( SEASON 2 ) ◆ Miracle of September ◆ #Produce101

ตอนที่ 6 : o๕ - การฝึกซ้อมของกริฟฟินดอร์

บทที่ ๕

________________________________________________________________________________________________________

"ดีนะที่ไม่เป็นไร" เซอุนยกแขนขึ้นมากอดอก พลางจ้องมองคนเป็นน้องที่กำลังถูกพยาบาลพันผ้าอยู่

นี่ขนาดเพิ่งเปิดเทอมมานะเนี่ย น้องชายเขาหาเรื่องเจ็บตัวเสียแล้ว

"ให้พี่ส่งจดหมายรายงานพ่อกับแม่ดีไหม" และเซอุนก็เอ่ยพูดขึ้นมาอีกครั้ง 

สิ่งที่เขาได้รับกลับมาคือสายตาเว้าวอนของยูซอนโฮ 

"โห พี่เซอุนนนน ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆนะครับ แค่ช้ำนิดหน่อยเท่านั้นเอง" ซอนโฮตอบ

"พี่ไม่ได้หมายถึงนาย นู้น เด็กสลิธีรินคนนั้นต่างหาก นายล้มทับใส่เขา ปานนี้กระดูกร้าวแล้วมั้ง" 

"พี่เซอุน!" ซอนโฮเอ่ยออกมาเสียงดัง จนเซอุนต้องตะครุบปากอีกคนแทบไม่ทัน 

ก่อนที่เขาจะหันไปยิ้มๆแห้งให้ศาสตราจารย์วิคตอเรีย 

เกือบจะโดนดุแล้วเชียว

"พี่ต้องเป็นห่วงผมสิ" ซอนโฮเอ่ยเสียงอ้อนๆ 

เมื่อสิบปีที่แล้วยูซอนโฮเป็นเด็กยังไง ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

เป็นเด็กที่กลัวพี่ไม่รักยังไงละ

เซอุนมองน้องชายตัวเองก่อนจะถอนหายใจ

"งั้นพี่จะไม่บอกพ่อกับแม่ แต่นายต้องสัญญากับพี่ว่าจะไม่เล่นอะไรแรงๆแบบนี้อีก" เซอุนเอ่ย ก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าอีกคน

"สัญญาเลยครับผม" ซอนโฮเอ่ยตอบก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับคนเป็นพี่ไว้

"ดีมากเจ้าเจี๊ยบ" เซอุนพูดพร้อมรอยยิ้ม "แล้ว แว่นไปไหนแล้วละ?" เขาเอ่ยถาม พร้อมกับสอดสายตามองหาแว่นของคนเป็นน้อง ก่อนจะหันกลับมามองหน้าอีกคนที่กำลังนั่งก้มหน้ามองพื้น

"คือ..." ซอนโฮตอบอ้ำอึ้ง นั่นสร้างความสงสัยให้กับเซอุนเป็นอย่างมาก

"คืออะไร?" เซอุนทวนคำพูดของอีกคน ก่อนสายตาของยูซอนโฮจะเหลือบไปเห็นเสื้อคลุมควิชดิชที่แดงวางกองอยู่ปลายเตียง

"นั่นเสื้อควิชดิชของพี่ซองอูใช่ป่าวอ่ะ" ซอนโฮชี้ไปที่เสื้อคลุมตัวนั้น

"หืม พี่ซองอูลืมไว้หรอเนี่ย" 

ก่อนหน้านี้ไม่นาน พี่ชายคนโตของเขามาที่ห้องพยาบาลเพื่อดูอาการซอนโฮด้วยความเร่งรีบ

'พี่โดดซ้อมควิชดิชมาน่ะ' ซองอูพูดพร้อมกับหายใจแรงๆหลายที

นั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้พี่ซองอูรีบร้อนกลับไปจนลืมเสื้อคลุมไว้

เขาควรจะเอาไปให้ตอนนี้ดีมั้ย

พี่ชายเขาอาจจะมีความจำเป็นต้องใช้มัน

"งั้นเดี๋ยวพี่เอาไปคืนพี่ซองอูก่อน แล้วเดี๋ยวจะมาขอคำตอบนะว่าแว่นหายไปไหน" เซอุนคว้าเสื้อคลุมขึ้นมาก่อนจะเอ่ยปากบอกคนเป็นน้อง และก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องพยาบาล เซอุนก็หันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงตรงกันข้ามกับน้องชายเขา 

