

     

    เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุด ก่อนจะเริ่มอาละวาด จนบุรุษพยาบาลต้องมาล็อดตัวเธอไว้

     

    ได้แต่สงสาร เราสองคนคงทำได้แต่ให้อภัย

     

    ……………………………………………………

     

     

     

    พระอาทิตย์ดวงกลมโต ฉายแสงสีแดงสด ลงบนคลื่นน้ำ บ้านริมคลองแถวอัมพวา ผมซื้อไว้ให้คนตัวเล็กต่อจากป้าใจ

     

    ถ้าไม่มีที่นี้ ผมกับเขาก็คงไม่มีวันนี้หลายความทรงจำดีๆของเราสองคนเกิดขึ้นที่นี้

     

    ''ริท'' เขาหันมามองผม'' เย็นมากแล้วไม่เข้าบ้านเดี๋ยวน้ำค้างลงแล้วจะไม่สบายนะครับ''

     

    กอดเขาไว้ ก่อนมองแสงสีส้มจากคลื้นน้ำ

     

    ''ป้าใจบอกกันซื้อที่นี้ไว้''

     

    ''ซื้อไว้ให้ริทกลับไอตัวเล็กครับ '' ผมยิ้มตามรอยยิ้มของเขา

    ''กันเคยบอกจำได้มั๊ย กันบอกว่าถ้าริทกลับมาหากันกันจะทำทุกอย่างให้ริทมีความสุข จะทำทุกอย่างขออย่างเดียวอย่าให้ริททิ้งกัน ที่ผ่านมา กันทำเลวกับริทไว้เท่าไหร่ ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้กันชดใช้ให้ กันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้นะริท แต่ชีวิตที่เหลือทั้งหมดที่มีกันจะทำให้ นะริท ให้ริทกลับลูกของเราครับ''

     

    พลิกตัวเขากลับให้มามองหน้า ก็เห็นน้ำตาของเขา

     

    ''วันนั้นรู้มั๊ยกันริทเหนื่อยมาก ริทเหมือนอยู่ในที่ๆที่ไกลแสนไกล ริทได้ยินเสียงกันเรียก ริทรู้ว่ากันเสียใจ กันบอกให้ริทกลับมา กันบอกว่ารัก กันขอร้อง ทุกประโยคของกันริทได้ยิน แต่ไม่เท่าริทกลัว รู้มั๊ยในชีวิตริท สิ่งที่ริทกลัวมากที่สุดก็คือจะเสียกันไปอีก ริทรู้ว่าที่ตรงนั้นไม่มีกันกับน้องปาริทเลยกลับมา''

     

    ''เสียดายเวลานะริท ถ้ากันย้อนเวลากลับไปได้จะไม่ทำร้ายริทแบบนี้ กันมันเลวจริงๆนะ ทำคนที่รักกันได้ขนาดนี้ ขอโทษนะริทที่ทำร้ายที่ทำให้ริทเสียใจมาตลอด ขอโทษครับ'' น้ำตาของผมก็เริ่มไหลลงมาเหมือนกันไม่รู้ว่ากี่คำขอโทษถึงจะพอ แต่ริทกลับส่ายหน้าเบาๆ

     

    ''ถ้าริทกลับไปแก้ไขอะไรที่ผ่านมาได้ริทก็ไม่แก้ ริทจะยอมให้ซาตานตนนี้ทำร้ายริทแบบนี้ เพราะอย่างน้อยความแค้นของกันก็ทำให้เราได้เจอกัน แล้วอยู่ด้วยกันจนถึงวันนี้ ซาตานตนนั้นถึงเขาจะทำให้ริทเจ็บปวดมากที่สุดแต่เขาก็มอบของขวัญที่มีค่าที่สุดให้ริทรู้มั๊ย''

     

     

    ''น้องปากับตะวันเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่กันให้ริทรู้มั๊ย'''

     

    ''ริทกับลูกๆของเราก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตกันเหมือนกัน กันสัญญาจะรักษามันไว้ด้วยชีวิตและทั้งหมดที่กันมี''

     

    ''ผมสัญญา ''เราสองคนต่างยิ้มให้กัน ค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เขาเบาๆ เขาเองก็ยิ้มตอบ

     

    ผมชอบรอยยิ้มของเขานะ

     

     ต่อไปกันจะทำให้ริทยิ้มแบบนี้ทุกๆวันไม่ต้องเสียน้ำตาแบบที่ผ่านมาอีก

     

    ''จะอุ้มริทไปไหนกัน ''

    ''ไม่รู้จริงๆเหรอ'' กระซิบที่ข้างๆหูเขาเบาๆ ริทเองก็เหวี่ยงหน้าหลบ

    ''เขิลอะไรลูกสองแล้วนะ ''

    ''พูดอะไรไม่อาย''

    ''ถ้าอายน้องปากับตะวันก็ไม่เกิดมาสิริท ''วางเขาไว้บนเตียง ค่อยๆเกลี่ยผมที่ปรกลง ใบหน้าหวานๆกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางที่หน้าจูบให้ขาดใจตายเสียจริงๆ

     

    ''รักริทนะ'' ค่อยๆลากริมฝีปากจากหน้าผากผ่านหน้าผาก สันจมูกแล้วมาจบที่ริมฝีปาก กดจูบเบาๆแล้วพละออกมา

     

    ''งั้นก็รู้ไว้ว่าจำเลยคนนี้ ก็หลงรักซาตานมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน''

     

     The end....

     ..............................................................................................................................

     จบเเล้วค่ะ
    ว่างๆจะเอาตอนพิเศษมาต่อให้
    ขอบคุณทุกเม้นทุกคนที่อ่าน
    ถ้าไม่มพวกคุณเรื่องนี้ก็คงไม่จบ

    ฝากเชลยหัวใจกับ สวัสดีความรักด้วยนะคะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×