เด็กสลิธีรินคนนั้นมองซอนโฮตลอดเวลาเลยแหะ

แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

"อยู่สนามควิชดิชสินะ" เซอุนเอ่ย ก่อนเขาจะกอดเสื้อคลุมของพี่ชายไว้แน่น พลางก้าวเดินไปทางสนามควิชดิชนอกปราสาทฮอกวอตส์

สนามควิชดิชที่ปลอดผู้ชม มีเพียงแค่นักกีฬาในชุดควิชดิชสีแดงที่กำลังบินวนไปมาเพื่อเป็นการซ้อม ก่อนการแข่งขันประจำปีที่จะมาถึงในอีกเร็วๆนี้

เซอุนมองเห็นพี่ชายตัวเองในชุดเสวทเตอร์สีแดงสลับเหลืองเพียงตัวเดียว ทำให้จมูกของเขาแดงก่ำเหมือนคนร้องไห้ เพราะตอนนี้อากาศก็ค่อนข้างจะเย็น การใส่เสื้อผ้าบางๆบินวนไปวนมาเป็นเรื่องที่งี่เง่าที่เด็กเรเวนคลอแบบเขาไม่คิดจะทำแน่นอน

"ให้ตายเถอะ เดี๋ยวก็ป่วยขึ้นมาหรอก" เซอุนเอ่ยเบาๆ ก่อนจะหาที่ยืนเพื่อรอให้พวกกริฟฟินดอร์จอมถึกนั่นซ้อมให้เสร็จเสียก่อน เพราะถ้าหากเขาเอ่ยตะโกนขัดเวลาซ้อมอาจจะถูกกัปตันทีมสาปเอาก็เป็นได้

"เด็กเรเวนคลอนี่? มาทำอะไรหรอครับ" ระหว่างที่เขากำลังยืนดูการซ้อม ก็มีเสียงเรียกเบาๆดังขึ้นจากทางด้านข้างของเขา
เพราะเซอุนกำลังสวมเสื้อคลุมของเรเวนคลออยู่จึงเป็นที่แตกต่างอย่างชัดเจนเพราะวันนี้มีเพียงแค่กริฟฟินดอร์เท่านั้นที่มาฝึกซ้อม

ร่างสูงผมสีน้ำตาลพร้อมกับไม้กวาดนิมบัสรุ่นใหม่เดินเข้ามาทักเขา ก่อนเจ้าตัวจะยิ้มกว้าง

"ผมเอาเสื้อคลุมมาให้พี่ซองอูครับ" เซอุนชูเสื้อคลุมขึ้นพลางเอ่ยพูดกับอีกคน

"น้องเป็นอะไรกับไอ้ซองอูอ่ะ เด็กในสต็อกมันหรอ?" คนตรงหน้าเขาถามขึ้น ก่อนที่เซอุนจะหัวเราะออกมาเบาๆ 

อะไรกัน 

นี่พวกเขาหน้าไม่คล้ายกันเลยงั้นหรอ

"เปล่าครับ" เซอุนเว้นวรรค "เป็นพี่น้องกันครับ" คนตรงหน้าพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ ก่อนเขาจะหันไปทางด้านหลังสักพัก แล้วก็หันหน้ากลับมาหาเขา

"งั้นเราไปนั่งกับพวกพี่ก่อนมั้ย ตรงนี้หนาวนะ" คนตัวสูงพูด ก่อนจะชี้ไปในเต็นท์ที่พักของนักกีฬากริฟฟินดอร์ 

"งั้นฝากด้วยครับ" 

"น้องนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา" พี่ชายจากกริฟฟินดอร์เอ่ยพูด ก่อนเขาจะเดินออกไปจากเต็นท์

เต็นท์ของกริฟฟินดอร์ที่ใหญ่และว่างเปล่าไม่มีคนอยู่เลย มีเพียงแค่ตะเกียงไฟสองสามดวง และเสื้อคลุมของกริฟฟินดอร์ที่วางพาดไปทั่ว

เซอุนเลือกจะนั่งตัวลีบอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าเต็นท์ 

เขานั่งเขี่ยมือตัวเองเล่นราวสิบนาที ก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาควรกลับปราสาทได้แล้ว พี่ซองอูอาจจะไม่ได้ซ้อมเสร็จในเร็วๆนี้แน่

คิดได้ดังนั้น เซอุนก็ผุดตัวลุกขึ้นมาแล้วหันเท้าไปทางประตูทางออก

แต่ก่อนที่เขาจะได้เดินออกไป ประตูของเต็นท์ก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

"โอ๊ะ! / โอ๊ะ!" เสียงร้องสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน กับร่างของเซอุนที่ชนเขากับแผงอกใครสักคน 

เหมือนเดจาวูเลยแหะ

เมื่อวานเขาเพิ่งเซไปชนใครบางคนบนรถไฟไอน้ำ ที่หน้าตาดีมากๆจนทำให้เขาใจสั่น เดินกลับที่นั่งแบบผิดๆถูกๆ แล้ววันนี้ก็มาเดินชนอีกแล้ว

นี่ตกลงเขาเตี้ยเกินไปหรือคนอื่นสูงเกินไปกันนะ

"เจ็บชะมัด" เซอุนเอ่ย ก่อนจะเงยหน้าไปมองตัวการที่อยู่ดีๆก็เปิดประตูออกมาไม่ทันให้ตั้งตัวเลย

"เจอกันอีกแล้วนะครับ :)" ร่างสูงตรงหน้ายิ้มออกกว้าง 

เซอุนเบิกตาขึ้นทันทีที่เห็นหน้าอีกคน

คนผมแดงบนรถไฟเมื่อวานนี่น่า! 

"คะ..ครับ?" เซอุนขานรับ ก่อนจะถอยหลังให้คนตัวสูงเดินเข้าในเต๊นท์ได้

"ทำไมเราชอบเดินชนพี่ตลอดเลย อกพี่จะพังแล้วนะ" อีกคนพูด ก่อนเขาจะวางไม้กวาดนิมบัสรุ่นใหม่ที่เหมือนกับรุ่นพี่คนเมื่อกี้ลงกับพื้น แล้วค่อยๆถอดเสื้อคลุมออก

อกพัง? เขาว่าหัวเขาต่างหากที่จะพัง 

อกแน่นซะขนาดนั้น ต่อให้โดนฮิปโปกริฟฟ์ชนก็คงไม่เป็นอะไร

"ผมไม่ได้ตั้งใจ" เซอุนเอ่ยเสียงเบา ก่อนเขาจะยืนเกาหัวนิ่งๆอย่างคนทำอะไรไม่ถูก

"ฮ่าๆ ตลกดีนะเรา" อีกคนพูดตอบ "เจอกันรอบสองแล้ว เรายังไม่รู้จักกันเลย พี่ชื่อยองมินนะ อิมยองมิน อยู่ปีห้า" คนตัวสูงพูดต่อก่อนเขาจะค่อยๆเลิกชายเสื้อตัวเองขึ้น

ดะ...เดี๋ยวนะ 

จะทำอะไรน่ะ

เซอุนเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อเสื้อเสวทเตอร์แดงสลับเหลืองค่อยๆถูกเลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องสวย

เซอุนก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วทันทีที่อีกคนถอดเสื้อเสวทเตอร์ออกหมดแล้ว

ให้ตายเถอะ ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกัน อยู่ดีๆคนตัวสูงก็มาถอดเสื้อผ้าเปลือยต่อหน้าเขาเนี่ยนะ 

แล้วทำไมใจเขาถึงเต้นแรงขนาดนี้ละ

"ผมชื่อเซอุนครับ จองเซอุน เรเวนคลอปีสี่" เขาตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้

ยองมินวางพาดเสื้อเสวทเตอร์ตัวเองไว้บนเก้าอี้ ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่กำลังยืนก้มหน้างุด 

เขายกยิ้มมุมปากออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

"มาหาไอ้ซองอูมันหรอ พี่เห็นดงฮยอนมันบอกเมื่อกี้ รอมันก่อนนะ เดี๋ยวก็มา" ยองมินพูด

"ครับ" เซอุนตอบรับ เขาจะก้มหน้าจนคางแทบชิดกับอก

"ร้อนหรอเรา" ยองมินถามขึ้น ก่อนจะหยิบเสื้อเชิ๊ตขึ้นมาสวม

"เปล่าครับ" เซอุนตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากพื้นเลย

นั่นเรียกเสียงหัวเราะจากคนตัวสูงได้เป็นอย่างดี

"ใจร้ายจังนะครับ คุยกับพี่ไม่มองหน้าพี่เลย" ยองมินพูดตอบ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้อีกคน

เซอุนถอยหลังตาม ก่อนเอวของเขาจะชนเข้ากับโต๊ะวางของ

นั่นแปลว่าเขาหมดทางจะหนีแล้ว 

เซอุนต้องเงยหน้ามองอีกคนอย่างช่วยไม่ได้

ก่อนเขาจะพบว่านั่นมันเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ที่สุดเลย

เซอุนผงะหน้าออกทันทีที่เงยหน้าขึ้นปะทะกับใบหน้าของร่างสูงที่อยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

พี่ยองมินจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้นเหมือนกับเรากำลังแข่งจ้องตากันอยู่

และผู้แพ้ก็คือจองเซอุนคนนี้แหละ

"พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ" เซอุนถามขึ้นเมื่อละสายตาจากอีกคนแล้ว โชคดีที่อีกคนสวมเสื้อแล้ว ไม่อย่างงั้นเขาต้องเป็นลมตอนเห็นแพงอกล่ำๆนั่นแน่ๆ

"ไม่มีครับ พี่แค่อยากมองหน้าน้อง น่ารักแบบนี้ไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ยเรา" สิ้นเสียงยองมิน เซอุนก็ใช้พลังเฮือกสุดท้ายของตัวเอง ผลักอีกคนออกไปแล้วเขาก็วิ่งออกจากเต็นท์ไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่คนตัวสูงจะเห็นแก้มกลมของเขาว่าขึ้นสีแดงชัดขนาดไหน

"อ้าวโปเนียว" ทันทีที่เขาเดินออกมาจากเต็นท์เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นตรงหน้า ก่อนเซอุนจะเห็นพี่ชายตัวเองที่กำลังเดินตรงมาหา พร้อมกับรุ่นพี่คนตะกี้ที่บอกว่าจะออกไปเพียงแปปเดียวคนนั้นกำลังกลั้นยิ้มอยู่

"นี่ของพี่!" เซอุนสะบัดเสียงใส่คนเป็นพี่พลางยัดเสื้อคลุมใส่มือเขาแล้วเดินออกมาอย่างรวดเร็ว ซองอูมองน้องชายด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนเขาจะตะโกนขึ้นมาเสียงดังลั่น

"รีบๆกลับหอนะโว้ย หน้าแกแดงมากเหมือนจะไม่สบาย!!" 

"เงียบน่าพี่ซองอู!!!" 

"มึงว่ามันเป็นอะไรว่ะ" 

"ไม่รู้ว่ะ แต่กูกลัวมันมากเลยตอนนี้"

"ดูๆ ยังไม่หยุดยิ้มอีก" คิงดงฮยอนเดินเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่ในเวลาอาหารเย็น เขาก้าวเดินตรงไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ พร้อมกับต้องขมวดคิ้ววุ่นเมื่อเขามองเห็นเพื่อนร่วมบ้านเขากำลังนั่งซุบซิบอะไรสักอย่าง พลางชี้ไปที่เพื่อนหัวแดงของเขา

"อะไรกันว่ะ" ดงฮยอนเอ่ย ก่อนจะทรุดตัวนั่งลง

"มึงดูเพื่อนมึงครับ คิมดงฮยอน แล้งบอกกูทีว่ามันยังสติดีอยู่" ทาคาดะ เคนตะ หนึ่งในเพื่อนร่วมบ้านของเขาเอ่ยพูด แล้วชี้นิ้วไปทางยองมิน 

ดงฮยอนมองตามนิ้วเพื่อนก็ตะพบว่าเพื่อนตัวเองกำลังยิ้มกว้างมองอะไรสักอย่าง

"ก็ปกตินี่" เขาตอบ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหั่นเนื้อซี่โครงแกะมาใส่จานตัวเอง

"ห๊ะ" แล้วเพื่อนเขาก็หันมามองหน้าด้วยสีหน้างงๆ

ดงฮยอนกัดเนื้อซี่โครงหนึ่งคำก่อนจะพูด 

"คนมีความรักก็แบบเนี้ยแหละ" เคนตะเบิกตากว้างอย่างไม่น่าเชื่อ พลางมองหน้ายองมินที่สายตากำลังจับจ้องไปที่โต๊ะเรเวนคลอแบบไม่ละสายตาไปไหน

ดงฮยอนมองใบหน้ายองมินพลางคิดไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้

ใครที่เคยคิดว่าเพื่อนเขาเป็นคนดี

อยากให้คิดใหม่เลยครับ :)

ณ สนามควิชดิชเมื่อช่วงเย็น

"เห้ย ดงฮยอน" ร่างสูงที่กำลังบินวนไล่จับลูกควัฟเฟิลอยู่ต้องสะดุดเมื่อเสียงเรียกจากเพื่อนหัวแดงๆนั่นดังขึ้นมา

"ไรวะ?" ดงฮยอนบินวนเข้าไปใกล้อีกคน ก่อนจะมองยองมินที่กำลังเหม่อลอย และใช้สายตาแบบนั้นอีกแล้ว

แบบไหนน่ะหรอ?

แบบที่อยู่บนรถไฟเมื่อวานนี้ไงละ

"มึงว่ากูฝันไปป่าววะ" ยองมินพูด ก่อนที่ดงฮยอนจะหันมองตามสายตาอีกคน 

เขาเห็นเด็กตัวเล็กคนนึงในชุดเรเวนคลอ กำลังยืนอยู่นิ่งๆ  พลางหันซ้ายหันขวาแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

ก็น่ารักดีนี่หว่า

ปั๊ก!

"กูรู้นะมึงคิดอะไร" คนผมแดงพูด พร้อมกับยกมือขึ้นมาโบกหัวเขาอย่างแรง

เบื่อเวลามันใช้คาถาอ่านใจจริงๆ

"ขอโทษครับพี่" เขาพูดอย่างประชด ก่อนยองมินจะกวักมือเรียกเขาให้เข้าไปใกล้ๆ

"มีเรื่องจะให้ช่วย" ยองมินพูด "พาน้องเข้าไปในเต็นท์ที" 

เขาละหน้าออกมามองอีกคน

มาแผนไหนอีกวะเนี่ย

หลายๆคนอาจจะไม่รู้ ไอหัวแดงที่ชื่ออิมยองมินคนนี้เนี้ย มันเป็นคนที่มีแผนในหัวสูงมาก 

เอาง่ายๆคือโคตรเจ้าเล่ห์อ่ะครับ

ตอนปีหนึ่งพวกเขาเคยรุมหัวกันแกล้งศาสตราจารย์ซอกฮุนในวิชามักเกิ้ลศาสตร์จนทำให้ศาสตราจารย์วิ่งหนีไปหลบอยู่หลังห้อง
แล้วคนตัวการคิดแผนก็คืออิมยองมินนี้แหละครับ

เขาเคยสงสัยอย่างจริงจังว่าเพื่อนเขาผ่านพิธีคัดสรรเข้ามาอยู่กริฟฟินดอร์ได้อย่างไรทั้งๆที่เจ้าเล่ห์และร้ายขนาดนี้

ดูเหมือนยองมินน่ะร้ายกาจมากกว่าสลิธีรินบางคนซะอีก

"มึงจะทำอะไร" ดงฮยอนถาม

"เถอะน่า มึงบอกให้น้องไปในเต็นท์แล้วมึงก็ออกมานะ" พูดแค่นั้นก่อนยองมินจะบินหนีไปในวงการซ้อมอีกครั้ง 

ภาระคิมดงฮยอนคนนี้ชะมัดเลยยยย







แล้วหลังจากที่เขาบอกน้องคนนั้นให้ไปอยู่ในเต็นท์แล้ว เขาก็เอาข้อมูลที่ได้มาไปรายงานให้หัวหน้า(ในมโนของมันเอง)อย่างอิมยองมินฟัง เจ้านั่นก็อมยิ้มจนแก้มแทบแตก ก่อนจะเอ่ยขอตัวไปพักกับกัปตันทีม โดยอ้างว่าซ้อมจนเหนื่อยแล้ว

หรออออออ เขาละอยากจะหรอใส่หน้ามันยาวๆ

หมั่นไส้จริงๆ

แล้วก่อนที่มันจะไป ยองมินเอ่ยบอกให้เขาคอยกันซองอูไว้ ถ้าเกิดมันขอไปพักก็ให้ยื้อมันไว้จนกว่ามันจะออกมา 
พูดจบไอ้หัวแดงก็บินลงไปพักพร้อมรอยยิ้มปริ่ม

ดูมันสิครับ ดูมันนนนน

สักวันเขาจะบอกให้ศาสตราจารย์ทำพิธีคัดสรรบ้านให้มันใหม่

เขาว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาด!!

-talk- 

วันนี้มาดึกอีกแล้ว เนื่องจากพรุ่งนี้มีสอบเลยติดอ่านหนังสืออยู่

ยังมีคนรอมั๊ยนะ 555555555

ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ เราอ่านหมดเลยค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ 

เห็นมีคนหวีดอูชอบหนักมาก 55555555 ถ้าอยากอ่านจูดี้กับน้องเขี้ยวอีกก็หวีดกันเยอะๆน้า 

ตอนหน้ายังเป็นของหลินโฮนะคะ 

องเนียล อิสคัมมิ่งซูน

ฝันดีค่า :)